Εντείνεται η επεκτατική πολιτική του Βατικανού με εργαλείο την Ουνία

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Με εργαλείο την Ουνία το Βατικανό εντείνει την επεκτατική του πολιτική και την προπαγανδιστική του τακτική σε βάρος των Ορθοδόξων. Ο Πάπας Φραγκίσκος με απόφασή του, στις 20 Μαρτίου 2015, προήγαγε την Ουνίτικη «Ελληνοκαθολική Εκκλησία» της Ουγγαρίας σε αυτόνομη (Sui Juris) «Μητροπολιτική Εκκλησία», με το απατηλό Ορθόδοξο λειτουργικό τυπικό (Ritus) που ακολουθεί και με δική της Σύνοδο. Το Βατικανό έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός αποστέλλοντας στην Ουγγαρία και στους σχετικούς εορτασμούς ανώτατο στέλεχός του, τον καρδινάλιο Λεονάρντο Σάντρι, πρόεδρο του συμβουλίου (congregatio) για της Ανατολικές Εκκλησίες.  Το εν λόγω συμβούλιο ιδρύθηκε το 1862 ως τμήμα εκείνου της «Προπαγάνδας της Πίστεως» (Propaganda Fidei) και έλαβε τη σημερινή του μορφή το 1917. Σκοπός του η επέκταση της Παπικής κυριαρχίας επί όλων αυτών των Εκκλησιών, που, κατά το Βατικανό, θεωρούνται «ασθενείς».

         

Νωρίτερα, τον Ιανουάριο του 2015, ο Πάπας Φραγκίσκος ανύψωσε την Καθολική Εκκλησία της Ερυθραίας σε «Μητροπολιτική» Sui Juris Εκκλησία, της έδωσε δηλαδή το ίδιο καθεστώς με αυτό των Ουνιτών της Ουγγαρίας. Έτσι οι « Ανατολικές Εκκλησίες» που είναι υπό την εξουσία του Πάπα και έχουν ιδιαίτερο – Ορθόδοξο, Κοπτικό, Αρμενικό, Ασσυριακό, κ.λ.π. – τυπικό είναι 24. Το εντυπωσιακό είναι πως για πρώτη φορά στην ιστορία του Βατικανού Πάπας μέσα σε ελάχιστους μήνες ανυψώνει δυο Ουνίτικες «Εκκλησίες». Εξίσου εντυπωσιακό είναι πως και οι δύο είναι ολιγάριθμες….
Με την προαγωγή της Ουνίτικης «Εκκλησίας» της Ουγγαρίας το Βατικανό προφανώς επιδιώκει τον προσηλυτισμό των εκεί Ορθοδόξων. Οι συνθήκες για το Βατικανό είναι ευνοϊκές. Η διαμάχη μεταξύ των Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας για την ιδιοκτησία του μεγαλοπρεπούς Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στο κέντρο της Βουδαπέστης και γενικότερα για την διαποίμανση του ολιγάριθμου Ορθόδοξου ποιμνίου, σε συνδυασμό με την αντιπάθεια των Ούγγρων προς κάθε τι το ρωσικό, που τους θυμίζει την επί δεκαετίες σοβιετική καταπίεση, και η είσοδος πολλών Ουκρανών οικονομικών προσφύγων δημιουργούν σκέψεις στο Βατικανό για προώθηση εκεί της Ουνίας.
Στην Ερυθραία, στην Αφρικανική πτωχότατη αυτή μικρή χώρα οι Ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί είναι ελάχιστοι. Σχεδόν το σύνολο των Χριστιανών είναι Κόπτες, που ονομάζονται «Ορθόδοξοι», αν και είναι μονοφυσίτες, για να ξεχωρίζουν από τους παπικούς. Αυτοί είναι υπό την καταπίεση των τζιχαντιστών Μουσουλμάνων και ο προσηλυτισμός τους αποτελεί στόχο του Βατικανού.

Η Ουνία αποτελεί συνέχεια των επιδιώξεων του Πάπα και του Βατικανού, όπως με όλη τους τραγικότητα φάνηκαν στη Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1439). Τότε, όταν οι Έλληνες ήσαν σε δεινή κατάσταση, ο Πάπας επιδίωξε να τους κάνει ουνίτες, να ακολουθούν δηλαδή το δικό τους λειτουργικό τυπικό, αλλά να τον αναγνωρίζουν ως εξουσιαστή τους. Οι άλλοι Πατριάρχες της πενταρχίας (Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων) θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν, θα κρατούσαν τους τίτλους τους και τις δικαιοδοσίες τους, θα ελάμβαναν, τον τίτλο του καρδιναλίου, θα συμμετείχαν στην Κούρια, στην παπική αυλή δηλαδή, αλλά θα ήσαν υποτελείς στον Πάπα, ως απόλυτου και μόνου ηγεμόνος της Εκκλησίας.
Το παπικό σχέδιο δεν πέτυχε τότε να επιβληθεί στα Ορθόδοξα Πατριαρχεία της Ανατολής, αλλά πέτυχε να επεκταθεί σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και στη Μέση Ανατολή, έως την Ινδία. Το υλοποιούσαν και το υλοποιούν κυρίως ιησουίτες μοναχοί, εφαρμόζοντας το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» που τα χρησιμοποιούν χωρίς καμία αναστολή. Στις χώρες της Ευρώπης ( Πολωνία, Λιθουανία, Αυστροουγγαρία κ.α.) χρησιμοποίησαν την κρατική εξουσία και τη βία για να προσηλυτίσουν, «εκπολιτίσουν» κατά την προπαγάνδα τους, τους Ορθοδόξους. Στη Μέση Ανατολή και την Ινδία με τη βοήθεια αποικιοκρατών (λ.χ. Γάλλων και Πορτογάλων) και τη βία, αλλά και με την παροχή προστασίας προς όσους ασπάζονταν την παπική εμβάδα έναντι των πολυπληθέστερων στις περιοχές αυτές Μουσουλμάνων και Ινδουιστών.
Η παπική εγκύκλιος του Πάπα Παύλου Στ΄, «Orientalium Ecclesiarum», που εξεδόθη στις 21 Νοεμβρίου 1964, δείχνει με σαφήνεια τη στρατηγική του Βατικανού για τον προσηλυτισμό των Ορθοδόξων και των άλλων Χριστιανών που δεν αναγνωρίζουν την ηγεμονία του Πάπα. Μεταξύ άλλων τονίζεται: «Οι Ανατολικές Εκκλησίες έχουν καθήκον να προωθήσουν την ενότητα όλων των Χριστιανών, κυρίως αυτών της Ανατολής, κατά τις αρχές της αποφάσεως αυτής της Συνόδου (Β΄ Βατικανής) επί του οικουμενισμού…». Ξεκινώντας τον 15ο αιώνα με μηδέν Ουνίτες σήμερα το Βατικανό υπερηφανεύεται ότι διαθέτει 14 εκατομμύρια, που τους έχει αποσπάσει από τις Ανατολικές Εκκλησίες, Ορθόδοξες και Μονοφυσιτικές. Και ο σημερινός Πάπας συνεχίζει με εντατικότερους ρυθμούς το έργο των Ουνιτών. Σημειώνεται ότι είναι Ιησουίτης…
Σημειώνεται ότι ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος (Παπαδόπουλος) απευθυνόμενος γραπτώς στον Ουνίτη Επίσκοπο Θεοδωρουπόλεως Γεώργιο τόνισε, μεταξύ των άλλων:
« Πιστεύσατέ μοι ότι η ουνία εις ημάς τους ορθοδόξους προκαλεί πάντοτε φρίκην, διότι αντιπροσωπεύει δόλον και απάτην εν τοις ζητήμασι της θρησκείας. Η ουνία είναι νόθον κατασκεύασμα ζητούν να ελκύση δολίως εις την Λατινικήν Εκκλησίαν τους ορθοδόξους».-
Οι δια της Ουνίας προσηλυτιστικές ενέργειες του Πάπα κατά των Ορθοδόξων προκαλούν το εύλογο ερώτημα προς τι ο θεολογικός διάλογος με τους Ρωμαιοκαθολικούς. Στη διάρκεια του και μπρος στην επιθετικότητα των Λατίνων οι Ορθόδοξοι εκουσίως υποχώρησαν. Παραιτήθηκαν της συζήτησης για την Ουνία, κάτι το απαράδεκτο από ιστορικής, θεολογικής και εκκλησιολογικής απόψεως, αφού η παρουσία και η δράση της προϋποθέτουν την μετά εωσφορικού φανατισμού πρόσδεση του Βατικανού στο δόγμα περί απολύτου κυριαρχίας του επί όλων των Χριστιανών. Αντ’ αυτής μπήκαν σε διάλογο περί του Πρωτείου, ο οποίος ευνοεί το Βατικανό, αφού αυτό πέτυχε να προκαλέσει στο Φανάρι τον πειρασμό να παίξει το ρόλο του «πτωχού συγγενούς» του, ως «δεύτερου Πρώτου», και μάλιστα με επιχειρήματα που εκθέτουν το ίδιο και τον Μητροπολίτη Περγάμου που τα διετύπωσε.

thriskeftika.blogspot.gr