Η J.P. Morgan και η Ιταλία

 

 Η τράπεζα έχει δηλώσει δημόσια πως τα Συντάγματα πολλών χωρών του ευρωπαϊκού νότου αποτελούν μεγάλο εμπόδιο, όσον αφορά την καπιταλιστική του ανάπτυξη – αφού είναι πολύ σοσιαλιστικά, ενώ δίνουν υπερβολικά δικαιώματα στους εργαζομένους.

Εισαγωγικά μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες ειδήσεις της εβδομάδας ήταν το ότι, η Ρωσία δεν επανεξελέγη ως μέλος του συμβουλίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων (UN Human Rights Council), για πρώτη φορά από το 2006 – σε αντίθεση με τη Σαουδική Αραβία που τα κατάφερε, παρά το ότι βομβαρδίζει ανηλεώς την Υεμένη έχοντας δολοφονήσει περί τους 4.000 αμάχους, πραγματοποίησε 157 εκτελέσεις μόνο το περασμένο έτος, ενώ είναι σχεδόν ανύπαρκτα τα δικαιώματα των γυναικών (βίντεο).

Δεν πρέπει να αποτελεί βέβαια έκπληξη το γεγονός, αφού το συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η επιτροπή διεθνούς αμνηστίας δεν διαφέρουν σημαντικά από τη Διεθνή Διαφάνεια του Βερολίνου, μέλη της οποίας είναι οι μεγαλύτεροι διαφθορείς του πλανήτη – οι γερμανικές πολυεθνικές που δεν διστάζουν καθόλου να

δωροδοκήσουν οποιονδήποτε, αρκεί να προωθήσουν τα σχέδια τους (υπενθυμίζοντας πως αυτές ήταν οι κληρονόμοι του Χίτλερ – άρθρο).

Περαιτέρω, αυτό που θα επηρεάσει καταλυτικά το μεθεπόμενο μήνα το μέλλον της Ιταλίας και της Ευρωζώνης, είναι το δημοψήφισμα στις 4 Δεκεμβρίου – το οποίο έχει σχέση με τη συνταγματική αναθεώρηση που θα αλλάξει ριζικά το σύνταγμα της χώρας, εάν εγκριθεί, αφού αφορά 47 άρθρα του. Σύμφωνα με αυτούς που τάσσονται εναντίον, απειλείται η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας – αφού το σύστημα της διπλής βουλής με τα ίδια δικαιώματα θα καταργηθεί, εάν κερδίσουν οι οπαδοί του ΝΑΙ, αντικαθιστάμενο από ένα άλλο εξαιρετικά πολύπλοκο που, μεταξύ άλλων, προβλέπει δέκα νέες νομοθετικές διαδικασίες.

Το χειρότερο όλων είναι το ότι, δεν θα υπάρχει πια κανένας μηχανισμός επίλυσης δικαιοδοτικών διαφορών – κάτι που θα δυσκολέψει σε μεγάλο βαθμό τις εργασίες του συνταγματικού δικαστηρίου, αφού αυτό θα καλείται να δώσει λύσεις σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Παρά το ότι δε ο πρωθυπουργός της Ιταλίας ισχυρίζεται ότι, η κυβέρνηση θα μπορεί να ενεργεί πιο γρήγορα και αποτελεσματικότερα, οι αντίπαλοι του θεωρούν πως το θέμα δεν είναι ο αριθμός των νόμων που ψηφίζονται, αλλά η ποιότητα τους – ενώ το ιταλικό κοινοβούλιο, υιοθετώντας μετά το 2013 ανά πέντε ημέρες έναν καινούργιο νόμο, θεωρείται ως το πλέον παραγωγικό νομοθετικά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Συνεχίζοντας, οι οπαδοί του ΟΧΙ ισχυρίζονται πως εάν αναζητήσει κανείς ποιός ήταν αυτός που πρότεινε τα βασικότερα στοιχεία της συνταγματικής μεταρρύθμισης, θα καταλήξει στην αμερικανική τράπεζα JP Morgan – μία από τις μεγαλύτερες διεθνώς και μέτοχο της ιδιωτικής Fed. Η συγκεκριμένη τράπεζα έχει άλλωστε δηλώσει δημόσια πως τα Συντάγματα πολλών χωρών του ευρωπαϊκού νότου αποτελούν εμπόδιο, όσον αφορά την καπιταλιστική του ανάπτυξη – αφού είναι πολύ σοσιαλιστικά, ενώ δίνουν υπερβολικά δικαιώματα στους εργαζομένους!

Ως εκ τούτου, ο στόχος της συνταγματικής μεταρρύθμισης στην Ιταλία δεν είναι άλλος, από το να αποκτήσει η κυβέρνηση τη δυνατότητα να διοικεί ευκολότερα – υιοθετώντας πιο γρήγορα και χωρίς να εμποδίζεται νόμους, οι οποίοι θα είναι πιο κοντά στα συμφέροντα των διεθνών και εγχωρίων ελίτ. Στα πλαίσια αυτά, ο ιδανικότερος πολιτικός για να τα καταφέρει είναι ο δήθεν αριστερός σημερινός – κάτι που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την Ελλάδα και την «αριστερή» της κυβέρνηση, χωρίς την οποία θα ήταν κυριολεκτικά αδύνατον να εφαρμοσθεί η πολιτική της θεσμοθετημένης λεηλασίας και των μνημονίων.

Περαιτέρω ο Ιταλός πρωθυπουργός έχει κάνει το λάθος να συνδέσει την παραμονή του στην εξουσία με το ΝΑΙ, όπως ο Βρετανός κ. Cameron με το BREMAIN – κάτι που βέβαια συνέβη και στην Ελλάδα, με την παραδοξότητα όμως να στηρίζει η κυβέρνηση το ΟΧΙ, έχοντας στη συνέχεια υιοθετήσει το ΝΑΙ, χωρίς κανέναν απολύτως ηθικό ενδοιασμό απέναντι στη (δήθεν) ιδεολογία της και στη χώρα, καθώς επίσης χωρίς την παραμικρή αντίδραση των ιθαγενών που έσκυψαν ακόμη μία φορά δουλικά το κεφάλι.

Θεωρούμε όμως σχεδόν απίθανο να αποδεχθούν οι Ιταλοί μία ανάλογη «κυβίστηση», την οποία ακόμη και οι Γερμανοί χαρακτήρισαν ως προδοσία – πόσο μάλλον όταν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το αντίπαλο κόμμα των 5 αστέρων τείνει να γίνει το ισχυρότερο στη χώρα, έχοντας τοποθετηθεί εναντίον της συνταγματικής μεταρρύθμισης.

Σύμφωνα με το κόμμα αυτό, οι πολιτικοί πρέπει να ελέγχονται δημοκρατικά όσο το δυνατόν περισσότερο – ενώ οφείλουν να συνειδητοποιούν ότι, είναι υποχρεωμένοι να υπηρετούν τους Πολίτες και όχι τις πολυεθνικές, όπως δυστυχώς φάνηκε με την ψήφιση της διατλαντικής συμφωνίας CETA από όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες, ερήμην και εις βάρος των Πολιτών των χωρών τους.

Πάντοτε κατά το κόμμα των 5 αστέρων, οι βουλευτές δεν πρέπει να είναι επαγγελματίες πολιτικοί, οι οποίοι εκλέγονται για πολλές δεκαετίες στα Κοινοβούλια, εξασφαλίζοντας έναν πολύ καλό μισθό, ειδικά προνόμια, καθώς επίσης μία άνετη σύνταξη – αλλά απλά μέλη της κοινωνίας, τα οποία υπηρετούν ανιδιοτελώς τους Πολίτες της. Ως εκ τούτου η θητεία τους δεν είναι σωστό να υπερβαίνει τις δύο τετραετίες, αφού διαφορετικά διαπλέκονται και διαφθείρονται – ενώ έτσι δεν λειτουργεί η Δημοκρατία. Εκτός αυτού, ο αριθμός των βουλευτών στο Κοινοβούλιο και στη Γερουσία οφείλει να είναι μικρότερος, με χαμηλότερες αμοιβές – κάτι με το οποίο δεν συμφωνεί η σημερινή ιταλική κυβέρνηση.

Πρακτικά οι βουλευτές του κόμματος των 5 αστέρων διαθέτουν το ήμισυ του μισθού τους για την ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων – έχοντας μέσα σε τρία χρόνια εμβάσει περί τα 17 εκ. € σε ένα επενδυτικό κεφάλαιο που παρέχει μικρά δάνεια σε αυτές ακριβώς τις εταιρείες. Έτσι χρηματοδοτήθηκαν 3.000 επιχειρήσεις και δημιουργήθηκαν 6.000 νέες θέσεις εργασίας – κάτι που ίσως δεν είναι αυτό που θα οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, αλλά δεν παύει να αποτελεί μία σημαντική βοήθεια.

Συνεχίζοντας, η Ιταλία ευρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου είτε θα καταφέρει να «διαλύσει» τις απαρχαιωμένες δομές εξουσίας, δίνοντας τέλος στην αποξένωση των Πολιτών από την Πολιτική, είτε θα βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην κρίση – η οποία δεν είναι μόνο οικονομική αλλά, επίσης, πολιτική και κοινωνική, αντίστοιχη με αυτήν της Ελλάδας.

Προφανώς δεν είναι δίκαιο οι πολιτικοί της να μην αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα επιβίωσης, όπως συμβαίνει επίσης στην Ελλάδα, όταν την ίδια στιγμή ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος – ενώ προωθείται μία συνταγματική αναθεώρηση που θα συγκεντρώνει ακόμη περισσότερη δύναμη σε λίγους, υπηρετώντας ως εκ τούτου μόνο τους ισχυρούς.

Όσον αφορά τώρα την Ευρώπη, παρά το ότι η πλειοψηφία των Ιταλών είναι υπέρ της εξόδου από το κοινό νόμισμα, γνωρίζοντας πως καταστρέφει την οικονομία τους (ανάλυση), δεν έχουν πάψει να συζητούν την παραμονή τους – θεωρώντας όμως πως η Ευρώπη δεν μπορεί να ορίζεται από τις δυνατότητες ανταγωνισμού των κρατών της. Το γεγονός πάντως ότι, η καγκελάριος αναφέρεται διαρκώς σε μία «Δημοκρατία συμβατή με τις αγορές» δεν τους βρίσκει καθόλου σύμφωνους – αφού σημαίνει ουσιαστικά πως οι Πολίτες οφείλουν να παραιτούνται από τα δικαιώματα τους, όταν αυτά στέκονται εμπόδιο στα συμφέροντα της οικονομίας και άρα των πολυεθνικών.

Πιστεύουν λοιπόν πως η Ευρώπη, η οποία έχει τις ρίζες της στον Ανθρωπισμό και στο Διαφωτισμό, θα έπρεπε να είναι μία ζωντανή Δημοκρατία – κάτι που αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα εξασφάλισης μίας μεσοπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης προόδου στην ήπειρο μας.

Ολοκληρώνοντας, είναι γνωστό από τον Καντ πως οι προϋποθέσεις της δύναμης της κρίσης είναι οι ίδιες σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους (όλοι δηλαδή κρίνουμε το ίδιο, εάν έχουμε τη σωστή πληροφόρηση), ενώ έτσι επιτυγχάνεται η πράγματι δημιουργική ομοφωνία – κάτι που οφείλει να λάβει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν της η Ευρώπη και ειδικά η Γερμανία, εάν δεν θέλει να διαλυθεί καταλήγοντας στα σκουπίδια της ιστορίας.

Δεν υπάρχει άλλωστε κανένας που να κρίνει πως η Ευρωζώνη είναι βιώσιμη υπό τις σημερινές συνθήκες – οπότε, εάν δεν θέλει το καταλάβει η Γερμανία, πρώτη η Ιταλία θα ανοίξει την πόρτα της εξόδου, ακολουθούμενη αμέσως μετά από τη Γαλλία. Τότε θα αποδειχθεί σοφή η επιλογή των Βρετανών να εγκαταλείψουν το πλοίο που βουλιάζει – έτσι ώστε να μη βυθιστεί και η χώρα τους στο χάος που θα ακολουθούσε.

πηγή http://www.analyst.gr