Στις αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν, θα προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι
η Απριλιανή Χούντα του 1967 δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά
αποτελούσε τον τελευταίο κρίκο μιας αλυσίδας που ξεκινούσε από τα
Τάγματα Ασφαλείας, συνεχιζόταν με τον ΙΔΕΑ και την ΕΕΝΑ, μπλεκόταν με
τις παραστρατιωτικές οργανώσεις και την ακροδεξιά τρομοκρατία και
κατέληγε στους Απριλιανούς πραξικοπηματίες.
Στόχος όλων αυτών των κινήσεων δεν ήταν κάποιος εθνικός σκοπός όπως
υποκριτικά και ξεδιάντροπα επιχειρηματολογούσαν οι αυτοαποκληθέντες και
"εθνικόφρονες" - αυτοί που υπακούοντας σε ξένους αφέντες Γερμανούς,
Βρετανούς, Αμερικανούς πολεμούσαν εναντίον άλλων Ελλήνων - αλλά η
αντιμετώπιση του "κομμουνιστικού κινδύνου" και η εκπλήρωση των
προσωπικών τους επιδιώξεων.
Στην πραγματικότητα, η χούντα του 1967, αν και δεν έγινε αποκλειστικά
από πρώην στελέχη των ταγμάτων ασφαλείας, ήταν η τελευταία κίνηση για
τους αξιωματικούς που είχαν πολεμήσει αρχικά για τους Γερμανούς, στη
συνέχεια για τους Βρετανούς και τέλος για τους Αμερικανούς.
Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο γνωστός
αρχιπραξικοπηματίας της Χούντας, πέρασε από όλους αυτούς τους
σχηματισμούς. Στα τάγματα ασφαλείας κάτω από τις εντολές των Γερμανών,
στα Δεκεμβριανά κάτω από τις εντολές των Βρετανών πολεμούσε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ,
στον εμφύλιο κάτω από τις διαταγές των Αμερικανών πολεμούσε το
Δημοκρατικό Στρατό, μετεμφυλιακά κάτω από τις εντολές της αμερικάνικης
CIA ήταν με το όπλο παραπόδα σε περίπτωση που το μετεμφυλιακό
κατεστημένο κινδύνευε είτε από την ΕΔΑ είτε από την Ένωση Κέντρου, επί
Χούντας διαπραγματευόταν με τους Τούρκους το μοίρασμα της Κύπρου ερήμην
των Κυπρίων. Αυτός ήταν ο πατριωτισμός τους. Απλά ένα όχημα για την
επιδίωξη των σκοπών τους. Εδώ κολλάει γάντι η ρήση του Σάμιουελ Τζάκσον:
"ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων". Αυτό είναι
το τέχνασμα της εξουσίας για τη μακροημέρευσή της. Πουλάει πατρίδα και
θρησκεία στους αμαθείς και εξασφαλίζει την άνευ όρων στήριξή τους.
Με τις αναρτήσεις αυτές, θα επιδιώξουμε να δείξουμε πως στόχος της
ακροδεξιάς δεν είναι το σύστημα, αλλά η διατήρησή του. Θα δούμε με ποιο
τρόπο, όταν το σύστημα βρισκόταν ή φαινόταν να βρίσκεται σε κίνδυνο,
αναλάμβανε η ακροδεξιά να το διασώσει παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια
της δίνοντας χρόνο στο σύστημα να ανασυνταχθεί και να αναλάβει ξανά με
το μανδύα αυτή τη φορά του κοινοβουλευτισμού.
Τάγματα Ασφαλείας
Την άνοιξη του 1943, ο Ι.Ράλλης συμφώνησε να σχηματίσει κυβέρνηση,
ενώ η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από γερμανική κατοχή. Στις 7 Απριλίου 1943, η
δοσιλογική κυβέρνηση του Ράλλη δημιούργησε τέσσερα τάγματα ασφαλείας τα
οποία, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το Σεπτέμβριο, αυξήθηκαν σε
δέκα.
Ο διορισμένος κατοχικός πρωθυπουργός Ι.Ράλλης (δεξιά) παραδίδει την ελληνική σημαία
στον ταγματάρχη Πλυτσανόπουλο, αρχηγό των ταγμάτων ασφαλείας, μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη.
Είναι 12 Μαρτίου 1944 και γιορτάζεται η γερμανική "ημέρα των ηρώων".
Από γερμανικής πλευράς, οι κατακτητές εκπροσωπήθηκαν από τον αρχηγό των
SS και προϊστάμενο των ταγματασφαλιτών στρατηγό Σιμάνα, τον
επιτετραμμένο του Ράϊχ φον Γκρέβενιτς και τον αρχηγό του
Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην Ελλάδα Βράϊντε
Οι άνδρες που στελέχωσαν τα τάγματα αυτά - Ταγματασφαλίτες ή Ράλληδες
ή Γερμανοτσολιάδες - προέρχονταν από τα πιο λούμπεν στοιχεία της
ελληνικής κοινωνίας (αν φανταστούμε τους χρυσαυγίτες του σήμερα
παίρνουμε μια ιδέα για το ποιον των ανθρώπων αυτών) και αυτό μπορεί να
εξηγήσει εύκολα τη στρατολόγησή τους από τη δοσιλογική κυβέρνηση.
Ταγματασφαλίτης της Βόρειας Ελλάδας.
Στο περιβραχιόνιό του διακρίνεται η σβάστικα και η ελληνική σημαία
Αυτό που ξαφνιάζει αρνητικά, είναι ότι βρέθηκαν χίλιοι αξιωματικοί
για να ηγηθούν των Ταγμάτων Ασφαλείας. Πολλοί από αυτούς ήταν
βασιλόφρονες που έτρεφαν μίσος για το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ενώ μερικοί ήταν
δημοκρατικοί αξιωματικοί που είχαν διωχθεί από το στράτευμα τη δεκαετία
του '30, καθώς η κυβέρνηση Ράλλη πρόσφερε ένταξη με τον αρχικό του βαθμό
σε κάθε αξιωματικό που θα κατατασσόταν στα τάγματα. Ιδεολογικοί και
ωφελιμιστικοί λόγοι, λοιπόν, οδήγησαν στην κατάταξη των αξιωματικών
αυτών. Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για εθνική συνείδηση, αυτήν που
στα εύκολα την πουλάνε ανέξοδα στους ανυποψίαστους ημιμαθείς.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του "αρχηγού των εθελοντικών
δυνάμεων Πελοποννήσου", συνταγματάρχη Παπαδόγκωνα, ο οποίος έστειλε
τηλεγράφημα συμπαράστασης προς το Χίτλερ, με αφορμή μία αποτυχημένη
απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο
τηλεγράφημα που απέστειλε ο Παπαδόγκωνας προς τον Χίτλερ και το οποίο
δημοσιεύτηκε στη ναζιστική Καθημερινή: ¨Οι 5.000 αξιωματικοί και άνδρες
των ελληνικών εθελοντικών τμημέτων της Πελοποννήσου με το μεγαλύτερο
μέρος του πληθυσμού της Πελοποννήσου όπισθεν αυτών, εκφράζουν τη
βαθυτάτην αγανάκτησίν των δια της εναντίον σας απόπειραν σχεδιασθείσαν
και επιχειρηθείσαν υπό υποκειμένων, τα οποία δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν
την αναγκαιότητα του αγώνος κατά του κομμουνισμού και των πλουτοκρατών
συνεργατών του.
Εκφράζουν την χαράν των δια την θαυμαστήν διάσωσίν σας και κλίνουν με
ευγνωμοσύνην το γόνυ ενώπιον του Παντοδυνάμου Θεού, όστις ήπλωσε
προστατευτικήν χείρα επάνω από την ζωήν σας δια να σας διαφυλάξη εις το
γερμανικόν έθνος και εις την εν τω αγώνα κατά της κομμουνιστικής
πανώλους ηνωμένην Ευρώπην. Δια τους Έλληνας εθελοντάς της Πελοποννήσου η
ένδειξις αυτή είναι μία παρόρμησις, όπως συνεχίσουν δι'όλων των
δυνάμεων μέχρις εσχάτων τον αγώνα κατά των ξένων προς την χώραν
μπολσεβικικών ορδών εν Ελλάδι. Από της ιεράς γης αρχαίας Σπάρτης, εκ της
οποίας προήλθεν η δραξ των ηρώων του Λεωνίδου, η οποία έσωσεν τον
ευρωπαϊκόν πολιτισμόν, υψούται η προσευχή μας "Κύριε, διαφύλασσε τον
Φύρερ!"
Αυτό το παραληρηματικό και δουλοπρεπές τηλεγράφημα δεν αφήνει κανένα περιθώριο για το ποιόν και το έργο των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Η χαλαρή αντίδραση της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης και ιδιαίτερα
των Βρετανών διευκόλυνε έμμεσα την ανάπτυξη των ταγμάτων ασφαλείας. Όπως
γράφει ο Α. Γερολυμάτος σε άρθρο του με τίτλο "Οι ρίζες της Χούντας'"
που δημοσιεύτηκε στα Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας, σύμφωνα με βρετανική
οδηγία της 2ης Ιουνίου 1943, οριζόταν ότι παρόλο που τα τάγματα
ασφαλείας βοηθούσαν τους Γερμανούς, οι άντρες τους δε θα έπρεπε να
καταγγέλονται ως προδότες.
Γενικά, η βρετανική πολιτική σε όλη τη διάρκεια του 1944 επεδείκνυε
μία επαμφοτερίζουσα στάση απέναντι στα Τάγματα Ασφαλείας, αξιοποιώντας
τη δράση τους για τη φθορά των δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Έτσι, οι Βρετανοί
σύνδεσμοι στη Μακεδονία θα επιχειρήσουν να προστατεύσουν μέλη των
Ταγμάτων Ασφαλείας, αποσπώντας 30 αξιωματικούς ταγματασφαλίτες από τα
χέρια του ΕΛΑΣ και μεταφέροντάς τους στην Αθήνα. [Τ.Κωστόπουλου "Η
αυτολογοκριμένη μνήμη"]
Όλα αυτά συνετέλεσαν ώστε να δημιουργηθεί ένα πολυάριθμο σώμα Ελλήνων
(πάνω από 20.000) που συνεργαζόταν με τους κατακτητές χτυπώντας τους
Έλληνες αντιστασιακούς και, κυρίως, τον ΕΛΑΣ. Στην ελληνική ύπαιθρο, οι
ταγματασφαλίτες προκάλεσαν σφαγές και πυρπολήσεις ολόκληρων χωριών.
Από την Καθημερινή της 30/4/1944, διαβάζουμε ότι για το φόνο του στρατηγού Κρεντς
από τον ΕΛΑΣ, οι Γερμανοί διέταξαν ως αντίποινα την εκτέλεση 200 κομμουνιστών
και τα Τάγματα Ασφαλείας - οι Έλληνες εθελοντές όπως τους ονομάζουν
οι Γερμανοί - εκτέλεσαν αυτοβούλως 100 επιπλέον άτομα από όσα διέταξαν
οι Γερμανοί
Κατά τη διάρκεια του 1944, όμως, σύμφωνα με το βιβλίο του
Τ.Κωστόπουλου "Η αυτολογοκριμένη μνήμη", τα Τάγματα Ασφαλείας
καταδικάστηκαν από την εξόριστη κυβέρνηση, τις βασικές εγχώριες
αντιστασιακές οργανώσεις και τους Βρετανούς. Συγκεκριμένα,
καταδικάστηκαν
με ραδιοφωνικό μήνυμα της κυβέρνησης Τσουδερού (6.1.44) ως "προδότες"
με κοινή απόφαση των ΕΑΜ-ΕΔΕΣ-ΕΚΚΑ, προσυπογραμμένη από τον
επικεφαλής της βρετανικής στρατιωτικής αποστολής Κρις Γουντχάουζ
(19.2.44), ως "εχθροί του έθνους, εγκληματίαι πολέμου, υπόλογοι εις αυτό
δια πράξεις προδοσίας"
με κυβερνητική απόφαση της ΠΕΕΑ (24.4.44), ως "εχθροί της πατρίδας, ένοχοι εσχάτης προδοσίας"
με ραδιοφωνικό μήνυμα της κυβέρνησης εθνικής ενότητας του
Γ.Παπανδρέου (6.9.44), ως "ένοπλα σώματα εις την υπηρεσίαν του εχθρού"
και "έγκλημα κατά της πατρίδος"
με τη συμφωνία της Καζέρτας (26.9.44), ως "όργανα του εχθρού" και "εχθρικοί σχηματισμοί"
με προκηρύξεις τοπικών στρατιωτικών συνδέσμων των Συμμάχων, όπως οι αμερικανοί Κάλβο και Στιξ
Οι δημόσιες αυτές καταδίκες της δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας
συντάχθηκαν με πρωτοβουλία - και συχνά υπό την πίεση του ΕΑΜ - και θα
δυσκόλευαν την ομαλή επανένταξη των Ταγμάτων Ασφαλείας κάτω από
φυσιολογικές συνθήκες
Πολίτες καλωσορίζουν τους Βρετανούς
ζητώντας τιμωρία των προδοτών ταγματασφαλιτών
Η ένταξη των Ταγμάτων Ασφαλείας στον εθνικό στρατό
Ο ΕΛΑΣ είχε ήδη στείλει τελεσίγραφα στα Τάγματα Ασφαλείας να
παραδοθούν για να μην αφοπλιστούν με τη βία. Τελικά, σε άλλες
περιπτώσεις παραδόθηκαν χωρίς να χυθεί αίμα, ενώ σε άλλες χρειάστηκε να
δοθούν αιματηρές μάχες.
Οι μάχες αυτές πραγματοποιήθηκαν σε διάφορα σημεία της χώρας μεταξύ
Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου του 1944. Ύστερα από σκληρές μάχες, με πιο
γνωστή απ' όλες τη μάχη του Μελιγαλά, ο ΕΛΑΣ συνέτριψε τις δυνάμεις των
ταγματασφαλιτών. Σε πολλές περιπτώσεις, ακολούθησαν μαζικές εκτελέσεις
συλληφθέντων είτε από τους ίδιους τους ελασίτες είτε από το εξαγριωμένο
πλήθος.
Στις περισσότερες, όμως, περιπτώσεις ο αφοπλισμός των Ταγμάτων
Ασφαλείας έγινε αναίμακτα. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι
αφοπλισμένοι ταγματασφαλίτες είτε αφέθηκαν ελεύθεροι είτε μεταφέρθηκαν
σε στρατόπεδα υπό την εποπτεία των Βρετανών και των στρατιωτικών
δυνάμεων της κυβέρνησης του Γ.Παπανδρέου
Έτσι, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, περίπου 16000 άντρες και
1000 αξιωματικοί βρέθηκαν προσωρινά κρατούμενοι των Άγγλων και
κλείστηκαν στο Γουδί και τις φυλακές Αβέρωφ, χωρίς ωστόσο να ληφθεί
μέριμνα ώστε να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη έστω οι πιο σημαντικοί από
αυτούς. Αντίθετα, προορίζονταν ως εφεδρεία για την επικείμενη αναμέτρηση
με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ήδη, από το Νοέμβριο του 1944 οι Βρετανοί άρχισαν να
αποφυλακίζουν κάποιους από τους αξιωματικούς αυτούς και προχωρούσαν στο
σχηματισμό τακτικών ελληνικών στρατιωτικών μονάδων.
Όπως διαβάζουμε στις αναμνήσεις του στρατηγού Γρηγορόπουλου "μόνον τα
Τάγματα Ασφαλείας απετέλουν σοβαράν δύναμιν, ικανή να αντιμετωπίση τα
εν τη πόλει των Αθηνών-Πειραιώς υπάρχοντα και καθημερινώς ενισχυόμενα
ένοπλα τμήματα ΕΑΜ,ΕΛΑΣ και συναφείς οργανώσεις (ΕΠΟΝ, ΟΠΛΑ, κλπ)"
[Τ.Κωστόπουλου "Η αυτολογοκριμένη μνήμη"]
Τελική κατάληξη ήταν η πλήρης ενσωμάτωση των ταγματασφαλιτών στο
κυβερνητικό στρατόπεδο κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Η σχετική
εισήγηση έγινε από τον Τσακαλώτο στις 9.12.1944 και υλοποιήθηκε τις
αμέσως επόμενες ημέρες από τον υφυπουργό της κυβέρνησης Παπανδρέου,
στρατηγό Λ.Σπαή. Τουλάχιστον χίλιοι ταγματασφαλίτες θα πολεμήσουν, έτσι,
ως μονάδα των κυβερνητικών στρατευμάτων, κατά τη μάχη της Αθήνας. Ακόμη
περισσότεροι ήταν αυτοί που επάνδρωσαν τα νεοσύστατα τάγματα
εθνοφυλακής, ενώ πολλοί από αυτούς εισήχθησαν στη Σχολή Ευελπίδων και
εξελίχθηκαν σε στρατιωτικούς καριέρας. Για το θέμα αυτό, διαβάζουμε στην
εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" σε φύλλο του Δεκεμβρίου 1945: "Σήμερον ο εθνικός
στρατός - η εθνοφυλακή -είναι γεμάτη από αξιωματικούς και άνδρας των
Ταγμάτων Ασφαλείας. Και η σχολή των Ευελπίδων ανέλαβε να διδάξει την
στρατιωτικήν τέχνην και τον πατριωτισμόν εις 107 ταγματασφαλίτας, οι
οποίοι μετά τρία έτη θα πλαισιώσουν τον ελληνικόν στρατόν. Και ουδείς
ερυθριά"
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του αρχηγού των Ταγμάτων Ασφαλείας
Πελοποννήσου Δ. Παπαδόγκωνα (αυτού που έστειλε τηλεγράφημα συμπαράστασης
στο Χίτλερ), ο οποίος είχε σκοτωθεί στα Δεκεμβριανά. Με διάταγμα του
υπουργείου Στρατιωτικών (το 1945) προήχθη σε υποστράτηγο! Το γεγονός
αυτό προκάλεσε την αντίδραση της κοινής γνώμης και του τύπου.
Διαμαρτυρία της εφημερίδας "Ελευθερία" στο φύλλο της 18/8/1945
για τη μεταθανάτια προαγωγή του Παπαδόγκωνα
Η περίπτωση αυτή έφτασε μέχρι την αγγλική Βουλή των Κοινοτήτων. Ο
βουλευτής ταγματάρχης Ουΐλκις, που κατά την εποχή της Κατοχής είχε
υπηρετήσει στην Ελλάδα με ειδική αποστολή, στη συνεδρίαση του
Κοινοβουλίου της 15ης Οκτωβρίου 1945 υπέβαλε την πρόταση να διαταχθεί το
αγγλικό στρατιωτικό κλιμάκιο που είχε σταλεί στην Ελλάδα να σταματήσει
τον εξοπλισμό, τον ανεφοδιασμό και την εκπαίδευση ταγμάτων του ελληνικού
στρατού, εφόσον προάγονταν αξιωματικοί, οι οποίοι είχαν υπηρετήσει στα
Τάγματα Ασφαλείας.
Ο υφυπουργός των Εξωτερικών Έκτωρ Μακ Νέιλ απάντησε ότι μόλις έγινε
γνωστή στο Φόρεϊν Όφφις η προαγωγή Παπαδόγκωνα, ο υπουργός των
Εξωτερικών ζήτησε από την αγγλική πρεσβεία των Αθηνών να εξακριβώσει το
γεγονός και να του αναφέρει σχετικώς. Αυτή ήταν η αιτία που ο τότε
πρωθυπουργός Π. Βούλγαρης ακύρωσε τελικά το διάταγμα της προαγωγής και
επανέφερε στους παλιούς τους βαθμούς πολλούς αξιωματικούς των Ταγμάτων
Ασφαλείας, οι οποίοι είχαν προαχθεί από τις κατοχικές κυβερνήσεις. (Πηγή
χρονοντούλαπο ).
Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ορισμένοι ταγματασφαλίτες, όπως ο
κατοχικός πρωθυπουργός Ι.Ράλλης που συγκρότησε τα Τάγματα Ασφαλείας, ο
αρχηγός των Ταγμάτων Ευζώνων της Αθήνας Πλυτζανόπουλος και άλλοι,
οδηγήθηκαν στο δικαστήριο. Όμως είτε αθωώθηκαν, είτε οι ποινές που τους
επιβλήθηκαν ήταν πολύ μικρές.
Στον κανόνα της ατιμωρησίας υπήρξαν, βέβαια, και κάποιες εξαιρέσεις,
όπως στην περίπτωση του συνταγματάρχη Πούλου, ο οποίος καταδικάστηκε σε
θάνατο το 1947 και εκτελέστηκε το 1949. [Τ.Κωστόπουλου "Η
αυτολογοκριμένη μνήμη"].
Ο Πούλος ήταν ο πιο διάσημος συνεργάτης των Γερμανών στην Κατοχή και η
ομάδα του (Poylos Verband) συναγωνίστηκε τους Γερμανούς στην
τρομοκράτηση και στη δίωξη των αντιστασιακών Ελλήνων. Η μονάδα αυτή,
μάλιστα, πολέμησε και στη Σλοβενία δίπλα στους Γερμανούς εναντίον των
Γιουγκοσλάβων παρτιζάνων ( λεπτομέρειες για τη δράση της ομάδας
Πούλου http://kokkinosfakelos.blogspot.gr και http://www.vojska.net )
Ο Πούλος εκφωνεί αντικομμουνιστικό λόγο
σε μακεδονικό χωριό κάτω από τη ναζιστική σημαία
Το καλοκαίρι του 1946 επήλθε και η τελική λύση στο θέμα των
αξιωματικών των Ταγμάτων Ασφαλείας, όπου σύμφωνα με διαταγή του υπουργού
Στρατιωτικών «η συγκροτηθείσα υπό της προηγουμένης κυβερνήσεως επιτροπή
καταρτισμού δικογραφιών κατά των υπηρετησάντων αξιωματικών εις τα
Τάγματα Ασφαλείας διελύετο και διετάσσετο η χρησιμοποίησίς των εις τον
ενεργόν Στρατόν βάσει των ικανοτήτων των» (Πηγή http://www.enet )
Έτσι, πλήθος αξιωματικών των Ταγμάτων Ασφαλείας θα σταδιοδρομήσουν
στον ελληνικό στρατό, όπως ο διοικητής του Τάγματος Ασφαλείας Καλαμάτας
Δ.Παπαδόπουλος, ο οποίος βρέθηκε το 1945 να υπηρετεί ως διοικητής
τάγματος του ελληνικού στρατού και αργότερα θα φτάσει τουλάχιστον μέχρι
το βαθμό του ταξίαρχου το 1952. Ήταν ένας από τους δεκαπέντε
αξιωματικούς που παραπέμφθηκαν - αλλά αμέσως μετά αμνηστεύτηκαν - για το
αποτυχημένο πραξικόπημα του ΙΔΕΑ το 1951. [Τ.Κωστόπουλου "Η
αυτολογοκριμένη μνήμη"]
Πολλοί από αυτούς, μετά την αποστρατεία τους, συνέχιζαν το έργο τους
ενάντια στον "κομμουνιστικό κίνδυνο". Ένας από αυτούς ήταν ο Π.Κυριακού
που υπήρξε υποδιοικητής του "ευζωνικού συντάγματος" της Αθήνας και το
1962 τον συναντάμε, απόστρατο πια, ως οργανωτή της παρακρατικής
"Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας" Παλαιού Φαλήρου, σε στενή συνεργασία
με το τοπικό αστυνομικό τμήμα. [Τ.Κωστόπουλου "Η αυτολογοκριμένη μνήμη"]
Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των Ταγμάτων Ασφαλείας
Πέρα, όμως, από αυτούς που ακολούθησαν στρατιωτική καριέρα, υπήρξαν
πολλοί ταγματασφαλίτες που προτίμησαν να ασχοληθούν με την πολιτική.
Ειδικά την περίοδο 1946-1950, διαμορφώθηκε στη Βουλή ένα λόμπυ βουλευτών
που έδινε μάχη για την αποκατάσταση των ταγματασφαλιτών και την
απαλλαγή τους από το στίγμα της προδοσίας. Οι πιο δραστήριοι εκπρόσωποι
του λόμπυ αυτού ήταν οι βουλευτές Θ. Τουρκοβασίλης (που διετέλεσε για
ένα διάστημα διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδας επί Κατοχής), Ε.
Κουλουμβάκης και Ν. Καράμπελας ( στέλεχος του Τάγματος Ασφαλείας
Γυθείου). Ο μεν πρώτος ήταν ο ιδρυτής του "Κόμματος των Εθνικοφρόνων",
ενώ οι άλλοι δύο ήταν βουλευτές του "Λαϊκού Κόμματος".
Και άλλοι, όμως, βουλευτές, όπως οι Δ. Μαντούβαλος, Α. Δημάκης, Γ.
Γραφάκος, Δ. Κούτσικας δραστηριοποιούνταν προς την κατεύθυνση αυτή. Οι
τρεις πρώτοι ήταν βουλευτές του Λαϊκού Κόμματος, ενώ ο τέταρτος του
"Κόμματος Εθνικών Φιλελευθέρων".
Κύριο επιχείρημα όλων αυτών, ήταν ότι η δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας
δεν είχε σκοπό τη συνεργασία με τους Γερμανούς, αλλά την "Εθνικήν
Αντίστασιν κατά των κομμουνιστών", όπως τόνισε σε μια αγόρευσή του ο
Τουρκοβασίλης, για να συνεχίσει πως "οφείλομεν εις τα Τάγματα Ασφαλείας
το γεγονός ότι η Ελλάς δεν υπέκυψεν εις κομμουνιστικήν επικράτησιν".
[Τ.Κωστόπουλου "Η αυτολογοκριμένη μνήμη"]
Όλοι αυτοί οι εθνικόφρονες, δηλαδή, ομολογούσαν πως θεωρούσαν κύριο
εχθρό τους τον κομμουνισμό και όχι τον ξένο κατακτητή. Ζητούσαν,
μάλιστα, γι'αυτή τους τη στάση τον τίτλο του αντιστασιακού!
Εκτός από τους παραπάνω, υπήρξαν και άλλοι που υπηρέτησαν στα Τάγματα
Ασφαλείας και διετέλεσαν βουλευτές, όπως ο ιδρυτής του Τάγματος
Ασφαλείας Σπάρτης Λ. Βρετάκος (με το Κόμμα των Εθνικοφρόνων στην αρχή
και στη συνέχεια με το Λαϊκό Κόμμα) και ο Κ.Παπαδόπουλος του ΕΕΣ (μία
από τις ένοπλες αντικομμουνιστικές ομάδες που συνεργάστηκαν με τους
Γερμανούς), ο οποίος διετέλεσε βουλευτής Κιλκίς με το Λαϊκό Κόμμα. τον
Ελληνικό Συναγερμό και την ΕΡΕ.
Κατά τη διάρκεια της πολύχρονης παρουσίας του στη Βουλή, άκουσε
πολλές φορές το χαρακτηρισμό του προδότη , όχι μόνο από αριστερούς αλλά
και από κεντρώους βουλευτές. Το 1963, μάλιστα, υπήρξε πρωταγωνιστής ενός
από τα πιο γνωστά επεισόδια που έχουν διαδραματιστεί στη Βουλή. Αφού
κατά τη διάρκεια της αγόρευσής του απειλούσε την ΕΔΑ ότι "θα την
εκκαθαρίσει", κατηγορήθηκε από βουλευτές της ΕΔΑ, όπως ο Η.Ηλιού και ο
Γρ.Λαμπράκης για το ναζιστικό του παρελθόν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ο
Παπαδόπουλος να επιτεθεί και να χτυπήσει το βουλευτή της ΕΔΑ Α.
Μπριλλάκη για να δεχτεί αμέσως τη γροθιά του Γρ. Λαμπράκη. Η σύρραξη
γενικεύτηκε, καθώς ομάδα βουλευτών της ΕΡΕ επιτέθηκε στο Λαμπράκη.
Όπως διαβάζουμε από το βιβλίο του Γ.Ρωμαίου "Η περιπέτεια του
κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα", «Η αίθουσα της Bουλής είχε πια
μεταβληθεί σε πεδίο μάχης. Mε δυσκολία χωροφύλακες, άλλοι βουλευτές και
κλητήρες κατόρθωσαν τελικά να χωρίσουν τους συμπλεκόμενους. Mετά από δύο
μήνες ο Γρ. Λαμπράκης θα δολοφονηθεί από παρακρατικούς στη Θεσσαλονίκη.
Aπό τον K. Παπαδόπουλο άρχισε η προγραφή του...». (http://www.imerisia.gr)
Υπήρξαν, όμως, και ταγματασφαλίτες που έφτασαν ακόμη πιο ψηλά. όπως ο
Χ. Γερακίνης που διετέλεσε υφυπουργός Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση
Παπάγου το 1954, ο Ν.Κουρκουλάκος που έγινε διευθυντής της Αγροτικής
Τράπεζας το 1969 και ο Δ.Πατίλης που ήταν β΄αντιπρόεδρος της κυβέρνησης
της χούντας
Από το βιβλίο του Τ.Κωστόπουλου "Η αυτολογοκριμένη μνήμη"
Είναι γνωστή επίσης η άποψη ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος υπηρέτησε στα τάγματα Ασφαλείας, αν και άλλοι την αντικρούουν. Διαβάστε εδώ
τη μελέτη του Λ. Καλλιβρεττάκη σχετικά με το θέμα. Στη μελέτη αυτή
παρατίθενται πολλές απόψεις και σε μία από αυτές, αυτή του Φ.
Γρηγοριάδη, ο Καλλιβρετάκης αποδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα. Σύμφωνα με
αυτήν "Στην Πάτρα βρίσκονταν πολλοί αξιωματικοί. Για τα τυπικά,
εντάσσονται σε μια "Στρατιωτική Διοίκηση", για να παίρνουν τον κατοχικό
μισθό τους...... Σ'αυτό το γραφείο υπηρετούν και οι δύο αδελφοί
Παπαδόπουλοι....
Εδώ είναι ο συνταγματάρχης Ν. Κουρκουλάκος, ένας πρωτεργάτης των
προδοτικών ταγμάτων ασφαλείας". Αυτή η θητεία του Παπαδόπουλου
ενδεχομένως αποδείχτηκε στη συνέχει ένα πανάκριβο μυστικό για τον
Κουρκουλάκο. Κι έτσι "στων καιρών τα γυρίσματα, ο Κουρκουλάκος θα
ζητήσει - απαιτητικά ή και εκβιαστικά ίσως - την ανταπόδοση της βοήθειας
του αρχηγού της χούντας. Και θα γίνει, έτσι, διοικητής της Αγροτικής
Τράπεζας"
Η αποκατάσταση των ταγματασφαλιτών ολοκληρωνόταν με τη χορήγηση
συντάξεων στις οικογένειες των σκοτωμένων ταγματασφαλιτών με κατοχικό
νόμο του 1943. Από το 1946 και μετά, οι ανάπηροι ταγματασφαλίτες - και
οι οικογένειες των σκοτωμένων - θα συνταξιοδοτούνται βάσει νέου νόμου.
Ένα τεχνικό πρόβλημα που προέκυψε από την καταστροφή των αρχείων των
Ταγμάτων Ασφαλείας, λύθηκε με ένορκες βεβαιώσεις των πρώην διοικητών των
ταγματασφαλιτών. [Τ.Κωστόπουλου "Η αυτολογοκριμένη μνήμη"]
Επίλογος
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα υπήρξε η μόνη νικήτρια χώρα στο Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο όπου οι δοσίλογοι και γενικότερα οι στενοί συνεργάτες
των κατακτητών σχεδόν στο σύνολό τους δεν τιμωρήθηκαν αλλά πέρασαν στην
υπηρεσία του νέου ελεύθερου κράτους.
Όπως αναφέρει ο Βρετανός απεσταλμένος στην Ελλάδα Κρις Γουντχάουζ:
"Στη διάρκεια του 1945, η συμμετοχή στην Αντίσταση είχε καταντήσει να
θεωρείται πολιτικό έγκλημα και η συνεργασία με τους Γερμανούς κατά του
κομμουνισμού πολιτική αρετή. Όποια και αν ήταν τα υπέρ και τα κατά, η
ωμή πραγματικότητα ήταν ότι ένας πρώην αντάρτης ήταν πιο πιθανό να
βρίσκεται στη φυλακή και ένας πρώην ταγματασφαλίτης να υπηρετεί στις
ένοπλες δυνάμεις ή στα σώματα ασφαλείας..."
Και ο Γουντχάουζ προσθέτει: "Ένας μακροσκελής κατάλογος πρώην
αξιωματικών των Ταγμάτων Ασφαλείας που υπηρετούσαν στο Στρατό και στη
Χωροφυλακή υποβλήθηκε από μένα στις αρμόδιες Βρετανικές αποστολές, τον
Ιούλιο του 1945. Αλλά αποδείχθηκε αδύνατο να επιβεβαιωθούν οι
κατηγορίες, αφού τα διακστήρια είχαν ήδη κηρύξει άκυρες τέτοιες
κατηγορίες κατά των δοσιλόγων υπουργών. Ούτε και η διενέργεια ανακρίσεων
ήταν ακόμη δυνατή, αφού οι μαρτυρικές καταθέσεις δεν μπορούσαν να
ληφθούν παρά μόνο από τις ένοπλες υπηρεσίες, όπου οι κατηγορούμενοι
είχαν ήδη περιχαρακωθεί" (Πηγή http://www.enet )
Για να αντιληφθούμε τη διαφορά που επεφύλαξαν στους συνεργάτες των
Γερμανών τα υπόλοιπα κράτη, ας διαβάσουμε τι έγραψε ο Γάλλος στρατηγός
Ντε Γκωλ: «Από τους Γάλλους εκείνους που εγκληματικά ή με συκοφαντίες
προκάλεσαν το θάνατο αγωνιστών της Αντίστασης σκοτώθηκαν χωρίς δίκη
10.842 άτομα και από αυτούς 6.675 κατά τη διάρκεια των μαχών που έδωσαν
οι Μακί πριν από την Απελευθέρωση, ενώ οι υπόλοιποι κατά την εποχή των
αντιποίνων. Μετά την Απελευθέρωση, 779 εκτελέστηκαν ύστερα από παραπομπή
σε δίκη στα τακτικά δικαστήρια ή στα στρατοδικεία. Αριθμός θλιβερός, αν
και πολύ περιορισμένος, είναι αλήθεια, σε σχέση με τον αριθμό των
εγκλημάτων που έγιναν και των τρομερών συνεπειών τους" (Πηγή http://www.enet )
Πηγές
Τ.Κωστόπουλου, "Η αυτολογοκριμένη μνήμη"
Α.Γερολυμάτου, "Οι ρίζες της χούντας" από Ε-Ιστορικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου