Μετά το Charlottesville: Τι οδηγεί τους νεαρούς λευκούς στην «ακροδεξιά»

ΚΟ: Tα φερέφωνα του συστήματος και όλοι αυτοί οι κράχτες της «δημοκρατίας», της  «πολυφωνίας», της «διαφορετικότητας», των «δικαιωμάτων», της «προόδου» κλπ δεν θα τολμήσουν να προβληματιστούν και να ασχοληθούν σε βάθος για την - κατά αυτούς – «άνοδο της ακροδεξιάς» και της μεγάλης απήχησης που αυτή έχει στις νεανικές ηλικίες και ειδικά μεταξύ των νερών ανδρών. Όλοι αυτοί οι σαλτιμπάγκοι διανοούμενοι «διαφωτιστές» που κοκορεύονται ότι μάχονται τον «σκοταδισμό» και το «μίσος» και επαγγέλλονται την «πρόοδο» και την «αγάπη», δεν έχουν τίποτα άλλο να παρουσιάσουν και να προτείνουν, παρά κραυγές, κατάρες, αναθέματα, αφορισμούς, γκιλοτίνες, ιερές εξετάσεις και άναμμα πυράς για τους «ακροδεξιούς» και τους «φασίστες». Στον ελληνόφωνο έντυπο και διαδικτυακό Τύπο δεν έχω διαβάσει ΟΥΤΕ ΕΝΑ άρθρο προβληματισμού, ούτε μία σοβαρή ανάλυση, δεν έχω δει ΟΥΤΕ ΜΙΑ τηλεοπτική εκπομπή από τους «έγκυρους της ενημέρωσης» για το «φαινόμενο» αυτό που όσο το αναθεματίζουν και το πολεμάνε ευθέως και υπογείως, τόσο φαίνεται να επιβιώνει και - δυστυχώς για αυτούς – να μεγαλώνει. Είναι και αυτό δείγμα του πόσο στενόμυαλοι, υποκριτές και πουλημένοι είναι όλοι τους.

Παρακάτω θα διαβάσετε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση ενός ανώνυμου Αμερικάνου, για τους νεαρούς λευκούς άνδρες που πύκνωσαν τις τάξεις των διαδηλωτών στο πρόσφατο περιπετειώδες συλλαλητήριο της alt-Right στο Charlottesville - για το οποίο, ας σημειωθεί, ότι ακόμα και αμερικάνικες συστημικές ιστοσελίδες παραδέχτηκαν ότι είναι λάθος να λέμε ότι όλοι όσοι παραβρέθηκαν εκεί ήταν «ναζί» και “white supremacists”, κατά την προσφιλή πανομοιότυπη αφήγηση όλων των ΜΜΕ. 

Μάλιστα, ένας διάσημος χριστιανός πάστορας - από εκείνους που ανήκουν στον ευφυώς αποκαλούμενο “Kalergi Clergy” («Κλήρος Kalergi», δηλ το νεοταξικό πανομολογιακό χριστιανικό κλήρο που προωθεί το Σχέδιο Coudenhove – Kalergi, επί προφάσει ότι πολεμάει τον «ρατσισμό») – βρέθηκε στο Charlottesville ως μέρος μιας αντιπροσωπείας κληρικών για να διαμαρτυρηθεί για το συλλαλητήριο “Unite the Right”, για να δει τα πρόσωπα των «ναζί» και των “white supremacists” και με έκπληξη και «φρίκη» διαπίστωσε ότι επρόκειτο για παιδιά που φαίνονταν... «απολύτως φυσιολογικά». Λέει: «Εκείνα τα παιδιά που τα βλέπεις να τακτοποιούν τα εμπορεύματα στα μαγαζιά ή να κάθονται στα γραφεία – κουτιά κάποιας μεγάλης εταιρίας. Με τίμια πρόσωπα. Και κοντά μαλλιά. Παραδόξως νέα. Και λευκά. Ειλικρινά εξέτασα προσεκτικά αυτά τα πρόσωπα πριν το συλλαλητήριο - στο δρόμο, σε ένα εστιατόριο, στην εκκλησία - αλλά δεν τους κατάλαβα, επειδή δεν κουβαλούσαν καμία σημαία των Ναζί και της Συνομοσπονδίας, όπλα και ασπίδες»...

Ο ανώνυμος αρθογράφος παρακάτω αγγίζει μια πτυχή του «φαινομένου» που δεν έχω ακούσει και διαβάσει μέχρι τώρα. Πέρα από το χιλιοειπωμένο κλισέ περί «ρατσισμού» των λευκών αμερικάνων, το οποίο αρέσκονται να αναμασούν οι «έγκριτοι» δημοσιογραφίσκοι στα «ρεπορτάζ» τους, τα οποία συνοδεύονται από εικόνες της δεκαετίας του ‘60 με τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και ακόμα πιο πίσω με πορείες της ΚουΚλουξΚλαν την δεκαετία του 1920 (!), ο αρθρογράφος επειδή του αρέσει να είναι ειλικρινής και να μιλάει με δεδομένα της εποχής που ζει και όχι εκείνης που ζούσαν οι προπαππούδες του 100 χρόνων πίσω, εντοπίζει αλλού την γένεση του «προβλήματος».

Μιλά ευθέως για την επίθεση εναντίον της αρρενωπότητας και του άνδρα (ειδικά του λευκού άνδρα, ας μην γελιόμαστε) που μεθοδικά διεξάγεται τα τελευταία χρόνια στην πολιτικά ορθή Δύση, μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, τους πολιτικούς και τον κόσμο των ΜΜΕ. Οι πιο απαγορευμένες λέξεις σήμερα, λέει στο βιβλίο του ο Δρ. Stephen L. DeFelice M.D. τις οποίες όποιος τις ξεστομίσει, επισύρει την «κατάρα» του συστήματος, είναι δύο: "White Male" (Λευκός Άντρας). Ίσως γνωρίζετε ότι ένας ιδιαίτερα προσφιλής όρος της νεοταξικής κατήχησης στις μάζες είναι αυτός της «τοξικής αρρενωπότητας». Στην ουσία πρόκειται για προσπάθεια a priori ενοχοποίησης του ανδρικού φύλου και κατασυκοφάντησης αυτού που παραδοσιακά εκπροσωπεί, ανατροπής των διακριτών ρόλων των δύο φύλων και των διαφορών που αυτά βιολογικά και ιστορικά έχουν και προώθηση της μαλθακοποίησης - θηλυκοποίησης του άνδρα (ο «σύγχρονος» άνδρας είναι ευαίσθητος, ανασφαλής, ενοχικός, απολογητικός, ξυρίζει τις τρίχες του, ντύνεται σαν γυναίκα, δεν φωνάζει, δεν θυμώνει, δεν κάθεται με ανοιχτά πόδια, δεν ουρεί όρθιος!) και βέβαια υπερπροβολής του «προτύπου» της ομοφυλοφιλίας. Στο φεμινιστικό χαλιφάτο της Σουηδίας ακόμα και τα αγάλματα με έφιππους άνδρες ενοχλούν γιατί δηλώνουν «πατριαρχία»! Και στην Ελλάδα, άρχισε με καθυστέρηση ολίγων χρόνων, ο πόλεμος κατά της «πατριαρχίας», του «σεξισμού» και η προπαγάνδα για την κατάργηση των «στερεοτύπων» στα φύλα (ακόμα και στα παιχνίδια), ώστε μπορούμε να είμαστε περήφανοι ότι πλέον κι εμείς βρισκόμαστε στον σωστό νεοταξικό δρόμο.      

Ο τίτλος του άρθρου που ακολουθεί, στα αγγλικά είναι: “Young Men, Faith, & Fascism” («Νεαροί Άνδρες, Πίστη και Φασισμός») και ανέβηκε στην ιστοσελίδα ‘The American Conservative”, όπου αρθρογραφεί ο Rod Dreher, ο γνωστός Αμερικάνος χριστιανός συγγραφέας, που διαβάσατε άρθρο του. Αξίζει να πούμε ότι ο Dreher, ενώ τελευταία με βιβλία του και άρθρα του προτρέπει τους Αμερικάνους χριστιανούς να αποσυνδεθούν κατά κάποιο τρόπο από την πολιτική, γιατί το δικό τους βασίλειο είναι στον Ουρανό, μετά το το Charlottesville, συντάχθηκε με τον προαναφερόμενο “Kalergi Clergy”, για να πολεμήσει και αυτός την “Λευκή Φυλετική Τρομοκρατία”…

Ιδού λοιπόν:

Ένας αναγνώστης μου έγραψε:

Σχολιάσατε προηγουμένως την έλξη που ασκεί η alt-Right σε νέους άντρες (ηλικίες 15-30). Θα ακολουθήσω το ίδιο αφηγηματικό πλαίσιο που εσείς και ο κ. Evans έχετε χρησιμοποιήσει για να κατανοήσετε το μυαλό των νέων ανδρών του σήμερα. Όπως και με εσάς και τον Evans, αυτή η ακόλουθη αφήγηση δεν συνεπάγεται επικύρωση ή δικαιολόγηση, είναι απλώς η καλύτερη περιγραφή που μπορώ να κάνω.

Είναι αγόρια που αναζητούν νόημα και σκοπό. Θέλουν να είναι πολεμιστές, αλλά δεν βλέπουν κανέναν δράκο να σκοτώσουν. Θέλουν να είναι ήρωες, αλλά δεν μπορούν να βρουν κανέναν να σώσουν. Αντίθετα, τους λένε ότι αυτοί είναι τα τέρατα, είναι αυτοί από τους οποίους πρέπει να σωθούν οι άλλοι. Αν θέλουν να έχουν το δικό τους ρόλο στην κοινωνία του σήμερα, μπορούν να πάνε ήσυχα να κάτσουν σε μια σκοτεινή γωνία, να μείνουν ήρεμοι και να περιμένουν να πεθάνουν. Αν θέλουν λίγους bonus πόντους, κάποια μικρή έγκριση από τους κυρίους τους (που είναι κατά κύριο λόγο όλες γυναίκες, σπουδασμένες), μπορούν να μετατραπούν σε προδότες του φύλου τους και να κακοποιήσουν τους εαυτούς τους και να ικετεύσουν για συγχώρεση των αμαρτιών εξ ονόματος όλων των ανδρών. Μπορούν να διαβάζουν ιστορίες και να γράψουν δοκίμια για αδύναμους άνδρες και ισχυρές γυναίκες. Μπορούν να γράψουν ποιήματα για κακούς άνδρες και για θυματοποιημένες, και κατά συνέπεια ενάρετες, γυναίκες. Μπορούν να είναι «σύμμαχοι», πολίτες δεύτερης κατηγορίας στον δίκαιο πόλεμο εναντίον της πατριαρχίας και να αναζητήσουν οποιεσδήποτε απομιμήσεις νοήματος που μπορούν να βρουν από τη δυσφήμηση των δικών τους πατέρων και παππούδων.

Όλα αυτά είναι ένα βαθύ, διαβρωτικό δηλητήριο για τα αγόρια. Οι πατέρες, τόσο στην πραγματικότητα όσο και συμβολικά, είναι απαραίτητοι για την ανάπτυξή τους ως άνδρες. Μερικοί από αυτούς έχουν απόντες πατέρες και ποτέ δεν γνώρισαν έναν άντρα που φέρει το βάρος της ύπαρξης με τιμή. Το μέλλον τους είναι ένας κενός καμβάς, που γρήγορα γεμίζει με την αδυσώπητη προπαγάνδα της δημοφιλούς κουλτούρας και των σχολικών μαθημάτων που διδάσκουν την «τοξική αρρενωπότητα» και ότι η μόνη ενάρετη αρρενωπότητα είναι αυτή που δεν υπάρχει καθόλου! Κάποιοι έχουν αδύναμους πατέρες, τους οποίους αγαπούν απεγνωσμένα, αλλά δεν μπορούν πραγματικά να σεβαστούν. Βλέπουν ένα πειθήνιο μοντέλο ζωής που χαρακτηρίζεται από χαμαλίκι και υποταγή, τόσο σε σχέση με το μεγάλο κοσμικό σύστημα που στέκεται από πάνω τους, όσο και συχνά σε σχέση με τις συζύγους τους. Και ενώ ο πατέρας στέλνει οργισμένες κατάρες στις τράπεζες και στην μισθοδοσία, ο γιος σιωπά στο σχολείο. Για εκείνους που έχουν καλούς πατέρες, που ζουν με τιμή και σηκώνουν στωικά τα βάρη, αυτή η τελετουργική συκοφαντία είναι ακόμη πιο απαράδεκτη. Τους ζητάνε να λένε ψέματα.

Ποια είναι η απάντηση των αγοριών; Πρώτον, μαθαίνουν να αυτολογοκρίνονται. Κάθε αγόρι, σίγουρα κάθε έξυπνο αγόρι, γνωρίζει από την ηλικία των έξι, ότι υπάρχουν πράγματα που «δεν του επιτρέπεται» να πει. Υπάρχει ένας χώρος που ισχύει το “verboten” και ο οποίος συνεχώς επεκτείνεται. Βλέπουν τους λιγότερο ευφυείς ή λιγότερο τυχερούς συμμαθητές τους να επιπλήττονται ότι παραβαίνουν τους «κανόνες» και μαθαίνουν ανάλογα. Θυμηθείτε, είναι ακόμα παιδιά σε αυτή την ηλικία. Οι ενήλικες είναι κάτι σαν ημί-θεοί που λένε την αλήθεια. Μαθαίνουν να καταπνίγουν τις ενέργειές τους, να μετριάζουν τις φωνές τους. Βλέπουν τα κορίτσια να επαινούνται και τα αγόρια να τιμωρούνται, και απλώς αποδέχονται ότι αυτή είναι η πραγματικότητα.

Αντίθετα, τα κορίτσια ενθαρρύνονται ενεργά με κάθε ευκαιρία. Τα κορίτσια πρέπει συνεχώς να είναι πιο σίγουρα, να μιλούν πιο συχνά και πιο δυνατά, να είναι ηγέτες, να είναι επαναστάτριες. Υπάρχουν μαθητικές κατασκηνώσεις, υποτροφίες, προσκεκλημένοι ομιλητές και εργαστήρια STEM, όλα μόνο για κορίτσια. Οι υπάκουες γυναίκες δεν πετυχαίνουν, δεν κάνουν όνομα, κ.λπ. Τα αγόρια γίνονται πιο σκυθρωπά και τα κορίτσια πιο περιφρονητικά για τα αγόρια.

Καθώς μεγαλώνουν, η σεξουαλική απογοήτευση μεγαλώνει και από ένα επίμονο βουητό γίνεται ένας άγριος βρυχηθμός. Κάθε περιορισμός στην έκφραση της γυναικείας σεξουαλικότητας έχει αρθεί - τα κορίτσια μπορούν να φορούν ό, τι θέλουν, να δείχνουν όση γύμνια του σώματός τους επιθυμούν, να μακιγιάρονται έντονα και να βγάζουν selfies που να προβάλλουν το πόσο επιθυμητές είναι. Αντίθετα, στα αγόρια λένε ότι η αποκάλυψη οποιουδήποτε δείγματος επιθυμίας είναι λάθος και η έκφραση οιασδήποτε ανεπιθύμητης επιθυμίας είναι εγκληματική. Πρόκειται ουσιαστικά για ψυχολογικά βασανιστήρια. Είναι σαν να παρουσιάζεις ένα ποτήρι παγωμένου νερού σε έναν άνθρωπο σε μια έρημο που «πεθαίνει» από δίψα. Μπορείς να κοιτάξεις, αλλά δεν μπορείς να αγγίξεις. Στην πραγματικότητα, καλύτερα μην κοιτάξεις.

Τα αγόρια μαθαίνουν να το δέχονται αυτό και προετοιμάζονται να ζήσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον με ένα συμβιβασμό που θα τους παρέχει κάποια αυτονομία. Κουνάνε το κεφάλι με συγκατάβαση και χαμογελάνε, αλλά η επιθυμία είναι ακόμα εκεί. Θέλουν να σκοτώσουν τον δράκο, και να σώσουν το κορίτσι. Θέλουν να είναι ο ήρωας. Και πρέπει να βρουν έναν δρόμο. Η ψυχή τους το απαιτεί. Και αν η πραγματικότητα τους αρνείται, θα το βρουν στην φαντασία. Και το κάνουν. Στα βιντεοπαιχνίδια, όπου μπορούν να συναντήσουν τον εχθρό, όπου ανταμείβεται η ικανότητα. Όπου η ικανότητα είναι αυτή προσδιορίζει το ποιοι είναι, όπου η ομαδική εργασία και ο συντονισμός ενάντια σε έναν κοινό εχθρό δημιουργούν εμπιστοσύνη και συντροφικότητα μεταξύ των αγοριών. Μαθαίνουν να παίρνουν αποφάσεις, να ενεργούν αποφασιστικά και να πετυχαίνουν, σε έναν κόσμο που υπάρχουν σαφείς κανόνες που μπορούν να καταλάβουν. Τον βρίσκουν στα γιαπωνέζικα anime, όπου ο αρχέτυπος ήρωας δεν έχει καταστραφεί και μπορεί με σκληρή δουλειά και πιστούς φίλους να ξεπεράσει πολλές δυσκολίες, να υπερνικήσει τη φύση, τον εχθρό και τη δική του αδυναμία, να φτάσει στην κορυφή και να κερδίσει το κορίτσι. Και το σεξουαλικό κομμάτι; Λοιπόν, το πορνό είναι εκεί, με εξαιρετικά υψηλή ευκρίνεια, με λάγνες γυναίκες που τους κοιτάνε και τους κολακεύουν, ανεξάρτητα από το πόσο άσχημοι είναι.  

Αποδοχή άνευ όρων. Βιντεοπαιχνίδια, anime και πορνό ... δεν είναι απλά ένα κλισέ, είναι μια πνευματική επιδημία.

Στη συνέχεια, έρχεται ένα blog στο διαδίκτυο, ένα βίντεο στο Youtube. Είναι ένας άντρας, ένας άντρας που μιλάει χωρίς να ζητάει συγγνώμη. Που τους λέει ότι δεν χρειάζεται να ζητήσουν συγνώμη για το ότι υπάρχουν. Τους λέει ότι το μερίδιό τους σε αυτή τη ζωή δεν είναι να κάθονται ήσυχα και να πεθάνουν. Έχουν μπροστά τους έναν άντρα που μισεί τους ίδιους ανθρώπους που τους έχουν βασανίσει όλη τους τη ζωή. Ο οποίος προσφέρει ελπίδα και μια αφήγηση στην οποία δεν είναι αυτοί οι κακοί, αλλά οι ήρωες που πάντα ήθελαν να είναι. Και τους δίνει έναν νέο εχθρό για να πολεμήσουν, και νέους συντρόφους στη μάχη για να πολεμήσουν μαζί. Τους λέει πράγματα που πάντα γνώριζαν, αλλά περιμένουν να ακούσουν: να πετάξουν τα βιντεοπαιχνίδια, τα anime και το πορνό, και να πάνε για το real thing. Τους υπόσχεται ένα σκοπό, ένα νόημα, δύναμη, ακόμα και επιτυχία με τις γυναίκες. Τι νομίζετε ότι θα συμβεί στη συνέχεια;

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ