Κύριε Καθηγητά, γιατί ηττάται συνεχώς η Δύση;

Αυγά Μελάτα*συνέντευξη του Μάρτιν φαν Κρέφελντ(Η συνέντευξη δημοσιεύεται μεταφρασμένη, κατόπιν εγκρίσεως του κ. φαν Κρέφελντ).

Σε περίπτωση που απορείτε, «Αυγά Μελάτα» είναι ο τίτλος της γερμανικής έκδοσης του βιβλίου μου «Γατάκια«. Πρόσφατα έδωσα μια συνέντευξη σχετικά με το βιβλίο στο περιοδικό «Junge Freiheit» («Νεαρή Ελευθερία»), ένα αρκετά συντηρητικό, αρκετά δεξιό εβδομαδιαίο πολιτιστικό περιοδικό του Βερολίνου, του οποίου τον εκδότη και το επιτελείο έχω μάθει καλά με τα χρόνια. Τη συνέντευξη πήρε ο Moritz Schwarz, που είναι φίλος μου και ένας από τους καλύτερους στις συνεντεύξεις δημοσιογράφους που έχω γνωρίσει ποτέ. Η συνέντευξη ήταν γραπτή. Ο δημοσιογράφος έθεσε τα ερωτήματα στα Γερμανικά, κι εγώ απάντησα στα Αγγλικά. Μετά, οι απαντήσεις μου μεταφράστηκαν στα Γερμανικά από το επιτελείο του περιοδικού. Εδώ έκανα το αντίθετο. Έχοντας μεταφράσει τις ερωτήσεις του Moritz στα αγγλικά, άφησα τις δικές μου απαντήσεις ακριβώς όπως τις έδωσα.

Προσθήκη λεζάντας

ΠΗΓΗ :https://belisarius21.wordpress.com/2017/07/07/%ce%b1%cf%85%ce%b3%ce%ac-%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%ac%cf%84%ce%b1/#more-5981

JF: Κύριε Καθηγητά, γιατί ηττάται συνεχώς η Δύση;

MvC: Υπάρχουν αρκετές απαντήσεις στο ερώτημα αυτό. Πρώτον, ο τρόπος που εμείς οι Δυτικοί μορφώνουμε τα παιδιά μας, προφυλάσσοντάς τα από οποιονδήποτε πιθανό κίνδυνο, εμποδίζοντάς τα να μεγαλώσουν και καθηλώνοντάς τα στη βρεφική ηλικία, δραστήρια και συνειδητά. Δεύτερον, ο τρόπος που κάνουμε το ίδιο πράγμα με τους στρατιώτες μας˙ σε όλη, σχεδόν, τη Δύση, ο «μιλιταρισμός» που σημαίνει μια υγιή υπερηφάνεια του στρατιώτη για το επάγγελμά του, έχει καταστεί ταμπού. Τρίτον, ο τρόπος που οι γυναίκες ενσωματώνονται στους στρατούς, μετατρέποντας συχνά την εκπαίδευση σε ανέκδοτο και δημιουργώντας μια κατάσταση όπου οι άνδρες φοβούνται μην κατηγορηθούν ψευδώς για «σεξουαλική παρενόχληση» περισσότερο απ’ ότι φοβούνται τον εχθρό. Τέταρτον, ο τρόπος με τον οποίον η «διαταραχή μετατραυματικού άγχους» (Post Traumatic Stress Disorder – PTSD) όχι μόνον γίνεται ανεκτή αλλά ενθαρρύνεται, ακόμη και επιβάλλεται. Πέμπτον, η διάδοση της ιδέας ότι ο πόλεμος είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να υπάρξει, και δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να αξίζει κανείς να πεθάνει.

JF: Ναι, αλλά δεν οι ένοπλες δυνάμεις της Δύσης οι ισχυρότερες του κόσμου; Λογικά, θα έπρεπε να έχουν φανεί ανίκητες.

MvC: Αυτό είναι αλήθεια. Όμως αυτό διαψεύδεται από τα γεγονότα, έτσι δεν είναι;

J.F: Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα περί του αντιθέτου, συμπεριλαμβανομένου του Πολέμου των Φώκλαντ του 1982, του Πολέμου με το Ιράκ το 1991 και των Αραβο-ισραηλινών Πολέμων. Πως εντάσσονται αυτές οι περιπτώσεις στη θεωρία σας;

MvC: Ο πόλεμος των Φώκλαντ ήταν ένας συμβατικός πόλεμος στον οποίον πολέμησαν δύο «δυτικές» δυνάμεις μεταξύ τους. Το Ισραήλ αποτελούσε όντως μια εξαίρεση, μέχρι που η επίδοση των στρατευμάτων στον Δεύτερο Πόλεμο του Λιβάνου του 2006 έδειξε ότι αυτό δεν ίσχυε πλέον. Σε ό,τι αφορά τον Πόλεμο του 1991, ναι, αλλά αυτός ήταν ένας συμβατικός πόλεμος του είδους που είναι πολύ απίθανο να επαναληφθεί.

JF: Μπορείτε να αναπτύξετε την περίπτωση του Ισραήλ; Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να διδαχθεί από αυτήν η Δύση;

MvC: Θα επαναλάβω ότι κάποτε ο Ισραηλινός στρατός ήταν πράγματι αντικείμενο θαυμασμού για όλον τον κόσμο. Αλλά αυτό συνέβαινε πολύ παλιά. Ξεκινώντας από την εισβολή στον Λίβανο του 1982, οι Ισραηλινοί δεν έχουν νικήσει σε καμία περίπτωση τους εχθρούς τους. Ούτε το 2006, ούτε σε καμία επίθεσή τους στη Γάζα. Τώρα, το μόνο που ξέρουν να κάνουν οι «πολεμιστές» τους είναι να γαζώνουν πενηντάχρονες Παλαιστίνιες, πολύτεκνες μητέρες που κινούνται εναντίον τους με μαχαίρια. Κρίνοντας από τον πόλεμο του 2006, πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύει κανείς ότι εάν ποτέ το Ισραήλ δεχόταν επίθεση από έναν πραγματικό εχθρό, οι στρατιώτες δεν θα γύριζαν να το βάλουν στα πόδια.

JF: Πώς σας ήρθε η βασική ιδέα των «Μελάτων Αυγών»;

MvC: Όπως μόλις είπαμε, οι Δυτικοί στρατοί είναι οι πλουσιότεροι, ισχυρότεροι, καλύτερα εξοπλισμένοι και καλύτερα εκπαιδευμένοι στην ιστορία. Οπότε, πώς γίνεται να χάνουν σχεδόν συνέχεια;

JF: Εξετάζοντας τις τελευταίες δεκαετίες, είναι πιθανόν η Δύση να υποφέρει απλώς από μία ακολουθία κακής τύχης;

MvC: Επιτρέψτε μου να παραθέσω τον Μόλτκε τον Πρεσβύτερο: «Μακροπρόθεσμα, η τύχη συνήθως ευνοεί τον ικανότερο.»

JF: Εμείς οι Δυτικοί αρχίζουμε να μετατρεπόμαστε σε «μελάτα αυγά» σε σχετικά μικρή ηλικία. Είναι αυτό απλά το αποτέλεσμα μιας λανθασμένης ιδεολογίας, ή είναι το τίμημα που πληρώνουμε για να ζούμε σε έναν πολύ προηγμένο πολιτισμό;

MvC: Δεν είμαι βέβαιος ότι θα περιέγραφα τον πολιτισμό μας ως «πολύ προηγμένο». Αλλά ναι, φαίνεται να ακολουθούμε το παράδειγμα πολλών προηγουμένων πολιτισμών, όπως αναλύθηκαν από τον αρχαίο Έλληνα ιστορικό Πολύβιο, τον μεσαιωνικό Άραβα Ίμπν Χαλντούν και φιλοσόφους του εικοστού αιώνα όπως ο Όσβαλντ Σπέγκλερ και ο Άρνολντ Τόυνμπη. Οι βασικοί παράγοντες είναι πάντα οι ίδιοι. Δηλαδή, υπερβολικός υλικός πλούτος που οδηγεί σε λιγότερο αυστηρά ήθη, τόσο υλικά όσο και φυσικά, διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών (οι πρώτοι, λέει ο Ρωμαίος ποιητής Λουκανός, θα κάνουν τα πάντα για να ταΐσουν τους πελάτες τους και να διατηρήσουν την υποταγή τους, οι δεύτεροι θα κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν)˙ η εντεινόμενη απροθυμία να υπηρετήσουν στρατιωτική θητεία και η προτίμηση στους μισθοφόρους, αρχικά ομοεθνείς και μετά, καθώς το ανθρώπινο δυναμικό στερεύει, σε ξένους˙ και κυβερνήσεις που επηρεάζονται έντονα από γυναίκες και συνεπώς προσανατολίζονται προς την ασφάλεια, την πολυτέλεια και την άνεση. Άλλοι παράγοντες είναι ο πολιτικός υπερ-συγκεντρωτισμός, συνοδευόμενος από υπερβολική γραφειοκρατία, η μετατόπιση της έμφασης από την «σκληρή» στη «μαλακή» ισχύ, και η «αυτοκρατορική υπερεξάπλωση». Ο τελευταίος όρος αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίον οι στρατιωτικές δεσμεύσεις τείνουν να υπερβούν τους διαθέσιμους πόρους. Το αποτέλεσμα είναι ελλείμματα στον προϋπολογισμό, πληθωρισμός και υποτίμηση του νομίσματος, και αυτά συνεχίζονται σε έναν φαύλο κύκλο που δεν οδηγεί παρά προς τα κάτω.

Προφανώς υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε κάθε μια χώρα. Όμως, σε γενικές γραμμές, αυτή ήταν η διαδικασία που οδήγησε στην πτώση της Αρχαίας Ρώμης, του Βυζαντίου, της Ισπανίας και Γαλλίας των πρώιμων Νέων Χρόνων, της Βρετανίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Όπως ένας φίλος μου αρέσκεται να λέει, όλες αυτές οι χώρες θεωρούσαν εαυτές μοναδικές. Μέχρι που, μάλλον απότομα, έπαυαν να είναι. Τώρα ο Πρόεδρος Τράμπ φαίνεται να νοιώθει ότι και οι ΗΠΑ ακολουθούν την ίδια πορεία πτώσης.  Αλλιώς, προς τι οι αγωνιώδεις προσπάθειές του, σχεδόν απεγνωσμένες κατά καιρούς, να τις σώσει και να τις καταστήσει πάλι «μεγάλες»;

JF: Επισημαίνετε τον τρόπο που έχει μεταβληθεί το νόημα βασικών ιδεών όπως το «γενναιότητα», η «βία», και «θύμα». Γιατί έχουν σημασία τέτοιες γλωσσικές αλλαγές;

MvC: Η γλώσσα μας επιτρέπει να κοιτάξουμε κατ’ ευθείαν την ψυχή των ανθρώπων που τη χρησιμοποιούν. Αυτός είναι ο λόγος που στο βιβλίο χρησιμοποιώ το Google Ngram για να δείξω ότι στη Δύση, οι ιδέες όπως τα «δικαιώματα» έχουν από καιρό υπερισχύσει του «καθήκοντος». Ο πόλεμος, όμως, ήταν πάντα και θα παραμείνει για πάντα, πάνω απ΄όλα θέμα του να κάνει κανείς το καθήκον του.

JF: Λέτε ότι ενώ οι στρατιώτες ήταν κάποτε σεβαστοί, σήμερα είναι πιο πιθανόν να υποτιμηθούν και να ταπεινωθούν. Δεν είναι κάπως υπερβολικό αυτό;

MvC: Επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο Ισραήλ. Όταν λέω στους σημερινούς φοιτητές ότι πριν από χρόνια, οι τοίχοι εδώ ήταν γεμάτοι με γκραφίτι που έγραφαν «Σεβασμός στον Στρατό», δεν με πιστεύουν. Σε ό,τι αφορά την κατάσταση στην Ευρώπη – είστε σε καλύτερη θέση από μένα να κρίνετε την κατάσταση. Πάντως, έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είδα Γερμανό στρατιώτη, ή ακόμη κι αξιωματικό, να φορά στολή εκτός υπηρεσίας.

JF: Έχετε γράψει εκτενώς σχετικά με την «εκθήλυνση» των ενόπλων δυνάμεων. Τι εννοείτε;

MvC: Στις ΗΠΑ, κατά διαταγήν του πρώην Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγού Μάρτιν Ντέμπσυ (Martin Dempsey), δεν εγκρίνεται κανένα είδος εκπαίδευσης εάν δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν επιτυχώς σε αυτό και οι γυναίκες. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Βρετανία, οι στρατιωτικοί διοικητές έχουν διαταχθεί να κρατούν μια ισορροπία ανάμεσα στην ετοιμότητα και τον «χρόνο θηλασμού». Νομίζω ότι αυτά τα γεγονότα είναι εύγλωττα.

JF: Δεν ισχύει όμως, όπως έχετε γράψει κι ο ίδιος, ότι οι μάχιμες μονάδες έχουν ελάχιστες γυναίκες;

MvC: Όχι. Η επιρροή των γυναικών καθίσταται αισθητή σε όλο το εύρος των ενόπλων δυνάμεων. Ειδικά υπό την έννοια ότι απολαμβάνουν πολλά, πολλά προνόμια τα οποία οι άνδρες δεν δικαιούνται, προκαλώντας έτσι δυσαρέσκεια. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι όποιος τολμήσει να ανοίξει το στόμα του σχετικά με αυτά τα πράγματα, θα βρεθεί πολύ γρήγορα άνεργος. Ιδωμένο από αυτή τη σκοπιά, όλοι οι στρατοί της Δύσης είναι βασισμένοι πάνω σε ένα ψέμα – κι ένα σπίτι βασισμένο σ’ ένα ψέμα δεν αντέχει.

JF: Η Δύση έχει προχωρήσει πολύ προς την απονομιμοποίηση του πολέμου. Δεν είναι αυτό κάτι καλό;

MvC: Θα έπρεπε ο Λίνκολν να είχε επιτρέψει τη συνέχιση της δουλείας; Θα έπρεπε η Γαλλία και η Βρετανία να είχαν επιτρέψει στον Χίτλερ να κάνει ό,τι ήθελε; Θα έπρεπε το 1967 να έχει επιτρέψει το Ισραήλ να σφαγιασθεί ο πληθυσμός του από τους Αραβικούς στρατούς; Δεν είναι μερικά πράγματα χειρότερα από τον πόλεμο;

JF: Ο κοινωνιολόγος Γκούναρ Χάινζον (Gunnar Heinsohn) αποδίδει την ευθύνη για την ανικανότητα της Δύσης στη δημογραφία. Κοινωνίες με περίσσεια νεαρών ανδρών είναι επιθετικές˙ αυτές που έχουν λίγους νεαρούς είναι ειρηνόφιλες. Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτά που λέτε;  

MvC: Καθόλου. Ο Χάινζον κι εγώ έχουμε κοινές απόψεις. Όχι ότι είναι καθόλου πρωτότυπες. Κοιτάξτε, και πάλι, τον Πολύβιο. «Οι άντρες», έγραφε, αναφερόμενος στη δική του χώρα, την Ελλάδα, «έγιναν υπερόπτες, φιλάργυροι και ράθυμοι [και] δεν επιθυμούσαν να νυμφεύονται. Κι όταν νυμφεύονταν, δεν ήθελαν να μεγαλώνουν τα παιδιά που αποκτούσαν, εκτός από ένα ή δύο το πολύ»

JF: Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι στις ΗΠΑ ο κόσμος ακόμη πηγαίνει σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα με πατριωτικό πνεύμα. Εσείς, όμως, λέτε ότι δεν είναι έτσι. Πως εξηγείτε αυτή την αντίφαση;  

MvC: Όλα είναι σχετικά, έτσι δεν είναι; Άλλωστε, οι μορφωμένοι αμερικανοί των ανώτερων τάξεων δεν στέλνουν τους γιούς τους, και πολύ περισσότερο τις κόρες τους, στον στρατό, όπως ακριβώς δεν τους στέλνουν οι αντίστοιχοί τους Ευρωπαίοι.

JF: Γιατί θα πρέπει κάποιος να δίνει σημασία σε αυτό το είδος εκφυλισμού που περιγράφετε; Στο κάτω-κάτω, στις σύγχρονες ένοπλες δυνάμεις, τα μάχιμα στρατεύματα αποτελούν μόνον ένα μικρό ποσοστό του συνόλου. Δεδομένου του μεγέθους του πληθυσμού, η στρατολόγηση λίγων χιλιάδων πολεμιστών δεν θα πρέπει να είναι δύσκολη.

MvC: Θεωρητικά, έχετε δίκιο. Στην πράξη, η κατάσταση είναι τόσο άσχημη που πολλές Δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, έχουν αναγκαστεί να στραφούν σε ξένους μισθοφόρους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια αμερικανική στρατιωτική γιορτή στην οποία παρευρέθηκα, εδώ στο Ισραήλ, πριν από λίγα χρόνια. Όλοι ανεξαιρέτως οι στρατιώτες που παρίσταντο ήταν νοτιοαμερικανικής καταγωγής και είχαν ισπανικά ονόματα.

JF: Δεδομένου του ρόλου της τεχνολογίας, γιατί δίνουμε τόση έμφαση στο ηθικό; Τα σύγχρονα όπλα δεν καθιστούν αδιάφορο το ηθικό;  

MvC: Ο μακρύς, μακρύς κατάλογος των ηττών που υπέστη η Δύση από το 1953 τουλάχιστον, δεν αποτελεί απόδειξη περί του αντιθέτου;

JF: Ίσως θα πρέπει να στραφούμε σε μισθοφόρους που διαθέτουν ακόμη το «τσαγανό» που χρειαζόμαστε.

MvC: Αυτό συμβαίνει ήδη. Ξεκινώντας από το 2003, ένα μεγάλο ποσοστό των αμερικανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή είναι μισθοφόροι στρατολογημένοι απ’ όλο τον κόσμο. Αλλά το αν αποτελούν λύση, είναι άλλο θέμα. Το πιθανότερο είναι ότι θα καταλήξουν να ανεξαρτητοποιηθούν, όπως έκαναν οι Ιταλοί κοντοτιέροι του ύστερου Μεσαίωνα.

JF: Ας υποθέσουμε ότι επιτρέπουμε στους κινδύνους που περιγράφετε να παραμείνουν και να εξαπλωθούν. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;

MvC: Αρχικά, εμφύλιος πόλεμος, τα πρώτα σημάδια του οποίου είναι ήδη ορατά στην Ευρώπη˙ μετά η κατάρρευση της Δύσης.

( * λογοπαίγνιο με τις γερμανικές εκφράσεις «Weichei» (προφέρεται «βάιχ-άι» ο μαλθακός, υπερευαίσθητος, μαμόθρεφτος (συνήθως άντρας), το αντίθετο του σκληραγωγημένου) και της ομόηχης έκφρασης για το μελάτο αυγό, που αποτελείται από δύο λέξεις: «Weiches Ei».

Ευχαριστούμε τον αναγνώστη «Λαρισαίο» για την επισήμανση.)

 

ΠΗΓΗ  :https://belisarius21.wordpress.com/2017/07/07/%ce%b1%cf%85%ce%b3%ce%ac-%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%ac%cf%84%ce%b1/#more-5981