22.03.2018....Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Η Γαλλία είναι μια ευρωπαϊκή χώρα με 8% μουσουλμανικό πληθυσμό
(περίπου 5.500.000) και με πρώτη θρησκεία σε πιστούς τη μουσουλμανική,
παρά το γεγονός ότι παραμένει μια χριστιανική χώρα. Σε μια έρευνα του
2016, το 28% των μουσουλμάνων δήλωσε ότι θα υιοθετούσε ένα σύστημα αξιών
αντίθετων με αυτές της δημοκρατίας, ποσοστό που άγγιζε το 50% σε νέους
15-25 ετών. Μέσα σε δέκα χρόνια, ο αριθμός των τζαμιών και των αιθουσών
προσευχής αυξήθηκε από 1.600 σε 2.500.
Ιδρύθηκαν επίσης έδρες Ισλαμολογίας σε έξι πανεπιστήμια. Τα γαλλικά
δικαστήρια εκδικάζουν συνεχώς μηνύσεις για απομάκρυνση χριστιανικών
συμβόλων από δημόσιους χώρους, όπως μια φάτνη στο δημαρχείο της πόλης
Beziers, την οποία τοποθέτησε ο δήμαρχος για τα Χριστούγεννα, ή ο
σταυρός από ένα άγαλμα του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ που τοποθετήθηκε σε
δημόσιο χώρο το 2006. Συγχρόνως, η χώρα έζησε δολοφονικές επιθέσεις στο
όνομα του Αλλάχ με περίπου 300 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.
ΠΗΓΗ http://www.dimokratianews.gr/content/84371/gallia-kai-islam
Η Γαλλία είναι αντιμέτωπη με μια ζοφερή πραγματικότητα που, αργά ή γρήγορα, θα αντιμετωπίσουμε κι εμείς. Αιτία της δεν είναι μόνο οι ορδές των λαθρομεταναστών που κατέκλυσαν τα τελευταία χρόνια την Ευρώπη, ούτε η αποικιοκρατική πολιτική της Γαλλίας που επέτρεψε στους κατοίκους των αποικιών να εγκατασταθούν στη χώρα με ένα πιο ευνοϊκό καθεστώς. Αιτία είναι κυρίως ο νόμος του 1905, ο οποίος διαχώριζε την Εκκλησία από το Κράτος και δεν αναγνώριζε καμιά επίσημη θρησκεία στο Σύνταγμα της χώρας. Αυτό σήμαινε ότι κάθε θρησκεία θα ήταν αυτοχρηματοδοτούμενη και ανεξάρτητη από το Κράτος, το οποίο ούτε θα διόριζε ούτε θα πλήρωνε τους ιερείς. Το 1905, όμως, στη Γαλλία δεν υπήρχε Ισλάμ. Ο νόμος ήταν τότε μια προσπάθεια του γαλλικού κράτους να περιορίσει τον πολιτικό ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας. Εκατόν δεκατρία χρόνια μετά, ο νόμος αυτός έχει γυρίσει «μπούμερανγκ» στη γαλλική κοινωνία, η οποία βλέπει ένα ανεξέλεγκτο Ισλάμ να χρηματοδοτεί τζαμιά και ιμάμηδες στη χώρα τους, χωρίς να μπορεί να επέμβει.
Ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους οδήγησε στην αποχριστιανοποίηση της Γαλλίας και την ισλαμοποίησή της. Στη Γαλλία πλέον θεωρούν τον νόμο ξεπερασμένο -άλλωστε, έχει περάσει ένας αιώνας από τότε που εφαρμόστηκε- και συζητούν την κατάργησή του. Σκοπός τους είναι να μπορέσουν να ελέγξουν το Ισλάμ, που εξαπλώνεται με τρομακτικούς ρυθμούς λόγω δημογραφικού.
ΠΗΓΗ http://www.dimokratianews.gr/content/84371/gallia-kai-islam
Η Γαλλία είναι αντιμέτωπη με μια ζοφερή πραγματικότητα που, αργά ή γρήγορα, θα αντιμετωπίσουμε κι εμείς. Αιτία της δεν είναι μόνο οι ορδές των λαθρομεταναστών που κατέκλυσαν τα τελευταία χρόνια την Ευρώπη, ούτε η αποικιοκρατική πολιτική της Γαλλίας που επέτρεψε στους κατοίκους των αποικιών να εγκατασταθούν στη χώρα με ένα πιο ευνοϊκό καθεστώς. Αιτία είναι κυρίως ο νόμος του 1905, ο οποίος διαχώριζε την Εκκλησία από το Κράτος και δεν αναγνώριζε καμιά επίσημη θρησκεία στο Σύνταγμα της χώρας. Αυτό σήμαινε ότι κάθε θρησκεία θα ήταν αυτοχρηματοδοτούμενη και ανεξάρτητη από το Κράτος, το οποίο ούτε θα διόριζε ούτε θα πλήρωνε τους ιερείς. Το 1905, όμως, στη Γαλλία δεν υπήρχε Ισλάμ. Ο νόμος ήταν τότε μια προσπάθεια του γαλλικού κράτους να περιορίσει τον πολιτικό ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας. Εκατόν δεκατρία χρόνια μετά, ο νόμος αυτός έχει γυρίσει «μπούμερανγκ» στη γαλλική κοινωνία, η οποία βλέπει ένα ανεξέλεγκτο Ισλάμ να χρηματοδοτεί τζαμιά και ιμάμηδες στη χώρα τους, χωρίς να μπορεί να επέμβει.
Ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους οδήγησε στην αποχριστιανοποίηση της Γαλλίας και την ισλαμοποίησή της. Στη Γαλλία πλέον θεωρούν τον νόμο ξεπερασμένο -άλλωστε, έχει περάσει ένας αιώνας από τότε που εφαρμόστηκε- και συζητούν την κατάργησή του. Σκοπός τους είναι να μπορέσουν να ελέγξουν το Ισλάμ, που εξαπλώνεται με τρομακτικούς ρυθμούς λόγω δημογραφικού.
Εμείς εδώ, λειτουργώντας ως συνήθως με χρονοκαθυστέρηση και με
μπροστάρηδες τους αριστερούς και λοιπούς δήθεν προοδευτικούς,
σκεφτόμαστε τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Και φτιάχνουμε
τζαμιά.
Ως φαίνεται, δεν παίρνουμε μαθήματα από τα παθήματα της Γαλλίας.
Ως φαίνεται, δεν παίρνουμε μαθήματα από τα παθήματα της Γαλλίας.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου