Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΗΣ ΚΟΡΕΑΣ ΤΟ 1953 ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΟΜΟΙΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ....2-4-2017

Ως γνωστόν ο Πόλεμος της ξεκίνησε τις 25 Ιουνίου του 1950 και κράτησε μέχρι τις 27 Ιουλίου του 1953. Αν και άρχισε ως μία πολεμική αναμέτρηση μεταξύ των δύο κρατών της διηρημένης Κορέας (Βόρειας-Νότιας), σύντομα κατέληξε σε μία ευρύτερη σύγκρουση όπου έλαβαν μέρος όλες η μεγάλες δυνάμεις της εποχής (ΗΠΑ-ΕΣΣΔ-Κίνα).

Τα δύο κράτη της Κορεατικής Χερσονήσου, χωρίζονταν συνοριακά στον  38ο παράλληλο της ίδιας περιοχής και το καθένα από αυτά «εκπροσωπούσε» την περιοχή που απελευθέρωσαν οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί αντίστοιχα από τους Ιάπωνες, κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Έτσι η Βόρεια Κορέα υπαγόταν στο Κομμουνιστικό στρατόπεδο, όντας σύμμαχος της ΕΣΣΔ, ενώ η Νότια βρισκόταν σε συμμαχία με το Δυτικό-Αμερικανικό μπλοκ. Για τον ίδιο λόγο στον Βορρά οι Σοβιετικοί επέβαλαν ένα φιλικό προς αυτούς αυταρχικό κομμουνιστικό καθεστώς, ενώ το ίδιο έκαναν και οι Αμερικάνοι στον Νότο επιβάλλοντας και αυτοί με την σειρά τους ένα βίαιο αυταρχικό καθεστώς και εκεί.

Με τον τρόπο αυτό, η Κορέα χωρίστηκε ουσιαστικά στην πράξη σε δύο ζώνες υπό τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Σοβιετική Ένωση, με την Βόρεια να βρίσκεται στην πραγματικότητα κατεχόμενη από τους Σοβιετικούς, ενώ η Νότια από τους Αμερικανούς. 

Οι διαπραγματεύσεις που πραγματοποιήθηκαν για την επανένωση των δύο χωρών απέτυχαν και το 1948 διαμορφώθηκαν δύο ξεχωριστές κυβερνήσεις: η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας στο Βορρά, και η Δημοκρατία της Κορέας στο Νότο.

Στο Βόρειο Κορεατικό τμήμα, ο αντιαμερικανός κομμουνιστής Κιμ Ίλ-σονγκ, ανακήρυξε το κράτος της Βόρειας Κορέας, με τον εαυτό του ως πρόεδρο και με πρωτεύουσα την Πιονγιάνγκ, ενώ στον Νότο, ανέλαβε πρόεδρος ο αντικομμουνιστής και φιλοαμερικανός πολιτικός Ρι Σούνγκ-μαν, με πρωτεύουσα την Σεούλ, ιδρύοντας την Νότια Κορέα.

Στις 25 Ιουνίου 1950, ο στρατός της Βόρειας Κορέας (με την «έμμεση» ενθάρρυνση-προτροπή των Στάλιν και Μάο), πέρασε δυναμικά τον 38ο παράλληλο ανακοινώνοντας ότι σαν τελικό στόχο είχε την οριστική συνένωση των δυο τμημάτων της Κορέας σε ένα ενιαίο κράτος και την εκτέλεση του Ρι Σούνγκ-μαν και των οπαδών του. 

Η στρατιωτική δύναμη του Βορρά ήταν πολύ ισχυρή αριθμητικά και το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού της είχε ρωσική προέλευση, συνδυαζόμενό και πρόσθετες «ενισχύσεις εθελοντών» που ήρθαν από την Κίνα (μεταγενέστερα αποχαρακτηρισμένα σοβιετικά έγγραφα αποδεικνύουν, πως πολλοί πιλότοι της ΕΣΣΔ, ήταν στην πραγματικότητα οι χειριστές των περισσότερων βορειοκορεατικών αεροσκαφών.

Στην Ευρώπη εκείνη την περίοδο οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ συγκρούονταν έντονα, κρίση και αποκλεισμός του Βερολίνου το 1948, μεταφορά σε αυτό στρατιωτικών δυνάμεων και από τα δύο αντίπαλα μπλοκ, Ελληνικός Εμφύλιος του 1946-1949- (http://www.triklopodia.gr/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%bd%cf%89%ce%bd-%ce%bc%ce%bd%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b9/).

Οι προσπάθειες αυτές δεν ήταν επιτυχείς για τους Σοβιετικούς, και ο ηγέτης τους, ο Στάλιν, σκέφτηκε ότι για να μειώσει την πίεση που δεχόταν,  θα έπρεπε να «ανοίξει» ένα νέο μέτωπο ως αντιπερισπασμό, σε σημείο όπου θα υπερείχε αριθμητικά και στο οποίο θα μπορούσε να επιτύχει ευκολότερα μία στρατηγική νίκη κατά των δυτικών εχθρών του. Έτσι στράφηκε προς την Ανατολή και την Βόρεια Κορέα, που ήταν «προστατευόμενη» του κινέζου συμμάχου του Μάο).

Τα ακριβή αριθμητικά δεδομένα της εκστρατευτικής δύναμης της Βόρειας Κορέας δεν είναι εύκολο να εκτιμηθούν, αλλά πιθανώς να αποτελούνταν από 230.000 στρατιώτες, 300 αεροπλάνα, 200 τανκ και πάνω από 200 πυροβόλα. Σύμφωνα δε με Αμερικανικές πηγές, οι αντίστοιχες δυνάμεις τους στην Νότια Κορέα ήταν 65.000 στρατιώτες και 20 μόνο βοηθητικά αεροπλάνα. 

Ο Αμερικανός Πρόεδρος Χάρρυ Τρούμαν, παρόλο που είχε ενδεικτικές πληροφορίες για συγκεντρώσεις στρατευμάτων του Βορρά κατά μήκος του 38ου παράλληλου, δεν θέλησε να εμπλακεί σε ένα ανοιχτό πόλεμο και προσπάθησε με κάθε τρόπο να υποβιβάσει αρχικά το μέγεθος της εισβολής. 

Ο Τρούμαν ήταν σε αντίθεση με τους στρατιωτικούς του (και κυρίως τον λαοφιλή στις ΗΠΑ στρατηγό Ντάγκλας Μακ Άρθουρ), λέγοντας ότι δεν επιθυμούσε να ξεκινήσει τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο και είναι επίσης αλήθεια ότι τον πίεζαν για το αντίθετο ισχυροί οικονομικοί-βιομηχανικοί κύκλοι στην Αμερική, που ευνοούσαν νέες πολύ προσοδοφόρες πολεμικές παραγγελίες που είχαν συνηθίσει από την εποχή του προηγούμενου Παγκόσμιου Πολέμου. 

Ο Τρούμαν, αν και φανατικός αντικομμουνιστής ο ίδιος, αποφάσισε ωστόσο να ελιχθεί κατ’ αρχάς διπλωματικά μέσω του ΟΗΕ, πετυχαίνοντας μια, αμφισβητούμενη νομικά για μερικούς πάντως, ομόφωνη καταδίκη της Βόρειας Κορέας εκμεταλλευόμενος την απουσία της Ρωσίας και της Κίνας από την ψηφοφορία αυτή, αφού αυτές δεν πήραν μέρος λόγω της αντίδρασής τους για την παρουσία της Εθνικιστικής Κίνας (Ταιβάν) στα έδρανα του ΟΗΕ.

Η κατ' αρχήν εισβολή της Βόρειας Κορέας προκάλεσε μια ακατάσχετη υποχώρηση των Νοτιο-Κορεατικών και Αμερικανικών στρατευμάτων. Σε λίγες μέρες, είχε στοιχίσει πολλά θύματα στον Νότο και έφτασε στο σημείο να περιορίσει τους Αμερικανούς σε μόλις 10% της αρχικής περιοχής που κατείχαν.  

Στις 27 Ιουνίου του 1950 αποφασίστηκε μέσω του ΟΗΕ, η εμπλοκή των ΗΠΑ και άλλων συμμαχικών κρατών τους στον Κορεατικό Πόλεμο. Ο Τρούμαν έστειλε τον Αμερικανικό Στόλο προς την Κορεατική θάλασσα για να υποστηρίξει τις άγρια πληττόμενες δυνάμεις του στην Κορέα, ενώ παράλληλα ετοιμάστηκαν και ενισχύσεις από τις Αμερικανικές δυνάμεις που είχαν βάση στην Ιαπωνία. 

Ανώτατος διοικητής όλων των δυνάμεων του ΟΗΕ ορίστηκε ο Στρατηγός 5 αστέρων Ντάγκλας Μακάρθουρ. Αυτός ήταν οπαδός της ολοκληρωτικής σύγκρουσης στην Κορέα, καθώς και της πλήρης κατάληψης-ενοποίησης της υπό τις ΗΠΑ (όπως ακριβώς ήθελαν να κάνουν και οι Βορειοκορεατές στην περιοχή με την αντίστοιχη υποστήριξη της ΕΣΣΔ στο Βορρά).

Ο Μακ Άρθουρ δεν φοβόνταν για πιθανή εμπλοκή της Κίνας στην σύγκρουση και ήταν σίγουρος για την πλήρη νίκη των δυνάμεων του. Ο πρόεδρος Τρούμαν από την άλλη έφριττε στην ιδέα γενίκευσης της σύγκρουσης και μετατροπής της σε Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Επίσης φοβόνταν για πιθανή ανάμιξη των Κινέζων (ή και της ΕΣΣΔ) στον πόλεμο. Αντί για την ενοποίηση των δύο Κορεατικών κρατών, πίστευε, σε αντίθεση με τον στρατηγό του Μακ Άρθουρ, ως καλύτερη λύση, την διατήρηση τους ως είχαν σαν δύο ξεχωριστές κρατικές οντότητες. 

Τις απόψεις αυτές τις υποστήριζε επίσης, γιατί ήθελε να αποφύγει και το μεγάλο του οικονομικό κόστος ενός τέτοιου πολέμου, ο οποίος δεν θα του επέτρεπε να βάλει μπροστά την ειρηνική μεταπολεμική οικονομική του πολιτική ανόρθωσης στο εσωτερικό των ΗΠΑ (και πλησίαζαν και προεδρικές εκλογές στις οποίες ήθελε να είναι ξανά υποψήφιος).

Στο πολεμικό μέτωπο ο στρατηγός Μακ Άρθουρ πέτυχε με μία εμπνευσμένη απόβαση στον λιμένα της Ίντσον, στα μετόπισθεν του 38ου παραλλήλου, να αναστρέψει την κατάσταση εντελώς  και μάλιστα να προωθήσει τον στρατό του σχεδόν μέχρι τα κινεζικά σύνορα, καταλαμβάνοντας όλη σχεδόν την Κορέα. 

Στην συνέχεια ωστόσο, ακολούθησε μια Κινεζική εισβολή, προς ενίσχυση των Βορειοκορεατών, συνολικής δύναμης 500.000 «εθελοντών», η οποία απώθησε και πάλι τους Αμερικανούς και τα συμμαχικά τους στρατεύματα, πίσω στον 38ο παράλληλο. Πρόκειται ουσιαστικά για τον πρώτο στην ιστορία πόλεμο Κίνας–Αμερικής. 

Ο αιφνιδιασμός ήταν απόλυτος και η καταστροφή των αμερικανικών δυνάμεων αποφεύχθη με την εκκένωση των στρατευμάτων τους μέσω θαλάσσης. Μέσα σε 4 μέρες, οι δυνάμεις του Μακάρθουρ, οι οποίες είχαν χάσει 15.000 άνδρες,  έσπευσαν να ανασυνταχθούν και πάλι κατά μήκος του 38ού παράλληλου. Οι Κινέζοι υπολογίζεται ότι είχαν υποστεί περί τις 100.000 απώλειες, οι οποίες όμως εύκολα αντικαταστάθηκαν γρήγορα.

Τον Ιανουάριο του 1951, οι Κινέζοι επανέλαβαν την μεγάλη έκταση επίθεσή τους, με σκοπό να περάσουν τον 38ο παράλληλο προς τα νότια στηριζόμενοι στην μεγάλη αριθμητική τους υπεροχή. Ο στρατηγός Μακάρθουρ, βλέποντας την φήμη του να πέφτει, πρότεινε τότε στον πρόεδρο Τρούμαν την  χρήση των πυρηνικών όπλων κατά των εχθρών τους. Ο Τρούμαν αμέσως τον απέλυσε.

Οι Κινέζοι πέρασαν τον 38ο παράλληλο και κατόρθωσαν τελικά να καταλάβουν ακόμα και την πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας, Σεούλ, αλλά σταμάτησαν εκεί γιατί οι γραμμές εφοδιασμού τους είχαν επιμηκυνθεί δυσανάλογα με την δυναμικότητά τους, ενώ τα μεταφορικά τους μέσα εξακολουθούσαν να είναι άνθρωποι, ζώα και ποδήλατα που εκινούντο μόνο την νύχτα. 

Το ίδιο διάστημα, οι Αμερικανοί αντεπιτέθηκαν επιτυχώς χρησιμοποιώντας ενισχύσεις, πράγμα που τους επέτρεψε τη 15η Μαρτίου 1951 να ανακαταλάβουν την Σεούλ και να προωθηθούν μερικά χιλιόμετρα πάνω από τον 38ο παράλληλο.

Ουσιαστικά από αυτό το σημείο και μετά, στο πεδίο της μάχης, η κατάσταση σταθεροποιήθηκε και παρέμενε χωρίς καμμιά σημαντική αλλαγή και για τα δύο μέρη, συνεχίζοντας μόνο με κάτι αμφίρροπες διεκδικήσεις μερικών υψωμάτων και λόφων που αύξαναν τα θύματα, αλλά όχι και το αποτέλεσμα της σύρραξης.

Η πολεμική αυτή σύγκρουση τερματίστηκε με συνθήκη, μετά από 3 χρόνια, στο ίδιο σημείο απ' το οποίο είχε αρχίσει, χωρίς νικητές, έχοντας καταστεί η θερμότερη στιγμή του Ψυχρού Πολέμου. Συνολικά είχε τρία εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές ως απώλειες. 

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Στην Κορεατική Χερσόνησο από την λήξη του Κορεατικού Πολέμου και την υπογραφή εκεχειρίας (όχι ειρήνης), η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα, τα συνοριακά επεισόδια είναι σχεδόν συνεχή. 

Πρόσφατα, εν έτει 2017 και επί προεδρίας στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, η κατάσταση στην περιοχή φαίνεται να εκτραχύνεται, ενώ πολλοί μιλούν για την πιθανότητα πολεμικής σύγκρουσης στην περιοχή για άλλη μία φορά με εκατομμύρια θυμάτων

Σε αυτό υποστηρίζουν «βοηθάει» και το απρόβλεπτο των ηγετών που συγκρούονται, τόσο του Αμερικανού προέδρου Ντόναλτ Τραμπ, όσο και του Βορειοκορεάτη Κιμ-Γιονγκ-Ουν, των οποίων ο αυταρχισμός και το «καυτό ταπεραμέντο» μπορεί να αποδειχτεί πολύ εκρηκτικό μείγμα.

Φυσικά τώρα στην περιοχή ισχύουν άλλα δεδομένα από όσα ίσχυαν στον πόλεμο της Κορέας. Δεν υπάρχει πια το Ανατολικό-Σοβιετικό μπλοκ η το σύμφωνο της Βαρσοβίας, ούτε και σημαντική κυριαρχία της κομμουνιστικής ιδεολογίας στην περιοχή.

Στις ΗΠΑ ο πρόεδρος είναι ο απρόβλεπτος, αντικινέζος, ρεπουμπλικάνος Ντόναλντ Τραμπ, αντί του δημοκρατικού και πρακτικού στην λογική του Τρούμαν τον καιρό του πόλεμου της Κορέας, ενώ στην Βόρεια Κορέα ηγέτης της είναι ο «ευερέθιστος» Κιμ-Γιονγκ-Ουν, ο εγγονός του δικτάτορα Κιμ-Γιονγκ-Ιλ, ο οποίος  ξεκίνησε τον Κορεατικό πόλεμο. 

Υπάρχουν όμως και ομοιότητες. Για άλλη μία φορά υπάρχει φαινομενικά μία κατ’ αρχάς συμμαχία της Ρωσίας και της Κίνας (λυκοφιλία στην πραγματικότητα- https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/10/blog-post_23.html), ενώ όπως παλαιότερα ακραίοι στρατηγοί στις ΗΠΑ υποστηρίζουν μια «δυναμική» πολεμική επιχείρηση των ΗΠΑ στην Βόρεια Κορέα, ανεξαρτήτως κόστους. 

Φυσικά στο έργο τους αυτό «προμοτάρονται» όπως πάντα από ισχυρούς οικονομικούς-βιομηχανικούς κύκλους στην Αμερική, που ευνοούν νέες πολύ προσοδοφόρες πολεμικές παραγγελίες.

Ο Τραμπ που ήθελε αρχικά ίσως την συμμαχία με τους Ρώσους κατά των Κινέζων , λόγω όμως των πολύ έντονων πολιτικών πιέσεων που δέχεται (τόσο από τους δημοκρατικούς αντιπάλους του, όσο και από κύκλους του ίδιου του του κόμματος),  φαίνεται ότι (για την ώρα τουλάχιστον) υπαναχωρεί ως προς αυτή, κάτι που δεν του επιτρέπει να στραφεί απερίσπαστος στην μεταφορά της πλειοψηφίας των στρατιωτικών του δυνάμεων στον Ειρηνικό για την αντιμετώπιση των κινέζων εχθρών του.

Αυτό φαίνεται ότι προς το παρόν του «δένει» τα χέρια για μία πλήρη πολεμική εισβολή στην Βόρεια Κορέα, μιας και έχει μέτωπα ανοιχτά τόσο στην Μέση Ανατολή (Ιράκ, Συρία, Υεμένη), στην Ασία και την Αφρική (Αφγανιστάν, Λιβύη, Σομαλία), αλλά και στην Ευρώπη (Ουκρανία, Βαλκάνια), κάτι που δεν του επιτρέπει να «διασπείρει» τον στρατό του σε τόσα πολλά μέτωπα.

Η πληθώρα των πολεμικών αναμετρήσεων που έχει εμπλακεί δεν του επιτρέπει την κήρυξη πολλών ταυτόχρονων πολέμων με τον στρατό που έχουν αριθμητικά τώρα οι ΗΠΑ. Αυτό μπορεί να το επιτύχει μόνο με μία γενική επιστράτευση αντίστοιχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/03/new-deal.html). Μόνο ένα γεγονός τύπου Περλ Χάρμπορ θα του έδινε ποτέ την δυνατότητα να επιτύχει κάτι τέτοιο (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/09/blog-post_24.html). 

Βέβαια κάποιοι υποστηρίζουν ότι με το απρόβλεπτο του χαρακτήρα του, ο Τραμπ θα μπορούσε να βομβαρδίσει ξαφνικά την Βόρεια Κορέα και τις πυρηνικές της εγκαταστάσεις όπως έκανε πρόσφατα τον αιφνιδιαστικό βομβαρδισμό του στην Συρία (και για κάποιους απειλεί να κάνει και στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν).

Άλλοι υποστηρίζουν ότι όλα αυτά είναι «λεονταρισμοί» τόσο του Τραμπ, όσο και του Κιμ-Γιονγκ-Ουν, οι οποίοι θέλουν να επιδείξουν υποτιθέμενο (και ανέξοδο) «πατριωτικό δυναμισμό» και να συσπειρώσουν τους υποστηρικτές τους έναντι ενός ανύπαρκτου «εξωτερικού εχθρού» που υποτίθεται πως τους απειλεί, στρέφοντας τους έτσι μακριά από τα δικά τους εσωτερικά σκάνδαλα, αυταρχισμό και αποτυχίες. Άλλωστε είναι γνωστό ότι τα αποτυχημένα καθεστώτα πάντα επιδίδονται σε τυχοδιωκτισμούς στο εξωτερικό.

Σε κάθε περίπτωση το μέλλον της Κορεατικής Χερσονήσου φαίνεται άγνωστο. Δεν μπορεί να ενοποιηθεί χωρίς την έγκριση τόσο της Κίνας, όσο και των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα και οι ίδιοι οι ηγέτες της είναι απρόβλεπτη. Φαίνεται πως η κατάσταση θα μείνει ως έχει, αν και μία ιστορική ανατροπή που θα αλλάξει όλα τα δεδομένα δεν αποκλείεται.

Άλλωστε υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα πολλά μέρη που ήταν χωρισμένα και ενώθηκαν ή παραμένουν ακόμα κατεχόμενα ή χωρισμένα. Πιο αναλυτικά αυτά είναι:

Η Κορέα είχε καταληφθεί από την Ιαπωνία το 1895 και τον Αύγουστο του 1910 εντάχθηκε πλήρως στην Ιαπωνική επικυριαρχία. Η Ιαπωνική κατοχή κράτησε ως το 1945, οπότε ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Κορέα. Αντίστοιχα αμερικάνικα στρατεύματα εισέβαλαν στην περιοχή και η Αμερική και Ρωσία συμφώνησαν πρόχειρα ότι η χώρα να διαχωριστεί  στην γραμμή του 38ου γεωγραφικού παράλληλου σε δύο τμήματα, το βόρειο που έγινε εξαρχής κομμουνιστικό και τον νότιο που έγινε μακροπρόθεσμα δημοκρατία.

Το 1950 η Βόρεια Κορέα εισέβαλε στην Νότια, με σκοπό να την καταλάβει και να την προσαρτήσει και προκάλεσε αρχικά μία άτακτη υποχώρηση των Νοτιο-Κορεατικών στρατευμάτων σχεδόν ως τα τελευταία παραλιακά εδάφη των νοτίων, αλλά η κατάσταση ανεστράφη εντελώς μετά από απόβαση των Αμερικανών στον Ιντσόν και την ταχύτατη προώθησή τους ως τα κινεζικά σύνορα, αλλά στην συνέχεια ακολούθησε Κινεζική εισβολή, η οποία απώθησε και πάλι τους Αμερικανούς και τα συμμαχικά τους στρατεύματα υπό την σημαία του ΟΗΕ ξανά στον 38ο παράλληλο. 
Οι Κινέζοι κατόρθωσαν να καταλάβουν την πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας, Σεούλ, αλλά οι Αμερικανοί αντεπιτεθήκαν, και ανακατέλαβαν την Σεούλ και να προωθηθήκαν πάλι ως τον 38ο παράλληλο. Τελικά η σύρραξη εκείνη τερματίστηκε με συνθήκη, μετά από 3 χρόνια, στο ίδιο σημείο απ' το οποίο είχε αρχίσει, χωρίς να υπάρξει κάποια ουσιαστική αλλαγή συνόρων.

Κατά την διάρκεια του Β΄ ΠΠ το Βιετνάμ καταλήφθηκε από τους Ιάπωνες, οι οποίοι το κατέστησαν βάση των επιχειρήσεών τους στην νοτιοανατολική Ασία. Το 1941 ιδρύθηκε η αντάρτικη οργάνωση από τον Χο τσι Μινχ με την ονομασία  «Ένωση για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ», η οποία αγωνίστηκε κατά της ιαπωνικής κατοχής. 

Τον Μάρτιο του 1945 οι Ιάπωνες αφού πρώτα αφόπλισαν τα γαλλικά στρατεύματα αποχώρησαν και το βόρειο τμήμα του Βιετνάμ καταλήφθηκε από την Κίνα, ενώ το νότιο από βρετανικά στρατεύματα. Ο Χο Τσι Μιν ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Βιετνάμ, αλλά σύντομα οι Γάλλοι επέστρεψαν και γαλλικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στο νότιο Βιετνάμ και επανέκτησαν τον έλεγχο της περιοχής. Ο Χο τσι Μινχ άρχισε ανταρτοπόλεμο κατά των Γάλλων και επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στις κατά γαλλικών φρουρών.

Ύστερα από χρόνια άγριων μαχών ο πόλεμος έληξε όταν οι Γάλλοι ηττήθηκαν στο Ντιέν Μπιέν Φου και αναγκαστήκαν να δεχτούν τον διαχωρισμό του Βιετνάμ σε δύο τμήματα στον 17ο παράλληλο, ακριβώς όπως είχε συμβεί μετά την λήξη της Ιαπωνικής κατοχής. 
Στα κατοπινά χρόνια οι ΗΠΑ εμπλέχτηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ και αντιμετώπισαν σε πολλές μάχες τους παρακινούμενους από το Βόρειο Βιετνάμ κομμουνιστές αντάρτες στο νότιο τμήμα της χώρας, και στο τέλος αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν όπως και οι Γάλλοι, όχι γιατί έχασαν κάποια σημαντική μάχη (αντίθετα τις κέρδισαν όλες), αλλά λόγω εσωτερικών πολιτικών αντιδράσεων και έξυπνης προπαγάνδας από τους αντιπάλους τους με αποτέλεσμα το 1975, όταν ο τελευταίος αμερικάνος στρατιώτης αποχωρούσε από το Βιετνάμ, λίγο μετά ο στρατός του Βόρειου Βιετνάμ να εισβάλλει στο νότιο και να καταλάβει την Σαϊγκόν, ενώνοντας έτσι την χώρα υπό την ηγεσία του.

Στην Γερμανία μετά το τέλος του Β΄ ΠΠ και συγκεκριμένα το 1949, οι νικητήριες δυνάμεις των και της ΕΣΣΔ ιδρύουν η μεν πρώτη στην κατεχόμενη ζώνη της ένα δημοκρατικό κράτος με το όνομα Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ενώ η δεύτερη ένα κομμουνιστικό με το όνομα Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. 
Η κατάσταση της ύπαρξης δύο γερμανικών κρατών εχθρικών μεταξύ τους διήρκησε ως το 1989 και την τότε πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας και των άλλων κρατών μερών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, που είχε ως αποτέλεσμα το 1990 την ένωση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας σε μία χώρα.

Η Ιρλανδία και τελικά πέτυχε την ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1922, μετά από πολλούς αγώνες έναντι των άγριων Άγγλων κατακτητών. 
Δυστυχώς όμως για τον λαό της χώρας αυτής, ένα μικρό τμήμα του νησιού παρέμεινε υπό την εξουσία του Ηνωμένου Βασιλείου και παρά τον ανταρτοπόλεμο ή και τις τρομοκρατικές ενέργειες που έγιναν από τον ΙΡΑ στα κατοπινά χρόνια δεν κατέστη εφικτή μέχρι τώρα η πλήρη ενοποίηση της χώρας αυτής.

Η σύγχρονη ιστορία της Υεμένης ξεκινάει το 1918, όταν η βόρεια Υεμένη έγινε ανεξάρτητη από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Η περιοχή αυτή αποτέλεσε κράτος το 1962 αλλά η βρετανική αυτοκρατορία, η οποία κατείχε την περιοχή του Άντεν ως προτεκτοράτο τον 19ο αιώνα, αποχώρησε το 1967 από την περιοχή της νότιας Υεμένης. Το 1970 η νότια κυβέρνηση υιοθέτησε ένα κουμμουνιστικό κυβερνητικό σύστημα, και τελικά οι δύο χώρες ενώθηκαν επίσημα στο σημερινό κράτος της Υεμένης στις 22 Μαίου του 1990.

Για ένα διάστημα και η Ισπανία τον καιρό του ισπανικού εμφυλίου το 1936-1939 ήταν χωρισμένη σε δύο κράτη, ένα βόρειο και ένα νότιο, τα οποία ενώθηκαν σε ένα ύστερα από την νίκη του Φράνκο στον εμφύλιο, όπως ακριβώς συνέβη και στην Κίνα στον εμφύλιο του 1946-1949 και την νίκη του Μάο και την ένωση της χώρας υπό την ηγεσία του, καθώς και στις ΗΠΑ και τον εμφύλιο του 1861 μετά το τέλος του οποίου και την νίκη των Βορείων έγινε η ένωση του Βόρειου και του Νότιου τμήματος της χώρας σε ένα κράτος. 

Το Πακιστάν αποτελεί μία ιδιαίτερη περίπτωση κράτους γιατί ενώ ήταν αρχικά ενωμένο, ύστερα λόγω της καταπίεσης του Δυτικού τμήματος κατά του διαφορετικού στην θρησκεία, την εθνικότητα και τον πολιτισμό Ανατολικού, ξέσπασε εξέγερση και ανταρτοπόλεμος και εμφύλιος πόλεμος,  ο οποίος με την βοήθεια του στρατού της Ινδίας καταλήγει στην νίκη των επαναστατών και την ανεξαρτησία του Ανατολικού Πακιστάν, το οποίο μετονομάστηκε σε Μπανγκλαντές.

Τέλος το πιο σημαντικό και γνωστότερο σήμερα χωρισμένο (και κατεχόμενο με την βία και παράνομα) κράτος σήμερα είναι αυτό της Δημοκρατίας της Κύπρου, το οποίο ύστερα από την παράνομη, θηριώδη και γενοκτονική τουρκική εισβολή που συνέβη στο νησί το 1974, με αφορμή το πραξικόπημα της ελλαδικής Χούντας κατά της νόμιμης ηγεσίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, και την παρακίνηση με την ενθάρρυνση και τον υποκίνηση τους από τις ΗΠΑ.
Οι σχεδιασμοί του Ιωαννίδη  να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα εξοντώνοντας την νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου και εγκαθιστώντας εκεί ένα καθεστώς ανδρεικέλων, το οποίο πίστευε ότι θα υλοποιούσε τα σχέδια του χωρίς να τον εμποδίσει η Τουρκία, πιστεύοντας ανόητα (όπως και ο Σαακασβίλι και ο Ποροσένκο μετά από αυτόν) τις διαβεβαιώσεις των ΗΠΑ ότι θα τον στηρίξουν έναντι της Τουρκίας, είχαν ως τελικό τραγικό αποτέλεσμα να βρουν οι Τούρκοι την αφορμή που ήθελαν, να εισβάλλουν στο νησί.
Με το πρόσχημα πως ήταν εγγυήτρια δύναμη κατέλαβαν μεγάλα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, διαπράττοντας άπειρα εγκλήματα πολέμου και γενοκτονίας και από τότε να παραμείνει σκλαβωμένο ένα μεγάλο μέρος του νησιού στα χέρια τους και φυσικά οι ΗΠΑ να αφήσουν τον δικτάτορα Ιωαννίδη στην τύχη του και να βοηθήσουν στην κατάληψη και βάρβαρη κατοχή ενός μεγάλου μέρους του νησιού από τους Τούρκους.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν ως όνειδος για την ανθρωπότητα λαοί χωρισμένοι ή κατεχόμενοι ενάντια στην θέληση των λαών αυτών με πιο σημαντικούς της Κύπρου, της Κορέας και της Ιρλανδίας και παρόλο που η κατάσταση τους παραμένει ακόμα στάσιμη, αυτοί δεν πρέπει να απαισιοδοξούν, αλλά να συνεχίσουν τους αγώνες τους.

Γιατί όπως έδειξε η ιστορική εξέλιξη και άλλων χωρισμένων λαών που τελικά κατάφεραν να ξαναενωθούν, η ένθερμη αγάπη για την πατρίδα, ο πηγαίος πατριωτισμός και ο απελευθερωτικός αγώνας των λαών, παράλληλα με τις διεθνείς γεωπολιτικές εξελίξεις, στο τέλος πάντα θριαμβεύουν παρά τα όποια εμπόδια, είτε από εσωτερικές, είτε από εξωτερικές δυνάμεις, η θέληση των λαών πάντα θριαμβεύει.

Αρκεί βέβαια αυτοί να μάχονται για τις πιο σημαντικές αξίες ενός λαού, δηλαδή για την πίστη και την πατρίδα (όπως έλεγε και ο ηγέτης της εθνικής επανάστασης του 1821 Αλέξανδρος Υψηλάντης), καταφέρνοντας έτσι να επιτύχουν την εσωτερική αναγέννηση για τους ίδιους και τις οικογένειες τους και την εξωτερική πολιτική και πολιτιστική αναγέννηση για τις πατρίδες τους, συντελώντας έτσι αποφασιστικά στην παντοτινή δόξα και την αιώνια ιστορική πνευματική και υλική ευημερία των λαών τους

 

https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2017/05/1953.html