"ΑΘΩΩΣΗ" ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ "ΕΦΙΑΛΤΗ" ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΟΥ "ΓΚΡΙΖΑΡΕΙ" ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΚΑΙ "ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ" ΕΡΝΤΟΓΑΝ!

Ένας πραγματικός "Εφιάλτης" κρύβεται μέσα στο πρόσφατο άρθρο του Πρωθυπουργού σε τρεις ξένες μεγάλες εφημερίδες (9-9-2020), όπως επισημαίνει με βίντεό του το Μακεδονικό Κόμμα, λύνοντας έτσι πια τις απορίες όλων για τον λόγο που δεν εκδιώχθηκε το Oruc Reis, που έγινε αποδεκτή Συμφωνία με Αίγυπτο εξαιρώντας το ζωτικό Σύμπλεγμα Μεγίστης και που δεν υπογράφηκε άμεσα και αρχικά Συμφωνία Οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου στην βάση της μέσης γραμμής και της πλήρους επήρειας, που θα έλυνε μια και καλή το όλο ζήτημα! (Ολόκληρο το άρθρο Μητσοτάκη παρατίθεται στα αγγλικά και στα ελληνικά στο τέλος της σελίδας)

  Και πράγματι, αν προσπαθήσουμε να δούμε πίσω από τις λέξεις, αυτό που φαίνεται είναι όντως ένας "Εφιάλτης"! Ας τον αναλύσουμε.

Η ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ "ΑΘΩΩΣΗ" ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

 Ειδικότερα στο άρθρο του ο Κυριάκος Μητσοτάκης:

1. Δεν αναφέρει πουθενά ότι η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί Ελλαδική Υφαλοκρηπίδα! Είναι το πρώτο που θα έκανε και ο πιο άσχετος, αφού από εκεί πηγάζει το δίκαιο της Ελλάδας και ταυτόχρονα καταδεικνύεται η παραβίαση της Τουρκίας! 

2. Δεν καταγγέλλει πουθενά την Τουρκία για καταπάτηση αυτής της Υφαλοκρηπίδας και των Κυριαρχικών Δικαιωμάτων της Ελλάδας! Μιλά μόνο για μια ..."μονομερή πράξη"!

Πρόκειται δηλαδή για καραμπινάτη "αθώωση" της Τουρκίας! Διότι για την ίδια πράξη, ο Ανδρέας το 1987 πήγαινε την Ελλάδα σε Πόλεμο, αναγκάζοντας σε άτακτη υποχώρηση την Τουρκία και το Σισμίκ!

  Η έξοδος του ερευνητικού σκάφους Oruc Reis, η συνοδεία του Πολεμικού Στόλου της Τουρκίας, οι σεισμικές έρευνες με απλωμένα καλώδια στον ελληνικό βυθό, είναι απλά μια "μονομερή πράξη" και όχι ένα ολόκληρο δράμα, μια νέα μεγάλη εθνική τραγωδία! Είναι απίστευτο!

3. Αναγνωρίζει διεκδίκηση "δικαιωμάτων" της Τουρκίας, "γκριζάροντας" απολύτως την Υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ μας πέραν του 28ου μεσημβρινού, από την στιγμή που γράφει ανερυθρίαστα ότι πρόκειται για "περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου στην οποία τόσο η Ελλάδα, όσο και η Τουρκία διεκδικούν δικαιώματα"! 

  Ότι δηλαδή δεν είναι ελληνική περιοχή! Δεν είναι ελληνική υφαλοκρηπίδα, αλλά ότι είναι εξ ίσου "αμφισβητούμενη"! Δηλαδή μια εντελώς "γκρίζα" περιοχή! Ακηδεμόνευτη και αδέσποτη!

 Περιοχή ισότιμα "διεκδικούμενη" από την Τουρκία - "πειρατή" και από την Ελλάδα - ιδιοκτήτη!

  Η Πρωθυπουργική εξίσωση του άρπαγα με τον νοικοκύρη είναι τρομακτική και θα έπρεπε ήδη να έχει ξεσηκώσει την Αντιπολίτευση, που συνοδοιπορεί όμως, ανταποδίδοντας την "κάλυψη" για την "Συμφωνία των Πρεσπών"... "Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει"...

4. Θεωρεί ότι η περιοχή "δεν έχει ακόμη οριοθετηθεί", άρα δεν είναι ελληνική, καθιστώντας την έτσι "ξέφραγο αμπέλι", ενώ ήδη από το 2011, με τον Νόμο 4001, κοινοποιημένο μάλιστα στον ΟΗΕ, αποτελεί και επισήμως Ελληνική Υφαλοκρηπίδα με εξωτερικό όριο την μέση γραμμή! (δείτε εδώ)

  Άρα βάση του ισχύοντος Νόμου 4001, άρθρο 156, του 2011, "ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης" με τους γείτονες, η Υφαλοκρηπίδα μας έχει όρια και είναι αυτά της μέσης γραμμής! Αυτής που καταργεί με τρόπο "εγκληματικό" το άρθρο - "Εφιάλτης" του Πρωθυπουργού!

5. Βεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να απαντήσουμε στις προκλήσεις της Τουρκίας, εμπαίζοντας απαράδεκτα τους Στρατιωτικούς μας και τις Ένοπλες Δυνάμεις και αποθρασύνοντας πλήρως την επιθετική τακτική του Ερντογάν, αφού τονίζει ότι "η Ελλάδα δεν έχει επιδιώξει ποτέ ούτε πρόκειται να επιδιώξει την κλιμάκωση αυτών των εντάσεων, ανεξαρτήτως των προκλήσεων"! Δηλαδή, ό,τι και να μας κάνουν, ο Μητσοτάκης δεν θα αντιδράσει... Είναι η τακτική που ακολουθήθηκε με τα Σκόπια, με την γνωστή κατάληξη...

6. Βεβαιώνει ότι με μυστική διπλωματία είχε φτάσει σε "έγγραφη Συμφωνία" με την Τουρκία, με την μεσολάβηση του Βερολίνου των Μνημονίων:

  "Όταν το Βερολίνο προσφέρθηκε να μεσολαβήσει, καθίσαμε καλόπιστα για να προσπαθήσουμε να βρούμε κοινό έδαφος. Καταφέραμε ακόμη και να καταλήξουμε σε «έγγραφη συμφωνία». Το αποτέλεσμα ήταν να αποσυρθεί τελικά η Τουρκία, αποκαλύπτοντας ανεπίσημες αλλά απόρρητες συζητήσεις"!

  Βλέποντας δηλαδή ο πανέξυπνος Ερντογάν, πόσο εύκολη είναι τελικά η Αθήνα, σε αντίθεση με τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, αποχώρησε, βλέποντας ότι μπορεί να πετύχει πολύ περισσότερα, συνεχίζοντας την έμπρακτη αμφισβήτηση και την θαλάσσια κατοχή, διότι το ερευνητικό σκάφος συνοδεύεται από πολεμικό πλοία, που εφαρμόζουν "θαλάσσιο αποκλεισμό"!

ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΙ...

   Να λοιπόν γιατί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη:

1. Δεν απείλησε ευθέως με βύθιση το τουρκικό ερευνητικό σκάφος, ώστε να το αποτρέψει να βγει, όπως έκανε η Ελλάδα το 1987!

2. Δεν έστειλε το ΠΝ να το εκδιώξει, όταν ήρθε και άπλωσε προκλητικότατα καλώδια σε Ελληνική Υφαλοκρηπίδα! Γι΄ αυτό έχασαν το χρώμα τους στο Μαξίμου με την απρόσμενη "επακούμβηση", όπου οι Τούρκοι "έβαλαν την ουρά στα σκέλια", επειδή ακριβώς είναι θρασύδειλοι... Και είναι θαύμα πώς ακόμη δεν έχουν ξηλώσει ή "μεταθέσει" τον τολμηρό Κυβερνήτη του "Λήμνος"... (δείτε εδώ)

3. Δεν κατήγγειλε την πόντιση καλωδίων και την διενέργεια ερευνών, διοχετεύοντας τόσο καιρό άνανδρες δικαιολογίες ότι δεν μπορούν να κάνουν έρευνες λόγω ήχων, ενώ σαρώνουν ανεμπόδιστα τον βυθό της Ελλάδας! Το "ολίγον έγκυος"... (δείτε εδώ)

4. Δεν απέρριψε την "κουτσή" ΑΟΖ με την Αίγυπτο, αποδεχόμενη εγκληματική εξαίρεση της μισής Ρόδου και ιδίως του κρίσιμου Συμπλέγματος της Μεγίστης, αποτελούμενο από 14 νησάκια, με καθοριστικό τον ρόλο της Στρογγύλης! (δείτε εδώ)

5. Δεν προχώρησε στην πλέον αναγκαία, ζωτική και άμεση Συμφωνία ΑΟΖ με την Κύπρο, δένοντας πανίσχυρα και νομικά το ζήτημα και εξουδετερώνοντας μια για πάντα την Τουρκία, προκαταλαμβάνοντας και κάθε "προσφυγή στην Χάγη", καθιστώντας αυτόματα Ευρωπαϊκή ΑΟΖ, τις συνορεύουσες ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου, από όπου θα έχει έτσι τόπο να περάσει και ο EastMed!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

 Το άρθρο του Πρωθυπουργού, είναι από μόνο του μια τεράστια εθνική υποχώρηση ασύλληπτων διαστάσεων και συνεπειών, που "αθωώνει" την Τουρκία, καθώς της αναγνωρίζει ισότιμα με την Ελλάδα "δικαιώματα", σε μια περιοχή καθαρά ελληνική που κάνει ολότελα "γκρίζα" και "αμφισβητούμενη", ενώ αποτελεί δια του Νόμου 4001 του 2011 Ελληνική Υφαλοκρηπίδα και επομένως υπάρχει θρασύτατη απεμπόλιση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, που πρέπει να οδηγήσει σε παραίτηση Τιμής Ανώτατους Αξιωματικούς, οι οποίοι και οφείλουν να καταγγείλουν δημόσια - και όχι να υπηρετούν σιωπηρά - το νέο Εθνικό Έγκλημα! Την νέα Εθνική Ατίμωση! Χειρότερη της "Μαδρίτης"! Χειρότερη του Σημίτη και των Ιμίων! Χειρότερη του χειρότερου "Εφιάλτη" μας!

 Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, "αποχαρακτηρίζει" την ελληνικότητα της ΝΑ Υφαλοκρηπίδας μας, "αθωώνει" την Τουρκία, "δικαιώνει" τον Ερντογάν και αποδέχεται ισότιμο "δικαίωμα" διεκδίκησης του πλούσιου σε υδρογονάνθρακες, αρχαίες τριήρεις και βυζαντινούς δρόμωνες ελληνικού βυθού, "σβήνοντας" και την Μεγίστη και την Κύπρο, από την πλήρη επήρεια που έχουν βάση του Δικαίου της Θάλασσας, σε μια αιώνια ελληνική περιοχή, που βάφει όμως ξαφνικά "γκρίζα" και σιγά σιγά "κόκκινη"...

   Ας συνέλθει

  ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ - Ολόκληρο το άρθρο του Πρωθυπουργού στις  στις εφημερίδες The Times, Frankfurter Allgemeine Zeitung, και Le Monde (9-9-2020), στα αγγλικά και στα ελληνικά, σε μετάφραση του πρωθυπουργικού γραφείου. Τα κρίσιμα σημεία τα παραθέτουμε με έντονη γραφή:

1. ΑΓΓΛΙΚΑ

"In seeking to predict the future political scientists often look to the past, to shared history. The relationship between my country Greece and its neighbour Turkey is no exception. History teaches us that there are reasons for optimism, and areas of deep concern. Today the question of what that future holds – conflict or co-operation – has never mattered more.

When I became prime minister in July last year I was cautiously optimistic. Nothing prevented me from believing that Greece and Turkey could not be friends. After all, many of my predecessors had managed to overcome seemingly insurmountable obstacles. Leaders like Eleftherios Venizelos, my great-uncle, who signed a peace and friendship agreement with Kemal Attaturk back in 1930. Of course there have been tensions since, but the good days have outweighed the bad.

When we met last Autumn, I told President Erdogan that we were destined by geography to be neighbours, and as such we needed to co-exist, to live peacefully side by side. I made a point of extending the hand of friendship and cooperation. I talked of open dialogue, of a desire for progress, and of my willingness to act as a bridge builder for Turkey in Europe.

Sadly, things have not worked out quite like that. Since that first meeting Turkey has appeared less like a partner and more like a provocateur. Late last year President Erdogan signed an illegal maritime agreement with one side fighting Libya’s bloody civil war. Since Turkey and Libya do not have opposite or adjacent coasts, the agreement was declared by most of the international community and legal experts as null and void and a violation of the sovereign rights of third countries, including Greece.

In March Turkey made concerted moves to encourage and facilitate desperate attempts by migrants to cross into Greece. We defended our border with the support of our EU partners. Our collective message was clear – Greece’s borders are the EU’s borders and we will protect them.

And this summer, in response to the signing of a long standing, legal and internationally recognised maritime agreement between Greece and Egypt, President Erdogan sent his navy to support an attempt to explore for gas deposits in an area of the Eastern Mediterranean that both Greece and Turkey claim rights to, and is still undelimitated. Under the UN Convention on the Law of the Sea this was a unilateral act in breach of international law.

Greece will never and has never sought to escalate these tensions, regardless of the provocation. But what began as ugly political posturing has turned decidedly threatening in recent weeks. Each passing day, the Turkish government presents another spurious claim or disseminates another untruth. Bellicose language, nationalist propaganda, aggressive militarism, the purchase of weapon systems from Russia that pose a threat to NATO, the conversion of world heritage monuments into mosques, illegal maritime activity, and threats of war.

Turkey’s rhetoric is from a bygone age. It talks about enemies, martyrs, struggle, and a willingness to pay any price. This is the language and behaviour of a candidate country threatening not just two members of the European Union, Greece and Cyprus, but the EU itself; something that’s of grave concern to member States.

In this new geopolitical landscape Turkey appears increasingly isolated. As Greece has forged strong partnerships with countries such as Israel, Egypt, and the UAE, Turkey has acted alone, posturing in the Eastern Mediterranean, interfering in Syria and Libya, and openly supporting Hamas. France, which has vital national interests in the Mediterranean has stood by us and has bolstered its military presence in the area. The US State Department has clearly condemned what it considers to be Turkish unilateral aggression.

Throughout all this I have kept an open mind about dialogue. When Berlin offered to broker talks, we sat down in good faith to try to find common ground. We even managed to get to a written understanding. Only for Turkey to walk away, disclosing as it went what were informal but private discussions.

The hopes that still bind me to Turkey do not blind me to the reality. We do need dialogue, but not when held at gunpoint. What threatens my country’s security and stability threatens the well-being and safety of all EU member states. It risks undermining the NATO alliance. And it threatens the rule of law internationally. Greece has the military capacity to fend off any Turkish aggression. But surely a military incident between our two countries is in nobody’s interest.

Later this month EU leaders will meet in special session to decide how to respond. If Turkey refuses to see sense by then, I see no option but for my fellow European leaders to impose meaningful sanctions. Because this is no longer just about European solidarity. It is about recognising that vital interests – strategic European interests – are now at stake. If Europe wants to exercise true geopolitical power, it simply cannot afford to appease a belligerent Turkey.

There is still time for Turkey to avoid sanctions, to take a step back, and to chart a path out of this crisis. Turkey simply needs to refrain from its naval and scientific activity in non delimited waters, and reign in its aggressive rhetoric. They should stand down, return to the table, and pick up from where they left off when they quit exploratory talks in 2016. And if we cannot agree then we must seek resolution at the Hague.

The choice is stark. Turkey can engage, and find common ground, or it can continue to behave as the aggressor, posturing on the fringes of Europe, and pay a significant economic price for doing so. It can choose between Greece being a bridge or being a barrier to partnership and progress.

If Turkey were to choose the bridge, I believe that it would still be possible for President Erdogan to strike an ambitious far reaching agreement with the EU that benefits us all. Disputes are settled not through force, subterfuge, or manipulation, but peacefully and through mutual respect and understanding. It doesn’t have to be like this. Resolving this is simple. We sit down. We discuss our differences. And we try and reach an agreement. If we can’t then we let the International Court decide. What after all has Ankara to fear from the rule of law?

Kyriakos Mitsotakis is the Prime Minister of Greece"

2. ΕΛΛΗΝΙΚΑ

"Στην προσπάθειά τους να προβλέψουν το μέλλον, οι πολιτικοί επιστήμονες συχνά στρέφονται στο παρελθόν, στην κοινή ιστορία. Η σχέση μεταξύ της χώρας μου, της Ελλάδας, και της γειτονικής Τουρκίας δεν αποτελεί εξαίρεση. Η ιστορία μάς διδάσκει ότι υπάρχουν λόγοι αισιοδοξίας αλλά και τομείς βαθιάς ανησυχίας. Σήμερα το ερώτημα σχετικά με το τι επιφυλάσσει το μέλλον – σύγκρουση ή συνεργασία – αποκτά μεγαλύτερη σημασία από ποτέ.

Όταν ανέλαβα πρωθυπουργός πέρυσι τον Ιούλιο, ήμουν συγκρατημένα αισιόδοξος. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να πιστεύω ότι η Ελλάδα και η Τουρκία δεν θα μπορούσαν να είναι φίλες χώρες. Εξάλλου, πολλοί από τους προκατόχους μου είχαν καταφέρει να υπερβούν φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια. Ηγέτες όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, θείος του πατέρα μου, ο οποίος υπέγραψε συμφωνία ειρήνης και φιλίας με τον Κεμάλ Ατατούρκ το 1930. Φυσικά, έκτοτε έχουν υπάρξει εντάσεις, όμως οι καλές μέρες ήταν πολύ περισσότερες από τις κακές.

Όταν συναντηθήκαμε το περασμένο φθινόπωρο, είπα στον Πρόεδρο Ερντογάν ότι είμαστε προορισμένοι να είμαστε γείτονες λόγω της γεωγραφικής μας θέσης, και ως τέτοιοι πρέπει να συνυπάρχουμε, να ζούμε ειρηνικά ο ένας δίπλα στον άλλο. Προσπάθησα επισταμένως να τείνω χείρα φιλίας και συνεργασίας. Μίλησα για ανοιχτό διάλογο, για επιθυμία προόδου και για τη βούλησή μου να ενεργήσω για το χτίσιμο γέφυρας της Τουρκίας με την Ευρώπη.

Δυστυχώς, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Μετά την πρώτη εκείνη συνάντηση, η Τουρκία εμφανίζεται λιγότερο ως εταίρος και περισσότερο ως προβοκάτορας. Στα τέλη του προηγούμενου έτους, ο Πρόεδρος Ερντογάν υπέγραψε παράνομη συμφωνία οριοθέτησης θαλασσίων συνόρων με μια από τις πλευρές του αιματηρού εμφυλίου πολέμου της Λιβύης. Δεδομένου ότι η Τουρκία και η Λιβύη δεν έχουν αντικείμενες ή παρακείμενες ακτές, η συμφωνία κηρύχθηκε άκυρη από το μεγαλύτερο μέρος της διεθνούς κοινότητας και των νομικών εμπειρογνωμόνων και θεωρήθηκε ότι παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα τρίτων χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.

Τον Μάρτιο, η Τουρκία προέβη σε συντονισμένες κινήσεις προκειμένου να παροτρύνει και να διευκολύνει προσπάθειες απεγνωσμένων μεταναστών να διασχίσουν τα σύνορα της Ελλάδας. Υπερασπιστήκαμε τα σύνορά μας με την υποστήριξη των εταίρων μας στην ΕΕ. Το συλλογικό μας μήνυμα ήταν σαφές – τα σύνορα της Ελλάδας είναι σύνορα της ΕΕ και θα τα προστατεύσουμε.

Και φέτος το καλοκαίρι, αντιδρώντας στην υπογραφή μιας μακροχρόνιας, νόμιμης και διεθνώς αναγνωρισμένης συμφωνίας οριοθέτησης θαλασσίων συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, ο Πρόεδρος Ερντογάν έστειλε το πολεμικό ναυτικό του για να στηρίξει μια προσπάθεια εξερεύνησης κοιτασμάτων φυσικού αερίου σε περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου στην οποία τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία διεκδικούν δικαιώματα και η οποία δεν έχει ακόμη οριοθετηθεί. Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας, επρόκειτο για μονομερή πράξη κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου.

Η Ελλάδα δεν έχει επιδιώξει ποτέ ούτε πρόκειται να επιδιώξει την κλιμάκωση αυτών των εντάσεων, ανεξαρτήτως των προκλήσεων. Αλλά η αρχικά δυσάρεστη πολιτική εντυπώσεων έχει εξελιχθεί αναμφισβήτητα σε απειλητική στάση τις τελευταίες εβδομάδες. Κάθε μέρα που περνάει, η τουρκική κυβέρνηση παρουσιάζει έναν νέο ψευδή ισχυρισμό ή διαδίδει ένα νέο ψέμα. Πολεμοχαρής γλώσσα, εθνικιστική προπαγάνδα, επιθετικός μιλιταρισμός, αγορά οπλικών συστημάτων από τη Ρωσία που αποτελούν απειλή για το ΝΑΤΟ, μετατροπή μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς σε τζαμιά, παράνομη θαλάσσια δραστηριότητα και απειλές πολέμου.

Η ρητορική της Τουρκίας ανήκει σε μια περασμένη εποχή. Μιλάει για εχθρούς, μάρτυρες, αγώνα και προθυμία να καταβάλει οποιοδήποτε τίμημα. Αυτή είναι η γλώσσα και η συμπεριφορά μιας υποψήφιας προς ένταξη χώρας, η οποία απειλεί όχι μόνο δύο κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και την ίδια την ΕΕ, γεγονός που προβληματίζει σοβαρά τα κράτη μέλη.

Σε αυτό το νέο γεωπολιτικό τοπίο, η Τουρκία εμφανίζεται ολοένα και πιο απομονωμένη. Καθώς η Ελλάδα έχει σφυρηλατήσει ισχυρές εταιρικές σχέσεις με χώρες όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος και τα ΗΑΕ, η Τουρκία ενεργεί μόνη της, παίζοντας παιχνίδια εντυπώσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, παρεμβαίνοντας στη Συρία και τη Λιβύη και υποστηρίζοντας ανοιχτά τη Χαμάς. Η Γαλλία, η οποία έχει ζωτικά εθνικά συμφέροντα στη Μεσόγειο, στέκεται στο πλευρό μας και έχει ενισχύσει τη στρατιωτική της παρουσία στην περιοχή. Το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ καταδίκασε απερίφραστα τη στάση της Τουρκίας ως μονομερή επιθετική στάση.

Στη διάρκεια όλων αυτών έχω παραμείνει ανοικτός στον διάλογο. Όταν το Βερολίνο προσφέρθηκε να μεσολαβήσει, καθίσαμε καλόπιστα για να προσπαθήσουμε να βρούμε κοινό έδαφος. Καταφέραμε ακόμη και να καταλήξουμε σε «έγγραφη συμφωνία». Το αποτέλεσμα ήταν να αποσυρθεί τελικά η Τουρκία, αποκαλύπτοντας ανεπίσημες αλλά απόρρητες συζητήσεις.

Οι ελπίδες που συνεχίζω να τρέφω για την Τουρκία δεν μου αποκρύπτουν την πραγματικότητα. Χρειαζόμαστε διάλογο, αλλά όχι υπό το καθεστώς εκβιασμού. Η απειλή για την ασφάλεια και τη σταθερότητα της χώρας μου αποτελεί επίσης απειλή για την ευημερία και την ασφάλεια όλων των κρατών μελών της ΕΕ. Κινδυνεύει να υπονομεύσει τη συμμαχία του ΝΑΤΟ. Και απειλεί το κράτος δικαίου διεθνώς. Η Ελλάδα έχει τη στρατιωτική δυνατότητα να αποκρούσει κάθε τουρκική επίθεση. Αλλά σίγουρα ένα στρατιωτικό επεισόδιο μεταξύ των δύο χωρών μας δεν είναι προς το συμφέρον κανενός.

Αργότερα αυτόν τον μήνα, οι ηγέτες της ΕΕ θα πραγματοποιήσουν ειδική σύνοδο για να αποφασίσουν με ποιον τρόπο θα απαντήσουν. Εάν η Τουρκία αρνηθεί να λογικευτεί έως τότε, δεν βλέπω άλλη επιλογή παρά να επιβάλουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ουσιαστικές κυρώσεις. Διότι δεν είναι πλέον μόνο ζήτημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Είναι ζήτημα αναγνώρισης του γεγονότος ότι διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα – στρατηγικά ευρωπαϊκά συμφέροντα. Εάν η Ευρώπη θέλει να αποτελέσει πραγματική γεωπολιτική δύναμη, τότε δεν έχει την πολυτέλεια κατευνασμού μιας πολεμοχαρούς Τουρκίας.

Η Τουρκία εξακολουθεί να έχει χρόνο στη διάθεσή της για να αποφύγει τις κυρώσεις, να κάνει ένα βήμα πίσω και να χαράξει πορεία εξόδου από αυτήν την κρίση. Η Τουρκία πρέπει απλώς να απόσχει από τη ναυτική και ερευνητική της δραστηριότητα σε μη οριοθετημένες θαλάσσιες ζώνες και να συγκρατήσει την επιθετική ρητορική της. Θα πρέπει να αποσυρθεί, να επιστρέψει στο τραπέζι και να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε όταν αποχώρησε από τις διερευνητικές συνομιλίες το 2016. Και αν δεν μπορέσουμε να συμφωνήσουμε, τότε πρέπει να αναζητήσουμε λύση στη Χάγη.

Η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Η Τουρκία μπορεί να συνεργαστεί και να βρει κοινό έδαφος, ή μπορεί να συνεχίσει να συμπεριφέρεται ως ο επιτιθέμενος, παίζοντας παιχνίδια εντυπώσεων στις παρυφές της Ευρώπης, και να πληρώσει ένα σημαντικό οικονομικό τίμημα για τη συμπεριφορά της. Μπορεί να επιλέξει εάν η Ελλάδα θα αποτελέσει γέφυρα ή εμπόδιο για την εταιρική σχέση και την πρόοδο.

Εάν η Τουρκία επέλεγε τη γέφυρα, πιστεύω ότι ο Πρόεδρος Ερντογάν θα εξακολουθούσε να έχει τη δυνατότητα να επιτύχει μια φιλόδοξη, μακρόπνοη συμφωνία με την ΕΕ, η οποία θα ήταν προς όφελος όλων. Οι διαφορές δεν επιλύονται με βία, τεχνάσματα ή χειραγώγηση, αλλά ειρηνικά και μέσω αμοιβαίου σεβασμού και αμοιβαίας κατανόησης. Δεν χρειάζεται να είναι έτσι η κατάσταση. Η λύση είναι απλή. Καθόμαστε. Συζητάμε τις διαφορές μας. Και προσπαθούμε να καταλήξουμε σε συμφωνία. Αν δεν τα καταφέρουμε, τότε θα αφήσουμε το Διεθνές Δικαστήριο να αποφανθεί. Τι έχει άλλωστε να φοβηθεί η Άγκυρα από το κράτος δικαίου;"

https://www.noiazomai.gr/2020/09/arthro-efialths-mhtsotakh.html

https://thesecretrealtruth.blogspot.com/2020/09/blog-post_949.html?m=0