Γράφει ο Λεωνίδας Καστανάς
Η διάταξη των πολιτικών δυνάμεων γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την ουσία της συμφωνίας αυτής καθαυτής. Τα κίνητρα που την παρήγαγαν, ο τρόπος που μεθοδεύτηκε, ο δημόσιος διάλογος που ακολούθησε, η λαϊκή απαξίωση που συνάντησε και η πρόσφατη σύνδεση με το μέλλον της κυβερνητικής πλειοψηφίας την καθιστούν σημαντική για τα πολιτικά μας πράγματα, ειδικά σε μια προεκλογική περίοδο. Ο κυβερνητικός σχηματισμός ποντάρισε πάνω της για τρεις εμφανείς λόγους.
Ο πρώτος αφορά την ευρωπαϊκή στήριξη. Η ελληνική κυβέρνηση διαπίστωσε από νωρίς τη διακαή επιθυμία του διεθνούς δυτικού παράγοντα και κυρίως της Γερμανίας να εντάξει την πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ευρωπαϊκή οικογένεια και δεν έχασε την ευκαιρία να συναινέσει με το αζημίωτο. Η πολιτική στήριξη από την ΕΕ και τις ΗΠΑ είναι εμφανής. Η πρόσφατη επίσκεψη της καγκελαρίου Α. Μέρκελ ολοκλήρωσε την εικόνα. Η ΕΕ θέλει να δείξει την ευγνωμοσύνη της και τη δείχνει. Οι μεταρρυθμίσεις που πάγωσαν ή ανατράπηκαν στο σβηστό, η αύξηση κατά 2 δισ. των εξόδων μισθοδοσίας του ελληνικού κράτους με τη μέθοδο των συμβασιούχων, η μείωση των συντάξεων που αναβλήθηκε για την επόμενη κυβέρνηση, οι θεσμικές παρεκτροπές, δεν φαίνονται να την απασχολούν. Μόνο τον Σαμαρά έπιανε από το λαιμό ζητώντας να απολύσει δυο χιλιάδες καθηγητές των ΕΠΑΛ για να βγουν τα δημοσιονομικά.
Τώρα γιατί η ΕΕ έχει τέτοια κάψα για τη πΓΔΜ κάποια στιγμή θα το μάθουμε. Φαινομενικά είναι η διείσδυση του ρώσικου παράγοντα στα Βαλκάνια, η σταθερότητα και ασφάλεια αυτής της περιοχής των Βαλκανίων και άλλα τέτοια ηχηρά και μυστήρια που ακούμε σωρηδόν. Μπορεί να είναι έτσι. Αλλά μπορεί να είναι και το μεταναστευτικό. Με τη Β. Μακεδονία υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ, η Δύση νιώθει μια κάποια ασφάλεια, αν στραβώσουν τα πράγματα στο μέλλον. Αν αυξηθούν υπέρμετρα, όπως και αναμένεται, οι μεταναστευτικές ροές από την Ανατολή και με δεδομένα την απρόβλεπτη Τουρκία και το ευαίσθητο των θαλάσσιων περασμάτων, τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας μπορούν να γίνουν ένα ισχυρό τείχος ασφαλείας για την Ευρώπη. Να γίνουν τα νοτιοανατολικά σύνορα της ΕΕ. Με την Ελλάδα στο ρόλο ενός «αξιοπρεπούς και αδρά χρηματοδοτούμενου hot - spot», όπου θα πραγματοποιείται το face control των μεταναστών. Σάμπως δεν είδα και καμιά θεσμική ευρωπαϊκή φωνή να σκίζεται για την κατάσταση στη Μόρια, ούτε για τους εκατοντάδες νεκρούς τα τελευταία χρόνια τόσο στον Έβρο όσο και στο Αιγαίο. Για εγχώριες «ευαίσθητες» φωνές, ούτε λόγος.
Ο δεύτερος, αφορά τη δημιουργία προβλήματος στη Νέα Δημοκρατία. Αν αυτή παγιδευόταν μέσα στην πολιτική ορθότητα και τις ευρωπαϊκές επιθυμίες, για να μην πω πιέσεις, και κρατούσε μια έστω και λίγο πιο διαλλακτική στάση, θα είχε σοβαρό πρόβλημα. Ένα εθνικιστικό κόμμα στη δεξιά πλευρά της θα ήταν σύντομα γεγονός και μια διάσπαση πιθανότατη. Τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα έκαναν μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη μεταπολεμικά παίζοντας το ρόλο του αναχώματος στα ποικιλώνυμα ακροδεξιά ρεύματα που συνομιλούσαν με όλες τις ανάλογες ποιότητες του ολοκληρωτισμού. Ευτυχώς στη ΝΔ γνωρίζουν ιστορία και προφύλαξαν την ενότητα του κόμματος κλείνοντας την πόρτα στην άνοδο του φασισμού.
Ο τρίτος αφορά την κεντροαριστερά. Η Συμφωνία των Πρεσπών θα μπορούσε να συγκινήσει τις πολιτικά ορθές, αριστερόστροφες ψυχές της που έχουν παραδοσιακά μια δυσανεξία στον εθνικισμό, έως και τον πατριωτισμό. Ή φλερτάρουν με τον εθνομηδενισμό, μια παλιά αριστερή ασθένεια που δεν εξαφανίστηκε έστω και αν κατέβηκε το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο που την τροφοδοτούσε. Ευτυχώς στο ΚΙΝΑΛ κατάλαβαν την μπαλιά - τρύπα στον κενό χώρο και έκλεισαν γρήγορα την άμυνά τους κρατώντας αρνητική στάση στη συμφωνία. Ωστόσο ένας κόσμος που μπαινοβγαίνει στις γραμμές του, ή κόβει βόλτες στις όχθες του ποταμού ή περνάει από το Φίλιον, σκεπτόμενος πάντοτε «ορθά και διεθνιστικά», δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ του έριξε τον καταπέλτη και αυτός βρήκε την ευκαιρία να διαβεί την τάφρο και να τον προσεγγίσει. Για να σμίξει με τους άλλους κεντροαριστερούς εκδρομείς, που ήδη μεγαλουργούν στο κυβερνητικό σχήμα. Για τη σοσιαλδημοκρατική ανανέωση πάντα.
Οι όποιες αντιρρήσεις και μεγαλοστομίες του μικρού δεξιού εταίρου δεν φάνηκαν να πτοούν την απόφαση του Τσίπρα να προωθήσει τη συμφωνία. Γιατί αντίστοιχη συμφωνία υπάρχει και με τον ίδιο τον αρχηγό, όπως και με τους βουλευτές του. Το πάθος για την εξουσία και τα αντισταθμιστικά της οφέλη είναι δυνατότερο από όλα τα πιθανά ονόματα των γειτόνων μας. Τώρα ποιοι και πόσοι θα ψηφίσουν θετικά ή θα απέχουν είναι αποτέλεσμα εσωτερικών διευθετήσεων που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, όπως αποδεικνύεται από τα πράγματα. Απλά κουβέντα και μπαλαλάς να γίνεται, ώστε να μένει η κυβερνητική πλειοψηφία στον αφρό της επικαιρότητας. Ούτως η άλλως ο Πάνος Καμμένος και οι ΑΝΕΛ έχουν τελειώσει πολιτικά ως δεξιοί. Απομένει να δοκιμάσουν ως εναλλακτικοί αριστεροί. Και θα το κάνουν μάλλον με επιτυχία.
Εξάλλου υπάρχει και το Ποτάμι, έτοιμο να καλύψει την όποια διαφορά, αν χρειαστεί. Το απογυμνωμένο πια από μέλη και στελέχη αυτό κόμμα με την όλη πολιτική του τόσο στη συγκρότηση της κεντροαριστεράς όσο και στη σχέση του με το ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω ότι θα προκαλέσει τη μήνιν των ψηφοφόρων στις επόμενες εκλογές. Κάτι ανάλογο με αυτό που έπαθε η ΔΗΜΑΡ. Φυσικά και δικαίως.
Με όλα τα προηγούμενα δεδομένα, η κυβέρνηση υπολογίζει ακόμα και σήμερα σε ένα θετικό αποτέλεσμα από την προώθηση και ψήφιση της συμφωνίας. Όχι φυσικά για την ουσία της υπόθεσης, όσο εκλογικά. Ένα εθνικό θέμα ήσσονος σημασίας, όπως το όνομα της πΓΔΜ με σχεδόν μοναδική συμβολική βαρύτητα, δεν είναι ικανό να αλλάξει τις εκλογικές διαθέσεις του πλήθους. Έστω και αν δηλώνει κατά 70% αντίθετο. Μπορεί η απόπειρα διάσπασης της ΝΔ να μην έπιασε, αλλά τα οφέλη από τις διευκολύνσεις των εταίρων - δανειστών είναι σημαντικά. Ακόμα σημαντική είναι και η διεύρυνση της διείσδυσης στο χώρο της κεντροαριστεράς.
Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ένας πολλά υποσχόμενος φερετζές για να φέρει κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ έναν κόσμο της κεντροαριστεράς που γουστάρει ανάλογες λύσεις σε εθνικά θέματα. Δηλαδή υποχωρήσεις και διευκολύνσεις της Ελλάδας απέναντι σε αδύνατους και μη δυτικοευρωπαίους γείτονες που εξοργίζουν τους ημεδαπούς εθνικόφρονες και φαντάζουν ως η επιτομή της πολιτικής ορθότητας. Αντέχει ακόμα αυτή η κολόνια από την εποχή του κομμουνιστικού διεθνισμού. Σε συνδυασμό με την αποτυχία της απόπειρας «ΚΙΝΑΛ», οι προνοητικοί ήδη μετατοπίζονται προς τα αριστερά και τα σίγουρα αναζητώντας ρόλο για την επόμενη μέρα. Όταν η ανασύνταξη της νεοκομμουνιστικής φατρίας θα απαιτεί νέο αίμα και κυρίως σοσιαλδημοκρατικό φερετζέ. Πήξαμε στους φερετζέδες.
Η κυβέρνηση ελπίζει βάσιμα ότι μια τέτοια συμφωνία λίγο πριν τον εκλογικό μαραθώνιο θα είναι προς όφελός της. Θα είναι εξάλλου και η μόνη σοβαρή επιτυχία της θητείας της. Αν φέρει και μέρος της αντιπολίτευσης στη δική της ρότα, αυτό ενισχύει το prestige της. Αλλά και όποιος ψηφίζει αυτήν τη συμφωνία, ψηφίζει Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ καλυπτόμενος πίσω από το εθνικό θέμα. Και το κάνει συνειδητά. Είτε γιατί ψάχνει σύντομο περαματάκι προς την απέναντι όχθη, είτε γιατί ψήνει συνεργασίες για την επομένη, είτε γιατί θέλει να πάρει κάτι από την αύρα της επιτυχίας και ειδικά την αύρα του Τσίπρα. Έστω και αν σταθεί τελικά απέναντι.
Όταν δείχνεις, και καλά, μεγαλοθυμία απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο παίρνεις κάτι από τη μεγαλοσύνη του. Μόνο που εδώ ο «μεγάλος» είναι πια μικρός και αποτυχημένος και μόνο από την αποτυχία του, Σταύρο μου, μπορείς να πάρεις. Η χώρα έχει ανάγκη την ήττα της συριζαϊκής ιδεολογίας. Δεν είναι θέμα στενά πολιτικό. Είναι κυρίως πολιτισμικό.
Η ιδεολογική ήττα εμπεριέχει την απόρριψη της συριζαϊκής πολιτικής στην οικονομία, στο κράτος, στην παιδεία, στην πρόνοια, στην ασφάλεια ακόμα και στην εξωτερική πολιτική. Παντού. Και στη Συμφωνία των Πρεσπών. Είναι μια κατά κράτος ήττα του αριστεροδέξιου λαϊκισμού. Αλλά και μια υπόμνηση ότι η πατρίδα δεν πρέπει να κυλήσει σε μια κατοπτρική ακροδεξιά ιδεολογία που θα τη βάλει σε άλλες περιπέτειες. Οι φιλελεύθερες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις στη φάση που διανύουμε ιεραρχούν ως πρωτεύουσα αυτήν την ήττα. Ως προϋπόθεση κάθε ελπίδας ανάταξης.
Athens Voice
https://kostasxan.blogspot.com/2019/01/blog-post_372.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου