“Kim Never Called Me White Trash...”

ΚΟ: Το “Kim Never Called Me White Trash” («Ο Kim Ποτέ Δεν Με Έχει Αποκαλέσει Λευκό Σκουπίδι») είναι εμπνευσμένο από το “No Viet Cong Ever Called Me Nigger” («Κανένας Βιετκόνγκ Δεν Με Έχει Αποκαλέσει Αράπη»), την φράση που είπε ο Μοχάμεντ Άλι εκφράζοντας την απροθυμία πολλών Αφροαμερικάνων να πάνε να πολεμήσουν στο Βιετνάμ. 

Του Vincent Law (AltRight) / ΚΟ

Όλες οι ειδήσεις μιλάνε για την Κορέα, αλλά δεν παρακολουθώ πραγματικά την κατάσταση. Είμαι βέβαιος ότι είναι ενδιαφέρον από την πλευρά των πολεμικών παιχνιδιών. Η ιδέα η Βόρεια Κορέα να τοποθετήσει ένα πυρηνικό όπλο σε έναν ICBM (διηπειρωτικό βαλλιστικά πύραυλο) είναι κάτι που θα αλλάξει την δύναμη ισορροπίας στην Ανατολική Ασία και θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια αναμέτρηση επικών διαστάσεων.

Τούτου λεχθέντος, δεν είμαι σίγουρος ότι θα δεχθώ αμάσητη ολόκληρη την αφήγηση περί "κακής Βόρειας Κορέας". Το έχω ακούσει τόσες φορές ήδη από τους συνήθεις υπόπτους. Θυμάμαι να ακούω πώς ο Σαντάμ ήταν κακός και ήθελε να ανατινάξει τον κόσμο. Θυμάμαι ότι άκουσα για τον Καντάφι, για τον Άσαντ, για τον Πούτιν και για τον Donald Trump επίσης.

Γενικά, έχω αναπτύξει ένα σκεπτικισμό για όποιο πόλεμο οι ψευταράδες των μέσων ενημέρωσης προσπαθούν να μας πλασάρουν στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ή της «παγκόσμιας ασφάλειας». Έχω αναπτύξει έναν χρυσό κανόνα που πάντα ακολουθώ.

Η κίνηση του Trump για την αντιμετώπιση της Κίνας τον οδήγησε να αντιμετωπίσει και τη Βόρεια Κορέα.

Σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, οι δύο χώρες έχουν μια τεταμένη σχέση ως αποτέλεσμα του χτυπήματος του Κιμ στην φιλο-κινεζική ομάδα στην κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας. Η Κίνα έχει μεταρρυθμίσει και καταστρέψει τους παλιούς τρόπους, ενώ ο Κίμ έχει μειώσει τους «μεταρρυθμιστές» μέσα στην κυβέρνηση.

Καλό για αυτόν. Το να ξεπουλιέσαι στην Νέα Παγκόσμια Τάξη φαίνεται ελκυστικό, αλλά παρουσιάζει μεγάλο κόστος για την εθνική κυριαρχία, όπως έδειξε η περίπτωση της ΕΣΣΔ.

Από αυτά που καταλαβαίνω, η Βόρεια Κορέα έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα που συνδέονται κυρίως με το γεγονός ότι είναι διπλωματικά απομονωμένη. Η Βόρειος Κορέα είναι ως επί το πλείστον ορεινό έδαφος και δεν μπορεί να παράγει αρκετά τρόφιμα για να ταΐσει τους δικούς της. Έχουν ξεμείνει από άνθρακα και χωρίς την υποστήριξη της ΕΣΣΔ ή της Κίνας, έχουν βρεθεί στη γωνιά.

Έχουν επενδύσει σε μεγάλο βαθμό στον στρατό τους, εις βάρος των αυξανόμενων ανέσεων για τους πολίτες τους. Έχουν γίνει μια σύγχρονη Σπάρτη που βρίσκεται στα βουνά και έχει θέα προς τα νότια σύνορά της, την Αθήνα.

Εν τω μεταξύ, οι ελιγμοί του Trump εναντίον της Βόρειας Κορέας τον βοηθούν να διατηρήσει μια σκληρή εικόνα στο πλήθος των «Αμερικάνων πατριωτών». Αυτοί οι πρώην ψηφοφόροι του Μπους εξακολουθούν να θυμούνται ότι εκτός από το Ιράν, η Βόρεια Κορέα βρίσκεται κάπου στη λίστα των "άξονων των κακών χωρών" τις οποίες οι ΗΠΑ ορκίζονται να καταστρέψουν. Επομένως, έχει νόημα γιατί ο Trump κοιτάει στο εξωτερικό για να βελτιώσει την δημοτικότητά του στο εσωτερικό.

Αλλά δεν με νοιάζει πραγματικά η Βόρεια Κορέα.

Δεκάρα δεν θα έδινα εάν η Βόρεια Κορέα εισέβαλε στη Νότια Κορέα. Νομίζω ότι πολλοί άντρες της Νότιας Κορέας θα μπορούσαν ακόμη να επωφεληθούν από τη βορειοκορεατική κυριαρχία. Βλέπετε, όταν ήμουν στο κολέγιο, είχα φίλο έναν φοιτητή από τη Νότια Κορέα που μου είπε για το πόσο γρήγορα ο φεμινισμός έχει καταλάβει τη νοτιοκορεάτικη κοινωνία. Αργότερα, έμαθα ότι μια παράξενη σέκτα μαγισσών (!) έχει εξαπλωθεί στη χώρα (την πρόεδρο της χώρας καθοδηγούσε ένας σαμάνος "κορεάτης Ρασπούτιν" & μετά τον θανατό του η κόρη του), γεγονός που επιβεβαίωσε στο μυαλό μου όλα όσα μου είπε. Οι περισσότεροι νοτιοκορεάτες που συνάντησα είναι αδύναμα μαλθακά αγόρια και αναμφισβήτητα η χώρα αντιμετωπίζει μια δημογραφική ύφεση.

Δεν θα ήταν καλύτερος ο κόσμος χωρίς το Kpop;

Αλλά είναι πλούσιοι. Το να έχεις τις ΗΠΑ να πληρώνουν για ένα μεγάλο κομμάτι των αμυντικών δαπανών τους είναι κάτι που βοηθά σίγουρα.

Αλλά ακόμα και χωρίς αυτό το γεγονός, τα πάνε καλά οικονομικά, υποθέτω. Ο καπιταλισμός και μια τεράστια αγορά στην Αμερική για τα φθηνότερα ηλεκτρονικά τους και τα αυτοκίνητά τους έχουν κάνει θαύματα στην οικονομία τους.

Οπότε, αυτό δεν είναι που έχει σημασία;

Αστειεύομαι.

Το μόνο πράγμα για το οποίο καταγγέλλω την Βόρεια Κορέα είναι ότι ο ηγέτης τους είναι χοντρός, παρόλο που οι απλοί άνθρωποι τα βγάζουν πέρα πολύ δύσκολα. Αλλά αυτό μπορεί να είναι μόνο η φωνή της «ισότητας» μέσα μου που μιλάει. Ίσως στην κουλτούρα τους να θεωρείται καλή τύχη να είσαι χοντρός και η στρογγυλή κοιλιά του Κιμ να θεωρείται ότι φέρνει καλή τύχη και περιουσία για ένα ολόκληρο έτος ή κάτι τέτοιο.

Δεν είμαι σίγουρος.

Αλλά ένα πράγμα που είμαι σίγουρος είναι ότι δεν σχεδιάζω να εμπλακώ συναισθηματικά στον πόλεμο προπαγάνδας για τη Βόρεια Κορέα. Ο Kim ποτέ δεν με αποκάλεσε "λευκό σκουπίδι". Ο Kim δεν γέμισε ποτέ στη χώρα μου με τριτοκοσμικούς μετανάστες για να αντικαταστήσει δημογραφικά εμένα και τους απογόνους μου. Ο Kim ποτέ δεν έκανε τις γυναίκες στην χώρα μου παρανοϊκές φεμινίστριες. Ο Kim ποτέ δεν απαίτησε να μισώ τον εαυτό μου επειδή είμαι Λευκός.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Κιμ είναι ένα καλό αγόρι που… "dindu nuffin” («δεν έκανε τίποτα», που λένε και οι έγχρωμοι…). Και αν θέλουν να φτιάξουν πυρηνικά για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα έχουν την τύχη του Ghaddafi, λέω “ο θεός μαζί τους”. Μόλις τοποθετήσουν εκείνο το πυρηνικό όπλο σε ένα ICBM τότε οι πιθανότητες να υπάρξει ένας καυτός πόλεμος στην περιοχή πέφτει κοντά στο 0%. Τα πυρηνικά είναι υπέροχα στο να διατηρούν την ειρήνη...

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Έκανε το Hollywood "αντικειμενική" ταινία για έναν πρώην ομοφυλόφιλο;

Του Henry Makow Ph.D. / ΚΟ

Πρόκειται για την ταινία "I am Michael" με τον James Franco, την Emma Roberts και τον Zachary Quinto, που γυρίστηκε από την εταιρία του Franco (όχι κάποια εκκλησία) και βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Michael Glatze, ενός εξέχοντος ηγέτη της ομοφυλοφιλικής νεολαίας στην Αμερική, υπερασπιστή των «δικαιωμάτων» των ομοφυλόφιλων και εκδότη του "βραβευμένου" περιοδικού “Young Gay America”, ο οποίος εγκατέλειψε την ομοφυλοφιλία το 2007, αφού στράφηκε στον Θεό και στον χριστιανισμό μετά από ένα πρόβλημα με την υγεία του και παντρεύτηκε μια γυναίκα και τώρα είναι χριστιανός πάστορας.

Δεν πίστευα στα μάτια μου. Είναι δυνατόν το Χόλυγουντ να απεικονίζει τη συνηθισμένη ζωή όπως την ξέρουμε; Να φτιάχνει ταινία για έναν άνθρωπο που έχει μια πνευματική αφύπνιση αφού βιώνει μια φοβία για θέμα υγείας και αρχίζει να ασχολείται με το θάνατο, το νόημα της ζωής, και τον Θεό; Αυτός ο άνθρωπος δείχνει να έχει ένα εσωτερικό είναι, μια ψυχή, κάτι σπάνιο στις κινηματογραφικές ταινίες του Χόλυγουντ.

Αλλά οι εκπλήξεις δεν σταματάνε εδώ! Η ταινία απεικονίζει ένα αμφιλεγόμενο θέμα – την ομοφυλοφιλία - σαν να υπήρχαν δυο πλευρές στην ιστορία. Δεν ήταν η κλασσική νεοταξική προπαγάνδα που συνήθως βλέπουμε - όπως στο "Milk" (2008), η ταινία για τον ομοφυλόφιλο δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο Harvey Milk.

Ο παραγωγός της ταινίας "I am Michael” και ηθοποιός του Χόλυγουντ James Franco (Τζέιμς Φράνκο, εβραϊκής καταγωγής, με αμφιλεγόμενες δηλώσεις για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις) εξήγησε την προσέγγισή τους: «Θα έχουμε μια πολύ ισότιμη, μη κριτική προσέγγιση, αλλά έπρεπε επίσης να πούμε στους εαυτούς μας: “Δεν λέμε αυτή την ιστορία μόνο για να κάνουμε τον Michael χαρούμενο, λέμε την ιστορία για να δούμε και τις δύο πλευρές”.

"Το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να του πούμε: "Έχουμε καλές προθέσεις, δεν πρόκειται να σε σταυρώσουμε ή να σε κρίνουμε, αλλά πρέπει επίσης να πούμε την ιστορία από την άλλη πλευρά καθώς και από την πλευρά στην οποία βρίσκεσαι τώρα".

Η ταινία έγινε το 2015, αλλά ποτέ δεν βγήκε σε κινηματογραφικές αίθουσες. Τα σχόλια για την ταινία ήταν ανάμικτα με τα gaystapo μέσα ενημέρωσης να την ψιλο-θάβουν επειδή δεν εξυμνούσε επαρκώς τον δεύτερο περιούσιο λαό, τους σοδομιστές. Τελικά ήρθε στο Netflix αυτό το καλοκαίρι.

Η "αντικειμενικότητα" της ταινίας είναι τόσο δυνατή όσο και αδύνατη. Ένας κριτικός έγραψε: «Ο κ. Franco φαίνεται να εγκαταλείπεται από ένα σκηνοθέτη, του οποίου η προσέγγιση είναι τόσο μη δεσμευτική και δραματικά χωλαίνουσα, ώστε σπρώχνει τον ηθοποιό και τον χαρακτήρα του σε ένα ήπιο καθαρτήριο αντικρουόμενων κινήτρων».

Το "I am Michael" απεικονίζει τόσο τους ομοφυλόφιλους όσο και τους χριστιανούς με έναν αρκετά σπλαχνικό τρόπο. Θα προτιμούσα μια πιο ρεαλιστική άποψη της ομοφυλοφιλίας, όπως αντικατοπτρίζεται στις δηλώσεις του Michael Glatze (φώτο): "Η ομοφυλοφιλία είναι ένα κλουβί στο οποίο είσαι παγιδευμένος σε έναν ατελείωτο κύκλο του να θέλεις συνεχώς περισσότερο - σεξουαλικά - που δεν μπορείς ποτέ να λάβεις, το να νιώθεις συνεχώς κενότητα, προσπαθώντας να δικαιολογήσεις τις διεστραμμένες σου ενέργειες με την πολιτική και την «feel good» τη γλώσσα που επικρατεί (όλα είναι θετικά και καλά για τους ομοφυλόφιλους – απαγορεύεται να πληγωθούν)».

«Ο Θεός σ 'αγαπάει περισσότερο από ό, τι κάποιος τύπος θα σε αγαπούσε ποτέ ... Μη θέτεις την πίστη σου σε κάποιον άνθρωπο, σε κάποια σάρκα ... Αυτό κάνουμε όταν είμαστε κολλημένοι στην ομοφυλοφιλία, όταν είμαστε κολλημένοι σε εκείνο το σπήλαιο. Πηγαίνουμε από τον έναν άντρα στον άλλον, αναζητώντας κάποιον να μας αγαπά και να μας κάνει να νιώθουμε καλά, αλλά ο Θεός είναι πολύ καλύτερος από όλους τους άλλους εκεί έξω που κυριαρχούν επάνω σου».

"Δεν βλέπω τους ανθρώπους ως γκέι πια ... Ο Θεός μας δημιουργεί ετεροφυλόφιλους. Μπορούμε να βάλουμε άλλες ιδέες στο κεφάλι μας για το τι είμαστε και αυτό έκανα κι εγώ βεβαίως, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι η αλήθεια".

Όμως, είναι αρκετά δύσκολο να γίνει μια αντικειμενική ταινία για την ομοφυλοφιλία σήμερα, πόσο μάλλον μια που να είναι ανοιχτά επικριτική. Πάει κόντρα στο «ρεύμα».

Ζούμε σε μια σεξουαλική τυραννία όπου προβάλλεται και επιβάλλεται η άρνηση των φυσικών βιολογικών διαφορών. Τα παιδιά πριν την εφηβεία διδάσκονται να αμφισβητούν το φύλο τους και τους προσφέρονται transgender κατασταλτικά ορμονών. Ενθαρρύνονται να "πειραματιστούν" με την ομοφυλοφιλία. Νόμοι απαγορεύουν τα παιδιά που έχουν σύγχυση με το φύλο τους να αναζητήσουν θεραπεία. Η πυρηνική οικογένεια είναι το ερυθρό αιμοσφαίριο της κοινωνίας. Η νεοταξική κοινωνική μηχανική σκοπεύει να σαμποτάρει την κοινωνία καταστρέφοντας την οικογένεια.

ΚΟ: Δεν την έχω δει. Γενικώς δεν πολυ-ακούστηκε αν και έχει γνωστούς ηθοποιούς. Δεν έχει κυκλοφορήσει ούτε σε DVD. Τουλάχιστον ακόμα...

ΚΟ / πηγή