ΗΠΑ: Το «Κόμμα του Πολέμου» σπρώχνει προς έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Στην ηλεκτρονική έκδοση του «προοδευτικού» περιοδικού ‘The Nation’, ο εβραϊκής καταγωγής Αμερικάνος καθηγητής ρωσικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον και το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και διαπρεπής μελετητής της Ρωσίας, Stephen Cohen, γράφει έναν άρθρο με τίτλο «Ποιος κάνει την αμερικανική εξωτερική πολιτική, ο Πρόεδρος ή το Κόμμα του Πολέμου;» (“Who Is MakingAmerican Foreign Policy—the President or the War Party?”).

Εκεί λέει τα εξής ενδιαφέροντα:

Στον 40ετή Ψυχρό Πόλεμο είδαμε πολλές περιπτώσεις αποπειρών σαμποταρίσματος των πολιτικών ύφεσης από τους ηγέτες ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης. Λαμβάνοντας υπόψη ότι αμερικάνικα πολεμικά αεροσκάφη γνώριζαν πολύ καλά την περιοχή και ότι το Υπουργείο Άμυνας (DOD), με επικεφαλής τον Ashton Carter, είχε ανοιχτά εκφράσει την αντίθεσή του στο σχέδιο Ομπάμα-Πούτιν για την συμμαχία ΗΠΑ-Ρωσίας κατά των τρομοκρατικών δυνάμεων στη Συρία, η αμερικανική επίθεση εναντίον των συριακών στρατιωτικών δυνάμεων, μπορεί να μην ήταν «τυχαία», όπως αξιώνει το DOD και τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Αν η επίθεση ήταν σκόπιμη, μας θυμίζει τη δύναμη του αμερικανικού κόμματος του πολέμου, το οποίο δεν βασίζεται μόνο στο DOD, αλλά και σε τμήματα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, στο Κογκρέσο και στα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδίως την Washington Post. Κρίνοντας από το υβρεολόγιο της αμερικανίδας πρέσβειρας Samantha Power (φώτο κάτω), εναντίον της Ρωσίας στον ΟΗΕ, ούτε καν η ομάδα του Ομπάμα υποστηρίζει πλήρως τα ανοίγματα του προς τη Μόσχα. 

Γιατί το κόμμα του πολέμου αντιτίθεται τόσο πολύ σε οποιαδήποτε συνεργασία με τη Ρωσία, οπουδήποτε στον κόσμο, όταν αυτή είναι τόσο καταφανώς προς το συμφέρον των ΗΠΑ, όπως στη Συρία; Πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο. Μεταξύ αυτών, είναι το γεγονός ότι από τους μεγάλους ξένους ηγέτες, μόνο ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν έχει αντιταχθεί στην νεοσυντηρητική / φιλελεύθερη παρεμβατική προσδοκία μιας νέας «παγκόσμιας τάξης» υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Για αυτό η αδιάκοπη δαιμονοποίηση του Πούτιν από την πλευρά τους ως κατάλληλου εταίρου των ΗΠΑ. Ακόμα περισσότερο, η επιστροφή της Ρωσίας ως διεθνούς μεγάλης δύναμης, 20 χρόνια μετά το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, έρχεται σε αντίθεση και προσβάλλει τις ιδεολογικές βάσεις αυτής της αντίληψης. Ένα άλλο παράδειγμα είναι το πρόσφατο σχέδιο της Μόσχας να μεσολαβήσει στην για δεκαετίες ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη, η οποία βασίζεται στις όλο και πιο θερμές σχέσεις μεταξύ της κυβέρνησης Πούτιν και του Ισραήλ. Κάθε συνεργασία με τη Μόσχα επομένως, επικυρώνει το φαινόμενο «αναζωπύρωση της Ρωσίας», που τόσο πολύ κάνει να αγανακτεί το αμερικανικό κόμμα του πολέμου.

Αυτό μπορούμε να το δούμε πάνω απ’ όλα στην Ουκρανία, που είναι ακόμη το πολιτικό επίκεντρο του νέου Ψυχρού Πολέμου. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που υποστήριξαν κάποτε ανεπιφύλακτα την κυβέρνηση του Κιέβου, ιδιαίτερα η Γερμανία και η Γαλλία, έχουν προφανώς κουραστεί από την αποτυχία του προέδρου της Ουκρανίας Poroshenko να εφαρμόσει τις ειρηνευτικές συμφωνίες που συντάχθηκαν και συμφωνήθηκαν σχεδόν πριν από δύο χρόνια. Όλο και περισσότερο αναξιόπιστος και μη δημοφιλής στη χώρα του, ο Poroshenko, δεν θέλει ή δεν μπορεί να νομοθετήσει κανόνες για τους αντάρτες του Donbass. Αλλά το "σχέδιο Ουκρανία" που ζητεί την διακοπή των μακραίωνων σχέσεων της Ουκρανίας με τη Ρωσία προέρχεται από την Ουάσιγκτον, και εκεί βλέπουμε μια τελευταία προσπάθεια διάσωσης του έργου και του Poroshenko….

Κάποια σημεία για τα αποτελέσματα των ρωσικών βουλευτικών εκλογών (Δούμα) του Σεπτεμβρίου αξίζει να τονιστούν. Οι εκλογές ήταν σχετικά «ελεύθερες και δίκαιες», αλλά πηγαίνοντας πίσω στα «δημοκρατικά» χρόνια του Γιέλτσιν, το Κρεμλίνο ανακατανέμει τακτικά περίπου 5 έως 10 τοις εκατό των ψήφων στο δικό του κόμμα ή σε άλλα κόμματα που επιθυμεί να παίξουν ένα ρόλο μειονότητας στην Δούμα. Αυτή τη φορά οι ψήφοι αυτοί πιθανώς ελήφθησαν από το μόνο πραγματικό κόμμα της αντιπολίτευσης, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα έλαβε πιο κοντά στο 20 τοις εκατό των ψήφων από το μόλις πάνω από το 13 τοις εκατό που καταγράφηκε και δόθηκε στο κόμμα Κρεμλίνο και ένα μειονοτικό κόμμα που, σε αντίθεση με τους κομμουνιστές, συνήθως ψηφίζει για την οικονομική και κοινωνική νομοθεσία του Κρεμλίνου. …Τα διάφορα «φιλελεύθερα», φιλοδυτικά κόμματα, χωρίς καμία βοήθεια ή βλάβη από το Κρεμλίνο, συγκέντρωσαν συνολικά μόλις 4 τοις εκατό των ψήφων. Αυτό μπορεί να είναι το πιο αυθεντικό αποτέλεσμα των εκλογών: Δεν υπάρχει πλέον καμία εκλογική βάση για μια τέτοια πολιτική στη Ρωσία…. Ένας αριθμός ανεξάρτητων Ρώσων σχολιαστών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα εκλογικά αποτελέσματα ήταν μια επαναβεβαίωση της λαϊκής υποστήριξης προς τον Πούτιν και της αντίθεσης στις υποκινούμενες από τις ΗΠΑ επιθέσεις εναντίον της ηγεσίας του και της φήμης του.

Σχολιάζοντας το παραπάνω άρθρο ο Dr. Patrick Slattery του καναλιoύ του David Duke, αναρωτιέται σε άρθρο του «Ποιος βρίσκεται πίσω από την ώθηση για έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο» (Who is Behind the Push for WORLD WAR III?), προτείνοντας ότι πρόκειται για μία «βεντέτα» της εβραικής ελίτ της Αμερικής εναντίον του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Εξηγεί το άρθρο:

Ο Cohen δεν λέει βέβαια την φράση "εβραϊκή" βεντέτα, αλλά δεν την αποκάλεσε και “globalist” ή “corporate” ή “reptilian Nazi” βεντέτα, όπως άλλοι που αποφεύγουν να μιλήσουν για τον εβραϊκό παράγοντα. Κατηγόρησε το κόμμα του πολέμου, του οποίου επικεφαλής είναι οι (((New York Times))), η (((Washington Post))), καθώς και αξιωματούχοι του υπουργείου Άμυνας και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ όπως η (((Victoria Nuland))). Εσείς τώρα ενώστε τα κομμάτια του παζλ.

Δεν λέει γιατί αυτό το «κόμμα του πολέμου», όπως το αποκαλεί ο ίδιος, θέλει να αλλάξει το καθεστώς Πούτιν. Αλλά μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία της Ρωσίας, το καθιστά σαφές.

Αφότου διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση με αυτό που βασικά ήταν ένα  αντισυνταγματικό πραξικόπημα που πραγματοποίησε ο Ρώσος Πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν σε μια εποχή που η Ρωσία ήταν μία μόνο (αν και μακράν η μεγαλύτερη) από τις 15 σοβιετικές «δημοκρατίες» που αποτελούσαν τη Σοβιετική Ένωση, προχώρησε (ο Γέλτσιν) στην ιδιωτικοποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων, ως μέρος ενός προγράμματος «θεραπείας σοκ» που προωθήθηκε από τον καθηγητή του Χάρβαρντ (((Jeffrey Sachs))), ο οποίος ήρθε στην χώρα ως σύμβουλος από τον Υπουργό Ιδιωτικοποιήσεων (((Anatoly Chubais))).

Ο Κλίντον έστειλε περισσότερους Εβραίους να συμβουλεύσουν τον Γιέλτσιν για το πώς να «μεταρρυθμίσει» την οικονομία, συμπεριλαμβανομένων των αξιωματούχων του Υπουργείου Οικονομικών (((Lawrence Summers))) (αργότερα υπουργός Οικονομικών) και ((( Peter Orszag))) (αργότερα Διευθυντής Προϋπολογισμού). Σύμφωνα με το σχέδιο Sachs, η ρωσική κυβέρνηση εξέδωσε κουπόνια για τον λαό, τα οποία θα ανταλλάσσονταν με μετοχές σε ιδιωτικοποιημένες εταιρείες. Με την οικονομία σε ελεύθερη πτώση, οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να πωλήσουν αυτά τα κουπόνια φθηνά σε όποιον θα πλήρωνε σε μετρητά. Και ποιοι είχαν μετρητά;

Ο Chubais, ο Summers [αριστερά, το πραγματικό του όνομα: Samuelson], και ο Orszag ταίριαξαν διεθνείς Εβραίους χρηματοδότες, όπως ο (((George Soros))), με νέους Εβραίους με πολιτικές διασυνδέσεις. Αυτοί οι νέοι Εβραίοι με πρόσβαση στην διεθνή οικονομική πρωτεύουσα ήταν τότε σε θέση να αγοράσουν τεράστιες ποσότητες κουπονιών και να πάρουν τον έλεγχο των ιδιωτικοποιημένων κρατικών περιουσιακών στοιχείων. Οι διεθνείς χρηματοδότες δεν μπορούσαν να το κάνουν οι ίδιοι, επειδή δεν ήταν Ρώσοι πολίτες. Χρειάζονταν συναδέλφους ομόφυλους στη Ρωσία. Μια στημένη επιχείρηση "Δάνεια για Μερίδια" στα μέσα της δεκαετίας του 1990 σταθεροποίησε τον περαιτέρω εβραϊκό έλεγχο της ρωσικής οικονομίας.

Εν τω μεταξύ, το βιοτικό επίπεδο των Ρώσων έπεσε κατακόρυφα. Το προσδόκιμο ζωής για τους άνδρες μειώθηκε κατά περίπου οκτώ χρόνια. Τα ποσοστά θνησιμότητας εκτοξεύθηκαν, κυρίως λόγω του αλκοολισμού, αλλά και οι θάνατοι από πείνα και την παγωνιά δεν ήταν ασυνήθιστοι. Οι Εβραίοι που δεν επωφελήθηκαν από αυτή την εβραϊκή εξαγορά της χώρας μετανάστευσαν στο Ισραήλ, τις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη. Η παρουσία τους δεν ήταν απαραίτητη στη Ρωσία. 

Φυσικά, οι Ρώσοι άρχισαν να μισούν τον Γιέλτσιν και τους Εβραίους φίλους του. Κατηγορήθηκε από το κοινοβούλιο το 1993, και εκείνος έστειλε τανκς να πυροβολήσουν το ρωσικό κοινοβούλιο. Φυλάκισε τον Πρόεδρο της Βουλής, Ruslan Khasbulatov, μαζί με τον Αντιπρόεδρο Aleksandr Rutskoy, ο οποίος ήταν στην πραγματικότητα ο νόμιμος πρόεδρος. Στη συνέχεια έγραψε εκ νέου το Σύνταγμα.

Στις προεδρικές εκλογές του 1996, υποψήφιος του κομμουνιστικού κόμματος Gennady Zyuganov σίγουρα νίκησε τον Γιέλτσιν. Ο «Ουγγρο-Αμερικανός δισεκατομμυριούχος Τζορτζ Σόρος, μαζί με τους Ρώσους ολιγάρχες, όπως ο Μπόρις Μπερεζόφσκι, ο Βλαντιμίρ Gusinsky, ο Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, ο Ανατόλι Τσουμπάις, και άλλοι φοβόντουσαν μια κομμουνιστική αναβίωση», σύμφωνα με τη σελίδα της Wikipedia. Όλοι οι άνδρες που αναφέρονται στην προηγούμενη πρόταση είναι Εβραίοι. Το άρθρο της Wikipedia καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Γιέλτσιν "αξιοποίησε αδυσώπητα τα πλεονεκτήματα από την θητεία του και στήριξε οικονομικά" την νίκη κατά του Zyuganov. Οι Εβραίοι στο HBO έκαναν ακόμη και μια ταινία για το πώς «οι Αμερικανοί» βοηθούν τον Γέλτσιν να κλέψει τις εκλογές. Πρόκειται για την ταινία “Spinning Boris” με πρωταγωνιστή τον (((Jeff Goldblum))).

Με τις προεδρικές εκλογές του 2000 να πλησιάζουν και τον Γιέλτσιν απελπιστικά μεθυσμένο, οι Εβραίοι ολιγάρχες έψαχναν για μια νέα μαριονέτα. Ο Γέλτσιν είχε ήδη αφήσει μια σειρά από πρωθυπουργούς, εκ των οποίων τουλάχιστον δύο ήταν Εβραίοι (Sergei Kiriyenko και Yevgeny Primakov), αλλά ο κομμουνιστής Gennady Zyuganov φαινόταν σίγουρο ότι θα κέρδιζε τις προεδρικές εκλογές του 2000.

Μα ποιος ήταν αυτός ο Zyuganov; Ένα άρθρο του 1998 από τον (((David Hoffman))) της Washington Post αναφέρει τα εξής:

"ΜΟΣΧΑ, 24 Δεκεμβρίου. Ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Γκενάντι Ζουγκάνωφ δήλωσε σε μια ανοικτή επιστολή την πίστη του ότι υπάρχει μια σιωνιστική συνωμοσία για την κατάληψη της εξουσίας στη Ρωσία και υποστήριξε ότι το «σιωνιστικό κεφάλαιο» έχει εκμηδενίσει την οικονομία της Ρωσίας.

Η επιστολή φαίνεται να στοχεύει στους Ρώσους μεγιστάνες του επιχειρηματικού χώρου - είναι γνωστή εδώ ως "ολιγάρχες" - οι οποίοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επανεκλογή του Μπόρις Γιέλτσιν εις βάρος του Zyuganov το 1996. Οι περισσότεροι από το μικρό κύκλο των μεγιστάνων σε αυτή τη χώρα είναι Εβραίοι".

Έτσι οι Εβραίοι ολιγάρχες χρειάζονταν ένα σωτήρα. Ο Πούτιν έπρεπε να είναι ο άνθρωπος. Με τη βοήθεια των υποτιθέμενων τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων από τους Τσετσένους στη Μόσχα, όπου το κοινό συσπειρώθηκε πίσω από τον Πούτιν και την σκληροπυρηνική απάντησή του, ο Πούτιν κέρδισε τις εκλογές του 2000. Αλλά το πρόβλημα για τους Εβραίους ήταν ότι χρησιμοποίησε τη λαϊκή υποστήριξη για να καταλάβει τους ολιγάρχες. Έβαλε μερικούς στη φυλακή, άλλοι εγκατέλειψαν τη χώρα, και οι υπόλοιποι αναγκάστηκαν σε ανακωχή μαζί του, έτσι ώστε να μπορούν να διατηρήσουν τα φέουδα τους με αντάλλαγμα ότι θα παραμείνουν έξω από την πολιτική.

Αυτό μας φέρνει πίσω στο «κόμμα του πολέμου» που περιγράφει ο καθηγητής Κοέν. Νομίζουν ότι μπορούν να ανατρέψουν τον Πούτιν και να αποκαταστήσουν την εβραϊκή ολιγαρχία. Η Βικτόρια Νούλαντ [αριστερά, το πραγματικό όνομα: Nudelman] ήδη έκανε μια δοκιμή λειτουργίας αυτού του σεναρίου στην Ουκρανία. «Δεν είναι ότι θέλουν πραγματικά έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο, αλλά νομίζουν ότι μπορούν να οδηγήσουν σε μια αλλαγή καθεστώτος στην Ρωσία, και είναι πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν έναν πυρηνικό πόλεμο για να το κάνουν. Μπορεί να είναι κάτι το απατηλό, αλλά το κόστος θα είναι τεράστιο.

Οι Εβραίοι ελέγχουν σήμερα το μεγαλύτερο μέρους του λευκού κόσμου με μια μεγάλη εξαίρεση, τη Ρωσία. H μαζική μη-λευκή μετανάστευση οδηγεί στον παντοτινό αποκλεισμό της πιθανότητας οι εθνικιστές σε αυτές τις χώρες να αποτελέσουν κάποια στιγμή απειλή για την κυριαρχία τους, αν και κινήματα σε πολλές από αυτές τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Εναλλακτικής Δεξιάς (Alt-Right) και του Τραμπισμού στην Αμερική, δείχνουν ότι το παιχνίδι δεν έχει ακόμη τελειώσει.

Μέσω της αμερικανικής ηγεμονίας, οι Εβραίοι κυριαρχούν έμμεσα σε χώρες από την Ιαπωνία έως την Σαουδική Αραβία. Χώρες όπως η Κίνα και το Ιράν μπορεί να είναι ανεξάρτητες, αλλά μόνο η Ρωσία έχει την στρατιωτική δύναμη να αντισταθεί στην Zio-America. 

Έτσι, αυτός είναι ο λόγος που είμαστε στα πρόθυρα πολέμου με τη Ρωσία. Δεν είναι επειδή ο Πούτιν είναι «αντι-γκέι». Σίγουρα δεν είναι λόγω των «ανθρωπιστικών ανησυχιών» για το λαό του Χαλεπίου. Δεν είναι ακόμη γιατί οι Ισραηλινοί το προωθούν. Είναι η εβραϊκή ελίτ, κυρίως στην Αμερική, που βλέπει τον Πούτιν ως απειλή για την εβραϊκή εξουσία, ακριβώς όπως δυνητικά είναι και ο Trump. Γι’ αυτό δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το ότι είναι πρόθυμοι να κάνουν ό, τι χρειάζεται για να διώξουν τον Πούτιν, ακόμη και αν αυτό σημαίνει πόλεμο.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ