ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΠΑΡΕΜΦΕΡΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ.....4-3-2018
Ως γνωστόν, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία, υπό την ηγεσία του Αδόλφου Χίτλερ, ξεκίνησε έναν πολυμέτωπο αγώνα εναντίον των Συμμάχων στις ηπείρους, τόσο της Αφρικής, όσο και της Ασίας και της Ευρώπης.Έτσι, στην πλευρά της Ανατολής, η Γερμανία πολέμησε με τους Σοβιετικούς με στόχο να καταλάβει τα εύφορα εδάφη της χώρας τους, καθώς και τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Καυκάσου.

Στον Νότο, κατέλαβε τα καίριας γεωπολιτικής σημασίας εδάφη των Βαλκανίων, και ταυτόχρονα, προσπάθησε να καταλάβει και τις πλούσιες σε πετρέλαιο περιοχές της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής (https://alophx.blogspot.gr/2017/07/blog-post_14.html).

Στον δε Βορρά, ο Χίτλερ, προσπάθησε υποτάξει ή να βγάλει εκτός πολέμου την Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ, έχοντας ως στόχο να έρθει σε συνεννόηση με αυτές, με την σιγουριά, ότι θα είχε για πάντα, όλη σχεδόν τη Δυτική Ευρώπη που τον  απόλυτο έλεγχο του.

Μετά την εισβολή του Χίτλερ στην Σοβιετική Ένωση, ο στρατός του προωθήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και έφτασε σχεδόν ως τις πύλες της Μόσχας, ενώ την ίδια στιγμή, πολιορκούσε τις πύλες του Στάλινγκραντ και του Λένινγκραντ.

Όμως, στο Στάλινγκραντ, ο Γερμανικός  στρατός, ύστερα από μία μακρά και άγρια πολιορκία,  στην οποία προσπαθούσε με τεράστια σφοδρότητα να καταλάβει την πόλη αυτή (και στην οποία εισερχόταν συνεχώς Σοβιετικές ενισχύσεις από τον Καύκασο), στο τέλος ηττήθηκε ολοκληρωτικά και αναγκάστηκε εν τέλει να παραδόθηκε στους αντίπαλους του άνευ όρων.

Όλα αυτά συνέβησαν το έτος 1943, ενώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι κατά την διάρκεια όλης αυτής της πολιορκίας, οι σύμμαχοι φρόντισαν να ενισχύσουν τους Σοβιετικούς, τόσο με όπλα, όσο και με τρόφιμα, καύσιμα καθώς και πολλά οχήματα διάφορων τύπων.

Μετά την ήττα αυτή των Γερμανών και την υποχώρησή τους από το μέτωπο της Ρωσίας, καθώς επίσης και τις και τις ήττες τους στην Βόρεια Αφρική (καταστροφή του  Άφρικα  Κορπς), αλλά και την ταυτόχρονη απόβαση των Συμμάχων στην Νορμανδία, το θετικό ως τότε κλίμα για τον Χίτλερ και τους Ναζί άρχισε να αντιστρέφεται και πολλοί Γερμανοί στρατιωτικοί αξιωματούχοι Γερμανίας άρχισαν να στρέφονται εναντίον και συνωμοτούν εναντίον του.

Συνεπεία των γεγονότων αυτών ήταν, το έτος 1944 να εκδηλωθεί το γνωστό  σε όλους πραξικόπημα εναντίον του  Χίτλερ στο Βερολίνο, ευρύτερα γνωστό με την ονομασία «Επιχείρηση Βαλκυρία» (http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%BA/), το οποίο εν τέλει απέτυχε, με συνέπεια όλοι οι μετέχοντες σε αυτό συνωμότες να συλληφθούν και να εκτελεστούν άγρια από τους Ναζί.

Ο δε Χίτλερ εξοργισμένος, προχώρησε στην συνέχεια σε συνέχεις και μαζικές εκκαθαρίσεις εναντίον όλων σχεδόν των στρατηγών του,  με συνέπεια σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή, καθώς και σένα σημείο καμπής του πολέμου, οι Γερμανοί να χάσουν όλοι σχεδόν την στρατιωτική τους  ηγεσία, η οποία και αποκεφαλίστηκε από τους ανηλεείς διωγμούς του Χίτλερ.

Τελικά, ο πόλεμος έληξε με την ολόκληρη ήττα των Γερμανών, ενώ η χώρα τους διαμελίστηκε μεταξύ των νικητών του πολέμου, δηλαδή τους Σοβιετικούς και τους Αμερικανούς συμμάχους τους, οι οποίοι αναδείχθηκαν μοναδικοί νικητές, ενώ οι χώρες τους  αναδείχθηκαν έγιναν οι μονές υπερδυνάμεις  στην μετέπειτα  Ψυχροπολεμική εποχή.

Στις μέρες μας, επαναλαμβάνεται ένα παρεμφερές σενάριο κυρίως στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων, με πρωταγωνιστές αυτή την φορά την Τουρκία του Ερντογάν, η οποία έχει ανοίξει ποίκιλα μέτωπα έναντι σχεδόν όλων των εχθρών της (http://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CF%8C%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-2-5-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84/#).

Έτσι, η Τουρκία στις μέρες μας, υπό τις διαταγές του Ερντογάν,  έχει εισβάλει σε Συρία και Ιράκ και ταυτόχρονα απειλεί την Κύπρο και την Ελλάδα, προκειμένου τους καταλάβει πολλά εδάφη των κρατών αυτών τόσο στο Αιγαίο, όσο και στην στεριά,  ενώ τελευταία έχει αρχίσει  να εκτοξεύει απειλές και εναντίον των Αρμενίων

Κυρίος σκοπός του Ερντογάν στην Συρία και στο Ιράκ, είναι να καταστρέψει τις εκεί κουρδικές δυνάμεις, αλλά και να μην αφήσει να δημιουργηθούν κουρδικά κράτη στις περιοχές αυτές, φοβούμενος ότι αν κάτι τέτοιο συμβεί, τότε αυτά θα αποτελέσουν ένα κακό παράδειγμα για τους Κούρδους  της Τουρκίας,  οι οποίοι θα προσπαθήσουν και αυτοί να διεκδικήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος, με σκοπό να ενωθούν με τα υπόλοιπα ελεύθερα  κουρδικά κράτη σε ένα μεγάλο και ενιαίο Κουρδιστάν (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_8.html).

Επίσης, ο Ερντογάν προσπαθεί να ρίξει τις ηγεσίες των κρατών αυτών (Συρία, Ιράκ) και να βγάλει στη θέση τους νέες ισλαμικές, οι οποίες θα είναι απόλυτα πίστες στον ίδιο (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_20.html), ενώ την ίδια στιγμή, προσπαθεί να αρπάξει και τις πετρελαϊκές τους περιοχές αυτών και συνάμα να δημιουργήσει σε αυτά  πετρελαϊκούς αγωγούς, προς όφελος των χρηματοδοτών του Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_4.html).

Όμως, μέσω του πολέμου αυτού, ο Ερντογάν έχει καταφέρει να στραφεί εναντίον των (πρώην και νυν) συμμάχων του, οι οποίοι στηρίζουν είτε τους Σύρους (οι Ρώσοι), είτε τους Κούρδους (δηλαδή οι Αμερικανοί), οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν θέλουν την απόλυτη κυριαρχία της Τουρκίας στην περιοχή αυτή (όπως επίσης και το Ισραήλ).

Ουσιαστικά, ο Ερντογάν έχει ανοίξει και αυτός πολλά μέτωπα, τόσο στον Νότο (δηλαδή σε Συρία, Ιράκ και Κύπρο), όσο στον Βορρά (με την Αρμενία), όσο επίσης και στην Δύση (δηλαδή εναντίον της Ελλάδος), όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Αδόλφος Χίτλερ στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Επίσης, όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, έτσι  και ο Ερντογάν, έχει καταφέρει να στρέψει εναντίον του ακριβώς τους ίδιους αντιπάλους που έχει καταφέρει να στρέψει εναντίον ο Χίτλερ (δηλαδή τους Ρώσους, τους Άγγλους και τους Αμερικανούς).

Επιπλέον, ο Ερντογάν, όπως ακριβώς και οι Γερμανοί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο,  πολιορκεί με πολλή βία (και ανεπιτυχώς για την ώρα) την κουρδική πόλη του Αφρίν στην Συρία, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο οι Ναζί πολιόρκησαν το Στάλινγκραντ (ειδικά αν αποτύχει η πολιορκία του), ενώ την ίδια στιγμή, έχει υπό την κατοχή του, πολλά εδάφη άλλων χωρών, όπως π.χ. της Κύπρου.

[Κατά τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο ο Χίτλερ, είχε καταλάβει μεγάλο μέρος της Γαλλίας, οπού ένα μέρος της χωράς αυτής, βρισκόταν υπό την άμεση και στυγνή κατοχή των Γερμανών (όπως συμβαίνει σήμερα στην Κύπρο), ενώ στο άλλο υπήρχε μια δήθεν «ελεύθερη» φιλογερμανική κυβέρνηση, γνωστή ως «κυβέρνηση του Βίσυ», υπό την διοίκηση του Πεταίν (κατά ανάλογο τρόπο με πολλές φιλοτουρκικές κυβερνήσεις σήμερα στην Κύπρο).

Στο δωσιλογικό αυτό καθεστώς, αντιτάχτηκε ο ηρωικός στρατηγός Ντε Γκολ, ο οποίος πολέμησε για την ελευθέρια της Γαλλίας με τον στρατό των «Ελευθέρων Γάλλων» που δημιούργησε (απελευθερωτικός στρατός, όπως ο ΕΟΚΑ στην Κύπρο) και στο τέλος όχι μόνο κατάφερε να την ελευθερώσει, αλλά και να γίνει μετέπειτα ο διασημότερος πρόεδρος της.

(Πιθανώς, οι Τούρκοι, αν βαλτώσουν στα μέτωπα της Μέσης Ανατολής, θα προσπαθήσουν να επιτεθούν στην ελεύθερη Κύπρο, προκειμένου να καταλάβουν αυτή, όπως επίσης και την θαλάσσια ΑΟΖ του νησιού, κατά τον ίδιο τρόπο ακριβώς, που ο Χίτλερ εισέβαλε στην (δήθεν) «ελεύθερη Γαλλία του Βίσυ», με στόχο την κατάληψη της (κάτι που έκανε επιτυχώς), λίγο πριν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1944).

Ας ελπίσουμε, ότι τα ίδια ακριβώς γεγονότα θα συμβούν στην Ελλάδα και την Κύπρο, και θα εμφανιστεί και σε αυτές ένας ηρωικός «νέος Ντε Γκολ», ο οποίος θα εκδιώξει τους Γερμανούς και Τούρκους τυράννους των χωρών αυτών και θα τους ξαναφέρει ξανά ευημερία, ειρήνη, και μεγάλη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ακμή].

Και παρόλο που ο Ερντογάν, όπως ακριβώς και ο Χίτλερ, κατάφερε να επιβιώσει από πολλές προσπάθειες πραξικοπημάτων εναντίον του  πολιτικών στρατιωτικών με κυριότερη  για την απόπειρα του πραξικοπήματος του 2016 (την αντίστοιχη  «Επιχείρηση Βαλκυρία» του Ερντογάν), αν τελικά η προσπάθειά του να καταλάβει το Αφρίν και τις βασικές γεωστρατηγικά κουρδικές περιοχές της Συρίας αποτύχει (όπως έγινε και με τους Γερμανούς στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στο Στάλινκραντ), τότε η αποτυχία αυτή, ίσως καταφέρει να στρέψει ακόμη και πολλούς πρώην υποστηρικτές του εναντίον του.

Και ήδη, η δημοτικότητα του κόμματος του Ερντογάν, έχει αρχίσει να πέφτει σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις

[Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε, ότι οι Συριακές δυνάμεις οι οποίες εισήλθαν στην πόλη του Αφρίν (προκειμένου να ενισχύσουν τους πολιορκημένους Κούρδους),  είναι κατά βάση σιιτικές, και για τον λόγο αυτό, ο σουνίτης πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν, υποστήριξε ότι αυτός ο πόλεμος είναι και θρησκευτικός, αφού αντιμετωπίζουν μουσουλμάνους  ενός εχθρικού προς το σουνιτικό ισλάμ δόγματος (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_78.html)].

Αν αυτό συμβεί πραγματικά, υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να συμβεί μία νέα προσπάθεια πραξικοπήματος ή δολοφονίας έναντι του Ερντογάν (https://alophx.blogspot.gr/2017/04/16-2017.html), στην οποία αν λάβουν μέρος οι Αμερικανοί, ίσως αυτή την φορά, να είναι επιτυχής.

[Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε, ότι όλα αυτά τα πολιτικά και στρατιωτικά παιχνίδια του Ερντογάν, τον φέρνουν σε άμεση σύγκρουση με τα δυτικά συμφέροντα, κάτι που μπορεί να έχει ως συνέπεια, την οριστική έξωση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ , κάτι το οποίο θα την αφήσει ακάλυπτη έναντι των ποικίλων εχθρών της, είτε αυτοί λέγονται Ρώσοι είτε Αμερικανοί].

Ουσιαστικά, στην περίπτωση αυτή, μία ήττα των Τούρκων στο Αφρίν θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να σημάνει για αυτούς ένα «νέο Στάλινγκραντ» στην Μέση Ανατολή, το οποίο θα αντιστρέψει τη ροή του πολέμου με συνέπεια να αρχίσει μια συνεχής υποχώρηση αυτών, ενώ αν ακολουθούσαν ήττες και στα υπόλοιπα μέτωπα που έχει ανοίξει ο Ερντογάν, τότε η καρέκλα του πιθανώς θα αρχίσει να «τρίζει πια επικινδυνά».

[Αυτή η κατάσταση, θα μπορούσε να έχει ως συνέπεια ακόμη και τον διαμελισμό της Τουρκίας, όπως και την ανεξαρτησία των Κούρδων από αυτήν και τον σχηματισμό από αυτούς ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους].

Οπότε, είναι πολύ πιθανόν Τουρκία, με ή χωρίς τον Ερντογάν, βλέποντας ότι χάνει το παιχνίδι στην Μέση Ανατολή, να προσπαθήσει να προκαλέσει αντιπερισπασμό (όπως έκανε ο Χίτλερ το 1944 όταν επιτέθηκε έναντι των Συμμάχων στις Αρδέννες, προκειμένου να τους κάνει με μία ενδεχόμενη νίκη του, να αναγκαστούν να διαπραγματευτούν μαζί με ευνοϊκούς για τον ίδιο όρους.

[Βέβαια όπως όλοι γνωρίζουμε η επίθεση αυτή των Γερμανών στις Αρδέννες απέτυχε, με συνέπεια η ήττα αυτή, να κρίνει οριστικά το μέλλον του πολέμου και την ήττα των Γερμανών].

Πιθανώς, το ίδιο να προσπαθήσει να κάνει τώρα και η Τουρκία, με το να επιτεθεί προς την Δύση και συγκεκριμένα προς την Ελλάδα και την Κύπρο, με σκοπό να αρπάξει τους  πλουτοπαραγωγικούς πόρους που τους ανήκουν, οι οποίοι και βρίσκονται στο πάντα Ελληνικό Αιγαίο.

Κάτι που αν συμβεί, είναι πολύ πιθανό να σημάνει βίαιες πολεμικές συγκρούσεις στο Αιγαίο με ανυπολόγιστες και απρόβλεπτες επιπτώσεις, όχι μόνο σε περιφερειακό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οπότε, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, μπορεί να υπάρξει στην εποχή μας, μία ακριβής επανάληψη της ιστορίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στην περιοχή μας, και εμείς ως έθνος και λαός, θα πρέπει να φροντίσουμε να ακολουθήσουμε τα βήματα των νικητών μαθαίνοντας από τις ιστορικές τους εμπειρίες.

Γιατί, όπως λέει και ο λαός: «Η γνώση είναι δύναμη» και «είναι πάντα μακάριος αυτός που διδάχτηκε ιστορία και έχει την γνώση των πραγμάτων».

[Δεν πρέπει τέλος να ξεχάσουμε να αναφέρουμε, ότι η πολιτική των συνεχών υποχωρήσεων στα εθνικά μας  θέματα, το μόνο που «καταφέρνει», είναι να  αποθρασύνει εντελώς τους εχθρούς μας,  οι οποίοι παίρνοντας θάρρος από την δειλία των πολιτικών μας, ζητούν συνεχώς και εκβιαστικά, ακόμη περισσότερες «παραχωρήσεις» από αυτούς.

Φτάνει να θυμηθεί κανείς πού οδήγησε η πολιτική των συνεχών υποχωρήσεων από την Αγγλία, κατά τη, διάρκεια του μεσοπολέμου και λίγο πριν την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Τότε, ο πρωθυπουργός της χώρας αυτής, ο Νέβιλ Chamberlain, αποδέχτηκε (από φόβο) όλες τις παράλογες απαιτήσεις τους  Χίτλερ και μάλιστα υπέγραψε με αυτόν την δήθεν ειρηνευτική συμφωνία του Μονάχου, η οποία είχε ως συνέπεια την διάλυση του Κράτους   της Τσεχοσλοβακίας.

(Είναι ο ίδιος ακριβώς τρόπος,  με τον οποίον  μπορούν οι Μεγάλες δυνάμεις της γης, να εγκαταλείψουν οποιαδήποτε στιγμή την χώρα μας στα χέρια των εχθρών της, π.χ. των Τούρκων, όπως  ακριβώς έκαναν και με την Τσεχοσλοβακία (http://alophx.blogspot.gr/2018/01/blog-post_78.html), αν εμείς είμαστε μόνιμα συνδεδεμένοι μόνο με μία πλευρά και δεν μαχόμαστε για το συμφέρον της χώρας μας, αλλά αποδεχόμαστε παθητικά τις εκβιαστικές απαιτήσεις, «εχθρών και (δήθεν) συμμάχων»).

Φυσικά, όπως ήταν και αναμενόμενο, ο Χίτλερ όχι μόνο δεν αρκέστηκε σε αυτά που σε κερδίσει ως τότε μέσω απειλών από τους δυτικούς, αλλά μετά από λίγο χρονικό διάστημα εισέβαλε στην Πολωνία, ξεκινώντας τον Δεύτερο  Παγκόσμιο Πόλεμο.

Γιατί όπως έλεγε και ο ίδιος: «Ένας έξυπνος κατακτητής, επιβάλλει με δόσεις τις απαιτήσεις του στους κατακτημένους λαούς»].

https://hellenicsunrise2.blogspot.gr/2018/03/blog-post_6.html