Γιάννης ΛαζάρουΤελικά κατάφεραν να μάς βάλουν σε σημείο να διαπραγματευόμαστε τα αδιαπραγμάτευτα. Και το χειρότερο, έστρεψαν το θέμα της πώλησης των υδάτινων πόρων της χώρας αλλά και των πιο εύφορων πεδιάδων προς τα εκεί που ήθελαν: Σε συνδικαλιστική διεκδίκηση των υπαλλήλων της ΔΕΗ.
Η ΔΕΗ ως επιχείρηση είναι μία τελειωμένη υπόθεση από την εποχή που ο Σημίτης την έβαλε στο χρηματηστήριο (χωρίς να υπάρχει ουδεμία αντίδραση από πουθενά) το 2001 αλλά και πέρασε την δημόσια γη στην Επιχείρηση ΔΕΗ. Από εκείνη την στιγμή οι μέτοχοι είχαν μερίδιο σε ελληνικά εδάφη. Στα χνάρια της ιταλικής πρώην δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού (ENEL), η οποία από το 1998 αλωνίζει σε όλο τον κόσμο παίρνοντας την διαχείριση της ηλεκτρικής ενέργειας, ο Σημίτης άνοιξε τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας τις εποχές που εμείς δεν γνωρίζαμε τι σημαίνει κρίση, αλλά οι σκηνοθέτες της κρίσης ετοίμαζαν το έδαφος.
Το θέμα μας όμως δεν είναι η διαχείριση της ηλεκτρικής ενέργειας γιατί πολύ απλά μπορεί ο ιδιώτης να προσφέρει φθηνό ρεύμα στους καταναλωτές (τουλάχιστον για τον πρώτο χρόνο και μετά το καταστήσει είδος πολυτελείας), να έχει τους καλύτερους μηχανικούς για αποφυγή ατυχημάτων, τα καλύτερα υλικά μεταφοράς ενέργειας. Η ΔΕΗ δεν είναι Δημόσια Υπηρεσία Ηλεκτρισμού, αλλά Επιχείρηση. Αυτό σημαίνει ότι πουλάει και αγοράζει, ότι κατεβάζει διακόπτες όταν δεν πληρώνεις το προϊόν της, όπως το κάνει τα τελευταία 5 χρόνια βάζοντας ιδιώτες εργολάβους (χωρίς καμία αντίδραση από το δημόσιο συντεχνιακό προσωπικό της). Το θέμα μας είναι τα “προϊόντα” που παράγουν ενέργεια και αυτά χωρίζονται στα δύο:
Πρώτον τα ορυχεία λιγνίτη που μέχρι την απόφαση του ΣτΕ το 2013, περνούσαν ξανά στο ελληνικό δημόσιο όταν το ορυκτό θα είχε εξαντληθεί. Μέχρι το 2013 το ελληνικό έδαφος του λιγνίτη και της τύρφης (του πιο γόνιμου εδάφους για καλλιέργεια) περνούσε ξανά στον ελληνικό λαό. Μετά την απαίτηση μέσω δικαστηρίων της διοίκησης της ΔΕΗ (Αρθούρος Ζερβός) αυτά πλέον είναι περιουσία της ΔΕΗ και παραδίδονται με την πώληση, η οποία έρχεται εντός ολίγου. Τα εδάφη που υπάρχει λιγνίτης ας τα ξεχάσουμε. Όπως και όλα τα ακίνητα που εκμεταλλευόταν η ΔΕΗ. Με απόφαση της δικαιοσύνης έχουν παραδοθεί αμετάκλητα.
Δεύτερον τα ποτάμια που κινούν τα υδροηλεκτρικά φράγματα. Η ΔΕΗ ως περιουσιακό της στοιχείο δεν έχει το νερό, έχει μόνο τις τουρμπίνες και τα μπετά των φραγμάτων. Ούτε τον πάτο των λιμνών δεν έχει ως περιουσιακό στοιχείο, ούτε τα παρόχθια αφού εξαιρέθηκαν από το νόμο Σημίτη διότι αυτό θα σήμαινε από το 2001 ότι το νερό είναι περιουσιακό στοιχείο μιας επιχείρησης και κατά συνέπεια είναι προϊόν και όχι αγαθό από εκείνον τον καιρό και όχι εξαιτίας της κρίσης. Σε ποιον λοιπόν ανήκουν τα ποτάμια; Εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα διότι στο περιουσιόλογιο της ΔΕΗ ποτάμια ως περιουσία δεν υφίσταντο.
Τα ποτάμια ανήκουν καταρχάς στους κατοίκους των περιοχών που πηγάζουν και χύνονται και δεύτερον στην χώρα. Τα ποτάμια δεν ανήκουν στο Κράτος που διοικείται από οποιαδήποτε κυβέρνηση. Ανήκουν στους πληθυσμούς που επί 100αδες χρόνια έφτιαχναν τους οικισμούς, τα χωριά και τις πόλεις τους εξαιτίας της ύπαρξης νερού. Απαλλοτριώθηκαν χωριά και εκτάσεις για να κυλήσει το νερό που θα έφερνε ενέργεια, άρδευση στα χωράφια των κάμπων και εμπλουτισμό των λιμνοθαλασσών με το πολύτιμο οξυγόνο. Δεν απαλλοτριώθηκε το νερό, μόνο το έδαφος και ακόμη και σήμερα το έδαφος ανήκει όχι στην περιούσια της Επιχείρησης ΔΕΗ αλλά στο ελληνικό δημόσιο. Πρέπει δηλαδή μόνο μέσω ΤΑΙΠΕΔ να μπει προς πώληση ο πάτος των ποταμών και τεχνιτών λιμνών, των παρόχθιων αυτών αλλά και πάλι το ποτάμι θα είναι κοινό τοις πάσι. Θα πρέπει να γίνει νομοσχέδιο με το οποίο η διαχείριση του νερού είτε είναι ποτάμι, είτε είναι πηγή, είτε είναι υπόγειος υδροφόρος ορίζοντας, είτε είναι λακκούβα να δοθεί σε ιδιώτη.
Το νερό ως προϊόν
Αν η κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να βγάλει χρήματα υπέρ του κράτους θα μπορούσε πολύ απλά να πουλήσει τις εγκαταστάσεις των φραγμάτων, να πουλήσει την διαχείριση και το πελατολόγιο, αλλά να πουλάει με το κυβικό την χρήση του νερού των ποταμών προς την επιχείρηση που θέλει να παράξει ενέργεια, όχι υπέρ της ΔΕΗ που θα μείνει μετά την πώληση της “μικρής ΔΕΗ”, αλλά υπέρ των κατοίκων που υφίστανται το καταστρεπτικό φράγμα και υπέρ έργων για τις περιοχές αυτές. Όπως ακριβώς οι αγρότες αγόραζαν και αγοράζουν μέχρι σήμερα νερό από το Κράτος μέσω ΔΕΗ για να ποτίζουν τα χωράφια τους. Γιατί ο αγρότης να αγοράζει νερό για πότισμα και να μην αγοράζει ο ιδιώτης από το κράτος νερό για παραγωγή ενέργειας; Άλλη η δικαιοσύνη για τον ιδιώτη και άλλη για τον αγρότη; Επίσης με τις διεθνείς συμβάσεις προστασίας περιβάλλοντος που καλύπτουν τα περισσότερα δέλτα των ποταμών και λιμνοθαλασσών που εκβάλει το νερό των φραγμάτων, με ποινικές ρήτρες θα έπρεπε να δέσουν χειροπόδαρα νομικά τους ιδιώτες, τόσο για τη μη επαρκή άρδευση των χωραφιών όσο και για το άγριο οικοσύστημα που πάντα κινδυνεύει από ασφυξία εξαιτίας της παρά φύσην τεχνολογίας που λέγεται φράγμα.
Οι περιφέρειες, λοιπόν, που έχουν στην επικράτειά τους φράγματα που είναι προς πώληση δεν πρέπει να ασχολούνται με το ποιος θα αγοράσει την επιχείρηση ΔΕΗ αλλά με το ποιος θα έχει το γενικό κουμάντο της διαχείρισης των ποταμών. (Τα αντισταθμιστικά υπέρ των Δήμων που τώρα απαιτούν από τον ιδιώτη να τα ξεχάσουν αφού επί δεκαετίες αντί να βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό της κάθε διοίκησης της ΔΕΗ, απλά έπιναν καφέδες και έκαναν κουβεντούλες μαζί τους). Γιατί ο επενδυτής την εκβολή του ποταμού την έχει, αυτό που θα θέλει ως επιχειρηματίας είναι την πλήρη διαχείριση των πηγών του ποταμού. Είτε αυτές είναι βουνά με χιόνια, είτε βροχή, είτε παραπόταμοι, είτε ρέματα, τα οποία είναι οι κύριες πηγές για το ποτάμι που αυτός θα έχει προς εκμετάλλευση για να παράγει ενέργεια.
Αν η σύμβαση η οποία θα υπογραφεί θα έχει ως δικαίωμα του ιδιώτη να έχει τόση επάρκεια νερού ώστε να βγάζει περισσότερο κέρδος υπέρ τάχα της ανταγωνιστικότητας, το επόμενο στάδιο θα είναι να μπει κόφτης ύδρευσης και άρδευσης ακόμη και στα χωριά που θα είναι πολύ πιο ψηλά από εκεί που βρίσκονται τα φράγματα. Αυτό σημαίνει ότι δίνεται αυτόματα ακόμη και το πόσιμο νερό στην διαχείριση του ιδιώτη. Δεν πουλάνε το νερό, πουλάνε την διαχείριση διότι γνωρίζουν ότι όποιος έχει την διαχείριση, έχει και το αγαθό ή το προϊόν , όπως το χαρακτηρίζουν οι εταιρείες εμφιάλωσης νερού που έχουν αγορασμένες πηγές εδώ και δεκάδες χρόνια. Και το σημαντικότερο. Από την στιγμή που έχεις ένα ή δύο φράγματα σε ένα ποτάμι, ο ιδιώτης που έχει την ιδιοκτησία και την διαχείριση του ποταμού μπορεί να δημιουργήσει στον ρου του όσα φράγματα θέλει.
Το κόλπο των έργων Κοινής Ωφέλειας
Το 1950 η ΔΕΗ ιδρύθηκε σε μια κατεστραμμένη από παγκόσμιο και εμφύλιο πόλεμο (με χρήματα και μηχανήματα της Αμερικανικής Ευρωπαϊκής Ανασυγκρότησης και των Ιταλικών επανορθώσεων, βγάζοντας “λάδι” την Γερμανία) καταργώντας το δικαίωμα στους ιδιώτες που μέχρι τότε παρήγαγαν και πουλούσαν ενέργεια και είχε σκοπό να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό και υδάτινο πλούτο της χώρας απαλλοτριώνοντας ιδιωτικές ελληνικές εκτάσεις για έργα Κοινής Ωφελείας. Να φθάσει ρεύμα μέχρι και στην τελευταία στάνη. Και ο λαός συμφώνησε δίνοντας με μηδαμινές χρηματικές απολαβές τον ίδιο του τον τόπο για το Κοινό Συμφέρον. Ολόκληρα χωριά μετεγκαταστάθηκαν για την ανόρθωση και εκπολιτισμό της χώρας.
Το κόλπο που χρησιμοποιήθηκε στην Εγνατία Α.Ε, στην Ιονία Οδό, στην Ολυμπία Οδό, όλων των δημοσίων ακινήτων που τώρα πωλούνται - τα οποία έγιναν με αναγκαστικές απαλλοτριώσεις για έργα Κοινής Ωφέλειας και τώρα περνούν σε χέρια ιδιωτών -, θα χρησιμοποιηθεί και στο θέμα των απαλλοτριωμένων εκτάσεων για τα υδροηλεκτρικά φράγματα. Πήραν την ιδιωτική περιουσία Ελλήνων με συνταγματικό δικαίωμα και την ξεπουλάνε αντισυνταγματικά διότι πολύ απλά, αν δεν υπήρχε το Κράτος ως ενδιάμεσος, ακόμη και ένα στρέμμα θα μπορούσε να πάει τον δρόμο, που ανήκει σε ιδιώτη, μέσω Αλάσκας. Το χωράφι που από κάτω είχε λιγνίτη θα είχε αξία ίση με όλο το ορυχείο του λιγνίτη. Ακόμη και ένα στρέμμα σε χωριό που θα το έπαιρνε το ποτάμι για την δημιουργία φράγματος θα μπορούσε να έχει την τιμή μιας ολόκληρης χώρας. Άλλα τα δικαστήρια μεταξύ ιδιωτών και άλλα τα δικαστήρια μεταξύ ιδιωτών και Δημοσίου.
Το νομοσχέδιο που θα περάσει από την Βουλή κρύβει και κάτι πολύ τρομακτικό. Ο ιδιώτης που θα έχει τα φράγματα και τα ορυχεία λιγνίτη έχει το δικαίωμα να μετακινήσει πληθυσμούς για να αναπτύξει το έργο του, δικαίωμα που το είχε μέχρι σήμερα μόνο το Κράτος εξαιτίας του δημοσίου προσώπου της ΔΕΗ. Για έργα που έχουν ολοκληρωθεί μελέτες όπως νέα φράγματα και εκτροπές ποταμών, όπως στην Μεσοχώρα, κουμάντο με τις ευλογίες της Βουλής έχει πλέον ο ιδιώτης. Έχει δηλαδή δικαίωμα να αλλάξει όλο το γεωπολιτικό και γεωφυσικό χάρτη της χώρας υπέρ του «εθνικού συμφέροντος».
Πρώτα λοιπόν μονοπωλούμε τάχα εις το όνομα της Κοινής Ωφέλειας και μετά φθάνουμε την κατάσταση να ξεπουλούμε εις το όνομα του Κοινού Συμφέροντος. Οι ελληνικές λέξεις κρατάνε την καθαρότητα της αλήθειας: Η Ωφέλεια έγινε Συμφέρον. Αυτό σημαίνει ότι όταν έχεις κατάσταση ένδειας μιας χώρας και σχεδιασμένης χρεοκοπίας, το Κράτος συνταγματικά θα κάνει αυτό που συμφέρει το ταμείο του και όχι αυτό που ωφελεί τους πολίτες του.
Έτσι, όπως ξεχάσαμε από το 2001 τα εδάφη που γίνεται εξόρυξη λιγνίτη, με την τακτική που χρησιμοποιούν οι αιρετοί άρχοντες των Περιφερειών, Δήμων και άλλων φορέων θα ξεχάσουμε όχι μόνο τα ποτάμια αλλά και το δεδομένο πόσιμο νερό. Το επόμενο στάδιο θα είναι οι κατά τόπους πωλήσεις των Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης. Ως Επιχειρήσεις και όχι ως Υπηρεσίες δημιουργήθηκαν και αυτό σημαίνει ότι οι ίδιες χαρακτήρισαν το νερό ως προϊόν προς πώληση και όχι αγαθό κοινό τοις πάσι.
Δεν αφορά τον Έλληνα αν πωλείται η επιχείρηση ΔΕΗ. Ως πελάτες τους χρησιμοποιούσε η συγκεκριμένη επιχείρηση τους Έλληνες πολίτες χρόνια τώρα. Τους Έλληνες πρέπει να τους αφορά ότι πωλείται με υποχθόνια νομικά τερτίπια η ίδια τους η ζωή. Φράγμα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση πρέπει να κάνουν την συνείδησή τους και όχι να συμπλέουν με συντεχνίες που δεν κατεβάζουν τους διακόπτες στα στρατηγικά σημεία του παρακράτους, αλλά των απλών πολιτών που επί δεκαετίες τους αντιμετώπιζαν ως κράτος εν κράτει.
Τελικά η Ελλάδα δεν πουλάει καμία "μικρή ΔΕΗ", αντιθέτως η ΔΕΗ με όλο αυτό το κόλπο που δρομολογήθηκε ειδικώς από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, πουλάει την Ελλάδα.-
lazarouyiannis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου