Ο Ξένιος Δίας είναι, φυσικά, ξένιος ακόμη κι όταν το μέτρο χάνεται, όπως π.χ.
εν προκειμένω, όπου ο τζάμπα μάγκας πρωθυπουργός φόρτωσε στην "τελειωμένη" από
τα αντιλαϊκά του (...) μέτρα κοινωνία ένα δυσβάσταχτο πρόβλημα, -εννοείται χωρίς
να διαθέτει τις υποδομές και τα χρήματα για να τις υποστηρίξει- επιβάλλοντας σε
τοπικές κοινωνίες να δείξουν "την φιλανθρωπία" που εκείνου δεν του περισσεύει
για τους συμπατριώτες του - ή μάλλον συμπολίτες του, στους που υποσχέθηκε ελπίδα
και τους έφερε την απελπισία, κι αφού εξαπάτησε για δεύτερη φορά το σύμπαν,
κάνοντας, το περιβόητο "όχι" yes, κατά γελοιωδέστατο τρόπο, πράττοντας, έκτοτε,
το αντίθετο από αυτό που του ζήτησε το 61% του ντεμέκ κυρίαρχου λαού, σπέρνει
για μια ακόμη φορά την πόλωση και ποντάρει στην πόρωση γιατί είναι το κόλπο της
φάβας.Ο φασισμός του ουμανιστή (είτε του ηλίθιου που ακολουθεί άκριτα ό,τι του πασάρουν για να μην χαρακτηριστεί χρυσαυγίτης στην Ελλάδα και ακροδεξιός-ναζιστής στην Ευρώπη, είτε του τύπου Σόρος, που χρησιμοποιεί το "ποίμνιο" των ηλιθίων για να υλοποιήσει την ατζεντούλα του) που διαστρέβλωσε τα διδάγματα των σοφών, που ποδοπάτησε το Μέτρον το Άριστον και επιβάλει την ανοχή κάθε συστήματος που εμπνέονται οι ατζέντηδες, παίζοντας με τις ευαίσθητες χορδές της κοινωνίας, μου βρωμάει πολύ. Ποιός "ουμανισμός" βλέπει ανθρώπινο δικαίωμα στη μπούργκα και σε κάθε είδους παρόμοιο Απαρτχάιντ; κι όμως, είμαι υποχρεωμένη να δεχτώ, σε ευρωπαϊκή γη, ως κατοχυρωμένο δικαίωμα, μετά από αιώνες αγώνων για την κατοχύρωση των αυτονόητων -για εμένα, ως Ελληνίδας- δικαιωμάτων στην Ευρώπη αυτόν τον αποτροπιασμό, επειδή ο ηλίθιος που φοβάται να μην τον αποκαλέσουν ναζιστή λόγω του εγκληματικού παρελθόντος του, σε συνδυασμό με αυτόν που τραβάει τα νήματα, έχουν αποφασίσει σχετικώς. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ναζιστικό παρελθόν, έχουμε όμως τη σκληροπυρηνική προπαγάνδα αγαθοφανούς ξερόλα τύπου και Τύπου, που προσπαθούν να στιγματίσουν ως "χρυσαυγίτη" (άρα ανεγκέφαλο, άρα του "τραβάμε χι") όποιον επισημαίνει ότι δεν χωράει όλη η Μέση Ανατολή και η Αφρική στην Ελλάδα, κι ότι το όλο πράγμα θα το φυσάμε μια μέρα και δεν θα κρυώνει -όσοι θα έχουν απομείνει.
Θεωρώ φασισμό οποιαδήποτε αντιδημοκρατική, άδικη και με την βία επιβαλλόμενη πράξη σε μια κοινωνία, στα πλαίσια άσκησης εξουσίας, από όποιον κι αν προέρχεται, όσα στεφάνια κι αν έχει καταθέσει στο σκοπευτήριο της Καισαριανής για να διαλαλήσει τις κομμουνιστικο-δημοκρατικές (σικ) πεποιθήσεις του. Δεν δίνω δεκάρα για τις αριστερές "αξίες" από την στιγμή που εκδικούνται όποιον δεν "φρονεί ομοίως", όποιον έχει αηδιάσει με τις διαδοχικές εξαπατήσεις, και κυρίως, όποιον δούλεψε στη ζωή του και δεν βολεύτηκε ποτέ. Επίσης με ανησυχεί το ότι αφενός θα μας άρεσε να ζούμε σε ένα οργανωμένο κράτος και να απολαμβάνουμε τα οφέλη του, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην το αποκτήσουμε ποτέ.
΄Ηταν υποχρέωση του τύπου που περνιέται για πρωθυπουργός και της λεγόμενης κυβέρνησής του να προστατέψει την κοινωνία που τον έθρεψε, έχοντας σχέδιο, εφόσον είπε το "περάστε κόσμε", να φροντίσει εκ των προτέρων για την με ανθρώπινους όρους προσωρινή -υποθέτω- φιλοξενία των προσφύγων, και όχι να τους φορτώσει στου κασίδη το κεφάλι. Διότι, κάτι καταλάβαμε λάθος, ΔΕΝ έχει υποχρέωση ο κασίδης να βοηθήσει τον κατατρεγμένο, όποιος το κάνει από το περίσσευμα της ψυχής και του πορτοφολιού του, καλά κάνει, αλλά δεν κάνει καλά αν δείχνει με το δάχτυλο κάποιον άλλο, που δεν είναι ή δεν μπορεί να είναι τόσο "καλός" όσο ο ίδιος. Επίσης δεν έχει υποχρέωση ο ξεζουμισμένος άνεργος του οποίου η οικογένεια ζει από την πενιχρή σύνταξη του παππού να ανεχτεί τις ανθρωπιστικές παρόλες του απατεώνα δήθεν κομμουνιστή που στέλνει τα παιδιά του στο ιδιωτικό σχολείο.Μαζί με αυτόν μου βρωμάει κι ο άλλος που ενώ ακόμη λαμβάνει έναν από τα χρόνια του πασοκ κατοχυρωμένο μισθουλάκο, συνταξη-άρα από Δημόσιο χρεωκοπημένο οργανισμό, αυτός που ως υπάλληλος υπηρεσίας αγόρασε 4 σπίτια και σπούδασε παιδιά στην Αγγλία, αυτός που απο ταξιτζής μεταλλάχθηκε σε εφοριακό, κάνει κριτική από καθέδρας.
Παρόλο που είμαι μακριά, θλίβομαι γιατί βλέπω ότι πολύ λίγο νοιάζεται κανείς για τα βάσανα ανθρώπων της ηλικίας μου ή και μικρότερων, που είχαν επιλέξει κάποτε να μην μπουν κάτω από την ασφαλή σκέπη του Δημοσίου. Στενοχωριέμαι που κανείς δεν βρίζει τον εαυτό του επειδή με τις από πολύ ταπεινά ελατήρια κινούμενες επιλογές του, καταδίκασε γενιές ολόκληρες, βλέπω καλούς και άξιους νέους συναδέλφους με οικογένειες να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις βασικές υποχρεώσεις τους, να είναι πρακτικά ανασφάλιστοι να πνίγονται από τον παραλογισμό του 24% συν 26% συν 100% προκαταβολή φόρου επόμενης χρονιάς, συν φόρο επιτηδεύματος, συν συν... βλέπω και μαθαίνω για γνωστούς και φίλους άνεργους από την αρχή της κρίσης, φυτοζωούν στη σιωπή οικογένειες ολόκληρες με τον μισθό του παππού και της γιαγιάς, χωρίς καμιά προοπτική για να "ξελασπώσουν" και να καταφέρουν να προσφέρουν ένα μέλλον στα παιδιά τους. Γι αυτούς τους "εγχώριους", για τα πατριωτάκια μου, που ήταν επίσης κάποτε νυκοκυραίοι και "θα τους πάρουν τα σπίτια οι τράπεζες" κάποιοι "κόπτονταν" κάποτε, τώρα "μούγκα στην στρούγκα". Δεν είναι χαμένες αυτές οι γενιές, όπως ακριβώς τα παιδιά πρόσφυγες της Συρίας;
Με εκνεύρισε ιδιαίτερα κι ο συν-μετανάστης από Αγγλία που χαρακτήρισε βλάκες ανθρώπους για τους οποίους δεν ξέρει τίποτα κι επιπλέον συγκρίνει ανόμοια πράγματα.
Και κάτι τελευταίο, για όποιον είχε την καλοσύνη να δώσει λίγη σημασία στα παραπάνω: από τότε που άρχισε η ιστορία με τις βάρκες, επικαλούνται διαρκώς πολλοί το προσφυγικό υπόβαθρό μας. Εμείς δεν ήμασταν "σταθμευμένοι" στην Τουρκία, και περιμέναμε να περάσει ο πόλεμος σε ασφαλή, μη εμπόλεμα μέρη, μέχρι που κάποιος-ιοι (του ως άνω διπλού ουμανιστικού ρεπερτορίου) έδωσε το σύνθημα," εμπρός απέναντι". Εμάς, τον "εχθρό" μας "πέταξαν στη θάλασσα", από τις πατρίδες τις οποίες χάσαμε για πάντα, όπως είχα πληροφορηθεί από τα μεγάφωνα, μια σταλιά παιδί, για πρώτη φορά στην καταστόλιστη από κόκκινες σημαίες Ατατούρκ Μπουλβαρί της Άγκυρας, λίγο προτού ξεκινήσει η σε -δωδεκάδες- παρέλαση του τουρκικού στρατού, θα ήταν 30 Αυγούστου, μάλλον του 1980, σε ένα παραλήρημα τότε κεμαλικού εθνικισμού, χωρίς ίχνος μαντήλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου