Ποιοι θα επωφεληθούν από τον διαμελισμό του Πακιστάν;

• Ακολουθήστε τον πυρετό του «μαύρου» και «κίτρινου» χρυσού… 
• το δοκιμασμένο και εγγυημένο επί αιώνες δόγμα του «διαίρει και βασίλευε»… 
• την μανία εξουδετέρωσης του ανταγωνιστή… 
• και ποτέ μην πείτε: «Στη δική μου χώρα αποκλείεται»…

Του Nikolai Malishevski
Κέντρο Στρατηγικών Ερευνών της Μόσχας
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Λίγο διάστημα έχει απομείνει μέχρι την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, και οι στόχοι των Αμερικανών πολιτικών σε σχέση με το Πακιστάν φαίνονται να είναι οι εξής:

1) Ο κατακερματισμός του Πακιστάν με στόχο την αποδυνάμωση της στρατηγικής θέσης της Κίνας στη Νότια Ασία,

2) ο πλήρης έλεγχος του εδάφους των αποκαλούμενων «Ναρκοταλιμπάν», του εδάφους δηλαδή στο οποίο παράγεται περίπου το ήμισυ των σκληρών ναρκωτικών στον κόσμο,

3) η εξουδετέρωση του πυρηνικού προγράμματος του Πακιστάν, ενός προγράμματος το οποίο υλοποιείται με τη βοήθεια Κινέζων ειδικών (ή, στην αντίθετη περίπτωση, εάν αυτό δεν το φέρουν σε πέρας με επιτυχία, στόχος θα παραμένει η απομάκρυνση του «ψυχολογικού» εμποδίου στη χρήση πυρηνικών όπλων). 

Οι πακιστανοαμερικανικές σχέσεις δέχθηκαν ανεπανόρθωτο πλήγμα τον Σεπτέμβριο του 2001, όταν το Ισλαμαμπάντ έχασε την ιδιότητα του ως προνομιούχου συμμάχου της Ουάσινγκτον στην περιοχή.

Υπάρχουν πολλές αποδείξεις για το γεγονός αυτό:

1. Το πρόσφατο κλείσιμο, εκ μέρους του Πακιστάν, ενός «αμυντικού διαδρόμου» των δυνάμεων κατοχής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν,

2. η άρνηση του Ισλαμαμπάντ να επιτρέψει την δράση των Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ στη ζώνη διένεξης μεταξύ των διαφόρων φυλών της περιοχής,

3. η χορήγηση επίσημης άδειας προς τον Πακιστανικό Στρατό να πυροβολεί εναντίον στρατευμάτων του ΝΑΤΟ,

4. το πυρ των πακιστανικών Δυνάμεων Αεράμυνας εναντίον ελικοπτέρων της Πολεμικής Αεροπορίας των Η.Π.Α.,

5. η συμμετοχή του Σώματος Συνοριακής Εθνοφυλακής του Πακιστάν σε κοινές επιθέσεις με τους Ταλιμπάν εναντίον του αφγανικού στρατού και της Δυτικής συμμαχίας, και

6. η παροχή πληροφοριών από τις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν προς τους Ταλιμπάν, σχετικά με τα σχέδια του ΝΑΤΟ για την αντιτρομοκρατία και τον Αφγανικό Στρατό.

Στα παραπάνω μπορούν επίσης να προστεθούν:

7. οι επιθέσεις της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ εναντίον των συνοριακών σταθμών του Πακιστάν,

8. η ύπαρξη αμερικανικών χαρτών που δημοσιεύθηκαν το 2006 και απεικονίζουν, μεταξύ άλλων, τον διαμελισμό του Πακιστάν. 

Ένας από τους χάρτες που δημοσίευσε το 2006 το αμερικανικό περιοδικό για θέματα άμυνας Armed Forces Journal. Οι ονομασίες των χωρών που πρόκειται να κερδίσουν έδαφος σύμφωνα με το σχέδιο απεικονίζονται με μαύρα γράμματα, ενώ οι ονομασίες εκείνων που σχεδιάζεται να χάσουν έδαφος, με κόκκινα γράμματα. Οι χάρτες έχουν προκαλέσει από τότε ποικίλες και έντονες αντιδράσεις, που μόνο με τον σάλο γύρω από το βιβλίο «Η μεγάλη σκακιέρα» του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι μπορούν να συγκριθούν.

Σύμφωνα με τους χάρτες αυτούς, το μεγαλύτερο κράτος του ισλαμικού κόσμου σήμερα πρόκειται να συρρικνωθεί σε δύο μόνο επαρχίες (Πουντζάμπ και Σιντ), ενώ το υπόλοιπο έδαφος θα παραχωρηθεί στο Αφγανιστάν και σε ένα νέο ανεξάρτητο κράτος, το Μπαλουχιστάν, και

9. η ύπαρξη σχεδίου, το οποίο προβλέπει την εισβολή των αμερικανικών Ειδικών Δυνάμεων στο Πακιστάν και την κατάσχεση του πυρηνικού οπλοστασίου της χώρας, με το πρόσχημα ότι οι Ταλιμπάν και η Αλ-Κάιντα έχουν έρθει στην εξουσία στο Ισλαμαμπάντ. Το εν λόγω σχέδιο αναπτύχθηκε από τον στρατηγό Σ. Μακ Κρίσταλ, διοικητή της Κοινής Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων του Αμερικανικού Στρατού και δημοσιοποιήθηκε το 2009.

Τμήμα του αμερικανικού χάρτη που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 2006 στο περιοδικό Armed Forces Journal, στο οποίο απεικονίζονται τα «δικαίως επαναχαραγμένα σύνορα» του Πακιστάν και του Ιράν.

Οι ΗΠΑ έχουν σαφή συμφέροντα από τον κατακερματισμό του Πακιστάν, αφού:

α) η χώρα αυτή θεωρείται ότι θα αποτελέσει πιθανό «ενεργειακό διάδρομο» μεταξύ του Ιράν και της Κίνας, και

β) το έδαφος του Πακιστάν μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στο μέλλον ως φυτώριο και ορμητήριο ντόπιων εξτρεμιστικών ομάδων που θα δρουν εναντίον των Ιρανών, στα πλαίσια της εφαρμογής της θεωρίας του «ελεγχόμενου χάους» στην περιοχή. 

Η Ουάσινγκτον προσπαθεί να εμποδίσει μια συμφωνία μεταξύ του Πακιστάν και του Ιράν για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου South Pars-Multan. Το έργο αυτό, ο προϋπολογισμός του οποίου υπολογίζεται σε 7,5 δισεκατομμύρια δολάρια, δεν θα πρέπει να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των αναλυτών μόνο ως θέμα υποδομών, αλλά κυρίως ως θέμα γεωπολιτικής σημασίας.
Είναι εύκολο να εκτιμήσει κανείς τον βαθμό της σημασίας του, μεταξύ άλλων, από το γεγονός ότι η ίδια η Ινδία, που βρίσκεται σε έντονη ρήξη με το Πακιστάν, είναι έτοιμη να συμμετάσχει στο έργο αυτό. Το δε ενδιαφέρον της Κίνας, την οποία το Ισλαμαμπάντ έχει προσκαλέσει να συμμετάσχει στο πρόγραμμα, σε περίπτωση που το Δελχί απορρίψει την πρόταση, ώθησε τις ΗΠΑ να επιταχύνουν την εφαρμογή του σχεδίου κατασκευής ενός αγωγού Τουρκμενιστάν-Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ινδίας (μια σκακιστική κίνηση - απάντηση στον αγωγό Ιράν-Πακιστάν-Ινδίας).

Οι διαδρομές των έργων και των δύο αυτών αγωγών περνούν από το λιμάνι Γκουαντάρ του Πακιστάν, που βρίσκεται στην επαρχία Μπαλουχιστάν κοντά στα Στενά του Ορμούζ. [ ΣτΜ: Στο Μπαλουχιστάν, στις 6 Νοεμβρίου 2013, δολοφονήθηκαν ένας Ιρανός εισαγγελέας και ο οδηγός του, σύμφωνα με τα κρατικά μέσα ενημέρωσης του Ιράν. ]
Οι ΗΠΑ προσπαθούν και θα προσπαθήσουν, όσο είναι δυνατόν, να απομονώσουν αυτή την στρατηγικά σημαντική περιοχή, η οποία καταλαμβάνει περίπου το 40% του εδάφους του Πακιστάν και ελέγχει τις θαλάσσιες και χερσαίες διαδρομές από τον Περσικό Κόλπο και το Ιράν, και να την θέσουν υπό τον έλεγχό τους. 

Εκτός από το λιμάνι του Γκουαντάρ, στο έδαφος του Πακιστάν υπάρχει μια περιοχή-κλειδί, την οποία θα πρέπει να έχει κανείς υπ’ όψιν κάθε φορά που επιχειρεί οποιαδήποτε γεωπολιτική ανάλυση της περιοχής. Πρόκειται για την περιοχή Τσαγκάι, η οποία, ενώ έγινε γνωστή για τις πυρηνικές δοκιμές οι οποίες έγιναν εκεί κατά καιρούς, λίγοι Δυτικοί συζητούν το τεράστιο κοίτασμα χρυσού που βρίσκεται εκεί, αλλά και ένα κοίτασμα φυσικού αερίου που τροφοδοτεί τις κεντρικές και νότιες (βιομηχανικές) περιοχές του Πακιστάν.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον από τη δημιουργία ενός «τόξου αστάθειας» στην περιοχή γύρω από την Κίνα, με το Πακιστάν στον ρόλο «προσανάμματος». 


Οι στόχοι είναι:

(α) να μετατοπιστεί η μεταφορά υδρογονανθράκων από τον Περσικό Κόλπο στην Ανατολική Ασία υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και να εξαλειφθεί η κινεζική παρουσία στο κομβικής σημασίας λιμάνι του Γκουαντάρ, και, ει δυνατόν, 

(β) να δημιουργηθεί μια κατάσταση τεχνητού χάους στις κινεζικές επαρχίες Ξιν Γιάνγκ (όπου ζουν οι τουρκογενείς Ουιγούροι, τους οποίους θυμήθηκε «ξαφνικά» ο Ερντογάν ως «προγόνους» των Τούρκων, αφού παλιότερα είχε αυτοανακηρυχθεί σε υπερασπιστή τους, προκαλώντας την οργή του Πεκίνου) και Θιβέτ.


Διεκδικώντας μια θέση στην καρδιά μιας σημαντικότατης από στρατηγική άποψη περιοχής, όπως είναι το Γκουαντάρ, οι Κινέζοι έχουν αποκτήσει:

α) άνετη επικοινωνία με το Ιράν, αφού το ιρανικό πετρέλαιο θα μεταφέρεται σε αυτό ακριβώς το σημείο και στη συνέχεια δια ξηράς θα προωθείται στην επαρχία Ξιν Γιάνγκ της Κίνας,

β) μια πιθανή βάση για το ναυτικό της Κίνας στην Αραβική Θάλασσα,

γ) μια οικονομική «πύλη» προς τη Νότια Ασία και τη Μέση Ανατολή, και

δ) συντομότερες διαδρομές μεταξύ της Μέσης Ανατολής και του δυτικού τμήματος της Κίνας (ενώ προηγουμένως ήταν αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν λιμάνια στο νοτιοανατολικό τμήμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας).

Ήδη από το 2011 το Πεκίνο δήλωσε επίσημα ότι «οποιαδήποτε επίθεση εναντίον του Πακιστάν θα θεωρηθεί ως επίθεση κατά της Κίνας». Η σοβαρή αυτή δήλωση ήταν το πρώτο τελεσίγραφο που παρέλαβε η Ουάσιγκτον από οποιαδήποτε χώρα τα τελευταία 50 χρόνια, δηλαδή από την εποχή των κρίσεων του Βερολίνου και της Καραϊβικής.

Όλα αυτά συνιστούν μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Ωστόσο, η Ουάσινγκτον πιστεύει ότι η γεωπολιτική θέση της Κίνας, υπό τις παρούσες συνθήκες, μπορεί να αποδυναμωθεί, είτε με στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν είτε με τον διαμελισμό του Πακιστάν και την δημιουργία τεσσάρων νέων κρατών: του Μπαλουχιστάν, του Πουντζάμπ, του Παστουνιστάν και του Σιντ. Οι Αμερικανοί δεν αποκλείουν κανένα από τα δύο σενάρια.

Αξίζει εδώ να θυμηθούμε μια δήλωση του πρώην επικεφαλής του αρμόδιου τμήματος των Μυστικών Υπηρεσιών του Πακιστάν (Inter-Services Intelligence ή ISI) για την επαρχία Πουντζάμπι, Ταξίαρχου Ασλάμ Γκουμάν: 

«Κατά την επίσκεψή μου στις ΗΠΑ, πληροφορήθηκα ότι η ισραηλινή Υπηρεσία Πληροφοριών Μοσάντ, σε άψογη συνεργασία με την Υπηρεσία Πληροφοριών της Ινδίας για Εξωτερικά Θέματα (Research and Analysis Wing ή RAW) και υπό την άμεση εποπτεία της CIA, έχει σχεδιάσει την αποσταθεροποίηση του Πακιστάν με οποιοδήποτε κόστος».

Όσον αφορά την εφαρμογή του δεύτερου σεναρίου (του διαμελισμού του Πακιστάν), εδώ και αρκετά χρόνια η CIA οργανώνει επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, προκειμένου να καταστρέψει τον άμαχο πληθυσμό της χώρας και να σπείρει τον σπόρο του εμφυλίου πολέμου.

Ο Ζίλιγκ Σ. Χάρισον, Διευθυντής του Ασιατικού Προγράμματος στο Κέντρο Διεθνούς Πολιτικής των ΗΠΑ (Center for International Policy), θέτει δημοσίως το ζήτημα της «επόμενης μέρας» του Μπαλουχιστάν , του οποίου η «ανεξαρτησία» και η δυνατότητα ελέγχου, σε συνδυασμό με την μετακίνηση της ζώνης διένεξης μεταξύ των διαφόρων φυλών της περιοχής προς το Αφγανιστάν, ενδεχομένως να σημάνει το τέλος της ύπαρξης του Πακιστάν και των σχεδίων του Πακιστάν και της Κίνας για τα έργα στο Γκουαντάρ.

Η γεωγραφική κατανομή των φυλετικών ομάδων της περιοχής 
ευνοεί την έντεχνη έναρξη ενός εμφυλίου

Πρόσφατα, ο αρμόδιος υπουργός για την επαρχία Κιμπέρ – Πακτούνκουα, ορκισμένος εχθρός των Ταλιμπάν και του κινήματος για ένα «Ελεύθερο Μπαλουχιστάν», Μπασίρ Αχμάντ Μπιλούρ, δολοφονήθηκε στο Πακιστάν. Μία μέρα μετά το θάνατό του, ο «επαναστάτης» ισλαμιστής θεολόγος Ταχίρ-ουλ-Κουάντρι επέστρεψε από τη Βόρεια Αμερική στο Ισλαμαμπάντ, με τυμπανοκρουσίες, στην κεφαλή της πορείας που έγινε γνωστή ως «Πορεία του ενός εκατομμυρίου πολιτών». Από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες της εμφάνισής του στην χώρα, οι πυρετώδεις δραστηριότητές του χαρακτηρίστηκαν από κάποιους ως η αρχή μιας «Αραβικής Άνοιξης» για το Πακιστάν.

Το κίνημα του Κουάντρι χρηματοδοτείται, όπως είναι γνωστό, από το Λονδίνο, όπου πρώην και μελλοντικοί ηγέτες του Πακιστάν αρέσκονται να «περιμένουν τη σειρά τους». Ένας από αυτούς είναι και ο στρατηγός Μουσάραφ, ο οποίος εξήρε με τα καλύτερα λόγια την δραστηριότητα του νέου αυτού «επαναστάτη».

Όλοι αυτοί οι κυρίως εξωτερικοί παράγοντες αποσταθεροποίησης, σύμφωνα με τις εικασίες Αμερικανών αναλυτών στρατηγικής, είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσουν σύντομα, πιθανώς μέσα στο 2014, τον πυροκροτητή του «ελεγχόμενου χάους» στο Πακιστάν.

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους