Το αποτέλεσμα είναι μια μικρή ομάδα ανθρώπων να δημιουργεί τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος τα γεγονότα. Ο κόσμος θα αντιληφθεί τα γεγονότα έτσι όπως περιγράφονται και μεταδίδονται από αυτή την κεντρική πηγή. Σε ένα τέτοιο κλίμα, εάν κάποιος αντιληφθεί την πραγματικότητα διαφορετικά και συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν λάθη η σοπιμότητες στην «επίσημη» αλήθεια, θα μπει στο περιθώριο, θα του κολλήσουν μια ταμπέλα, θα χάσει φίλους ή και εργασία, θα αισθανθεί άσχημα και ίσως στο τέλος κάτω από το βάρος μιας αυξανόμενης πίεσης, να αναθεωρήσει την στάση του γιατί αυτή «δεν τον ωφελεί».
Ο όχλος θέλει ένα σύντομο και εύπεπτο κατάλογο «καλών/κακών». Και αυτήν την ανάγκη του σήμερα την καλύπτουν κυρίως τα media. Τα media είναι εκεί για να του πουν ποιοι δικτάτορες είναι καλοί και ποιοι κακοί. Ποια βία είναι καλή και ποια κακή. Ποια προϊόντα είναι καλά και ποια κακά. Ποια γνώμη είναι κακή και ποια κακή. Ποιο πρόσωπο είναι καλό και ποιο κακό. Θα του πουν πως το να είσαι «προοδευτικός» είναι καλό, ενώ το να μην είσαι είναι κακό. Και το κυριότερο: πως το να φρονείς διαφορετικά από τους πολλούς είναι εξάπαντος «κακό». Εσύ βεβαίως, δεν θέλεις να είσαι με τους «κακούς». Στην τελική, ποιος δεν θέλει να είναι «καλός»; Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε μικρόκοσμους, επικεντρώνονται γύρω από την οικογένεια και τους φίλους και την τοπική κοινωνία και δεν θέλουν τίποτα περισσότερο από αυτό. Νιώθουν καλύτερα όταν πηγαίνουν με το ρεύμα. Νιώθουν μια ασφάλεια όταν έχουν ζωή που είναι ενταγμένη στα κοινωνικά απόλυτα.
Το φαινόμενο Crowdism
Το Crowdism, προέρχεται από την λέξη πλήθος (crowd). Τα άτομα που ασπάζονται το Crowdism ζητούν να απελευθερωθούν από τις συνέπειες των πράξεών τους και να ενταχθούν σε πολυπληθείς απρόσωπες ομάδες ως ένα είδος αλληλοβοηθητικής κοινωνίας που θα επιτίθεται σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Αυτό δημιουργεί ένα μυαλό «κυψέλης» που μεγαλώνει και φουσκώνει όπως μια χιονοστιβάδα και σύντομα δημιουργεί ένα μονολιθικό, παρανοϊκό ουτοπικό groupthink. Αν κάποιο από τα μέλη του πλήθους αρχίζει να ξεχωρίζει ή να αμφιβάλει για τις δραστηριότητες ή τις προθέσεις του πλήθους, το πλήθος κατακερματίζεται και χάνει την δύναμή του. Αυτό που κάνει τα πλήθη ισχυρά είναι η ανικανότητα των μελών τους να επικρίνουν ή να προτείνουν κάποιον στόχο που ενώνει τους ανθρώπους, γιατί τα πλήθη είναι καλύτερα όταν έχουν έλλειψη στόχου. Χωρίς υψηλότερο όραμα ή ιδανικό, τα πλήθη εκφυλίζονται ταχέως σε επιδρομείς, αν και παθητικού χαρακτήρα. Φωνάζουν για μεγαλύτερη «ελευθερία». Θέλουν περισσότερο πλούτο. Οτιδήποτε βλέπουν, αισθάνονται ότι θα πρέπει να δοθεί στο πλήθος....
Στο Crowdism βρίσκουν καταφύγιο άτομα που νιώθουν ανίκανα να πορευθούν από μόνα τους και για αυτό βρίσκουν παρηγοριά στην ηγεσία και τη δύναμη άλλων. Θέλουν να νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο, αλλά φοβούνται να γίνουν αυτοί οι καθοδηγητές και έτσι κάθε άτομο μέσα στο πλήθος μεταβιβάζει την εξουσία του σε άλλους. Το πλήθος επομένως κινείται όχι με βάση κάποιες επιλογές, αλλά με τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, αξιολογώντας κάθε απόφαση ως προς το τι έχουν όλοι κοινό. Ένα πλήθος αντλεί τη δυναμική του από την ανάγκη των μελών του, σε συνδυασμό με το φόβο τους για τη δική τους κρίση. Μπορεί να υποστηρίζει τις θέσεις του βίαια, αλλά επειδή ο μόνος μηχανισμός λήψης αποφάσεων είναι ένας φανατικός συμβιβασμός, κινείται παθητικά προς προβλέψιμα ψηφίσματα.
Το Crowdism βασίζεται σε ηλίθιες ιδέες που υπάρχουν και ακούγονται καλές και στο ότι όταν οι άνθρωποι βρεθούν σε πλήθη πέφτουν και προσκυνούν την κρίση των άλλων και πηγαίνουν μαζί με το κοπάδι, οδηγημένοι σε καταστροφικές και απατηλές «λύσεις». Το socializing μας κάνει χαζούς επειδή υπακούμε στο κοινωνικό πρότυπο, όχι στο πρότυπο της πραγματικότητας. Υπάρχει ένα πλήθος βιβλίων που επαινεί «τη σοφία του πλήθους» και άλλες τέτοιες κολακευτικές, πασιφιστικές και καταπραϋντικές ανοησίες. Έχουν την άποψη ότι μέσα από τις ομάδες μπορούμε να κάνουμε μια σωστή επιλογή, επειδή δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανένα άτομο.
Η λογική μας λέει ότι αυτό είναι ανοησία, γιατί αν δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κάποιο άτομο με εξουσία όταν αυτό είναι προσωπικά υπόλογο, γιατί παίρνουμε αυτά τα αναξιόπιστα άτομα και τα βάζουμε σε μια ομάδα όπου είναι εντελώς ανυπόλογα; Γιατί τα πλήθη είναι υπεράνω λογοδοσίας.
Εντούτοις, ενώ η εξουσία του πλήθους είναι το de facto πρότυπο στη Δύση, όπως αντανακλάται στον καταναλωτισμό (οι αποφάσεις των αγορών που προέρχονται από το πλήθος), στη δημοκρατία (οι ηγέτες που προέρχονται από το πλήθος) και στη δημοτικότητα, (οι αξίες που προέρχονται από το πλήθος) τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν.
Το πλήθος δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των ενεργειών του. Η μόνη ανησυχία του είναι να παραμείνει στην εξουσία, έτσι ώστε τα μεμονωμένα μέλη του να μην έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Το αποτέλεσμα είναι μια αυξανόμενη προσπάθεια να καταληφθεί πλήρως ο κόσμος από το Crowdism, ώστε να μην υπάρχουν αντίθετες φωνές.
Το Crowdism υπάρχει για έναν και μόνο λόγο και αυτός είναι για να αποφεύγονται οι συνέπειες των ενεργειών εκείνων που αποτελούν το πλήθος. Φοβούνται τυχόν υψηλότερα πρότυπα που θα τους αποκαλύψουν οτι είναι πιο ηλίθιοι, πιο κοντόφθαλμοι ή λιγότερο ηθικοί σε σύγκριση με άλλους. Θέλουν ένα μηδενικό πρότυπο το οποίο να προσεγγίζει το χαμηλότερο δυνατό ώστε να μην έχουν καμία πιθανότητα αποτυχίας. Η ελπίδα τους είναι να αποφευχθεί οποιαδήποτε αντιπαράθεση με την πραγματικότητα ή όσους παρατηρούν την πραγματικότητα και για αυτό κάνουν διακρίσεις εναντίον εκείνων που έχουν υψηλότερη νοημοσύνη και την ίδια ώρα τους κατηγορούν ότι αυτοί κάνουν διακρίσεις εναντίων όσων «μειονεκτούν».
Οι Crowdists εργάζονται για να καταστήσουν την κοινωνία μια σειρά γραφειοκρατικών καθηκόντων και για να καταστρέψουν την οικογένεια και έτσι να απομακρύνουν τους πιο έξυπνους ανθρώπους, που απαιτούν από την ζωή περισσότερα από άρτο και θεάματα. Στην θέση τους θέλουν υπάκουους βλάκες υπηρέτες οι οποίοι θα ανακηρύσσονται οι ίδιοι ηγέτες και θα ωθήσουν αμέσως τον πολιτισμό τους σε καταστροφή.
Το πλήθος δεν έχει κανέναν αληθινό ιδεαλισμό και η μοναδική του ιδεολογία είναι αυτή του προσωπικού κέρδους. Είναι από την φύση του αντίθετο στον πολιτισμό, αφού ο πολιτισμός δημιουργεί ένα σύστημα αξιών. Οι Crowdists επιθυμούν να αντικαταστήσουν τον πολιτισμό με τον «πολυπολιτισμό», ο οποίος είναι η ιδέα μιας διευκολυντικής κοινωνίας ή μιας κοινωνίας της οποίας ο μόνος στόχος είναι να ικανοποιήσει τα μέλη της. Σε αυτό το όραμα, δεν χρειάζεται κάποιος κοινός στόχος ή ακόμα και κάποιο πρότυπο της κοινωνίας. Η κοινωνία υπάρχει για να εκπληρώνουν τα μέλη της τις προσωπικές τους ανάγκες και κάθε έλεγχος απαγορεύεται, εκτός αν παραβιάζονται βασικές αρχές του Crowdism.
Οι Crowdists υποστηρίζουν φανατικά τόσο τον διεθνισμό, ο οποίος αρνείται τον τοπικό πολιτισμό υπέρ μιας διεθνούς κουλτούρας οτιδήποτε «νέου» όσο και την πολυπολιτισμικότητα, η οποία αναμιγνύει πολιτισμούς που δεν έχουν τίποτα κοινό χωρίς να ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Το πλήθος δεν αποτελεί ένα νέο σχεδιασμό ή μια νέα απόφαση, όπως και ο καρκίνος δεν αποτελεί έναν σχεδιασμό για έναν νέο οργανισμό. Είναι η έλλειψη απόφασης, η έλλειψη στόχου, η έλλειψη σχεδιασμού.
Η πολιτική ορθότητα, ο νέος διεθνισμός, ο πλουραλισμός / σχετικισμός, τα Ηνωμένα Έθνη («παγκόσμιος φεντεραλισμός»), η δύναμη των «δικαιωμάτων» κλπ είναι κοινωνικές πολιτικές με έναν μοναδικό στόχο: να σβήσουν οποιαδήποτε ιδέα ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος άλλος δρόμος.
Οι αριστεροί αποτελούν μια εκδοχή crowdist ατόμου ή του ατόμου που αποφασίζει ότι δεν επιθυμεί καμία επίβλεψη από κοινωνικά πρότυπα και έτσι ενώνεται με άλλους σε ένα πλήθος λυντσαρίσματος (mob lynch) για να ανατρέψει τον πολιτισμό, την ιεραρχία και την ηθική.
Οι συντηρητικοί συνήθως κάνουν λάθος για τους μηδενιστές ή για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε τίποτα, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Crowdists πιστεύουν πολύ στο δικό τους θεό: στους εαυτούς τους και σε μια φανταστική εικόνα που δημιούργησαν για τους εαυτούς τους, που τους λέει ότι είναι «αλτρουιστές» και «υπέρ της ισότητας». Στην πραγματικότητα, τίποτα απο αυτά δεν είναι.
Όπως ένας απατεώνας που πιάνεται στα πράσα, ένας Crowdist θα αντεπιτεθεί όταν τον ελέγξεις. Θα σε κατηγορήσει αμέσως για αυτό το οποίο εκείνος κάνει. Θα σου επιτεθεί προληπτικά χρησιμοποιώντας εναντίον σου μια κατηγορία για να σε αναγκάσει να παραιτηθείς από κάθε έλεγχο.
Οι Crowdists φοβούνται μήπως ο κόσμος καταλάβει την παγίδα και πιέζουν περισσότερο να μας δέσουν όλους μαζί σε ένα ενιαίο μηχανικό σύστημα, είτε πρόκειται για μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε για κάτι τέτοιο όπως η ΕΕ, έτσι ώστε όλοι να βρεθούμε από κάτω. Είναι μια λεπτή μορφή συλλογικής τιμωρίας. Πρέπει να κάνουμε αυτήν την παρανοϊκή ιδεολογία να δουλέψει αλλιώς, μας λένε, όλοι θα υποφέρουμε.
Ωστόσο, φαίνεται ότι πολλοί δεν συνεργάζονται. Νιώθουν ότι ο σύγχρονος κόσμος που τους έλαχε να ζουν μοιάζει με μια τεράστια έρημο βιομηχανικών απόβλητων, γεμάτη από ασθένειες, εγκληματικότητα, μικροαστική τρομοκρατία, ανθυγιεινό τρόπο ζωής και διαφθορά. Μικρότερες προαστιακές και αγροτικές περιοχές, οι οποίες δίνουν στους ανθρώπους μια επιλογή συμμετοχής, μοιάζουν σαν μικρές «οάσεις». Για να μπεις όμως εκεί, πρέπει να εγκαταλείψεις κάποιες κακές συνήθειες και πολλά δικαιώματα. Αλλά θα βγεις από την έρημο.
Τέτοιου είδους ημι-δημοκρατίες έχουν οργανωθεί από οργανικές ομάδες, όπως η θρησκεία, ο πολιτισμός / η εθνικότητα, η φιλοσοφία και η κοινωνική τάξη ή η κάστα. Μπορεί να μην είναι εχθρικές προς τους ξένους, αλλά δεν θα τους αφήσουν να μπουν μέσα. Δεν θα σου προσποιηθούν ότι θα έχεις «δικαιώματα». Θα έχεις όμως εκεί μια ευκαιρία για μια κανονική ζωή.
Η προπαγάνδα της Προκατασκευασμένης συναίνεσης
Έχει ευρέως κοινοποιηθεί, ακόμη και από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ή από blogs, η λειτουργία των υποσυνείδητων μηνυμάτων, που εισβάλλουν στον εγκέφαλό μας ως παράσιτα, μέσω διαφημίσεων, μουσικών συνθέσεων, τέχνης. Στόχο τους έχουν να μας κατευθύνουν προς συγκεκριμένα πεδία σκέψεως και να μας επιβάλλουν την αποδοχή μιας κατασκευασμένης πραγματικότητας, προς όφελος μόνον των χειριστών αυτών των τακτικών.
Η λειτουργία της κατασκευασμένης συναίνεσης έχει διάφορα στάδια. Ο δημοσιογράφος Jon Rappoport έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με την λειτουργία της. Μας αποκαλύπτει λοιπόν ότι η κατασκευασμένη συναίνεση μπορεί να εφαρμοστεί σε ζητήματα όπως ο εμβολιασμός, τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, η αλλαγή του κλίματος, οι ψεύτικες επιδημίες, οι εκλογές και ο πόλεμος.
Η κατασκευασμένη συναίνεση μπορεί να εφαρμοστεί ευρέως σε όλο το γενικότερο θέμα της ίδιας της πραγματικότητας. Ξεκινά με κάποια δήθεν ‘έγκυρη’ φωνή, διακηρύσσοντας πώς μια ιδέα είναι γεγονός, μιας και κάποια ή κάποιος πρέπει ν’ αρχίσει να… πετάει την μπάλα.
Πολύ γρήγορα, σύμφωνα με το σχέδιο, κάποιοι πρέπει να πάρουν τη μπάλα και να επαναλάβουν την αρχική ιδέα. Αυτό περιλαμβάνει τόσο ‘έγκριτα’ άτομα όσο και ομάδες. Τα ΜΜΕ έρχονται πρόθυμα να συμμετάσχουν.
Αυτό που ακολουθεί είναι ένας αγώνας για να κερδίσουν την αποδοχή του κοινού. Όλα τα είδη των προσεγγίσεων χρησιμοποιούνται σε αυτό το στάδιο της διαδικασίας, π.χ.:
α΄) ο ισχυρισμός ότι μια συμφωνία έχει ήδη επιτευχθεί, το οποίο είναι ένα ψέμα,
β΄) επιθέσεις σε αντιφρονούντες και κριτικούς,
γ΄) προειδοποιήσεις ότι η άρνηση της αποδοχής της κεντρικής ιδέας θα έχει ολέθριες συνέπειες «για όλους μας»,
δ΄) μαγειρεμένες και παρανοϊκές επιστημονικές μελέτες,
ε΄) γενικές υπενθυμίσεις ότι η ιδέα που προωθείται δήθεν είναι «για το καλό του τόπου» και αντιπροσωπεύει τον μεγαλύτερο αριθμό υποστηρικτών,
ς΄) σοκαριστικές εκφράσεις ότι υπάρχουν δήθεν «ακόμα άνθρωποι που αρνούνται να αποδεχθούν το προφανές»,
ζ΄) νέοι νόμοι και κανονισμοί που σφυρηλατούν την ύπαρξη,
η΄) συνακόλουθα νομιμοποιημένοι εξαναγκασμοί,
θ΄) επιχειρήματα τόσο παράλογα και παράδοξα, που οι άνθρωποι τα αποδέχονται, νομίζοντας ότι κάπου έχουν χάσει οι ίδιοι το νόημα,
ι΄) υποβιβασμός της αντιγνωμίας στα περιθώρια της «άγριας θεωρίας συνομωσίας»,
ια΄) περιθωριοποίηση των διαφωνούντων σε νομικές υποθέσεις, που τους οδηγούν σε ατελείωτους και φαινομενικά λαβυρινθώδεις διαδρόμους, και
ιβ΄) σύνδεση της αντιγνωμίας με αρνητικές εικόνες και αρνητικά συναισθήματα.
Μετά από ένα κατάλληλο χρονικό διάστημα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν καθόλου να θυμηθούν το πότε η αρχική ιδέα ήταν υπό σοβαρή αμφισβήτηση. Και όμως… καμμία από αυτές τις καθεστωτικές τακτικές προπαγάνδας δεν θα πετύχαινε, εάν οι άνθρωποι δεν αισθανόντουσαν έντονη την ανάγκη για μια κεντρική εξουσία που καθορίζει την πραγματικότητα.
Για να το θέσουμε αλλιώς, οι άνθρωποι έχουν μια ελάχιστη ανοχή για το χάος, στο οποίο υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες απόψεις επάνω σε ένα θέμα καίριας σημασίας. Πριν από χρόνια, ο Jon Rappoport έκανε ενδιαφέροντα πειράματα με μικρές ομάδες αναφορικά με το χάος.
Π.χ., ως ένα τμήμα ενός πειράματος, είχε ανθρώπους στην ομάδα να τραγουδάνε αυθόρμητα μία νότα, όλοι ταυτόχρονα, οποιαδήποτε νότα. Κατέληξε στο ότι: δέκα άνθρωποι, δέκα διαφορετικές νότες αναδύονται.
Μετά τους ζήτησε πρώτα να ακούσουν το συνολικό μουσικό αποτέλεσμα και μετά να εκφωνήσουν την νότα που πίστευαν ότι θα προσέθετε μεγαλύτερη παραφωνία στον ομαδικό ήχο. Τις περισσότερες φορές, η ομάδα έτεινε να υποκύψει στην «αρμονία», και κατέληγαν όλοι να τραγουδούν την ίδια νότα.
Δεν είχε σημασία ποια νότα. Ο καθένας κατέληγε στο σημείο να εκφέρει τον ίδιο μουσικό τόνο.
Αυτό ήταν άνετο. Αυτό ήταν αποδεκτό και ήταν μία ‘ενότητα’.
Κάπως έτσι είναι και με τις ιδέες. Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν αυτήν την ‘αρμονία’ και την ‘ενότητα’·. τις αναζητούν, μάλιστα, επίμονα.
Φαίνεται πως κάπου στο μυαλό μας υπάρχει ένα μαθησιακό πρόγραμμα που ζητά τη συναίνεση, ένα πρόγραμμα που προτιμά τη συγκατάθεση από την διαφοροποίηση. Η παραφωνία ή η διαφωνία καταγράφεται ως μία αρνητική πραγματικότητα.
Ο Jon Rappoport τόνισε τη δύναμη της αδέσμευτης φαντασίας μας, και πρόσφερε πολλές ασκήσεις για να επεκταθεί το πεδίο εφαρμογής και το εύρος της. ΄Ομως το πρόγραμμα υπέρ της ομοιόμορφης συναίνεσης εξασθενίζει και αποσυντίθεται μπροστά στη φαντασία μας.
Συχνά, αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα είναι ένα συνονθύλευμα από μηχανικές αποδοχές. Ο βασικός πυρήνας της πραγματικότητας είναι η προγραμματισμένη επιθυμία για ενότητα, η οποία δεν συγκρίνεται σε τίποτα με το είδος της ενότητας που μπορεί να συμβεί όταν τα άτομα που ζουν μέσα και από τη φαντασία συνυπάρχουν και συνεργάζονται.
Πηγές : http://www.activistpost.com/2015/04/the-operation-called-manufactured.html
http://www.dimokratia.info/archives/12217...
redskywarning.blogspot.com
http://enaasteri.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου