Πότε ένα "έγκλημα μίσους" δεν είναι "έγκλημα μίσους" ;

Αυτοί οι κύριοι είναι αδύνατον να μισούν.

ΚΟ: Η εισαγωγή καινοφανών όρων όπως «εγκλήματα μίσους» και η υπερ-προβολή άλλων ‘θολών’ εννοιών όπως «ρατσισμός» - «αντιρατσισμός», έχουν στόχο την καλλιέργεια πνεύματος «συλλογικής ενοχής» και την φίμωση κάθε αντίθετης άποψης στην διαδικασία σχηματισμού απρόσωπων πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Στο μεγάλο αυτό νεοταξικό παιχνίδι, εκτός από κόμματα, υπερεθνικούς οργανισμούς, «μεγαλο-επενδυτές», μεγαλο-δημοσιογράφους, τηλε-περσόνες, λόμπι, ΜΚΟ, οργανώσεις, συνιστώσες και γκρουπούσκουλα, έχουν μπει τελευταία και εκκλησιαστικοί ηγέτες και ολόκληρες εκκλησιαστικές ομολογίες (προς το παρόν της «δύσης»), που με δηλώσεις και κηρύγματα δεν καταδικάζουν και «ξορκίζουν» γενικώς το μίσος, αλλά ειδικώς το «ρατσιστικό μίσος». Η όλη πρακτική εκτός από υποκριτική και ύποπτη είναι και άδικη, καθώς θεωρεί εξ αρχής στόχο και θύμα «εγκλημάτων μίσους» και «ρατσισμού» ΜΟΝΟ εκπρόσωπο κάποιας «ευπαθούς ομάδας» (μετανάστη, ομοφυλόφιλο, μουσουλμάνο, ‘ρομά’ κλπ). Έτσι στην κοινή γνώμη περνά το μήνυμα  ότι το μίσος υπάρχει μόνο σε μία κατηγορία ανθρώπων! Άρα στην ουσία, αυτή ίδια πρακτική είναι ξεκάθαρα ρατσιστική!  Το ένα και μοναδικό ‘target group’ όλων αυτών των νόμων είναι ο γηγενής λευκός πληθυσμός της Ευρώπης και της ‘δύσης’ γενικότερα (στην πλειοψηφία του - ακόμα - ετεροφυλόφιλος και χριστιανικός). Ας μας εξηγήσουν τουλάχιστον οι κοντόφθαλμοι «μοντέρνοι» χριστιανοί που υποστηρίζουν τέτοια ιδεολογήματα (και νομοθετήματα) «κατά των εγκλημάτων μίσους», που στηρίζεται θεολογικά ότι μίσος έχουν ΜΟΝΟ κάποιοι άνθρωποι;

Μίσος είπατε; Πάντα ο θύτης θα είναι λευκός και το θύμα μελαμψός ή μετανάστης

Σε σχετικό άρθρο στο αμερικάνικο ιστολόγιο ‘Alternative Right’, ο Colin Liddell αναφέρει: Χάρη στις άοκνες ενέργειες των αριστερών και των νεοφιλελεύθερων, καταφέραμε να έχουμε την υπέροχη, κωμική και οργουελιανή έννοια του «Εγκλήματος Μίσους».

Και συνεχίζει: Το «Έγκλημα Μίσους» παραδοσιακά, έχει συνδεθεί με εγκλήματα βίας, αλλά ουσιαστικά βρίσκεται υπό εξέλιξη, έχοντας τη δυνατότητα επέκτασης και σε άλλους τομείς, όπως στο γράψιμο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε μια συνομιλία, ακόμη και στις ενδόμυχες σκέψεις μας.

Η ίδια η ύπαρξη της έννοιας φαίνεται να υποδηλώνει ότι δεν μπορούν να υπάρξουν πράξεις βίας που δεν περιλαμβάνουν το μίσος. Η βία προέρχεται μόνο από το μίσος.  Δεν μπορούν δηλαδή να περιλαμβάνονται ακόμη και άλλα συναισθήματα (Όποιος είχε δει το Τρίο Στούτζες στην ακμή του ήξερε ότι δεν υπήρχε κανένα πραγματικό μίσος πίσω από την τρομερή βία που οι Larry, Curly και Moe προκαλούσαν! Για να μην πούμε για τις σφιχτές αγκαλιές και την ‘βία’ που προκαλείται από την υπερβολική αγάπη… Γιατί λοιπόν, να λέμε ότι κάθε βία υποκινείται από το μίσος;)

Περαιτέρω, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο, όταν δούμε ότι ένα «έγκλημα μίσους» δεν περιλαμβάνει όλα τα εγκλήματα που σχετίζονται με το συναίσθημα του μίσους. Αφορά ΜΟΝΟ τα εγκλήματα όπου υπάρχει μίσος ενάντια σε κάποια ‘ευπαθή’ ομάδα ή ‘προνομιούχα’ μειοψηφία, όπως π.χ. οι Μαύροι, οι Ασιάτες, οι Εβραίοι, οι ισπανόφωνοι, οι ομοφυλόφιλοι.

Για κάποιο λόγο, οι Μασόνοι και οι δισεκατομμυριούχοι δεν περιλαμβάνονται στην λίστα, ίσως επειδή έχουν ήδη αρκετή προστασία.

Η προστασία που παρέχεται από την έννοια του "εγκλήματος μίσους" δεν είναι άμεση, αλλά έμμεση. Σε ένα έγκλημα που θεωρείται "έγκλημα μίσους" δίνεται πολύ μεγαλύτερη προτεραιότητα και περισσότερη κάλυψη από την αστυνομία και τα μέσα ενημέρωσης και η τιμωρία θα είναι σίγουρα πιο σκληρή.

Εάν η ίδια προσοχή και η ίδια κάλυψη και οι ίδιοι πόροι είχαν δαπανηθεί για την πρόληψη του εγκλήματος γενικότερα, πιθανώς να υπήρχαν πολλά περισσότερα θύματα βίαιων εγκλημάτων να κυκλοφορούν σήμερα ανάμεσά μας αντί να βρίσκονται στο νεκροταφείο.

Βλέποντάς το από την ανάποδη, η όλη υπερ-προβαλλόμενη προσπάθεια πάταξης του "εγκλήματος μίσους" δίνει πράσινο φως σε άλλες μορφές εγκληματικότητας, ενώ μπροστά στα "εγκλήματα μίσους", τα «ντεμοντέ» εγκλήματα, όπως ληστείες, ακόμη και δολοφονίες, μπορεί να αρχίσουν να ξεθωριάζουν στις συνειδήσεις των σύγχρονων ανθρώπων.

«Τι γίνεται με τα εγκλήματα κατά των λευκών;» ρωτάει ο Liddell.

Μερικοί άνθρωποι αφελώς πιστεύουν ότι επειδή ορισμένες φυλετικές ομάδες επωφελούνται από τους νόμους περί «εγκλημάτων μίσους», όλες οι φυλετικές ομάδες θα επωφεληθούν από τους νόμους περί «εγκλημάτων μίσους».

Για παράδειγμα, σε μια πρόσφατη περίπτωση στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, ένας λευκός άνδρας ξυλοκοπήθηκε σχεδόν μέχρι θανάτου από έναν όχλο μαύρων, και μπορεί και να πεθάνει, μόνο και μόνο επειδή σταμάτησε για να βοηθήσει ένα μαύρο παιδί το οποίο είχε κατά λάθος χτυπήσει με το φορτηγό του. Το γεγονός ότι ήταν λευκός σε μια γειτονιά μαύρων προφανώς ήταν μοιραίο για αυτόν. Μπορούμε εύλογα να υποθέσουμε ότι ένας μαύρος οδηγός, ο οποίος θα έκανε το ίδιο πράγμα και στη συνέχεια θα έδειχνε το ίδιο ενδιαφέρον να βοηθήσει το θύμα του ατυχήματος δεν θα είχε υποστεί τα ίδια σε μια γειτονιά μαύρων, αλλά και σε μια γειτονιά λευκών. Στην πραγματικότητα, πιθανότατα θα αντιμετωπίζονταν καλύτερα σε μια γειτονιά λευκών, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εν πάση περιπτώσει, η διαφορά στο πώς αντιμετωπίζεται ένας λευκός οδηγός και πώς ένας μαύρος οδηγός σε τέτοιες καταστάσεις δείχνει μια ισχυρή φυλετική προκατάληψη .

Πληροφορίες από τη Νότια Αφρική δείχνουν ότι το 53 % των λευκών που δολοφονήθηκαν από μαύρους, βασανίστηκαν μέχρι θανάτου. Οι αριθμοί των λευκών που σκοτώθηκαν από τους μαύρους στη Νότια Αφρική εξακολουθεί να είναι πολύ μικρότερη από ό, τι θα μπορούσε να είναι, κυρίως επειδή οι λευκοί αναγκάζονται να είναι πάντα σε επιφυλακή και να αποφεύγουν μεγάλες περιοχές και συγκεκριμένες ώρες της ημέρας. Αλλά αυτό που πραγματικά τρομάζει είναι οι φρικιαστικοί τρόποι που οι λευκοί κακοποιούνται όταν πέφτουν στα χέρια μαύρων εγκληματιών. Δεν είναι τα βασανιστήρια αυτά εις βάρος των λευκών μια σαφής απόδειξη «εγκλημάτων μίσους»;

Υπάρχει μια ορισμένη λογική σε αυτές τις θέσεις και ο μόνος τρόπος για να καταλάβουμε ότι αυτά δεν είναι στην πραγματικότητα «εγκλήματα μίσους», είναι να επισημάνουμε τα σαφή ρατσιστικά δύο μέτρα και σταθμά που στηρίζουν την ιδέα των «εγκλημάτων μίσους». Τα δε ρατσιστικά αυτά δύο μέτρα και σταθμά οδηγούν γρήγορα στην ιδέα της «συλλογικής ιστορικής ενοχής».

Έτσι, δεν διστάζουν όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» να ακυρώνουν κάθε «έγκλημα μίσους» που δεν στρέφεται εναντίον «ευπαθών ομάδων», τονίζοντας κάθε είδους πιθανό κίνητρο.

Στην περίπτωση του λευκού οδηγού που μπορεί να χάσει την ζωή του από το ξύλο που έφαγε στο Ντιτρόιτ, ήταν επειδή…να, μωρέ…οι μαύροι αγαπούν τα παιδιά τους πάάρα πολύ, (όπως πολύ καλά ξέρουμε)… Και στην περίπτωση των λευκών της Νότιας Αφρικής που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου, (ακόμα και βρέφη!),  οφείλεται στο ότι ήθελαν να τους κλέψουν τις οικονομίες τους και να… εκδικηθούν «την αδικία του απαρτχάιντ», κλπ., κλπ.

Ο χαρακτηρισμός «νεαροί» σε μαύρους ή μετανάστες που επιτίθενται βίαια σε λευκούς και οι περιγραφές του στυλ «μια ληστεία που πήγε στραβά» σε φρικιαστικές δολοφονίες μίσους κατά λευκών, έχουν γίνει οι αγαπημένες εκφράσεις των δυτικών mainstream μέσων μαζικής ενημέρωσης παραπληροφόρησης. Και καταλήγει ο Liddell : Αν ακολουθήσουμε αυτή την λογική, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι το Ολοκαύτωμα δεν ήταν ένα έγκλημα μίσους, αλλά απλώς είχε σχέση με την τραγική έλλειψη αμπαζούρ στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή