Δεδομένου ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μετατραπεί σε υπερεθνική δομή με την ισχύ των Συνθηκών, πώς μπορούν τα κράτη μέλη να ορίσουν υψηλόβαθμους δημόσιους υπαλλήλους οι οποίοι θα τους δώσουν εντολές; Στην πραγματικότητα, δεν το κάνουν , αλλά περιορίζονται να επικυρώσουν τις επιλογές του ΝΑΤΟ, οι οποίες συζητήθηκαν με τη Γερμανία και τη Γαλλία.
Κατ 'αρχήν, είχε αποφασιστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γερμανία και τη Γαλλία, πριν από τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ότι ο πρόεδρος της Επιτροπής θα ήταν ο Γερμανός Manfred Weber.
Ο τελευταίος είχε δεσμευτεί να σταματήσει την κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2 και να περιορίσει την αγορά ρωσικών υδρογονανθράκων από την Ένωση προς όφελος του φυσικού αερίου των ΗΠΑ, πολύ πιο ακριβό στη παραγωγή και τις μεταφορές.
Προκειμένου να αποκοιμίσουν τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους, μια έντονη προπαγάνδα είχε επιβεβαιώσει ότι ο πρόεδρος της Επιτροπής θα εκλεγόταν σύμφωνα με έναν «δημοκρατικό κανόνα»: θα ήταν ο επικεφαλής της λίστας της πιο σημαντικής κοινοβουλευτικής ομάδας που θα εκλεγόταν. Και δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θα ήταν ο Manfred Weber ως ηγέτης των Συντηρητικών (EPP). Φυσικά, αυτός ο κανόνας δεν ήταν ποτέ δημοκρατικός, καθώς η δημοκρατία θα συνίστατο στον διορισμό ενός προσώπου που δεν υποστηριζόταν από μια κοινοβουλευτική ομάδα, αλλά από την πλειοψηφία. Ωστόσο, ο Τύπος και οι υποψήφιοι έχουν επανέλαβαν αυτή την ανοησία, έχοντας επίγνωση του γεγονότος ότι η Ένωση είναι μόνο μια παραπλάνηση.
Αλλά την τελευταία στιγμή, η Γαλλία αθέτησε τη δέσμευσή της. Ο πρόεδρος Emanuel Macron ισχυρίστηκε ότι η κοινοβουλευτική του ομάδα (ALDE, που έγινε τώρα Renew Europe) είχει επιτύχει μια σαφή πρόοδο έτσι ώστε να απαιτήσει μια από τις τέσσερις θέσεις των ανώτερων αξιωματούχων. Επομένως, έβαλε την Nathalie Loiseau, επικεφαλής της λίστας του κόμματός του να προσβάλλει τον Manfred Weber, τον οποίον ονόμασε "εκτόπλασμα", και άσκησε βέτο στο διορισμό του. Τελικά, ο ίδιος πρότεινε μια νέα Γερμανίδα υποψήφιο, την Ursula von der Leyen, μόλις καταγράφηκε ο διορισμός της Γαλλίδας Christine Lagarde ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Αυτές οι δύο γυναίκες θα κατέχουν συνεπώς τις δύο σημαντικότερες θέσεις, ενώ ο Βέλγος Charles Michel θα προεδρεύει του Συμβουλίου Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων - καθώς και του Συμβουλίου της Ευρωζώνης - και ο Ισπανός Josep Borrell θα είναι ο Ύπατος Εκπρόσωπος για τις Εξωτερικές Υποθέσεις και τη Πολιτική Ασφάλειας. Αυτές οι δύο λειτουργίες είναι καθαρά τυπικές. Η Προεδρία του Συμβουλίου αποτελεί απλώς στο να δίνει το λόγο στους ομιλητές και να εκπροσωπεί την Ένωση στο εξωτερικό. Ο Ύπατος Εκπρόσωπος είναι ο εκπρόσωπος μιας πολιτικής που όλοι γνωρίζουν ότι έχει καθοριστεί στην Ουάσινγκτον και όχι στις Βρυξέλλες.
Οι διορισμοί αυτοί δεν επελέγησαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αλλά από την Γερμανίδα καγκελάριο και τον πρόεδρο της Γαλλίας, κατά τη διάρκεια μιας χωριστής συνάντησης τους, και στη συνέχεια εγκρίθηκαν από το Συμβούλιο.
Πώς επιλέχθηκαν αυτοί οι τέσσερις υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι; Πρέπει να πληρούν δύο κριτήρια: να είναι ατλαντιστές · να έχουν κάποιο αδύνατο σημείο που να επιτρέπει να εκβιαστούν αν τύχει να χάσουν την ατλαντιστική τους πίστη.
Όντας Ατλαντιστής
Το να είσαι ατλαντιστής είναι προφανές για κάθε ευρωπαίο αξιωματούχο καθώς η Συνθήκη του Μάαστριχτ και οι ακόλουθες ορίζουν ότι η άμυνα της Ένωσης εξασφαλίζεται από το ΝΑΤΟ, την αντιρωσική στρατιωτική συμμαχία.
Έτσι, η Ursula von der Leyen δημοσίευσε εύστοχα στην αρχή της χρονιάς ένα ελεύθερο χρονικό στους New York Times για να επαινέσει το ΝΑΤΟ που «υπερασπίζεται την παγκόσμια τάξη» [ 1 ].
Η ατλαντική στάση της Christine Lagarde δεν χρειάζεται πλέον να αποδειχθεί καθώς ξεκίνησε την καριέρα της ως κοινοβουλευτικός βοηθός στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και έγινε λομπίστρια για την αμερικανική αμυντική βιομηχανία εναντίον του γαλλικού ομολόγου της. Είναι εκείνη που έπεισε τη Πολωνία να αγοράσει τον εξοπλισμό Boeing και Lockheed-Martin αντί για Airbus και Dassault [ 2 ].
Ο Charles Michel είναι πρωθυπουργός της χώρας φιλοξενίας του ΝΑΤΟ και συστήνεται από τον πατέρα του Louis Michel, πρώην ευρωπαίο Επίτροπο για τη Διεθνή Συνεργασία, την Ανθρωπιστική Βοήθεια και την Αντιμετώπιση Κρίσεων. Ο Josep Borrell, βετεράνος του kibbutz του Gal On (έρημος Negev), ήταν πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπου υπερασπίστηκε με ζήλο την αρχή της ευρωπαϊκής υποταγής στην Ατλαντική Συμμαχία.
Οι τέσσερις εντολοδόχοι κλήθηκαν, φυσικά, σε συναντήσεις της ομάδας Bilderberg, της λέσχης του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, ο Josep Borrell δεν μπόρεσε να πάει εκεί τον περασμένο μήνα, καθώς η συμμετοχή του απαγορεύτηκε από τον πρωθυπουργό του.
"Πουλιά με νήμα στο πόδι"
Ακόμα κι αν εμπιστεύονται τους υπαλλήλους τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες προτιμούν πάντα να διαθέτουν ένα μέσο πίεσης για να τους επαναφέρουν στη τάξη. Πράγματι, πολύ συχνά οι ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ικανοποιούνται με τον αστρονομικό μισθό που τους καταβάλλεται και σκέφτονται καμιά φορά να υπηρετούν τους συμπολίτες τους.
Διεξαγόταν δικαστική έρευνα σχετικά με τη διαχείριση του Υπουργείου Άμυνας από την Ursula von der Leyen. Ενώ ο γερμανικός στρατός είναι ως γνωστόν υποβαθμισμένος, η γιγαντιαία υπέρβαση των προσφορών σε αρκετές περιπτώσεις είχε ήδη προκαλέσει έρευνα από μια ελεγκτική εταιρεία που διαπίστωσε ότι οι εξηγήσεις που δόθηκαν ήταν ικανοποιητικές. Αλλά η ανακάλυψη ότι στο κόρφο αυτής της ελεγκτικής εταιρείας ο έλεγχος είχε γίνει από τον γιο αυτής της μεγάλης αριστοκράτισσας είχε γίνει γνωστό στην εισαγγελική διωκτική αρχή. Το γερμανικό «κράτος δικαίου» είναι έτσι φτιαγμένο ώστε η καγκελαρία έχει την εξουσία να διακόψει τις δικαστικές έρευνες κατά των μελών της κυβέρνησης.
Η Christine Lagarde καταδικάστηκε για "αμέλεια" από τη Δικαιοσύνη της Γαλλικής Δημοκρατίας, αλλά απαλλάχτηκε από τη ποινή. Είχε αποφασίσει να φέρει μια χρηματοπιστωτική αντιδικία μεταξύ μιας κρατικής τράπεζας και ενός πρώην υπουργού ενώπιον διαιτητικού δικαστηρίου παρά ενώπιον τακτικού δικαστηρίου. Αλλά η διαιτησία καταδίκασε το κράτος και έδωσε δίκιο στον πρώην υπουργό, γεγονός που δεν θα έπρεπε ποτέ να συμβεί.
Δεν γνωρίζω σε ποιες σκοτεινές υποθέσεις έχουν εμπλακεί ο Charles Michel και ο Josep Borrell, αλλά υπάρχουν σίγουρα: μήπως ο πρώτος δεν συμφώνησε να ηγηθεί μιας κυβέρνησης μειοψηφίας και ο δεύτερος, ενώ ήταν στο απόγειο της καριέρας του, δεν απομακρύνθηκε από την πολιτική για μια δεκαετία;
Οι μισθοί του καθενός από αυτούς τους τέσσερις ανώτερους δημόσιους υπαλλήλους θα είναι διπλάσιοι από εκείνους του Γάλλου Προέδρου. Δεν πρόκειται για αμοιβή για τις εξαιρετικές τους ιδιότητες, αλλά για εξασφάλιση ότι τις βάζουν στην υπηρεσία του κυρίαρχου τους. Αυτή είναι η τιμή της προδοσίας τους.
Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)
[1] “The World Still Needs NATO”, Ursula von der Leyen, New York Times, January 18, 2019.
[2] « Με την Christine Lagarde, η αμερικανική βιομηχανία εισέρχεται στη γαλλική κυβέρνηση », Thierry Meyssan, Voltaire Network , 22 Ιουνίου 2005. Με την ανάγνωση αυτού του άρθρου, ο πρόεδρος Jacques Chirac ανέστειλε το δικαίωμα υπογραφής της νέας υπουργού του η οποία αναγκάστηκε να αναφέρεται για όλα τα πράγματα στον Πρωθυπουργό.
http://oimaskespeftoun.blogspot.com/2019/07/blog-post_10.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου