Η επόμενη ημέρα της Τουρκίας, τι θα σημάνει για την Ελλάδα;

Η κατάρρευση Ερντογάν φέρνει τους στρατηγούς στην εξουσία

Αιφνιδιασμός της Τουρκίας στο Αιγαίο με εγκλωβισμό και υφαρπαγή ελληνικού «ζωτικού χώρου»

Πόσο έτοιμη είναι η κυβέρνηση στην Αθήνα, να αντιμετωπίσει μία τουρκική κίνηση απελπισίας;

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Τι πρόκειται να συμβεί στην Τουρκία; Το ερώτημα αυτό απασχολεί ολοένα και περισσότερο την Ελλάδα, σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Η «τύχη» του σημερινού πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται ότι έχει «κλειδώσει» και θεωρείται σχεδόν αδύνατο να αναστραφεί η πτώση του άλλοτε πανίσχυρου ισλαμιστή, ο οποίος ονειρεύτηκε μία νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τον εαυτό του στη θέση του… σουλτάνου. Η εμμονή του, για παραμονή στην εξουσία, τη στιγμή που η Τουρκία καταρρέει οικονομικά, αλλά και χάνει σημαντικά ως προς την δυναμική της στη διεθνή σκηνή, καθιστούν αναγκαία, αλλά και «δικαιολογημένη» την ό,ποια απόπειρα με κάθε τρόπο απομάκρυνσής του από την εξουσία…

Τα μηνύματα της Ουάσινγκτον είναι πλέον κάτι περισσότερο από σαφή. Ο Ερντογάν θα «πέσει» και αυτό θα συμβεί με βίαιο τρόπο. Το αρχικό ζητούμενο είναι εάν η πτώση θα γίνει πριν ή μετά τις εκλογές της 30ης Μαρτίου. Και αυτό θα εξαρτηθεί από το μέγεθος της πίεσης που αισθάνονται οι ΗΠΑ σε σχέση με τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά της σχέδια για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου (και όχι μόνο), όπου σκοπός είναι η τοποθέτηση –κυρίως- αμερικανικών εταιρειών εξόρυξης και εκμετάλλευσης φυσικού αερίου και πετρελαίου, προκειμένου να «σπάσει» το σχεδόν μονοπωλιακό καθεστώς πώλησης ενέργειας προς την Ευρώπη.

Εάν, λοιπόν, η Ουάσινγκτον πιέζεται (από τις αμερικανικές εταιρείες) να «κλείσει» γρήγορα το project της Ανατολικής Μεσογείου, τότε οι επόμενες ημέρες θα είναι μία κόλαση για τον Ερντογάν, αφού αναμένεται να κινηθούν προς την κατεύθυνση της άμεσης εκδίωξης του τούρκου πρωθυπουργού όλες οι δυνάμεις που ελέγχει ο αμερικανικός παράγοντας μέσα στην Τουρκία.

Εάν, όμως, οι ΗΠΑ θελήσουν να δώσουν μία τελευταία ευκαιρία αποχώρησης –χωρίς περαιτέρω κίνδυνο να βυθιστεί η Τουρκία σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις- στον Ταγίπ Ερντογάν, τότε η επόμενη ημέρα των τουρκικών εκλογών θα σημάνει και σπουδαιότατες εξελίξεις είτε αρνηθεί ο τούρκος πρωθυπουργός να παραιτηθεί (μόνος του έθεσε το θέμα της παραίτησής του σε περίπτωση που χάσει τις εκλογές), είτε παραιτούμενος θα παραδώσει την σκυτάλη και θα αποχωρήσει σιωπηλά, αναμένοντας την στιγμή της επανάκλησής του..

Επειδή, όμως, ο χαρακτήρας του κ. Ερντογάν είναι αρκετά ιδιαίτερος, αλλά κι επειδή η σημερινή τουρκική αντιπολίτευση δεν έχει κατορθώσει να προσκομίσει σημαντικά πολιτικά οφέλη από τα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία τους τελευταίους 9 μήνες, η πιθανότερη λύση (γι αυτό άλλωστε γίνεται και η αμερικανική αναφορά περί «βίαιης απομάκρυνσης» του Ερντογάν) είναι η επάνοδος των στρατιωτικών, μέσα από ένα «πραξικόπημα ανάγκης για να σωθεί η Τουρκία από την καταστροφή»…

Αφού, όμως, η απομάκρυνση του Ερντογάν είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη, ήδη είναι πολλοί εκείνοι που αναρωτιούνται τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ελλάδα.

Εάν ελέγξουμε την περίπτωση που η νέα κυβέρνηση (έστω και «προσωρινή» στρατιωτική ή κάποιας μικτής μορφής, αποτελούμενη δηλαδή από πολιτικούς και στρατιωτικούς) της Τουρκίας θελήσει να κινηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να απολαύσει της εμπιστοσύνης και της στήριξης του τουρκικού λαού, τότε η περίπτωση να θελήσει η νέα τουρκική κυβέρνηση να στραφεί προς την αδύναμη (οικονομικά και πολιτικά) Ελλάδα και να εκμεταλλευτεί (φυσικά με τη συναίνεση και τη βοήθεια πέραν του Ατλαντικού), αυξάνει κατακόρυφα…

Μπορεί, λοιπόν, να συμβεί μία ελληνοτουρκική σύρραξη, έστω και σε επίπεδο θερμού επεισοδίου μεταξύ των δύο χωρών;

Σαφέστατα ναι, αλλά χωρίς να επαναληφθεί απαραίτητα το «σκηνικό» των Ιμίων…

Στην ερώτηση «πότε μπορεί να συμβεί μία τέτοια ελληνοτουρκική αντιπαράθεση», η απάντηση έχει δύο σκέλη.

Η νέα τουρκική κυβέρνηση (στην οποία είναι απολύτως βέβαιο πως θα μετέχουν και στρατιωτικοί, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα που θα έχει) έχει δύο επιλογές:

Ή θα προσπαθήσει (με το αιτιολογικό προς τους πέραν του ατλαντικού συμμάχους) άμεσα να περάσει σε μία αιφνιδιαστική κίνηση, σε χρόνο και τόπο που θα αποφασιστεί (περίπου) την τελευταία στιγμή. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα πρέπει να θεωρείται απίθανο ένα «χτύπημα» κατά της Ελλάδας, μέσα στους επόμενους δύο μήνες. Μία τέτοια κίνηση θεωρείται ως οικονομική «αυτοκτονία» για την Τουρκία, αφού με δική της ευθύνη θα καταστρέψει την τουριστική κίνηση και φυσικά τα έσοδα από αυτήν, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Η άλλη επιλογή της μετά Ερντογάν τουρκικής κυβέρνησης είναι το να επιχειρήσει να εκκαθαρίσει το εσωτερικό της Τουρκίας από τους αντιπάλους ισλαμιστές που κατέχουν θέσεις κλειδιά στην τουρκική κρατική μηχανή, προκειμένου λειτουργεί ανεμπόδιστα. Σε αυτή την περίπτωση, θα απαιτηθεί χρόνος, κατ’ ελάχιστον, ενός εξαμήνου, πράγμα που σημαίνει ότι εάν η Τουρκία «κοιτάξει» προς την Ελλάδα, αυτό θα συμβεί μετά τον Σεπτέμβριο του 2014. Έτσι, δεν θα ενοχληθούν οικονομικά και οι τουριστικές επιχειρήσεις (τουρκικές και ξένης ιδιοκτησίας) που υπάρχουν κυρίως στα ανατολικά παράλια του Αιγαίου και θα δοθεί μία ευκαιρία για μία ανάταξη της τουρκικής οικονομίας.

Τι θα κάνει, λοιπόν, η Τουρκία; Θα προτιμήσει να αναταχθεί πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά πριν κινηθεί κατά της ευάλωτης (πολιτικά και οικονομικά) Ελλάδας ή θα επιχειρήσει το… αδιανόητο και απολύτως καταστροφικό για την ίδια, δηλαδή την δημιουργία ενός ελληνοτουρκικού επεισοδίου σε χρονική στιγμή ουσιαστικά μη προβλέψιμη, κερδίζοντας ένα σημαντικό στοιχείο, δηλαδή αυτό του αιφνιδιασμού;

Σε κάθε περίπτωση, στόχος μίας τέτοιας κίνησης από την πλευρά της Τουρκίας, θα είναι να μην υπάρξει διάρκεια στο επεισόδιο, αλλά και- κυρίως- να κατορθώσει να συσπειρώσει τον έντονα εθνικά και συναισθηματικά λειτουργούντα τουρκικό λαό. Για να κατορθώσει κάτι τέτοιο δεν απαιτείται μεγάλη η αντιπαράθεση να γίνει σε μεγάλη έκταση, αρκεί μία σειρά βραχονησίδων, ούτε να έχει τα πλήρη χαρακτηριστικά της σύγκρουσης, αρκεί να υπάρξει αιφνίδια κίνηση κύκλωσης του ενδιαφερόμενου από την Τουρκία θαλάσσιου ή νησιωτικού χώρου…

Το μοναδικό «εμπόδιο» είναι η συνύπαρξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, η οποία δρα απαγορευτικά και εις βάρος του επιτιθέμενου, σε περίπτωση σύγκρουσης δύο μελών του. Εκτός και εάν ο επιτιθέμενος φροντίσει να εμφανισθεί ως… αμυνόμενος.

Η Τουρκία της επόμενης ημέρας, αναδεικνύεται με ένα πλήθος ιδιαιτεροτήτων (ενδεχομένως και νεοτερισμών), με σταθερό το στοιχείο της επικινδυνότητας – επιθετικότητας και με επιπλέον δεδομένο την ανάγκη δημιουργίας μίας «σταθερότητας» η οποία θα επιτρέψει την ύπαρξη μίας κυβέρνησης για χρόνο ικανό ώστε να υλοποιηθούν οι κύριοι γεωπολιτικοί και γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής (και όχι μόνο).

Τι έχει, άραγε, να αντιπαρατάξει η Ελλάδα σε μία τέτοια εξέλιξη των σημερινών γεγονότων στην Τουρκία;

Με δεδομένη την αποτρεπτική ισχύ της χώρας, τα μάτια όλων στρέφονται στην πολιτική βούληση (ή υπακοή σε εντολές τρίτων) της κυβέρνησης, στο να υπερασπιστεί εγκαίρως και επαρκώς την ελληνική επικράτεια…

Δυστυχώς, λόγω της στάσης που έχει επιδείξει μέχρι σήμερα η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου επί των εθνικών θεμάτων, δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναφέρονται σε επιλογή τακτικής υποχώρησης και περαιτέρω… «διαβουλεύσεων», η οποία θα σημάνει και μία νέα εθνική καταστροφή…

Πηγή «Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!»