Το
άρθρο αυτό, που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες πριν τις αμερικάνικες εκλογές,
βασίζεται στο βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου που μόλις κυκλοφόρησε, The New World Order in Action: Globalization, The Brexit Revolution and the “Left” (σύντομα και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Γόρδιος). Δημοσιεύτηκε αρχικά στο Global Research και στο διεθνές θεωρητικό περιοδικό The International Journal of Inclusive Democracy.
Σύντομα θα ακολουθήσει άρθρο (που θα αποτελέσει μέρος νέου κεφαλαίου
της Β’ έκδοσης του βιβλίου) για την ιστορική σημασία της λαϊκής
ετυμηγορίας στις ΗΠΑ και την άγρια αντεπανάσταση που είναι σήμερα σε
πλήρη εξέλιξη για την ακύρωση της βούλησης των θυμάτων της
παγκοσμιοποίησης στην Αμερική.
Τάκης Φωτόπουλος
(05/11/2016)
Σε αυτό το άρθρο το κίνημα για το Brexit στη Βρετανία καθώς και το κίνημα για τον Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες εξετάζονται ως τμήματα της ανόδου ενός νέου κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, που ξεκίνησε από την Ευρώπη και έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, της συντριπτικής πλειονότητας του παγκόσμιου πληθυσμού, για την οικονομική και την εθνική κυριαρχία ως απαραίτητης προϋπόθεσης για οποιαδήποτε ριζική κοινωνική αλλαγή. Το γεγονός ότι αυτό το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση εκφράζεται σήμερα από
νεο-εθνικιστικά κινήματα (καμία σχέση με τα παλιά εθνικιστικά κινήματα) είναι απλά η συνέπεια της θεωρητικής και πολιτικής χρεοκοπίας της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», δηλαδή της Αριστεράς η οποία έχει ενσωματωθεί πλήρως στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των υπερεθνικών θεσμών της.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι επικείμενες Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ είναι ίσως οι πιο αμφιλεγόμενες στην ιστορία τους. Αυτό δεν έχει να κάνει βέβαια με τα διάφορα προσωπικά «σκάνδαλα» που υποτίθεται ότι βαραίνουν τους δύο υποψηφίους, δηλαδή το σκάνδαλο με τα e-mail σε αντίθεση με τις σεξιστικές δηλώσεις που δεν είναι συμβατές με την πολιτική ορθότητα που επιβάλλονται από την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Αυτοί είναι προφανείς αποπροσανατολισμοί που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα, προκειμένου να αποπροσανατολίσει τα αμερικανικά θύματα της παγκοσμιοποίησης από τα πραγματικά ζητήματα των εκλογών αυτών. Στην πραγματικότητα, αν μιλάμε για πραγματική πολιτική και όχι πολιτικολογία και μικροπολιτική, οι προσωπικότητες των δύο υποψηφίων λίγη σημασία έχουν, αφού και οι δύο είναι «προϊόντα του συστήματος» και με αυτή την έννοια θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι δεν υπάρχει πραγματική διαφορά μεταξύ τους. Ωστόσο, υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά μεταξύ των σημερινών δύο υποψηφίων, η οποία δεν ήταν παρούσα στους προηγούμενους υποψήφιους μετά τον πόλεμο, οι οποίοι ήταν απλά «προϊόντα του συστήματος» και διακρίνονταν μόνο από τις διαφορές τους όσον αφορά συνήθως δευτερεύουσες πτυχές της οικονομικής πολιτικής τους, δηλαδή την εφαρμογή περισσότερο φιλελεύθερων / νεοφιλελεύθερων μέτρων ή, εναλλακτικά, μέτρων κρατικής παρέμβασης.
Ωστόσο, κανένας από αυτούς τους υποψηφίους δεν είχε αμφισβητήσει ποτέ τις πολύ βασικές αρχές ενός συστήματος, το οποίο τελικά –βοηθούμενο από τη μεταπολεμική αμερικάνικη ηγεμονία– οδήγησε στην εμφάνιση ενός νέου φαινομένου: τις Πολυεθνικές Επιχειρήσεις. Αυτό το φαινόμενο σηματοδότησε την άνοδο της Νέας Διεθνούς Τάξης (NΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης καθώς και τη δημιουργία μιας Υπερεθνικής Ελίτ που τη διαχειρίζεται ανεπίσημα, με τη βοήθεια των υπερεθνικών οικονομικών και πολιτικών-στρατιωτικών θεσμών που δημιούργησαν οι ίδιες ελίτ, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΠΟΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτές οι βασικές αρχές μπορούν να συνοψιστούν από αυτό που ονομάζεται κατ’ ευφημισμόν ως «οι τέσσερις ελευθερίες», δηλαδή η ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών και υπηρεσιών καθώς και του κεφαλαίου και της εργασίας. Αυτό αφορά όλη η ιστορία σχετικά με τις εκλογές στις ΗΠΑ (και το δημοψήφισμα του Brexit πριν από αυτές).
Οι πραγματικές διαφορές μεταξύ Κλίντον και Τραμπ
Η Χίλλαρυ Κλίντον είναι στην πραγματικότητα ένα τυπικό «προϊόν του συστήματος», η οποία προωθείται συστηματικά από αυτό, ακριβώς για να πραγματοποιήσει πιστά τις απαιτήσεις των ελίτ στην εφαρμογή αυτών των «ελευθεριών» και ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο στο εγχώριο, αλλά και στο διεθνές και το γεωπολιτικό επίπεδο. Είναι γνωστή για τον εγκληματικό ρόλο της στη σφαγή του λαού της Λιβύης και το διαβόητο αναφώνημα της «ήρθαμε, είδαμε, πέθανε», αναφερόμενη στο ωμό λιντσάρισμα του Μουαμάρ Καντάφι, του ηγέτη του Νασσερικού εθνικο-απελευθερωτικού κινήματος της Λιβύης, από τα χέρια των Λίβυων «επαναστατών». Δηλαδή των βάρβαρων τρομοκράτων, οι οποίοι χρηματοδοτούνταν από την Υπερεθνική Ελίτ και υποστηρίζονταν από το Στέητ Ντηπάρτμεντ, το οποίο η Χίλλαρυ διεύθυνε εκείνη την περίοδο. Είναι το ίδιο είδος των «επαναστατών», οι οποίοι σήμερα χρησιμοποιούνται στη Συρία (μερικοί από αυτούς μετακινήθηκαν από τη Λιβύη στη Συρία αμέσως μόλις τελείωσαν τη «δουλειά» εκεί), με τον ίδιο στόχο για την αλλαγή του καθεστώτος.
Από την άλλη πλευρά, ο Ντόναλντ Τραμπ, αν και προϊόν του ίδιου αυτού συστήματος, είναι ένα «αυτοδημιούργητο προϊόν» του, ο οποίος κατάφερε να γίνει υποψήφιος για το υψηλότερο πολιτικό αξίωμα της Υπερεθνικής Ελίτ, χωρίς οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση βοήθεια από αυτή και τα θεσμικά της όργανα (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οικονομικά, πολιτικά, ακαδημαϊκά και πολιτιστικά ιδρύματα). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρξε στόχος μιας άνευ προηγουμένου επίθεσης από όλες αυτές τις ελίτ και τους θεσμούς τους. Με άλλα λόγια, ήταν άγρια επίθεση από αυτούς, όχι επειδή είναι επαναστάτης κάποιου είδους, αλλά απλά και μόνο επειδή δεν είναι τόσο ελέγξιμος από τις ελίτ όπως όλοι οι προηγούμενοι πρόεδροι των ΗΠΑ — για να μην αναφερθούμε στους Κλίντον (το ζεύγος) που είναι οι κατ’ εξοχήν εκτελεστικοί βοηθοί των ελίτ. Η Χίλλαρυ, ως εκ τούτου, είναι ο τέλειος υποψήφιος για την εφαρμογή των εγκληματικών σχεδίων τους (η πρώτη γυναίκα υποψήφιος και μια απόλυτα ελεγχόμενη φιλόδοξη πολιτικός), ακριβώς όπως ο Ομπάμα ήταν πριν από αυτή ένας παρόμοια τέλειος υποψήφιος (ο πρώτος μαύρος υποψήφιος –ένας προνομιούχος μαύρος φυσικά– και απόλυτα ελεγχόμενος φιλόδοξος πολιτικός).
Έτσι, το κύριο πρόβλημα για τις ελίτ με τον Τραμπ είναι ότι είναι μια «άγνωστη ποσότητα» –το μεγαλύτερο, για τις ελίτ, έγκλημα του. Ιδιαίτερα όταν οι δηλωμένες πολιτικές του τον τοποθετούν σθεναρά στο πλαίσιο της ανόδου του παγκόσμιου κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, το οποία ήδη μας έδωσε το Brexit, δηλαδή, μια πραγματική επανάσταση των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στο Ηνωμένο Βασίλειο και το οποίο ακολούθησε μια μαινόμενη αντεπανάσταση. Την ίδια στιγμή, στις ΗΠΑ, λόγω του πολύ υψηλότερου διακυβεύματος, η αντεπανάσταση άρχισε ακόμη και πριν από οποιαδήποτε αντίστοιχη επανάσταση εκεί! Αυτό, παρά το γεγονός ότι ο Τραμπ είχε επιτύχει την υποστήριξη μεγάλης μάζας ανθρώπων και κέρδισε τις εκλογές και την κοινή γνώμη όχι απλά επειδή είναι ένας «λαϊκιστής δημαγωγός» (όπως ισχυρίζονται), αλλά επειδή, όπως ακόμη και ένα εξέχον μέλος της παγκοσμιοποίησης «Αριστερά» παραδέχτηκε, [1] ο ίδιος απέρριψε τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου που επιτρέπουν στις πολυεθνικές να εκμεταλλεύονται την εργασία σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, στην εγχώρια αγορά, ο Τραμπ αμφισβήτησε την ανεξέλεγκτη εισαγωγή φθηνού εργατικού δυναμικού των μεταναστών, απαίτησε δημόσιες επενδύσεις μεγάλης κλίμακας, ήρθε σε αντίθεση με τον νέο ψυχρό πόλεμο με τη Ρωσία και την Κίνα και απέρριψε την υποστήριξη των ΗΠΑ στη στρατιωτική συσσώρευση δύναμης του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη στην επέμβαση στη Συρία, τη Βόρεια Αφρική και το Αφγανιστάν. Ομοίως, όπως πρόσφατα τόνισε ακόμη και ένας αρθρογράφος της ναυαρχίδας της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» (Guardian),–αφού πρώτα εξέφρασε την απέχθειά του για τον Τραμπ και τον Φαράτζ—, οι παραδοχές που κάνουν οι παγκοσμιοποιητές (τους ονομάζει «ελεύθερους εμπόρους») σχετικά με τις ευεργετικές επιδράσεις του ελεύθερου εμπορίου είναι λαθεμένες και όπως δείχνει η τελευταία διατλαντική συμφωνία (η CETA, η συμφωνία μεταξύ του Καναδά και της ΕΕ), η παγκοσμιοποίηση σχετίζεται ολοσχερώς με την προστασία των μεγάλων επιχειρήσεων– από το κοινό. Και στη συνέχεια, συνέχισε λέγοντας:
Παγκοσμιοποίηση: το ταξικό ζήτημα της εποχής μας
Όπως πρόκειται να δείξει εδώ εν συντομία, η παγκοσμιοποίηση είναι ένα ταξικό ζήτημα. Στην πραγματικότητα, είναι το ζήτημα της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Αποτελεί κοινή γνώση σήμερα ότι η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης έχει ήδη οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου, που αρκετές μελέτες έχουν επιβεβαιώσει. Έτσι, όσον αφορά, πρώτον, τη συγκέντρωση του εισοδήματος στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον Νομπελίστα στα οικονομικά Τζόζεφ Στίγκλιτζ:
Επίσης, όσον αφορά τη συγκέντρωση του πλούτου, ως αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης, μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι τα τελευταία πέντε χρόνια περίπου, ο πλούτος ενός κύκλου δισεκατομμυριούχων που αποτελείται από 388 άτομα έχει αυξηθεί κατά 44 τοις εκατό, (ή μισό τρισεκατομμύρια δολάρια), ενώ ο πλούτος των φτωχότερων μειώθηκε κατά 41 τοις εκατό, (περισσότερο από ένα τρισεκατομμύριο). Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πλουσιότεροι 62 άνθρωποι στον κόσμο έχουν ίση αξία με το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού! [4]
Οι κοινωνικές συνέπειες της τεράστιας ανισότητας που δημιουργείται από την παγκοσμιοποίηση, ακόμη και στις ΗΠΑ, χώρα που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην προώθηση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, είναι πολύ γνωστές. Έτσι, μια πολύ πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης (Journal of the American Medican Association) έδειξε εμμέσως ότι όσο περισσότερο μια χώρα είναι ενσωματωμένη στην NWO, τόσο μεγαλύτερη είναι η αρνητική επίπτωση στην υγεία και το προσδόκιμο ζωής. Το αποτέλεσμα είναι ότι, ενώ το μέσο προσδόκιμο ζωής στις αναπτυσσόμενες χώρες συνεχίζει να αυξάνεται, η διάρκεια ζωής σε τμήματα της Αμερικής γίνεται όλο και μικρότερη. Αυτό έχει οδηγήσει στο σημείο όπου οι φτωχότεροι άνδρες της Αμερικής, στην ηλικία των 40, έχουν προσδόκιμο ζωής συγκρίσιμο με το μέσο όρο το 40χρονων ανδρών στο Πακιστάν και το Σουδάν! Δικαίως, λοιπόν, ο Δρ. Deaton, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, σημείωσε ότι το «περίφημο 1 τοις εκατό δεν είναι μόνο πλουσιότεροι», έχουν επίσης «δέκα με 15 χρόνια για να απολαύσουν την πλουσίως χρηματοδοτούμενη ζωή τους», με το προσδόκιμο ζωής τους να είναι καλύτερο από τον μέσο όρο όλων των εθνών στη γη. [5]
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά τη νίκη του Brexit και το γεγονός ότι ένας από τους δύο προεδρικούς υποψήφιους στις επικείμενες εκλογές των ΗΠΑ έχει υιοθετήσει πολλά από τα αιτήματα των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, η Υπερεθνική Ελίτ έχει τρομοκρατηθεί από αυτή τη ραγδαία αύξηση του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης. Ιδιαίτερα, έτσι ώστε να μην είναι πια μόνο τα νεο-εθνικιστικά κινήματα στην Ανατολική Ευρώπη (όπως εκείνα στην Ουγγαρία και την Πολωνία), τα οποία αμφισβητούν την παγκοσμιοποίηση. Έτσι, μετά το Brexit, το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AFD) κατέλαβε τη δεύτερη θέση, μπροστά από το CDU της Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, στις περιφερειακές εκλογές που διεξήχθησαν τον Σεπτέμβριο ενώ παρόμοια κόμματα και κινήματα στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Αυστρία και τις Κάτω Χώρες έχουν δει επίσης μια τεράστια αύξηση στη δημοτικότητα τους.
Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει την πρόσφατη συντονισμένη επίθεση ενάντια στο εντεινόμενο νέο κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης από μερικά από τα εξέχοντα μέλη της υπερεθνικής ελίτ, όπως η επικεφαλής του ΔΝΤ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.[6] Όλοι τους ξαφνικά ανακάλυψαν την τεράστια ανισότητα στην κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου, ως αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης, και κατηγόρησαν τις πολιτικές ελίτ για τη μη λήψη αρκετών μέτρων για την ενίσχυση της υποστήριξης στους εργαζόμενους με χαμηλά εισοδήματα και τη μείωση των ανισοτήτων. Ωστόσο, έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι τα οποιαδήποτε παρόμοια μέτρα είναι αδύνατα σε ένα περιβάλλον ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα μέτρα αυτά, εφόσον έχουν σχεδιαστεί να είναι τόσο αποτελεσματικά/αποδοτικά όσο απαιτούν οι παρούσες συνθήκες, είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσουν αρνητικά την ανταγωνιστικότητα–το θεμέλιο της ίδιας της παγκοσμιοποίησης. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο αρχι-φύλακας της παγκοσμιοποίησης, ο Πρόεδρος της Επιτροπής της ΕΕ, αμέσως βγήκε να «αποκαταστήσει την τάξη» και να δηλώσει ότι η συνταγή για την καταπολέμηση της αυξανόμενης δυσαρέσκειας στην Ευρώπη ήταν «περισσότερη ένωση», συμπεριλαμβάνοντας ένα στρατιωτικό αρχηγείο που θα «συντονίσει τις προσπάθειες για τη δημιουργία μιας κοινής στρατιωτικής δύναμης». Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι η Λε Πεν, η ηγέτης του γαλλικού νεο-εθνικιστικού κινήματος, παρακινήθηκε να ρωτήσει, σε έναν προφανή υπαινιγμό ότι ο νέος στρατός της ΕΕ ουσιαστικά θα χρησιμοποιηθεί για να συνθλίψει τυχόν λαϊκές εξεγέρσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ: «Από τι μας προστατεύει η ΕΕ; – Μας προστατεύετε από την ευημερία;» [7]
Επομένως, είναι σαφές ότι αυτή η δυαδική στρατηγική (δηλαδή η στρατηγική του «καλού μπάτσου» για τη βελτίωση της εικόνας της παγκοσμιοποίησης και η στρατηγική του «κακού μπάτσου» της εξουσίας για να επιβάλει τον «νόμο και την τάξη») πρόκειται να καθορίσει την απάντηση της Υ/Ε μελλοντικά ενάντια στην αναδυόμενη εξέγερση των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο, η ανησυχία των παγκοσμιοποιητών δεν μπορεί πια να κρυφτεί, όπως συνέβη στην τελευταία μεγάλη οικογενειακή επανένωση τους στη Νέα Υόρκη. [8] Ως εκ τούτου, ο νεο-εθνικισμός είναι βασικά ένα κίνημα που προέκυψε από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, ιδιαίτερα την απελευθέρωση των αγορών εργασίας, ούτως ώστε η εργασία να μπορεί να γίνει πιο ανταγωνιστική.
Ωστόσο, η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης έχει ήδη όχι μόνο καταστροφικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες για την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά έχει επίσης οδηγήσει σε τεράστιες αλλαγές στο πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, κατά τις τρεις περίπου τελευταίες δεκαετίες. Επιπλέον, έχει οδηγήσει σε μια σειρά από μεγάλους πολέμους από την υπερεθνική ελίτ στην προσπάθειά της να ενσωματώσει οποιαδήποτε ένταξη αντιστέκονται χώρα στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) που ορίζεται από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη και Συρία). Στην πραγματικότητα, μια εκλογική νίκη για τη Χίλλαρυ, το τυφλά υπάκουο όργανο της υπερεθνικής ελίτ, θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει σε μια νέα και δυνητικά πιο σοβαρή κρίση από την πυραυλική κρίση του 1962, δεδομένης της υποστήριξής της των πιο εγκληματικών πολιτικών για τη Συρία, τις οποίες υποστηρίζουν τα ίδια εγκληματικά στοιχεία της ίδιας ελίτ που οδήγησαν στη σημερινή καταστροφή στη Μέση Ανατολή.
Η χρεοκοπία της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» και η άνοδος των νεο-εθνικισμού
Εν όψει των παραπάνω, ήταν σχεδόν φαιδρό το να παρατηρεί κανείς ότι εξέχοντα ρόλο στο σημερινό μέτωπο εναντίον των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στις ΗΠΑ παίζει η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» της, δηλαδή η Αριστερά που είναι ενσωματωμένη στη ΝΔΤ και δεν αμφισβητεί την παγκοσμιοποίηση και τους θεσμούς της. Αυτό, πέραν βέβαια ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου (από τον Ομπάμα ως τον Τζορτζ Γ. Μπους), αλλά και του συνόλου του οικονομικού κατεστημένου, των εκπροσώπων του Τύπου καθώς και των κοινωνικών μέσων, [9] (πόσο μάλλον της CIA!) [10] –που έπαιζαν όλοι ζωτικό ρόλο σε αυτό το αντιδραστικό μέτωπο. Έτσι, από τον Μπέρνι Σάντερς (Bernie Sanders), τον «σοσιαλιστή» υποψήφιο και το περιοδικό Nation ως τον αυτο-αποκαλούμενο «αναρχικό» Νόαμ Τσόμσκι και το Znet του Μάικλ Άλμπερτ καθώς και πολλούς άλλους, όλοι δήλωσαν («απρόθυμα») την υποστήριξή τους στην εγκληματική υποψήφια της Υπερεθνικής Ελίτ. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ακόμη και ο Σλαβόι Ζίζεκ, ένας από τους πρωταγωνιστές της παγκόσμιας παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», φάνηκε να ανησυχεί σχετικά με αυτή τη «σταλινική» εικόνα της «Αριστεράς», που παρουσίασε μια συνολική συναίνεση υπέρ της Κλίντον: «από τους υποστηρικτές του Μπένρι Σάντερς σε ό,τι απομένει από το κίνημα Occupy, από τις μεγάλες επιχειρήσεις στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, από τους βετεράνους του στρατού στους LGBT+ και τους οικολόγους … πρόκειται για κάτι που ποτέ δεν είχε πετύχει ακόμη και το χειρότερο είδος των μονοκομματικών συστημάτων.» [11] Προφανώς, γι’ αυτή την πολιτικά και θεωρητικά χρεοκοπημένη αμερικανική «Αριστερά», το γεγονός ότι η εργατική τάξη (για την οποία υποτίθεται ότι πολεμά) υποστηρίζει πλήρως τον Τραμπ είναι άνευ σημασίας. Εναλλακτικά, για αυτούς τους «ελευθεριακούς», οι εργαζόμενοι είναι τόσο ανίδεοι που πρέπει να «εκπαιδευτούν» από αυτούς τους φωτισμένους ανθρώπους για τον ποιον να ψηφίσουν! Στην πραγματικότητα, όμως, τα «μπλε κολλάρα», οι πρώην εργαζόμενοι της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, για παράδειγμα, που είναι αποφασισμένοι να ψηφίσουν τον Τραμπ[12] , γνωρίζουν καλύτερα από τους Αριστερούς διανοούμενους, ακαδημαϊκούς και άλλους που, ως επί το πλείστον, είναι οι ωφελημένοι της παγκοσμιοποίησης.
Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία πια ότι ήταν η πνευματική αποτυχία της Αριστεράς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία ενός νέου συστημικού φαινομένου, (δηλαδή της ανάδυσης της Υπερεθνικής/Πολυεθνικής Επιχείρησης, η οποία έχει οδηγήσει στην εμφάνιση της εποχής της παγκοσμιοποίησης) και η συνακόλουθη πολιτική της χρεοκοπία, τα οποία ήταν οι απώτερες αιτίες της ανόδου του νεο-εθνικιστικού κινήματος στην Ευρώπη. Το κίνημα αυτό είναι πολύ διαφορετικό είδος κινήματος από το παλιό επιθετικό εθνικιστικό κίνημα. Πρόκειται για ένα κίνημα που έχει αγκαλιαστεί από τα περισσότερα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλο τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα στην Ευρώπη, κυρίως από την εργατική τάξη, που υποστήριζε παραδοσιακά την Αριστερά, ενώ η τελευταία έχει ουσιαστικά αγκαλιάσει όχι μόνο την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, αλλά και την πολιτική, ιδεολογική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση και έχει ως εκ τούτου ενσωματωθεί πλήρως στην Νέα Διεθνή Τάξη. Στην πραγματικότητα, σήμερα, μετά τον ουσιαστικό ευνουχισμό του αντισυστημικού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, κυρίως χάρη στις δραστηριότητες της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» καθώς και του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ[13] και των διαφόρων Ιδρυμάτων που το χρηματοδοτούν, το νεο-εθνικιστικό κίνημα είναι η μόνη πολιτική δύναμη που έχει απομείνει για να πολεμήσει κατά της παγκοσμιοποίησης γενικότερα και της ΕΕ ειδικότερα.
Είναι, επομένως, σαφές ότι τα νεο-εθνικιστικά κόμματα, τα οποία είναι όλα κάτω από την επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ, αποτελούν περιπτώσεις κινημάτων που συμπληρώνουν απλά το τεράστιο κενό που άφησε η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά», η οποία, αντί της τοποθέτησης της στην πρώτη γραμμή όλων αυτών των λαών που αγωνίζονται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τη σταδιακή κατάργηση της οικονομικής και της εθνικής τους κυριαρχία,[14] προωθεί έμμεσα την ίδια την παγκοσμιοποίηση, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που βασίζονται σε έναν αναχρονιστικό διεθνισμό, που αναπτύχθηκε πριν από εκατό περίπου χρόνια. Ως αποτέλεσμα, τα νεο-εθνικιστικά κόμματα αγκαλιάζουν σήμερα τα περισσότερα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα την εργατική τάξη η οποία συνηθιζόταν να υποστηρίζει παραδοσιακά την Αριστερά[15] ενώ η τελευταία έχει αγκαλιάσει ουσιαστικά όλες τις πτυχές της παγκοσμιοποίησης (οικονομική, πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική) και έχει πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ– μια καθοριστική στιγμή στη σημερινή πνευματική και πολιτική χρεοκοπία της. Ομοίως, στις ΗΠΑ, όπου είναι η εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ που εκφράζει αυτές τις νέο-εθνικιστικές τάσεις, μπορεί να δούμε μια νέα επανάσταση παρόμοια με την επανάσταση του Brexit, αν και πολύ πιο σημαντική δεδομένου του ηγεμονικού ρόλου που εξακολουθεί να διαδραματίζουν οι ΗΠΑ στον κόσμο.
Η επανάσταση του Brexit και ο Τραμπ
Παρά τις προφανείς διαφορές μεταξύ της επανάστασης του Brexit και του κινήματος υπέρ του Τραμπ, που προκύπτουν επίσης από το γεγονός ότι το πρώτο ήταν ένα δημοψήφισμα ενώ το δεύτερο έχει σχέση με τις εκλογές, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι οι ομοιότητες μεταξύ τους, καθώς και τα δύο αντανακλούν διαφορετικές περιπτώσεις του ίδιου παγκόσμιου επαναστατικού φαινομένου.
Έτσι, η επανάσταση του Brexit, μακράν του να είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, που σχετίζεται –όπως υποστήριξαν ορισμένοι παγκοσμιοποιητές, προκειμένου να το δυσφημίσουν—με τα ιδεολογικά παρεπόμενα του παλιού Βρετανικού ιμπεριαλισμού, αντικατοπτρίζει, στην πραγματικότητα, ένα παγκόσμιο επαναστατικό φαινόμενο. Στην πραγματικότητα, ήταν το ίδιο το ΔΝΤ που τον τελευταίο καιρό εμφανίστηκε να αναγνωρίζει τον επαναστατικό χαρακτήρα του Brexit –φυσικά, προκειμένου να εκφράσει τον πανικό της Υπερεθνικής Ελίτ, γι’ αυτό και να συναγάγει τα κατάλληλα συμπεράσματα. Έτσι, όπως περιέγραψαν οι Times τη δήλωση του Μώρις Όμπστεφλντ (Maurice Obstfeld), επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ σχετικά με τις πρόσφατες παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις:
Επιπλέον, όπως θα προσπαθήσω να δείξω εν συντομία εδώ, το Brexit ήταν πολύ δημοφιλής «επανάσταση», καθώς η όλη κίνηση ήταν ένα κίνημα «από τα κάτω», δηλαδή από τα ίδια τα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Ο κύριος παράγοντας που δημιούργησε ένα κίνημα «από τα κάτω» για το Brexit ήταν η αυξανόμενη συνειδητοποίηση από τον βρετανικό λαό ότι η εθνική και οικονομική κυριαρχία του έχει διαβρωθεί αποφασιστικά εντός της ΕΕ, αναγκάζοντας τις ελίτ, έστω και απρόθυμα, να δεχθούν το αίτημα για δημοψήφισμα. Η διαπίστωση αυτή ήταν αναπόφευκτη, αν λάβει κανείς υπόψη ότι οι Βρετανοί, οι οποίοι είχαν συνηθίσει να ζουν σε ένα από τα ισχυρότερα κράτη-έθνη στον κόσμο, έχουν πλέον περιοριστεί σε θεατές, αναγκαζόμενοι να παρακολουθούν, ανίσχυροι, την ουσιαστική καταστροφή της βιομηχανικής βάσης τους, στον τόπο που γεννήθηκε η εκβιομηχάνιση. Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν ένα δημοψήφισμα στο οποίο συμμετείχε πρωτοφανής αριθμός ψηφοφόρων και στο οποίο πολύ πάνω από ένα εκατομμύριο περισσότεροι άνθρωποι ψήφισαν για αλλαγή από το status quo της ένταξης του Ηνωμένου Βασιλείου στην ΕΕ.
Τα Μέσα Ενημέρωσης της Υπερεθνικής Ελίτ συνήθως υποβάθμιζαν δυο σημαντικά χαρακτηριστικά του δημοψηφίσματος: πρώτον, τη γεωγραφική κατανομή των ψήφων, η οποία είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική ως προς την ταξική φύση του Brexit και, δεύτερον, την ηλικιακή κατανομή των ψήφων, η οποία σχετίζεται πολύ με τις ιδεολογικές και πολιτιστικές πτυχές της παγκοσμιοποίησης.
Όσον αφορά το πρώτο, τη γεωγραφική κατανομή των ψήφων, ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος ψήφισε ήταν μια σαφής ένδειξη του γεγονότος ότι ήταν μια «επανάσταση από τα κάτω» των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης. Έτσι, η μόνη περιοχή στην Αγγλία που ψήφισε για την παραμονή στην ΕΕ ήταν το Λονδίνο ενώ η νίκη του Brexit ήταν συντριπτική στις υποβαθμισμένες περιοχές της Αγγλίας, όπου ζουν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή τα θύματα της εγκληματικής διαδικασίας αποβιομηχάνισης, που επιβάλλεται από τις Πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες μετακινήθηκαν μαζικά στους κινέζικους και ινδικούς «παραδείσους» εργασίας –ακριβώς όπως γίνεται στις ΗΠΑ τις τελευταίες τρεις περίπου δεκαετίες. Δηλαδή, στις περιοχές που προσφέρουν στις Πολυεθνικές όχι μόνο ένα πολύ πειθαρχημένο εργατικό δυναμικό που πληρώνεται με μισθούς επιβίωσης, αλλά που δίνουν επίσης όλες τις αναγκαίες φορολογικές ελαφρύνσεις, προκειμένου να τις πείσουν να επενδύσουν και να δημιουργήσουν ένα είδος ψευδο-ανάπτυξης.
Επίσης, σε ό,τι αφορά την ηλικιακή κατανομή των ψήφων του Brexit, η πιο σημαντική εξαίρεση σε σχέση με το πρότυπο ψηφοφορίας που περιγράφεται παραπάνω ήταν οι ηλικίες κάτω των 24, στις οποίες το Remain ήταν 75 τοις εκατό υπέρ της παραμονής στην ΕΕ.[17] Στην πραγματικότητα, το Bremain υποστηρίχθηκε από μια απολιτική νεολαία –το τέλειο υποκείμενο για χειραγώγηση από τις ελίτ και τα ΜΜΕ της (συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών μέσων)– που υφίσταται πλύση εγκεφάλου από την ιδεολογική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση. Έτσι, έχει εκτιμηθεί ότι ενώ υπήρχε προσέλευση 82% μεταξύ των ατόμων ηλικίας 55 ετών και άνω, μόλις το ένα τρίτο της ηλικιακής ομάδας των 18-24 ετών κατάφερε να ρίξει την ψήφο του. Αλλά αυτοί οι νέοι που μπήκαν στον κόπο να ψηφίσουν ήταν φανατικοί πολέμιοι του Brexit, που μόλις ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος άρχισαν να διαδηλώνουν εναντίον της, με την άμεση ή έμμεση υποστήριξης των τοπικών ελίτ καθώς και της Υπερεθνικής Ελίτ (ο Τζορτζ Σόρος, ο γνωστός «τελετάρχης» των ροζ επαναστάσεων κάθε είδους, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό).[18] Όμως, όταν αυτοί οι νέοι κλήθηκαν να εξηγήσουν τη φανατική υποστήριξή τους προς την ΕΕ, βρίσκονταν συνήθως σε αμηχανία για να δικαιολογήσουν τη στάση τους! [19] Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι το στρατόπεδο της Χίλλαρυ ήταν πολύ πρόθυμο να πείσει τους (συνήθως απολίτικους) νέους να ψηφίσουν.
Η αντεπανάσταση στη Βρετανία και τις ΗΠΑ
Όπως θα περίμενε κανείς, η επανάσταση του Brexit έχει οδηγήσει σε μια άγρια αντεπανάσταση στη Βρετανία από το κατεστημένο της παγκοσμιοποίησης (η οποία τώρα περιλαμβάνει και το Εργατικό Κόμμα), την οποία περιέγραψα στο βιβλίο The New World Order in Action. Αυτή η αντεπανάσταση εκδηλώθηκε τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο.
Στο οικονομικό επίπεδο, η Υπερεθνική οικονομική ελίτ και οι θεσμοί της (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, η Τράπεζα της Αγγλίας, κλπ.), καθώς και διάφορες δεξαμενές σκέψης, οικονομολόγοι, ακαδημαϊκοί, Νομπελίστες και ούτω καθεξής βγήκαν πριν από το δημοψήφισμα παρουσιάζοντας ένα «Σχέδιο φόβου» (“Project Fear”), με στόχο να προβάλλουν μια εικόνα «Αποκάλυψης», που υποτίθεται ότι επρόκειτο να ακολουθήσει μια πιθανή απόφαση υπέρ του Brexit. Ωστόσο, τα τελευταία νέα δίνουν μια πολύ διαφορετική εικόνα της οικονομίας από την Αποκάλυψη που πρόβλεπαν οι προφήτες της καταστροφής. Τα στοιχεία από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία για το τρίτο τρίμηνο, το πρώτο πλήρες τρίμηνο από το δημοψήφισμα του Ιουνίου, έδειξαν ότι το Υπουργείο Οικονομικών έκανε λάθος να υποθέσει ότι η οικονομία θα κατέρρεε σε ύφεση μετά από μια απόφαση υπέρ της εξόδου από την ΕΕ. Αντ’αυτού, η οικονομία της Βρετανίας έχει αψηφήσει τις προσδοκίες για άμεση συντριβή μετά το Brexit, με την ανάπτυξη να φτάνει το 0,5 τοις εκατό κατά τους τρεις μήνες μέχρι τον Σεπτέμβριο, έναν υψηλότερο ρυθμό σε σχέση με την αρχή του έτους.[20] Ο μόνος σημαντικός οικονομικός αντίκτυπος του Brexit μέχρι τώρα ήταν στην αξία της στερλίνας–κάτι που ήταν αναμενόμενο δεδομένου του ρόλου που οι κερδοσκόποι όπως ο Τζορτζ Σόρος έχουν παίξει στο παρελθόν, όταν έγινε πολυεκατομμυριούχος απλά κερδοσκοπώντας ενάντια στο βρετανικό νόμισμα. Σήμερα, ο ρόλος του Σόρος είναι να προσπαθήσει να αντιστρέψει το Brexit με κάθε κόστος. Έτσι, αμέσως μόλις ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ο Σόρος δήλωσε: «Η Βρετανία τελικά μπορεί ή δεν μπορεί να είναι σχετικά καλύτερη θέση απ’ ό,τι οι άλλες χώρες βγαίνοντας από την ΕΕ, αλλά η οικονομία της και ο λαός της θα υποφέρουν σημαντικά βραχυπρόθεσμα έως μεσοπρόθεσμα.» [21]
Σε πολιτικό επίπεδο, το παγκοσμιοποιητικό κατεστημένο στη Βρετανία έχει χρησιμοποιήσει κάθε δυνατό μέσο μέχρι τώρα για να αντιστρέψει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το οποίο πολιτικά είναι εξαιρετικά δύσκολο, λόγω της μαζικής συμμετοχής και της στήριξης του Brexit από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Τουλάχιστον όμως θέλει να «μαλακώσει» τη σημασία του Brexit, ώστε να το καταστήσει άνευ νοήματος—δηλαδή να οδηγήσει σε αυτό που κάποιοι αποκαλούν κατ ‘ευφημισμό, ένα «μαλακό Brexit». Αυτή η αντεπανάσταση κορυφώθηκε σήμερα με την απόφαση του Βρετανικού Ανώτατου Δικαστηρίου που στοχεύει, στην πραγματικότητα, στην αποδυνάμωση κάθε μελλοντικής απόφασης για Brexit, σύμφωνα με τις επιθυμίες των ελίτ. Έτσι, η Βρετανία, η περίφημη «μητέρα του κοινοβουλευτισμού» έχει υποβαθμιστεί, την εποχή της παγκοσμιοποίησης σε σημείο που μερικοί δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου, με τη βοήθεια των βουλευτών υπό τον έλεγχο των οικονομικών ελίτ, είναι σε θέση να αμφισβητούν τη λαϊκή βούληση η οποία εκφράστηκε άμεσα και μαζικά.
Τέλος, ένα κοινό χαρακτηριστικό των αντεπαναστάσεων στη Βρετανία και τις ΗΠΑ είναι η εκμετάλλευση του ζητήματος της μετανάστευσης, προκειμένου να δυσφημιστούν οι οπαδοί του Brexit καθώς και οι υποστηρικτές του Τραμπ ως αντι-μετανάστες, αν όχι ρατσιστές. Παρότι, φυσικά, αυτά τα στοιχεία μπορεί να υπάρχουν εντός του νεο-εθνικιστικού κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση στη Βρετανία, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ο τεράστιος αριθμός των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης που υποστηρίζουν αυτό το τεράστιο κίνημα αποτελείται, ως επί το πλείστον, από εργαζόμενους και πρώην εργαζόμενους, οι οποίοι συνηθιζόταν να υποστηρίζουν την αριστερά, πριν η τελευταία ενταχθεί στη ΝΔΤ. Συνεπώς, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ξαφνικά εγκατέλειψαν τα ιδανικά της Αριστεράς και κινήθηκαν προς τα Δεξιά. Στην πραγματικότητα, μπορεί να αποδειχθεί ότι ήταν η Αριστερά αυτή που κινήθηκε προς τα Δεξιά, όπως έχει δείξει σαφώς το θέμα της ένταξης στην ΕΕ (βλ. σχετικά στο The New World Order in Action).
Η εκμετάλλευση του ζητήματος της μετανάστευσης εντάθηκε ιδιαίτερα κατά τα τελευταία λίγα χρόνια, όταν η ιδεολογία των ανοιχτών συνόρων προωθήθηκε μαζικά από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της Υπερεθνικής Ελίτ, η οποία συνοδεύεται από μια μαζική, δήθεν ανθρωπιστική, εκστρατεία για να σώσει τους πρόσφυγες. Δηλαδή, τις μάζες των εκτοπισμένων ανθρώπων που, φυσικά, δημιουργήθηκαν εξ αρχής από την ίδια την Υπερεθνική Ελίτ, μέσω των πολέμων της στη Μέση Ανατολή. Περιττό να προσθέσουμε ότι τα «ανοιχτά σύνορα»–η πολιτική που προωθείται από τον Σόρος, την Υπερεθνική Ελίτ, τον Βαρουφάκη και τους ομοίους του– στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται ένα παλιό ελευθεριακό ιδανικό, διαστρεβλώνοντας πλήρως την ουσία της κατά τη διαδικασία αυτή. Τα ανοιχτά σύνορα έχουν νόημα μόνο σε μια δημοκρατική παγκόσμια τάξη όπου οι λαοί του κόσμου πραγματικά αυτο-προσδιορίζονται ελέγχοντας οι ίδιοι τους παραγωγικούς πόρους στη διάθεσή τους, συμπεριλαμβανομένων των ανθρωπίνων πόρων. Δηλαδή, σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και χωρίς ανισότητα, όπου είναι οι ίδιοι οι λαοί που καθορίζουν τον καλύτερο τρόπο για να καλύψουν τις ανάγκες που αποφασίζουν να ικανοποιήσουν, μέσω του κοινωνικού ελέγχου κάποιου είδους (π.χ. μέσω μιας οικονομικής δημοκρατίας όπως την περιέγραψα αλλού) [22], αντί μέσω της αναρχίας των αγορών. Σαφώς, ο κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα, είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό το είδος ιδανικού κόσμου και όσοι αγωνίζονται για τα ανοιχτά σύνορα είναι στην πραγματικότητα οι ελίτ και οι συνεργάτες τους, με στόχο να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους μέσω της ελεύθερης κυκλοφορίας μεταξύ των χωρών, όχι μόνο του κεφαλαίου και των εμπορευμάτων, αλλά επίσης και του φθηνού εργατικού δυναμικού. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η εξίσωση «προς τα κάτω» της πραγματικής αξίας των μισθών και των ημερομισθίων (του «κόστους παραγωγής» τους) σε όλο τον κόσμο.
Αυτή είναι λοιπόν η ουσία της οικονομικής πλευράς της μετανάστευσης και όχι η ψευδο-ανθρωπιστική μαύρη προπαγάνδα σχετικά με την παροχή βοήθειας στις μάζες των προσφύγων και των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν τόσο οι πρόσφυγες όσο και τα θύματα της παγκοσμιοποίησης είναι απλά το προϊόν της πολιτικής και οικονομικής παγκοσμιοποίησης, αντίστοιχα. Σαφώς, ήταν η πρωτοφανής οικονομική βία της ΝΔΤ (που ξεκίνησε με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών), καθώς και η στρατιωτική βία (που εξαπολύθηκε από τους πολέμους της Υπερεθνικής Ελίτ στην εποχή της παγκοσμιοποίησης), που δημιούργησαν τα δισεκατομμύρια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης και τα εκατομμύρια των προσφύγων, αντίστοιχα. Με άλλα λόγια, η επιτυχημένη προσπάθεια από την Υπερεθνική Ελίτ να μετατρέψει μια οικονομική συνέπεια της παγκοσμιοποίησης καθώς και της οικονομικής και στρατιωτικής βίας σε ένα (δήθεν) ανθρωπιστικό πρόβλημα των προσφύγων και ένα θέμα που εκμεταλλεύεται την ελευθεριακή αρχή της «ανοικτών συνόρων» είναι ίσως μεγαλύτερη απάτη της ανθρωπότητας σήμερα και μία από τις μεγάλες απάτες όλων των εποχών. Αυτό που είναι ακόμη χειρότερο είναι η γενική αποδοχή αυτής της εξαπάτησης από σχεδόν κάθε χώρα στον κόσμο που έχει ενσωματωθεί στη ΝΔΤ.
Είναι η ίδια απάτη, η οποία χρησιμοποιείται ευρέως από τις ελίτ με την πλήρη υποστήριξη της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», προκειμένου να δυσφημιστεί το νέο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση (το οποίο προς το παρόν εκφράζεται σχεδόν αποκλειστικά από το νεο-εθνικιστικό κίνημα) ως αντι-μεταναστευτικό, αν όχι ρατσιστικό. Ως εκ τούτου, η ανάγκη για τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, το οποίο θα ενώσει τα αυξανόμενα εκατομμύρια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, ανεξάρτητα από τις Αριστερές και Δεξιές ετικέτες, με στόχο την πάλη για την οικονομική και εθνική κυριαρχία, –ως η αναγκαία (αν και όχι η επαρκής) προϋπόθεση για μια πραγματική συστημική αλλαγή– είναι πιο επιτακτική από ποτέ σήμερα.-
[1] Βλ. James Petras, “Obama versus Trump, Putin and Erdogan: Can Coups Defeat Elected Governments?”, Global Research, 10/8/2016
[2] Aditya Chakrabortty, “I hate Trump, but on the issue of free trade he has a point”, The Guardian, 19/10/2016
[3] Joseph E. Stiglitz, “Globalization and its New Discontents”, Project Syndicate, 5/8/2016
[4] Sam Joiner, “Richest 62 in world worth the same as poorest 3.5 billion”, The Times, 18/1/2016
[5] Will Pavia, “Poor Americans have same life expectancy as Sudanese”, The Times, 13/4/2016
[6] Claire Jones & Alec Barker, “Do more to help globalization’s losers, say champions of liberalism”, Financial Times, 13/9/2016
[7] David Charter, “Juncker calls for more union to beat ‘galloping populism”, The Times, 14/9/2016
[8] Anand Giridharadas, “Besieged Globalists Ponder What Went Wrong”, New York Times, 26/9/2016
[9] Robert Epstein, “Google has power to control elections, can shift millions of votes to Clinton”, RT, 1/11/2016
[10] Patrick Martin, “Why the CIA is for Hillary Clinton”, Global Research, 6/8/2016
[11] Slavoj Žižek, “The Hillary Clinton Consensus Is Damaging Democracy”, Newsweek, 12/8/2016
[12] Βλ. λ.χ. Sam Fleming and Patti Waldmeir, “Donald Trump’s trade message resonates in car country”, Financial Times, 8/8/2016
[13] Prof. Michel Chossudovsky, ”Rockefeller, Ford Foundations Behind World Social Forum (WSF). The Corporate Funding of Social Activism”, Global Research, 11/8/2016
[14] Βλ. λ.χ. “Globalization is barbarous, multinationals rule world – Marine Le Pen”, RT, 8/12/2014
[15] Francis Elliott et al. ‘Working class prefers Ukip to Labour”, The Times, 25/11/2014
[16] Philip Aldrick, “Brexit was just the start of a global revolt, IMF warns”, The Times, 5/10/2016
[17] Chris Marsden & Julie Hyland, ““Seismic Shock”: UK Vote to Leave the EU Triggers Economic and Political Crisis”, Global Research, 24/6/2016
[18] G. Soros, “The promise of Regrexit”, Project Syndicate, 8/7/2016
[19] Dominic Lawson, “OK, you’re angry. But ignore the vote and tanks could be on the streets”, Sunday Times, 3/7/2016
[20] Philip Aldrick, “Economy defies Brexit slowdown fears”, The Times, 27/0/2016
[21] “Soros warns of EU disintegration”, BBC News, 25/6/2016
[22] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία – 10 Χρόνια Μετά, (Ελεύθερος Τύπους, 2008), κεφ. 6
το είδα
Τάκης Φωτόπουλος
(05/11/2016)
Περίληψη
Σε αυτό το άρθρο το κίνημα για το Brexit στη Βρετανία καθώς και το κίνημα για τον Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες εξετάζονται ως τμήματα της ανόδου ενός νέου κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, που ξεκίνησε από την Ευρώπη και έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, της συντριπτικής πλειονότητας του παγκόσμιου πληθυσμού, για την οικονομική και την εθνική κυριαρχία ως απαραίτητης προϋπόθεσης για οποιαδήποτε ριζική κοινωνική αλλαγή. Το γεγονός ότι αυτό το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση εκφράζεται σήμερα από
νεο-εθνικιστικά κινήματα (καμία σχέση με τα παλιά εθνικιστικά κινήματα) είναι απλά η συνέπεια της θεωρητικής και πολιτικής χρεοκοπίας της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», δηλαδή της Αριστεράς η οποία έχει ενσωματωθεί πλήρως στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των υπερεθνικών θεσμών της.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι επικείμενες Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ είναι ίσως οι πιο αμφιλεγόμενες στην ιστορία τους. Αυτό δεν έχει να κάνει βέβαια με τα διάφορα προσωπικά «σκάνδαλα» που υποτίθεται ότι βαραίνουν τους δύο υποψηφίους, δηλαδή το σκάνδαλο με τα e-mail σε αντίθεση με τις σεξιστικές δηλώσεις που δεν είναι συμβατές με την πολιτική ορθότητα που επιβάλλονται από την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Αυτοί είναι προφανείς αποπροσανατολισμοί που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα, προκειμένου να αποπροσανατολίσει τα αμερικανικά θύματα της παγκοσμιοποίησης από τα πραγματικά ζητήματα των εκλογών αυτών. Στην πραγματικότητα, αν μιλάμε για πραγματική πολιτική και όχι πολιτικολογία και μικροπολιτική, οι προσωπικότητες των δύο υποψηφίων λίγη σημασία έχουν, αφού και οι δύο είναι «προϊόντα του συστήματος» και με αυτή την έννοια θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι δεν υπάρχει πραγματική διαφορά μεταξύ τους. Ωστόσο, υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά μεταξύ των σημερινών δύο υποψηφίων, η οποία δεν ήταν παρούσα στους προηγούμενους υποψήφιους μετά τον πόλεμο, οι οποίοι ήταν απλά «προϊόντα του συστήματος» και διακρίνονταν μόνο από τις διαφορές τους όσον αφορά συνήθως δευτερεύουσες πτυχές της οικονομικής πολιτικής τους, δηλαδή την εφαρμογή περισσότερο φιλελεύθερων / νεοφιλελεύθερων μέτρων ή, εναλλακτικά, μέτρων κρατικής παρέμβασης.
Ωστόσο, κανένας από αυτούς τους υποψηφίους δεν είχε αμφισβητήσει ποτέ τις πολύ βασικές αρχές ενός συστήματος, το οποίο τελικά –βοηθούμενο από τη μεταπολεμική αμερικάνικη ηγεμονία– οδήγησε στην εμφάνιση ενός νέου φαινομένου: τις Πολυεθνικές Επιχειρήσεις. Αυτό το φαινόμενο σηματοδότησε την άνοδο της Νέας Διεθνούς Τάξης (NΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης καθώς και τη δημιουργία μιας Υπερεθνικής Ελίτ που τη διαχειρίζεται ανεπίσημα, με τη βοήθεια των υπερεθνικών οικονομικών και πολιτικών-στρατιωτικών θεσμών που δημιούργησαν οι ίδιες ελίτ, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΠΟΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτές οι βασικές αρχές μπορούν να συνοψιστούν από αυτό που ονομάζεται κατ’ ευφημισμόν ως «οι τέσσερις ελευθερίες», δηλαδή η ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών και υπηρεσιών καθώς και του κεφαλαίου και της εργασίας. Αυτό αφορά όλη η ιστορία σχετικά με τις εκλογές στις ΗΠΑ (και το δημοψήφισμα του Brexit πριν από αυτές).
Οι πραγματικές διαφορές μεταξύ Κλίντον και Τραμπ
Η Χίλλαρυ Κλίντον είναι στην πραγματικότητα ένα τυπικό «προϊόν του συστήματος», η οποία προωθείται συστηματικά από αυτό, ακριβώς για να πραγματοποιήσει πιστά τις απαιτήσεις των ελίτ στην εφαρμογή αυτών των «ελευθεριών» και ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο στο εγχώριο, αλλά και στο διεθνές και το γεωπολιτικό επίπεδο. Είναι γνωστή για τον εγκληματικό ρόλο της στη σφαγή του λαού της Λιβύης και το διαβόητο αναφώνημα της «ήρθαμε, είδαμε, πέθανε», αναφερόμενη στο ωμό λιντσάρισμα του Μουαμάρ Καντάφι, του ηγέτη του Νασσερικού εθνικο-απελευθερωτικού κινήματος της Λιβύης, από τα χέρια των Λίβυων «επαναστατών». Δηλαδή των βάρβαρων τρομοκράτων, οι οποίοι χρηματοδοτούνταν από την Υπερεθνική Ελίτ και υποστηρίζονταν από το Στέητ Ντηπάρτμεντ, το οποίο η Χίλλαρυ διεύθυνε εκείνη την περίοδο. Είναι το ίδιο είδος των «επαναστατών», οι οποίοι σήμερα χρησιμοποιούνται στη Συρία (μερικοί από αυτούς μετακινήθηκαν από τη Λιβύη στη Συρία αμέσως μόλις τελείωσαν τη «δουλειά» εκεί), με τον ίδιο στόχο για την αλλαγή του καθεστώτος.
Από την άλλη πλευρά, ο Ντόναλντ Τραμπ, αν και προϊόν του ίδιου αυτού συστήματος, είναι ένα «αυτοδημιούργητο προϊόν» του, ο οποίος κατάφερε να γίνει υποψήφιος για το υψηλότερο πολιτικό αξίωμα της Υπερεθνικής Ελίτ, χωρίς οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση βοήθεια από αυτή και τα θεσμικά της όργανα (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οικονομικά, πολιτικά, ακαδημαϊκά και πολιτιστικά ιδρύματα). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρξε στόχος μιας άνευ προηγουμένου επίθεσης από όλες αυτές τις ελίτ και τους θεσμούς τους. Με άλλα λόγια, ήταν άγρια επίθεση από αυτούς, όχι επειδή είναι επαναστάτης κάποιου είδους, αλλά απλά και μόνο επειδή δεν είναι τόσο ελέγξιμος από τις ελίτ όπως όλοι οι προηγούμενοι πρόεδροι των ΗΠΑ — για να μην αναφερθούμε στους Κλίντον (το ζεύγος) που είναι οι κατ’ εξοχήν εκτελεστικοί βοηθοί των ελίτ. Η Χίλλαρυ, ως εκ τούτου, είναι ο τέλειος υποψήφιος για την εφαρμογή των εγκληματικών σχεδίων τους (η πρώτη γυναίκα υποψήφιος και μια απόλυτα ελεγχόμενη φιλόδοξη πολιτικός), ακριβώς όπως ο Ομπάμα ήταν πριν από αυτή ένας παρόμοια τέλειος υποψήφιος (ο πρώτος μαύρος υποψήφιος –ένας προνομιούχος μαύρος φυσικά– και απόλυτα ελεγχόμενος φιλόδοξος πολιτικός).
Έτσι, το κύριο πρόβλημα για τις ελίτ με τον Τραμπ είναι ότι είναι μια «άγνωστη ποσότητα» –το μεγαλύτερο, για τις ελίτ, έγκλημα του. Ιδιαίτερα όταν οι δηλωμένες πολιτικές του τον τοποθετούν σθεναρά στο πλαίσιο της ανόδου του παγκόσμιου κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, το οποία ήδη μας έδωσε το Brexit, δηλαδή, μια πραγματική επανάσταση των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στο Ηνωμένο Βασίλειο και το οποίο ακολούθησε μια μαινόμενη αντεπανάσταση. Την ίδια στιγμή, στις ΗΠΑ, λόγω του πολύ υψηλότερου διακυβεύματος, η αντεπανάσταση άρχισε ακόμη και πριν από οποιαδήποτε αντίστοιχη επανάσταση εκεί! Αυτό, παρά το γεγονός ότι ο Τραμπ είχε επιτύχει την υποστήριξη μεγάλης μάζας ανθρώπων και κέρδισε τις εκλογές και την κοινή γνώμη όχι απλά επειδή είναι ένας «λαϊκιστής δημαγωγός» (όπως ισχυρίζονται), αλλά επειδή, όπως ακόμη και ένα εξέχον μέλος της παγκοσμιοποίησης «Αριστερά» παραδέχτηκε, [1] ο ίδιος απέρριψε τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου που επιτρέπουν στις πολυεθνικές να εκμεταλλεύονται την εργασία σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, στην εγχώρια αγορά, ο Τραμπ αμφισβήτησε την ανεξέλεγκτη εισαγωγή φθηνού εργατικού δυναμικού των μεταναστών, απαίτησε δημόσιες επενδύσεις μεγάλης κλίμακας, ήρθε σε αντίθεση με τον νέο ψυχρό πόλεμο με τη Ρωσία και την Κίνα και απέρριψε την υποστήριξη των ΗΠΑ στη στρατιωτική συσσώρευση δύναμης του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη στην επέμβαση στη Συρία, τη Βόρεια Αφρική και το Αφγανιστάν. Ομοίως, όπως πρόσφατα τόνισε ακόμη και ένας αρθρογράφος της ναυαρχίδας της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» (Guardian),–αφού πρώτα εξέφρασε την απέχθειά του για τον Τραμπ και τον Φαράτζ—, οι παραδοχές που κάνουν οι παγκοσμιοποιητές (τους ονομάζει «ελεύθερους εμπόρους») σχετικά με τις ευεργετικές επιδράσεις του ελεύθερου εμπορίου είναι λαθεμένες και όπως δείχνει η τελευταία διατλαντική συμφωνία (η CETA, η συμφωνία μεταξύ του Καναδά και της ΕΕ), η παγκοσμιοποίηση σχετίζεται ολοσχερώς με την προστασία των μεγάλων επιχειρήσεων– από το κοινό. Και στη συνέχεια, συνέχισε λέγοντας:
«Για
δεκαετίες, πρόεδροι και πρωθυπουργοί, πολιτικοί και ειδήμονες έλεγαν
στους ψηφοφόρους ότι υπάρχει μόνο μία κατεύθυνση του ταξιδιού: το
ελεύθερο εμπόριο. Τώρα έρχεται το Brexit και ο Ντόναλντ Τραμπ– και μαζί η
φρικτή υποψία ότι το κοινό δεν θα το χάψει πια. Και οι ελίτ δεν ξέρουν
τι να κάνουν, εκτός από το να επιμένουν το κοινό να τους ακούει.» [2]
Παγκοσμιοποίηση: το ταξικό ζήτημα της εποχής μας
Όπως πρόκειται να δείξει εδώ εν συντομία, η παγκοσμιοποίηση είναι ένα ταξικό ζήτημα. Στην πραγματικότητα, είναι το ζήτημα της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Αποτελεί κοινή γνώση σήμερα ότι η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης έχει ήδη οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου, που αρκετές μελέτες έχουν επιβεβαιώσει. Έτσι, όσον αφορά, πρώτον, τη συγκέντρωση του εισοδήματος στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον Νομπελίστα στα οικονομικά Τζόζεφ Στίγκλιτζ:
«Μεγάλα
τμήματα του πληθυσμού στις ανεπτυγμένες χώρες δεν τα πάνε καλά: Στις
ΗΠΑ, το κατώτερο 90% του πληθυσμού έχει υπομείνει στασιμότητα στο
εισόδημα του για το ένα τρίτο του αιώνα. Το μέσο εισόδημα για τους
άνδρες εργαζομένους με πλήρες ωράριο είναι στην πραγματικότητα χαμηλότερο
σε πραγματικούς όρους (προσαρμοσμένο βάσει του πληθωρισμού) από ό,τι
ήταν πριν από 42 χρόνια. Στο κάτω μέρος της πυραμίδας, οι πραγματικοί
μισθοί μπορούν να συγκριθούν με τα επίπεδα πριν από 60 χρόνια.» [3]
Επίσης, όσον αφορά τη συγκέντρωση του πλούτου, ως αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης, μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι τα τελευταία πέντε χρόνια περίπου, ο πλούτος ενός κύκλου δισεκατομμυριούχων που αποτελείται από 388 άτομα έχει αυξηθεί κατά 44 τοις εκατό, (ή μισό τρισεκατομμύρια δολάρια), ενώ ο πλούτος των φτωχότερων μειώθηκε κατά 41 τοις εκατό, (περισσότερο από ένα τρισεκατομμύριο). Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πλουσιότεροι 62 άνθρωποι στον κόσμο έχουν ίση αξία με το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού! [4]
Οι κοινωνικές συνέπειες της τεράστιας ανισότητας που δημιουργείται από την παγκοσμιοποίηση, ακόμη και στις ΗΠΑ, χώρα που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην προώθηση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, είναι πολύ γνωστές. Έτσι, μια πολύ πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης (Journal of the American Medican Association) έδειξε εμμέσως ότι όσο περισσότερο μια χώρα είναι ενσωματωμένη στην NWO, τόσο μεγαλύτερη είναι η αρνητική επίπτωση στην υγεία και το προσδόκιμο ζωής. Το αποτέλεσμα είναι ότι, ενώ το μέσο προσδόκιμο ζωής στις αναπτυσσόμενες χώρες συνεχίζει να αυξάνεται, η διάρκεια ζωής σε τμήματα της Αμερικής γίνεται όλο και μικρότερη. Αυτό έχει οδηγήσει στο σημείο όπου οι φτωχότεροι άνδρες της Αμερικής, στην ηλικία των 40, έχουν προσδόκιμο ζωής συγκρίσιμο με το μέσο όρο το 40χρονων ανδρών στο Πακιστάν και το Σουδάν! Δικαίως, λοιπόν, ο Δρ. Deaton, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, σημείωσε ότι το «περίφημο 1 τοις εκατό δεν είναι μόνο πλουσιότεροι», έχουν επίσης «δέκα με 15 χρόνια για να απολαύσουν την πλουσίως χρηματοδοτούμενη ζωή τους», με το προσδόκιμο ζωής τους να είναι καλύτερο από τον μέσο όρο όλων των εθνών στη γη. [5]
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά τη νίκη του Brexit και το γεγονός ότι ένας από τους δύο προεδρικούς υποψήφιους στις επικείμενες εκλογές των ΗΠΑ έχει υιοθετήσει πολλά από τα αιτήματα των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, η Υπερεθνική Ελίτ έχει τρομοκρατηθεί από αυτή τη ραγδαία αύξηση του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης. Ιδιαίτερα, έτσι ώστε να μην είναι πια μόνο τα νεο-εθνικιστικά κινήματα στην Ανατολική Ευρώπη (όπως εκείνα στην Ουγγαρία και την Πολωνία), τα οποία αμφισβητούν την παγκοσμιοποίηση. Έτσι, μετά το Brexit, το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AFD) κατέλαβε τη δεύτερη θέση, μπροστά από το CDU της Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, στις περιφερειακές εκλογές που διεξήχθησαν τον Σεπτέμβριο ενώ παρόμοια κόμματα και κινήματα στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Αυστρία και τις Κάτω Χώρες έχουν δει επίσης μια τεράστια αύξηση στη δημοτικότητα τους.
Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει την πρόσφατη συντονισμένη επίθεση ενάντια στο εντεινόμενο νέο κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης από μερικά από τα εξέχοντα μέλη της υπερεθνικής ελίτ, όπως η επικεφαλής του ΔΝΤ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.[6] Όλοι τους ξαφνικά ανακάλυψαν την τεράστια ανισότητα στην κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου, ως αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης, και κατηγόρησαν τις πολιτικές ελίτ για τη μη λήψη αρκετών μέτρων για την ενίσχυση της υποστήριξης στους εργαζόμενους με χαμηλά εισοδήματα και τη μείωση των ανισοτήτων. Ωστόσο, έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι τα οποιαδήποτε παρόμοια μέτρα είναι αδύνατα σε ένα περιβάλλον ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα μέτρα αυτά, εφόσον έχουν σχεδιαστεί να είναι τόσο αποτελεσματικά/αποδοτικά όσο απαιτούν οι παρούσες συνθήκες, είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσουν αρνητικά την ανταγωνιστικότητα–το θεμέλιο της ίδιας της παγκοσμιοποίησης. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο αρχι-φύλακας της παγκοσμιοποίησης, ο Πρόεδρος της Επιτροπής της ΕΕ, αμέσως βγήκε να «αποκαταστήσει την τάξη» και να δηλώσει ότι η συνταγή για την καταπολέμηση της αυξανόμενης δυσαρέσκειας στην Ευρώπη ήταν «περισσότερη ένωση», συμπεριλαμβάνοντας ένα στρατιωτικό αρχηγείο που θα «συντονίσει τις προσπάθειες για τη δημιουργία μιας κοινής στρατιωτικής δύναμης». Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι η Λε Πεν, η ηγέτης του γαλλικού νεο-εθνικιστικού κινήματος, παρακινήθηκε να ρωτήσει, σε έναν προφανή υπαινιγμό ότι ο νέος στρατός της ΕΕ ουσιαστικά θα χρησιμοποιηθεί για να συνθλίψει τυχόν λαϊκές εξεγέρσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ: «Από τι μας προστατεύει η ΕΕ; – Μας προστατεύετε από την ευημερία;» [7]
Επομένως, είναι σαφές ότι αυτή η δυαδική στρατηγική (δηλαδή η στρατηγική του «καλού μπάτσου» για τη βελτίωση της εικόνας της παγκοσμιοποίησης και η στρατηγική του «κακού μπάτσου» της εξουσίας για να επιβάλει τον «νόμο και την τάξη») πρόκειται να καθορίσει την απάντηση της Υ/Ε μελλοντικά ενάντια στην αναδυόμενη εξέγερση των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο, η ανησυχία των παγκοσμιοποιητών δεν μπορεί πια να κρυφτεί, όπως συνέβη στην τελευταία μεγάλη οικογενειακή επανένωση τους στη Νέα Υόρκη. [8] Ως εκ τούτου, ο νεο-εθνικισμός είναι βασικά ένα κίνημα που προέκυψε από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, ιδιαίτερα την απελευθέρωση των αγορών εργασίας, ούτως ώστε η εργασία να μπορεί να γίνει πιο ανταγωνιστική.
Ωστόσο, η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης έχει ήδη όχι μόνο καταστροφικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες για την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά έχει επίσης οδηγήσει σε τεράστιες αλλαγές στο πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, κατά τις τρεις περίπου τελευταίες δεκαετίες. Επιπλέον, έχει οδηγήσει σε μια σειρά από μεγάλους πολέμους από την υπερεθνική ελίτ στην προσπάθειά της να ενσωματώσει οποιαδήποτε ένταξη αντιστέκονται χώρα στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) που ορίζεται από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη και Συρία). Στην πραγματικότητα, μια εκλογική νίκη για τη Χίλλαρυ, το τυφλά υπάκουο όργανο της υπερεθνικής ελίτ, θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει σε μια νέα και δυνητικά πιο σοβαρή κρίση από την πυραυλική κρίση του 1962, δεδομένης της υποστήριξής της των πιο εγκληματικών πολιτικών για τη Συρία, τις οποίες υποστηρίζουν τα ίδια εγκληματικά στοιχεία της ίδιας ελίτ που οδήγησαν στη σημερινή καταστροφή στη Μέση Ανατολή.
Η χρεοκοπία της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» και η άνοδος των νεο-εθνικισμού
Εν όψει των παραπάνω, ήταν σχεδόν φαιδρό το να παρατηρεί κανείς ότι εξέχοντα ρόλο στο σημερινό μέτωπο εναντίον των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στις ΗΠΑ παίζει η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» της, δηλαδή η Αριστερά που είναι ενσωματωμένη στη ΝΔΤ και δεν αμφισβητεί την παγκοσμιοποίηση και τους θεσμούς της. Αυτό, πέραν βέβαια ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου (από τον Ομπάμα ως τον Τζορτζ Γ. Μπους), αλλά και του συνόλου του οικονομικού κατεστημένου, των εκπροσώπων του Τύπου καθώς και των κοινωνικών μέσων, [9] (πόσο μάλλον της CIA!) [10] –που έπαιζαν όλοι ζωτικό ρόλο σε αυτό το αντιδραστικό μέτωπο. Έτσι, από τον Μπέρνι Σάντερς (Bernie Sanders), τον «σοσιαλιστή» υποψήφιο και το περιοδικό Nation ως τον αυτο-αποκαλούμενο «αναρχικό» Νόαμ Τσόμσκι και το Znet του Μάικλ Άλμπερτ καθώς και πολλούς άλλους, όλοι δήλωσαν («απρόθυμα») την υποστήριξή τους στην εγκληματική υποψήφια της Υπερεθνικής Ελίτ. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ακόμη και ο Σλαβόι Ζίζεκ, ένας από τους πρωταγωνιστές της παγκόσμιας παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», φάνηκε να ανησυχεί σχετικά με αυτή τη «σταλινική» εικόνα της «Αριστεράς», που παρουσίασε μια συνολική συναίνεση υπέρ της Κλίντον: «από τους υποστηρικτές του Μπένρι Σάντερς σε ό,τι απομένει από το κίνημα Occupy, από τις μεγάλες επιχειρήσεις στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, από τους βετεράνους του στρατού στους LGBT+ και τους οικολόγους … πρόκειται για κάτι που ποτέ δεν είχε πετύχει ακόμη και το χειρότερο είδος των μονοκομματικών συστημάτων.» [11] Προφανώς, γι’ αυτή την πολιτικά και θεωρητικά χρεοκοπημένη αμερικανική «Αριστερά», το γεγονός ότι η εργατική τάξη (για την οποία υποτίθεται ότι πολεμά) υποστηρίζει πλήρως τον Τραμπ είναι άνευ σημασίας. Εναλλακτικά, για αυτούς τους «ελευθεριακούς», οι εργαζόμενοι είναι τόσο ανίδεοι που πρέπει να «εκπαιδευτούν» από αυτούς τους φωτισμένους ανθρώπους για τον ποιον να ψηφίσουν! Στην πραγματικότητα, όμως, τα «μπλε κολλάρα», οι πρώην εργαζόμενοι της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, για παράδειγμα, που είναι αποφασισμένοι να ψηφίσουν τον Τραμπ[12] , γνωρίζουν καλύτερα από τους Αριστερούς διανοούμενους, ακαδημαϊκούς και άλλους που, ως επί το πλείστον, είναι οι ωφελημένοι της παγκοσμιοποίησης.
Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία πια ότι ήταν η πνευματική αποτυχία της Αριστεράς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία ενός νέου συστημικού φαινομένου, (δηλαδή της ανάδυσης της Υπερεθνικής/Πολυεθνικής Επιχείρησης, η οποία έχει οδηγήσει στην εμφάνιση της εποχής της παγκοσμιοποίησης) και η συνακόλουθη πολιτική της χρεοκοπία, τα οποία ήταν οι απώτερες αιτίες της ανόδου του νεο-εθνικιστικού κινήματος στην Ευρώπη. Το κίνημα αυτό είναι πολύ διαφορετικό είδος κινήματος από το παλιό επιθετικό εθνικιστικό κίνημα. Πρόκειται για ένα κίνημα που έχει αγκαλιαστεί από τα περισσότερα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλο τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα στην Ευρώπη, κυρίως από την εργατική τάξη, που υποστήριζε παραδοσιακά την Αριστερά, ενώ η τελευταία έχει ουσιαστικά αγκαλιάσει όχι μόνο την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, αλλά και την πολιτική, ιδεολογική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση και έχει ως εκ τούτου ενσωματωθεί πλήρως στην Νέα Διεθνή Τάξη. Στην πραγματικότητα, σήμερα, μετά τον ουσιαστικό ευνουχισμό του αντισυστημικού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, κυρίως χάρη στις δραστηριότητες της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» καθώς και του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ[13] και των διαφόρων Ιδρυμάτων που το χρηματοδοτούν, το νεο-εθνικιστικό κίνημα είναι η μόνη πολιτική δύναμη που έχει απομείνει για να πολεμήσει κατά της παγκοσμιοποίησης γενικότερα και της ΕΕ ειδικότερα.
Είναι, επομένως, σαφές ότι τα νεο-εθνικιστικά κόμματα, τα οποία είναι όλα κάτω από την επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ, αποτελούν περιπτώσεις κινημάτων που συμπληρώνουν απλά το τεράστιο κενό που άφησε η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά», η οποία, αντί της τοποθέτησης της στην πρώτη γραμμή όλων αυτών των λαών που αγωνίζονται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τη σταδιακή κατάργηση της οικονομικής και της εθνικής τους κυριαρχία,[14] προωθεί έμμεσα την ίδια την παγκοσμιοποίηση, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που βασίζονται σε έναν αναχρονιστικό διεθνισμό, που αναπτύχθηκε πριν από εκατό περίπου χρόνια. Ως αποτέλεσμα, τα νεο-εθνικιστικά κόμματα αγκαλιάζουν σήμερα τα περισσότερα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα την εργατική τάξη η οποία συνηθιζόταν να υποστηρίζει παραδοσιακά την Αριστερά[15] ενώ η τελευταία έχει αγκαλιάσει ουσιαστικά όλες τις πτυχές της παγκοσμιοποίησης (οικονομική, πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική) και έχει πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ– μια καθοριστική στιγμή στη σημερινή πνευματική και πολιτική χρεοκοπία της. Ομοίως, στις ΗΠΑ, όπου είναι η εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ που εκφράζει αυτές τις νέο-εθνικιστικές τάσεις, μπορεί να δούμε μια νέα επανάσταση παρόμοια με την επανάσταση του Brexit, αν και πολύ πιο σημαντική δεδομένου του ηγεμονικού ρόλου που εξακολουθεί να διαδραματίζουν οι ΗΠΑ στον κόσμο.
Η επανάσταση του Brexit και ο Τραμπ
Παρά τις προφανείς διαφορές μεταξύ της επανάστασης του Brexit και του κινήματος υπέρ του Τραμπ, που προκύπτουν επίσης από το γεγονός ότι το πρώτο ήταν ένα δημοψήφισμα ενώ το δεύτερο έχει σχέση με τις εκλογές, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι οι ομοιότητες μεταξύ τους, καθώς και τα δύο αντανακλούν διαφορετικές περιπτώσεις του ίδιου παγκόσμιου επαναστατικού φαινομένου.
Έτσι, η επανάσταση του Brexit, μακράν του να είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, που σχετίζεται –όπως υποστήριξαν ορισμένοι παγκοσμιοποιητές, προκειμένου να το δυσφημίσουν—με τα ιδεολογικά παρεπόμενα του παλιού Βρετανικού ιμπεριαλισμού, αντικατοπτρίζει, στην πραγματικότητα, ένα παγκόσμιο επαναστατικό φαινόμενο. Στην πραγματικότητα, ήταν το ίδιο το ΔΝΤ που τον τελευταίο καιρό εμφανίστηκε να αναγνωρίζει τον επαναστατικό χαρακτήρα του Brexit –φυσικά, προκειμένου να εκφράσει τον πανικό της Υπερεθνικής Ελίτ, γι’ αυτό και να συναγάγει τα κατάλληλα συμπεράσματα. Έτσι, όπως περιέγραψαν οι Times τη δήλωση του Μώρις Όμπστεφλντ (Maurice Obstfeld), επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ σχετικά με τις πρόσφατες παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις:
«Το
Brexit μπορεί να είναι η αρχή μιας εντεινόμενης εξέγερσης κατά της
παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογικής προόδου στον αναπτυγμένο κόσμο,
που κινδυνεύει να συμπιέσει το βιοτικό επίπεδο, προειδοποιεί το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο. Η επίμονα αδύναμη ανάπτυξη απελευθερώνει «αρνητικές
οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις» που τροφοδοτούν τον προστατευτισμό
στη Βρετανία, την υπόλοιπη Ευρώπη και τις ΗΠΑ, σύμφωνα με το ΔΝΤ, και οι
κυβερνήσεις πρέπει να απαντήσουν πριν το πρόβλημα χειροτερεύσει.» [16]
Επιπλέον, όπως θα προσπαθήσω να δείξω εν συντομία εδώ, το Brexit ήταν πολύ δημοφιλής «επανάσταση», καθώς η όλη κίνηση ήταν ένα κίνημα «από τα κάτω», δηλαδή από τα ίδια τα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Ο κύριος παράγοντας που δημιούργησε ένα κίνημα «από τα κάτω» για το Brexit ήταν η αυξανόμενη συνειδητοποίηση από τον βρετανικό λαό ότι η εθνική και οικονομική κυριαρχία του έχει διαβρωθεί αποφασιστικά εντός της ΕΕ, αναγκάζοντας τις ελίτ, έστω και απρόθυμα, να δεχθούν το αίτημα για δημοψήφισμα. Η διαπίστωση αυτή ήταν αναπόφευκτη, αν λάβει κανείς υπόψη ότι οι Βρετανοί, οι οποίοι είχαν συνηθίσει να ζουν σε ένα από τα ισχυρότερα κράτη-έθνη στον κόσμο, έχουν πλέον περιοριστεί σε θεατές, αναγκαζόμενοι να παρακολουθούν, ανίσχυροι, την ουσιαστική καταστροφή της βιομηχανικής βάσης τους, στον τόπο που γεννήθηκε η εκβιομηχάνιση. Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν ένα δημοψήφισμα στο οποίο συμμετείχε πρωτοφανής αριθμός ψηφοφόρων και στο οποίο πολύ πάνω από ένα εκατομμύριο περισσότεροι άνθρωποι ψήφισαν για αλλαγή από το status quo της ένταξης του Ηνωμένου Βασιλείου στην ΕΕ.
Τα Μέσα Ενημέρωσης της Υπερεθνικής Ελίτ συνήθως υποβάθμιζαν δυο σημαντικά χαρακτηριστικά του δημοψηφίσματος: πρώτον, τη γεωγραφική κατανομή των ψήφων, η οποία είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική ως προς την ταξική φύση του Brexit και, δεύτερον, την ηλικιακή κατανομή των ψήφων, η οποία σχετίζεται πολύ με τις ιδεολογικές και πολιτιστικές πτυχές της παγκοσμιοποίησης.
Όσον αφορά το πρώτο, τη γεωγραφική κατανομή των ψήφων, ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος ψήφισε ήταν μια σαφής ένδειξη του γεγονότος ότι ήταν μια «επανάσταση από τα κάτω» των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης. Έτσι, η μόνη περιοχή στην Αγγλία που ψήφισε για την παραμονή στην ΕΕ ήταν το Λονδίνο ενώ η νίκη του Brexit ήταν συντριπτική στις υποβαθμισμένες περιοχές της Αγγλίας, όπου ζουν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή τα θύματα της εγκληματικής διαδικασίας αποβιομηχάνισης, που επιβάλλεται από τις Πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες μετακινήθηκαν μαζικά στους κινέζικους και ινδικούς «παραδείσους» εργασίας –ακριβώς όπως γίνεται στις ΗΠΑ τις τελευταίες τρεις περίπου δεκαετίες. Δηλαδή, στις περιοχές που προσφέρουν στις Πολυεθνικές όχι μόνο ένα πολύ πειθαρχημένο εργατικό δυναμικό που πληρώνεται με μισθούς επιβίωσης, αλλά που δίνουν επίσης όλες τις αναγκαίες φορολογικές ελαφρύνσεις, προκειμένου να τις πείσουν να επενδύσουν και να δημιουργήσουν ένα είδος ψευδο-ανάπτυξης.
Επίσης, σε ό,τι αφορά την ηλικιακή κατανομή των ψήφων του Brexit, η πιο σημαντική εξαίρεση σε σχέση με το πρότυπο ψηφοφορίας που περιγράφεται παραπάνω ήταν οι ηλικίες κάτω των 24, στις οποίες το Remain ήταν 75 τοις εκατό υπέρ της παραμονής στην ΕΕ.[17] Στην πραγματικότητα, το Bremain υποστηρίχθηκε από μια απολιτική νεολαία –το τέλειο υποκείμενο για χειραγώγηση από τις ελίτ και τα ΜΜΕ της (συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών μέσων)– που υφίσταται πλύση εγκεφάλου από την ιδεολογική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση. Έτσι, έχει εκτιμηθεί ότι ενώ υπήρχε προσέλευση 82% μεταξύ των ατόμων ηλικίας 55 ετών και άνω, μόλις το ένα τρίτο της ηλικιακής ομάδας των 18-24 ετών κατάφερε να ρίξει την ψήφο του. Αλλά αυτοί οι νέοι που μπήκαν στον κόπο να ψηφίσουν ήταν φανατικοί πολέμιοι του Brexit, που μόλις ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος άρχισαν να διαδηλώνουν εναντίον της, με την άμεση ή έμμεση υποστήριξης των τοπικών ελίτ καθώς και της Υπερεθνικής Ελίτ (ο Τζορτζ Σόρος, ο γνωστός «τελετάρχης» των ροζ επαναστάσεων κάθε είδους, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό).[18] Όμως, όταν αυτοί οι νέοι κλήθηκαν να εξηγήσουν τη φανατική υποστήριξή τους προς την ΕΕ, βρίσκονταν συνήθως σε αμηχανία για να δικαιολογήσουν τη στάση τους! [19] Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι το στρατόπεδο της Χίλλαρυ ήταν πολύ πρόθυμο να πείσει τους (συνήθως απολίτικους) νέους να ψηφίσουν.
Η αντεπανάσταση στη Βρετανία και τις ΗΠΑ
Όπως θα περίμενε κανείς, η επανάσταση του Brexit έχει οδηγήσει σε μια άγρια αντεπανάσταση στη Βρετανία από το κατεστημένο της παγκοσμιοποίησης (η οποία τώρα περιλαμβάνει και το Εργατικό Κόμμα), την οποία περιέγραψα στο βιβλίο The New World Order in Action. Αυτή η αντεπανάσταση εκδηλώθηκε τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο.
Στο οικονομικό επίπεδο, η Υπερεθνική οικονομική ελίτ και οι θεσμοί της (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, η Τράπεζα της Αγγλίας, κλπ.), καθώς και διάφορες δεξαμενές σκέψης, οικονομολόγοι, ακαδημαϊκοί, Νομπελίστες και ούτω καθεξής βγήκαν πριν από το δημοψήφισμα παρουσιάζοντας ένα «Σχέδιο φόβου» (“Project Fear”), με στόχο να προβάλλουν μια εικόνα «Αποκάλυψης», που υποτίθεται ότι επρόκειτο να ακολουθήσει μια πιθανή απόφαση υπέρ του Brexit. Ωστόσο, τα τελευταία νέα δίνουν μια πολύ διαφορετική εικόνα της οικονομίας από την Αποκάλυψη που πρόβλεπαν οι προφήτες της καταστροφής. Τα στοιχεία από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία για το τρίτο τρίμηνο, το πρώτο πλήρες τρίμηνο από το δημοψήφισμα του Ιουνίου, έδειξαν ότι το Υπουργείο Οικονομικών έκανε λάθος να υποθέσει ότι η οικονομία θα κατέρρεε σε ύφεση μετά από μια απόφαση υπέρ της εξόδου από την ΕΕ. Αντ’αυτού, η οικονομία της Βρετανίας έχει αψηφήσει τις προσδοκίες για άμεση συντριβή μετά το Brexit, με την ανάπτυξη να φτάνει το 0,5 τοις εκατό κατά τους τρεις μήνες μέχρι τον Σεπτέμβριο, έναν υψηλότερο ρυθμό σε σχέση με την αρχή του έτους.[20] Ο μόνος σημαντικός οικονομικός αντίκτυπος του Brexit μέχρι τώρα ήταν στην αξία της στερλίνας–κάτι που ήταν αναμενόμενο δεδομένου του ρόλου που οι κερδοσκόποι όπως ο Τζορτζ Σόρος έχουν παίξει στο παρελθόν, όταν έγινε πολυεκατομμυριούχος απλά κερδοσκοπώντας ενάντια στο βρετανικό νόμισμα. Σήμερα, ο ρόλος του Σόρος είναι να προσπαθήσει να αντιστρέψει το Brexit με κάθε κόστος. Έτσι, αμέσως μόλις ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ο Σόρος δήλωσε: «Η Βρετανία τελικά μπορεί ή δεν μπορεί να είναι σχετικά καλύτερη θέση απ’ ό,τι οι άλλες χώρες βγαίνοντας από την ΕΕ, αλλά η οικονομία της και ο λαός της θα υποφέρουν σημαντικά βραχυπρόθεσμα έως μεσοπρόθεσμα.» [21]
Σε πολιτικό επίπεδο, το παγκοσμιοποιητικό κατεστημένο στη Βρετανία έχει χρησιμοποιήσει κάθε δυνατό μέσο μέχρι τώρα για να αντιστρέψει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το οποίο πολιτικά είναι εξαιρετικά δύσκολο, λόγω της μαζικής συμμετοχής και της στήριξης του Brexit από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Τουλάχιστον όμως θέλει να «μαλακώσει» τη σημασία του Brexit, ώστε να το καταστήσει άνευ νοήματος—δηλαδή να οδηγήσει σε αυτό που κάποιοι αποκαλούν κατ ‘ευφημισμό, ένα «μαλακό Brexit». Αυτή η αντεπανάσταση κορυφώθηκε σήμερα με την απόφαση του Βρετανικού Ανώτατου Δικαστηρίου που στοχεύει, στην πραγματικότητα, στην αποδυνάμωση κάθε μελλοντικής απόφασης για Brexit, σύμφωνα με τις επιθυμίες των ελίτ. Έτσι, η Βρετανία, η περίφημη «μητέρα του κοινοβουλευτισμού» έχει υποβαθμιστεί, την εποχή της παγκοσμιοποίησης σε σημείο που μερικοί δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου, με τη βοήθεια των βουλευτών υπό τον έλεγχο των οικονομικών ελίτ, είναι σε θέση να αμφισβητούν τη λαϊκή βούληση η οποία εκφράστηκε άμεσα και μαζικά.
Τέλος, ένα κοινό χαρακτηριστικό των αντεπαναστάσεων στη Βρετανία και τις ΗΠΑ είναι η εκμετάλλευση του ζητήματος της μετανάστευσης, προκειμένου να δυσφημιστούν οι οπαδοί του Brexit καθώς και οι υποστηρικτές του Τραμπ ως αντι-μετανάστες, αν όχι ρατσιστές. Παρότι, φυσικά, αυτά τα στοιχεία μπορεί να υπάρχουν εντός του νεο-εθνικιστικού κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση στη Βρετανία, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ο τεράστιος αριθμός των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης που υποστηρίζουν αυτό το τεράστιο κίνημα αποτελείται, ως επί το πλείστον, από εργαζόμενους και πρώην εργαζόμενους, οι οποίοι συνηθιζόταν να υποστηρίζουν την αριστερά, πριν η τελευταία ενταχθεί στη ΝΔΤ. Συνεπώς, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ξαφνικά εγκατέλειψαν τα ιδανικά της Αριστεράς και κινήθηκαν προς τα Δεξιά. Στην πραγματικότητα, μπορεί να αποδειχθεί ότι ήταν η Αριστερά αυτή που κινήθηκε προς τα Δεξιά, όπως έχει δείξει σαφώς το θέμα της ένταξης στην ΕΕ (βλ. σχετικά στο The New World Order in Action).
Η εκμετάλλευση του ζητήματος της μετανάστευσης εντάθηκε ιδιαίτερα κατά τα τελευταία λίγα χρόνια, όταν η ιδεολογία των ανοιχτών συνόρων προωθήθηκε μαζικά από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της Υπερεθνικής Ελίτ, η οποία συνοδεύεται από μια μαζική, δήθεν ανθρωπιστική, εκστρατεία για να σώσει τους πρόσφυγες. Δηλαδή, τις μάζες των εκτοπισμένων ανθρώπων που, φυσικά, δημιουργήθηκαν εξ αρχής από την ίδια την Υπερεθνική Ελίτ, μέσω των πολέμων της στη Μέση Ανατολή. Περιττό να προσθέσουμε ότι τα «ανοιχτά σύνορα»–η πολιτική που προωθείται από τον Σόρος, την Υπερεθνική Ελίτ, τον Βαρουφάκη και τους ομοίους του– στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται ένα παλιό ελευθεριακό ιδανικό, διαστρεβλώνοντας πλήρως την ουσία της κατά τη διαδικασία αυτή. Τα ανοιχτά σύνορα έχουν νόημα μόνο σε μια δημοκρατική παγκόσμια τάξη όπου οι λαοί του κόσμου πραγματικά αυτο-προσδιορίζονται ελέγχοντας οι ίδιοι τους παραγωγικούς πόρους στη διάθεσή τους, συμπεριλαμβανομένων των ανθρωπίνων πόρων. Δηλαδή, σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και χωρίς ανισότητα, όπου είναι οι ίδιοι οι λαοί που καθορίζουν τον καλύτερο τρόπο για να καλύψουν τις ανάγκες που αποφασίζουν να ικανοποιήσουν, μέσω του κοινωνικού ελέγχου κάποιου είδους (π.χ. μέσω μιας οικονομικής δημοκρατίας όπως την περιέγραψα αλλού) [22], αντί μέσω της αναρχίας των αγορών. Σαφώς, ο κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα, είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό το είδος ιδανικού κόσμου και όσοι αγωνίζονται για τα ανοιχτά σύνορα είναι στην πραγματικότητα οι ελίτ και οι συνεργάτες τους, με στόχο να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους μέσω της ελεύθερης κυκλοφορίας μεταξύ των χωρών, όχι μόνο του κεφαλαίου και των εμπορευμάτων, αλλά επίσης και του φθηνού εργατικού δυναμικού. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η εξίσωση «προς τα κάτω» της πραγματικής αξίας των μισθών και των ημερομισθίων (του «κόστους παραγωγής» τους) σε όλο τον κόσμο.
Αυτή είναι λοιπόν η ουσία της οικονομικής πλευράς της μετανάστευσης και όχι η ψευδο-ανθρωπιστική μαύρη προπαγάνδα σχετικά με την παροχή βοήθειας στις μάζες των προσφύγων και των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν τόσο οι πρόσφυγες όσο και τα θύματα της παγκοσμιοποίησης είναι απλά το προϊόν της πολιτικής και οικονομικής παγκοσμιοποίησης, αντίστοιχα. Σαφώς, ήταν η πρωτοφανής οικονομική βία της ΝΔΤ (που ξεκίνησε με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών), καθώς και η στρατιωτική βία (που εξαπολύθηκε από τους πολέμους της Υπερεθνικής Ελίτ στην εποχή της παγκοσμιοποίησης), που δημιούργησαν τα δισεκατομμύρια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης και τα εκατομμύρια των προσφύγων, αντίστοιχα. Με άλλα λόγια, η επιτυχημένη προσπάθεια από την Υπερεθνική Ελίτ να μετατρέψει μια οικονομική συνέπεια της παγκοσμιοποίησης καθώς και της οικονομικής και στρατιωτικής βίας σε ένα (δήθεν) ανθρωπιστικό πρόβλημα των προσφύγων και ένα θέμα που εκμεταλλεύεται την ελευθεριακή αρχή της «ανοικτών συνόρων» είναι ίσως μεγαλύτερη απάτη της ανθρωπότητας σήμερα και μία από τις μεγάλες απάτες όλων των εποχών. Αυτό που είναι ακόμη χειρότερο είναι η γενική αποδοχή αυτής της εξαπάτησης από σχεδόν κάθε χώρα στον κόσμο που έχει ενσωματωθεί στη ΝΔΤ.
Είναι η ίδια απάτη, η οποία χρησιμοποιείται ευρέως από τις ελίτ με την πλήρη υποστήριξη της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», προκειμένου να δυσφημιστεί το νέο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση (το οποίο προς το παρόν εκφράζεται σχεδόν αποκλειστικά από το νεο-εθνικιστικό κίνημα) ως αντι-μεταναστευτικό, αν όχι ρατσιστικό. Ως εκ τούτου, η ανάγκη για τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, το οποίο θα ενώσει τα αυξανόμενα εκατομμύρια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, ανεξάρτητα από τις Αριστερές και Δεξιές ετικέτες, με στόχο την πάλη για την οικονομική και εθνική κυριαρχία, –ως η αναγκαία (αν και όχι η επαρκής) προϋπόθεση για μια πραγματική συστημική αλλαγή– είναι πιο επιτακτική από ποτέ σήμερα.-
[1] Βλ. James Petras, “Obama versus Trump, Putin and Erdogan: Can Coups Defeat Elected Governments?”, Global Research, 10/8/2016
[2] Aditya Chakrabortty, “I hate Trump, but on the issue of free trade he has a point”, The Guardian, 19/10/2016
[3] Joseph E. Stiglitz, “Globalization and its New Discontents”, Project Syndicate, 5/8/2016
[4] Sam Joiner, “Richest 62 in world worth the same as poorest 3.5 billion”, The Times, 18/1/2016
[5] Will Pavia, “Poor Americans have same life expectancy as Sudanese”, The Times, 13/4/2016
[6] Claire Jones & Alec Barker, “Do more to help globalization’s losers, say champions of liberalism”, Financial Times, 13/9/2016
[7] David Charter, “Juncker calls for more union to beat ‘galloping populism”, The Times, 14/9/2016
[8] Anand Giridharadas, “Besieged Globalists Ponder What Went Wrong”, New York Times, 26/9/2016
[9] Robert Epstein, “Google has power to control elections, can shift millions of votes to Clinton”, RT, 1/11/2016
[10] Patrick Martin, “Why the CIA is for Hillary Clinton”, Global Research, 6/8/2016
[11] Slavoj Žižek, “The Hillary Clinton Consensus Is Damaging Democracy”, Newsweek, 12/8/2016
[12] Βλ. λ.χ. Sam Fleming and Patti Waldmeir, “Donald Trump’s trade message resonates in car country”, Financial Times, 8/8/2016
[13] Prof. Michel Chossudovsky, ”Rockefeller, Ford Foundations Behind World Social Forum (WSF). The Corporate Funding of Social Activism”, Global Research, 11/8/2016
[14] Βλ. λ.χ. “Globalization is barbarous, multinationals rule world – Marine Le Pen”, RT, 8/12/2014
[15] Francis Elliott et al. ‘Working class prefers Ukip to Labour”, The Times, 25/11/2014
[16] Philip Aldrick, “Brexit was just the start of a global revolt, IMF warns”, The Times, 5/10/2016
[17] Chris Marsden & Julie Hyland, ““Seismic Shock”: UK Vote to Leave the EU Triggers Economic and Political Crisis”, Global Research, 24/6/2016
[18] G. Soros, “The promise of Regrexit”, Project Syndicate, 8/7/2016
[19] Dominic Lawson, “OK, you’re angry. But ignore the vote and tanks could be on the streets”, Sunday Times, 3/7/2016
[20] Philip Aldrick, “Economy defies Brexit slowdown fears”, The Times, 27/0/2016
[21] “Soros warns of EU disintegration”, BBC News, 25/6/2016
[22] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία – 10 Χρόνια Μετά, (Ελεύθερος Τύπους, 2008), κεφ. 6
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου