ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΝΩΣΗ: Το Σύνδρομο του Όσλο στους Λευκούς

Στις σημερινές «προοδευτικές» χώρες της Δύσης, οι γηγενείς Λευκοί κάτοικοι είναι εξοικειωμένοι με την τακτική να παίρνουν την πλευρά μη-Λευκών εναντίον Λευκών, και όλοι είναι πιθανώς εξοικειωμένοι με το γεγονός ότι κάτι τέτοιο συνήθως θεωρείται ότι «σωστό» και ένδειξη «υψηλής ηθικής». Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι οι περισσότεροι από αυτά τα άτομα πάσχουν από μία ή περισσότερες ψυχικές διαταραχές.

Το Σύνδρομο του Όσλο (“Oslo syndrome”) είναι το όνομα που χρησιμοποιήθηκε από τον Εβραίο συγγραφέα Kenneth Levin για να περιγράψει συγκεκριμένα την ψυχολογία των Εβραίων που μισούν τους Εβραίους, αλλά η ιδέα εφαρμόζεται σε όλες τις ομάδες, καθώς είναι ένα βασικό ανθρώπινο ψυχολογικό φαινόμενο που σχετίζεται τόσο με το σύνδρομο της Στοκχόλμης όσο και το σύνδρομο των Κακοποιημένων Παιδιών (“Battered Child syndrome”).

Ουσιαστικά, αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων υποβάλλεται σε συνεχές μίσος, δαιμονοποίηση και προσβολές, κάποιοι από την ομάδα τελικά, θα «σπάσουν», θα χάσουν το ηθικό τους και την αυτοεκτίμησή τους καθώς και την εκτίμηση για την δική τους ομάδα και θα αισθάνονται πλήρη αναξιότητα και απόγνωση.

Αυτά τα απελπισμένα άτομα, με το σύνδρομο του Όσλο, δεν θα κατηγορούν τότε αυτούς που τους βλάπτουν, αλλά θα πάρουν την πλευρά τους και θα αρχίσουν να επιτίθενται εναντίον άλλων από την δική τους ομάδα.

Ο Levin στο Σύνδρομο του Όσλο (ονομάστηκε έστι– από την Συμφωνία του Όσλο του 1993 μεταξύ Γιτζάκ Ράμπιν και Γιάσερ Αραφάτ, υπό την καθοδήγηση του Μπιλ Κλίντον) ξεκινά με την ιδέα ότι κάποιοι Εβραίοι που ζουν μεταξύ των Παλαιστινίων έπαιρναν την πλευρά των Παλαιστινίων και στρέφονταν ενάντια στους συμπατριώτες τους Εβραίους παρουσιάζουν το σύνδρομο του Όσλο (το οποίο είναι απόρροια του συνδρόμου της Στοκχόλμης, στο οποίο ο όμηρος αρχίζει να εκδηλώνει συμπάθεια για τον απαγωγέα του και τελικά συμπάσχει μαζί του). Τώρα, λόγω του κακού τρόπου με τον οποίο το Ισραήλ μεταχειρίζεται τους Παλαιστινίους μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την ανάλυση του Levin ότι οι Εβραίοι που μισούν Εβραίους από την άποψη αυτή έχουν το σύνδρομο του Όσλο. Μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι αυτοί οι Εβραίοι απλά καταλαβαίνουν το σωστό από το λάθος, με μια γενική ερμηνεία των όρων αυτών. Παρ’ όλα αυτά, η ουσία είναι ότι ενήλικα άτομα και ομάδες ενήλικων ατόμων, και όχι μόνο Εβραίοι και εβραϊκές ομάδες, μπορούν να έχουν τα ίδια ψυχολογικά συμπτώματα που συχνά εμφανίζονται σε παιδιά που κακοποιούνται ή αυτό που ο Levin λέει, Σύνδρομο του Όσλο.

Στην Αμερική, ένα παρόμοιο φαινόμενο εμφανίστηκε στους Ινδιάνους, όπου πολλοί άρχισαν να αισθάνονται τόσο άνευ αξίας, που προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να ζήσουν ως άχρηστα άτομα, όπως ένιωθαν ότι είναι. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα ψυχολογικά αισθήματα ενοχής, αναξιότητας και αυτο-μίσους ήταν τόσο μεγάλα, ώστε για να απαλλαγούν από αυτόν τον αόρατο ψυχολογικό πόνο, αυτά τα άτομα έβαζαν τέλος στη ζωή τους. Άλλοι στράφηκαν προς το αλκοόλ. Κάποιοι άλλοι απλά υπέφεραν σιωπηλά και απλά σταμάτησαν να προσπαθούν να ζήσουν καλύτερα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ίδιοι οι Ινδιάνοι κατηγορούσαν τους εαυτούς τους και τους άλλους Ινδιάνους για τα προβλήματά τους.

Αξίζει να τονιστεί ότι στη ρίζα του συνδρόμου του Όσλο είναι τα συναισθήματα του αυτο-μίσους, της αναξιότητας και της ενοχής και ορισμένα άτομα ξεσπούν πάνω στους δικούς τους ανθρώπους για να ανακουφίσουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και η βαλβίδα απελευθέρωσης της πίεσης που νιώθουν είναι η αυτοκτονία ή η αυτο- αυταπάρνηση. Άλλοι θα πάρουν έναν πιο σύντομο δρόμο και απλά θα βάλουν τέλος στις ζωές τους. Όσοι νιώθουν αισθήματα αναξιότητας και ενοχής, αρχίζουν να διαγράφουν τον δικό τους λαό και να αποδέχονται κάθε προκατάληψη εναντίον του λαού τους, και έτσι, με αυτό τον τρόπο, συχνά, αισθάνονται "ενάρετοι".

Έχει ειπωθεί ότι όσοι αυτοκτονούν δεν θέλουν να τελειώσουν την ζωή τους, αλλά θέλουν μόνο να τερματίσουν τον ψυχικό τους πόνο. Η αυτοκτονία είναι ένας τρόπος. Το να διαγράψεις τον εαυτό του με τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ είναι ένας άλλος. Το να συνταχθείς με την ομάδα που επιτίθεται στην ομάδα σου είναι και αυτός ένας άλλος τρόπος. Και, υπάρχουν και άλλοι. Η βάση σε όλα αυτά είναι η προσπάθεια που κάνει ένα άτομο να απελευθερώσει την εσωτερική ψυχολογική πίεση αυτών των συναισθημάτων της απελπισίας, του αυτο-μίσους, της ενοχής και της αναξιότητας.

Και, η σύνδεση με το Σύνδρομο Κακοποιημένων Παιδιών είναι σαφής και ρίχνει φως σε μια τέτοια εκδήλωση του συνδρόμου από ενήλικους. Ένα παιδί που έχει κακοποιηθεί, είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά, συχνά δεν βλέπει ότι το πρόβλημα δεν είναι με τον εαυτό του, αλλά με το συγγενικό του πρόσωπο που έχει τον πλήρη έλεγχο του παιδιού και το οποίο το κακομεταχειρίζεται. Το παιδί εσωτερικεύει την κακοποίηση, αισθάνεται ένοχο και κατηγορεί τον εαυτό του και πιστεύει ότι, εάν ενεργήσει καλύτερα ή γίνει ένα «καλύτερο παιδί», ο γονέας του ή ο κηδεμόνας του θα πάψει να το κακομεταχειρίζεται. Με άλλα λόγια, το παιδί πιστεύει ότι αυτό είναι που φταίει πάντα και «δεν αξίζει».

Στις δυτικές λευκές χώρες, οι Λευκοί που «λυπούνται» για την φυλετική ομάδα τους ή που συγχωρούν κάθε μη-Λευκό κακοποιό έχουν συχνά την σύνδρομο του Όσλο.

Βλέπουμε συχνά ιστορίες Λευκών στις ΗΠΑ που «συγχωρούν» τους Μαύρους που προσπάθησαν να τους σκοτώσουν, μόνο και μόνο επειδή είναι Λευκοί και πιστεύουν ότι αφού είναι Λευκοί, οι Μαύροι έχουν «δικαιολογημένα» εναντίον τους προκατάληψη. Έχετε πιθανώς διαβάσει για Λευκούς γονείς που συγχωρούν τους Μαύρους που σκοτώνουν τα παιδιά τους και λένε ότι «κατανοούν» και μερικές φορές ακόμη και συναναστρέφονται με τους δολοφόνους του παιδιού τους. Τέτοιες συμπεριφορές εκ μέρους των Λευκών είναι ενδεικτικές του συνδρόμου του Όσλο.

Σήμερα, βλέπουμε οι Λευκοί να δέχονται επιθέσεις σε πολλά διαφορετικά επίπεδα της κοινωνίας μας. Υπάρχει μια σταθερή δαιμονοποίηση των Λευκών στην κοινωνία. Στις ΗΠΑ συνεχώς, μιλάνε για το λεγόμενο “White privilege”, ότι δηλαδή οι Λευκοί ό,τι έχουν κερδίσει δεν το έχουν κερδίσει με την αξία τους, αλλά λόγω του «προνομίου» που έχουν επειδή είναι Λευκοί. Μιλάνε συνεχώς για «ρατσισμό» των Λευκών και ότι αυτός είναι που φταίει για το μίσος των Μαύρων, και ότι αν δεν υπήρχε αυτός ο «ρατσισμός» οι Μαύροι θα είχαν μια καλύτερη ζωή. Αυτή η ψυχολογική κακοποίηση των Λευκών είναι παρόμοια με αυτή που βλέπουμε στις περιπτώσεις Κακοποίησης Παιδιών. Οι Λευκοί αρχίζουν να αισθάνονται ένοχοι μόνο και μόνο που είναι αυτοί που είναι και που γεννήθηκαν έτσι, ωστόσο εάν κάποιος τυχόν θελήσει να εκφράσει την ταυτότητά του ως Λευκός ή να αισθανθεί καλά για αυτό που είναι, θα θεωρηθεί κάτι τέτοιο ως «σημάδι ρατσισμού».

Όπως συμβαίνει με όλες τις ψυχολογικές ασθένειες, μπορούν να διαγνωστούν συμπτώματα και εκφράσεις του συνδρόμου του Όσλο σε Λευκούς, όταν για παράδειγμα, κάποιος Λευκός είναι υπερευαίσθητος σε προσβολές για τους Μαύρους (ή άλλες «μειονότητες»), αλλά όχι σε προσβολές εναντίον της δικής του φυλής. Φυσικά, (στην πρώτη περίπτωση) θα σπεύσει να καταγγείλει τον «ρατσισμό». Ίσως και για να μην τον πουν οι άλλοι «ρατσιστή».

Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου μερικοί Λευκοί δεν είναι τόσο ότι φοβούνται μήπως οι άλλοι τους πουν «ρατσιστές», αλλά φοβούνται μήπως… κρυφά είναι «ρατσιστές» και ως εκ τούτου πρέπει οι ίδιοι να αυτοτιμωρηθούν. Ίσως, ακόμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποιοι θα οδηγηθούν σε αυτοκτονία, από αυτό το συναίσθημα γεμάτοι απογοήτευση που δεν έχουν ζήσει σύμφωνα με συγκεκριμένες κοινωνικές, θρησκευτικές ή οικογενειακές νόρμες, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικής απαίτησης να μην είναι κάποιος «ρατσιστής». Έτσι, αντί να είναι «ρατσιστές», οι ίδιοι, ας εξαφανιστούν από την ζωή ή ας ανακουφίσουν την πίεση που νιώθουν μεταφέροντας το μίσος για άλλους Λευκούς, αποδεικνύοντας έτσι ότι είναι «καλοί άνθρωποι».

Στην λογική αυτή βλέπουμε Λευκούς να προσπαθούν να εξαλείψουν τον εαυτό τους και το είδος τους με το να μην κάνουν παιδιά ή με το να μην κάνουν άλλα παιδιά, ή με το να ζευγαρώνουν με μη λευκά πρόσωπα ή ακόμα με το να υιοθετούν μη λευκά παιδιά (για άλλους είναι «χριστιανικό», για άλλους απλά είναι “trendy”, αφού τόσες celebrities το κάνουν!).

Υπάρχουν πολλοί τρόποι που εκδηλώνεται το σύνδρομο του αυτο-μίσους, (όπως η αμέριστη συμπαράσταση και «αλληλεγγύη» στους «μετανάστες» γενικώς και ακρίτως, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να έρθει όλος ο Τρίτος Κόσμος στα εδάφη μας), αλλά ο στόχος για το άτομο είναι πάντα να απαλλαγεί ο εν λόγω ψυχολογικός πόνος της ενοχής και στη συνέχεια να επανορθώσει το «κακό» που είναι το ότι γεννήθηκε έτσι.

Μην υιοθετείς αυτές τις νευρώσεις. Μην απολογείσαι για αυτό που γεννήθηκες. Να θυμάσαι πάντα, ότι έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι αυτό που είσαι. Έχεις κάθε δικαίωμα να προσδιορίζεις την φυλετική σου ταυτότητα και να αισθάνεσαι καλά για τον εαυτό σου. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε προσβάλει ή να σου επιτίθεται επειδή είσαι αυτό που είσαι, ούτε θα πρέπει να πας να κρυφτείς σε μια γωνία. Μείνε στην θέση σου και υπερασπίσου τον εαυτό σου. Μην αφήνεις αυτούς τους μισητές να σε κάνουν να αισθάνεσαι ένοχος χωρίς λόγο, μόνο και μόνο επειδή είσαι Λευκός. Είσαι ένα σημαντικό πρόσωπο για τον εαυτό σου, την οικογένειά σου, τους προγόνους σου και όλους τους υπόλοιπους Λευκούς που δεν έχουν αποβλακωθεί από την προπαγάνδα. Δεν είσαι μόνος. Ποτέ μην αφήσεις αυτούς τους μισητές να σε κάνουν να αισθάνεσαι απομονωμένος και εκτός «πνεύματος εποχής». Ανάπτυξε τις ψυχικές σου αντοχές και την αυτοεκτίμησή σου για να σταθείς απέναντι σε εκείνους που μισούν τους Λευκούς. Μείνε Λευκός.