Η σημερινή εποχή στην οποία ζούμε παρουσιάζει πολλές αναλογίες με την εποχή του 400 μ.Χ. Τότε όπως και σήμερα είχε προηγηθεί μία εκτεταμένη περίοδος ιστορικών ανατροπών, βίαιων γεγονότων, εισβολών, πολιτικής κατάρρευσης και χάους, που έφερε τον Ελληνισμό σε ένα μεταίχμιο επώδυνων αλλαγών, που αποδείχθηκαν πολύ επικίνδυνοι για την ίδια ακόμα την επιβίωση του. Τότε όπως και στην σημερινή εποχή μετά τον θάνατο ενός μεγάλου ηγέτη (Μεγάλου Θεοδοσίου τότε, Ανδρέα Παπανδρέου σήμερα), ο ελληνισμός βρισκόταν σε συνεχή πίεση.
Μετά την μάχη της Αδριανούπολης το 378 μ.Χ., τεράστιες ορδές μετακινούμενων πληθυσμών, που έμειναν στην ιστορία με το προσωνύμιο «βάρβαροι» (που ήταν γοτθικής κυρίως καταγωγής), είχαν συσσωρευτεί στα σύνορα της Αυτοκρατορίας ζητώντας από αυτή άδεια να εισέλθουν στα εδάφη της.
(Ως γνωστόν ο Μεγάλος Θεοδόσιος ήταν ένας ικανός ρήτορας, πολιτικός και στρατιωτικός, ο οποίος ήρθε από το «εξωτερικό» της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και την έσωσε στρατιωτικά από τους Γότθους οι οποίοι είχαν εισβάλλει σε αυτή, ενώ ήταν και λάτρης του ωραίου φίλου και συνεργάστηκε τόσο με τον στρατό, όσο και τον πολιτικό και εκκλησιαστικό κόσμο, προκειμένου να ανορθώσει την Αυτοκρατορία.
Αντίστοιχα ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν ένας ικανός ρήτορας, πολιτικός δημαγωγός, ο οποίος ήρθε από το εξωτερικό, τις ΗΠΑ, στην Ελλάδα και υποτίθεται πως την «έσωσε πολιτικά και οικονομικά», ενώ ήταν και λάτρης του ωραίου φίλου και συνεργάστηκε τόσο με τον στρατό, όσο και τον πολιτικό και εκκλησιαστικό κόσμο, προκειμένου να «ανορθώσει» την χώρα).
Είχε προηγηθεί η εισβολή στην χώρα αυτών των (γερμανικής καταγωγής) πληθυσμών από τους Ούννους, η οποία ακολουθήθηκε από εκτεταμένες σφαγές, γεγονός το οποίο ανάγκασε πολλούς από αυτούς να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους προκειμένου να σώσουν τις οικογένειες και τις ζωές τους. Αυτοκράτορας τότε ήταν ο Αρειανός Ουάλλης, ο οποίος ετοιμαζόταν να εκστρατεύσει εναντίον των Περσών.
Αυτός, μαθαίνοντας τα αιτήματα τους και μετά από διαβούλευση από τους συμβούλους του, αποφάσισε να επιτρέψει την διέλευση σε ορισμένες ομάδες αυτών με τις οικογένειες τους, με τον όρο ένα μέρος τους να υπηρετήσουν ως στρατιώτες στον αυτοκρατορικό στρατό με αντάλλαγμα την παροχή σε αυτούς γης κοντά στα σύνορα, προκειμένου να την καλλιεργούν και επίσης παράδοση στον αυτοκρατορικό στρατό των όπλων που κουβαλούσαν μαζί τους.
Αυτή ήταν η συμφωνία. Επίσης πιθανόν σκέφτηκε ότι φέροντας και μία ομάδα ομοδόξων τους θα μπορούσε να ελέγχει και ευκολότερο και ντόπιο πληθυσμό, που ήταν Ορθόδοξος και τον οποίο είχε θέσει υπό έναν ανελέητο διωγμό.
Μία κατάσταση που θυμίζει έντονα την σημερινή εποχή, αφού και σήμερα υπάρχουν πράγματι πολλοί άνθρωποι που είτε λόγω πολεμικών συγκρούσεων, εξωτερικών εισβολών που έχουν ως σκοπό την κατάληψη της γης τους και της αρπαγής των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών (π.χ. η πρόσφατη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003), υπερπληθυσμού και έντονων εσωτερικών (επιδοτούμενων συχνά και από το εξωτερικό) συγκρούσεων (π.χ. Αφγανιστάν, Πακιστάν με τους Ταλιμπάν ή σε Ιράκ, Συρία και Λιβύη με ISIS και λοιπούς ισλαμιστές), αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις περιοχές διαβίωσης τους και να ζητήσουν καταφύγιο σε άλλες χώρες. Δυστυχώς όμως οι παραπάνω αναφερόμενοι όροι δεν τηρήθηκαν.
Οι Γότθοι άρχισαν να περνούν παράνομα τον Δούναβη (όπως γίνεται και σήμερα από τους λαθρομετανάστες στον Έβρο ή στα νησιά με τους ''παράτυπους''μετανάστες που έρχονται εκ θαλάσσης από την Τουρκία κυρίως αλλά και άλλες χώρες) με την βοήθεια των ομοφύλων τους, αλλά και των Ούννων (που ήταν για το Βυζάντιο κάτι σαν τους Τούρκους σήμερα) και πολύ μεγαλύτερες μάζες τους, πέρα από τις συμφωνημένες, εισήλθαν παράνομα στα εδάφη της αυτοκρατορίας, ενώ παράλληλα μετέφεραν μαζί τους και ποσότητες όπλων, τις οποίες έκρυβαν σε διάφορα σημεία στην ύπαιθρο.
(Κάτι που θυμίζει έντονα την ίδια διαδικασία που ακολουθούν σήμερα πολλοί «εισαγόμενοι λαθρομετανάστες-πράκτορες» των Τούρκων που μεταφέρουν μαζί τους ποσότητες όπλων και τις οποίες κρύβουν σε διάφορα μέρη της χώρας, έτσι ώστε αν ποτέ γίνει πολεμική σύγκρουση με τους Τούρκους να ξεκινήσουν ανταρτοπόλεμο και να δημιουργήσουν παράλληλα ένα εσωτερικό πολεμικό μέτωπο, διενεργώντας παράλληλα δολιοφθορές, κάτι που λέγεται πως κάνουν παράλληλα και ομάδες του UCK στο έδαφος της Ηπείρου).
Αυτά τα γεγονότα συνέβησαν, διότι διαπίστωσαν ότι δεν τους άρεσαν οι αγροτικές δουλειές, και αφετέρου επειδή πολλοί από αυτούς είχαν έρθει με την προοπτική της λεηλασίας και του εύκολου πλουτισμού, ενώ παράλληλα δεν ήθελαν να ενταχθούν στην τοπική κοινωνία, πολιτισμό και πληθυσμό.
(Προτιμούσαν τον δικό τους τρόπο πολιτικής διοίκησης, ενώ ήταν και Αρειανοί και φερόταν υπεροπτικά και για αυτό τον λόγο αντιμετωπιζόταν περιφρονητικά από τον ντόπιο πληθυσμό που ήταν κατά πλειοψηφία Ορθόδοξος, αν και ο αυτοκράτορας του ήταν Αρειανός και είχε την Ορθοδοξία υπό διωγμό-όπως από την δεκαετία του 60’-το λιγότερο-μέχρι σήμερα όλοι οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας δεν είναι κατ’ ουσίαν ή και καθόλου Ορθόδοξοι και έχουν την Ορθοδοξία υπό διωγμό).
Επίσης, η βάναυση εκμετάλλευση μερικών Γότθων από λίγους διεφθαρμένους ρωμαίους αξιωματούχους στα σύνορα (όπως γίνεται περίπου σήμερα στην Αμαλιάδα και αλλού, με την στήριξη όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων και της σημερινής για να υπάρχουν και φτηνά εργατικά χέρια, αλλά και για να αναγκαστούν και οι ντόπιοι να δεχτούν λιγότερους μισθούς λόγω τεράστιου «οικονομικού και εργατικού ανταγωνισμού» από το «νέο παράνομα εισαγόμενο εργατικό δυναμικό»), έδωσε την αφορμή σε κάποιους από αυτούς που ανέμεναν από καιρό έναν καλό λόγο για να εξεγερθούν, να το πράξουν.
Με πρόσχημα την κακομεταχείριση μερικών ομοφύλων τους, εξεγέρθηκαν και άρχισαν να επιτίθενται, να σκοτώνουν, να λεηλατούν και να καταστρέφουν τα σπίτια του ντόπιου πληθυσμού και ο τρόμος επικράτησε σε όλη την χώρα.
Ο αυτοκράτορας Ουάλλης που ετοιμαζόταν να επιτεθεί κατά των Περσών, γύρισε πίσω για να τους αντιμετωπίσει. Αποφάσισε να τους επιτεθεί στην Αδριανούπολη, μην γνωρίζοντας ότι θα ελάμβαναν σύντομα ενισχύσεις και μην περιμένοντας και ο ίδιος ενισχύσεις από τον ανιψιό του και αυτοκράτορα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Γρατιανό, τόσο γιατί τον ζήλευε για τις πολλές και λαμπρές του πολεμικές νίκες, όσο και επειδή αυτός δεν είχε αντίστοιχη φήμη και ήθελε να αποκτήσει και ο ίδιος, ενώ παράλληλα είχε υπερβολική αυτοπεποίθηση για τις ικανότητες του και τον στρατό του.
Σαν αποτέλεσμα των παραπάνω λόγων νικήθηκε πλήρως και χάθηκε στην μάχη που ακολούθησε (το νεκρό σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ), όταν οι Γότθοι ενισχύθηκαν με νεοφερμένα τμήματα που χτύπησαν από πίσω τον αυτοκρατορικό στρατό. Σαν αποτέλεσμα της μάχης χάθηκαν τα 2/3 του στρατού της Ανατολής και οι Γότθοι συνέχισαν να λεηλατούν την ύπαιθρο, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις πόλεις και τα κάστρα, αφού δεν είχαν ούτε πολιορκητικά μηχανήματα, ούτε πείρα.
Αναγκαστικά ο αυτοκράτορας της Δύσης Γρατιανός κάλεσε τον ικανότερο στρατηγό που είχε τον Θεοδόσιο (που μετέπειτα έγινε γνωστός ως Αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Α’ ο Μέγας), του ανέθεσε την διοίκηση του Ανατολικού τμήματος της αυτοκρατορίας, για να σώσει το κράτος από τις γοτθικές επιδρομές.
Αυτός πραγματικά κατάφερε μετά από μία σειρά από μάχες, να νικήσει τους Γότθους, παρόλο που είχε στην διάθεση του μόνο του 1/3 του στρατού της αυτοκρατορίας στην Ανατολή και να τους υποτάξει. Όμως, αντί να τους εκδιώξει ή να τους εξολοθρεύσει ολοσχερώς αποφάσισε να τους χρησιμοποιήσει.
Έτσι, αποφάσισε να τους επιτρέψει να υπηρετήσουν και πάλι ως στρατιώτες στον αυτοκρατορικό στρατό με αντάλλαγμα την παροχή γης σε αυτούς κοντά στα σύνορα, προκειμένου να την καλλιεργούν και επίσης την παράδοση στον αυτοκρατορικό στρατό των όπλων που κουβαλούσαν μαζί τους. Επίσης τους άφησε να έχουν τους δικούς τους αξιωματικούς και νόμους.
Αν και εκ πρώτης άποψης μοιάζει παράδοξη η στάση αυτή του αυτοκράτορα, θα πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι τα 2/3 του στρατού της Ανατολής είχαν χαθεί, μέρος του πληθυσμού είχε εξοντωθεί από τους Γότθους, οικίες είχαν καταστραφεί, η αγροτική παραγωγή είχε μειωθεί και έπρεπε να βρεθούν αγροτικά χέρια, ενώ παράλληλα υπήρχαν ένα σωρό εμπόλεμα μέτωπα σε κάθε γωνιά της αυτοκρατορίας που χρειαζόταν στρατό, ο οποίος δεν μπορούσε να βρεθεί άμεσα, αφού τα παιδιά αυτών που χάθηκαν θα χρειαζόταν τουλάχιστον μία δεκαετία για να μεγαλώσουν και να εκπαιδευθούν.
Έτσι οι Γότθοι κατάφεραν να αναπτυχθούν σταδιακά σε δύναμη και αριθμό και παράλληλα να αποκτήσουν και αξιώματα έναντι των ντόπιων.
Λέγεται μάλιστα, πως κάποια στιγμή ο Αλάριχος πολεμώντας στο πλευρό του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου κατά των Ούννων στα σύνορα της Αυτοκρατορίας στην Συρία, έπιασε αιχμάλωτο σε εκείνες τις μάχες έναν νεαρό ευγενή των Ούννων, εν ονόματι Αττίλα, τον οποίο και κράτησε κοντά του και εκπαίδευσε προσωπικά συμβάλλοντας τα μέγιστα στην γέννηση της πολεμικής ικανότητας του μετέπειτα γνωστού Βαρβάρου με το προσωνύμιο η «Μάστιγα του Θεού»!
Κάτι παρόμοιο όπως το 378 μ.Χ., όταν άρχισε η λαθραία εισβολή των Γότθων από τον ποταμό Δούναβη, συνέβη και το 1996 μ.Χ., όταν άρχισε μαζική εισβολή λαθρομεταναστών από την διάβαση του ποταμού Έβρου στην Ελλάδα.
Και όπως ο Μέγας Θεοδόσιος για πολιτικούς λόγους άρχισε να δίνει πολιτικά δικαιώματα στους Γότθους, έτσι και ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου (όπως και όλοι οι διάδοχοι του και κυρίως σήμερα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δίνει δικαίωμα ψήφου και ιθαγένειας σε παράτυπους μετανάστες και κυρίως τους αφήνει με την πολιτική «ανοιχτών συνόρων» που εφαρμόζει, να «συναθροίζονται» στην χώρα μας, μετατρέποντας την έτσι σε ένα απέραντο «HOT SPOT») για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους άρχισαν να δίνουν ιθαγένεια και δικαίωμα ψήφου σε πολλούς παράτυπους μετανάστες με αντάλλαγμα την ψήφο τους στις εκλογές, με αποτέλεσμα αυτοί να αναπτυχθούν τόσο πληθυσμιακά, όσο και ως μια μεγάλη δυνητική εκλογική και κομματική δύναμη.
Αλλά οι ομοιότητες δεν σταματούν εδώ, αλλά η συνέχεια είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή και ενδιαφέρουσα. Αμέσως μετά τον θάνατο του μεγάλου Θεοδοσίου τον διαδέχτηκαν στον θρόνο ο γιος του ο Αρκάδιος στην Ανατολή και ο Ονόριος στην Δύση, συνεπικουρούμενοι από έναν επίτροπο ο καθένας, τον Γαλάτη Ρουφίνο για τον Αρκάδιο και τον Γερμανό Στηλίχωνα για τον Ονόριο (Ο αυτοκράτορας Γρατιανός είχε δολοφονηθεί από συνωμότες στρατηγούς στην Δύση, χωρίς να αφήσει απογόνους και ο Θεοδόσιος τους κυνήγησε και τους εξόντωσε για να εκδικηθεί).
Και οι δύο διάδοχοι ήταν αδύναμοι ηγεμόνες και άβουλες κινούμενες μαριονέτες που καθοδηγούταν από τους αυλικούς τους, οι οποίοι μισούσαν ο ένας τον άλλον και επιδίωκαν να συγγενέψουν με τους κηδεμόνες τους. Το βασικό πρόβλημα που απασχόλησε το κράτος, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αρκαδίου, ήταν το Γερμανικό.
Ο Ρουφίνος ήταν ουσιαστικά ένας ξένος κυβερνήτης που δεν ενδιαφερόταν για την χώρα αλλά έφερε σε αυτήν με τις πράξεις του πολλές καταστροφές τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε πολιτικό και εθνικό επίπεδο.
(Ήταν περίπου δηλαδή, σαν τον πρώην πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου τον νεώτερο, που έφερε στην χώρα την καταστροφή και τα μνημόνια, ο οποίος δεν ήταν, ούτε και ένιωθε Έλληνας, ενώ η εθνική του συνείδηση ήταν μάλλον Αμερικανική.
Ενδιαφέρθηκε μόνο για την οικογένεια του και τα συμφέροντα που εξυπηρετούσε, είτε αυτά ήταν εσωτερικά επιχειρηματικά συμφέροντα είτε εξωτερικά συμφέροντα Μεγάλων Δυνάμεων).
Παράλληλα τότε στην Ανατολική αυτοκρατορία, ο ηγέτης των Γότθων Αλάριχος, είχε ξεσηκωθεί και λεηλατούσε την χώρα (θυμίζοντας τις «εξεγέρσεις» στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις το 2008, όπου το 1/3 των εκτός χώρας υποκινούμενων «εξεγερθέντων» ήταν ξένοι ή τα επεισόδια για το «βεβήλωμα» του κορανίου).
Ταυτόχρονα ο Ρουφίνος βρισκόταν σε σύγκρουση με τον Στηλίχωνα για τον έλεγχο του Ιλλυρικού (όλων περίπου των σημερινών Βαλκανίων), όσο και με τον πανούργο, αδίστακτο και φιλοχρήματο εξουσιομανή ευνούχο Αρμενικής καταγωγής Ευτρόπιο.
(Ο οποίος θυμίζει κατά παράδοξο τρόπο, τόσο τον πρώην πρωθυπουργό Σαμαρά, όσο κυρίως τον κύριο τότε πολιτικό συνεργάτη του, τον αμετροεπή πολιτικό «ευνούχο» Ευάγγελο Βενιζέλο, αφού το κόμμα του, όπως και το αντίστοιχο του Αντώνη Σαμαρά, έχει πια σήμερα ουσιαστικά «ευνουχιστεί» πολιτικά και δημοσκοπικά, δεν φαίνεται να έχει πια κανένα πολιτικό μέλλον και ο όποιος έκανε τα πάντα για να φτάσει στα ανώτατα κλιμάκια της εξουσίας).
Ο Στηλίχων που ήταν βανδαλικής καταγωγής (Γερμανικής), είχε κάτω από την καθοδήγηση του τον Ονόριο (Κάτι σαν τον πρώην πρόεδρο Ναπολιτάνο της Ιταλίας, όσο και τον τωρινό Ματαρέλα, καθοδηγούμενους από την Μέρκελ) και ήθελε να υποτάξει το Ιλλυρικό (Βαλκάνια) στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (όπως σήμερα και ο Ράιχενμπαχ και ο Τόμσεν ή οι πιο πρόσφατοι «θεσμοί», προσπαθούν με τις εντολές της Μέρκελ να υποτάξουν την Ελλάδα πλήρως στα σχέδια της Δύσης).
Τότε (καλοκαίρι του 395 μ.Χ.), εξεγέρθηκε και ο Αλάριχος (ηγέτης των Γότθων στην περιοχή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), και άρχισε να λεηλατεί την Ελλάδα (όπως κάνει σήμερα κατά κάποιον τρόπο και η τρόικα παρακινούμενη από την Μέρκελ, λόγω των συμβάσεων του Μνημονίου).
Ο Ρουφίνος για να αποκρούσει τον Αλάριχο και να τον απομακρύνει από την Κωνσταντινούπολη, προέβηκε σε συνεννοήσεις με τον Αλάριχο και τον προέτρεψε να καταστρέψει την πλούσια επαρχία του Ιλλυρικού και να αφήσει την Κωνσταντινούπολη ακέραιη.
Με αυτόν τον τρόπο και την Κωνσταντινούπολη θα διέσωζε και θα εκδικούνταν και τους πολίτες της αυτοκρατορίας, οι οποίοι δεν τον συμπαθούσαν και δεν τον στήριζαν λόγω της σκληρής και αδίστακτης του συμπεριφοράς.
(Όπως ο ΓΑΠ για να «σώσει» τα εξωτερικά τραπεζικά συμφέροντα που εξυπηρετούσε, επέτρεψε στους γερμανόφωνους του ΔΝΤ να λεηλατήσουν οικονομικά την χώρα, ξεπουλώντας την με τον εθνικό της πλούτο, μέσω του μνημονίου).
Παράλληλα, παρακινούσε και τους Ούννους να εισβάλλουν στα ανατολικά σύνορα της χώρας (όπως «ζητάνε» και εδώ κατά καιρούς και κάποιοι πολιτικοί «ηγέτες» στην χώρας μας από τους γείτονες προκειμένου να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό και να τον συσπειρώσουν υπό την εξουσία τους).
Βέβαια, οι ενέργειες του Ρουφίνου τότε, δηλαδή η σύγκρουση με τον Στηλίχωνα (όπως και της αντίστοιχης της Μέρκελ με τον Παπανδρέου στην εποχή μας αντίστοιχα για το δημοψήφισμα για το μνημόνιο), με τον Αλάριχο (κάτι σαν τον Τόμσεν και τον Ράιχενμπαχ), όσο και ο ανταγωνισμός με τον εσωτερικό του αντίπαλο Ευτρόπιο (όπως ήταν το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου επί πρωθυπουργίας Παπανδρέου), παράλληλα με την αμφισβήτηση του γερμανικού ελέγχου στο Ιλλυρικό (όπως η τότε αμφισβήτηση του ελέγχου της τρόικας στην Ελλάδα), οδήγησαν τον Ρουφίνο στην οριστική του πτώση και τον θάνατο.
Αυτό συνέβη, όταν ο Στηλίχωνας συνωμότησε με τον ισχυρό φιλογότθο και παράλληλα γοτθικής καταγωγής και φιλογότθο πολιτικό και στρατιωτικό Γαϊνά (κάτι σαν τον Τσίπρα σήμερα) και τον ισχυρό εσωκομματικό του αντίπαλο του τον Ευτρόπιο, ο οποίος άνοιξε τις πύλες κρυφά της Πόλης από όπου και εισήλθαν τα στρατεύματα του Γαϊνά, τα οποία συγκρούστηκαν με τον Ρουφίνο και τους υποστηρικτές του και τον εξόντωσαν.
(Σαν την σύγκρουση του Παπανδρέου με την Μέρκελ και την ΕΕ για το δημοψήφισμα που έληξε με τον πολιτικό του θάνατο, τόσο από την δύναμη της Μέρκελ, όσο και από την υπονόμευση της εξουσίας του από τον εσωτερικούς του ανταγωνιστές όπως τον Σαμαρά, τον Τσίπρα αλλά κυρίως τον Βενιζέλο, σε παράλληλη συνεννόηση με τους αξιωματούχους της ΕΕ, που οδήγησε πρώτα σε μία νέα κυβέρνηση πρώτα υπό τον Παπαδήμο και ύστερα υπό τον Σαμαρά).
Ύστερα, ανέλαβε την εξουσία στο Βυζάντιο ο πανούργος ευνούχος Ευτρόπιος, ο οποίος χρησιμοποίησε όλα τα δημόσια αξιώματα για να πλουτίσει ο ίδιος προσωπικά, με τις πλέον αδίστακτες πολιτικά μεθόδους.
Αυτό το έκανε, καταχράζομενος δημόσιο χρήμα, σπιλώνοντας τις υπολήψεις και τις ζωές των πολιτών της χώρας, όπως π.χ. του ικανού και τίμιου στρατηγού Τιμάσιου (όπως έγινε η εκδίωξη του στρατηγού Γράψα παλαιότερα) και της οικογένειας του.
Φυσικά, η δημόσια κατακραυγή δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα, αφού ο ίδιος ήταν ευνούχος και αρμενικής καταγωγής, ενώ εξόριζε και φυλάκιζε ανθρώπους που δεν του έδειχναν δουλοπρέπεια, αρνούμενος παράλληλα να δεχτεί ως ιερό, ακόμα και το άσυλο των Εκκλησιών για τους διωκόμενους.
(Όπως κάνει και η σημερινή κυβέρνηση, μην σεβόμενη καθόλου την Εκκλησιά και την πίστη των Ελλήνων, ενώ παράλληλα όπως οι τότε κυβερνώντες προωθούσαν κάθε αίτημα των Αρειανών Γότθων, έτσι και η σημερινή κυβέρνηση προωθεί τα συμφέροντα εξωτερικών κέντρων και των στηριζόμενων από αυτά ισλαμιστών, όπως χορήγηση ιθαγενείας, πολιτικών δικαιωμάτων, εισαγωγή στις στρατιωτικές σχόλες της χώρας, προώθηση «αντιρατσιστικών νομοσχεδίων» κ.α.).
Παράλληλα, περηφανευόταν, για υποτιθέμενους θριάμβους κατά των Ούννων (Τούρκων σήμερα) στην εξωτερική του πολιτική.
(Σας θυμίζει κάτι άραγε όλη αυτή η κατάσταση; Όποιες ομοιότητες με το σήμερα είναι τυχαίες και πέραν των διαθέσεων του ιστορικού).
Στην Δύση, ο Στηλίχωνας απογύμνωνε την Γαλατία από τις λεγεώνες της, υποστηρίζοντας ότι το έκανε για να προστατεύσει την Ιταλία από τους Βαρβάρους (στην πραγματικότητα για να βοηθήσει τους ομόφυλους του Βάνδαλους και άλλα γερμανόφωνα φύλα να εισβάλουν με ασφάλεια στα εδάφη της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
[Πρόσφατα και η Μέρκελ με την αντίστοιχη πολιτική ανοιχτών συνόρων του Τσίπρα που εφάρμοσε στην χώρα της, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της Σαουδικής Αραβίας-Κατάρ για την σταδιακή άλωση και ισλαμοποίηση της Ευρώπης (όπως έχουν αναλυτικά γραφεί αναλυτικά στα έγκριτα άρθρα του διαχειριστή GREEK SPIRIT).
Και επίσης, για να παρέχει φτηνό εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις της, μετά από απαίτηση του προέδρου των Γερμανών βιομηχάνων Γκρίλλο, κατάφερε και αυτή αντίστοιχα να απογυμνώσει τα σύνορα, τόσο της χώρας της, όσο και της ΕΕ γενικότερα, και να προκαλέσει τελικά την λεγόμενη «λαθρομεταναστευτική-προσφυγική κρίση»)].
Εκτός όμως από την απειλή των Γότθων στη Βαλκανική χερσόνησο και την κυρίως Ελλάδα, υπήρχε μεγάλη επίδρασή τους και στην Κωνσταντινούπολη (όπως των λαθρομεταναστών στην Αθήνα σήμερα, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα λόγω της δημιουργίας «HOT-SPOT» σε όλη την επικράτεια, για την «φιλοξενία» προσφύγων και λαθρομεταναστών), από την εποχή του Μεγάλου Θεοδόσιου, όπου οι Γερμανοί είχαν καταλάβει τις πιο αξιόλογες θέσεις του στρατού και της διοίκησης.
Όταν ανέβηκε στο θρόνο ο Αρκάδιος, οι Γερμανοί αποτελούσαν το πιο δυναμικό κόμμα της πρωτεύουσας με αρχηγό έναν από τους εκλεκτούς στρατηγούς του αυτοκρατορικού στρατού, τον Γότθο Γαϊνά, ο οποίος συγκέντρωσε γύρω του στρατιώτες γοτθικής προέλευσης και αντιπροσώπους της τοπικής φιλογερμανικής κίνησης.
Το αδύνατο όμως σημείο των Γερμανών υπήρξε το γεγονός ότι ήταν οπαδοί του Αρείου.
(Κάτι σαν τα σημερινά φιλολαθρομεταναστευτικά κόμματα της Ελλάδας ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΑΝΤΑΡΣΙΑ. Ο Γαϊνάς ήταν κάτι σαν τον σημερινό Τσίπρα).
Αυτοί είχαν σαν σκοπό την «ενσωμάτωση» των Γότθων στην κοινωνία, την «λύση των δημογραφικών προβλημάτων» του κράτους, την σταδιακή κατάληψη των πολιτικών και στρατιωτικών θέσεων, είτε με την πειθώ, είτε με την αλλοίωση του ντόπιου πληθυσμού, την αρπαγή των οικιών τους, την λεηλασία των υπαρχόντων τους, καθώς και την επιβολή των πιστεύω του Αρειανισμού στον ντόπιο πληθυσμό, κάτι σαν αυτό που προσπαθούν να κάνουν και οι ισλαμιστές σήμερα στον Ελληνικό λαό, με την βοήθεια των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).
Δεύτερο σε δύναμη, κατά την πρώτη περίοδο της βασιλείας του Αρκαδίου, ήταν το κόμμα του δυναμικού ευνούχου Ευτρόπιου, ο οποίος είχε την υποστήριξη πολλών φιλόδοξων κολάκων, που ενδιαφέρονταν γι’ αυτόν μόνο γιατί είχε την δυνατότητα να τους βοηθάει στην ικανοποίηση των προσωπικών τους συμφερόντων.
(Κάτι σαν τα σημερινά κόμματα των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και το άλλοτε ΛΑΟΣ, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ που ευκαιριακά συμπαρατάσσονται είτε με την Δεξιά, είτε με την Αριστερά, είτε με το Κέντρο, είτε με τα Άκρα ανάλογα με το που τους ωθούν τα συμφέροντα τους).
Ο Γαϊνάς και ο Ευτρόπιος (σαν να λέμε Τσίπρας και Βενιζέλος) δεν μπορούσαν φυσικά να ζουν μαζί ειρηνικά, εφόσον ο ένας συναγωνιζόταν τον άλλον για την κατάκτηση της εξουσίας.
Εκτός όμως από αυτά τα δύο κόμματα, υπήρξε κατά τους ιστορικούς και τρίτο πολιτικό κόμμα με εχθρικές διαθέσεις τόσο για τους Γερμανούς, όσο και για τον Ευτρόπιο και με μέλη συγκλητικούς, υπουργούς και την πλειονότητα του κλήρου.
(Στις μέρες μας γίνεται συχνά λόγος για την ίδρυση νέων πατριωτικών κομμάτων, π.χ. πρόσφατα άρχισε να ακούγεται πως θα πραγματοποιηθεί εν ενθέτω χρόνο ίδρυση κόμματος υπό την διοίκηση του επίτιμου στρατηγού Φραγκούλη Φράγκου).
Το κόμμα αυτό αντιπροσώπευε την πατριωτική, την εθνικιστική και την θρησκευτική ιδεολογία, η οποία ήταν αντίθετη προς την συνεχώς αυξανόμενη επιρροή των ξένων και των βαρβάρων. Φυσικά η κίνηση αυτή, που αρχηγός της ήταν ο Αυρηλιανός, αρνήθηκε να δώσει την υποστήριξή της στον τραχύ αριβίστα Ευτρόπιο.
(Κάτι σαν μίξη των σημερινών κομμάτων των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ-αν και όχι πια στην πραγματικότητα, μιας και ο πρόεδρος του κόμματος αυτού, Πάνος Καμμένος, ανέχτηκε την εκτενή χορήγηση της ιθαγένειας σε παράτυπους μετανάστες από την συγκυβέρνηση στην οποία συμμετέχει προδίδοντας πλήρως τον Ελληνικό λαό και όσα του είχε υποσχεθεί-.
Πιο πολύ επομένως, σαν το ΕΠΑΜ, λίγο ΚΚΕ και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ενώ ο Αυρηλιανός κάτι σαν ένα μείγμα των, Καλλεντερίδη, Φράγκου, Γράψα, Καζάκη και λίγο Κασσιδιάρη).
Οι θέσεις των πατριωτών του Αυρηλιανού, στηριζόταν και από ένθερμους και φιλοπάτρεις ιεράρχες τότε (όπως υποστηρίζουν εθνικές θέσεις οι μητροπολίτες Πειραιώς Σεραφείμ, Δωρόθεος Σύρου και άλλοι σήμερα).
Πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν πλήρη επίγνωση της απειλής των Γερμανών. Ο εγχώριος Ελληνο-ρωμαϊκός πληθυσμός παρακολουθούσε την ανάπτυξη της δύναμης των Γερμανών με ανησυχία και ενίσχυσε μια αντιγερμανική κίνηση, που μπορούσε να φέρει σε δύσκολη θέση την αυτοκρατορία. Η ίδια η κυβέρνηση είχε συνείδηση του κινδύνου.
Ένα αξιόλογο κείμενο, το οποίο έχει διασωθεί, μας παρουσιάζει με έντονο τρόπο πώς ορισμένες κοινωνικές τάξεις αντέδρασαν στο γερμανικό πρόβλημα. Το κείμενο αυτό αποτελεί μια πραγματεία του Συνέσιου με τίτλο «Η δύναμη του αυτοκράτορα» ή «περί βασιλείας», που δόθηκε ή διαβιβάστηκε στον Αρκάδιο.
Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Κωνσταντινούπολη ο Συνέσιος διαπίστωσε πολύ καλά τη γερμανική απειλή και συνέταξε τη διατριβή του, η οποία, όπως τονίζει ένας ιστορικός, μπορεί να χαρακτηριστεί ως αντιγερμανικό μανιφέστο του Εθνικού κόμματος του Αυρηλιανού.
Ο Συνέσιος προειδοποιεί τον αυτοκράτορα ότι «οι βάρβαροι θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να αποκτήσουν την εξουσία και να γίνουν κύριοι των κατοίκων και ότι τότε οι άοπλοι πολίτες θα πρέπει να πολεμήσουν με καλά εξασκημένους ανθρώπους στην τέχνη του πολέμου.
Πρέπει λοιπόν πριν γίνει αυτό να διωχθούν οι ξένοι από τις διοικητικές θέσεις και να στερηθούν το δικαίωμα συμμετοχής στην Σύγκλητο, γιατί κάθε τι που οι Ρωμαίοι θεωρούσαν στην αρχαιότητα σαν κάτι το πολύ ανώτερο, έχει χάσει την αξία του χάρη στην επιρροή των ξένων».
«Σχεδόν σε κάθε πλούσιο σπίτι», τονίζει ο Συνέσιος, «βρίσκουμε ένα Γότθο σκλάβο, ενώ οι Γότθοι υπηρετούσαν επίσης ως μάγειροι ή σερβιτόροι... Αλλά δεν είναι καταπληκτικό το γεγονός ότι ρυθμίζουν την πολιτική ζωή οι ίδιοι ξανθοί βάρβαροι, που στην ιδιωτική τους ζωή φορούν κάπες και είναι υπηρέτες;
Ο αυτοκράτορας πρέπει να ξεκαθαρίσει το στρατό ακριβώς όπως ξεκαθαρίζουμε το στάρι από το άχυρο και άλλα άχρηστα πράγματα, τα οποία μπορούν να καταστρέψουν τον καλό σπόρο».
«Ο πατέρας Σας», λέει στον αυτοκράτορα, «λόγω της ευσπλαχνίας του δέχτηκε με ευγένεια τους βάρβαρους και τους έκανε, συγκαταβατικά, συμμάχους, δίνοντάς τους πολιτικά δικαιώματα και τιμές και χαρίζοντάς τους, γενναιόδωρα, χωράφια. Αλλά οι βάρβαροι δεν είδαν τις πράξεις αυτές σαν πράξεις ευγένειας, αλλά τις θεώρησαν ως δείγματα της αδυναμίας μας και έγιναν πιο υπεροπτικοί και πιο κούφιοι.
Αυξάνοντας τον αριθμό των ντόπιων νεοσύλλεκτων και ενισχύοντας έτσι το στρατό μας και το θάρρος μας, τακτοποιήστε τα πράγματα όπως πρέπει. Χρειάζεται επιμονή όταν έχει να κάνει κανείς με αυτούς τους ανθρώπους. Μια λύση υπάρχει: ή να αφήστε τους βαρβάρους να καλλιεργούν τη γη, ακολουθώντας το παράδειγμα των αρχαίων Μεσσηνίων, οι οποίοι άφησαν τα όπλα και καλλιεργούσαν την γη, σαν σκλάβοι για λογαριασμό των Λακεδαιμονίων ή να τους στείλετε εκεί από όπου ήρθαν».
Εκείνο που υποστήριζε ο Συνέσιος, αντιμετωπίζοντας την γερμανική απειλή, ήταν η απέλαση των Γότθων από το στρατό, ο σχηματισμός ενός εγχώριου στρατού και η εγκατάσταση των Γότθων ως απλών καλλιεργητών της γης. Για την περίπτωση που οι βάρβαροι δε δέχονταν το σχέδιο αυτό, ο Συνέσιος προτείνει να διωχθούν οι Γότθοι από την αυτοκρατορία και να σταλούν εκεί από όπου ήρθαν.
(Πολλοί ιεράρχες σήμερα προειδοποιούν για τον κίνδυνο των παράτυπων μεταναστών, του ισλαμισμού και τους ποικίλους κινδύνους, που αυτοί εγκυμονούν για την χώρα μας). (Πηγή:http://chilonas.wordpress.com/2013/10/02/%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82-377-408-%CE%BC-%CF%87-%CE%BF-%CE%AC%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81/).
Ο πιο δυναμικός στρατηγός του αυτοκρατορικού στρατού, ο Γότθος Γαϊνάς, δεν μπορούσε να ανεχθεί την αποκλειστικότητα της εξουσίας από τον Ευτρόπιο και με την πρώτη ευκαιρία εκδήλωσε τις διαθέσεις του.
Την ίδια εποχή οι Γότθοι της Φρυγίας επαναστάτησαν και άρχισαν να λεηλατούν την χώρα, κάτω από την καθοδήγηση του αρχηγού τους Τριβιγίλδου, υπό την παρακίνηση του Στηλίχωνα που ήθελε να προκαλέσει την πτώση και αυτού του αντιπάλου.
(Περίπου σαν να γίνει επανάσταση των ισλαμιστών της Ελλάδας σήμερα υπό τον ηγέτη τους Ασλάμ ή και των παράτυπων μεταναστών-προσφύγων καθοδηγούμενους από ξένα κέντρα με το πρόσχημα της «πείνας» ή και της υποτιθέμενης «καταπίεσης των δικαιωμάτων τους»).
Ο Γαϊνάς, που είχε σταλεί να καταστείλει την επανάσταση, πάλι με παρακίνηση του Στηλίχωνα, συμμάχησε με τον Τριβιγίλδο, νίκησε τον αυτοκρατορικό στρατό και έγινε κύριος της κατάστασης.
(Σαν σήμερα με παρακίνηση της Μέρκελ συμμαχήσουν τα φιλολαθρομεταναστευιτκά κόμματα με τους ντόπιους ισλαμιστές της Ελλάδας και να υποκινήσουν ταραχές που να οδηγήσουν στην πτώση της σημερινής κατοχικής ουσιαστικά κυβέρνησης, όχι προς όφελος του λαού αλλά για εξυπηρέτηση και μόνο των ατομικών τους συμφερόντων-η πρώτη έκδοση του άρθρου αυτού γράφηκε το 2014 στην διάρκεια της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/10/400-2014.html).
Στην συνέχεια, ο Γαϊνάς, ζήτησε με την δύναμη των όπλων να καθαιρεθεί ο Ευτρόπιος και να παραδοθεί αυτός στα χέρια του. Ο Αρκάδιος, κάτω από την πίεση των γεγονότων, αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να εξορίσει το 399 μ.Χ., τον Ευτρόπιο, χωρίς όμως να ικανοποιήσει τους Γότθους, οι οποίοι επέμεναν να δικαστεί και να εκτελεστεί, κάτι το οποίο συνέβη μετά τα γεγονότα αυτά.
[Σαν περίπου σήμερα να προκαλούταν μία ξενοκίνητη εξέγερση λαθρομεταναστών από τον κάποιον «νέο Γερμανό Στηλίχωνα» (π.χ. Μέρκελ), ενώ επιπλέον να προκαλούταν και πτώση της κυβέρνησης με αφορμή κάποιο λόγο (π.χ. αρνητικές πολιτικές εξελίξεις στην χώρα) με παράλληλο ξεσηκωμό των οπαδών της αντιπολίτευσης.
Και παράλληλα, να συνέβαινε ένα εξωτερικό θερμό επεισόδιο (κάτι που δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα), ή μια οικονομική κρίση και χρεοκοπία (κάτι που στις μέρες μας κόντεψε να γίνει, αρχικά με αφορμή το δημοψήφισμα και τώρα με αφορμή την πολιτική αναταραχή στην χώρα και την ασυμφωνία με την τρόικα-θεσμούς).
Και ύστερα, αφού υφαρπάξει ο «νέος Γαϊνάς» (Τσίπρας σήμερα, Μητσοτάκης ή κάποιος άλλος αύριο) και να αναλάβει την εξουσία ως αρχηγός μιας νέας κυβέρνησης συνεργασίας, έκτακτης ανάγκης, τεχνοκρατών ή και οικουμενικής αν «χρειαστεί» (λόγω της μη πιθανής αυτοδυναμίας μετά από πιθανές πρόωρες εκλογές), να φερθεί ακριβώς το ίδιο προδοτικά όπως οι προκάτοχοι του στην εξουσία, εφαρμόζοντας παράλληλα ακραία φιλολαθρομεταναστευτική πολιτική.
Και όντως, στις μέρες μας, ο Τσίπρας πήρε την εξουσία σαν αρχηγός συγκυβέρνησης, η όποια μπορεί να «αναγκαστεί» γίνει ίσως και οικουμενική ή κάποιο άλλου έκτακτου σχήματος, λόγω του οικονομικού χάους που προκλήθηκε μετά από τις συνεχείς καταστρεπτικές πολιτικές επιλογές της για την χώρα, είτε μείνει, είτε παραιτηθεί η τωρινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ].
Στην συνέχεια, ο Γαϊνάς ζήτησε την εξόντωση και του άλλου πολιτικού του αντίπαλου του, του Αυρηλιανού. Κάτι το οποίο δεν πέτυχε, αφού αυτός εξορίστηκε, ενώ παράλληλα δημεύτηκε η περιουσία του.
(Σαν σήμερα η κυβέρνηση της χώρας, εκτός από την ηγεσία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, να φυλάκιζε παράλληλα όλες της ηγεσίες των κομμάτων που υπάρχουν στην χώρα εκτός του δικού της, και να απαγόρευε την λειτουργία όλων των άλλων κομμάτων, να κυνηγούσε τον μη ελεγχόμενο από αυτή τύπο-διεφθαρμένο και μη-, επιβάλλοντας ουσιαστικά την δικτατορία του ενός κόμματος.
Αυτός ο κίνδυνος διαφαίνεται, τώρα που η τωρινή κυβέρνηση, άρχισε την «αναγγελία νομοσχεδίων» για «έλεγχο του διαδικτύου», κάτι που σκέφτονταν να πραγματοποιήσει κάποια στιγμή και η πρώην συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ καλώντας παλαιότερα σε απολογία σε εισαγγελείς τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ αλλά και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Παράλληλα άρχισε και την δίωξη, όχι μόνο πολιτικών, που όντως λήστεψαν και πρόδωσαν την χώρα, αλλά και άλλων, με μόνο λόγο, το ότι ήταν πολιτικοί της αντίπαλοι).
Ύστερα από αυτά τα γεγονότα, ο Γαϊνάς, ζήτησε από τον αυτοκράτορα να επιτρέψει στους Αρειανούς Γότθους να χρησιμοποιούν έναν ναό της πρωτεύουσας για τις λειτουργίες τους (όπως σήμερα πολλά φιλομεταναστευτικά κόμματα ζητάνε τζαμί για τους ισλαμιστές, ιθαγένεια κ.α.).
Η πρότασή του αυτή όμως προκάλεσε την διαμαρτυρία του επίσκοπου της Κωνσταντινούπολης, του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, με αποτέλεσμα να μην επιμείνει ο Γαϊνάς - που ήξερε ότι όχι μόνον ο λαός της πρωτεύουσας αλλά και η πλειοψηφία όλης της αυτοκρατορίας ήταν με το μέρος του επίσκοπου στο αίτημά του.
Αφού κέρδισαν ένα γερό «πόστο» στην Κωνσταντινούπολη, οι Γότθοι έγιναν κύριοι της τύχης της αυτοκρατορίας. Ο Αρκάδιος και οι ντόπιοι κάτοικοι της πρωτεύουσας είχαν πλήρη επίγνωση του κινδύνου, αλλά ο Γαϊνάς, παρά τις επιτυχίες του, αποδείχθηκε ανίκανος να κρατήσει την κυριαρχική του θέση στην πρωτεύουσα.
Όταν ο Γαϊνάς διέμεινε στην Κωνσταντινούπολη, διέσπειρε τους στρατιώτες του σε διάφορες συνοικίες, στερώντας την πόλη ακόμη κι από την ανακτορική φρουρά της.
Έδωσε κατ’ ιδίαν στους Βαρβάρους (τους Γότθους) οδηγίες, όταν θα έβλεπαν ότι οι στρατιώτες θα εγκατέλειπαν την πόλη, να της επιτεθούν, αφού θα ήταν η Πόλη στερημένη από κάθε προστασία, και να παραδώσουν την εξουσία στα χέρια του.
Έχοντας δώσει στους υπ’ αυτόν Βαρβάρους αυτές τις οδηγίες, έφυγε απ’ την Πόλη, προσποιούμενος ότι οι κακουχίες του πολέμου είχαν καταστρέψει την υγεία του και γι’ αυτό έπρεπε να ξεκουραστεί, κάτι που δε θα το κατόρθωνε, αν δεν ζούσε για λίγο δίχως άγχος.
Έτσι, άφησε τους Βάρβαρους στην πόλη, οι οποίοι υπερτερούσαν σημαντικά αριθμητικώς προς τους αυλικούς φρουρούς, και αποσύρθηκε σε μια βίλα, επτά στάδια μακριά από την Κωνσταντινούπολη. Εκεί περίμενε να έρθει η ευκαιρία να επιτεθεί στην Πόλη, όταν οι Βάρβαροι που ήταν εντός της θα έκαναν την απόπειρά τους να την καταλάβουν.
Ο Γαϊνάς ήταν γεμάτος απ’ αυτές τις ελπίδες, κι αν δεν είχε παρασυρθεί από την συνηθισμένη στους Βάρβαρους απερισκεψία αλλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή για το εγχείρημά του, οι Βάρβαροι θα είχαν οπωσδήποτε γίνει κύριοι της Πόλης.
Μην περιμένοντας όμως για το σύνθημα (των Βαρβάρων εντός της Πόλης), οδήγησε τους στρατιώτες του στα τείχη με αποτέλεσμα οι φρουροί να σημάνουν συναγερμό.
Πιο πριν, πολλοί από τους Γότθους μην περιμένοντας το σύνθημα από τους υπολοίπους, είχαν αρχίσει να επιτίθενται κατά των κατοίκων της Πόλης, να σκοτώνουν πολλούς από αυτούς, να τους εκδιώκουν από τις οικίες τους (όπως στην εποχή μας πολλοί σκέφτονται αφού κατάσχουν παράνομα τα σπίτια και τις οικίες των Ελλήνων να τα «μοιράσουν» για κατοικίες-δώρο για τους παράνομα εισαγόμενους λαθρομετανάστες-ισλαμιστές αποίκους), και να φέρονται βίαια, τυραννικά και αλαζονικά, διαπράττοντας πολλές βιαιότητες.
Έτσι ξέσπασε γενική αναταραχή, με γυναικείες κραυγές ανακατεμένες με δάκρυα, ως αν η πόλη να είχε ήδη παρθεί.
Τελικά οι κάτοικοι (οι οποίοι είχαν δημιουργήσει ένοπλες πολιτοφυλακές, τόσο στην Κωνσταντινούπολη όσο και στις άλλες πόλεις της αυτοκρατορίας, καιρό πριν υπό την καθοδήγηση του Αυρηλιανού, όπως και σήμερα δημιουργούνται πολλές πατριωτικές πολιτοφυλακές, αλλά όχι ακραία εθνικιστικές ή φασιστικές, σε πολλές πόλεις της Ελλάδας) συγκεντρώθηκαν και επιτέθηκαν στους Βαρβάρους που ήταν μέσα στην Πόλη.
Έχοντας τους αποτελειώσει με ξίφη, πέτρες ή ότι άλλα όπλα μπόρεσαν να βρουν, έτρεξαν στα τείχη και με τηΝ βοήθεια των φρουρών επιτέθηκαν τόσο πολύ κατά των στρατευμάτων του Γαϊνά, ώστε τους απώθησαν, μηΝ αφήνοντάς τους να μπουν στην Πόλη.
Έχοντας μ’ αυτόν τον τρόπο η πόλη σωθεί, οι Βάρβαροι που ήταν εντός της Κωνσταντινούπολης, έχοντας περικυκλωθεί, περισσότεροι από επτά χιλιάδες από αυτούς, έτρεξαν σε μια εκκλησία των Χριστιανών, η οποία βρισκόταν δίπλα στο παλάτι, σκοπεύοντας έτσι να σωθούν. Ο αυτοκράτορας όμως, διέταξε να σφαγούν επί τόπου. Κι ούτε επέτρεψε να προστατευτούν από την δίκαιη τιμωρία που επιφυλασσόταν για τις αποκοτιές τους.
Ωστόσο, όσο κι αν ο αυτοκράτορας το διέταξε αυτό, κανείς δεν είχε το κουράγιο να τους αγγίξει [τους Γότθους] από ανησυχία ότι θα υπερασπίζονταν τους εαυτούς τους. Γι’ αυτό θεώρησαν σωστό να βγάλουν τη σκεπή της εκκλησίας και να πετάξουν από ψηλά δαυλιά ώστε να τους κάψουν.
Με αυτόν τον τρόπο οι Βάρβαροι εξοντώθηκαν. Αυτό, στα μάτια όσων ήταν ζηλωτές Χριστιανοί, φάνηκε ως ένα απαράδεκτο έγκλημα που διαπράχτηκε στην μέση της πόλης. Παρόμοια ήταν η τύχη και των Γότθων στρατιωτών και στις υπόλοιπες πόλεις της Αυτοκρατορίας, στις οποίες προσπάθησαν με την βία να καταλάβουν την εξουσία. Αυτό ήταν και το οριστικό τέλος του Γερμανικού προβλήματος για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Ο Αρκάδιος, παίρνοντας θάρρος από την νέα εξέλιξη των πραγμάτων, έστειλε εναντίον του Γαϊνά τον πιστό του Γότθο Φραβίττα, ο οποίος νίκησε τον επαναστάτη την στιγμή που προσπαθούσε να περάσει στην Μικρά Ασία.
Ο Γαϊνάς, προσπάθησε να ξεφύγει στην Θράκη, αλλά εκεί έπεσε στα χέρια του βασιλιά των Ούννων, ο οποίος του έκοψε το κεφάλι και το έστειλε για δώρο στον Αρκάδιο. Έτσι, αποκρούστηκε η απειλή χάρη στις προσπάθειες ενός Γερμανού, ο οποίος τιμήθηκε, όπως έπρεπε, για την μεγάλη του υπηρεσία προς την αυτοκρατορία.
Το γοτθικό πρόβλημα αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά στις αρχές του 5ου αιώνα, με χρήσιμο για το κράτος αποτέλεσμα. Κάθε μεταγενέστερη προσπάθεια των Γότθων να αποκτήσουν την παλιά τους επιρροή δεν έχει μεγάλη σημασία. (Πηγή: http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/gotthoi1.htm).
Με τον τρόπο αυτόν, αποφεύχθηκε να επιτύχει το ίδιο επακριβώς σχέδιο που εφαρμόστηκε στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 476 μ.Χ. και οδήγησε στην ολοκληρωτική πτώση της, με αποτέλεσμα αυτή η μέρα να είναι η ημέρα σωτηρίας του ουσιαστικά Ελληνικού λαού της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφού αποφεύχθηκε τόσο ο εκγερμανισμός με την ολοκληρωτική επιβολή των Γερμανικής καταγωγής Γότθων στο Βυζάντιο, όσο και η εθνική συνέχεια.
Στην συνέχεια, ο Αυρηλιανός που επέστρεψε από την εξορία, πήρε την εξουσία, και κατάφερε να δημιουργήσει ολοκληρωτικά εθνικό στρατό, βελτίωσε τα οικονομικά του κράτους, έφερε την ειρήνη και την ευημερία στην αυτοκρατορία, ενώ παράλληλα μείωσε και την δύναμη των μεγάλων γαιοκτημόνων και διέλυσε τους ιδιωτικούς στρατούς που αυτοί είχαν για να επιβάλλουν με την βία την δύναμη τους στους χωρικούς (κάτι που και σήμερα πολλοί ισχυροί οικονομικοί και επιχειρηματικοί όμιλοι στην χώρα μας να πράττουν έναντι των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων).
Όλα αυτά, βοήθησαν σημαντικά το Βυζάντιο να συνεχίσει να υπάρχει ως μία ισχυρή και ακμάζουσα δύναμη για άλλα 1053 χρόνια!!! Η ίδια πετυχημένη πολιτική συνεχίστηκε και από τον εξίσου επιτυχημένο και ικανό διάδοχο και βοηθό του Αυρηλιανού σε όλη την προαναφερθείσα κρίση, τον Ανθέμιο.
Αμέσως μετά τα γεγονότα αυτά, ένα αντιβαρβαρικό κόμμα επικράτησε και στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπό τον Ελληνικής καταγωγής πατρίκιο Ολύμπιο και οδήγησε στην πτώση του Στηλίχωνα, μαζί με των Γερμανών μισθοφόρων που στήριζαν αυτόν.
(Σαν να έπεφτε η κυβέρνηση της Μέρκελ στην Γερμανία και του Ρέντσι στην Ιταλία, και να έπαιρναν την θέση τους, οι Ευρωσκεπτικιστές Γκρίλλο, Σαλβίνι ή Μπερλουσκόνι στην Ιταλία και Χόκε, Γκαλάντ, ή Μπάχμαν της PEGIDA στην Γερμανία).
Στην Δύση, οι Γότθοι δημιουργούσαν τα ίδια προβλήματα όπως και στην Ανατολή και οι ντόπιοι έτρεφαν έντονη αντιπάθεια για αυτούς.
Επίσης, η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κλυδωνιζόταν από έντονες εξεγέρσεις, χωριστικά κινήματα, οικονομική κρίση, εξαθλίωση και μεγάλη οικονομική καταπίεση, εξωτερικές εισβολές, αναγέννηση των ντόπιων γλωσσών, πολιτισμών και εθνικισμών (π.χ. Νέο-Ίβηρες, Νέο-Γαλάτες, Νέο-Βρετανοί κ.λ.π.).
Αυτοί, πρέσβευαν τον αποχωρισμό των περιοχών τους από την αυτοκρατορία (π.χ. όπως πρεσβεύουν σήμερα, με την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, πολλά αντιευρωπαϊκά ή πατριωτικά κινήματα σαν των Φαράτζ, Λεπέν, Στράσε, Ουίλντερς, Μπαρτ ντε Βεφέρ, Ιγλεσίας, Ριβέρα, Χόκε, Γκρίλο, Σαλβίνι), με την πλήρη ανεξαρτητοποίηση τους.
(Όποια ομοιότητα με το σήμερα είναι τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού).
Θα μπορούσε άραγε σήμερα να συμβεί άραγε μία λαϊκή έκρηξη αντίδρασης κατά μίας (συγκυβέρνησης πολλών κομμάτων, τεχνοκρατικής ή οικουμενικής πιθανότατα στο μέλλον, αλλά με κύριο κορμό της φιλομεταναστευτικά κόμματα, με την διενέργεια ή μη εκλογών) κυβέρνησης που θα ακολουθούσε ακραία φιλολαθρομεταναστευτική πολιτική (και η οποία θα έχει ανέβει στην εξουσία μετά από μία βίαιη πτώση της προηγούμενης κυβέρνησης), και θα συνέχιζε την μέχρι τώρα, τόσο καταστροφική για την χώρα οικονομική μας πολιτική που ακολουθείται, παράλληλα με την εξίσου έντονα καταστροφική φιλολαθρομεταναστευτική πολιτική;
Και κάποια στιγμή, οι ευεργετούμενοι από αυτήν την πολιτική λαθρομετανάστες, θα προσπαθούσαν με την βία και την παρακίνηση τόσο από εσωτερικές ακραία φιλολαθρομεταναστευτικές πολιτικές δυνάμεις ή και από εξωτερικά κέντρα (Τουρκία, Γερμανία) να επιβάλλουν με την βία την ισλαμική πίστη στην χώρα;
Αν αυτό γινόταν σε συνδυασμό και με μία έντονη εσωτερική πολιτική σύγκρουση στην χώρα, την οποία ακολουθούσε και ένα θερμό επεισόδιο με τους γείτονες, αυτοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο για την ασφάλεια και την ακεραιότητα της χώρας μας, καθώς θα μπορούσαν να δημιουργήσουν παράλληλο εσωτερικό μέτωπο και εμφύλιο σε συνεργασία με φιλικές προς αυτούς φιλολαθρομεταναστευτικές δυνάμεις.
α Και θα μπορούσε άραγε την κρίσιμη αυτή ώρα ο λαός να συσπειρωθεί κάτω από έναν πατριώτη ηγέτη, ο οποίος με την βοήθεια του λαού, της Εκκλησίας, του Στρατού, των υπόλοιπων σωμάτων ασφαλείας και των λαϊκών πατριωτικών πολιτοφυλακών που θα απέκρουαν τις επιθέσεις των ισλαμιστών και των εξωτερικών εισβολέων (μόνοι ή σε συνεργασία και με άλλες συμμαχικές χώρες, είτε από την Ανατολή, είτε από τον Βορρά, είτε την Δύση), σώζοντας έτσι την χώρα από την πτώση και την ισλαμοποίηση και διασφαλίζοντας της έτσι μία πορεία ευημερίας, ανεξαρτησίας και αναζωογόνησης σε όλα τα επίπεδα;
Άγνωστο, αλλά μερικές φορές το παρελθόν διδάσκει και μπορεί να επαναληφθεί είτε ως φάρσα, είτε ως τραγωδία. Στο χέρι μας είναι να φροντίσουμε να αποφύγουμε την κακή επανάληψη του διδασκόμενοι από αυτό και φροντίζοντας να κάνουμε τις κατάλληλες κινήσεις, οι οποίες θα μας διασφαλίσουν την ειρήνη, την ασφάλεια και την συνεχή ανάπτυξη για την χώρα.
https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2017/06/400-2017-update.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου