ΧΙΡΟΧΙΤΟ... Ο ατιμώρητος “Χίτλερ” της Ασίας... “θεμέλιο” της Νέας Τάξης

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Το απόλυτο "ταμπού" τής ιαπωνικής κοινωνίας.

Ο "θεϊκός" αχυράνθρωπος των Αμερικανών.

Ο Χιροχίτο ήταν αυτός, ο οποίος "έριξε" τις ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία.

Για να σωθεί ένας εγκληματίας, καταδίκασε στην υποταγή έναν ολόκληρο λαό.

Με ανθρωποσφαγές έχουν "θεμελιώσει" τη Νέα Τάξη.

Η Ιβοζίμα (Iwo Jima) είναι μια "βραχονησίδα" στη μέση τού πουθενά ...Ένα μικρό νησάκι των 21 τετραγωνικών χιλιομέτρων στον απέραντο Ειρηνικό Ωκεανό. Όμως, χάρη στον προπαγανδιστικό μηχανισμό των ΗΠΑ, ο κόσμος το γνωρίζει σαν να επρόκειτο για τις σύγχρονες Θερμοπύλες και την έσχατη γραμμή "άμυνας" του Δυτικού πολιτισμού. Γνωρίζει τη μάχη τής Ιβοζίμα σαν να επρόκειτο για τη ναυμαχία τού Τραφάλγκαρ, η οποία κάποτε άλλαξε την "ιεραρχία" στον Δυτικό κόσμο. Τι συμβαίνει πραγματικά με  αυτήν τη μικρή "παρένθεση" της ιστορίας; Γιατί τόσος "ντόρος"; Είναι δεδομένο ότι πρόκειται περί "παρενθέσεως" γιατί δεν δικαιολογεί τα όσα λέγονται και πολύ περισσότερο τα όσα υπονοούνται γι' αυτήν. Είναι προφανές πως βρισκόμαστε μπροστά από ένα "προπέτασμα" προπαγάνδας, το οποίο έχει ως στόχο να κρύψει από την κοινή θέα πολλές ανεπιθύμητες αλήθειες και καταστάσεις.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να καταλάβει ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε. Το κείμενο αυτό γράφεται εξαιτίας τού πολύ πρόσφατου θανάτου (27 Οκτωβρίου 2016) τού Πρίγκιπα Μικάσα (Τακαχίτο). Εξαιτίας τού θανάτου τού τελευταίου εν ζωή πρωταγωνιστή μιας εθνικής τραγωδίας, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει στη σύγχρονη ιστορία ...Του μόνου γενναίου τής αυτοκρατορικής οικογένειας, ο οποίος σήκωσε το "ανάστημά" του, για να σώσει την Ιαπωνία από τις συνέπειες μιας τρομερής "ύβρεως" και μιας πρωτοφανούς προδοσίας, που την οδήγησαν στην αμερικανική κατοχή.

Με αφορμή  λοιπόν τη νέα ταινία τού Χόλυγουντ, που για πολλοστή φορά έχει ως θέμα της τη μάχη τής Ιβοζίμα, θα καταθέσουμε την άποψή μας για το ιαπωνικό "ζήτημα" ...Μια αφορμή που την αναζητούσαμε, γιατί έχουμε να πούμε μερικά χρήσιμα πράγματα για τη "Γερμανία" τής Ασίας και τον δικό της μυστηριώδη "Χίτλερ" ...Τον μυστηριώδη "Χίτλερ", ο οποίος "μυστηριωδώς" παρέμεινε ατιμώρητος.

Για έναν περίεργο λόγο, λοιπόν, κάθε φορά που η πρωτοκαθεδρία των Αμερικανών στη ζώνη τού Ειρηνικού αμφισβητείται και θέλουν να εμφανιστούν σαν ανίκητοι "στρατηλάτες" ή να στείλουν "μηνύματα" προς τους κατακτημένους, φτιάχνουν και μια νέα ταινία για την Ιβοζίμα. Κάθε φορά που η αμερικανική ηγεμονία στην Ασία αμφισβητείται — όπως συμβαίνει σήμερα — , το Χόλυγουντ πιάνει "δουλειά". Με αυτήν τη "δουλειά" θέλει να "θυμίσει" στην ανήσυχη πλέον Ασία τους "θριάμβους" των Αμερικανών.

Ακόμα και στην Νέα Τάξη τού politically correct των gay, των vegans, των ειρηνιστών και των ακτιβιστών, ο πόλεμος εξακολουθεί να έχει τον "διδακτικό" του ρόλο στη διεθνή διπλωματία ...Η Ιβοζίμα μπορεί ακόμα και σήμερα να στέλνει "μηνύματα" αμερικανικών θριάμβων και η αμερικανική Νέα Τάξη τη θεωρεί ιδιαίτερα πολύτιμη για να μην τη "διεκδικήσει" έστω και με κάποιες αλλαγές στα πρότυπα που προβάλει ...Έστω και αντιμιλιταριστής αντιρρησίας συνείδησης, ο Αμερικανός πρωταγωνιστής της ταινίας θα εμφανιστεί εκτός όλων των άλλων και σαν "ήρωας" του πολέμου.

 ...Από τους μεγαλύτερους "ήρωες" της αμερικανικής ιστορίας — όπως μας λέει το διαφημιστικό τής ταινίας —  και απόλυτα ευθυγραμμισμένος με τα πρότυπα της Νέας Τάξης ...Έστω και χωρίς ο ίδιος να ρίξει μία "σφαίρα", ο θρίαμβος θα επαναληφθεί, γιατί καμία ιδιομορφία των πρωταγωνιστών δεν πρέπει να επηρεάζει τη σαφήνεια του "μηνύματος", το οποίο πρέπει να δοθεί εκεί όπου έχει νόημα να δοθεί. Πάλι καλά να λέμε, που μας παρουσιάστηκε μόνον ως "αντιρρησίας συνείδησης" και δεν ήταν ταυτόχρονα και χορτοφάγος Gay παντρεμένος με άτομο με ειδικές ανάγκες και με πρόσφατα υιοθετημένο μωρό από μητέρα πρόσφυγα, θετική στον ιό HIV, εξαιτίας ομαδικού βιασμού από ακροδεξιά "στοιχεία".

Η Ιβοζίμα λοιπόν, στην οποία αναφερόμαστε, αποτέλεσε το "θέατρο" της υποτιθέμενης μεγαλύτερης και πιο αιματηρής μάχης των Αμερικανών στο "μέτωπο" του Ειρηνικού. Μια μάχη, όμως, πολύ περίεργη. Μια μάχη τού τίποτε, για το τίποτε και με πολύ αίμα ...όπως λέμε "με πολύ "σάλτσα"". Γιατί μιλάμε για το τίποτε; Γιατί η στρατηγική αξία τού νησιού ήταν περίπου μηδενική. Δεν ήταν χρήσιμο ούτε για βάση στάσης τού αμερικανικού στρατού ούτε για ναυτική βάση τού αμερικανικού πολεμικού ναυτικού ...Καμία σημαντική αξία δεν είχε σε κανένα επίπεδο ...Ήταν ένα "ταψί" στη "μέση" τού πουθενά. Τόσο κοντά στην Ιαπωνία, ώστε ανά πάσα στιγμή να μπορεί να το ισοπεδώσει και τόσο μακριά από τις ΗΠΑ, που να μην μπορούν να το υποστηρίξουν. Ό,τι και να έβαζες επάνω του, θα μπορούσαν οι Ιάπωνες να το εξοντώσουν χωρίς καμία αντίσταση.

Η κατάκτησή του, δηλαδή, δεν άλλαζε άρδην την "ισορροπία" των δυνάμεων στον χώρο ...Δεν ήταν ένα Γιβραλτάρ ή μια Καλλίπολη, ώστε, όποιος τα αποκτήσει, να οδηγήσει στην "ασφυξία" τον αντίπαλό του ...Ήταν ένα νησί, το οποίο, είτε το κατέχεις είτε όχι — ειδικά με τα τεχνολογικά μέσα εκείνης της εποχής — , ήταν ένα και το αυτό ...Ένα εκκωφαντικά άχρηστο από στρατηγικής άποψης νησί. Χίλια χιλιόμετρα μακριά από την Ιαπωνία και άρα πρακτικά άχρηστο για αποβατικό αιφνιδιασμό και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις ΗΠΑ και άρα πρακτικά αδύνατον ακόμα και για να προετοιμαστεί για ένα τέτοιου είδους εγχείρημα ...Ένα εγχείρημα, του οποίου η επιτυχία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την έννοια του αιφνιδιασμού.

Εκ των δεδομένων, δηλαδή, έχουμε να μελετήσουμε μια σκληρή μάχη με πολλά σκοτεινά "σημεία" ...Μια μάχη, η οποία είναι προφανές πως έγινε για άλλους λόγους και όχι γι' αυτούς που θέλει η "προπαγάνδα" ...Μια μάχη, που — ακόμα κι ο χρόνος που αυτή πραγματοποιήθηκε —  δεν δικαιολογεί ούτε το πάθος ούτε την αυτοθυσία των Αμερικανών ...Πάθος και αυτοθυσία, την οποία δεν επέδειξαν πουθενά και σε κανένα άλλο "μέτωπο" οι Αμερικανοί. Μιλάμε για απίστευτα πράγματα. Η μάχη τής Ιβοζίμα έγινε την άνοιξη του 1945 ...Την εποχή δηλαδή που ο "Άξονας" είχε καταρρεύσει και οι συμμαχικές δυνάμεις προέλαυναν στην Ευρώπη ...Οι μέρες που η Γερμανία είχε ισοπεδωθεί και ο Χίτλερ ήταν παγιδευμένος σαν τον "ποντικό" σε μια θωρακισμένη "υπόγα" στο Βερολίνο και ήταν θέμα ωρών η αυτοκτονία του.

Εκείνη ακριβώς την εποχή, που ο κόσμος όλος πανηγύριζε τη βέβαιη νίκη των συμμάχων, οι Αμερικανοί αποφάσισαν να δώσουν την πιο μεγάλη μάχη τους. Από το 1941 του Περλ Χάρμπορ μέχρι το 1945 τής Ιβοζίμα οι Αμερικανοί έπαιζαν τις "κουμπάρες" στον Ειρηνικό. Το 1945 και λίγες στιγμές πριν τη λήξη τού πολέμου αποφάσισαν να δώσουν την πιο αιματηρή μάχη τού συγκεκριμένου μετώπου ...Μια από τις πιο αιματηρές μάχες στην ανθρώπινη ιστορία ...Στα χρόνια δηλαδή της αβεβαιότητας και του φόβου, στα οποία δικαιολογούνταν ακόμα και οι πιο μεγάλες ανθρωποθυσίες των μαχών, οι Αμερικανοί δεν πολεμούσαν σοβαρά στον Ειρηνικό και αποφάσισαν να το κάνουν όταν ο "Άξονας" είχε καταρρεύσει, ο φόβος είχε εξαφανιστεί και δεν δικαιολογούνταν ούτε ένας επιπλέον καταχρηστικός θάνατος.

Τότε αποφάσισαν μια επιχείρηση-"μακελειό" με 110.000 άντρες. Μιλάμε για πραγματικό μακελειό. Οι Ιάπωνες έχασαν πάνω από 19.000 άνδρες αλλά και οι Αμερικανοί είχαν μεγάλες απώλειες: 5.598 νεκρούς, 494 αγνοούμενους και 19.189 τραυματίες. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι εύλογα: Ποιος Αμερικανός πολιτικός θα αποφάσιζε τέτοια εκατόμβη νεκρών σε έναν πόλεμο, ο οποίος είχε πρακτικά τελειώσει; Ποιος Αμερικανός στρατηγός θα έστελνε στον σίγουρο θάνατο χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες την ίδια ώρα που οι συνάδελφοί τους στο Παρίσι μεθοκοπούσαν στα μπιστρό και στις πλατείες, πανηγυρίζοντας τη νίκη; Να τους θυσιάσει, για να καταλάβει τι; Να καταλάβει ένα νησάκι χωρίς καμία απολύτως στρατηγική αξία απέναντι σε έναν αντίπαλο, ο οποίος υποχωρούσε από τις θέσεις του και ήταν θέμα χρόνου να σταματήσει τις εχθροπραξίες; Ποιος θα μπορούσε να πάρει μια τέτοια απόφαση και να στείλει πάνω από 7000 φέρετρα στις ΗΠΑ; ...Μόνον κάποιο πολύ μεγάλο στρατηγικό κέρδος δικαιολογεί αυτήν την ανθρωποθυσία ...Κάποιο κέρδος, το οποίο είναι προφανές πως δεν "αποκαλύπτεται" από αυτά τα οποία φαίνονται.

Προφανώς, δηλαδή, αυτή η αιματηρή μάχη ήταν μια "παράσταση" για κάτι πολύ πιο μεγάλο από ένα νησάκι στο μέγεθος των Αντικυθήρων. Πολύ πριν ασχοληθεί δηλαδή το Χόλυγουντ με την παράσταση της Ιβοζίμα, κάποιο άλλο "Χόλυγουντ" πήγε και την έδωσε. Πολύ πριν πάει το Χόλυγουντ να στήσει τους κομπάρσους του να "σκοτωθούν" στα ψέματα εκεί σαν "στρατιώτες", κάποιο άλλο "Χόλυγουντ" έστειλε πραγματικούς στρατιώτες να σκοτωθούν στα αλήθεια σαν "κομπάρσοι" της πραγματικής ιστορίας. Κάποιο άλλο "Χόλυγουντ" τους έστειλε εκεί με μόνο στόχο να βγάλουν την περίφημη "φωτογραφία". Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; ...Πως είναι προφανές ότι η μάχη αυτή έγινε για "θεατρικούς" λόγους υψηλής πολιτικής και "μεγεθύνεται" εσκεμμένα μόνο και μόνο γιατί πρέπει να δικαιολογηθούν κάποιες ανεξήγητες πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες θα ακολουθούσαν τη μάχη αυτή.

Γιατί μπορείς να "στήσεις" μια τέτοια αιματηρή "παράσταση"; ...Για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα ...Για να κρύψεις κάτι πολύ μυστικό, του οποίου η αποκάλυψη μπορεί να κάνει κακό στα σχέδιά σου ...Για να κρύψεις κάτι πολύ προκλητικό και το οποίο, αν αφεθεί σε κοινή θέα, θίγει πρόσωπα κι αποκαλύπτει ανεπιθύμητες καταστάσεις. Όλα αυτά "εξαφανίζονται" με ένα άσχετο εντυπωσιακό στρατιωτικό "πυροτέχνημα". Σαν να "ξεπλένεις" χρήμα είναι. Πώς κάποιοι διατηρούν προβληματικές επιχειρήσεις, για να παριστάνουν τους επιχειρηματίες, προκειμένου να δικαιολογούν κέρδη και άρα να νομιμοποιούν χρήματα από παράνομες δραστηριότητες; ...Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση αυτήν. Κάποιοι εμφανίζουν "προβληματικές" στρατιωτικές επιτυχίες, για να παριστάνουν τους στρατηγούς, προκειμένου να δικαιολογούν "κατακτήσεις" και άρα να νομιμοποιούν κέρδη προδοσιών.

Εμφανίζεις για παράδειγμα μια μεγάλη κατάκτηση σαν "νόμιμο" στρατιωτικό επίτευγμα, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια "παράνομη" συναλλαγή προδοσίας. Μόνον σε αυτήν την περίπτωση έχει νόημα και αξία η εκατόμβη των θυμάτων. 7000 νεκροί είναι μεγάλο "κόστος" για ν' αποκτήσεις την Ιβοζίμα, αλλά πολύ μικρό "κόστος" αν αποκτήσεις την ίδια την Ιαπωνία. "Τζάμπα" σου βγαίνει σε αυτήν την περίπτωση. Με κέρδος την ίδια την Ιαπωνία πολλοί στρατηγοί θα παρασημοφορηθούν για την Ιβοζίμα ...έστω και σε κλειστό "κύκλο". Με κέρδος την ίδια την Ιαπωνία πολλοί πολιτικοί και στρατηγοί θα "συνυπογράψουν" την αιματοβαμμένη στρατιωτική "παράσταση"...

...Μια "παράσταση" απαραίτητη, εφόσον ο βασικός της στόχος είναι να αποκρυφθούν τα σημαντικά αυτά στοιχεία στα οποία οφείλεται το τεράστιο κέρδος τής κατάκτησης της Ιαπωνίας και ταυτόχρονα να προβληθούν τα ασήμαντα, τα οποία απλά "θολώνουν" την κατάσταση. Κόλπο είναι αυτό. Εμφανίζεις έναν ασήμαντο "ποντικό" σαν "ροντβάιλερ", για να δικαιολογήσεις την επιτυχία σου να μπεις σε μια ξένη  "αυλή". Για να μην καταλάβουν κάποιοι ότι την "πόρτα" σού την άνοιξαν από "μέσα" ─και "ψάχνονται" για προδότες─, εμφανίζεσαι σαν "ήρωας" που νίκησες τον "Κέρβερο" που τη φυλούσε ...Να φαίνεται ότι με την ισχύ σου άνοιξες τις Πύλες και δεν τρύπωσες από μια "Κερκόπορτα" προδοσίας. Γιατί το έχεις ανάγκη αυτό; ...Γιατί, όπου υπάρχει προδοσία, υπάρχουν και προδότες.

Η Ιαπωνία και ο λαός της έχουν προδοθεί και αυτό είναι το μεγάλο "ταμπού" τής σύγχρονης ιαπωνικής ιστορίας. Είναι "ταμπού", γιατί τα πρόσωπα αυτά, τα οποία εμπλέκονται στην ανίερη αυτή πράξη, είναι τα υποτιθέμενα "ιερά" πρόσωπα της κοινωνίας της.

Οι "χασάπηδες" της ανθρωπότητας.

Όσο περισσότερο μελετά κάποιος τη μάχη τής Ιβοζίμα — και των όσων τραγικών για τον ιαπωνικό λαό ακολούθησαν —  τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει μια τεράστια "πλεκτάνη" γύρω από την υπόθεση αυτήν. Θα ξεκινήσουμε την ανάλυση από τα βασικά που αφορούν την υπόθεση, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε. Θα αποκλείσουμε τα "προσχηματικά", για να μας μείνουν τα "αποκαλυπτικά". Θα αποκλείσουμε τα απίθανα και τα αδύνατα, για να μας μείνουν τα πιθανά και δυνατά.

Πολλοί δήθεν ιστορικοί και στρατηγικοί αναλυτές θεωρούν την κατάκτηση της Ιβοζίμα σαν το καθοριστικό στοιχείο τής κατάκτησης της Ιαπωνίας. Αυτό είναι πέρα για πέρα ψευδές. Ψευδές, αλλά κυρίαρχο ως άποψη, γιατί κάποιοι πλήρωσαν αδρά για να παγιωθεί η άποψη αυτή και βέβαια δεν επέτρεψαν ποτέ μια σοβαρή συζήτηση πάνω στο θέμα αυτό.

Γιατί το θεωρούμε ψευδές σε βαθμό γελοιότητας; Γιατί ήταν μαθηματικά αδύνατον για την οποιαδήποτε στρατιωτική δύναμη ─όχι απλά εκείνης της εποχής, αλλά ακόμα και της σημερινής─  να επιτεθεί και να κατακτήσει ολοκληρωτικά ένα νησιωτικό κράτος του μεγέθους και της στρατιωτικής ισχύος τής Ιαπωνίας. Ακόμα και σήμερα, με όλα τα τεχνολογικά επιτεύγματα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος, δεν μπορεί να επιτύχει αυτήν την κατάκτηση, ακόμα κι αν η Ιαπωνία παρέμενε στην εποχή του Β. Παγκοσμίου Πολέμου ...Να την καταστρέψει απολύτως μπορεί, αλλά όχι να την κατακτήσει. 110.000 χιλιάδες στρατιώτες χρειάστηκαν για να κατακτηθεί η Ιβοζίμα, τη στιγμή που η απόβαση της Νορμανδίας απαίτησε 150.000 στρατιώτες. Αν αυτήν την ανθρωποθυσία απαίτησε ένα μικρό "οικόπεδο" στον ωκεανό, ποιος μπορεί να φανταστεί τι θα μπορούσε να απαιτήσει μια αποβατική προσπάθεια σε ένα τεράστιο νησιωτικό κράτος όπως η Ιαπωνία;

Δεν υπήρχε η τεχνική δυνατότητα να κατακτηθεί ένα τόσο μεγάλο νησιωτικό κράτος με συμβατικές στρατιωτικές μεθόδους και τα μέσα που υπήρχαν εκείνη την εποχή. Δεν υπήρχε δυνατότητα να κατακτηθεί ένα τέτοιο κράτος, γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα να προστατευτεί το αποβατικό σώμα — που αντιστοιχεί σε ένα τέτοιο εγχείρημα —  από μια εκατόμβη, η οποία μπορούσε να μετατραπεί σε ολοκληρωτική καταστροφή. Δεν μπορούσε ένα τέτοιο σώμα να μεταφερθεί χιλιάδες χιλιόμετρα μέσα στον ωκεανό, χωρίς να κινδυνεύσει να μετατραπεί σε τροφή για τα ψάρια του. Η μικρή Κύπρος, των ολίγων μιλίων απόστασης από την Τουρκία, απαίτησε προδοσία για να δεχθεί επιτυχή απόβαση. Η χιτλερική Γερμανία στο απόγειο της δύναμής της ─"απλωμένη" σε όλη την ευρωπαϊκή "ακτή", και μια "ανάσα" από τη Βρετανία─ δεν τόλμησε να κάνει το "σάλτο" αυτό ...Δεν τόλμησε να περάσει το στενό τής Μάγχης ούτε όταν βομβάρδιζε τη Βρετανία ανηλεώς και μπορούσε εύκολα να παράσχει μια αεροπορική "ομπρέλα" προστασίας σε ένα αποβατικό σώμα — στον ελάχιστο χρόνο που αυτό θα ήταν εκτεθειμένο στη θάλασσα — .

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι αυτά, τα οποία συνέβησαν στην άλλη μεριά τού Πλανήτη, δεν έχουν καμία σχέση με τη λογική. Νησιωτικό σύμπλεγμα σαν το ιαπωνικό στη μέση τού ωκεανού και με πληθυσμό άνω των εκατό εκατομμυρίων, δεν μπορούσε να αποτελέσει στόχο τέτοιου εγχειρήματος ...Δεν μπορούσε να "αιφνιδιαστεί" από κανέναν αποβατικό στόλο και εξαιτίας καμίας Ιβοζίμα. Νησί, όπως η Ιβοζίμα, δεν μπορεί να αποτελέσει βάση τέτοιας επιθετικής επιχείρησης, γιατί απλούστατα δεν μπορεί να "φιλοξενήσει" τους εκατοντάδες χιλιάδες ─αν όχι εκατομμύρια─ στρατιώτες, που απαιτεί μια τέτοια απόβαση και η οποία είναι πολλαπλάσια πιο δύσκολη από αυτήν της Νορμανδίας.

Είναι πολλαπλάσια πιο δύσκολη απ' αυτήν της Νορμανδίας γιατί η απόβαση στην περίπτωσή της γίνεται σε έναν συνολικά εχθρικό χώρο και όχι σε έναν κατακτημένο χώρο, όπου οι πληθυσμοί αντιλαμβάνονται τις αποβατικές δυνάμεις ως απελευθερώτριες δυνάμεις και άρα είναι φιλικές και συνεργάσιμες με τους "εισβολείς" ...Πολλαπλάσια πιο δύσκολη, γιατί όλοι ξέρουν από ΠΟΥ θα εκδηλωθεί και άρα αποκλείεται κάθε πιθανότητα αιφνιδιασμού. Χίλια χιλιόμετρα θάλασσας χωρίζουν την Ιβοζίμα από τις ιαπωνικές ακτές ...Τι αιφνιδιασμός μπορεί να γίνει;

 Επιπλέον, η Ιβοζίμα, λόγω μεγέθους, είναι παντελώς ακατάλληλη για "πλατφόρμα" τέτοιας επιχείρησης. Η Ιβοζίμα δεν είναι μια ασφαλής Αγγλία, που θα φιλοξενεί, θα ταΐζει και θα προετοιμάζει μια αποβατική δύναμη εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών, περιμένοντας τον κατάλληλο χρόνο για να δράσει ...Μια σταλιά γης είναι, που δεν έχει την υποδομή να φιλοξενήσει ούτε μία στρατιωτική μεραρχία. Η Ιβοζίμα δεν απέχει τα λίγα χιλιόμετρα του στενού τής Μάγχης από τον στόχο τής απόβασης ...Χίλια χιλιόμετρα μακριά είναι. Αν ξεκινήσεις για απόβαση, θα σε δουν και οι τυφλοί, θα σ' ακούσουν κι οι κουφοί ...Αναπόφευκτα, εφόσον μια αποβατική δύναμη είναι εκτεθειμένη όχι για ώρες, αλλά για ημέρες μέσα στη θάλασσα. Ούτε ο Τζάκ Νόρις του αυθεντικού Χόλυγουντ δεν θα επιχειρούσε τέτοια απόβαση.

Όχι με όπλα, αλλά με πέτρες να τους περίμεναν οι Ιάπωνες, θα τους διέλυαν. Το κράτος των Καμικάζι, αν έβρισκε "λαό" για απόβαση στο "τηγάνι" τής Ιβοζίμα, θα τον "τηγάνιζε" πριν καν επιβιβαστεί στα αποβατικά σκάφη Στα σκάφη, τα οποία δεν θα ήξεραν πού να τα "δέσουν" για να "φορτώσουν" τόσο κόσμο. Άρα; ...Άρα, η Ιβοζίμα ήταν ένα "θεατρικό" σκηνικό ενός στρατιωτικού "έργου". Η Ιβοζίμα δεν ήταν το καθοριστικό βήμα για την ολοκληρωτική παράδοση της Ιαπωνίας στις ΗΠΑ. Η Ιβοζίμα δεν άλλαξε το παραμικρό στην ισορροπία των δυνάμεων των εμπλεκομένων στον πόλεμο χωρών. Δεν δικαιολογεί η απώλειά της τη "συνέχεια" που είδαμε. Για να παραδοθεί ολοκληρωτικά ένα νησιωτικό κράτος, όπως η Ιαπωνία, πρέπει να έχει προδοθεί ...Να προδοθεί από κάποιον τόσο ισχυρό παράγοντα της εξουσίας, που να παγιδευτεί ο κόσμος να "εγκλωβιστεί" στη δική του συνενοχή και να μην αντιδράσει στην εισβολή κατακτητών.

 Γιατί τέτοιοι παράγοντες της ιαπωνικής εξουσίας είχαν ανάγκη να προδώσουν τον ιαπωνικό λαό και όχι να τον στρατεύσουν στην παλλαϊκή αντίσταση απέναντι στον ξένο κατακτητή; Γιατί να έχουν ανάγκη την προστασία των εισβολέων και όχι την προστασία τού λαού τους; ...Γιατί αυτοί οι παράγοντες της ιαπωνικής εξουσίας είχαν διαπράξει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και κινδύνευαν ...Γιατί ο επίδοξος κατακτητής ήταν ταυτόχρονα και κατήγορος των Διεθνών Δικαστηρίων και ήδη τους κουνούσε τη "δικογραφία" στα μούτρα τους. Όλοι αυτοί κινδύνευαν εξαιτίας των τεράστιων λαθών και βέβαια των επίσης τεράστιων εγκλημάτων τους ...Κινδύνευαν τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Η ήττα τής Ιαπωνίας στον πόλεμο και οι δικές της τεράστιες απώλειες κάπου θα "χρεώνονταν" και αυτό για την περίπτωση της Ιαπωνίας ήταν μέγα πρόβλημα. Ήταν πρόβλημα, γιατί υπάρχουν "θεσμοί", οι οποίοι δεν μπορούν να "χρεωθούν" λάθη και ήττες, γιατί αυτοκαταστρέφονται. Υπάρχουν πρόσωπα, που δεν είναι κοινοί "θνητοί", ώστε να αντέξουν τη "χρέωση" λαθών και εγκλημάτων ...Δεν ήταν περίπτωση όμοια με της Γερμανίας, όπου ο "μουντζούρης" φορτώθηκε στον Χίτλερ και μετά ΟΛΟΙ οι Γερμανοί "εν χορώ" ούτε είδαν ούτε ήξεραν για τον "φόνο". Ένας κοινός θνητός, όπως ο Χίτλερ, μπορούσε να πεταχτεί στα "σκουπίδια" τής γερμανικής ιστορίας και αυτό να μην επηρεάσει τη μετέπειτα "πορεία" της. Όμως, το ίδιο δεν μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση της Ιαπωνίας, παρ' όλο που υπήρχε ομοιότητα σε όλα τα υπόλοιπα δεδομένα.

Ο "Χίτλερ" τής Ιαπωνίας ήταν ο θεός-αυτοκράτορας του Σιντοϊσμού ...και αυτός δεν πιάνει τον "μουντζούρη". Ενώ όμως αυτός ο "θεός" μέσα στην Ιαπωνία δεν πιάνει "μουντζούρη", εκτός Ιαπωνίας ήταν ένας κοινός εγκληματίας.  Αυτό όμως ήταν ένα πρόβλημα, το οποίο δεν μπορούσε να ξεπεραστεί με τρόπο απλό. Ακόμα κι αν δεν ερχόταν ο "θεός" σε σύγκρουση με τον λαό του, εξαιτίας των τρομερών συνεπειών της ήττας, ήταν βέβαιο ότι κινδύνευε με Διεθνή Δικαστήρια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αν η διεθνής κοινότητα, εξαιτίας τής απαίτησής της να αποδώσει δικαιοσύνη, έσφιγγε τον "κλοιό" γύρω από την ηττημένη και άρα οικονομικά κατεστραμμένη Ιαπωνία, ήταν βέβαιο ότι θα κινδύνευε ο πλέον βασικός παράγοντας που εγκλημάτησε.

Ο επί Γης "θεός" τής Ιαπωνίας, ο οποίος είχε εξουσία ζωής και θανάτου πάνω στο σύνολο των υπηκόων του, ήταν αδύνατον να αποποιηθεί των τεραστίων ευθυνών του. Η απαίτηση των λαών του Ειρηνικού για δικαιοσύνη και τιμωρία των εγκληματιών, θα έφερνε την Ιαπωνία μπροστά σε τρομερά διλήμματα. Θα έπρεπε είτε να "θυσιάσει" τον θεό της ─για να σωθεί  η ίδια─ είτε να θυσιαστεί η ίδια ─για να σώσει τον θεό αυτόν─. Απλά πράγματα ...Είτε θα έπρεπε να παραδώσει τον αυτοκράτορα στα Διεθνή Δικαστήρια, για να τιμωρηθεί ως κοινός εγκληματίας πολέμου, είτε να ταυτιστεί με αυτόν και ν' αποδεχθεί η ίδια την τιμωρία που προβλέπεται για ένα κράτος που εγκλημάτησε.

 Η Ιαπωνία, δηλαδή, είχε μία επιλογή, την οποία δεν είχε για παράδειγμα η "όμοιά" της Γερμανία. Τα εγκλήματα της Ιαπωνίας, εν αντιθέσει προς αυτά της Γερμανίας, ήταν απολύτως προσωποποιημένα. Τα εγκλήματα της Ιαπωνίας είχαν "ονοματεπώνυμο". Στη Γερμανία, για παράδειγμα, δεν συνέβαινε αυτό. Τα εγκλήματα της Γερμανίας ήταν εγκλήματα του γερμανικού λαού στο σύνολό τους, εφόσον ο ίδιος ο λαός ─εκτός όλων των άλλων─ "δημιούργησε" και τον ίδιο τον Χίτλερ. Ο Χίτλερ ήταν δημιούργημα και συνένοχος με τον γερμανικό λαό. Υπήρχε συνυπευθυνότητα του λαού, γιατί ο λαός ήταν αυτός, ο οποίος ψήφισε έναν λαϊκιστή φασίστα και στη συνέχεια τον ακολούθησε για το κέρδος. Ο λαός δημιούργησε το κτήνος και ο ίδιος ο λαός εγκληματούσε οικειοθελώς  σε όλα τα μήκη και πλάτη τής Ευρώπης, εφόσον υπήρχε "σύμπλευση" συμφερόντων.

Σε αυτό το σημείο αποκαλύπτεται η συνενοχή και άρα η συνευθύνη και κατ' επέκταση οι συνέπειες αυτών. Οι Γερμανοί, ως λαός, πήραν ένα "σκουπίδι" των μπυραριών και του δρόμου και του έδωσαν την ισχύ να γίνει ένα Κτήνος τής ιστορίας. Από τη συλλογική τους δύναμη έδωσαν ατομική δύναμη στο Κτήνος να χτυπήσει άλλους λαούς. Από τη στιγμή που τα εγκλήματα αυτά δεν είναι ιδεολογικού ή θρησκευτικού τύπου και φέρνουν οικονομικό όφελος στον λαό που τον ανέδειξε και τον ακολούθησε, η συνυπευθυνότητα σε περίπτωση ήττας οδηγεί σε οριζόντια "κατανομή" ευθυνών και ποινών. Τα κέρδη, επειδή είναι εθνικά, σε περίπτωση ήττας μετατρέπονται σε ζημιές του ιδίου επιπέδου και άρα σε εθνικές. Τα οικονομικά κέρδη, τα οποία εισπράχθηκαν από το έθνος που εγκλημάτησε, μετατρέπονται σε αποζημιώσεις, οι οποίες πρέπει να καταβληθούν στα θύματά τους. Όταν όλοι μαζί "πλιατσικολογούν" εις βάρος των άλλων λαών, όλοι μαζί καλούνται να αποζημιώσουν τα θύματά τους.

Απλά πράγματα. Από τη στιγμή που ο λαός κάνει το σφάλμα, ο λαός το "πληρώνει" στο ίδιο "νόμισμα". Αν εγκληματήσει για οικονομικά κέρδη, η ήττα μετατρέπεται σε οικονομική ζημιά. ΄Ό,τι αποκτήθηκε ή αναπτύχθηκε από τη Γερμανία εις βάρος άλλων λαών γενικά ─και ανθρώπων ειδικά─ "κατάσχεται" και αποδίδεται ως "αποζημίωση" στα θύματά της. Το σύνολο των υλικών και άυλων αποκτημάτων μοιράζεται ως αποζημίωση. Η τεχνογνωσία, για παράδειγμα, της Bayer, της Mercedes, της Volkswagen ή της Krupp έπρεπε να αφαιρεθεί άπαξ και δια παντός από τη Γερμανία και τον λαό της και να αποδοθεί στα θύματά της. Το ίδιο το κράτος ─ενός λαού που εγκλημάτησε, χρησιμοποιώντας την ισχύ ενός κρατικού μηχανισμού─ θα έπρεπε να τεθεί υπό στενή επίβλεψη επ' αόριστον.

Η ηττημένη Γερμανία και ο λαός της θα έπρεπε μεταπολεμικά να είναι ένα από τα πιο φτωχά κράτη τού κόσμου ...Δίπλα στη Μπουρκίνα Φάσο θα έπρεπε να βρίσκεται το όνομά της στις λίστες των κρατών και αυτό μόνον εφόσον και εάν οι ευρωπαϊκοί λαοί ήταν γενναιόδωροι με αυτήν και επέτρεπαν την ανεξάρτητη πορεία της. Αυτό ακριβώς το οποίο επεδίωκε ο Κλεμανσώ ως τιμωρία τής Γερμανίας μετά το μακελειό τού Α.Π.Π. ...Μια τιμωρία, που, όπως εκ των υστέρων γνωρίζουμε, αν είχε εφαρμοστεί, θα γλίτωνε την Ευρώπη από έναν νέο ισοπεδωτικό πόλεμο και από δεκάδες εκατομμύρια νεκρών. Όπως αντιλαμβανόμαστε, η ποινή τής υποταγής και κηδεμονίας τής Γερμανίας οφειλόταν στην συνυπευθυνότητα του λαού της. Δεν υπήρχε στην περίπτωσή της κάποιο πρόσωπο ν' αναλάβει το σύνολο της ευθύνης, ώστε ο γερμανικός λαός ν' απαλλαγεί από τέτοιου είδους "βάρη".

Αντίθετα στην Ιαπωνία, ο λαός δεν ήταν συνυπεύθυνος στα εγκλήματα του ιαπωνικού κράτους, γιατί δεν συμμετείχε στις αποφάσεις αυτές, οι οποίες οδήγησαν στα εγκλήματα. Ακόμα κι όταν εγκληματούσε, το έκανε, υπακούοντας σε "θέσφατα", των οποίων την ορθότητα δεν νομιμοποιούνταν να κρίνει. Ακολούθησε τις εντολές ενός υπάρχοντος "θεού" και δεν έφτιαξε τέτοιον το πρώτο "σκουπίδι" που του υποσχέθηκε λύσεις στα οικονομικά προβλήματά του εις βάρος των άλλων λαών, όπως συνέβη με τη Γερμανία και όπως συμβαίνει με τις συμμορίες των δρόμων.

Είναι άλλο πράγμα, δηλαδή, ως λαός να μετατρέπεις ένα "σκουπίδι" σε θεό, για να πας να επωφεληθείς από την απανθρωπιά του και άλλο πράγμα να σε διατάζει ο θεός σου να γίνεις απάνθρωπος. Ο αυτοκράτορας των Ιαπώνων ήταν ένας ζωντανός θεός και η επιθυμία του ήταν διαταγή ...Μόνος του αποφάσιζε, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα συλλογικό ή άλλο όργανο του λαού ...Ήταν ένας "τρελός" Ιησούς αν οι Ιάπωνες ήταν χριστιανοί ή ένας "τρελός" Μωάμεθ αν αυτοί ήταν μωαμεθανοί ...Υπεράνω κρίσεως ήταν και αποκλειστικά υπεύθυνος για τη συμπεριφορά και άρα και για τις πράξεις τού ιαπωνικού λαού, που ─όπως όλοι οι πιστοί των θρησκειών─ "εκτελεί" τις εντολές τού Θεού και δεν τις "κρίνει" Δεν τις κρίνει ούτε όταν του ζητάνε να αυτοκτονήσει ούτε όταν του ζητάνε να σκοτώσει. Μόνον να δει κάποιος την "εντολή" Χιροχίτο για αυτοκτονία των υπηκόων του και θα καταλάβει ΠΟΙΟΣ έπαιρνε τις αποφάσεις των εγκλημάτων για τους ΑΛΛΟΥΣ. 

Η Ιαπωνία, δηλαδή, ούτε στο θεωρητικό επίπεδο δεν έπρεπε να τύχει της αντιμετώπισης της Γερμανίας με τη στρατιωτική κατοχή ...Αρκούσε η τιμωρία τού Αυτοκράτορά της ...Αρκούσε η "αποκαθήλωση" του ηλίθιου "θεού" της. Η θρησκεία της έπρεπε να "επαναρυθμιστεί", εφόσον ο πόλεμος που έκανε μπορούσε να θεωρηθεί θρησκευτικός και άρα ν' απαλλαγεί ο λαός στην περίπτωση που υπήρχε ζωντανός ο "υπεύθυνος". Για έναν λαό, δηλαδή, ο οποίος κινείται αποκλειστικά με θρησκευτικά "ελατήρια", αρκεί η τιμωρία τής ακύρωσης της θρησκείας του και βέβαια η "θεοκτονία". Αν διαπράττει ένα έγκλημα για θρησκευτικούς λόγους, θέλοντας να "σκοτώσει" τον "θεό" των άλλων, σε περίπτωση ήττας χάνει τον "θεό" του. Είναι δηλαδή τελείως διαφορετική περίπτωση ένας θρησκευτικός πόλεμος από τους εθνικούς πολέμους μεταξύ ομόθρησκων κρατών ...Ένας πόλεμος ανιδιοτελών φανατικών από έναν πόλεμο πονηρών πλιατσικολόγων.

Καθημερινά το αντιλαμβανόμαστε αυτό. Όπως για παράδειγμα δεν φταίει το κράτος και ο λαός τού Ιράκ για την ISIS των φανατικών μωαμεθανών τού  Αμπου Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι, επειδή ως οργάνωση εμφανίζεται με "έδρα" του το ιρακινό έδαφος, έτσι δεν έφταιγε το ιαπωνικό κράτος και ο ιαπωνικός λαός για τη θρησκευτική βία, την οποία εξαπέλυσε το σιντοϊστικό ιερατείο με έδρα την Ιαπωνία. Όπως δεν τιμωρείται, για παράδειγμα, η Σαουδική Αραβία για τα θρησκευτικά εγκλήματα σαουδαραβικής καταγωγής πολιτών, έτσι και η Ιαπωνία δεν θα μπορούσε να τιμωρηθεί συλλογικά. Όπως δεν τιμωρήθηκε η Σαουδική Αραβία για την 11^η Σεπτεμβρίου, επειδή είχαν συμμετοχή σ' αυτήν πολίτες της, έτσι και το εθνικό ιαπωνικό κράτος ήταν ανεύθυνο για εγκλήματα πιστών, οι οποίοι ακολουθούν τον "Θεό" τους ...Τον ίδιο τον ενσαρκωμένο θεό τους και όχι κάποιον θνητό αρχιερέα του.

Αρκεί για όλους αυτούς ως τιμωρία η "εξόντωση" ενός ζωντανού "Ιησού" ή ενός ζωντανού "Μωάμεθ" και άρα το σπάσιμο της αλυσίδας τής διαδοχής. Αρκεί για όλους αυτούς ως τιμωρία να "παραδεχθεί" δημοσίως και σε Διεθνές Δικαστήριο ο ίδιος ο "θεός" τους την ανεπάρκειά του, την ανικανότητά του και τελικά το "ψεύδος" όλων όσων εκφράζει.  Αρκεί να αποδειχθεί με στοιχεία η απανθρωπιά, τα εγκλήματά του και οι ανθρώπινες αδυναμίες του. Αρκεί να οδηγηθεί το Κτήνος στην εξόντωση και η τάξη αποκαθίσταται αμέσως. Αποκαθίσταται, γιατί για τους πιστούς μιας θρησκείας η αποκαθήλωση του Θεού τους είναι μεγαλύτερη τιμωρία ακόμα και από την πιο σκληρή κατοχή.

Η μεγάλη προδοσία...

Υπό τις εντολές αυτού του ζωντανού Κτήνους οι Ιάπωνες εγκλημάτησαν σε όλη την ανατολική "ακτή" τής Ασίας. Κινέζοι, Κορεάτες, Φιλιππινέζοι κλπ. γνώρισαν τα αποτελέσματα της αλαζονείας ενός κοινού βλάκα, ο οποίος νόμιζε ότι είναι θεός, που μπορεί να χειρίζεται τις ανθρώπινες ζωές σαν παιχνίδια του ...Ενός κομπλεξικού νάνου, ο οποίος νόμιζε ότι "ψηλώνει", όταν "ξαπλώνει" κάτω τους ανθρώπους. Αυτού του ηλίθιου ανθρώπου τις ανθρωποκτόνες εντολές εκτελούσαν οι Ιάπωνες. Ξεκίνησαν μάλιστα να εγκληματούν δύο χρόνια πριν από τον Χίτλερ.  Δεν υπάρχει έγκλημα, το οποίο να ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που να μην το έχουν διαπράξει.  

Στην πραγματικότητα η "προσφορά" αυτού του Κτήνους στον ανθρώπινο πολιτισμό είναι να προσθέσει νέους τύπους εγκλημάτων, τα οποία θα προβλέπονταν από τότε στα οριζόμενα από το Διεθνές Δίκαιο ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Δεν υπήρχε έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, που να μην το διέπραξε. Από εθνοκαθαρτικές επιχειρήσεις, μαζικές εκτελέσεις, καταναγκαστική εργασία και ιατρικά πειράματα μέχρι μαζική βίαιη εκπόρνευση γυναικών, προκειμένου να είναι "χαρούμενοι" οι στρατιώτες τού αυτοκρατορικού Κτήνους. Δεν υπήρχε "γωνιά" της Ασίας, που να "βρέχεται" από τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου το Κτήνος αυτό να μην εγκλημάτησε, φέροντας την απόλυτη ΕΥΘΥΝΗ.

Όταν λοιπόν το 1945 ο "Άξονας" είχε ήδη καταρρεύσει, ο "θεϊκός" καραγκιόζης πανικοβλήθηκε. Έβλεπε τον συνάδελφό του Χίτλερ να κρύβεται στα "λαγούμια" σαν ποντικός και γνώριζε πως ήταν θέμα χρόνου η σειρά του. Ταυτόχρονα γνώριζε κι από πρώτο χέρι την "τύχη" τού Κινέζου αυτοκράτορα και αυτό τον πανικόβαλε. Τα εκ του ασφαλούς "θεϊκά" εγκλήματα είχαν τελειώσει και "έβλεπε" το ζοφερό του μέλλον. Στην καλύτερη περίπτωση θα είχε την τύχη τού "μεροκαματιάρη" Που Γι. Μπροστά σ' αυτό το τρομερά δυσοίωνο μέλλον, η προδοσία ήταν εύκολη επιλογή για το "θεϊκό" κουτορνίθι ...Εύκολη επιλογή, γιατί θεωρούσε αυτονόητο δικαίωμά του να ενεργεί όπως τον βόλευε, χωρίς ποτέ να κρίνεται για τις πράξεις του. Από τότε που γεννήθηκε θεωρούσε ότι βρίσκεται υπεράνω κρίσης, και αυτό βεβαίως αφορούσε και τα λάθη του.

Είναι προφανές λοιπόν ότι, αρκετά πριν φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο, είχαν παρθεί κάποιες αποφάσεις. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι, βλέποντας πού οδηγείται η κατάσταση, ήρθε σε μυστική συνεννόηση με τους Αμερικανούς, προκειμένου να διαπραγματευτεί ξεχωριστά την προσωπική του σωτηρία. Ως "αντιπαροχή" θα τους παρέδιδε την Ιαπωνία, για να σωθεί ο ίδιος. Η σωτηρία του ήταν να βάλει "μέσα" στην Ιαπωνία τους Αμερικανούς, ώστε να τον σώσουν και να τον διατηρήσουν στον θρόνο του. Θα πρόδιδε τον λαό και το κράτος του, για να σωθεί ο ίδιος και η θέση του. Οι Αμερικανοί δέχθηκαν αυτού τους είδους τα "παζάρια", γιατί μόνον κέρδος θα είχαν απ' αυτά.

Αυτό δεν το λέμε εμείς ...Αυτό το λένε τα γεγονότα με τη χρονολογική σειρά που εξελίσσονταν. Η μεταπολεμική Τάξη Πραγμάτων, στην οποία εκ των δεδομένων συμπεριλαμβανόταν και η Ιαπωνία, "χτιζόταν" πολύ πριν ολοκληρωθεί ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ...Από το 1944 συγκεκριμένα ...Έναν χρόνο πριν τις ατομικές βόμβες τής Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Τότε έγινε η Νομισματική και Χρηματοοικονομική Διάσκεψη στο Μπρέτον Γουντς τού Νιου Χάμσαϊρ των ΗΠΑ (1-22 Ιουλίου 1944). Τότε γεννήθηκε το σύστημα των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών των νομισμάτων, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τότε "τακτοποιούνταν" ο μεταπολεμικός κόσμος, χωρίς να έχει τελειώσει ο πόλεμος. Τότε οι νικητές — που ακόμα δεν είχαν νικήσει —  έστηναν τους βασικούς πυλώνες τής σημερινής παγκόσμιας Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Είναι δυνατόν να γίνονταν όλα αυτά, χωρίς να έχουν βάλει στο "χέρι" την Ιαπωνία; Είναι δυνατόν να έχουν γίνει αυτά, χωρίς οι Αμερικανοί να έχουν θέσει υπό τον έλεγχό τους το "άκρο" τού "Άξονα" στην Ανατολή; Κάτι γνώριζαν για να τα κάνουν όλα αυτά. Κάτι γνώριζαν, το οποίο αγνοούσαν όλοι οι υπόλοιποι. Αυτό το "κάτι" ήταν πως είχαν διασφαλισμένο τον έλεγχο τόσο της Γερμανίας όσο και της Ιαπωνίας και γι' αυτό φέρονταν ως Πλανητάρχες. Να μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το 1944. Απλά ο χειρισμός θα γινόταν με διαφορετικό τρόπο ...Οι "ταπεινοί" Χίτλερ και Μουσολίνι θα πήγαιναν μετά τη "χρήση" τους κατ' ευθείαν στα "σκουπίδια", ενώ κάποιοι άλλοι — πιο "ιεροί" —  τους ήταν πιο χρήσιμοι ζωντανοί. Οι Αμερικανοί ήταν σίγουροι για τον σχεδιασμό τους, γιατί είχαν στα χέρια τους την "προσφορά" τού πανικοβλημένου αυτοκράτορα και έπρεπε να την διεκδικήσουν. Αντιλήφθηκαν εγκαίρως την ηλιθιότητα του Κτήνους και θέλησαν να την εκμεταλλευτούν.  

Όμως, το πρόβλημα στην περίπτωση της Ιαπωνίας ήταν άλλο και ήταν τεράστιο. Πώς θα "έμπαιναν" οι Αμερικανοί στην Ιαπωνία; Πώς θα δικαιολογούσαν την στρατιωτικά ανεξήγητη επιτυχή "εισβολή" τους στην Ιαπωνία, χωρίς να "καρφωθεί" αυτός που τους άνοιξε την "πόρτα"; Η Ιαπωνία δεν ήταν "πίσω" από μερικά ποτάμια, όπως ήταν για παράδειγμα η Γερμανία. Η Ιαπωνία βρισκόταν έναν ωκεανό μακριά. Η Ιαπωνία ήταν πολύ "μακριά" από τις δυνατότητές τους να διεκδικηθεί και να κατακτηθεί με τον οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Αυτό, δηλαδή, το οποίο στην περίπτωση της Γερμανίας μπορούσαν να πάρουν μόνοι τους, χωρίς να έχουν την ανάγκη συνωμοσίας και άρα την ανάγκη μιας προδοσίας τού Χίτλερ, στην περίπτωση της Ιαπωνίας δεν μπορούσε να επαναληφθεί.

Για να μπορέσουν οι Αμερικανοί να μπουν σαν κατακτητές μέσα στην Ιαπωνία, είχαν ανάγκη την προδοσία. Για να μπουν στην Ιαπωνία, χρειαζόταν τον προδότη, ο οποίος θα τους έβαζε μέσα σ' αυτήν. Για να μπουν στην Ιαπωνία, έπρεπε ο προδότης να παραμείνει ζωντανός και άρα οι "αυτοκτονίες" τύπου Χίτλερ ή τα δημόσια "λιντσαρίσματα" τύπου Μουσολίνι δεν ήταν μέσα στα σχέδιά τους. Τι έκαναν; ..."Σκηνοθέτησαν" μια παράσταση "κατάκτησης" ...Την πιο πετυχημένη "παράσταση" κατάκτησης που εκείνη την εποχή "παιζόταν" στην Ευρώπη. Μετέφεραν την ευρωπαϊκή "επιτυχία" στην άλλη μεριά τού Πλανήτη. Τι κι αν δεν ήταν όμοια τα δεδομένα; Τι κι αν υπήρχαν "κενά", που μόνον το Χόλυγουντ θα μπορούσε να αγνοήσει; Με λίγη προπαγάνδα και πολλούς εκβιασμούς κάτι θα γινόταν. Ξαφνικά ο Ειρηνικός Ωκεανός έγινε "στενός" όσο το στενό τής Μάγχης. Μυστηριωδώς η Ιβοζίμα έγινε μεγάλη όσο η Βρετανία ...Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι θα γίνονταν Δρέσδη και Βερολίνο...

...Η αμερικανική κατάκτηση της Ιαπωνίας ήταν μεγαλύτερη "απάτη" στην στρατιωτική ιστορία τής ανθρωπότητας. Οι Αμερικανοί με "αντιπαροχή" την προσωπική σωτηρία ενός προδότη πέτυχαν να κατακτήσουν το τεράστιο νησιωτικό κράτος με απειροελάχιστο κόστος ...Η πιο "τζάμπα" στρατιωτική επιτυχία αυτού του μεγέθους ΟΛΩΝ των εποχών. Μόνον με μια τόσο καθοριστική προδοσία θα μπορούσαν να εμφανιστούν σαν κατακτητές ενός τέτοιου κράτους κάτι "κλαρινοστρατηγοί" σαν Μακ Άρθρουρ ...Στρατηγοί, που η μόνη τους δουλειά ήταν να προστατεύουν τον προδότη από τους εχθρούς του και τα θύματά του.

Αυτή ήταν η δουλειά τού Μακ Άρθρουρ στην Ιαπωνία ...Να αλλάξει μαρτυρίες, να παραποιήσει στοιχεία, να εξαφανίσει καταθέσεις και μάρτυρες, προκειμένου να εμφανιστεί ο προδότης σαν ανεύθυνος "διακοσμητικός" ηγέτης δυτικού τύπου ...Από "θεός"-στρατηγός να εμφανιστεί σαν ανεύθυνη "βασίλισσα Σίσσυ". Ξαφνικά η υπογραφή του, η οποία βρισκόταν σε όλα τα έγγραφα, θα είχε τυπικό και γραφειοκρατικό χαρακτήρα. Ξαφνικά όλες οι φωτογραφίες τού έφιππου "θεού", εμφανίζονταν σαν εικόνες από τελετές, που θα μπορούσαν να αφορούν μόνον τους τουρίστες ...Είχαν την τεχνητή "αγριάδα" που έχουν οι χοροί των "αγριεμένων" Μαορί τής Νέας Ζηλανδίας.

Ήταν υποχρεωμένοι οι Αμερικανοί να "μαγειρέψουν" όλη την κατάσταση, γιατί ο "θεός" κινδύνευε με αποκαθήλωση και σε μια τέτοια περίπτωση κινδύνευαν και οι ίδιοι να φύγουν με τις κλωτσιές από την Ιαπωνία ...Στην κυριολεξία με τις κλωτσιές και με συνοπτικές διαδικασίες. Η προδοσία έπρεπε να συγκαλυφθεί, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα γινόταν αποδεκτή ούτε η αμερικανική κατοχή από τον ιαπωνικό λαό. Αυτά, τα οποία συμφωνούσαν οι συνωμότες κάτω από το "τραπέζι", θα έπρεπε να παρουσιαστούν με έναν ανάλογο "θεατρικό" τρόπο, ώστε να καμφθούν οι αντιδράσεις του λαού, που θα εξαναγκαζόταν σε μια ταπεινωτική υποταγή. Αν δεν το κατάφερναν αυτό, θα αντιδρούσαν οι Ιάπωνες και αυτό θα σήμαινε αποτυχία του όλου σχεδιασμού. Θα καταλάβαιναν την προδοσία τού "θεού" τους και αυτό θα σήμαινε τόσο το τέλος αυτού του "θεού" της πλάκας όσο και το τέλος της δικής τους παραμονής στην Ιαπωνία.

Η πιο μεγάλη "παράσταση" στην ιστορία τής ανθρωπότητας.

Γι' αυτόν τον λόγο έπρεπε από πολύ νωρίς να στηθεί μια "παράσταση" τρόμου που τους βόλευε ...Έπρεπε να στηθεί μια "παράσταση" χολιγουντιανού τύπου ..."Παράσταση" στην οποία θα δούλευαν πραγματικοί επαγγελματίες τής προπαγάνδας και της επικοινωνίας. Δεν είναι παράξενο που η διάσημη φωτογραφία τής Ιβοζίμα τραβήχτηκε από τον Τζο Ρόζενταλ, ο οποίος ήταν επαγγελματίας φωτογράφος και μάλιστα μετά από πολλές αποτυχημένες λήψεις. Οι "κομπάρσοι" έστηναν και ξαναέστηναν την αμερικανική σημαία μέχρι να "πετύχει" η φωτογραφία.

Ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός ...Έπρεπε να δημιουργηθεί τόσο στην Ιαπωνία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο η εντύπωση ότι στην Ανατολή "παιζόταν" το ίδιο "έργο" με αυτό της Δύσης. Έπρεπε να πειστούν όλοι ότι ο "Άξονας" κατέρρεε παγκοσμίως και κατέρρεε με τον ίδιο τρόπο παντού. Ό,τι ήταν η Νορμανδία στη Δύση έπρεπε να γίνει η Ιβοζίμα στην Ανατολή. Μετά την επιτυχή απόβαση στην Νορμανδία, οι Αμερικανοί ήταν έτοιμοι να εισβάλουν στην ηττημένη Γερμανία και το ίδιο μετά την Ιβοζίμα προετοιμάζονταν να κάνουν και στην ηττημένη Ιαπωνία. Αυτόν τον προπαγανδιστικό στόχο είχαν οι επαγγελματίες τής επικοινωνίας ...Να δημιουργήσουν μια άποψη αμερικανικής ακατάσχετης "κατακτητικής" δραστηριότητας, η οποία υποτίθεται δεν θα σταματούσε αν δεν "έφτανε" στο Τόκιο.

Οι Αμερικανοί θα εμφανίζονταν σαν οι ασταμάτητοι "κατακτητές", που, μετά την απόβαση στην "νορμανδική" Ιβοζίμα, θα απειλούσαν με κατάκτηση το ένα μετά το άλλο ιαπωνικό νησί, μέχρι να τα κατακτήσουν όλα. Θα εμφανίζονταν σαν απειλητικοί εχθροί τού συνόλου του ιαπωνικού λαού. Αυτός ήταν ο βασικός τους στόχος ...Θα συνέχιζαν τον πόλεμο, ακόμα και τη στιγμή που πρακτικά αυτός είχε τελειώσει, μόνο και μόνο για να έχουν "απέναντί" τους το σύνολο των Ιαπώνων. Δεν θα άφηναν την εγκληματική ηγεσία τού ιαπωνικού λαού να αποκολληθεί από αυτόν, ώστε να έρθουν σε μια μεταξύ τους σύγκρουση. Δεν θα ξεχώριζαν τον εγκληματία ηγέτη από τον λαό του και άρα δεν θα απαιτούσαν μόνον την τιμωρία τού αυτοκράτορα, χωρίς κάποιο μεγάλο κέρδος εις βάρος τού λαού.

Η αρχή αυτής της στρατηγικής είναι μία και μοναδική. Αν η Ιαπωνία ερχόταν "αντιμέτωπη"  με τα εγκλήματά της, θα διαχωριζόταν ο λαός από τον αυτοκράτορα. Αν η Ιαπωνία ερχόταν αντιμέτωπη με τους Αμερικανούς, ο λαός θα ταυτιζόταν με τον αυτοκράτορα. Το δεύτερο ήταν αυτό που συνέφερε τους Αμερικανούς και αυτό έκαναν. Με τη συνέχιση του πολέμου θα απειλούσαν το σύνολο του λαού και με τον τρόπο αυτόν θα έδιναν στον αυτοκράτορα το "άλλοθι" που έχει ανάγκη πάντα ο προδότης, για να "ανακατευτεί" με τα θύματά του ...Θα του έδιναν τη δυνατότητα να εμφανιστεί σαν ηγέτης, ο οποίος πολεμά μαζί με τον λαό για την πατρίδα του.

 Από τη στιγμή που θα του έδιναν τη δυνατότητα να κρυφτεί "πίσω" από τον λαό — τη στιγμή που τα ιαπωνικά εγκλήματα σε ολόκληρο τον κόσμο "εκκρεμούσαν" —  ήταν θέμα χρόνου να μετακινηθεί η ευθύνη αυτών των εγκλημάτων — και άρα και η τιμωρία που τους αντιστοιχούσε —  στον λαό και όχι στον ίδιο ...Αυτό, δηλαδή, το οποίο βόλευε τους Αμερικανούς. Να πληρώσει ο λαός τα εγκλήματα, με τίμημα αυτής της τιμωρίας την πατρίδα του, και όχι ο ίδιος ο εγκληματίας, με τίμημα τη θέση του και βέβαια τη ζωή του. Με τον τρόπο αυτόν θα έβαζαν τον "θεό" στην ίδια πλευρά με τον λαό του και όχι "απέναντι", όπως θα συνέβαινε αν τελείωνε για τους Ιάπωνες ο πόλεμος χωρίς την αμερικανική εισβολή στην Ιαπωνία.

Στο σημείο αυτό βρισκόταν το πρόβλημά τους. Αν τελείωνε ο πόλεμος χωρίς την αμερικανική εισβολή, οι Αμερικανοί δεν θα μπορούσαν να "μαγειρέψουν" τα στοιχεία των ιαπωνικών εγκλημάτων όπως βόλευε τον ιμπεριαλισμό τους. Σε μια τέτοια περίπτωση τη διαχείριση των στοιχείων εκείνων, που αφορούσαν τα εγκλήματα της ιαπωνικής διοίκησης, θα την είχαν οι Ιάπωνες αντιμοναρχικοί μαζί με ξένους παρατηρητές τής Διεθνούς Κοινότητας. Οι Ιάπωνες, ως λαός, θα αναγκάζονταν από τη Διεθνή Κοινότητα να κάνουν την επιλογή τους ανάμεσα στην τιμωρία ενός εγκληματία αυτοκράτορα — ο οποίος έπρεπε να παραδοθεί στην Διεθνή Κοινότητα για να δικαστεί —  ή στη δική τους συλλογική τιμωρία. Σε μια τέτοια περίπτωση θα αναγκάζονταν να κάνουν την αυτοκριτική τους και βέβαια να αποδώσουν τις ευθύνες για τα δεινά — που αναγκαστικά θα τους έβρισκαν —  σε εκείνον που ήταν υπεύθυνος γι' αυτά.

Ο αυτοκράτορας ήταν ήδη μισητός από μεγάλο μέρος τής κοινωνίας και άρα ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα υπήρχε εμφυλιοπολεμικού τύπου "διαφωνία" για την τύχη του ...Ήταν βέβαιο ότι θα υπήρχε κάποια συλλογική βούληση να παραδοθεί στα Διεθνή Δικαστήρια, προκειμένου να εξευμενιστεί η παγκόσμια κοινή γνώμη, η οποία ήταν έξαλλη με τους εγκληματίες φασίστες τού "Άξονα". Ήταν όμως επίσης απολύτως βέβαιο ότι για χάρη τής θρησκείας και των οπαδών του θα εξοντωνόταν πολύ πριν φτάσει στην ταπείνωση των Διεθνών Δικαστηρίων. Οι επιλογές τού Χιροχίτο, δηλαδή, δεν ήταν πολλές ...Ή θα είχε το τέλος τού Χίτλερ ή αυτό του Μουσολίνι ...Είτε θα αυτοκτονούσε μόνος του είτε θα τον "αυτοκτονούσε" ο λαός του. Σε κάθε περίπτωση όμως θα εξοντωνόταν ο αυτοκράτορας ως πρόσωπο, για να σωθεί η θέση του και βέβαια η ίδια η θρησκεία από την πρωτοφανή κρίση. Θα μπορούσε αυτήν τη θέση να την αναλάμβανε κάποιος από τα αδέρφια του μέχρι να ενηλικιωθεί ο φυσικός διάδοχός του.

 Αυτό το σενάριο βόλευε τους Ιάπωνες, γιατί την ευθύνη θα την έπαιρνε ο αποκλειστικά υπεύθυνος και θα σωζόταν τόσο η θρησκεία τους όσο και η συλλογική τους "ανευθυνότητα". Αυτό, όμως, όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, εκτός από τον θρασύδειλο Χιροχίτο δεν βόλευε και τους Αμερικανούς στα δικά τους σχέδια. Αυτοί ήθελαν να μετατρέψουν πάση θυσία τις ατομικές ευθύνες τού "θεού" σε συλλογικές του λαού του. Τους συνέφερε η συλλογική ευθύνη, γιατί είχαν βάλει στο στόχαστρό τους την ίδια την Ιαπωνία. Τους συνέφερε να εξομοιώσουν την Ιαπωνία με τη Γερμανία, για να εισβάλουν σ' αυτήν ως δύναμη κατοχής. Ο σχεδιασμός τους είχε ως στόχο να προστατεύσει τον προδότη και ταυτόχρονα να τους επιτρέψει να εισβάλουν στην Ιαπωνία για λόγους "δικαιοσύνης" ...υποτίθεται για να τιμωρήσουν τον αμετανόητο λαό.

Τον λαό θα εμφάνιζαν σαν "εγκληματία" την ώρα που είχαν "συμφωνήσει" μυστικά να προστατεύσουν τον προδότη αυτοκράτορα. Επειδή όμως, λόγω των ιδιομορφιών της νησιωτικής Ιαπωνίας, η αναπόφευκτη "τιμωρία" του λαού — που ήταν η υποταγή του —  δεν ήταν εύκολο να "σερβιριστεί" ως μια "βατή" στρατιωτική επιλογή, αναγκαστικά κατέφυγαν στη "σκηνοθεσία" και βέβαια στην προπαγάνδα. Έπρεπε να πειστεί ο ιαπωνικός λαός πως είναι στις δυνατότητες των Αμερικανών να τον κατακτήσουν στρατιωτικά και αυτό μπορούσε να γίνει μόνον με ψέματα ...Αυτό, το οποίο περιγράψαμε πιο πάνω πως ήταν πρακτικά αδύνατον να επιτύχουν με στρατιωτικά μέσα ...Αυτό, το οποίο είπαμε ότι απαιτούσε "σκηνοθεσία" για να γίνει πειστικό. Εκμεταλλεύτηκαν τη γενική κατάσταση της εποχής και δοκίμασαν το μεγάλο "κόλπο".

Στην εποχή που προέλαυναν οι σύμμαχοι στην Ευρώπη και έμπαιναν μέσα στη Γερμανία, θέλησαν να μεταφέρουν την ίδια "εικόνα" στην Ιαπωνία, η οποία όμως δεν είχε τα ίδια δεδομένα. Σε μια εποχή, που, λόγω πολέμου, την ενημέρωση την είχε αποκλειστικά ο στρατός και όποιος "διαφωνούσε" ήταν είτε προδότης είτε κατάσκοπος, ό,τι ήθελαν έλεγαν και όπως ήθελαν τα παρουσίαζαν. Σε αυτήν τη virtual κατάσταση ο Ειρηνικός Ωκεανός έχει το "πλάτος" τού Ρήνου και "γεφυρώνεται" με τρόπο μαγικό ...Η Ιαπωνία είναι "εκτεθειμένη" σε μια εισβολή όσο και η Γερμανία. Αυτό, το οποίο στην Ευρώπη ήταν μια πραγματικότητα, την οποία ο Χίτλερ δεν μπορούσε να σταματήσει, στην Ιαπωνία ήταν μια "παράσταση", την οποία ο "Χίτλερ" έπρεπε να "στήσει", για να προχωρήσει. Στην πρώτη περίπτωση η αναπόφευκτη πραγματικότητα στέρησε τη ζωή από τον Χίτλερ, ενώ στη δεύτερη περίπτωση η τεχνητή "παράσταση" έσωσε τη ζωή στον "Χίτλερ".

Τότε πάρθηκαν οι μεγάλες αποφάσεις, τις οποίες είχε ανάγκη μια τέτοια "υπερπαραγωγή" ...Αποφάσεις, όμως, οι οποίες για τους απλούς ανθρώπους θα είχαν κόστος σε πολύ αίμα και άρα και πολύ θανατικό. Τότε κάποιοι στρατηγοί αποφάσισαν να χύσουν άφθονο αμερικανικό αίμα στο "πουθενά". Αυτή η "παράσταση" τρομοκράτησης του ιαπωνικού λαού ξεκίνησε από την Ιβοζίμα. Ήταν μια πανάκριβη σε αίμα "παραγωγή", αλλά ικανή να δημιουργήσει τις επιθυμητές εντυπώσεις. Οι Αμερικανοί πήραν πάνω τους όλο το κόστος τής "παράστασης", γιατί από τη μία θα εισέπρατταν μόνοι τους το κέρδος τής κατάκτησης της Ιαπωνίας και από την άλλη δεν ήθελαν ανεπιθύμητους μάρτυρες. Οι "σκηνοθέτες" με τη βοήθεια της "κάμερας" μιμούνταν την ευρωπαϊκή κατάσταση, ενώ τα δεδομένα ήταν παντελώς διαφορετικά. Ό,τι δεν "έπιανε" η κάμερα απλά δεν υπήρχε, όπως γίνεται στον κινηματογράφο. Αν η "κάμερα" ήθελε να "σβήσει" 1000 χιλιόμετρα θάλασσας, θα "έπιανε" μια μικρή λωρίδα θάλασσας, και ο θεατής θα "έβλεπε" κάτι σαν "ποτάμι".

Ξεκινώντας από την Ιβοζίμα, μιμούνταν την αιματηρή απόβαση στη Νορμανδία και "υπόσχονταν" την απρόσκοπτη προέλαση προς τον εχθρό ...Μια προέλαση με αμερικανικό "καλπασμό" ακόμα και πάνω στα κύματα. Στη συνέχεια θα ακολουθούσε το πρωτοφανές σοκ των ατομικών βομβών, για να δικαιολογήσει την επίσης πρωτοφανή παράδοση ενός απλά "τραυματισμένου" γίγαντα, ο οποίος δεν αντιστάθηκε στους εχθρούς του ούτε ίσα με τη Μάλτα. Ούτε μία σφαίρα δεν έπεσε υπέρ βωμών και εστιών στην Ιαπωνία. Πώς να πέσει τέτοια, όταν οι "βωμοί" πρόδωσαν τον λαό; Γιατί μιλάμε για "παράσταση" τρομοκρατίας και απλή πρόκληση σοκ, αναφερόμενοι στα τρομερά πυρηνικά όπλα; ...Γιατί απλούστατα οι ζημιές των ατομικών βομβών δεν δικαιολογούσαν αποφάσεις υποταγής...

...Σε καμία περίπτωση δεν είχαν το μέγεθος να δικαιολογήσουν κάτι τέτοιο. Θεαματικές και σοκαριστικές ήταν αναμφισβήτητα. Στο πρακτικό επίπεδο, όμως, ήταν ασήμαντες για το διακύβευμα το οποίο "παιζόταν" πάνω σ' αυτές και ήταν η ελευθερία τής Ιαπωνίας. Τα 70.000 θύματα στο Ναγκασάκι και τα 40.000 στη Χιροσίμα ήταν "εντυπωσιακά" κι απάνθρωπα ως νούμερα, αλλά ταπεινά για τη "λογιστική" τού πολέμου και δεν δικαιολογούν υποταγή ...Ακόμα κι αν λόγω ραδιενέργειας έφτασαν μετά από μήνες σε έναν αριθμό 200.000 νεκρών, δεν δικαιολογούν υποταγή στον πιο καταστροφικό πόλεμο στην ιστορία τής ανθρωπότητας ...Δεν δικαιολογούν υποταγή, όταν στον ίδιο πόλεμο οι Ρώσοι είχαν 20 εκατομμύρια νεκρών πολιτών και δεν υποτάχθηκαν ...Είναι αμελητέα, όταν η μικρή Ελλάδα είχε περίπου μισό εκατομμύριο νεκρών και αντιστάθηκε ...Είναι "ευοίωνα" όταν η "συνάδελφος" Γερμανία για τα ίδια εγκλήματα και από την ίδια θέση αδυναμίας θρηνούσε πάνω από 2.500.000 θύματα ανάμεσα σε πολίτες.

 Η Ιαπωνία μέχρι τότε δεν είχε πολλά θύματα μεταξύ αμάχων. Πιο πολλοί άμαχοι Ιάπωνες είχαν πεθάνει εξαιτίας της ηλιθιότητας του αυτοκράτορα παρά από τους εχθρούς του κράτους τους. Η Ιαπωνία δεν έτυχε του "σφυροκοπήματος" που πραγματοποιήθηκε εναντίον τής Γερμανίας. Αναλογικά ─και σε σχέση με το θανατικό που σκόρπισε η ίδια στους άμαχους πληθυσμούς των γειτονικών κρατών─ το κόστος που είχε πληρώσει ήταν δυσανάλογα μικρό ...Πολύ μικρό για να δικαιολογήσει άνευ όρων παράδοση και ολοκληρωτική κατοχή της από ξένες δυνάμεις.

Ακόμα και οι συγκλονιστικές φωτογραφίες από τη Χιροσίμα ή το Ναγκασάκι δεν ήταν τόσο συγκλονιστικές — για τα μέτρα της εποχής —  αν σκεφτεί κάποιος ότι η "συνάδελφος" Γερμανία είχε σε όμοια με αυτήν κατάσταση όλες τις μεγάλες πόλεις της και συνέχιζε να αντιστέκεται εκείνο το χρονικό διάστημα. Σε τι διαφέρει δηλαδή η εικόνα τής βομβαρδισμένης Δρέσδης από την εικόνα τής Χιροσίμα; Ενδιαφέρει κανέναν αν ο συγγενής του σκοτώθηκε ή το σπίτι του γκρεμίστηκε από συμβατική βόμβα ή ατομική; Οι Γερμανοί, όμως, μέχρι τέλους αντιστάθηκαν, παρά τα θύματα ανάμεσα στους αμάχους και βέβαια τις καταστροφές των πόλεών τους.

Οι Ιάπωνες γιατί "υποδέχθηκαν" τους κατακτητές, χωρίς να αντισταθούν; Πάρτι έκαναν για να τους δεχθούν. Δεν προλάβαιναν να τους "εξυπηρετούν" με πόρνες. Πιο πολλά προφυλακτικά ξόδεψαν οι κατακτητές στην κατάκτηση της Ιαπωνίας παρά σφαίρες. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για μια προδοσία, που όμοιά της δεν έχει ξανασυμβεί στην ανθρώπινη ιστορία. Οι Ατομικές Βόμβες ήταν μέρος τής "παράστασης" της συνωμοσίας. Έπρεπε ο ιαπωνικός λαός να τρομοκρατηθεί, για να παραδοθεί. Έπρεπε να σοκαριστεί η παγκόσμια κοινωνία, για να "φάει" και η ίδια το "παραμύθι" τής άνευ όρου παράδοσης μιας τόσο μεγάλης χώρας. Έπρεπε να σοκαριστεί ο ιαπωνικός λαός, για να βγει ο εγκληματίας Αυτοκράτορας να "ταυτιστεί" με τον λαό του, ώστε να παραστήσει το θύμα. Με τις δύο βόμβες "αυτοθυματοποιήθηκε" ο "Χίτλερ" τής Ανατολής.

Αυτό ήταν το ζητούμενο από τις ατομικές βόμβες ..."Πυροτεχνήματα" ήταν — στο επίπεδο της αναζήτησης της ιαπωνικής υποταγής —  ...Ακίνδυνα "πυροτεχνήματα", σε περίπτωση που οι Ιάπωνες δεν ενέδιδαν στον "εκβιασμό" τού τρόμου. Τι θα έκαναν οι Αμερικανοί, αν οι Ιάπωνες δεν παραδίδονταν; Από απόσταση δεν μπορείς να κατακτήσεις έναν λαό και την πατρίδα του. "Αν δεν πατήσει "αρβύλα" έναν τόπο, δεν κατακτιέται", λένε οι καραβανάδες, και ξέρουν τι λένε. Τι θα έκαναν λοιπόν αν ο ιαπωνικός λαός δεν δεχόταν την παράδοσή του; Θα έριχναν κι άλλες βόμβες; Πόσες θα ήταν αυτές; Πόσες δεκάδες χιλιάδες αμάχους θα μπορούσαν να σκοτώσουν οι Αμερικανοί, χωρίς να προκαλέσουν τη διεθνή κατακραυγή; Πόσες βόμβες "άντεχε" πληθυσμιακά η Ιαπωνία, για να ευθυγραμμιστεί με τη Γερμανία ή τη Ρωσία σε απώλειες;

Αρκούσε δηλαδή μια άρνηση των Ιαπώνων και οι Αμερικανοί θα σταματούσαν την "παράσταση". Αυτό βέβαια δεν έγινε ποτέ, γιατί αυτός, ο οποίος θα μπορούσε να κατευθύνει τη συλλογική άποψη προς τη μία ή την άλλη "κατεύθυνση" είχε προσωπικά συμφέροντα να υπερασπιστεί και τα οποία τον τοποθετούσαν στη λάθος "πλευρά". Αν ο αυτοκράτορας ωθούσε τον λαό στον αντιαμερικανισμό και στην αντίσταση, θα ερχόταν σε σύγκρουση με τους Αμερικανούς και άρα θα διαχώριζε τον εαυτό του από τον λαό, εφόσον θα γινόταν κατηγορούμενος όλων των Διεθνών Δικαστηρίων. Ωθώντας τον λαό στη μοιρολατρία και την ανοχή στην ξένη κατοχή, εξυπηρετούσε τους προστάτες του και αυτοί του εξασφάλιζαν την ασυλία και άρα την ατιμωρησία. Όταν οι Αμερικανοί ετοιμάζονταν να πατήσουν το "πόδι" τους στην Ιαπωνία, ο αυτοκράτορας επικεφαλής των Ιαπώνων δεν φώναζε "αντισταθείτε", αλλά "υποταχθείτε" στο ανυπόφορο και τραγικό.

Γι' αυτόν τον λόγο ο αναγνώστης θα πρέπει να παρακολουθεί τις ημερομηνίες που συνέβηκαν τα γεγονότα. Αν δεν υπήρχε προδοσία και άρα η δεδομένη βούληση του αυτοκράτορα να υποτάξει τους Ιάπωνες στην αμερικανική κατοχή, οι Αμερικανοί δεν θα τολμούσαν να πάρουν τις βολικές για την "παράσταση" αποφάσεις ...Δεν θα τολμούσαν να ρισκάρουν τη ζωή 110 χιλιάδων στρατιωτών τους την ίδια ώρα που στην Ευρώπη είχαν ξεκινήσει τα γλέντια της απελευθέρωσης ...Δεν θα τολμούσαν να πάρουν την απόφαση για τις ατομικές βόμβες την ίδια ώρα που στην Ευρώπη είχαν ξεκινήσει να συντάσσουν τα κατηγορητήρια για εγκλήματα των ΝΑΖΙ κατά της ανθρωπότητας ...Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ήταν και οι δικές τους αποφάσεις και αυτό το γνώριζαν.

Γνώριζαν ότι, κάνοντας εις βάρος των Ιαπώνων αυτό το οποίο απεύχονταν να προλάβει να κάνει ο Χίτλερ, γίνονταν όμοιοί του. Γνώριζαν ότι, χρησιμοποιώντας πυρηνικά όπλα εναντίον αμάχων, θα κινδύνευαν. Έπρεπε λοιπόν να είναι σίγουροι πως δεν θα υπήρχαν προβλήματα από τη σοκαριστική "παράσταση" τόσο της ανθρωποσφαγής των Αμερικανών στρατιωτών όσο και του εγκλήματος της χρήσης των πυρηνικών όπλων. Αυτός ο κίνδυνος δεν θα υπήρχε, μόνον αν οι Αμερικανοί εισέπρατταν τεράστιο κέρδος για τη θυσία στην Ιβοζίμα και βέβαια αν οι Ιάπωνες δεν τους έσερναν στα διεθνή δικαστήρια για τη χρήση των ατομικών όπλων εναντίον αμάχων. Καί τις δύο αυτές απαραίτητες προϋποθέσεις τους τις εξασφάλιζε ο Αυτοκράτορας. Αυτός τους είχε υποσχεθεί να τους παραδώσει τα "κλειδιά" τής Ιαπωνίας και ο ίδιος τους υποσχέθηκε ότι ΠΟΤΕ δεν θα κινούνταν το ιαπωνικό κράτος νομικά εναντίον εκείνων, οι οποίοι αποφάσισαν και διέταξαν τη χρήση πυρηνικών όπλων. Αυτός ήταν ο φόβος τους και η μόνη εγγύηση για την ασφάλειά τους ήταν η προδοσία τού Αυτοκράτορα.

Δεν λέμε κάτι το περίεργο. Δεν είναι δυνατόν να ετοιμάζεις Διεθνή Δικαστήρια για τους εγκληματίες και ταυτόχρονα να θέτεις υπό αμφισβήτηση τη δική σου "νομιμότητα" ...Να θέτεις υπό αμφισβήτηση το υποτιθέμενο "ηθικό" σου πλεονέκτημα ...Ειδικά όταν αυτή η αμφισβήτηση γίνεται στον βασικό χώρο ενδιαφέροντός σου, που είναι ο Δυτικός κόσμος. Η Ιαπωνία ήταν "δευτερεύουσα" υπόθεση για τους Αμερικανούς και με αυτόν τον τρόπο έπρεπε να αντιμετωπιστεί ...Να αντιμετωπιστεί ως "εξτραδάκι" και όχι ως βασικός στρατηγικός στόχος της αμερικανικής πολιτικής. Ο βασικός στόχος τής αμερικανικής πολιτικής ήταν πάντα η Ευρώπη.

Γι' αυτόν τον λόγο όλα γίνονταν πολύ διακριτικά και πονηρά, ώστε να είναι δυνατή και μια ενδεχόμενη "υποχώρησή" τους από τους ασιατικούς τους στόχους. Δεν ήταν δυνατόν για την αναζήτηση του έξτρα κέρδους στην Ιαπωνία να χαθεί η επιτυχία τής κατάκτησης της Ευρώπης. Έπρεπε να είναι σίγουροι ότι δεν θα συρθούν και οι ίδιοι στα Διεθνή Δικαστήρια για μαζικά και ανώφελα εγκλήματα σε "νεκρό" για τον πόλεμο χρόνο ...Να είναι σίγουροι ότι δεν θα συρθούν σε Διεθνή Δικαστήρια, είτε από Αμερικανούς γονείς αδικοχαμένων στρατιωτών είτε από Ιάπωνες συγγενείς αμάχων.

Εκ των δεδομένων, δηλαδή, έπρεπε πάση θυσία να εξασφαλίσουν την απόλυτη συνεργασία των προδοτών τής Ιαπωνίας, για να προχωρήσουν στο εγχείρημά τους. Γι' αυτόν τον λόγο ο Μακ Άρθρουρ έτρεχε να παραποιεί όλα τα στοιχεία που ενοχοποιούσαν τον αυτοκράτορα ...Περισσότερο "δικηγόρος" ήταν παρά στρατηγός. Τη στρατηγική του τέχνη δεν την είδε κανένας, αλλά τα αποτελέσματα της "πλαστογράφησης" της αλήθειας τα είδαν όλοι. Ταυτόχρονα προσπαθούσαν να ενεργοποιήσουν τις πάγιες πολιτικές, οι οποίες θα έσωζαν τον ψυχοπαθή "θεό" από την κοινωνική αντίδραση.

Αυτό το τελευταίο ήταν πανεύκολο γι' αυτούς ...Ο ίδιος πάντα αμερικανικός "τυφλοσούρτης" τού ιμπεριαλισμού τους.  Όποιος στρεφόταν εναντίον τού προδότη και της "αυλής" του, ήταν "κρυπτοκομμουνιστής".  Όλοι όσοι ήταν αντιδραστικοί και ήθελαν να αποκαθηλώσουν το κτήνος ─και να το οδηγήσουν ως εγκληματία ενώπιον της δικαιοσύνης─ ήταν "κομμουνιστές". Όποιοι ήταν δημοκράτες και ήθελαν να τελειώνουν με τους "φωτισμένους" ψυχοπαθείς, ήταν "κομμουνιστές" ...Μάλλον "κρυπτοκομμουνιστής" θα ήταν και ο μικρός του αδερφός ─ο Πρίγκιπας Μικάσα─, ο οποίος ήθελε επίσης να παραιτηθεί ο Χιροχίτο και να αποδεχθεί τις ευθύνες του για την καταστροφή.

Όλοι οι φιλειρηνιστές και αντιμοναρχικοί μπήκαν σε ένα "τσουβάλι" και αντιμετωπίστηκαν ως κοινοί εχθροί προδοτών και Αμερικανών. Μέχρι και ο αυτοκράτορας έγινε φίλος και προστάτης τής αμερικανικής democracy. Όπως και στην Ελλάδα έτσι και στην Ιαπωνία έπαιξαν το "χαρτί" τού αντικομμουνισμού, που έσωσε τους βασιλείς, τους δωσίλογους και τους προδότες ...Δοκιμασμένη συνταγή. Σώζουμε τους προδότες και τους εγκληματίες και τους "βαπτίζουμε" αυτοκράτορες, βασιλείς, εθνάρχες, "τιμονιέρηδες" κλπ. ...Στο ίδιο "συρτάρι" των εκβιασμών με τους Ράτσιγκερ, Μιτεράν, Σμιτ, Βαλτχάιμ αλλά και Καραμανλήδες, Παπανδρέου κλπ. μπήκε και ο ιαπωνικός "φάκελος" του ψυχοπαθούς νάνου.

Έχοντας υπό την ομηρία τους το σύνολο σχεδόν των ηγετών, ήταν εύκολο να "ρυθμίζουν" τους λαούς και τις συμπεριφορές τους. Γιατί; ...Γιατί απλούστατα αυτοί είχαν υπό την απόλυτη εξουσία τους το βιομηχανικό "καρότο", το οποίο όλα τα κράτη το είχαν ανάγκη. Στη μεταπολεμική εποχή αυτοί ήταν που αποφάσισαν ποιοι θα "αναπτυχθούν" βιομηχανικά και ποιοι όχι. Ανάλογα με το ποιους φοβούνταν ή είχαν ανάγκη ή υπολήπτονταν, έδιναν λίγο από το "καρότο" τους. Αυτοί αποφάσιζαν ποιοι λαοί θα ευνοηθούν με βιομηχανικά "μεροκάματα" και ποιοι όχι ...Τα "μεροκάματα" είναι αυτά που "ρυθμίζουν" τις συμπεριφορές των λαών. Αυτά — όταν περισσεύουν —  τους κάνουν ήρεμους και τα ίδια — όταν δεν φτάνουν —  τους κάνουν ανήσυχους.

Από τη στιγμή που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είχε ως ένα από τα θεμέλιά του τη στρατιωτική κατοχή τόσο της Γερμανίας όσο και της Ιαπωνίας, ευνόητο είναι ότι εκεί θα είχαν μεγαλύτερη ανάγκη να "εξευμενίσουν" τους λαούς τους με ανάπτυξη. Εκεί θα έδιναν το μεγαλύτερο μέρος τού βιομηχανικού "καρότου" της μεταπολεμικής εποχής ...Εξαιτίας των "αφεντικών" τους έγιναν μεγάλες βιομηχανικές δυνάμεις η Γερμανία και η Ιαπωνία και όχι εξαιτίας τής "εργατικότητας", της "οργανωτικότητας" ή της "εφευρετικότητάς" τους, όπως θέλουν κάποιοι να λένε, για να αποκρύπτουν τις ανεπιθύμητες αλήθειες.

Η βιομηχανική ανάπτυξη γίνεται μόνον με χρήματα και με τίποτε άλλο. Ως εκ τούτου είναι θέμα επιλογής των "αφεντικών" ποιοι λαοί θα εκβιομηχανιστούν. Όλα τα άλλα είναι για να "δουλεύουν" τον κόσμο με "ανωτερότητες" και "κατωτερότητες" και να αποκρύπτουν την αλήθεια. Αυτό έγινε στην Ιαπωνία και γι' αυτόν τον λόγο από το "πουθενά" έγινε αυτή παγκόσμια βιομηχανική δύναμη ...Δεν ήταν τέτοια στο απόγειο της αυτοκρατορικής της δύναμης και έγινε τέτοια μερικά χρόνια μετά την απόλυτη ταπείνωση και καταστροφή της; Το ίδιο συνέβη και με τη Γερμανία. Δεν αναρωτήθηκε ποτέ κάποιος πώς οι δύο μεγάλοι "χαμένοι" τού Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές τής βιομηχανικής παραγωγής τής μεταπολεμικής περιόδου; ...Εξαιτίας της "εφευρετικότητας" τους; ...Εξαιτίας της "εργατικότητάς" τους;

Από θεός ...αρχηγός συμμορίας ...κυριολεκτικά

Από τη στιγμή που κατόρθωσαν και έσωσαν τη ζωή του οι Αμερικανοί, τον έθεσαν υπό την απόλυτη "ομηρία" τους. Από εκεί και πέρα ανέλαβαν το γενικό "πατρονάρισμά" του. Τον μετέτρεψαν στην κυριολεξία σε έναν "αχυράνθρωπό" τους, ο οποίος έκανε ό,τι του υποδείκνυαν οι προστάτες του. Αυτός όμως ο "αχυράνθρωπος" δεν μπορούσε να αφεθεί στην τύχη του, γιατί, για όσο διάστημα ζούσε, προκαλούσε τα πάθη στην ιαπωνική κοινωνία η οποία "έγλειφε" τις "πληγές" της από τα δικά του λάθη. Ως εκ τούτου έπρεπε να βρεθεί τρόπος να προστατευτεί ...Να προστατευτεί όμως σε ένα εύλογο "βάθος" χρόνου, το οποίο θα επέτρεπε στη "λήθη" να τον "απομακρύνει" από το "βλέμμα" τού λαού ...Να προστατευτεί όχι για τις λίγες κρίσιμες ημέρες που ακολούθησαν της αμερικανικής εισβολής, αλλά για τα πολλά χρόνια που θα διαρκούσε η αμερικανική κατοχή.

Σε μια κοινωνία, η οποία "έβραζε" στην κυριολεξία από την οργή για τα λάθη του, οι Αμερικανοί έπρεπε να δημιουργήσουν και στη συνέχεια να συντηρήσουν μια τεχνητή καθημερινότητα ...Μια δύσκολη καθημερινότητα, εφόσον η κάθε ημέρα ήταν μια πιθανή ημέρα να εκδηλωθεί μια δολοφονική απόπειρα ή να ξεσπάσει μια γενική αντίδραση απέναντι στον εγκληματία. Οι Αμερικανοί στρατιώτες μπορούσαν για λίγο χρόνο να λειτουργούν ως εφήμεροι μπράβοι του, αλλά όχι ως μόνιμοι προστάτες και δεσμοφύλακές του. Σε πρώτη φάση, δηλαδή, η δική τους στρατιωτική προστασία έφτανε για να τον προστατεύει από επίδοξους δολοφόνους ή αντιδραστικούς, αλλά αυτό δεν αρκούσε.

Αυτό δεν μπορούσε να γίνεται επ' άπειρον. Έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να στηθεί γύρω του ένα "σύστημα", το οποίο να τον προστατεύει ...Ένα σύστημα Ιαπώνων αρκετά ισχυρό και πλούσιο, ώστε να έχει κοινά συμφέροντα τόσο με τον προδότη όσο και με τους ξένους κατακτητές. Έπρεπε, δηλαδή, να βρεθεί ένα "σενάριο", το οποίο να δημιουργεί μια "αναγκαιότητα" για την ανάπτυξη ενός συστήματος μονίμως οπλισμένου, το οποίο θα προστάτευε τον αυτοκράτορα από τον λαό ...Ενός παρακρατικού συστήματος, του οποίου η συμπεριφορά δεν θα ρυθμιζόταν από λειτουργίες που επηρεάζονται από τη βούληση του λαού, όπως συμβαίνει στη δημοκρατία ...Ενός παρακρατικού συστήματος, το οποίο θα ήταν μόνιμα προσκολλημένο στα αμερικανικά συμφέροντα και επίσης μόνιμα προσηλωμένο στην προστασία τού εγκληματία.

Επειδή τα καλά και πετυχημένα "κόλπα" επαναλαμβάνονται ανά τον κόσμο, έτσι έγινε και στην Ιαπωνία. Όπως οι Αμερικανοί έσωσαν στην Ελλάδα τους δωσίλογους, τους κλέφτες και τους μαυραγορίτες από τον λαό και στη συνέχεια αυτοί οι άνθρωποι έγιναν το παρακράτος που προστάτευε τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ελλάδα, έτσι έκαναν και στην Ιαπωνία. Πώς σώθηκαν οι δωσίλογοι, οι μαυραγορίτες, οι δολοφόνοι και όλα τα αποβράσματα στην Ελλάδα; ...Παρουσιάστηκαν σαν προστάτες τής δημοκρατίας ...Μιας δημοκρατίας, η οποία "κινδύνευε" από τον κομμουνισμό. Αυτό ήταν το κόλπο. Όλοι όσοι δεν βόλευαν τα σκουπίδια τής προδοσίας στην Ελλάδα, παρουσιάστηκαν σαν κρυπτοκομμουνιστές, οι οποίοι ήθελαν την "ανατροπή" τής Δημοκρατίας και όχι απλά την απονομή Δικαιοσύνης.

Το ίδιο ακριβώς έγινε και στην Ιαπωνία. Όλοι όσοι κατήγγειλαν τον αυτοκράτορα για τα εγκλήματά του και εν συνεχεία για την προδοσία του, παρουσιάστηκαν σαν "κρυπτοκομμουνιστές" ..."Κομμουνιστές", οι οποίοι ήθελαν να ανατρέψουν τον "αθώο" για τα εγκλήματα και "ηθικό" αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν "εγγυητής" τής ενότητας, της ασφάλειας, αλλά προπάντων της παραμονής τού έθνους στην "ελεύθερη" πλευρά τού Κόσμου. Στην ψυχροπολεμική εποχή ήταν εύκολο να παρουσιαστεί και ο ίδιος ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας ως ένας βασικός "στόχος" των μπολσεβίκων ...Εύκολα έμπαινε στο ίδιο στρατόπεδο με τους βασιλείς τής Ευρώπης ...Εύκολα εμφανιζόταν σαν ένας ηγέτης, ο οποίος γλίτωσε την τελευταία στιγμή από την κομμουνιστική λαίλαπα — από την οποία δεν γλίτωσε, για παράδειγμα, ο Κινέζος "συνάδελφός" του — .

Αυτός ο υποτιθέμενος "αντικομμουνιστικός" αγώνας έδωσε έναν ρόλο-βιτρίνα στους Αμερικανούς, ώστε να εμφανιστούν εκτός από "εισβολείς" και προστάτες της δημοκρατικής ευαισθησίας του ιαπωνικού λαού ...Τους έδωσε κυρίως το άλλοθι να "ανακατεύονται" στα εσωτερικά τής ιαπωνικής κοινωνίας για το "καλό" της, και όχι για το δικό τους καλό. Ως μεγάλοι "ευεργέτες" θα εκβιομηχάνιζαν την Ιαπωνία, αλλά αυτό δεν μπορούσαν να το κάνουν με τον κομμουνιστικό κίνδυνο να "ελλοχεύει". Στην πραγματικότητα δεν ήθελαν το δώσουν, χωρίς να είναι σίγουροι ότι ο ιαπωνικός λαός δεν θα τους διώξει με τις κλωτσιές, αφού το έχει πάρει στα χέρια του. Ήταν έτοιμοι να δώσουν το "καρότο" τής βιομηχανίας, αλλά — ως γνωστόν —  καρότο χωρίς μαστίγιο δεν πάει. Αν δεν κρατάς μαστίγιο, το καρότο δεν το δίνεις, γιατί μπορεί να το χάσεις. Αυτό το "μαστίγιο" έπρεπε να φτιάξουν και γνώριζαν πώς θα το επιτύχουν. Με "άλλοθι" τη δημοκρατική "βιτρίνα" οι Αμερικανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι ξεχώριζαν τους Ιάπωνες σε "δημοκράτες" και σε "κομμουνιστές".

Όποιος ήταν δικός τους άνθρωπος ή φίλια προσκείμενος προς τον προδότη, ήταν "καλός" δημοκράτης Ιάπωνας. Οι υπόλοιποι ήταν "κρυπτοκομμουνιστές" ..."Κρυπτοκομμουνιστές" με τη "βούλα", εφόσον οι Αμερικανοί κατακτητές μοίραζαν "πιστοποιητικά" δημοκρατικότητας. Αυτοί λοιπόν οι "ανιδιοτελείς" προστάτες τής ιαπωνικής δημοκρατίας, βλέποντας τον κίνδυνο από "κρυφοκουμμουνιστές", "κρυφοπλισμένους" και "κρυφοργανωμένους", αποφάσισαν να αμυνθούν με τον ίδιο τρόπο. Από τη στιγμή που το επίσημο κράτος δεν μπορεί να αμυνθεί αποτελεσματικά απέναντι σε έναν τέτοιο ύπουλο και "υπόγειο" υποτίθεται "κίνδυνο", έπρεπε να δημιουργηθεί ένα αντίστοιχο παρακράτος ...Ένα παρακράτος, το οποίο θα λειτουργούσε πέρα από τον νόμο — εξαιτίας της "υψηλής" του αποστολής —  ...Ένα παρακράτος, το οποίο θα λειτουργούσε δήθεν ως "καθρέπτης" τού κομμουνιστικού συνωμοτικού συστήματος.

Ξαφνικά, δηλαδή, το σύστημα των δυνάμεων κατοχής αναζητούσε οπλισμένους και παράνομους, οι οποίοι θα ήταν έτοιμοι να κάνουν τη "βρόμικη" δουλειά για το "καλό" τής Δημοκρατίας, του καπιταλισμού και του Δυτικού Κόσμου, ο οποίος δεν θα "άντεχε" την απώλεια ενός επιφανούς μέλους του, όπως ήταν η Ιαπωνία. Αυτοί, οι οποίοι θα έστηναν τα μεγάλα εργοστάσια, για να εργαστεί ο λαός, ήθελαν να εξασφαλίσουν εκ των προτέρων μια συλλογική άμυνα γύρω απ' αυτά, ώστε να είναι σίγουροι πως δεν θα πέσουν στα χέρια των "μπολσεβίκων", όταν η ιαπωνική κοινωνία θα ανακτούσε τις δυνάμεις της και θα συνερχόταν από το πρώτο σοκ ..."Οπλισμένη" συλλογική άμυνα. Δεν είναι δυνατόν να στήνεις βιομηχανίες και να δίνεις τεχνολογικό Know How, αφήνοντάς το στο "έλεος" τής ιαπωνικής κοινωνίας. Πρέπει να έχεις κι ένα οπλισμένο "όργανο" γύρω απ' αυτές.

Αναζητώντας τέτοιου είδους συνεργάτες, αναγκαστικά θα καταφύγεις στον "πάτο" τής κοινωνίας ...Θα καταφύγεις στον υπόκοσμό της. Με αυτούς τους αδίστακτους εγκληματίες συνεργάστηκαν οι αμερικανικές δυνάμεις κατοχής. Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή πως ήταν μέσα στα πλαίσια της αμερικανικής πολιτικής, για τη διαιώνιση της κατοχής, η γρήγορη εκβιομηχάνιση της Ιαπωνίας και βέβαια η γιγάντωση της Γιακούζα. Ήθελαν να ελέγχουν ένα τεράστιο, φονικό και αδίστακτο παρακράτος ντόπιων και αυτό γινόταν μόνον μέσω του υποκόσμου. Η αμερικανική πρεσβεία ήταν αυτή, η οποία καθοδηγούσε και προστάτευε τη Γιακούζα. Η αμερικανική πρεσβεία τής έδινε ό,τι χρειαζόταν, για να κάνει μαύρη αγορά και να γιγαντώνεται οικονομικά.

Από αυτοκίνητα, τσιγάρα, σοκολάτες, καλτσόν, μπλουτζίν μέχρι και ναρκωτικά, όλα περνούσαν από τα "χέρια" τής Γιακούζα. Μαζί με την πορνεία, τον τζόγο, την τοκογλυφία και την "προστασία" που "πουλούσαν" στην αγορά, γιγαντώθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια. Έχοντας τις "πλάτες" των Αμερικανών και μια τεράστια ρευστότητα λόγω παρανομίας, πήραν σταδιακά τον έλεγχο των εισαγωγών αλλά και των εξαγωγών, ελέγχοντας το σύνολο της ιαπωνικής οικονομίας. Με μέσον τον γρήγορο πλουτισμό στρατολογήθηκαν χιλιάδες νέοι κακοποιοί. Πάνω από 100.000 μέλη έχει αυτή η οργάνωση, η οποία ήταν πάντα το φανερό χέρι τού παρακράτους ...Τόσο φανερό, που διατηρούσε επίσημα γραφεία παροχής "υπηρεσιών" ..."Υπηρεσιών" τρομοκρατίας τού οποιουδήποτε απειλούσε είτε τον αυτοκράτορα είτε την αμερικανική "τάξη πραγμάτων" στην Ιαπωνία.

Η Γιακούζα παρείχε ως "αντιπαροχή", για τον τρομερό πλουτισμό που απολάμβανε, την πάταξη όλων των αντιδραστικών στοιχείων μέσα στην ιαπωνική κοινωνία ...Όλων των αντιδραστικών στοιχείων σε όλους τους χώρους ...Από τη γειτονιά μέχρι το εργοστάσιο. Κανένας δεν γνώριζε αν ένας φόνος γινόταν για μπλεξίματα του υποκόσμου ή για πολιτικούς ή για συνδικαλιστικούς λόγους και κατόπιν υποδείξεως είτε της πρεσβείας είτε της αυλής τού αυτοκράτορα. Γνωστό κόλπο για τους Αγγλοσάξονες, εφόσον το ίδιο είχαν επαναλάβει και στη δική τους πατρίδα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, για να ελέγχουν το πολυεθνικό κράτος των ΗΠΑ, δημιούργησαν το πανίσχυρο παρακράτος τής Μαφίας, το οποίο τους εξυπηρετούσε.

Για τους ίδιους λόγους που οι WASP επέτρεψαν στο οργανωμένο έγκλημα να γιγαντωθεί στις ΗΠΑ, επέτρεψαν το ίδιο και στην Ιαπωνία. Για τους ίδιους λόγους που οι WASP παρέδωσαν τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ στη Μαφία, στην Ιαπωνία τα παρέδωσαν στη Γιακούζα. Ο στόχος ήταν προφανής ...Για να μην προκαλούν οι αμερικανικές δυνάμεις κατοχής τον ιαπωνικό λαό, τη "βρόμικη" δουλειά τής κοινωνικής καταστολής και του ελέγχου τής οικονομίας τα αναλάμβανε η Γιακούζα. Για να μην κινδυνεύει το "καρότο" τού βιομηχανικού "Know How", έπρεπε να υπάρχει και το σκληρό "μαστίγιο". ...Οι "Αμερικανοτσολιάδες" τής Ιαπωνίας ήταν το "μαστίγιο". Εξαιτίας αυτού του εκφοβιστικού ρόλου τα γραφεία τού ιαπωνικού παρακράτους ήταν πάντα σε κοινή θέα.

Σε αυτήν την οργάνωση και σε όλες τις επιτελικές θέσεις μπήκαν άνθρωποι πιστοί στον αυτοκράτορα και στους Αμερικανούς. Όλο το αυτοκρατορικό "παρακράτος" και η "αυλή" — η οποία έμεινε ατιμώρητη για τα εγκλήματα πολέμου και τα οποία στο μεταξύ είχαν "παραγραφεί" —  εισήχθηκε στη Γιακούζα. Το ένοπλο αυτοκρατορικό παρακράτος αναμίχθηκε με κοινούς κακοποιούς και συνδικαλιστές. Αυτοκρατορικοί σύμβουλοι, γραφειοκράτες και πρώην στρατιωτικοί έγιναν "ένα" με κλέφτες, μαχαιροβγάλτες, μαστροπούς, λαθρέμπορους, εμπόρους ναρκωτικών, αλλά και "εργατοπατέρες" ...Το τρομοκρατικό παρακράτος, το οποίο στην πραγματικότητα λειτουργούσε πάντα ως ιδιωτικός στρατός τού αυτοκράτορα και βέβαια της αμερικανικής πρεσβείας ...Προστάτες της αυτοκρατορικής "αυλής", η οποία είχε εγκληματήσει και έτρεμε τις συνέπειες των πράξεών της.

Η "θεϊκός" απόγονος τής Αματεράσου, για να επιβιώσει, έγινε ο αρχηγός τής μεγαλύτερης συμμορίας τής Ιαπωνίας. Για να σώσει το τομάρι του, έγινε ο "αχυράνθρωπος" των κατακτητών και ταυτίστηκε με τον ιαπωνικό υπόκοσμο. Για να σώσει το τομάρι του, έδωσε το αμερικανικό μεθυστικό "καρότο" τής βιομηχανίας στον προδομένο λαό και τον "μαστίγωνε" με τη Γιακούζα, κάθε φορά που πήγαινε να τον αμφισβητήσει.

 

Ένας "βαλσαμωμένος" θεός στο αμερικανικό "ράφι".

Οι Αμερικανοί, εισβάλλοντας  στην Ιαπωνία, γνώριζαν από την αρχή ότι ο Αυτοκράτορας ήταν το "κλειδί" τής παραμονής τους μέσα σ' αυτήν. Αυτός τους εξασφάλιζε τη τζάμπα κατάκτηση. Για τον λόγο αυτό έπρεπε πάση θυσία να "σβήσουν" όλα τα εγκλήματα του "θεϊκού" προδότη. Για να το καταφέρουν αυτό, έκαναν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έκαναν στη Γερμανία. Στη Γερμανία προσπαθούσαν να "φορτώσουν" ΟΛΕΣ τις ευθύνες σε έναν νεκρό Χίτλερ, για να απαλλάξουν παρανόμως έναν συνένοχο λαό από τις δικές του ευθύνες, ενώ στην Ιαπωνία έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Στην Ιαπωνία προσπαθούσαν να απαλλάξουν απ' όλες της ευθύνες έναν ζωντανό "Χίτλερ", για να τις "φορτώσουν" παρανόμως σε έναν λαό, ο οποίος δεν έφερε ευθύνη για τα εγκλήματά του.

Αυτό, όμως, δεν ήταν καθόλου εύκολο να δρομολογηθεί ακόμα και γι' αυτούς που είχαν τεράστιες εξουσίες, γιατί απλούστατα υπήρχαν άπειρα στοιχεία που τον ενοχοποιούσαν απόλυτα. Ήταν δύσκολο να τον "αθωώσουν", γιατί, κάθε φορά που υπήρχε καταγγελία — και άρα έρευνα για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας — , "έπεφταν" σε κάποια δική του εγκληματική εντολή-θέσφατο, που αποκάλυπτε την αποκλειστική του ευθύνη. Αυτά τα συνήθως θανατηφόρα για πολλούς συνανθρώπους μας "θέσφατα" ήταν εκείνα, τα οποία αποκάλυπταν την αποκλειστική ΕΥΘΥΝΗ του Κτήνους.

Άλλωστε αυτή η αποκλειστικότητα ήταν εκείνη, η οποία τον πανικόβαλε και τον οδήγησε στην υπέρτατη προδοσία ...Την πιο Υψηλή Προδοσία που μπορεί να πραγματοποιήσει ένας θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης τόσο απέναντι στον εαυτό του όσο και απέναντι στον λαό του. Σ' ό,τι αφορά το πρώτο, δέχθηκε να απωλέσει τη θεϊκή του υπόσταση για να σώσει το θνητό τομάρι του. Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο, δέχθηκε την απόλυτη και ολοκληρωτική παράδοση των οπαδών του και της πατρίδας τους σε αλλόθρησκους. Δεν υπάρχει ανάλογο παράδειγμα τόσο μεγάλης και χυδαίας προδοσίας στην ανθρώπινη ιστορία ...Προδοσία ΟΛΩΝ των θεϊκών και ανθρώπινων αρχών από κάποιον, ο οποίος δεν είναι απλά Αρχιερέας, αλλά ζωντανός "Θεός".

 Το κτήνος, που, μετά τη μάχη του Σαϊπάν εξέδωσε αυτοκρατορική διαταγή, η οποία ενθάρρυνε τους Ιάπωνες πολίτες να αυτοκτονήσουν, παρά να πιαστούν αιχμάλωτοι, όταν ήρθε η σειρά του να θυσιαστεί προσωπικά για τη δική του θρησκεία και τον λαό του, το αρνήθηκε. Όταν ήρθε η σειρά του να θυσιαστεί, για να σώσει το κύρος τής δικής του ιερατικής θέσης και την ελευθερία των οπαδών του, το αρνήθηκε. Αυτός, ο οποίος θεωρούσε εύκολο να ζητήσει από τους "ταπεινούς" την υπέρτατη θυσία για τον πιο ασήμαντο λόγο, δεν έκανε ο ίδιος την ελάχιστη θυσία ως "θεός" για τον πιο σημαντικό λόγο και μάλιστα έχοντας απόλυτη επίγνωση των δικών του ευθυνών. Και όλα αυτά ο "θεός" τού λαού, που εφεύρε το "χαρακίρι" για λόγους τιμής. Αντί αυτός, ως ο Πρώτος αυτού του λαού, να πάρει την απόφαση για "χαρακίρι" και να απαλλάξει τον Πλανήτη από την απεχθή και αποτρόπαιη παρουσία του, πρόδωσε τον λαό του για να σωθεί.

Ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος απαιτούσε από τους πιστούς του να γίνουν "Καμικάζι" για τη δόξα του, μόλις ήρθε ο δικός του "λογαριασμός" έτρεξε να κρυφτεί πίσω από τους Αμερικανούς. Μέχρι και ο Χίτλερ βρήκε τη δύναμη ν' αυτοκτονήσει και το "θεϊκό" παλιοτόμαρο "μαγείρευε" στοιχεία για να τη "γλιτώσει", Μιλάμε για πολλά στοιχεία. Μιλάμε για εγκλήματα, τα οποία όχι μόνον δεν περιορίστηκαν όταν η ήττα φαινόταν αναπόφευκτη, αλλά αντίθετα έγιναν ακόμα πιο τραγικά. Το χειρότερο δηλαδή ήταν ότι εγκληματούσε ακόμα κι όταν ο πόλεμος ήταν ήδη χαμένος και οι Αμερικανοί βρίσκονταν με το ένα "πόδι" μέσα στην Ιαπωνία. Απλά στις αρχές εγκληματούσε εις βάρος των άλλων λαών, ενώ στη συνέχεια εγκληματούσε αποκλειστικά εις βάρος τού λαού του και με μόνο στόχο να γλιτώσει τη ζωή του.

Θεωρούμε κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι συναίνεσε — αν δεν το εμπνεύστηκε ο ίδιος —  στη ρήψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ήταν σε θέση να σκοτώσει χιλιάδες "ταπεινούς" αμάχους, για να δώσει την "παράσταση" που θα τον έσωζε. Γιατί είμαστε τόσο σίγουροι γι' αυτήν τη συνενοχή; ...Γιατί ένας άνθρωπος, ο οποίος δίνει εντολές σε ανθρώπους ν' αυτοκτονήσουν για πράγματα ασήμαντα και για τα οποία δεν φταίνε, πόσο θα τους υπολογίσει όταν από τον θάνατό τους μπορεί να σωθεί ο ίδιος; Πόσο θα υπολογίσει ένας ψυχοπαθής τις ζωές των απλών ανθρώπων, όταν αυτές μπορεί να τις "ανταλλάξει" με τη δική του σωτηρία; Όταν λοιπόν γνωρίζουμε ότι χωρίς αυτές τις δύο βόμβες δεν θα μπορούσε να τον σώσει κανένας Αμερικανός γραφειοκράτης όσο κι αν "μαγείρευε" τα εις βάρος του ενοχοποιητικά στοιχεία, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι συμμετείχε στον σχεδιασμό τού βομβαρδισμού.

Μετά τη διαφαινόμενη ήττα τού αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού, δεν πρέπει να είχε ενδοιασμό μπροστά σε καμία ανθρωποσφαγή που αφορούσε τον ιαπωνικό λαό. Μπορεί και να θεωρούσε "καθήκον" των Ιαπώνων να θυσιαστούν, για να σωθεί ένας "θεός", όπως ήταν ο ίδιος. Εφόσον τον βόλευε η Ιβοζίμα, θα έστελνε τους χιλιάδες Ιάπωνες στη μηχανή τού "κιμά" των "σκηνοθετών" τού αμερικανικού θριάμβου. Ακόμα δηλαδή και οι στρατιώτες, οι οποίοι θα έδιναν τη μάχη τής Ιβοζίμα, ήταν εξ' αρχής "ξεγραμμένοι" από τον δολοφόνο αυτοκράτορα. Όλα αυτά γίνονταν, γιατί γνώριζε πως, αν η ήττα ερχόταν κατευθείαν στην Ιαπωνία, ο λαός θα αντιδρούσε εναντίον του ...Θα αντιδρούσε με την τεράστια ανθρωποθυσία που είχε προκαλέσει ένας διαταραγμένος νους. Ήταν δηλαδή αδύνατον να μην ανατραπεί με ένα βίαιο πραξικόπημα και να μην είχε "σταλεί" εκεί όπου είχε "στείλει" ο ίδιος χιλιάδες συνανθρώπους μας...

...Η Ιβοζίμα και οι ατομικές βόμβες τον έσωσαν. Ο πόνος και το σοκ τής ιαπωνικής κοινωνίας τού έδωσαν την απαραίτητη πίστωση χρόνου, για να χειριστεί τα πράγματα με τον τρόπο που προέβλεπε η "σκηνοθεσία" των νέων προστατών του. Με τον τρόπο αυτόν εξασφάλισε τον χρόνο και τον τόπο, για να δώσει την "παράσταση" της αυτοθυματοποίησής του. Μετά το δικό του έγκλημα έδωσε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, παριστάνοντας το θύμα ...Το ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ ανάμεσα στους Ιάπωνες ...Πάνω στα "ερείπια" της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι ο "θεϊκός" Καραγκιόζης έδωσε την παράσταση της ζωής του ...Μια "παράσταση" σε "σενάριο" αμερικανών επικοινωνιολόγων.

Ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος με μυστικές συμφωνίες είχε γλιτώσει το τομάρι του, προσπαθούσε να πείσει τους Ιάπωνες ότι πρέπει να υποταχθούν στους δικούς του σωτήρες. Δεν τους "κάλεσε" ν' αντισταθούν και να δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα για την πατρίδα, αλλά τους κάλεσε να υποταχθούν στους νέους δυνάστες ...Να υποταχθούν για το "καλό" των επόμενων γενεών ..."By enduring the unendurable and suffering what is insufferable" ..."Υπομένοντας το ανυπόφορο και υποφέροντας το ανυπόφερτο". Προφανώς τους ζητούσε να υπομένουν τον ίδιο, γνωρίζοντας ότι αυτό είναι το ανυπόφερτο για τον λαό τής Ιαπωνίας. Με την προστασία που του παρείχαν οι Αμερικανοί θα αναλάμβανε να "δουλέψει" τους Ιάπωνες έτσι, όπως δεν "δουλεύτηκε" ποτέ κανένας άλλος λαός από τους ηγέτες του.

Δεν ζήτησε ποτέ "συγνώμη" ούτε για τα λάθη του απέναντι στους Ιάπωνες ούτε για τα εγκλήματά του απέναντι στους άλλους λαούς και αποσύρθηκε στην πολυτελή ζωή τού "οικόσιτου" των Αμερικανών ...Βusiness as usual για τον εγκληματία "θεό", τον οποίο οι Αμερικανοί τον είχαν για να σκουπίζουν τα παπούτσια τους. Ας φανταστεί ο αναγνώστης τι είδους πληροφορίες και ενοχοποιητικά στοιχεία είχαν για τον Χιροχίτο και θα καταλάβει πόσο δύσκολο ήταν να αθωωθεί σε Διεθνή Δικαστήρια, και βέβαια θα καταλάβει πόσο εκβιάσιμος ήταν. Ποιος ξέρει τι θανατηφόρες εντολές έδινε εναντίον των άλλων λαών ένας ηγέτης, ο οποίος απαιτούσε από τους δικούς πολίτες να αυτοκτονούν σε περίπτωση που συλλαμβάνονταν από τον εχθρό. Ούτε ο πιο διεστραμμένος δικτάτορας δεν είχε τέτοιες απαιτήσεις. Μιλάμε για ψυχοπαθή, που ακόμα και ο Χίτλερ μπροστά του ήταν  μια φιλειρηνική και συγκροτημένη προσωπικότητα.

Ποτέ άλλοτε και κανένας άλλος εγκληματίας αυτού του μεγέθους και "βεληνεκούς" δεν επιβίωσε μετά τα εγκλήματά του και μάλιστα σώζοντας το αξίωμά του. Ένα αξίωμα, όμως, που τα "αφεντικά" του ακρωτηρίασαν σε βαθμό "ευνουχισμού".

Ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας είναι "ευνουχισμένος" απόλυτα. "Χαρακίρι" μπορεί να μην έκανε, αλλά τα "αχαμνά" του τα έχασε. Αυτόν τον "ακρωτηριασμό" αναγκάστηκε να αποδεχθεί ο Χιροχίτο. Αναγκάστηκε από τους Αμερικανούς να απαρνηθεί τη θεϊκή του φύση ...Να απαρνηθεί την ιδιότητα του ενσαρκωμένου θεού ...Αυτό το οποίο περιγράφει η έννοια του arahitogami και το οποίο έχει αφαιρεθεί πλέον από τις ιδιότητές του. Την υποτιθέμενη "θεϊκή" του υπόσταση οι Αμερικανοί δεν του την αφαίρεσαν για λόγους ιδεολογικούς ή θρησκευτικούς ...Την "αφαίρεσαν" για λόγους πρακτικούς, που είχαν στόχους προληπτικούς ...Για μελλοντική χρήση ...Για να μονιμοποιήσουν την κατοχή τους στην Ιαπωνία...

...Για να μην βρεθούν προ εκπλήξεων, όταν το "χαρτί" τους "καεί" μετά από τον θάνατό του ...Μη τυχόν και κάποιος από τους απόγονους "θεούς" είχε τη φαεινή ιδέα να υπαναχωρήσει στις δεσμεύσεις τού εγκληματία προγόνου του ...Μήπως κάποιος από τους επόμενους αυτοκράτορες — που δεν εκβιάζεται —  θελήσει να ανακτήσει την τεράστια επιρροή πάνω στον λαό και βέβαια την κυριαρχία του πάνω στο ιαπωνικό κράτος. Για όσο διάστημα υπήρχε αυτή η αυτοκρατορική "αντιπαροχή", οι αφοπλισμένοι "θεοί" θα μπορούσαν να παριστάνουν το "ντεκόρ" κάπου στο Κιότο. Είναι προφανές ότι ο Πρίγκιπας Μικάσα (Τακαχίτο) για τη διάσωση αυτής της αυτοκρατορικής "ιδιότητας" πρότεινε την παραίτηση του αδερφού του. Για να σωθεί αυτή η ιδιότητα, απαιτούνταν η παραίτηση-"χαρακίρι", η οποία όμως δεν έγινε ποτέ.

Αν ο Χιροχίτο αυτοκτονούσε ή εκτελούνταν από τους Ιάπωνες, οι Αμερικανοί δεν θα είχαν καμία εξουσία πάνω στον διάδοχό του και άρα και στον λαό τους. Ήταν λάθος τού Πρίγκιπα που δεν τον εκτέλεσε ο ίδιος, προχωρώντας — ως θεός και ο ίδιος —  σε μια αναγκαστική θεοκτονία. Ήταν λάθος του που δεν "έκοψε" με μια Κατάνα τη μιζέρια τού ιαπωνικού λαού.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα απάλλασσε τον ιαπωνικό λαό από τη θλιβερή υποχρέωση να λατρεύει έναν θεό δολοφόνο, θρασύδειλο και προδότη ...Θα απάλλασσε τον ιαπωνικό λαό από την τραγική υποχρέωση να υποταχθεί στους εκβιαστές αυτού του ανάξιου θεού. Από τη στιγμή που δεν έγινε αυτό και επέζησε ένας αυτοκράτορας, που για να επιβιώσει προτίμησε την ταπείνωση, την υποταγή και τελικά τον "ευνουχισμό", ο λαός αναγκαστικά τον "ακολούθησε". Από εκεί και πέρα εύκολα παρασύρθηκε σε μια ιδιόμορφη σιωπή ανοχής. Γιατί; ...Γιατί καταλάβαινε ότι η κατάσταση τον "ξεπερνούσε". Δεν ήταν απλά ένας χαμένος πόλεμος ...Υπήρχε υπαρξιακό ζήτημα ...Απειλούνταν η θρησκεία του ...Κλονιζόταν η πίστη του ...Κλονιζόταν η κοσμοθεωρία του ...Ο "θεός" τους "γκρεμιζόταν" στα Τάρταρα και αναγκαστικά θα έπρεπε να πάρουν αποφάσεις ζωής. Γιατί; ...Γιατί τους αφορούσε άμεσα και τους ίδιους...

...Τους αφορούσε, γιατί δεν μπορεί ο θεός σου να "γκρεμίζεται" κι εσύ να στέκεσαι "ψηλά" ...Τους αφορούσε, γιατί — με βάση τη θρησκεία τους —  δεν ήταν μόνον ο αυτοκράτορας θεϊκής καταγωγής ...Ο αυτοκράτορας — με βάση την εθνικοθρησκευτική τους κοσμοαντίληψη —  ήταν η "απόδειξη" της δικής τους θεϊκής καταγωγής ...Ο αυτοκράτορας ήταν ο "εγγυητής" τής "ανωτερότητας" του ίδιου του λαού ...Ο αυτοκράτορας ήταν ο βασικός και άθραυστος "κρίκος", ο οποίος συνέδεε αυτόν τον λαό με τον "Ουρανό". Όταν αυτός ο "κρίκος" σπάει, ο λαός "γκρεμίζεται". Όταν αυτός ο "φωστήρας" σβήνει, ολόκληρος ο λαός χάνει τον "προσανατολισμό" του. Όταν η ζωντανή "απόδειξη" της θείας καταγωγής συμπεριφέρεται σαν πανικοβλημένος πίθηκος, υπάρχει πρόβλημα για τον λαό. Πρέπει ο λαός να ανασκευάσει την άποψη του για τον κόσμο και τον εαυτό του και αυτό δεν είναι εύκολο.

Είναι σαν να ανακαλύπτουν οι χριστιανοί — με ακράδαντα στοιχεία —  ότι ο Ιησούς, που τους υποσχόταν "Βασιλείες των Ουρανών" δίπλα στον κοινό Πατέρα, ήταν ένας ανώμαλος παιδεραστής, που τα "έπαιρνε" από τους Ρωμαίους για να τους εκμεταλλεύεται και να τους στέλνει ως "κρέας", για να διασκεδάζουν οι ειδωλολάτρες στο Κολοσσαίο. Πόσοι χριστιανοί μπορούν να αντέξουν μια τέτοια "αλήθεια"; Η "θεϊκή" υπόσταση και ο ρόλος τού "ενδιάμεσου" — μεταξύ Θεού και ανθρώπων —  του εγκληματία αυτοκράτορα είναι αυτή, που μετατρέπει την "κατάντια" τού Χιροχίτο σε απόλυτο "ταμπού" για τους Ιάπωνες ...Ένα "ταμπού", που, ακόμα κι όταν τους πληγώνει, δεν θέλουν καν να το συζητάνε ...Ένα "ταμπού", το οποίο σκόρπισε τη θλίψη και τη μοιρολατρία στην Ιαπωνία. Γιατί; ...Γιατί το "έγκλημα" του πατέρα "πέφτει" πάνω στα παιδιά του και το αποτέλεσμα είναι τραγικό.

Ο ιαπωνικός λαός, εξαιτίας αυτής της κατάστασης, έχει ψυχολογικά προβλήματα. Είναι σαν τα παιδιά εκείνα, τα οποία πέφτουν θύματα βιασμού από τον ίδιο τους τον πατέρα. Φτάνουν σε ένα ψυχολογικό αδιέξοδο, το οποίο δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Δεν ξέρουν τι να κάνουν. Δεν ξέρουν αν είναι χειρότερος ο ίδιος ο βιασμός ή μια ενδεχόμενη δημοσιοποίησή του και τα όσα αυτή συνεπάγεται για την "οικογένεια". Δεν ξέρουν αν είναι χειρότερο ο βιασμός από έναν κακό "πατέρα" ή η κρίση ταυτότητας που αφορά τους ίδιους και τη θέση τους στην κοινωνία. Δεν ξέρουν αν είναι ευκολότερο να αντιμετωπίσουν ένα ζωντανό κτήνος μέσα στο σπίτι τους ή ένα πρωτοφανές "σκάνδαλο" μέσα στην κοινωνία ...Ένα "σκάνδαλο", το οποίο δημιουργεί "ερωτήματα" και άρα αμφιβολίες πάνω στην αλήθεια των όσων πιστεύεις ότι είσαι από τη στιγμή που γεννιέσαι. Αν ο θεός σου είναι της ποιότητας του Χιροχίτο, πόσο "ποιοτικός" μπορείς να είσαι ως πιστός του; ...Αυτό συνέβη στον ιαπωνικό λαό.

Γι' αυτόν τον λόγο ο λαός αυτός επέλεξε το εθνικό "χαρακίρι" τής απόλυτης παράδοσής του στους Αμερικανούς ..."Ακολούθησε" τον αυτοκράτορα στην "άβυσσο" της υποταγής, για να μην αναγκαστεί να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Όλοι "βολεύτηκαν" με τις ατομικές βόμβες και όχι μόνον ο Χιροχίτο ...Ακόμα και ο λαός, που τις "πλήρωσε" με αίμα και υποταγή, "βολεύτηκε" κι αυτός ...Έστω και εμμέσως, υπήρχε μια κάποια "τακτοποίηση" με τις βόμβες αυτές. Ο ανώμαλος "πατέρας" έπαψε να είναι απειλή για τα "παιδιά" του, γιατί εξουδετερώθηκε από έναν τραυματικό "ευνουχισμό" και ο λαός απέκτησε ένα "άλλοθι" προς τον έξω κόσμο, για να μην μιλήσει ΠΟΤΕ γι' αυτά που τον πλήγωσαν. Ο "πατέρας" δεν θα είχε ποτέ ξανά την εξουσία να τους "πληγώσει" και οι ίδιοι θα είχαν το "άλλοθι" να μην κάνουν ποτέ την αυτοκριτική τους. Από τότε απλά συνυπάρχουν, βιώνοντας ο καθένας τη δική του "ντροπή" και προσπαθώντας να μην επιτρέψουν στον έξω κόσμο να γνωρίζει τι συμβαίνει. Η παγκόσμια κοινωνία ασχολιόταν πιο πολύ με το πολεμικό δράμα τού ιαπωνικού λαού και όχι με το θρησκευτικό του δράμα, το οποίο ήταν πολύ χειρότερο.

Η θλίψη τού λαού αποδόθηκε στην πολεμική καταστροφή και ο περίγυρός του δεν έμαθε ποτέ τίποτε.  Άποψή μας είναι ότι η βαθιά μελαγχολία — που διακρίνει τους Ιάπωνες ως λαό —  και οι μεγάλη συχνότητα αυτοκτονιών έχει τις "ρίζες" της σ' αυτήν την προδοσία. Οι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν ακόμα και τις πιο επώδυνες ήττες τους. Όμως, την ήττα τού "θεού" τους δεν μπορούν να την αντέξουν. Τι είδους αυτοπεποίθηση ή αυτοεκτίμηση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, του οποίου ο "θεός" είναι ένα ταπεινωμένο τίποτε; Σε ποιον θα "καταθέσει" τις ελπίδες του ή τις αγωνίες του; Σε ποιον θα "στηριχθεί", όταν αισθάνεται έτοιμος να "πέσει";

Αυτό, το οποίο συνέβη στους Ιάπωνες, δεν έχει προηγούμενο. Την τραγωδία τού Ιαπωνικού λαού δεν την έχει ζήσει κανένας άλλος λαός ...ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος λαός στην ιστορία των ανθρώπων και των θρησκειών τους δεν ΠΡΟΔΟΘΗΚΕ από τον ίδιο του τον ΘΕΟ ...ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος θεός δεν πρόδωσε τόσο "στεγνά" και ολοκληρωτικά τον λαό του ...ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος θεός δεν "υπέγραψε" ο ίδιος αυτοπροσώπως την παράδοση του λαού του σε άλλο λαό, όπως ο θεός των Ιαπώνων ...ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος θεός δεν έκανε την ΝΤΡΟΠΗ του ΝΤΡΟΠΗ τού λαού του ...ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος θεός δεν φόρτωσε τα λάθη του και τις ευθύνες του στον λαό του ...ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος θεός δεν θυσίασε τον λαό του, για να ζήσει ο ίδιος.

Ακόμα δηλαδή και για τα μέτρα των κοινών ανθρώπων ο θεός της Ιαπωνίας θα ήταν ανάξιος ...Ανάξιος να λέγεται "άνθρωπος", όχι "θεός". Ούτε ως άνθρωπος με τα ανθρώπινα ελαττώματα δεν θα μπορούσε να αντέξει μια στοιχειώδη κρίση Ακόμα και ως κοινός άνθρωπος να "μετρηθεί" θα βρεθεί "λειψός". Μέχρι και ο Χίτλερ είχε τη "μεγαλοσύνη" να "δραπετεύσει" από αυτόν τον κόσμο πριν αναγκαστεί να υπογράψει ο ίδιος την παράδοση των Γερμανών στους εχθρούς τους ...Να "δραπετεύσει" πριν γευτεί τη δική του προσωπική ταπείνωση και διαπόμπευση.

Ούτε αυτό δεν έκανε ο ξεδιάντροπος Χιροχίτο ...Η ντροπή τού ΠΑΝΘΕΟΥ. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, βλέποντας τη ντροπή του μέσα στα μάτια των οπαδών του. Φοβήθηκε τον θάνατο τον δικό του αυτός, ο οποίος "σκόρπιζε" απλόχερα τον θάνατο στους άλλους. Ανέχθηκε την απόλυτη ξεφτίλα αυτός, ο οποίος έβλεπε τους άλλους σαν "κατώτερους". Αυτό το τεράστιο "φορτίο" βαραίνει τους Ιάπωνες και τους τσακίζει. Όταν στον "θεό" σου οι κατακτητές σου του φέρονται σαν να είναι "γκαρσόνι", με τι κουράγιο θα ξεκινήσεις εσύ την αντίσταση σ' αυτούς; Πώς θα δεις στα "μάτια" αυτούς, οι οποίοι μπορούν να σε εξευτελίσουν με τη συμπεριφορά τους απέναντι στον "θεό" σου; Ποιου την "αρωγή" θα ζητήσεις στην υπεράνθρωπη προσπάθειά σου; Ποιου ομοίωμα θα έχεις στο "εικονοστάσι" σου;

Η ειρωνεία η μεγάλη είναι ότι ο Χιροχίτο έζησε τη ζωή που ο ίδιος προετοίμαζε για τον αυτοκράτορα της Κίνας. Αυτό, το οποίο ήθελε να κάνει ο ίδιος στον αυτοκράτορα της Κίνας, είναι εκείνο που έκαναν οι Αμερικανοί στον ίδιο. Όπως ο Κινέζος αυτοκράτορας πρόδωσε την πατρίδα του στη Μαντζουρία, θέτοντας τη ζωή του στην ομηρία τού Χιροχίτο, έτσι και ο Χιροχίτο πρόδωσε την πατρίδα του, ζώντας την υπόλοιπη ζωή του ως όμηρος των Αμερικανών ...Αναγκαστικά, εφόσον ήταν ταυτόχρονα εγκληματίας και προδότης ...Εγκλημάτησε εις βάρος τής ανθρωπότητας και — για να σωθεί ο ίδιος —  πρόδωσε τόσο τους προγόνους του όσο και τον λαό του ...Η απόλυτη "δικαίωση" του ονόματός του, που στα ιαπωνικά σημαίνει κάτι ανάμεσα στο "μεγάλος ανθρωπισμός" και "ύψιστη αρετή".

Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν πολύ σημαντικά για να τα αφήσουν οι Αμερικανοί στην τύχη τους και βέβαια να επιτρέψουν στον χρόνο να "σβήσει" τα λάθη. Έπρεπε ο χρόνος να λειτουργεί εις βάρος των Ιαπώνων και όχι το αντίθετο. Έπρεπε ο χρόνος να "φθείρει" την ισχύ τού Θρόνου και όχι να τον διατηρεί ανέπαφο και στη διάθεση του κατόχου του. Για να το καταφέρουν αυτό, έκαναν ό,τι τους εξυπηρετούσε. Μέχρι και στην αυτοκρατορική "αναπαραγωγή" επενέβησαν, προκειμένου, μέσω αυτών των επεμβάσεων, να διαιωνίσουν την κατοχή της Ιαπωνίας.

Από τη στιγμή που ο αυτοκράτορας έπαψε να είναι akitsumikami (ζωντανός θεός), έπρεπε αυτό — εκτός από τον νόμο —  να το διασφαλίσουν και με έναν πιο πρακτικό τρόπο ...Έναν τρόπο, ο οποίος θα παρέδιδε στην ομηρία τους και τους διάδοχους αυτοκράτορες. Στόχος τους ήταν οι διάδοχοι αυτοκράτορες να πάψουν να "γεννιούνται" με τον παραδοσιακό αυθεντικό τρόπο που αυτοί επί αιώνες "γεννιούνταν" — ως ζωντανές "ενσαρκώσεις" τού θεού —  ...Στόχος τους ήταν να εξασφαλίσουν ένα βολικό "στοιχείο", το οποίο θα τους βόλευε να διατηρούν τους αυτοκράτορες στην ομηρία τους ...Από τον εκβιασμό για τα εγκλήματα του πρώτου αυτοκράτορα να περάσουν στον εκβιασμό για την αυθεντικότητα των διαδόχων του ...Ό,τι ήταν τα εγκλήματα για τον Χιροχίτο, να γίνει η έννοια της "αυθεντικότητας" για τους διαδόχους του. Αν το κατάφερναν αυτό, τότε ο αυτοκρατορικός Θρόνος τής Ιαπωνίας θα ήταν για πάντα υπό τον έλεγχό τους.

Αυτό ήταν εύκολο να συμβεί, αν υπήρχε μια "βίαιη" αποκοπή τού μελλοντικού διαδόχου από τις "θεϊκές" του ρίζες. Ο πρώτος μη αυθεντικός διάδοχος θα μετέτρεπε σε "νόθους" όλους τους επόμενους αυτοκράτορες. Αυτό γίνεται με πολύ απλό τρόπο. Στην Ιαπωνία ο αυτοκράτορας έλκυε τη θεϊκή του καταγωγή από τη μητρική κληρονομική γραμμή. Όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει στην περίπτωση των Εβραίων, όπου αυθεντικός Εβραίος θεωρείται ΜΟΝΟΝ αυτός, ο οποίος έχει μητέρα Εβραία. Οι αυτοκράτορες, δηλαδή, ήταν akitsumikami, επειδή θεωρούνταν παιδιά τής θεάς Αματεράσου. Η διαιώνισή τους εξασφαλιζόταν, γιατί οι γάμοι τους γίνονταν μέσα στα πλαίσια της ίδιας συγγενικής γραμμής. Αυτοκράτορες δηλαδή και αυτοκράτειρες ήταν συγγενείς μεταξύ τους, ώστε οι διάδοχοί τους να είναι akitsumikami λόγω των μητέρων τους και όχι λόγω των πατέρων τους ...Η αυτοκράτειρα μητέρα, δηλαδή, έκανε akitsumikami τον γιο της και όχι ο αυτοκράτορας πατέρας ...Το "αίμα" τής μητέρας, δηλαδή, είχε αυτήν την ιδιότητα και όχι το "σπέρμα" τού πατέρα.

Αυτό το γνώριζαν οι Αμερικανοί και αυτήν τη "συνέχεια" την "έσπασαν", ώστε κανένας μελλοντικός αυτοκράτορας να μην μπορεί να αθετήσει τη δέσμευση του Χιροχίτο, γιατί απλούστατα θα ήταν κι αυτός εκβιάσιμος. Γιατί; ...Γιατί ο κάθε νέος αυτοκράτορας μπορεί να μην ήταν εγκληματίας σαν τον Χιροχίτο, αλλά δεν θα ήταν αυθεντικός αυτοκράτορας με βάση το δόγμα τού Σιντοϊσμού. Ενώ δηλαδή ο Χιροχίτο  εκβιαζόταν για εγκλήματα κατά του λαού, οι επόμενοι θα εκβιάζονταν για "ύβρη" απέναντι στη θρησκεία και εσκεμμένη εξαπάτηση του λαού σε περίπτωση ενθρόνισής τους.

Όταν λοιπόν ο γιος τού αυτοκράτορα Χιροχίτο έφτασε σε ηλικία γάμου, οι Αμερικανοί το εξέλαβαν ως ευκαιρία για επέμβαση, και αυτό έκαναν. Για πρώτη φορά στην ιστορία ο γιος τού αυτοκράτορα δεν ακολούθησε την "πεπατημένη" τής αυτοκρατορικής "αυλής" ...Δεν πήρε γυναίκα όμαιμη μ' αυτόν ... Η γυναίκα τού Ακιχίτο δεν είναι "απόγονος" της Αματεράσου ...Οι Αμερικανοί πίεσαν και τελικά κατάφεραν και τον πάντρεψαν με αστή ...Τον πάντρεψαν με τη Μιτσίκο Σόντα. Επομένως, όλοι οι διάδοχοι αυτοκράτορες και πρίγκιπες μετά τον αυθεντικό Ακιχίτο δεν πληρούν τις προϋποθέσεις τού Σιντοϊσμού. Το "αίμα" τής μητέρας τους δεν είναι το "αίμα" της Αματεράσου και άρα δεν έχουν τα προσόντα για την ενθρόνισή τους. Δεν μπορούν να γίνουν ηγέτες τού Σιντοϊσμού.

Αυτό, πέρα από το συμβολικό του νόημα, έχει και ένα αντίστοιχο πρακτικό. Οι γυναίκες των αυτοκρατόρων, οι οποίες ήταν της ίδιας καταγωγής με τους αυτοκράτορες, ήταν πάνω απ' όλα φανατικές Σιντοΐστριες. Σε όλη τους τη ζωή ήταν "στρατευμένες" σε έναν στόχο και στην κυριολεξία ζούσαν με έναν σκοπό. Από την πρώτη στιγμή που γεννιούνταν πίστευαν στην "ειδική" καταγωγή τους και σε όλη τους τη ζωή φρόντιζαν αυτό να το "μεταφέρουν" και στους απογόνους τους. Δεν έβγαιναν καν στο έξω κόσμο. Δεν είχαν επαφή με τον έξω κόσμο. Όλη τους τη ζωή την περνούσαν σε "απαγορευμένες πόλεις", προετοιμαζόμενες να αποδεχθούν και να ενσαρκώσουν τον ρόλο τής πιθανής συζύγου ενός αυτοκράτορα ή ενός πρίγκιπα.

Όταν μια τέτοια γυναίκα γίνεται μητέρα, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Η φανατική πίστη τής μάνας έκανε φανατικό και τον γιο της ...Στην κυριολεξία "γαλουχεί" τον γιο της πάνω σε ό,τι με φανατισμό πιστεύει η ίδια. Αυτό, όπως και αν το εξετάσει κάποιος, χάνει τη δύναμή του όταν δεν διαιωνίζεται από αυθεντικούς εκφραστές αυτής της πίστης. Πώς είναι δυνατόν να διατηρηθεί η "δύναμη" της πίστης από μια αστή, η οποία δεν έχει προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο; Πώς μπορεί να "γαλουχήσει" έναν αυθεντικό και άρα φανατικό Σιντοϊστή αυτοκράτορα μια κοινή αστή; ...Μια αστή, η οποία έζησε τη ζωή της ως κοινή θνητή ανάμεσα σε κοινούς ανθρώπους; ...Μια αστή, η οποία πήρε τη γνωστή αστική εκπαίδευση και άρα και νοοτροπία; ...Μια αστή, που εκ της ιδιότητάς της πρωτίστως δεν πιστεύει η ίδια στα περί θεϊκής καταγωγής. Πώς είναι δυνατόν να εμφυσήσει μια τέτοια πίστη στα παιδιά της; Όταν δεν πιστεύεις σε θεούς, πως θα πείσεις τον γιο σου πως είναι ένας ζωντανός θεός;

Πώς είναι δυνατόν η Μιτσίκο Σόντα — με σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ιερής Καρδιάς —  να μεγαλώσει αυθεντικούς αυτοκράτορες του Σιντοϊσμού; ...Οι ίδιοι οι πρίγκιπες πλέον έχουν μια άποψη περί "απάτης" ή στην καλύτερη περίπτωση περί "συμβολικής" αυτοκρατορικής καταγωγής ...Οι ίδιοι οι πρίγκιπες αντιλαμβάνονται πλέον τους εαυτούς τους σαν manager μιας μεγάλης επιχείρησης και όχι σαν akitsumikami.

Ούτε καν σε ενδυματολογικό επίπεδο δεν σέβονται τις βασικές προϋποθέσεις τού αξιώματός τους. Θεωρούν ακόμα κι αυτές τις ίδιες τις αυτοκρατορικές στολές σαν μια αμφίεση, η οποία έχει μόνον τελετουργικό χαρακτήρα και δεν αποτελεί βασικό και βέβαια αναπόσπαστο κομμάτι ενός ειδικού τρόπου ζωής ...Μια αμφίεση, η οποία δεν χαρακτηρίζει αυτόν που τη φέρει. Πόσο σωστό είναι αυτό για τη θρησκεία, της οποίας ο αυτοκράτορας είναι ο ζωντανός της θεός; ...Όσο σωστό θα ήταν να κυκλοφορεί ένας Πάπας ή ένας Πατριάρχης με κουστούμι ή μπλουτζίν και να φορά τα "άμφιά" του μόνον στις τελετές.

Όλοι αυτοί οι "νεωτερισμοί" απλά περιγράφουν τις τεράστιες αλλαγές που έχουν γίνει στο επίπεδο της νοοτροπίας των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας. Είναι βέβαιο, δηλαδή, ότι οι ίδιοι λόγω παιδείας έχουν "αυτοϋποβιβαστεί" στο επίπεδο ενός βασιλιά δυτικού τύπου. Έτσι κι αλλιώς μοιράζονται την ίδια παιδεία και νοοτροπία, κι απλά για λόγους τυπικούς και συμβολικούς δέχονται πως είναι "ελέω Θεού". Πέρα απ' αυτό δεν υπάρχει κάτι, το οποίο να διαφοροποιεί τους Ιάπωνες αυτοκράτορες από τους υπόλοιπους "διακοσμητικούς" βασιλείς.  Πιο πολύ μοιάζουν οι σημερινοί πρίγκιπες της Ιαπωνίας με τον Κάρολο της Αγγλίας ή τον Γουσταύο τής Σουηδίας παρά με τους προγόνους τους. Άλλωστε όλοι αυτοί είναι φίλοι και συμφοιτητές μεταξύ τους.

Η νέα γενιά των  "νόθων" αυτοκρατόρων.

...Αματεράσου, τέλος.

Μέσα στα πλαίσια των ηθών τής Νέας Τάξης βλέπουμε πράγματα, τα οποία έναν αιώνα πριν θα ήταν λόγος για κοινωνικές αναταραχές ...Πράγματα, τα οποία θα ανάγκαζαν αυτούς, οι οποίοι θα είχαν την αφέλεια να τα εκστομίσουν, να κάνουν "χαρακίρι". Μια τέτοια απίστευτη κατάσταση είναι η πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση του αυτοκράτορα για τη διαδοχή του. Ο αυτοκράτορας Ακιχίτο εξέφρασε τη θέλησή του να ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ από τον θρόνο του ...Αυτό κι αν είναι απίστευτο ...Τόσο απίστευτο, που δεν υπάρχει καν κάποια νομική πρόβλεψη για παραίτηση του αυτοκράτορα εν ζωή ...Δεν έχει καν λογική η παραίτησή του.

Πώς θα παραιτηθεί ένας "θεός" από τη θέση του και τι θα παριστάνει στη συνέχεια; Ειδικά ο "θεός" τής Ιαπωνίας από τι ακριβώς να παραιτηθεί; Ποια είναι τα καθήκοντα ενός αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, των οποίων ο "φόρτος" τον εξαναγκάζει σε παραίτηση; Έχει πιο πολλά καθήκοντα από την υπέργηρη Ελισάβετ, η οποία — τυπικά τουλάχιστον —  έχει πολύ πιο αυξημένο πολιτικό και κοινωνικό ρόλο στη βρετανική κοινωνική λειτουργία;

Από τι θα παραιτηθεί; Δεν μπορεί να χαιρετάει τον κόσμο από τη "γυάλα"; Δεν μπορεί να κάθεται στις καρέκλες να τον φωτογραφίζουν; Επιπλέον, τίθεται και ένα ζήτημα ασέβειας προς τους προγόνους του ...Ασέβειας σε βαθμό βλασφημίας, εφόσον μιλάμε για θεούς. Όταν αντιλαμβάνεσαι "αδυναμία" να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου και ταυτόχρονα δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο που να αφορά τους προκατόχους σου, κάτι συμβαίνει. Είσαι τόσο "υπεύθυνος" σε αντίθεση με ΟΛΟΥΣ τους προηγούμενους αυτοκράτορες, οι οποίοι "περίμεναν" τον θάνατο να τους "απολύσει"; Είσαι ο μόνος "υπεύθυνος" σε μια τεράστια  αλυσίδα "ανεύθυνων" θεών; ...Είναι αυτό ύβρης ή δεν είναι; 

Είναι βέβαιον ότι αυτός ο "νεωτερισμός" είναι εφεύρημα "κύκλων" εκτός Ιαπωνίας ...Των ίδιων "κύκλων" που παραίτησαν και τον Πάπα στη Ρώμη. Είναι βέβαιον ότι αποτελεί προϊόν πίεσης των Αμερικανών κατακτητών της Ιαπωνίας. Μέσα στα πλαίσια του νέου σχεδιασμού τής Νέας Τάξης βιάζονται να "τελειώνουν" με όλα τα "βαρίδια" του παρελθόντος. Οτιδήποτε δίνει εθνικό, θρησκευτικό ή πολιτισμικό "χαρακτήρα" σε δομές, οι οποίες μπορούν να επηρεάσουν συλλογικές συμπεριφορές των ανθρώπων, αντιμετωπίζεται εχθρικά και εξαλείφεται ...Ειδικά τώρα, που η παγκοσμιοποίηση ωθεί τους λαούς στην οικονομική εξαθλίωση και δημιουργούνται φυγόκεντρες τάσεις ...Τώρα, που οι λαοί αναζητούν "σανίδες" σωτηρίας σε ό,τι τους διαφοροποιεί και σε ό,τι θεωρούν πως αυξάνει τις πιθανότητες επιβίωσής τους.

Δεν είναι τυχαίο που σήμερα στην Ιαπωνία υπάρχει μια αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος του λαού για τη θρησκεία και τον Σιντοϊσμό. Υπάρχει μια "στροφή" τής ιαπωνικής νεολαίας προς την παράδοση και εκεί αναπόφευκτα πρωταγωνιστής είναι η θρησκεία τους. Τι είναι ο Σιντοϊσμός και γιατί μπορεί να αντιπροσωπεύει μέγα κίνδυνο για τους Αμερικανούς; ...Ο Σιντοϊσμός για τους Ιάπωνες είναι ό,τι είναι ο εθνικισμός για τους Δυτικούς. Μοιάζει με την εθνική "πλατφόρμα" των χριστιανικών λαών, αλλά δεν είναι ίδια, εφόσον η έννοια τού "έθνους" για τους Ιάπωνες είναι κάτι το ξένο. Αυτή η "εθνικίζουσα" πλατφόρμα έχει ως βασικό συνεκτικό "συστατικό" τής συλλογικότητάς της τη θρησκεία. Ως εκ τούτου ο Σιντοϊσμός είναι τόσο επικίνδυνος στην Ιαπωνία όσο είναι και ο εθνικισμός στη χριστιανική Δύση. Μπορεί εύκολα να γίνει "πεδίο" ανάπτυξης λαϊκισμού και σωβινισμού, το οποίο να αναλάβει να εκφράσει τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού και να στραφεί εναντίον των δυνάμεων κατοχής.

Ένας "ελέω αυτοκράτορα" λαϊκιστής πολιτικός ηγέτης μπορεί να γίνει επικίνδυνος ...Να γίνει ένας Φάραντζ, μια Λεπέν ή ένας Τραμπ ...Μία "σπίθα" χρειάζεται, για να πάρει "φωτιά" η ταπεινωμένη και σκλαβωμένη για πάνω από 70 χρόνια Ιαπωνία ...Μία "σπίθα" θα της βάλει τη "φωτιά" τού πόθου τής απελευθέρωσης ...Μία "σπίθα", η οποία θα της ξαναδώσει πίσω τον "αέρα" τής αυτοπεποίθησης και της αυτοεκτίμησης. Αντιλαμβανόμαστε πως όλα αυτά είναι "εστίες" κινδύνου για τους ιδιοκτήτες τής υπερεθνικής Νέας Τάξης ..."Εστίες", οι οποίες, αν δεν αντιμετωπιστούν στο επίπεδο της πρόληψης — και άρα έγκαιρα — , θα γίνουν επικίνδυνες. Γι' αυτό τον λόγο βιάζονται να τοποθετήσουν τη νέα γενιά των ηγετών σε όλους τους μηχανισμούς ...Των ηγετών αυτών, τους οποίους έχουν "κατασκευάσει" οι ίδιοι στα Κολέγιά τους ...Των ηγετών αυτών, οι οποίοι είναι απόλυτα όμοιοι μεταξύ τους, είτε είναι γόνοι αυτοκρατόρων είτε γόνοι ιδιοκτητών πολυεθνικών είτε γόνοι αστών πολιτικών ...Των ηγετών αυτών, οι οποίοι είναι "συντονισμένοι" από τα κέντρα εξουσίας τής Νέας Τάξης και είναι απόλυτα δεσμευμένοι απέναντι στη Νέα Τάξη.

Ως εκ τούτου ένας "αυθεντικός" αυτοκράτορας είναι εμπόδιο για τους σχεδιασμούς τους ...Εμπόδιο, που, ακόμα κι αν δεν έχει κάποια πρακτική εξουσία, εντούτοις τους ενοχλεί στο επίπεδο του συμβολισμού ...Τους ενοχλεί, γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει ένας "πόλος" γύρω από τον οποίο θα "χτιστεί" μια εθνικιστικού τύπου αντιαμερικανική κατάσταση, η οποία αργά ή γρήγορα θα έρθει σε σύγκρουση με τις δυνάμεις Κατοχής. Γι' αυτόν τον λόγο δεν θέλουν να υπάρχει ούτε καν ένας αυθεντικός "απόγονος" της Αματεράσου στον θρόνο τής Ιαπωνίας. Γι' αυτόν τον λόγο θέλουν να προωθήσουν τον Κολεγιόπαιδα Ναρουχίτο ...Έναν τυπικό "γαλαζοαίματο" απολύτως όμοιο με τους Δυτικούς συναδέλφους του. Απολύτως όμοιο και με την σύζυγό του και μελλοντική αυτοκράτειρα ...Κι αυτή αστή των Κολεγίων είναι ...Ο αυτοκράτορας της Οξφόρδης και η αυτοκράτειρα του Χάρβαρντ...

...Ο Ναρουχίτο είναι ο εκλεκτός τους, γιατί αυτός θα είναι ο πρώτος αυτοκράτορας γιος μιας αστής ...Ο αυτοκράτορας αυτός, ο οποίος έχει πιο πολλά κοινά σημεία με τους κατακτητές Αμερικανούς παρά με τους κατακτημένους Ιάπωνες ...Ο αυτοκράτορας αυτός, ο οποίος θα γίνει ο πρώτος από μια σειρά "νόθων" αυτοκρατόρων ...Γι' αυτόν τον λόγο είναι ο εκλεκτός τους. Αντίθετα, ο πατέρας του Ακιχίτο είναι απολύτως ανεπιθύμητος, γιατί είναι το τελευταίος που πληρεί τα προσόντα που απαιτεί η θέση του και άρα ο τελευταίος που κάνει τη θέση του επικίνδυνη για τους Αμερικανούς ...Είναι ο τελευταίος αυτοκράτορας από τα "παιδιά" τής Αματεράσου ...Ο τελευταίος από τους αυτοκράτορες, των οποίων οι γονείς ήταν όμαιμοι και οι "ρίζες" τους χάνονταν στα βάθη των αιώνων. Μια "αλυσίδα", την οποία "σπάει" ο γιος του. Υπέρ αυτού βάζουν τον Ακιχίτο να ζητάει την παραίτησή του. Αυτός είναι το τελικό αποτέλεσμα της προδοσίας και του "ευνουχισμού" τού Χιροχίτο.

 Ο μελλοντικός αυτοκράτορας της Ιαπωνίας δεν είναι σε τίποτε διαφορετικός από ένα τραπεζικό στέλεχος, υπάλληλο πολυεθνικής ή έναν επαγγελματία πολιτικό ...Ένας βολεμένος άνθρωπος, που βλέπει σαν "γραφικούς" τους Σιντοϊστές οπαδούς τού θρόνου και δεν τον ενοχλεί που τελεί υπό την προστασία τής Ουάσιγκτον ...Ένας επαγγελματίας "Μαορί", που δεν τον πειράζει κάποιες ημέρες του χρόνου να "χορεύει" τον "άγριο" τελετετουργικό "χορό" τού αυτοκράτορα "μουσειακού" θεού τού Σιντοϊσμού ...Ένας celebrity κληρονόμος, ο οποίος βολεύεται με τη ζωή τού εισοδηματία ...Εκεί κατάντησαν τον ιαπωνικό θρόνο οι Αμερικανοί.

...Ένα πλέον είναι βέβαιο...

...Τα παιδιά τής μεγάλης Θεάς τού φωτός δεν κατοικούν πλέον στο Παλάτι τού Κιότο (Πρωτεύουσα Πόλη).

Τραϊανού Παναγιώτης

Δημιουργός της θεωρίας του Υδροχόου

 

 

 http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2016/12/hirohito-hitler.html