Ποια "ισότητα";

«Ισότητα» - Λιμπεραλισμός* - Ενοχές – Προνόμια υπέρ των «μειονοτήτων» και των «ευπαθών» - και τελικά όλοι «ίσοι» στην σκλαβιά. Ενδιαφέροντα θέματα μέσα από την γραφίδα ενός Νότιου συγγραφέα! "Equality of Opportunity" (Από το βιβλίο "The South Was Right!" των James & Ronald Kennedy)

«Αυτοί [οι άνθρωποι της Δημοκρατίας] θέλουν ισότητα στην ελευθερία, και αν δεν μπορούν να το έχουν αυτό, εξακολουθούν να θέλουν ισότητα στη σκλαβιά». - Alexis de Tocqueville (1805-1859).

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, κάποιοι άνθρωποι θα προτιμούσαν να ζουν σε μια κατάσταση ισότητας, όπως σε καθεστώς δουλείας και όχι να ζουν ελεύθεροι σε μια κατάσταση ανισότητας! Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ενώ παρακολουθούσα ένα δελτίο ειδήσεων από τη Σοβιετική Ένωση, άκουσα έναν σοβιετικό πολίτη να παραπονιέται ότι, ακόμη και αν του άρεσαν τα νέα προϊόντα που οι εργαζόμενοι στην ελεύθερη αγορά παρείχαν και αναγνώριζε ότι το παλιό σύστημα αδυνατούσε να παράσχει τα εν λόγω εμπορεύματα, επέμεινε να καταγγέλλει ότι οι εργαζόμενοι της ελεύθερης αγοράς "πλούτιζαν". Η λύση κατά αυτόν ήταν ότι «ο καθένας θα πρέπει να πληρώνεται το ίδιο». Δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει ότι είναι η ανισότητα σε μια ελεύθερη κοινωνία που παρέχει τα αγαθά και τις υπηρεσίες που απολαμβάνουμε.

Οι Βόρειοι λίμπεραλ / φιλελεύθεροι απαιτούν η κεντρική κυβέρνηση να παρέχει «ισότητα αποτελεσμάτων». Δεν είναι πλέον ικανοποιημένοι με την έννοια της ισότητας των ευκαιριών, οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι, όπως ο πολίτης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ετοιμάζονται τώρα να τα υποβαθμίσουν όλα σε μια ισότητα δουλείας. Αυτή η έννοια, «η ισότητα των αποτελεσμάτων», είναι σε άμεση αντίθεση με την παραδοσιακή ατομικιστική πεποίθηση της Νότιας κληρονομιάς μας. Αυτή η έννοια μας έχει δώσει τις φυλετικές ποσοστώσεις, την «θετική δράση» (Affirmative Action) και χίλια δυο άλλα μέτρα υπέρ των μειονοτήτων.

Θα περιγράψουμε την Νότια στάση απέναντι στην έννοια της «ισότητας», όπως αναφέρεται στο άτομο και στην κυβέρνηση. Με μια φράση, η στάση μας μπορεί να συνοψιστεί ως «ισότητα για όλους – προνόμια για κανέναν».

«Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες να είναι αυτονόητες, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν πλαστεί ίσοι». Καμία άλλη φράση στην αμερικανική ιστορία δεν περιέχει τόση ελπίδα και υπόσχεση και, ταυτόχρονα, δεν έχει προκαλέσει τόσο πολύ θυμό, απογοήτευση και απελπισία! Το να υπόσχεσαι σε έναν ολόκληρο πληθυσμό ότι όλοι θα είναι ίσοι (δηλαδή, θα τυγχάνουν ίσου πλούτου, επιρροής, υπηρεσιών κ.λπ.) είναι σα να εγγυάσαι μια κοινοβιακή οντότητα. Μια τέτοια σκέψη ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι ανάθεμα για την ατομικιστική κληρονομιά του Νότου. Τι, λοιπόν, εννοούσε ο Τόμας Τζέφερσον όταν έγραψε αυτή την φράση περί «αυτονόητων»;

Κατά τις πρώτες ημέρες της Αμερικανικής Δημοκρατίας, ο όρος αναφερόταν στην ισότητα ενώπιον του Θεού και του νόμου. Ήταν μια ανοιχτή επίθεση εναντίον της τότε επικρατούσας αντίληψης της ελέω Θεού βασιλείας. Αργότερα όταν άρχισε να λειτουργεί το αμερικάνικο κράτος, σήμαινε την ισότητα των ευκαιριών (δηλαδή, ότι κανείς δεν θα πρέπει να αποκλειστεί αυθαίρετα από τα δικαιώματα που προστατεύονται από το νόμο ή από την πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες). Εν ολίγοις, ήταν και εξακολουθεί να είναι καλή δημόσια πολιτική που ενθαρρύνει όλους να ανταγωνιστούν στην αγορά, διότι μια τέτοια ελεύθερη επιχείρηση οδηγεί σε χαμηλότερες τιμές και καλύτερη ποιότητα προϊόντων και υπηρεσιών.

Ο Jefferson δεν εννοούσε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι επιφορτισμένοι με τις ίδιες ιδιότητες, τα ίδια χαρακτηριστικά και τα ίδια ταλέντα. Ως μέρος της αμερικανικής αριστοκρατίας, ήξερε ότι μερικοί άνθρωποι είχαν δεξιότητες και ταλέντα ανώτερα από τους άλλους. Αλλά το γεγονός αυτό δεν άλλαζε τη θέση τους ενώπιον του Θεού ή του νόμου. Η έννοια της ισότητας ενθαρρύνει και προστατεύει την ελευθερία.

Οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι όμως, έχουν διαστρεβλώσει την αρχική έννοια της ισότητας των ευκαιριών στο σημερινό δόγμα της ισότητας του αποτελέσματος (δηλαδή, μια απόλυτη ισότητα παρόμοια με αυτή που βρίσκουμε σε κοινοβιακές κοινότητες). Σε αντίθεση με την φιλελεύθερη άποψη του Μίλτον Φρίντμαν:

«Ούτε η ισότητα ενώπιον του Θεού, ούτε η ισότητα των ευκαιριών παρουσιάζει κάποια σύγκρουση με την ελευθερία… Η ισότητα του αποτελέσματος όμως είναι σαφώς ασυμβίβαστη με την ελευθερία».

Ο Alexis de Tocqueville, στο βιβλίο "Η Δημοκρατία στην Αμερική", σημείωσε τον κίνδυνο που ενέχει για την ελευθερία η ανεξέλεγκτη δίψα για «ισότητα»:

«Το πάθος για την ισότητα διαρρέει σε κάθε γωνιά της ανθρώπινης καρδιάς… Δεν ωφελεί να τους λες ότι από αυτή την τυφλή παράδοση σε ένα αποκλειστικό πάθος [ισότητας] θέτουν σε κίνδυνο το πιο αγαπητό τους ενδιαφέρον τους. Δεν ωφελεί να τους επισημαίνεις ότι η ελευθερία γλιστράει από τον έλεγχό τους…»

Οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι μαστίζουν τη Νότια κοινωνία με αμέτρητα κοινωνιολογικά προγράμματα και πειράματα για να επιτύχουν το στόχο τους που είναι η «ισότητα». Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των Νοτίων θυσιάζονται για να κατευνάσει η οργή των θεών του φιλελευθερισμού. Έχουμε υπομείνει προσβολές με νόμους και μέτρα για φυλετικές ποσοστώσεις, «θετική δράση» κλπ που λειτουργούν ως διακρίσεις εις βάρος των Νοτίων. Όλα αυτά στο όνομα της «ισότητας», αλλά και πάλι το πνεύμα των θεών του αμερικάνικου φιλελευθερισμού δεν κατευνάζεται.

Για να καταλάβει κανείς γιατί η ισότητα των αποτελεσμάτων είναι ένα τόσο ισχυρό δόγμα της θρησκείας του φιλελευθερισμού, πρέπει πρώτα να καταλάβει την επικεφαλής κινητήρια πνευματική δύναμη του φιλελευθερισμού – που είναι η ενοχή! Οι φιλελεύθεροι οδηγούνται από έναν παράλογο αίσθημα ενοχής που δεν τους επιτρέπει να ζουν καλά και να κοιτάνε τη δουλειά τους, ή ακόμα και να το συνειδητοποιήσουν αυτό, αν και υπάρχει το κακό και έχουν δίκιο να αισθάνονται συμπάθεια για τα θύματα του, δεν καταλαβαίνουν τα πάντα γι’ αυτό, και ακόμη και αν καταλάβαιναν, δεν έχουν τα μέσα για να το διορθώσουν. Πόσο συχνά ακούμε τους Νότιους μάταια να διαμαρτύρονται στο Τύπο των Γιάνκηδων ότι το μόνο που θέλουν είναι να τους αφήσουν ήσυχους. Για το φιλελεύθερο μυαλό αυτό είναι απαράδεκτο. Εάν θεωρήσουν ότι υπάρχει ένα κοινωνικό πρόβλημα, τότε κλυδωνίζονται από ενοχή μέχρι να βρεθεί μια αποδεκτή λύση για το γιάνκικο μυαλό και να εκτελεστεί. 

Κατά τη διάρκεια του πολέμου για τη Νότια Ανεξαρτησία, ο Ναύαρχος του CSS Alabama, Raphael Semmes, σημείωσε ότι ο Γιάνκης έχει εμμονή με το να εξαναγκάσει όλους να «προσπαθήσουν να κάνουν τον κόσμο να γυρίσει» (γιατί χωρίς αυτούς δεν θα γυρνάει!). Αν οι φιλελεύθεροι δουν ότι οι μαύροι είναι κατά κεφαλήν φτωχότεροι από τους λευκούς, τότε αισθάνονται ένοχοι. Αν περισσότεροι μαύροι από τους λευκούς είναι καταδικασμένοι σε θάνατο, τότε οι φιλελεύθεροι σωριάζονται κάτω από την ενοχή. Αν οι άνθρωποι στις υπανάπτυκτες περιοχές του κόσμου λιμοκτονούν, οι φιλελεύθεροι υποθέτουν ότι σίγουρα "εμείς" είμαστε αυτοί που φταίμε. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας και συνειδητοποιούν ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη, αισθάνονται ένοχοι και είναι σίγουροι ότι είναι «δικό μας» το φταίξιμο και ως εκ τούτου «οφείλουμε σε αυτούς τους ανθρώπους» να προσπαθήσουμε να ανακουφίσουμε τον πόνο που αισθάνονται που «εμείς» έχουμε προκαλέσει.

Μερικοί συγγραφείς θεωρούν ότι αυτή η αίσθηση της ενοχής είναι μια τυπική Αγγλο/Σαξονική (και ως εκ τούτου Γιάνκικη) στάση, σε αντίθεση με την Κέλτικη (Ουαλική, Σκωτσέζικη και Ιρλανδέζικη - και ως εκ τούτου Νότια) στάση. Αυτοί οι συγγραφείς θεωρούν ότι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που μεταδίδεται μέσω της κυρίαρχης κουλτούρας. Η ενοχή είναι ο κινητήριος παράγοντας του φιλελευθερισμού.

Για να μειωθεί το αίσθημα της ενοχής, οι φιλελεύθεροι μπορεί να δικαιολογήσουν οποιονδήποτε φόρο, δικαστικές αποφάσεις, προγράμματα και μέτρα υπέρ των μειονοτήτων ή των «ευπαθών», μέχρι εκεί που δεν πάει!

Οι φιλελεύθεροι είναι πρόθυμοι να ξοδέψουν και το τελευταίο δολάριο που ανήκει στη μεσαία τάξη προκειμένου να υποχωρήσει το αίσθημα της ενοχής τους. Στην δική τους κοσμοθεωρία, η μεσαία τάξη είναι το καθολικό αίτιο των δεινών της ανθρωπότητας, οπότε γιατί να ασχολούνται όταν ο κακός (η μεσαία τάξη, ιδιαίτερα η Νότια μεσαία τάξη) αρχίζει να βογκά κάτω από το βαρύ φορτίο που τους έβαλαν τα φιλελεύθερα αφεντικά τους ; Άλλωστε, σύμφωνα με τους φιλελεύθερους, αυτοί είναι υπεύθυνοι να πληρώσουν για όλα τα εγκλήματα που αυτοί και οι πρόγονοί τους διέπραξαν εναντίον τους.

Από το τέλος κιόλας της στρατιωτικής φάσης του πολέμου για τη Νότια Ανεξαρτησία, ο Νότος έχει νιώσει την σιδηρά ράβδο του φιλελεύθερου αφέντη του. Για να επιδεινωθεί η πληγή, η Νότια οικονομία, η οποία ποτέ δεν ανάρρωσε από τον πόλεμο και την περίοδο της «Ανοικοδόμησης», δέχτηκε βαριά φορολογία για να διατηρηθούν αυτά τα αναποτελεσματικά άχρηστα γραφειοκρατικά προγράμματα.

Όταν οι κυρίαρχες κοινότητες σε κάθε νότια πολιτεία ανακτήσουν τον έλεγχο της μοίρας τους και αρχίσουν και πάλι να διεκδικούν και να ασκούν τη νόμιμη πολιτική τους εξουσία, θα πρέπει να διέπονται από την αρχή της ισότητας των ευκαιριών. Δεν πρέπει ποτέ ξανά να επιτρέψουν η δύναμη της κυβέρνησης να επιβάλει την ισότητα των αποτελεσμάτων εις βάρος των δικαιωμάτων της ατομικής ελευθερίας και της ιδιοκτησίας.

Όταν Μαχάτμα Γκάντι, που ήταν Ινδός, πιέστηκε από ορισμένους Μουσουλμάνους να διατηρήσει ένα συγκεκριμένο αριθμό θέσεων εργασίας για τις μειονότητες, ανεξαρτήτως των προσόντων τους, ο ίδιος έφερε αντίρρηση. Ο Γκάντι, ο οποίος ήταν πιθανότατα το πιο αγνό ανθρωπιστικό πνεύμα αυτού του αιώνα, διακήρυξε αυτή την στάση του σχετικά με τις ποσοστώσεις ακριβώς έτσι:

«Για να είναι η διοίκηση αποτελεσματική πρέπει να είναι στα χέρια του ισχυρότερου. Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει ευνοιοκρατία. Αν θέλουμε πέντε μηχανικούς δεν θα πρέπει να πάρουμε έναν από κάθε κοινότητα, αλλά πρέπει να πάρουμε τους ισχυρότερους πέντε, ακόμη και αν είναι όλοι Μωαμεθανοί ή όλοι Φαρσί… Εκείνοι που φιλοδοξούν να καταλάβουν υπεύθυνες θέσεις στην κυβέρνηση της χώρας θα το κάνουν μόνο αν περάσουν τα απαιτούμενα τεστ».

Ο Γκάντι ήξερε αυτό που πάρα πολλοί φιλελεύθεροι αρνούνται να αναγνωρίσουν: οι αυθαίρετες και ιδιότροπες διακρίσεις (ακόμα και στο όνομα του καλού) οδηγούν σε δυσαρέσκεια καθώς εκείνοι που έχουν καλύτερα προσόντα αποκλείονται από την είσοδο στην αγορά. Όταν οι άνθρωποι στερούνται τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν, αρχίζει να χτίζεται δυσαρέσκεια και το μίσος ενθαρρύνει τη σύγκρουση. Αντί για τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ δύο διαφορετικών ομάδων της κοινωνίας, το κράτος κάνει τα πράγματα χειρότερα, οδηγώντας ακόμη και στην πρόκληση βίας!

Ο Νότος δεν θα κάνει αυτό το λάθος. Η ισότητα των ευκαιριών, η ισότητα ενώπιον του νόμου, και ιδιαίτερα η συνειδητοποίηση ότι όλοι οι άνθρωποι στέκονται ίσοι ενώπιον του Θεού είναι σημαντικές πτυχές της Νότιας πολιτικής φιλοσοφίας. (Το τελευταίο δεν αποτελεί απλά μια θεολογική δήλωση, αλλά τονίζει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου πολύτιμοι και ως εκ τούτου δεν είναι "αναλώσιμοι" από ηθική σκοπιά). Τα αποτελέσματα στη ζωή του κάθε ατόμου πρέπει να εξαρτώνται από το προσωπικό του ταλέντο ή χάρισμα, τις δεξιότητες, τα κίνητρα και την ευφυΐα του.

* Αναφέρεται στον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό / Λιμπεραλισμό. Για τον Λιμπεραλιστή, για όλες τις ανικανότητες, ελλείψεις ή σύνδρομα (κόμπλεξ ελληνιστί) ενός ατόμου, εξαιτίας των οποίων η επιτυχία του σε οποιοδήποτε επίπεδο της ζωής περιορίζεται, ευθύνεται η κοινωνία. Στην πράξη, αυτό οδηγεί σε έναν έντονο παρεμβατισμό σε όλες τις πτυχές της ζωής με τη μορφή της Πολιτικής Ορθότητας, της Θετικής Δράσης (affirmative action), του κράτους παροχών και της φίμωσης της οποιαδήποτε κριτικής στο σύστημα μέσω των κατηγοριών του ρατσισμού/φασισμού, είτε αυτές ισχύουν είτε όχι. Ο Λιμπεραλισμός στρέφεται εναντίον του κύριου και του συνήθως ικανότερου, παραδοσιακού πληθυσμού μίας χώρας. Οπουδήποτε κι αν βρίσκεται ένας Λιμπεραλιστής θα στραφεί εναντίον των πιο σημαντικών και πολιτικά δυνατών ομάδων. Θα στραφεί ενάντια στα πιστεύω τους, στα σύμβολά τους, στο φαινότυπό τους, στον πολιτισμό τους, στην ιστορία τους, στη θρησκεία τους κλπ. Έτσι στη Δύση, ο στόχος είναι ο λευκός ετεροφυλόφιλος (χριστιανός) άντρας... Διαβάστε περισσότερα εδώ.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ