Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

(ΛΑΘΡΟ)ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΟΣ

«Κάτω απ' την κληματαριά, πόσο μου 'λειψες πατρίδα...Πόσα μες τον ήλιο σου θάματα δεν είδα... ρε πατρίδα και νησί μου, στάζεις σαν το βάλσαμο μέσα στην ψυχή μου...» - αντιλαλούντες στίχοι στη ψυχή πολλών ξενιτεμένων Ελλήνων. Αχ, αυτή η πολλά υποσχόμενη θαλπωρή της Ελληνικής κληματαριάς - οι ατέρμονες παρέες στον ίσκιο της, ο καρπός στο τραπέζι και οι θερινοί ύπνοι κάτω από το πυκνό φύλλωμα. Σύμβολο ξέγνοιαστων νυκτών στις Ελληνικές αυλές, μακριά από την πολυπολιτισμική ανασφάλεια της ξενιτιάς, όπου Έλληνες κάποτε μοχθούσαν με όνειρο τον νόστο σε μία χώρα όπου όποιος δεν διέθετε αυλή με κληματαριά τουλάχιστον μπορούσε να κοιμάται με τα παράθυρα ανοικτά τα βράδια.

Το σύμβολο χάθηκε στις μέρες μας και το τραγούδι του Νταλάρα έπαψε να ηχεί στις καρδιές μας. Σπανίως ακούγεται πλέον. Εξ άλλου, η έννοια της «κληματαριάς» πέθανε και έγινε «αμπέλι». Κι αυτό... «ξέφραγο».

Θυμώνω. Με δεκάδες διαρρήξεις στο ιστορικό της γειτονιάς μου, τις νύχτες βλέπω τα παιδιά μου να κοιμούνται στο κλειδαμπαρωμένο τους δωμάτιο, γνωρίζοντας ότι ουδέποτε γνώρισαν τον ύπνο με ανοιχτά παράθυρα και ίσως ουδέποτε θα μπορέσουν να βιώσουν την σιγουριά της πάλαι ποτέ Ελληνικής γειτονιάς. Τις μέρες, όλο και πιο συχνά νοιώθω ξένος σε πολλές περιοχές της πόλης μου, με την αίσθηση ότι είμαι ένας παθητικός αποδέκτης μίας αλλόκοτης εισβολής αμφιβόλου προελεύσεως. Ίσως δεν θα αισθανόμουν έτσι εάν είχα γεννηθεί τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά είμαι καταραμένος να έχω βιωματική μνήμη.

Πάντως φαίνεται ότι κάποιοι(;) έχουν προνοήσει για την αντιμετώπιση αυτής μου της μνήμης. (Τώρα καταλαβαίνω και γιατί ξαναγράφονται τα σχολικά βιβλία της ιστορίας) Αγανακτώ. Πως αλλιώς εξηγούνται οι ενοχές μου ότι είμαι ένας κατάφρονος «ρατσιστής»; Μήπως επειδή τα βράδια είμαι καταδικασμένος να βλέπω προγράμματα όπου
κυριαρχούν συζητήσεις εμφυσούσες μου την ενοχή ότι είμαι «μισαλλόδοξος» και ότι πρέπει να αγκαλιάσω την «διαφορετικότητα»; Και γιατί όχι; Ο Λαζόπουλος είναι καλύτερος από μένα; Ο πολιτικά ορθός λόγος των ΜΜΕ μ' έχει κατατροπώσει· όπως προφανώς και τους περισσότερους ομόεθνούς μου, αίτινες διαμαρτυρόμενοι για την ανεξέλεγκτη εισβολή λαθρομεταναστών, δεν τους λείπει το πρόθεμα «Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά...».

Οι εντεταλμένοι τεχνίτες της τηλεοπτικής παραπλάνησης ξέρουν να ψηλαφούν τις ευαίσθητες μου χορδές, με το κοινότοπο πλέον: "Κι εμείς υπήρξαμε μετανάστες. Κι εμείς ταλαιπωρηθήκαμε σε ξένες χώρες." Δοκιμάζεται το φιλότιμό μου. Όμως, γιατί δεν πείθομαι; Μήπως επειδή εγώ ως Έλλην πέρασα από κόσκινα για να εισέλθω νόμιμα σε ξένες χώρες; Ίσως επειδή δεν επέβαλλα την παρουσία μου απρόσκλητος; Μήπως επειδή δεν ήμουν ο κύριος παράγων μίας καλπάζουσας εγκληματικότητας;

Ναι, αλλά σίγουρα πρέπει να συγκινηθώ από τον όρο «πρόσφυγας», που όλο και συχνότερα χρησιμοποιείται από τα ΜΜΕ αντί του «(λαθρο)μετανάστη». Προφανώς κάποιοι θεωρούν πως είναι ευκολότερο να αποδεχθώ εισβολείς απευθυνόμενοι στα ευαίσθητα, λόγω ιστορικών εμπειριών, αντανακλαστικά της ελληνικής μου κοινωνίας. Κι όμως, δεν συγκινούμαι. Εγώ έγινα πρόσφυγας από τον τόπο μου στον συνορεύοντά μου τόπο, εκεί που μιλούσα την ίδια γλώσσα και εμπλούτισα τον πολιτισμό μου. Οι λόγοι που ώθησαν ένα Κινεζοαλβανοαφροασιατικό συνονθύλευμα στο κατώφλι μου παρασάγγες απέχουν από το Τούρκικο γιαταγάνι που ξερίζωσε τους προγόνους μου από Ελληνικά εδάφη.


Πρό καιρού είδα και μερικούς λαθρομετανάστες που απειλούντο με απέλαση να στήνουν αντίσκηνα σε δημόσιους χώρους και να κάνουν απεργίες πείνας. Αίτημά τους ήταν η παραμονή τους στη χώρα μου, επειδή, όπως έλεγαν, εάν επέστρεφαν στις πατρίδες τους θα διώκοντο από τα καθεστώτα. Ούτε εδώ συγκινούμαι, επειδή όταν το καλοσκέφτομαι, πιστεύω ότι εάν εγώ είχα την δύναμη να απεργήσω με κίνδυνο την ζωή μου, σίγουρα θα είχα την δύναμη να επιστρέψω στα πάτρια μαχόμενος για τα πιστεύω μου. Κι ας το έκανα μέσα από κελί. (Που 'σαι βρε Σωκράτη!)

Όπως εκ των πραγμάτων υποχρεώνομαι κι εγώ να μάχομαι για τα δικά μου πιστεύω, επειδή τελευταία έχω κριθεί ένοχος που αγαπώ τα χαρακτηριστικά της φυλής μου και δηλώνω ότι δεν μου αρέσει να βλέπω την μετάλλαξη της εθνο-φυλετικής σύστασης του τόπου μου. Έχω κριθεί «ρατσιστής» χωρίς να έχω επιβληθεί σε καμία «ράτσα» και χωρίς να λοιδορώ κανένα λαό.

Εξοργίζομαι. Αβοήθητος βλέπω την δική μου Ελληνική διαφορετικότητα να βάλλεται στη γενέτειρά της, όχι τόσο από τους μετανάστες, όσο από κάποιους ομόεθνούς μου, το ίδιο συνάφι ενός ακατανόμαστου στις Θερμοπύλες. Τόσα χρόνια Έλληνας... φταίω που έχω κρίση; Ή είμαι ένας γραφικός που βλέπει παντού πολιτικές σκοπιμότητες που θα διαλύσουν το «έθνος» (λέξη που ήδη τείνει να ισοδυναμεί με βρισιά); Αλλά πως να μη συσχετίζω τους πολιτικάντηδες του παρελθόντος με αυτούς του παρόντος;

Προ 30 χρόνια οι επιδρομές των πρώτων στα καφενεία των χωριών βρήκαν πρόσφορο έδαφος για ψηφοφόρους όπως οι σημερινές επιδρομές των δεύτερων σε καταυλισμούς «προσφύγων», πολυφυλετικών σχολείων και «Στεκιών Μεταναστών» αποβλέπουν στις ψήφους των ανερχόμενων... «πολιτών». Κι όπως ξέρει ο κάθε αγρότης, η φύση δεν αρέσκεται σε κενά. Όπου υπάρχει ακαλλιέργητο χωράφι φυτρώνουνε ζιζάνια. Μετάφραση: Η πολιτική των μεν άδειασαν την ύπαιθρο δια του «ψηφίστε με να σας βολέψω», ενώ η των δε θα την γεμίσει δια του «ψηφίστε με όταν σας Ελληνοποιήσω». (Άλλαξε τα ρούχα του ο Μανωλιός, και τα φόρεσε αλλιώς...) Οδοστρωτήρας ο πολιτικά ορθός λόγος εκάστης εποχής. Το προ τριακονταετίας «Η Ελλάδα για τους Έλληνες» ξεβολεύτηκε από το «Η Ελλάδα για τον Έλληνα... πολίτη». Ό, τι δεν κατάφεραν 400 χρόνια ξένου ζυγού, έφεραν εις πέρας σε μερικές δεκαετίες ντόπιοι καιροσκόποι.

Πάντως, εγώ δεν αφουγκράζομαι. Κι ας έχω ερωτηθεί από στατιστικολόγους ποια είναι η στάση μου στην ραγδαία παρουσία τόσων μεταναστών στη χώρα μου. Από τα αποτελέσματα της έρευνας του Ευρωβαρομέτρου (2005) είναι προφανές πως η ελληνική κοινωνία είναι συντριπτικά αντίθετη (87%) στην μετατροπή της σε «πολυπολιτισμική». Οι υποστηρικτές του «πολυπολιτισμού», αν και πολιτικώς κυρίαρχοι, αποτελούν ασήμαντη κοινωνική μειοψηφία που όχι απλώς δεν σέβεται τις απόψεις της πλειοψηφίας, αλλά αντιθέτως τις υβρίζει συστηματικώς ως «ρατσιστικές», «φασιστικές» και «αντιδημοκρατικές» (ταλαιπωρημένες έννοιες και χιλιοειπωμένα φόβητρα που φιμώνουν τον λαό). Μήπως οι μοναδικοί που δεν σέβονται την λαϊκή βούληση και την δημοκρατία είναι οι υποστηρικτές του «πολυπολιτισμού»; Μήπως υπό το λάβαρο της απόλυτης ισότητας αυτοί ορέγονται μίας απολύτου αρχής επί των ίσων; Υποπτεύομαι ότι οι επίδοξοι δημιουργοί πολυπολιτισμικών χωνευτηρίων εξυπηρετούν τα συμφέροντα πολυεθνικών εταιριών και καθεστώτων που ευδοκιμούν σ' ένα κόσμο κοινωνικού διχασμού και ιδιωτείας. Ο μόνος πολιτισμός που αναδύεται εξ αυτού είναι αυτός της κοινωνικής εσωστρέφειας και της ασύδοτης κατανάλωσης. Εξ άλλου έχουμε ζωντανά παραδείγματα τέτοιων κοινωνιών (βλ. ΗΠΑ). Εκεί κι αν βάλλεται η... «διαφορετικότητα». Απλούστατα, χάνεται μέσα σε τρεις γενιές.

Θλίβομαι. Βλέπω τα θύματα των καιροσκόπων να παρελαύνουν με πανό: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ. Επιστρατεύονται για να «αλλάξουν» έναν κόσμο ήδη κορεσμένο από αλλαγές. Περιθωριακοί, αφελείς φοιτητές, τσακισμένοι γεροαναρχικοί, οι περισσότεροι εκ των οποίων ουδέποτε μετείχαν σε υγιής κοινωνικούς ιστούς, ουδέποτε ανέπτυξαν ιστορική μνήμη πέραν μερικών ιδεολογικών συγγραμμάτων, ουδέποτε μόχθησαν να δημιουργήσουν, να γεννήσουν... Όλα αυτά είναι δύσκολα. Ευκολότερο είναι να γκρεμίζει κανείς, να ισοπεδώνει... κι ας μην έχει κατά νου τι να στήσει πάνω στα ερείπια. Όπως ευκολότερο είναι για κάποιον να γίνεται μέλος ενός άναρχου όχλου από το να εντάσσεται στο «εμείς» μίας κοινωνίας με τα δομικά υλικά της οικογένειας, της παράδοσης, του έθνους.

Πάντως ελπίζω. Νοιώθω ότι όλο και περισσότεροι Έλληνες βλέπουν τι διακυβεύεται εάν συνεχίσει η ανεξέλεγκτη εισροή (λαθρο)μεταναστών στη χώρα μας, ειδικά τώρα που η ανεργία αυξάνεται... Καιρός είναι να καταλάβουμε ότι όπως και το καλό κρασί χρειάζεται χρόνο σ' ένα σταθερό περιβάλλον χωρίς επιπρόσθετες νοθείες για την επιθυμητή ζύμωση, έτσι και μία κοινωνία χρειάζεται σταθερότητα και χρόνο για την καλλιέργειά της. Και στις δύο περιπτώσεις, οι αδιάκριτες προσμίξεις παράγουν "ξύδι"...

Άρα, για να μη νοιώσουμε κάποια στιγμή διωγμένοι κι εμείς από την χώρα μας, ας εντάξουμε μόνον όσους μετανάστες μπορεί να ανεχθεί ο τόπος, και αυτό με αυστηρότατα κριτήρια ως προς το ποιόν τους. Αλλοίμονο κι αν υποκύψουμε σε εκβιασμούς και ρατσιστοφοβίες. Ας νοικοκυρευτούμε σε σημείο που η «κληματαριά» θα επανακτήσει τον συμβολισμό της. Εάν αγαπούμε την δική μας διαφορετικότητα, πρέπει να πούμε: Φτάνει πια!

Αχ, βρε πατρίδα. «Κάτω απ' την κληματαριά, πόσα και δε μου 'χεις κάνει. Πόσες πίκρες μου 'δωσες, ο νους σου δεν το βάνει.»

Π.Τ. ΖΑΧΑΡΙΟΥ (Δημοσιεύτηκε στ 'Χανιώτικα Νέα' τον Νοέμβριο του 2007)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου