1861: Η Δήλωση Ανεξαρτησίας των Ινδιάνων Τσερόκι και γιατί συμμάχησαν με τους Νότιους

Πως είναι δυνατόν ινδιάνικες φυλές να μην συμμάχησαν με τους «καλούς», «δημοκράτες» και (προπαντός) «αντιρατσιστές» Βόρειους στον πόλεμο για την Ανεξαρτησία του Νότου (τον λεγόμενο «εμφύλιο») και να ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους «κακούς», «καταπιεστικούς» και (προπαντός) «ρατσιστές» Νότιους; Έλα, ντε. Πόσο παραμύθι έχουμε φάει…

Πολύ λίγοι έχουν ακούσει για την ανδρεία των πολεμιστών της φυλής Τσερόκι (Cherokee) υπό τη διοίκηση του ταξίαρχου Stand Watie* στη Δύση και της Λεγεώνας της Βόρειας Καρολίνας του Thomas στην Ανατολή κατά τη διάρκεια του πολέμου για τη Νότια Ανεξαρτησία του Νότου από το 1861 έως το 1865. Αλλά γιατί οι ινδιάνοι Τσερόκι και οι αδελφοί τους, οι Creeks, οι Seminoles, οι Choctaws και οι Chickasaws αποφάσισαν να θεωρήσουν και δικό τους αγώνα εκείνον που η Συνομοσπονδία των Νοτίων έδινε κατά της Ένωσης των Βορείων; Το να μάθουμε τους λόγους τους είναι πολύ διδακτικό ως προς την μορφή αυτού του φονικού πολέμου, η έκβαση του οποίου άλλαξε μια για πάντα το μέλλον την ανθρωπότητας. Οι περισσότεροι Αμερικανοί και μη έχουν δεχθεί όλα αυτά τα χρόνια τόνους προπαγάνδας και πολιτικής ορθότητας και όχι αλήθειες για τις αιτίες του πολέμου, και όλα αυτά για να δικαιολογήσουν τους εισβολείς και νικητές.

Το 1861 υπήρχαν δύο κύριες ομάδες των Τσερόκι ινδιάνων στις Ηνωμένες Πολιτείες: η δυτική ζώνη με πληθυσμό λίγο πάνω από 20.000 και η μικρότερη ανατολική ζώνη στη Βόρεια Καρολίνα με πληθυσμό μόνο 2.000 κατοίκους. Και οι δύο πλευρές τάχθηκαν με την Συνομοσπονδία των Νοτίων, αλλά η μεγαλύτερη, η δυτική πλευρά προχώρησε και σε επίσημη δήλωση ανεξαρτησίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

 Στις 21 Αυγούστου 1861, το (Δυτικό) Έθνος των Τσερόκι μέσα από μια Γενική Συνέλευση στο Tahlequah (στην Οκλαχόμα) κήρυξε τον κοινό του σκοπό (cause) με τις Συνομόσπονδες Πολιτείες κατά της Ένωσης. Μια συνθήκη συνήφθη στις 7 Οκτωβρίου μεταξύ των Συνομοσπονδιακών πολιτειών και του Έθνους των Τσερόκι και στις 9 Οκτωβρίου ο John Ross, ο αρχηγός του Έθνους των Cherokee, συγκάλεσε την εθνική επιτροπή των Cherokee και το Εθνικό Συμβούλιο να εγκρίνει και να εφαρμόσει αυτή τη συνθήκη και μια μελλοντική πορεία δράσης.

Οι Δυτικοί Τσερόκι είχαν αρχικά μεγάλη ανησυχία για την σύγκρουση που είχε ξεσπάσει και επιθυμούσαν να παραμείνουν ουδέτεροι. Είχαν βέβαια οικονομικές συναλλαγές και επαφές με τους Νότιους γείτονές τους, αλλά οι συνθήκες που είχαν συνάψει ήταν με την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Η συμπεριφορά των Βορείων εναντίον των γειτόνων τους, η ισχυρή καταπίεση των Βορείων σε όσους αντιδρούσαν και η κατάχρηση του αμερικανικού Συντάγματος υπό το νέο καθεστώς στην Ουάσινγκτον άλλαξαν σύντομα τη σκέψη τους.

Οι Cherokee ήταν ίσως οι καλύτερα μορφωμένοι και γραμματιζούμενοι Ινδιάνοι. Ήταν επίσης και από τους πιο χριστιανούς. Η μάθηση και η σοφία ήταν αρετές που εκτιμούσαν πολύ. Θεώρησαν τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και το Αμερικάνικο Σύνταγμα ως ιδιαίτερα σημαντικούς εγγυητές των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι στις 28 Οκτωβρίου του 1861 το Εθνικό Συμβούλιο των Δυτικών Τσερόκι εξέδωσε μια: «Διακήρυξη του λαού του έθνους των Τσερόκι για τις αιτίες που τους ώθησαν να ενώσουν τις περιουσίες τους με εκείνες των συνομόσπονδων πολιτειών της Αμερικής». 

Οι εισαγωγικές λέξεις αυτής της δήλωσης έμοιαζαν έντονα με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1776. Στις επόμενες παραγράφους της δήλωσής τους, το (Δυτικό) Συμβούλιο των Τσερόκι σημείωσε την προσήλωσή του στις συνθήκες τους με τις Ηνωμένες Πολιτείες του παρελθόντος και με ποιο τρόπο προσπάθησαν για την ουδετερότητα μέχρι σήμερα. Αλλά η έβδομη παράγραφος αρχίζει να οριοθετεί την ανησυχία τους για τη βία του Βορρά και τη συμπάθεια με το Νότο:

Συγκρίνοντας τους σχετικά περιορισμένους στόχους και τον αμυντικό χαρακτήρα του νότιου "σκοπού" σε αντίθεση με τις επιθετικές ενέργειες του Βορρά, παρατήρησαν για τις Νότιες Πολιτείες:

«Αποποιούμενοι οποιαδήποτε πρόθεση (οι Νότιοι) να εισβάλλουν στις Βόρειες Πολιτείες, προσπάθησαν απλώς να αποκρούσουν τους εισβολείς από τα δικά τους εδάφη και να εξασφαλίσουν το δικαίωμα της αυτοδιοίκησης. Ισχυρίστηκαν μόνο το προνόμιο που διακηρύσσεται στη Διακήρυξη Αμερικανικής Ανεξαρτησίας και στο οποίο διαμορφώνεται το δικαίωμα των ίδιων των Βόρειων πολιτειών στην αυτοδιοίκηση και την δημιουργία της νέας μορφής διακυβέρνησής τους προκειμένου να εξασφαλιστούν οι Ελευθερίες τους». 

Τονίζουν επίσης, την ομαλή και δημοκρατική διαδικασία με την οποία κάθε μια από τις συνομόσπονδες πολιτείες ακολούθησε, χωρίς βία ή καταναγκασμό και πουθενά οι ελευθερίες ή τα πολιτικά δικαστήρια δεν περιορίστηκαν ούτε οι αρχές υποτάχθηκαν στο στρατό. Αντιθέτως ο Βορράς έδειξε τις αδίστακτες και ολοκληρωτικές του τάσεις:

«Αλλά στις βόρειες πολιτείες οι Τσερόκι είδαν με ανησυχία ένα παραβιαζόμενο Σύνταγμα, όλες οι πολιτικές ελευθερίες να τίθενται σε κίνδυνο και όλοι οι κανόνες του πολιτισμένου πολέμου και οι επιταγές της κοινής ανθρωπιάς και της ευπρέπειας να αγνοούνται αδίστακτα. Στις πολιτείες που είχαν προσχωρήσει στην Ένωση, ένας στρατιωτικός δεσποτισμός είχε εκτοπίσει την πολιτική δύναμη και οι νόμοι σιωπήθηκαν με τα όπλα. Η ελευθερία του λόγου και σχεδόν η ελεύθερη σκέψη έγινε έγκλημα. Το δικαίωμα του habeas corpus, το οποίο κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα, εξαφανίστηκε με το νεύμα ενός υπουργού ή ενός κατώτερου αξιωματικού...».

«Κάθε έννοια ανθρωπισμού εν καιρώ πολέμου, τον οποίον ακόμη και οι βάρβαροι σέβονται, δεν θεωρείται πλέον ότι αξίζει να φυλαχθεί. Αλλοδαποί μισθοφόροι και καθάρματα από τις πόλεις και κρατούμενοι των φυλακών στρατολογήθηκαν και οργανώθηκαν σε ταξιαρχίες και στάλθηκαν στις νότιες πολιτείες για να βοηθήσουν να υποτάξουν έναν λαό που αγωνίζεται για ελευθερία του, να κάψουν, να λεηλατήσουν και να διαπράξουν αίσχη κατά των γυναικών. Την ίδια ώρα ο Τύπος έπαυσε να είναι ελεύθερος και η δημοσίευση των εφημερίδων αναστάλθηκε και τα τα φύλλα τους κατασχέθηκαν και καταστράφηκαν». 

Η ενδέκατη παράγραφος της δήλωσης είναι μια αρκετά συνοπτική περίληψη των παραπόνων τους κατά της κυβέρνησης Lincoln:

«Όποια παράπονα μπορεί να είχαν οι Τσερόκι στο παρελθόν για μερικές από τις νότιες πολιτείες, δεν μπορούν παρά να αισθάνονται ότι τα συμφέροντά τους και το πεπρωμένο τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με αυτά του Νότου. Ο πόλεμος που τώρα διεξάγεται είναι ένας πόλεμος φανατισμού των Βορείων που στόχο έχει να εξαλείψει την κυριαρχία των νοτίων πολιτειών και να αλλάξει εντελώς τη φύση της γενικής κυβέρνησης».

Τέλος, κάνοντας έκκληση προς το αναφαίρετο δικαίωμά τους για αυτοάμυνα και αυτοδιάθεση ως ελεύθεροι άνθρωποι, «… ενωνόμαστε και τώρα και για πάντα με την Συνομοσπονδία σηκώνοντας τα όπλα για τον κοινό σκοπό και με πλήρη εμπιστοσύνη στο δίκαιο αυτού του σκοπού και με εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια».

Η Δήλωση των Τσερόκι του Οκτώβρη του 1861 αποκαλύπτει ένα πολύ πιο περίπλοκο σύνολο ζητημάτων του «εμφύλιου πολέμου» από ό, τι οι περισσότεροι Αμερικανοί έχουν διδαχθεί. Η ανακαλυφθείσα αλήθεια δεν είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Η ακαδημαϊκή κοινότητα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αντίληψη του κοινού θα έπρεπε να τα ξανακοιτάξουν και να τα φωνάξουν ως πολιτικά λανθασμένα. Ωστόσο, το ψέμα περί «δικαίου Λίνκολν» και η ενότητα μέσω εξαναγκασμού που έθρεψε την αδηφάγο αυτοκρατορία της Ουάσινγκτον είναι τόσο ελκυστικά, που κανείς δεν θέλει να ξεσκεπάσει την απάτη.

* Οι Νότιοι όχι μόνο απένειμαν τον βαθμό του ταξίαρχου στον Stand Watie (φωτο), αλλά αυτός ο ηρωικός ινδιάνος θα μείνει στην ιστορία, αφού θα είναι ο τελευταίος συνομοσπονδιακός αξιωματικός που θα καταθέσει τα όπλα στις 23 Ιουνίου 1865, δύο μήνες μετά την συνθηκολόγηση του Αππότομαξ (βλ. εδώ).

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / πηγή