ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΝΩΣΗ: Η αληθινή ιστορία των 47 Ρόνιν

Η πιο διάσημη ιστορία Ninja είναι των 47 Ronin, οι οποίοι παρόλο που ήταν σαμουράι, στο τέλος της ζωής τους έδρασαν ως ninja για την τιμή του αφεντικού τους.

Έχουν γράψει την ιστορία τους πάρα πολλά βιβλία ανά τον κόσμο, διδάσκοντας την αφοσίωση, την τιμιότητα, και την πίστη τους προς το αφεντικό τους, που δεν δίσταζαν να δώσουν και την ζωή τους γι’ αυτόν.

Στην φεουδαρχική Ιαπωνία το 1701, συνέβη μια από της μεγαλύτερες βεντέτες όλων των εποχών.

Ο σογκούν (στρατηγός) Τσουναγιόσι που κυβερνούσε στο Έντο (σημερινό Τόκιο), θέλησε να στείλει δώρα στον αυτοκράτορα στο Κιότο για τον εορτασμό του νέου έτους. Ο αυτοκράτορας έστειλε και αυτός δικούς του απεσταλμένους με δώρα ως ένδειξης ευγνωμοσύνης.

Ο Τσουναγιόσι ζήτησε από 2 νταΐμιο (βαθμός αξιωματικού) να δεχτούν και να φιλοξενήσουν τους απεσταλμένους του αυτοκράτορα, αλλά επειδή ήταν άπειροι σε τρόπους φιλοξενίας ζήτησε να τους βοηθήσει ένας πιο έμπειρος τελετάρχης και δεξί χέρι του σογκούν ο Γιοσινάκα Κίρα Κοζουκενισούκε.

Ο Κίρα ήταν φιλόδοξος, άπληστος και ύπουλος, και δεν χώνευε τον έναν νταΐμιο Ναγκανόρι Ασάνο Τακουμινοκάμι που δεν δίσταζε να το δείχνει και να τον προσβάλει συνεχώς, ο λόγος ήταν να του προσφέρει χρηματικό ποσό για τις υπηρεσίες του σαν δώρο.

Ο άρχοντας Ασάνο τον αγνόησε και δεν του έδωσε, κάτι που εκνεύρισε τον Κίρα και φοβήθηκε μήπως ακολουθήσουν και άλλοι άρχοντες νταΐμιο το παράδειγμα του και χάσει αυτόν τον εύκολο τρόπο απόκτησης του μαύρου χρήματος.

Στις 14 Μαρτίου 1701, ο Κίρα σε μια επίσημη εκδήλωση πρόσβαλε την γυναίκα του Ασάνο όπου δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του και ο άρχοντας Ασάνο τράβηξε το σπαθί του τραυματίζοντας τον Κίρα σοβαρά.

Η πράξη αυτή τιμωρείτε με θανατική καταδίκη διότι απαγορεύονταν να τραβήξει σπαθί κάποιος μέσα στο αυτοκρατορικό παλάτι και έτσι ο σογκούν Τσουναγιόσι μαθαίνοντας το γεγονός διέταξε τον νταΐμιο Ασάνο να κάνει σεπούκου (χαρακίρι – αυτοκτονία κόβοντας την κοιλία του) λόγω της υψηλής του θέσης του επετράπη να έχει έναν τιμητικό θάνατο όπως θεωρούταν τότε το σεπούκου.

O Κίρα δεν δέχτηκε καμία τιμωρία για το γεγονός, ενώ αντιθέτως γύρισε πίσω στα καθήκοντα του μόλις ανάρρωσε.

Εκείνη την εποχή ο νόμος έλεγε ότι άρχοντας που τελεί σεπούκου, κατάσχεται η περιουσία του, αποκληρώνεται η οικογένεια του, και το κάστρο του το παίρνει ο σογκούν της περιοχής.

Οι σαμουράι του Ασάνο βλέποντας την αυστηρή και άδικη τιμωρία του αφέντη τους, και την άρνηση του σογκούν να τιμωρήσει και τον Κίρα ορκίστηκαν εκδίκηση στον τάφο του αφέντη τους.

Πάνω από 300 σαμουράι έμειναν χωρίς αφέντη και έγιναν Ρόνιν - μισθοφόροι.

Ο Οΐσι Κουρανοσούκε αρχηγός της προσωπικής φρουράς του Ασάνο μάζεψε όλους τους σαμουράι να συνεδριάσουν για την τύχη τους και είπαν διάφορα σχέδια, όπως το να μην παραδώσουν το κάστρο και να πολεμήσουν, να το παραδώσουν και να φύγουν ειρηνικά σεβόμενοι τις παραδόσεις και τους νόμους, να ζητήσουν από τον σογκούν να εγκαθιδρύσει εκ νέου τον οίκο του Ασάνο με αφέντη τον νεότερο αδερφό του τον Νταϊγκάκου Ασάνο και αν δεν γίνονταν δεκτή η πρόταση από τον σογκούν να πολεμήσουν, η να σκοτώσουν τον Κίρα που ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο του αφέντη τους σώζοντας την τιμή του αλλά και της οικογένειας του.

Μετά από λίγες μέρες έστειλε αντιπροσωπία ο σογκούν να παραλάβει το κάστρο του Ασάνο και ο Νταϊγκάκου Ασάνο με επιστολή προς τον Οΐσι του έγραψε να παραδώσει το κάστρο ειρηνικά.

Οι περισσότεροι σαμουράι αποσύρθηκαν, μόνο ο Οΐσι και άλλοι 60 έμειναν για να εκδικηθούν τον θάνατο του αφέντη τους, καταστρώνοντας σχέδιο δολοφονίας κατά του Κίρα.

Οι πιστοί σαμουράι του Ασάνο διασκορπίστηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, χωριά και πόλεις, μεταμφιεσμένοι σε πλανόδιους μικροπωλητές, αγρότες, μεθύστακες και τζογαδόρους για να κρύψουν τις προθέσεις τους ενάντια του Κίρα που είχε στείλει δικούς του ανθρώπους για να τους παρακολουθούν.

Με κάθε τρόπο οι Ρόνιν μάζευαν πληροφορίες για τις κινήσεις του Κίρα αλλά και σχεδίαζαν διάφορα σενάρια με ποιον τρόπο και που θα τον δολοφονήσουν.

Ο σογκούν Τσουναγιόσι πίστευε ότι η υπόθεση δεν έχει τελειώσει και διέταξε την σύλληψη του μικρού αδερφού Ασάνο Νταϊγκάκου και τον πλήρη περιορισμό του στην περιοχή της οικογένειας Ασάνο για να σβήσει και την τελευταία ελπίδα για επανίδρυση του οίκου των Ασάνο.

Ο Οΐσι χώρισε την γυναίκα του για να μην έχει την ίδια τύχη με την γυναίκα του αφέντη του που έχασε όλη της την περιουσία και τιμωρήθηκε για τις πράξεις του άντρα της.

Ο Οΐσι Σικαρά ο 16 γιός του ήθελε να ακολουθήσει τον πατέρα του σε αυτήν την αποστολή. Λέγοντάς του ότι μόνο ο θάνατος θα τον περίμενε αν τον ακολουθήσει αλλά ένας ένδοξος θάνατος.

Ο Σικαρά ακολούθησε τον πατέρα του χωρίς δεύτερη σκέψη αποδεικνύοντας τις το σθένος και το θάρρος των σαμουράι. Είναι χαρακτηριστικό το όνομα του Σικαρά που στα Γιαπωνέζικα σημαίνει άνθρωπος με πολύ θάρρος όπως και αποδεικνύεται.

Οι Ρόνιν άφησαν να περάσουν περίπου δύο χρόνια καταστρώνοντας τα σχέδια τους, που επεδίωκαν τον εφησυχασμό του Κίρα και των κατασκόπων του. Όταν είδαν πως τα πράγματα είχαν ηρεμήσει, τότε αποφάσισαν ότι είχε έρθει η στιγμή που έπρεπε να κινηθούν γρήγορα και αιφνιδιαστικά.

Ο Οΐσι μάζεψε τους Ρόνιν σε μια κρυφή συνάντηση στο Τόκιο με πλήρη μυστικότητα για να προβούν στην τελική εκτέλεση του σχεδίου τους.

Μόνο 47 άνδρες επέστρεψαν για να συμμετάσχουν στην αποστολή αυτοκτονίας εκ τον οποίον ο ένας ήταν ο 16 χρόνος γιός του Οΐσι και όλοι μαζί υπέγραψαν ένα σύμφωνο εκδίκησης για τον Κίρα.

Οι ηλικίες των Ρόνιν που συμμετείχαν στην αποστολή ήταν από 70 χρόνων ο μεγαλύτερος μέχρι 16 χρόνων ο μικρότερος.

Στις 14 Δεκεμβρίου 1702 το σχέδιο θα έμπαινε την τελική του εκτέλεση, ήταν μετά τα μεσάνυκτα και χιόνιζε, επικρατούσε ησυχία σε όλη την περιοχή.

Οι 47 Ρόνιν χωρίστηκαν σε δύο ομάδες όπου και εισχώρησαν αθόρυβα οι πρώτοι άντρες και αφού εξολόθρευσαν τους φύλακες της πύλης εισέβαλαν και οι υπόλοιποι άντρες στην έπαυλη του Κίρα η μια ομάδα από την πίσω πόρτα και η άλλη ομάδα από την μπροστινή.

Οι 47 Ρόνιν όρμησαν στην έπαυλη και συνεπλάκησαν σε μάχη με την προσωπική φρουρά του Κίρα, άλλους σκοτώνοντάς τους και άλλους τους αιχμαλώτιζαν, χωρίς να συμβεί η παραμικρή απώλεια για τους Ρόνιν.

Έψαξαν όλη την έπαυλη να βρουν τον Κίρα αλλά αυτός ήταν καλά κρυμμένος σε έναν βοηθητικό χώρο της κουζίνας, μέχρι που τον ανακάλυψε ένας από τους μικρούς σε ηλικία Ρόνιν σύροντας τον έξω στην αυλή της έπαυλης, εκεί του έδωσαν ένα σπαθί για να εκτέλεση μόνος του σεπούκου και να έχει έναν έντιμο θάνατο όπως ο αφέντης τους ο Ασάνο.

Ο Κίρα ήταν τόσο δειλός και ύπουλος που προσπαθούσε να γλυτώσει από όλη αυτήν την διαδικασία, έτσι ο Οϊσι μην χάνοντας ευκαιρία σήκωσε το κατάνα του και του έκοψε το κεφάλι χωρίς δεύτερη σκέψη.

Οι 47 Ρόνιν πήγαν και τοποθέτησαν το κεφάλι του Κίρα στον τάφο του Ασάνο εκπληρώνοντας τον όρκο τους προς τον αφέντη τους και αποκατέστησαν την τιμής του αλλά και της οικογένειάς του.

Ο Οΐσι έστειλε τον γιό του στον δικαστή του Έντο για να πληροφορήσουν τον σογκούν για την πράξη τους και ότι θα περίμεναν στον ναό του αφέντη τους Σενγκάκου – τζι για την εντολή του σογκούν.

Ο σογκούν Τσουναγιόσι αντί να θυμώσει με τα γεγονότα που εξελιχτήκαν στην περιοχή του, εντυπωσιάστηκε με την ηρωική πράξη και την πίστη που έτρεφαν προς τον αφέντη τους οι 47 Ρόνιν.

Ο σογκούν δυσκολεύονταν να πάρει μια απόφαση για την τύχη των Ρόνιν, αντιμετώπισε μεγάλο δίλημμα που η πράξη τους τον συγκίνησε βαθιά, από την μια ήθελε να τους χαρίσει την ζωή ως ένδειξη της πίστη τους προς τον κώδικα Μπουσίντο και από την άλλη δεν έπρεπε να παραβλέψει το έγκλημα και να τους τιμωρήσει σύμφωνα με τον νόμο.

Ο Τσουναγιόσι μετά από 47 ημέρες (μια μέρα για τον κάθε έναν Ρόνιν) αποφάσισε να ακολουθήσει τον νόμο για να μην μειώσει τον κώδικα τιμής των σαμουράι αν αποφάσιζε για συναισθηματικούς λόγους να τους αφήσει ελεύθερους.

Ο σογκούν τους καταδίκασε σε θάνατο παρόλο που δεν είχαν κανένα δικαίωμα τους επέτρεψε ειδική μεταχείριση με δημόσια τελετή να εκτελέσουν σεπούκου, όχι όμως ως εγκληματίες αλλά ως ένδοξοι πολεμιστές.

Από την ποινή εξαιρέθηκε ο μικρότερος των Ρόνιν που ήταν ο γιός του Οΐσι ως ένδειξη μαρτυρίας του γεγονότος, που ήταν και αυτός που έφερε την είδηση στον σογκούν.

Ο Οϊσι ήταν πολύ χαρούμενος με την απόφαση του σογκούν, από την μια θα είχε έναν ένδοξο θάνατο κάτι που επιζητούσαν οι σαμουράι της εποχής εκείνης και από την άλλη θα χαρίζονταν η ζωή του γιού του.

Οι 46 Ρόνιν χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες και τους έστειλαν σε τέσσερις διαφορετικούς νταϊμιο για να τους φυλάνε μέχρι την ημέρα της εκτέλεσης της ποινής τους, λόγω του ότι είχαν εξελίχθη πολιτικές αναταραχές στην περιοχή από λαϊκό ξεσηκωμό που έτρεφε μεγάλη συμπάθεια για τους Ρόνιν.

Στις 4 Φεβρουαρίου 1703 ο Οΐσι και οι υπόλοιποι Ρόνιν παραταγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο ευχαρίστησαν τους θεούς που τους έδωσαν την ευκαιρία να πεθάνουν ως πραγματικοί σαμουράι και όχι ως Ρόνιν.

Εκτέλεσαν σεπούκου ταυτόχρονα, δίνοντας αξία στην ηρωική τους πράξη και την πίστη τους προς τον αφέντη τους μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής τους. Ετάφησαν στον Ναό Σενγκάκου – τζι δίπλα στον αφέντη τους ο ένας δίπλα στον άλλο, οι τάφοι τους σώζονται μέχρι και σήμερα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

*Πρόγραμμα ανωτέρας εκπαίδευσης Ninjutsu (Φίλιππος Μαντζηρίδης)

*Αόρατος εκτελεστής Δυναμικές εκδόσεις, (Άρθουρ Τάνσλεϋ & Θύμιος Περσίδης)

*Σαμουράι ο δρόμος του πολεμιστή εκδόσεις Ιάμβλιχος, (Κ. Καλογερόπουλος)