ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΝΩΣΗ: “Let's do something even if it's wrong*...” (Μτφρ: "Ας κάνουμε κάτι ακόμα και αν είναι λάθος...") - Και άλλες σκέψεις αποχαιρετώντας το 2017.

«Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να διαμαρτύρεσαι για το σκοτάδι» - Παροιμία των Κουάκερων

«Δεν θα επαναστατήσουν αν δεν αποκτήσουν συνείδηση. και δεν θα αποκτήσουν συνείδηση αν δεν επαναστατήσουν» - “Winston Smith”, George Orwell «1984».

Την θεματολογία αυτού του ιστολογίου την γνωρίζετε. Τον τελευταίο καιρό είμαι απρόθυμος να δημοσιοποιώ ιστορίες και ειδήσεις με θέματα που έχουν χιλιοπαρουσιαστεί από αυτόν εδώ τον τόπο και δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε άλλο παρεκτός μουρμούρα, γκρίνια, αναθέματα, ευχολόγια και αόριστες γενικόλογες υποσχέσεις για "αντίδραση" και "ξεσηκωμό". Ιστορίες π.χ. για «μετανάστες» και «πρόσφυγες» που βίασαν, σκότωσαν, βεβήλωσαν κλπ κλπ. Ιστορίες για όχλους μωαμεθανών που έκαναν πορείες, αυτομαστιγώθηκαν, φώναξαν, απείλησαν, αλαχακμπάριασαν κλπ κλπ στις πλατείες, στα προαύλια των εκκλησιών, στους δρόμους, στα στενά και στις ρούγες των ευρωπαϊκών πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών. Ιστορίες για πολιτικώς ορθούς - δημοκρατικά πάντα εκλεγμένους - πολιτικάντηδες και εξουσιαστές που αποφάσισαν να ενοχοποιήσουν, να γκρεμίσουν, να κατεδαφίσουν, να ξεριζώσουν και να αφαιρέσουν κάθε τι που δηλώνει την ταυτότητα ενός λαού, όπως σημαία, σταυρό, παραδόσεις, έθιμα, έργα τέχνης, ιστορικές αλήθειες κλπ κλπ. Ιστορίες για παρακρατικούς «ακτιβιστές» - εν επιγνώσει και συνειδήσει χρήσιμους ηλίθιους - που πρόθυμα υπηρετούν και εξυπηρετούν - όχι πάντα αφιλοκερδώς – τα σχέδια των παραπάνω πολιτικάντηδων και εξουσιαστών. Ιστορίες για νόμους - πάντα επ' αγαθώ της δημοκρατίας και της πολυφωνίας - που δημοκρατικά και πολυφωνικά σε περιθωριοποιούν, σε τιμωρούν, σε εξοντώνουν εάν έχεις άλλη άποψη ή γνώμη και δεν έχεις αφεθεί να σε παρασύρει το κύμα του νεοταξικού δογματισμού, που π.χ. σου απαγορεύει να μιλήσεις, να ψελλίσεις ή να υπονοήσεις κάτι εναντίον του «γάμου» των ομοφυλόφιλων κλπ κλπ. Όλα αυτά τα είδαμε και τα είπαμε πάμπολλες φορές.

Θεωρώ ότι αυτός ο κύκλος έχει πλέον κλείσει, (αναφέρομαι στον ΚΟ) και πρέπει να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ή βάρος ή σημειολογία κάποια τέτοια είδηση για να αξίζει να παρουσιασθεί.

Προτιμώ να επισημαίνω πλέον δράσεις, αντιδράσεις και δραστηριότητες προσώπων, ομάδων, κομμάτων, λαών ή και κρατών σε αυτή την κολοσσιαίων διαστάσεων παρακμή που έχει πέσει πάνω μας και μας πλακώνει. Εννοώ σε όλον τον κόσμο. Δυστυχώς, τα δείγματα από την χώρα μας είναι ελάχιστα και κυρίως στερούνται μαζικότητας. Θυμηθείτε π.χ. τι έγινε πρόσφατα στο Περού, όπου μαζικές διαδηλώσεις πολιτών (καθολικών στο θρήσκευμα) ανέτρεψαν την διδασκαλία περί «έμφυλων ταυτοτήτων» στα δημόσια σχολεία. Γιατί πρέπει να γνωρίζετε ότι το κτήνος που κονιορτοποιεί και καταβροχθίζει τους λαούς και τις ταυτότητές τους είναι ίδιο σε όλα τα κράτη. Ή σχεδόν σε όλα. Στην Γαλλία (καθολική και εκκοσμικευμένη) πριν λίγα χρόνια είχαν πλημμυρίσει οι δρόμοι από χιλιάδες πολίτες που διαμαρτύρονταν με παλμό και πάθος για το νόμο που εισήγαγε τον "γάμο" των ομοφυλόφιλων και έδινε το δικαίωμα υιοθεσίας σε ζευγάρια ομοφυλόφιλων. Δεν κατάφεραν κάποια ανατροπή αλλά έδωσαν σοβαρά δείγματα «ζωής» (και δεν τους το είχα).

Αν ο συμβιβασμός δεν θανατώνεται και αν η απάθεια δεν ξεριζώνεται, δεν υπάρχει κανένα νόημα να παρουσιάζουμε άλλη μια «σοκαριστική» είδηση που θα περάσει και αυτή και θα χαθεί αφήνοντας πίσω, πέρα από τις "πολλές προβολές", απλά μια πικρή γεύση, μέχρι να έρθει η επόμενη.

Και στο κάτω – κάτω για κάθε τι που γίνεται στις δημοκρατικές κοινωνίες ευθύνη έχουν οι πολίτες. Ή όχι; Διαβάζω για διαμαρτυρίες και «κραυγές απόγνωσης» στα νησιά για τους «πρόσφυγες», αλλά όταν έρθει η ώρα της κάλπης να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος. Διαβάζω για «αντιδράσεις» (που εκτονώνονται κυρίως στις μεταξύ μας συζητήσεις) στα νομοσχέδια (κατά της πίστης, κατά της οικογένειας, κατά του έθνους), αλλά να δούμε αν αυτοί οι οποίοι τα περνάνε αυτά τα νομοσχέδια επιβραβευθούν από τον (ορθόδοξο) λαό μας. Ή στην βουλή μπήκαν μόνοι τους; Όχι δυστυχώς, μου τέλειωσαν τα αισθήματα συμπάθειας. Μου τέλειωσαν οι «κραυγές διαμαρτυρίας». Δεν συμπάσχω με εκείνους που συνεχίζουν να εμπιστεύονται ένα κράτος που είναι ο βιαστής τους και ο δολοφόνος τους και απλά υψώνουν την φωνή τους που και που γιατί θέλουν να τους «προσέξει». Ή απλά να μεταθέσει το πρόβλημα αλλού. Μακριά από την αυλή μας να είναι και ας είναι όπου θέλει. Το συλλογικό καλό για τον Έλληνα είναι έννοια ακατανόητη.

Έχω σκεφθεί ότι το πρόβλημα είναι εν γένει το υπάρχον πολιτικό σύστημα, ο κοινοβουλευτισμός. Η δημοκρατία αν θέλετε. Η οποία έχει απομυθοποιηθεί πλέον μέσα μου. «Η δημοκρατία κάνει αδύνατο για ένα πολιτικό να πράξει το καθήκον του στο έθνος», είχε πει ο Κοντρεάνου. Αλλά από την άλλη, βλέπω χώρες σαν την Ουγγαρία, σαν την Πολωνία ή σαν την Ρωσία, που παρόλο τον κοινοβουλευτισμό τους και την δημοκρατίας τους το παλεύουν, δεν παραδίδονται (άλλωστε και ο Κοντρεάνου εισήλθε στο κοινοβούλιο της χώρας του). Και επειδή δεν πιστεύω σε πολιτικάντηδες (ίσως να υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις), οι δημοκράτες ηγέτες εκείνων των χωρών δεν νομίζω ότι έχουν κάποιες ιδιαίτερες «ευαισθησίες», αλλά προφανώς αφουγκράζονται τον παλμό του λαού και πράττουν ανάλογα. Εάν ο λαός αδιαφορήσει ή αλλάξει μυαλά και εκείνοι θα αλλάξουν ρότα. Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να αλλάξει ο λαός! Δηλαδή να αλλοιωθεί πληθυσμιακά, οπότε όλα ανατρέπονται (προς όφελος των νεοταξιτών).

Είναι δυνατόν π.χ. να βλέπαμε ποτέ στο Λονδίνο χιλιάδες άτομα σε πορεία με την αγγλική σημαία; Ή στην Γερμανία; Ή ακόμα και στην Ελλάδα; (!) Εικόνες δηλαδή σαν κι αυτές που είδαμε στην Πολωνία. Γιατί δεν τα βλέπουμε; Γιατί έχει αλλοτριωθεί εσωτερικά ο δυτικός άνθρωπος, ο Άγγλος, ο Γερμανός και δυστυχώς και ο Έλληνας και έχει δεχθεί ατελείωτες ώρες πλύσης εγκεφάλου. Γιατί ο δημοκρατικός αστός, ο σύγχρονος δυτικός, είναι ένα άτομο που συνδυάζει τις χειρότερες πτυχές του ακραίου ατομικισμού με την ακραία συμμόρφωσή του με το σύστημα, οπότε το κόστος να βγει με την σημαία του και να διαδηλώσει ή να μιλήσει με θάρρος δημοσίως και να χαρακτηριστεί «φασίστας» ή «ρατσιστής» είναι πάρα πολύ μεγάλο για να το αντέξει. Οπότε, κατ’ εμέ, υπάρχει αλληλεπίδραση. Δηλαδή, το κράτος σπρώχνει προς μία κατεύθυνση βλέποντας τον λαό να κοιτάει με απάθεια ή με δειλία. Ο λαός κοιτάει με απάθεια και με δειλία βλέποντας το κράτος να σπρώχνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Εάν υπάρχουν μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις, σοβαρές πιέσεις από τον λαό ή και σοβαρή ενδυνάμωση εθνικιστικών κομμάτων με ταυτόχρονη καταδίκη ή απαξίωση των συστημικών κομμάτων - φερέφωνων της νέας τάξης, η νεοταξική νομενκλατούρα αρχίζει και το βλέπει αλλιώς. Δεν λέω ότι τρόπο τινά «μετανοεί» και αλλάζει μυαλά, αλλά σίγουρα μαζεύεται, έστω και προσωρινά.

Μέχρι όμως αυτό να γίνει (αν ποτέ γίνει – που προσωπικά δεν το βλέπω και πείτε με απαισιόδοξο δεν με νοιάζει), υπάρχουν πράγματα - μικρά πράγματα- που ΜΠΟΡΟΥΝ και ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν. Από όλους μας. Και σίγουρα αυτά δεν είναι κάποια σχόλια στο facebook ή μια γενική και αόριστη καταδίκη «των προδοτών» ή «αυτών που μας έφεραν εδώ» ή "αυτών που κρύβονται από πίσω". Κουράστηκα από τις ατελείωτες συνωμοσίες και τους γενικόλογους αφορισμούς. Που ανακυκλώνονται και δεν καταλήγουν πουθενά παρά μόνο στην μιζέρια. Κουράστηκα από την απόσυρση από κάθε πολιτική δραστηριότητα (και η ψήφος είναι μία, η ελάχιστη) ως πράξη "αντίδρασης" και ως δικαιολογία γιατί «δεν γίνεται τίποτα» και «όλοι ίδιοι είναι». Το παιχνίδι είναι σικέ, γιατί να ασχοληθώ; Οπότε κάθομαι, λουφάζω και "απέχω". Η αποχή όντως θα κλονίσει το σύστημα… Όπως έγινε στην Γαλλία όπου η αποχή έφθασε το 50%, αλλά οι μισοί Γάλλοι που δεν θέλησαν να πάνε να ψηφίσουν θα έχουν τον εκλεκτό των Rothschild στο κεφάλι τους και αν έχουν παράπονα καλύτερα να βγάλουν τον σκασμό. Κουράστηκα να ακούω "κάτι να γίνει". Κουράστηκα να περιμένω για το «θα έρθει κάποτε η ώρα». Κουράστηκα να περιμένω για το «να έρθει κάποιος να μας σώσει». Ο άλφα ή βήτα. Δεν περιμένω «μεσσίες» να ακολουθήσω. Δεν ψάχνω «τέλειους» για να στηρίξω. Δεν ψάχνω κοινότητες «αγίων» για να ενταχθώ. Ούτε άλλωστε και προσκυνώ κανέναν. Είμαι άνθρωπος της λογικής και της πρακτικής. Του ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ. Που καταλήγουμε; Τι κάνουμε; Τι περιμένουμε;

Εάν όμως μπορώ να κάνω κάτι θα το κάνω. Μόνος μου, με την οικογένειά μου, με τους φίλους μου, με τους ομοιοπαθείς με εμένα, με τους ομόψυχους, με τους ομοϊδεάτες μου, με τους συστρατιώτες μου. Δεν χρειάζεται κάποιο «επίσημο» παράγγελμα. Δεν χρειάζεται κάποιος «ιδανικός ηγέτης». Δεν χρειάζεται τίποτα ειδικό. Η φλόγα στην καρδιά και η έγνοια για την πατρίδα την οποία οφείλω «ουκ ελάττω παραδώσω». Η φλόγα που παρά τους σφοδρούς ανέμους παραμένει άσβεστη. Η έγνοια που πολλές φορές γίνεται καημός, άλλοτε απόγνωση και άλλοτε οργή. Χρειάζεται και πίστη. Όσον αφορά την σημασία που έχει η πίστη στον Θεό (μία πίστη όχι εγκεφαλική, αλλά εμπειρική, μυστική και βιωματική) ας ακούσουμε πάλι τον Κοντρεάνου: «Όλοι μας (στην Λεγεώνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ) πιστεύαμε στον Θεό. Κανένας δεν ήταν άθεος. Όσο περισσότερο μόνοι και απομονωμένοι ήμασταν τόσο οι ασχολίες μας κατευθύνονταν προς τον Θεό και την επαφή μας με τους νεκρούς μας και αυτού του έθνους. Αυτό μας έδινε ακαταμάχητη δύναμη και μια φωτεινή γαλήνη εν μέσω τόσων χτυπημάτων».

Η φωτογραφία που έβαλα στην αρχή του άρθρου με το νεαρό μαθητή από την Κρήτη που τιμωρήθηκε γιατί ύψωσε την Ελληνική Σημαία είναι ό,τι καλύτερο είδα αυτήν την (όντως δύσκολη και απογοητευτική) χρονιά. Το ότι είναι νέος και ως μαθητής συμμετέχει στα νεοταξικά κατηχητήρια δεχόμενος τόνους προπαγάνδας, όπως όλα τα ελληνόπουλα, είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο. Υπήρξαν σαφώς και άλλες στιγμές διαμαρτυρίας, αντίδρασης και ανυπακοής από Έλληνες και Ελληνίδες που έδρασαν ατομικώς ή συλλογικώς. Ανώνυμα ή επώνυμα. Σε δρόμους και πλατείες, σε συμβούλια και κυνοβούλια. Αλλά σε σχέση με αυτά που περνάμε ως λαός και ως άτομα είναι δυσανάλογα λίγες και ισχνές. Είθε να αυξηθούν οι δράσεις και να μειωθούν οι γκρίνιες. Είθε να σταματήσουμε να φιλοσοφούμε και να αρχίσουμε να πράττουμε. Είθε να εγερθούμε εκ του ύπνου μας. Ή τέλος πάντων «Όσοι ζωντανοί».

ΥΓ: Παρακάτω μια πρόχειρη εύκολη λύση αντίδρασης. Κοστίζει ελάχιστα, λέει πολλά.

* ΥΓ2: Ο αγγλικός στίχος του τίτλου του άρθρου είναι από το παρακάτω (ολίγον άσχετο) τραγούδι. Τι να κάνουμε, με ξένα τραγούδια μεγαλώσαμε. Αυτά μου έρχονται στο μυαλό.