…καὶ διερωτήθην:
– Τί ἔκανε γιά τήν Ἑλλάδα ὁ Μπελογιάννης, γιά νά τοῦ γίνεται τό σπίτι «Μουσεῖο» καί νά πηγαίνῃ κι ὁ ἴδιος ὁ πορδη-πουργός, ἀλλά κι ὁ πρόεδρος τῆς βουλῆς, τά ἐγκαίνιά του;;;;
Μάθετε λοιπὸν ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς ἄλλου κομμουνιστοῦ:
«Ὁ Νῖκος Μπελογιάννης, ἐξ’ Ἀμαλιάδος Ἠλείας, ἧτο δεύτερος στὴν ἱεραρχία τοῦ ΚΚΕ στὴν Πελοπόννησο, μετὰ τὸν γραμματέα Ἀχιλλέα Μπλάνα καὶ εἰδικὸς ἀπεσταλμένος τοῦ Γ.Γ. τοῦ ΚΚΕ Γεωργίου Σιάντου στὴν περιοχὴ μετὰ τὴν ἀποχώρηση τῶν Γερμανῶν. Ὁ Σιάντος δὲν εἶχε ψευδαισθήσεις γιὰ τὴν Πελοπόννησο –ὅπου παραδοσιακὰ κυριαρχοῦσαν οἱ ἐθνικιστές- κι ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς ἀπεσταλμένους του νὰ «στρώσουν τὸν Μωρηὰ μὲ κορμιά»!
Καὶ πράγματι, οἱ ἀπεσταλμένοι του δὲν τὸν ἀπηγοήτευσαν. Οὔτε ὁ διαβόητος Ἄρης Βελουχιώτης, οὔτε ὁ Μπελογιάννης!
Συμφώνως, λοιπόν, μὲ τὸν ἰδεολόγο κομμουνιστὴ Γιάννη Καραμουζη, ποὺ μετὰ τὶς σφαγὲς κατάλαβε ὅτι εἶχε μπλέξη μὲ στυγνοὺς ἐγκληματίες καὶ ἀπηρνήθη τὸν κομμουνισμό, ὑπεύθυνος γιὰ τὴν μεγάλη ἀνθρωποσφαγὴ στὴν Πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ, ποὺ
διήρκεσε ἀπό τις 17 ἕως τὶς 20 Σεπτεμβρίου τοῦ 1944, δὲν ἧτο μόνον ὁ Ἄρης Βελουχιώτης, ἀλλὰ καὶ ὁ Νῖκος Μπελογιάννης: «Ὁ Ἄρης καὶ οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ κόμματος Κουλαμπᾶς καὶ Μπελογιάννης εἶχαν πάρη τὴν ἀπόφασιν. Ὅλοι ἔπρεπε νὰ ἐκτελεσθοῦν…» (πηγή: Πατριῶτες καὶ προδότες στὸν Μωρηά», ἐκδόσεις «Ἀθηνᾶ», 1950)
Μετὰ δὲ τὸν Μελιγαλά, ὁ Μπελογιάννης ἧτο μεταξὺ αὐτῶν ποὺ ἔδωσαν τὴν ἐντολὴ γιὰ τὴν δευτέρα σὲ μέγεθος ἀνθρωποσφαγὴ στὴν Μεσσηνία, ποὺ ἔλαβε χώρα στοὺς μαρτυρικοὺς Γαργαλιάνους (500 νεκροί, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ στενοὶ συγγενεῖς τοῦ γράφοντος).
Ἐν συνεχείᾳ, ἀφοῦ τὸ 1949 πέρασε στὸ παραπέτασμα, ὁ Μπελογιάννης ἐπανῆλθε ἀργότερα στὴν χώρα ὡς κατάσκοπος τοῦ σοβιετικοῦ μπλόκ, μεταδίδοντας διάφορες πληροφορίες –κυρίως στρατιωτικῆς φύσεως- διὰ ἀσυρμάάτου, μέσῳ Ῥουμανίας. Τελικῶς, ἡ ἀστυνομία ἀνεκάλυψε τοὺς κρυμμένους ἀσυρμάτους τοῦ ΚΚΕ σ’ ἕνα πτηνοτροφεῖο καὶ συνέλαβε τὸν Μπελογιάννη καὶ τοὺς συνεργάτες του, ἐνῶ κάποιοι «αἱρετικοί» κομμουνιστὲς ὑποστηρίζουν –καὶ μάλιστα ἐπιμόνως- ὅτι ἦταν τὸ ἴδιο τὸ ΚΚΕ ποὺ ἔδωσε τὶς σχετικὲς πληροφορίες, γιατὶ ἄφ’ ἑνὸς μὲν ἔψαχνε γιὰ «ἥρωες» καὶ ἀφ’ ἑτέρου δὲ γιατὶ ὁ Ζαχαριάδης ἤθελε νὰ «ξεφορτωθῇ» τὸν Μπελογιάννη. Στὸ δικαστήριο, ὡς κατηγορούμενος γιὰ κατασκοπεία, ὁ Μπελογιάννης ἀρχικὼς παρίστανε τὸν ἀνήξερο καὶ μόλις ἀντελήφθη ὅτι τὸ κόλπο δὲν πιάνει, ἐπεχείρησε νὰ ἀποποιηθῇ τὴν εὐθύνη τῆς μεταδόσεως μηνυμάτων πληροφοριῶν στρατιωτικοῦ περιεχομένου, ὑποστηρίζοντας πὼς αὐτὸς ἔστελνε πληροφορίες μόνον πολιτικῆς φύσεως. Ὡστόσο, διεψεύσθη ἀπὸ τοὺς κατηγόρους, οἱ ὁποῖοι ἐμφάνισαν εἰσερχόμενο ῥαδιοτηλεγράφημα, μὲ τὸ ὁποῖο οἱ ἀποστολεῖς ἐξέφραζαν τὴν ἀνησυχία τους στὸν Μπελογιάννη γιὰ τὴν καθυστέρηση στὴν μετάδοση στρατιωτικῶν πληροφοριῶν. Καὶ πέραν ἀπὸ τοὺς κατηγόρους, ὁ Μπελογιάννης διαψεύδεται καὶ ἀπὸ τὴν κοινὴ λογική, διότι πληροφορίες γιὰ τὴν πολιτικὴ κατάσταση στὴν Ἑλλάδα εἶχε τὸ ΚΚΕ ἔναν σωρό, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους του στὴν ΕΔΑ καὶ ἀπὸ τοὺς πρεσβευτὰς τῶν κομμουνιστικῶν κρατῶν στὴν Ἀθῆνα. Δὲν χρειαζόταν νὰ μεταβῇ ἐκεῖ ὁ Μπελογιάννης καὶ νὰ τὶς μεταδίδῃ διὰ ἀσυρμάτου.
Κλείνοντας παραθέτω ἔνα μικρὸ κομμάτι ἀπὸ τὸν λόγο του στὰ 70α γενέθλια τοῦ Στάλιν:
«…Σύντροφοι καὶ συντρόφισσες,
Σήμερα ὅλοι οἱ ταπεινοὶ καὶ κατατρεγμένοι τῆς γῆς ὁρκίζονται στ’ ὄνομα τοῦ Στάλιν. Ὅλοι ὅσοι ζοῦν στὴν καταφρόνια πιστεύουν ὅτι θὰ γίνουν τὸ πᾶν, γιατὶ τὸν ἀγῶνα τους τὸν καθοδηγεῖ ὁ Στάλιν. Κι ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἀγωνιστές, πιστεύουμε πὼς ἔπαθλο τοῦ ἀγῶνος μας θὰ εἶναι σύντομα ἡ λαϊκοδημοκρατική-σοσιαλιστικὴ Ἑλλάδα, γιατὶ τὸν ἠρωικό μας ἀγῶνα τὸν παραστέκει ὁ Στάλιν καὶ γιατὶ θὰ κάνουμε ὁ, τὶ μποροῦμε νὰ φανοῦμε ἀντάξιοι τοῦ μεγάλου μας δασκάλου καὶ ἀγαπημένου μας συντρόφου καὶ φίλου.
Στ’ ὄνομα τοῦ Στάλιν, γιὰ τὰ μεγάλα μας ἰδανικά, ποτίσθηκε μὲ τὸ αἷμα τῶν ἡρώων μας καὶ κάθε γωνιὰ τῆς πατρίδος μας. Κι ἂν αὐτὴν τὴν στιγμὴ μποροῦσε μαζύ μας νὰ φωνάξουν οἱ πολιτεῖες καὶ τὰ βουνά μας, οἱ κάμποι καὶ τὰ χωριά μας, θὰ φώναζαν καὶ θὰ ἔλεγον:
«Ζῆσε ἀκόμη πολύ, παρὰ πολύ, μεγάλε Στάλιν!».”
Aὐτὸς ἦταν ὁ «πατριώτης» Νῖκος Μπελογιάννης, γιὰ τὸν ὁποῖον διετέθησαν χρήματα, γιὰ νὰ γίνῃ τὸ σπίτι του «μουσεῖο»…
(στοιχεῖα ἀπὸ τὸν Γ. Δημητρακόπουλο, στὸ blog «ΕΛΛΑΣ Αἰώνιον Ἀθάνατον Ἄδέσμευτον».
Δημητριάδης Κωνσταντῖνος
Σημείωσις
Ἀααααα…
Γιὰ νὰ εἶμαι δίκαιος…
Στὴν δίκη Μπελογιάννη ὑπῆρχε ἕνα θῦμα, ποὺ ἐξετελέσθη ὄχι γιὰ τὰ πιστεύω γου, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τῆς «Συμβάσεως Cooper».
Ὁ Δημήτριος Μπάτσης, Νομικὸς καὶ Οἰκονομολόγος στὸ βιβλίο του, τὸ 1947, μὲ τίτλο: « Ἡ βαρειὰ βιομηχανία τῆς Ἑλλάδος», ἀπεκάλυψε τὴν ὕπαρξη τῆς συμβάσεως.
Θεωρεῖται μάλιστα ὅτι αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἐξετελέσθη ὁ Μπάτσης.
Ὡς γνωστόν, οἱ Ἀμερικανοὶ ἐπέβαλαν τὴν ἐκτέλεση τοῦ Μπελογιάννη καὶ τριῶν ἀκόμη κομμουνιστῶν καί, βέβαια, ἀνάμεσά τους, ἦταν ὁ Μπάτσης.
Εἶναι ἐπίσης εὑρέως γνωστὸ πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ὅποιος μιλοῦσε γιὰ τὴν σύμβαση αὐτήν, ἀμέσως ἐχαρακτηρίζετο ὁως «γραφικός» καὶ «συνωμοσιολόγος».
Μὲ τὴν σύμβαση αὐτήν, ποὺ ὑπεγράφη τὸ 1940 καὶ ἔληξε τὸ 2010, ὅλος ὁ ὑδάτινος ἀλλὰ καὶ ὁ ὑπόγειος καὶ ὑποθαλάσσιος πλοῦτος τῆς χώρας (ὅπως τὰ λεγόμενα «στρατηγικὰ ὀρυκτά», σίδηρος, χρώμιο, νικέλιο, ἀλουμίνιο, ἄλλα μεταλλεύματα, πετρέλαιο, ἀέριο κλπ), ἐτέθησαν ὑπὸ τὴν αἰγίδα ἑνὸς Ἀμερικανικοῦ consortium ἑταιρειῶν!
Ἡ ἀνανέωσίς της ἐπῆλθε αὐτόματα μὲ τὴν ἔνταξη τῆς χώρας μας ἀπὸ τὸν ΓΑΠ, στὰ μνημόνια…
Ἡ Ἑλλὰς δὲν μπορεῖ νὰ διαπραγματευθῇ ἡ ἰδία τοὺς φυσικοὺς πόρους της…
Ἀναπάντητα παραμένουννἀκόμη καὶ σήμερα τὰ ἐρωτήματα:
-Γιά ποιόν λόγο ἄραγε οἱ κυβερνήσεις τῆς Ἑλλάδος, ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, δέν ἀπεδέχοντι ὅτι ὑπάρχει ὑπόγειος καί ὑποθαλάσσιος πλοῦτος στήν ἑλληνική ἐπικράτεια;
-Γιά ποιόν λόγο πολιτικοί, μέσα στὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο, ἠρνήθησαν στό παρελθόν ὅτι ἡ Ἑλλάς ἔχει ὑποθαλάσσιο καί ὑπεδάφιο θησαυρό;;
Οὐδεὶς πολιτικός, ἀπὸ τὸ 1974 καὶ μετά, ἐτόλμησε νὰ ἀποκαλύψῃ τὸν πλοῦτο τὸν ὁποῖο ἔκρυβε καὶ κρύβει ἡ Ἑλληνικὴ ἐπικράτεια, παρὰ τὶς κατὰ καιροὺς ἀμφισβητήσεις τῆς κυριαρχίας της ἀπὸ γείτονες.
Γιὰ τὴν ἐγκληματική τους σιωπὴ δὲν φταίει τὸ ὅτι δὲν γνώριζαν, οὔτε ὅτι δὲν εἶχαν στοιχεῖα, ἀλλὰ ἡ σύμβασις COOPER τοὺς ἀπηγόρευε νὰ ἀναφερθοῦν στὸ θέμα τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου καὶ στοὺς ὑδρογονάνθρακες.
Πῶς εἶναι δυνατόν μία χώρα, σὰν τὴν Ἑλλάδα, μὲ τέτοιον πλοῦτο στὸ ὑπέδαφός της, νὰ μὴν ἔχῃ ἀναπτυχθεῖ βιομηχανικά, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ὀρυκτός μας πλοῦτος εἶναι τέτοιος, ποὺ θὰ μᾶς βοηθοῦσε νὰ εἴχαμε τὸ μονοπώλιο στὴν Εὐρώπη. Τὰ ὀρυκτὰ αὐτὰ ἄλλωστε, χρησιμοποιῶνται ὡς προαπαιτούμενα στὴν κατασκευὴ μηχανημάτων, πολεμικοῦ ὑλικοῦ, διαστημικῶν ἐξαρτημάτων κλπ.
Τὸ δημόσιο χρέος τῆς Ἑλλάδος, ἐμπρὸς στὸ μέγεθος τοῦ ποσοῦ τῶν ἐσόδων, ποὺ θὰ προέκυπταν ἀπὸ ἀντίστοιχο ἀνάπτυξη βιομηχανικῆς δραστηριότητος στὴν Ἑλλάδα, εἶναι μηδαμινό.
Ὅμως τὰ κυβερνητικὰ κλιμάκια τῶν κυβερνήσεων ἀπὸ τὸ 1940 καὶ μετὰ σιωποῦσαν, ἀφοῦ προέκυπταν ἀνάλογες συμβάσεις μὲ αὐτὴν τὴν λεγομένης COOPER ἢ ἀλλοιῶς τὴν σύμβαση ἐκπροσώπων τοῦ ἑλληνικοῦ δημοσίου μὲ τις ΗΠΑ καὶ τὴν Hugh Cooper & co.
Ἡ «Σύμβασις Cooper» ἐπεκυρώθη μὲ τὸν Α.Ν. 2220/1940 (ΦΕΚ 65/Α/17.02.1940), περὶ κυρώσεως συμβάσεως γιὰ τὴν παραχώρηση ὑδραυλικῆς δυνάμεως Ἀχελώου ποταμοῦ.
Ἡ γνωστοποίησις λοιπὸν αὐτῆς τῆς συμβάσεως, ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ κ. Μπάτση, ἦταν καὶ ἡ ὑπογραφὴ τῆς θανατικῆς του καταδίκης.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου