Ε Ξ Η Ν Τ Α ΧΡΟΝΙΑ συμπληρώνονται αύριο από τη θυσία του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ, εφέδρου ανθυπολοχαγού του Ελληνικού Στρατού, 29χρονου Γρηγόρη Αυξεντίου: Κυριακή της Τυρινής, 3 Μαρτίου 1957, στο περικυκλωμένο απ’ τ’ αγγλικά στρατεύματα Κρησφύγετο του Μαχαιρά, όπου μετά από 10ωρη μάχη, έριξαν βενζίνη και τον πυρπόλησαν. Η στήλη επιλέγει να θυμίσει σήμερα δύο στιγμές του κορυφαίου ήρωα:
Π Ρ Ω Τ Η: Στην πολύνεκρη για τους Άγγλους ενέδρα που έστησε, επιτυχώς, στον δρόμο απ’ το χωριό Χανδριά προς τον Αγρό, εναντίον του στρατού των κατακτητών η 17μελής ανταρτική ομάδα της ΕΟΚΑ μ’ επικεφαλής τον Γρηγόρη Αυξεντίου, την Παρασκευή 16η Μαρτίου 1956 (2ο έτος της Κυπριακής Επανάστασης), θυσιάστηκε απ’ τα εχθρικά πυρά, ο γενναίος αντάρτης Χρίστος Τσιάρτας 25 χρόνων απ’ το χωριό Πολύστυπος, πατέρας δύο ανηλίκων. Αδελφός άλλων δύο αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Ο Αυξεντίου απ’ το αντάρτικο έστειλε μυστικά στον πατέρα τού ηρωικού νεκρού, την εξής επιστολή:
«ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ γέροντα, όχι για να σε παρηγορήσω και να σου δώσω θάρρος. Διότι, ένας πατέρας που έδωσε την ευχή του και έστειλε και τους τρεις γιούδες του να πολεμήσουν για τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ της Κύπρου δεν χρειάζεται ούτε παρηγοριά ούτε θάρρος. Σου γράφω μόνο για να σου εκφράσω την ευγνωμοσύνη της Πατρίδος και τον σεβασμό μας προς τη μνήμη και τη θυσία του γενναίου παλληκαριού. Και να δώσω εκ μέρους όλων των συμπολεμιστών του τη διαβεβαίωση ότι: Και τον θάνατό του θα εκδικηθούμε και πιστοί στην υπόθεση για την οποίαν έδωσε τη ζωή του θα παραμείνουμε ακλόνητοι. Καμιά ατυχία δεν πρέπει να μας απογοητεύσει, τουναντίον πρέπει να χαλυβδώσει τη θέλησή μας, για να συνεχίσουμε με περισσότερο πείσμα τον Αγώνα».
Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Η : ΤΑ τελευταία του Χριστούγεννα. Τρίτη 25η Δεκεμβρίου 1956. Κρυβόμενοι στο σπίτι του Παπαχριστόδουλου στον Αγρό, ο Αυξεντίου κι οι αντάρτες του είχαν γιορταστικό τραπέζι. Στάθηκε όρθιος, ύψωσε το ποτήρι με το κρασί και τους είπε τα εξής:
«ΤΩΡΑ ΠΟΥ οι Άγγλοι τα έριξαν όλα εναντίον μας, δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει ο αγώνας και η μοίρα του καθενός. Όμως, είτε ζήσουμε είτε πεθάνουμε, ένα πρέπει να είναι μια μέρα το έπαθλο για νεκρούς και ζώντες. Να γίνει η Κύπρος ελληνική και να ζήσει ελεύθερη κι ευτυχισμένη. Ο αγώνας δεν είναι πάρε-δώσε. Κι όσοι επιζήσουν ας μην αναμένουν, ή ακόμα πιο χειρότερο, ας μην επιδιώξουν άλλες ανταμοιβές κι αξιώματα, γιατί οι υπηρεσίες προς την πατρίδα δεν εξαργυρώνονται. Και πάνω απ’ όλα δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η αγάπη κι η ομόνοια είναι καθήκον και χρέος προς την πατρίδα.
Ο διχασμός υπήρξε πολλές φορές κατάρα της φυλής μας κι η διχόνοια παρά λίγο να καταστρέψει την Επανάσταση του Εικοσιένα και να αφανίσει την Ελλάδα. Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο αποβλήθηκα από την τάξη, στο μάθημα της Ιστορίας, γιατί αυθαδίασα, υποστηρίζοντας τον Κολοκοτρώνη και τον Δημήτρη Υψηλάντη, στη συζήτηση για τον Μαυροκορδάτο και τους πολιτικούς. Αυτά είχα να σας πω και καλά Χριστούγεννα»…
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
ΕΡΩΤΗΣΗ
Εάν υπολογίσουμε αριθμητικά πόσους αιώνες από τον Αύγουστο τού 480 π.Χρ. καταυγάζει αειθαλώς την ανθρωπότητα ως τις μέρες μας το «Μολών Λαβέ» τού Λεωνίδα και των Λακεδαιμονίων στα Στενά των Θερμοπυλών, μπορούμε, άραγε, κατ’ αναλογία να προβλέψουμε, πόσους άλλους τόσους και περισσότερους αιώνες θα καταυγάζει, από 3 Μαρτίου 1957 και το «Μολών Λαβέ» του Αυξεντίου στο Κρησφύγετο του Μαχαιρά; Κι ότι εκείνο το «ούς νυν υμείς ζηλώσαντες και το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους», του αρχαίου μας Θουκυδίδη (Β-43), από 3.3.1957 απέκτησε ακόμη ένα ονοματεπώνυμο: Γρηγόρης Αυξεντίου, του Πιερή και της Αντωνούς;
Λάζ.Α.Μαύρος
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου