ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕΣΩ ΤΩΝ Μ.Κ.Ο. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΟΤΤΑΒΑ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ Μ.Κ.Ο. ΞΑΝΑ, ΑΠΟΝΑΡΚΟΘΕΤΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΕΘΝΙΣΜΟΥ;
Ή ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΓΙΑΤΙ ΛΥΠΟΝΤΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΥΣ ΔΙΑΦΥΓΟΝΤΕΣ ΠΑΡΑΝΟΜΑ, ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΙΣ ΕΒΑΖΑΝ ΕΚΤΟΣ ΚΙΝΑΣ, ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΗΠΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑΝ ΤΗΝ ΣΧΕΤΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ;
ΜΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1989 ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΝ – ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΑ – ΕΝΩ Η ΠΡΩΤΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗΚΕ ΤΟ 1997 ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟ 1999 ;
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΚΟΤΩΘΕΙ Η ΝΤΑΪΑΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΑΥΤΗ;
Ή ΉΤΑΝ ΤΥΧΑΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΑΦΗ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΓΕΛΑΝΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣ;
Συνθήκη της Οττάβα
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Συνθήκη της Οττάβα ή Συνθήκη για την Απαγόρευση των Ναρκών, είναι συνθήκη, που απαγορεύει πλήρως τις νάρκες κατά προσωπικού.
Η επίσημη ονομασία της είναι «Συνθήκη για την απαγόρευση της χρήσης,
αποθήκευσης, παραγωγής και διακίνησης ναρκών κατά προσωπικού και για την
καταστροφή τους» (Convention on the Prohibition of the Use, Stockpiling, Production and Transfer of Anti-Personnel Mines and on their Destruction).
Εφαρμογή
Πέρα από τον τερματισμό της παραγωγής και της ανάπτυξης ναρκών κατά προσωπικού, κάθε μέλος της συνθήκης πρέπει να καταστρέψει όλες τις νάρκες αυτού του τύπου μέσα σε μία τετραετία. Μόνο ένας μικρός αριθμός ναρκών έχει τη δυνατότητα να παραμείνει και αυτός για καθαρά εκπαιδευτικούς σκοπούς, όπως είναι η ανίχνευση ναρκών και η αποναρκοθέτηση.Σε χρονικό ορίζοντα δεκαετίας από την υπογραφή της συνθήκης κάθε χώρα οφείλει να ολοκληρώσει τον καθαρισμό των ναρκοθετημένων της περιοχών.
Το τελευταίο είναι δύσκολο να επιτευχθεί για ορισμένες χώρες, αλλά στις ετήσιες συναντήσεις των μελών της συνθήκης υπάρχει η δυνατότητα να ζητηθεί παράταση ή και βοήθεια.
Η συνθήκη καλύπτει μόνο τις νάρκες κατά προσωπικού.
Διάφοροι άλλοι τύποι ναρκών όπως είναι οι αντιαρματικές, οι τηλεκατευθυνόμενες, οι μικτού τύπου καθώς και διάφορες άλλες παρεμφερείς συσκευές δεν περιλαμβάνονται σε αυτή.
Καταστροφή των αποθεμάτων
Με βάση την αναφορά της Διεθνούς Εκστρατείας για την Απαγόρευση των Ναρκών για το Μάιο του 2006, αρκετές χώρες δήλωσαν την ύπαρξη αποθεμάτων ναρκών ξηράς, που ξεπερνά τα 160 εκατομμύρια, 39,5 από τα οποία έχουν πλέον καταστραφεί από τις χώρες της συνθήκης. 74 χώρες δήλωσαν ότι έχουν καταστρέψει το σύνολο των αποθεμάτων τους σε νάρκες και άλλες 64 ότι δε διαθέτουν απόθεμα για να καταστρέψουν.Υπογράφοντες
Αρχικά, η αναφορά που ξεκίνησε από τη Διεθνή Εκστρατεία για την Απαγόρευση των Ναρκών το 1997συγκέντρωσε 855.000 υπογραφές.. Όσο η σύμβαση ήταν ανοικτή για υπογραφή, υπογράφηκε από 133 χώρες .Μέχρι το τέλος του 2007 είχε υπογραφεί από 158 countries και επικυρωθεί από 156.[1] 37 χώρες δεν έχουν υπογράψει τη συνθήκη.
Οι σημαντικότερες χώρες που παράγουν και αποθηκεύουν νάρκες και δεν υπέγραψαν τη συνθήκη είναι, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η Ινδία, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Ρωσία.
Οι Η.Π.Α. αρνήθηκαν α θέσουν την υπογραφή τους καθώς δεν τους παραχωρήθηκε η δυνατότητα εξαίρεσης για την Νότια Κορέα, όπου οι νάρκες ξηράς θεωρούνται ουσιώδες μέρος της στρατηγικής τους.
Με βάση την αμερικανική κυβέρνηση οι ένα εκατομμύρια νάρκες, που βρίσκονται τοποθετημένες DMZ μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας συμβάλλουν στη διατήρηση της ειρήνης] μεταξύ των δύο χωρών, αποτρέποντας τυχόν επίθεση της Βόρειας Κορέας .
Η Ινδία πάλι απέφυγε να υπογράψει με τη δικαιολογία ότι θεωρεί τις νάρκες απαραίτητες για την αποφυγή της διελισδυσης ισλαμιστών εκπαιδευμένων εξτρεμιστών στο κρατίδιο Τζαμού και Κασμίρ.
Υπάρχει μία ρήτρα της συνθήκης, το Άρθρο 3, το οποίο επιτρέπει στις χώρες να διατηρούν απόθεμα ναρκών για εκπαιδευτικούς σκοπούς ή για την ανάπτυξη αντίμετρων.
64 χώρες έχουν εκμεταλλευτεί την ευκαιρία.
Συνολικά 289.000 νάρκες έχουν κριθεί διατηρήσιμες από διάφορες χώρες με βάση το άρθρο 3. Επιπλέον 23 χώρες έχουν δηλώσει μηδενικό αριθμό ναρκών.
Ετήσιες συναντήσεις
Οι ετήσιες συναντήσεις των κρατών μελών της συνθήκης διεξάγονται σε διαφορετικές περιοχές σε ολόκληρο τον κόσμο.Στις συναντήσεις αυτές δίνεται η δυνατότητα να καταγραφεί τι ακριβώς έχει επιτευχθεί, να εντοπιστούν τα σημεία στα οποία απαιτείται περισσότερη προσπάθεια και να αναζητηθεί κάθε βοήθεια που μπορεί να χρειάζεται.
Οι συναντήσεις αυτές είναι οι εξής:
- 1η ετήσια συνάντηση το Μάιο του 1999 στο Μαπούτο της πληγείσας από τις νάρκες Μοζαμβίκης
- 2η ετήσια συνάντηση το Σεπτέμβριο του 2000 Γενεύη της Ελβετίας
- 3η ετήσια συνάντηση το Σεπτέμβριο του 2001 στη Μανάγουα της πληγείσας από τις νάρκες Νικαράγουας
- 4η ετήσια συνάντηση το Σεπτέμβριο του 2002 στη Γενεύη της Ελβετίας
- 5η ετήσια συνάντηση το Σεπτέμβριο του 2003 στη Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης
- Πρώτη αναθεωρητική διάσκεψη (5 χρόνια μετά την έναρξη ισχύος της συνθήκης) το διάστημα 29 Νοεμβρίου – 3 Δεκεμβρίου 2004 στο Ναϊρόμπι της Κένυας.
- 6η ετήσια συνάντηση το Νοέμβριο/Δεκέμβριο του 2005 στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας
- 7η ετήσια συνάντηση το Σεπτέμβριος του 2006 στη Γενεύη της Ελβετίας
- 8η ετήσια συνάντηση το Σεπτέμβριο του 2007 στην Κοιλάδα της Ιορδανίας της Ιορδανίας
- 9η ετήσια συνάντηση το Νοέμβριο του 2008 στη Γενεύη της Ελβετίας
- Δεύτερη αναθεωρητική διάσκεψη το Δεκέμβριο του 2009 στην Καρταγένα της Κολομβίας
- 10η ετήσια συνάντηση το Νοέμβριο/Δεκέμβριο του 2010 στη Γεβεύη της Ελβετίας[2]
- 11η ετήσια συνάντηση το Νοέμβριο/Δεκέμβριο του 2011 στο Πνομ Πεν της Καμπότζης[3]
Ο ρόλος της πριγκίπισσας Νταϊάνα
Η συνθήκη της Οττάβα υποστηρίχτηκε ιδιαίτερα από την πριγκίπισσα Νταϊάνα.Η Νταϊάνα επισκέφτηκε την Αγκόλα τον Ιανουάριο του 1997 και διέσχισε ένα ναρκοπέδιο, δύο φορές, ώστε να σιγουρευτεί ότι όλα τα παριστάμενα μέσα ενημέρωσης κατέγραψαν την κίνησή της αυτή.
Την περίοδο αυτή ο πληθυσμός της χώρας ήταν περίπου 10 εκατομμύρια και υπήρχαν σε αυτή 10-20 εκατομμύρια νάρκες ξηράς, απομεινάρι του εμφυλίου πολέμου.[4] Τον Αύγουστο του ίδιου έτους επισκέφτηκε τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη με το Δίκτυο Επιζώντων από Νάρκες Ξηράς.
Το ενδιαφέρον της επικεντρώθηκε στα θύματα των ναρκών, και κυρίως στα παιδιά που παίζουν γύρω από αυτές.
Χάρη στο μέγεθος της επιρροής της, ο θάνατός της τον Αύγουστο του 1997 ώθησε την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείο και άλλων κρατών να υπογράψουν και να επικυρώσουν τη συνθήκη.
Όταν έλαβε χώρα ο δεύτερος απολογισμός σχετικά με τις νάρκες στη Βουλή των Κοινοτήτων, ο υπουργός εξωτερικών, Ρόμπιν Κουκ επαίνεσε και απένειμε φόρο τιμής στο έργο της Νταϊάνα σχετικά με τις νάρκες:
- «Όλοι οι αξιότιμοι βουλευτές θα γνωρίζουν τη σημαντική συνεισφορά της πριγκίπισσας Νταϊάνα να ενημερώσει πολλούς από τους ψηφοφόρους μας για το ανθρώπινο κόστος των ναρκών ξηράς. Ο καλύτερος τρόπος για να δείξουμε την εκτίμηση μας στο έργο της και στο έργο των μη κυβερνητικών οργανώσεων, που έχουν πραγματοποιήσει εκστρατείες ενάντια στις νάρκες ξηράς είναι να προωθήσουμε το νομοσχέδιο και να ανοίξουμε το δρόμο για μία παγκόσμια απαγόρευση των ναρκών ξηράς.»[5][6]
Δείτε επίσης
Παραπομπές
- ↑ Κράτη μέλη της συνθήκης, Διεθνής Εκστρατεία για την Απαγόρευση των Ναρκών
- ↑ «APminebanconvention.org». 10MSP. http://www.apminebanconvention.org/meetings-of-the-states-parties/10msp/. Ανακτήθηκε στις 20η Σεπτεμβρίου 2012.
- ↑ «11th Meeting of States Parties to the Mine Ban Treaty». http://www.icbl.org/index.php/icbl/Treaty/MBT/Annual-Meetings/11msp. Ανακτήθηκε στις 20η Σεπτεμβρίου 2012.
- ↑ Οι νάρκες της Αγκόλας
- ↑ «All honourable Members will be aware from their postbags of the immense contribution made by Diana, Princess of Wales to bringing home to many of our constituents the human costs of landmines. The best way in which to record our appreciation of her work, and the work of NGOs that have campaigned against landmines, is to pass the Bill, and to pave the way towards a global ban on landmines.»
- ↑ Φιλανθρωπία – Νταϊάνα, πριγκίπισσα της Ουαλίας
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- ICBL Επίσημη ιστοσελίδα της Διεθνούς Εκστρατείας για την Απαγόρευση των Ναρκών (Αγγλικά)
- Κατάλογος των υπογραφόντων της συνθήκης από την ιστοσελίδα του οργανισμού Βετεράνοι για την Αμερική (Αγγλικά)
- Ηλεκτρονικό Δίκτυο Πληροφόρησης για τις Νάρκες των Ηνωμένων Εθνών (Αγγλικά)
- Παρατήρητήριο Ναρκών ξηράς (Αγγλικά)
- Δράση για τις νάρκες ξηράς (Αγγλικά)
- Το πλήρες κείμενο της συνθήκης από την ιστοσελίδα του Ερυθρού Σταυρού (Αγγλικά)
- Φιλανθρωπία – Νταϊάνα, πριγκίπισσα της Ουαλίας (Αγγλικά)
- Οι νάρκες ξηράς της Αγκόλας (Αγγλικά)
ΠΟΙΕΣ ΧΩΡΕΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΑΝ
Signatories | Signed/ Acceeded | Ratified |
Afghanistan | Sept 11 2002 | Sept 11 2002* |
Albania | Sept 8 1998 | Feb 29 2000 |
Algeria | Dec 3 1997 | Oct 9, 2001 |
Andorra | Dec 3 1997 | June 29 1998 |
Angola | Dec 4 1997 | July 5 2002 |
Antigua and Barbuda | Dec 3 1997 | May 3 1999 |
Argentina | Dec 4 1997 | Sept 14 1999 |
Australia | Dec 3 1997 | Jan 14 1999 |
Austria | Dec 3 1997 | June 29 1998 |
Bahamas | Dec 3 1997 | July 31 1998 |
Bangladesh | May 7 1998 | Sept 6 2000 |
Barbados | Dec 3 1997 | Jan 26 1999 |
Belgium | Dec 3 1997 | Sept 4 1998 |
Belize | Feb 27 1998 | April 23 1998 |
Benin | Dec 3 1997 | Sept 25 1998 |
Bolivia | Dec 3 1997 | June 9 1998 |
Bosnia Herzegovina | Dec 3 1997 | Sept 8 1998 |
Botswana | Dec 3 1997 | March 1 2000 |
Brazil | Dec 3 1997 | April 30 1999 |
Brunei Darussalam | Dec 4 1997 | |
Bulgaria | Dec 3 1997 | Sept 4 1998 |
Burkina Faso | Dec 3 1997 | Sept 16 1998 |
Burundi | Dec 3 1997 | |
Cambodia | Dec 3 1997 | July 28 1999 |
Cameroon | Dec 3 1997 | Sept 19 2002 |
Canada | Dec 3 1997 | Dec 3 1997 |
Cape Verde | Dec 4 1997 | May 14 2001 |
Chad | July 6 1998 | May 6 1999 |
Chile | Dec 3 1997 | Sept 10, 2001 |
Colombia | Dec 3 1997 | Sept 6 2000 |
Comoros | Sept 19 2002 | Sept 19 2002* |
Congo | May 4 2001 | May 4 2001* |
Cook Islands | Dec 3 1997 | |
Democratic Republic of the Congo | May 2 2002 | May 2 2002* |
Costa Rica | Dec 3 1997 | March 17 1999 |
Côte d’Ivoire | Dec 3 1997 | June, 30 2000 |
Croatia | Dec 4 1997 | May 20 1998 |
Cyprus | Dec 4 1997 | |
Czech Republic | Dec 3 1997 | Oct 26 1999 |
Denmark | Dec 4 1997 | June 8 1998 |
Djibouti | Dec 3 1997 | May 18 1998 |
Dominica | Dec 3 1997 | March 26, 1999 |
Dominican Republic | Dec 3 1997 | June 30, 2000 |
Ecuador | Dec 4 1997 | April 29 1999 |
El Salvador | Dec 4 1997 | Jan 27 1999 |
Equatorial Guinea | Sept 16 1998 | Sept 16 1998* |
Eritrea | Aug 27, 2001 | Aug 27, 2001* |
Ethiopia | Dec 3 1997 | |
Fiji | Dec 3 1997 | June 10 1998 |
France | Dec 3 1997 | July 23 1998 |
Gabon | Dec 3 1997 | Sept 8 2000 |
Gambia | Dec 4 1997 | Sept 23 2002 |
Germany | Dec 3 1997 | July 23 1998 |
Ghana | Dec 4 1997 | June 30 2000 |
Greece | Dec 3 1997 | |
Grenada | Dec 3 1997 | Aug 19 1998 |
Guatemala | Dec 3 1997 | March 26, 1999 |
Guinea | Dec 4 1997 | Oct 8 1998 |
Guinea-Bissau | Dec 3 1997 | May 22 2001 |
Guyana | Dec 4 1997 | |
Haiti | Dec 3 1997 | |
Holy See | Dec 4 1997 | Feb 17 1998 |
Honduras | Dec 3 1997 | Sept 24 1998 |
Hungary | Dec 3 1997 | April 6 1998 |
Iceland | Dec 4 1997 | May 5 1999 |
Indonesia | Dec 4 1997 | |
Ireland | Dec 3 1997 | Dec 3 1997 |
Italy | Dec 3 1997 | April 23 1999 |
Jamaica | Dec 3 1997 | July 17 1998 |
Japan | Dec 3 1997 | Sept 30 1998 |
Jordan | Aug 11 1998 | Nov 13 1998 |
Kenya | Dec 5 1997 | Jan 23 2001 |
Kiribati | Sept 7 2000 | Sept 7 2000* |
Lesotho | Dec 4 1997 | Dec 2 1998 |
Liberia | Dec 23 1999 | Dec 23 1999* |
Liechtenstein | Dec 3 1997 | Oct 5 1999 |
Lithuania | Feb 26, 1999 | |
Luxembourg | Dec 4 1997 | June 14 1999 |
Macedonia | Sept 9 1998 | Sept 9 1998* |
Madagascar | Dec 4 1997 | Sept 16 1999 |
Malawi | Dec 4 1997 | Aug 13 1998 |
Malaysia | Dec 3 1997 | April 22, 1999 |
Maldives | Oct 1 1998 | Sept 7 2000 |
Mali | Dec 3 1997 | June 2 1998 |
Malta | Dec 4 1997 | May 7, 2001 |
Marshall Islands | Dec 4 1997 | |
Mauritania | Dec 3 1997 | July 26 2000 |
Mauritius | Dec 3 1997 | Dec 3 1997 |
Mexico | Dec 3 1997 | June 9 1998 |
Moldova, Republic of | Dec 3 1997 | Sept 8 2000 |
Monaco | Dec 4 1997 | Nov 17 1998 |
Mozambique | Dec 3 1997 | Aug 25 1998 |
Namibia | Dec 3 1997 | Sept 21 1998 |
Nauru | Aug 7 2000 | Aug 7 2000* |
Netherlands | Dec 3 1997 | April 12, 1999 |
New Zealand | Dec 3 1997 | Jan 27 1999 |
Nicaragua | Dec 4 1997 | Nov 30 1998 |
Niger | Dec 4 1997 | March 23, 1999 |
Nigeria | Sept 27 2001 | Sept 27 2001* |
Niue | Dec 3 1997 | April 15 1998 |
Norway | Dec 3 1997 | July 9 1998 |
Panama | Dec 4 1997 | Oct 7 1998 |
Paraguay | Dec 3 1997 | Nov 13 1998 |
Peru | Dec 3 1997 | June 17 1998 |
Philippines | Dec 3 1997 | Jan 10 2000 |
Poland | Dec 4 1997 | |
Portugal | Dec 3 1997 | Feb 19 1999 |
Qatar | Dec 4 1997 | Oct 13 1998 |
Romania | Dec 3 1997 | Nov 30 2000 |
Rwanda | Dec 3 1997 | June 8, 2000 |
Saint Kitts & Nevis | Dec 3 1997 | Dec 2 1998 |
Saint Lucia | Dec 3 1997 | April 13, 1999 |
St.Vincent & the Grenadines | Dec 3 1997 | August 1, 2001 |
Samoa | Dec 3 1997 | July 23 1998 |
San Marino | Dec 3 1997 | March 18 1998 |
Sao Tome et Principe | April 30 1998 | |
Senegal | Dec 3 1997 | Sept 24 1998 |
Seychelles | Dec 4 1997 | June 2, 2000 |
Sierra Leone | July 19 1998 | April 25,2001 |
Slovakia | Dec 3 1997 | Feb 25, 1999 |
Slovenia | Dec 3 1997 | Oct 27 1998 |
Solomon Islands | Dec 4 1997 | Jan 26 1999 |
South Africa | Dec 3 1997 | June 26 1998 |
Spain | Dec 3 1997 | Jan 19 1999 |
Sudan | Dec 4 1997 | |
Suriname | Dec 4 1997 | May 23 2002 |
Swaziland | Dec 4 1997 | Dec 23 1998 |
Sweden | Dec 4 1997 | Nov 30 1998 |
Switzerland | Dec 3 1997 | March 24 1998 |
Tajikistan | Oct 12 1999 | Oct 12 1999* |
Tanzania, United Republic of | Dec 3 1997 | Nov 13 2000 |
Thailand | Dec 3 1997 | Nov 27 1998 |
Togo | Dec 4 1997 | March 9 2000 |
Trinidad & Tobago | Dec 4 1997 | April 27 1998 |
Tunisia | Dec 4 1997 | July 9 1999 |
Turkmenistan | Dec 3 1997 | Jan 19 1998 |
Uganda | Dec 3 1997 | Feb 25, 1999 |
Ukraine | Feb 24 1999 | |
United Kingdom | Dec 3 1997 | July 31 1998 |
Uruguay | Dec 3 1997 | June 7, 2001 |
Vanuatu | Dec 4 1997 | |
Venezuela | Dec 3 1997 | April 14, 1999 |
Yemen | Dec 4 1997 | Sept 1 1998 |
Zambia | Dec 12 1997 | Feb 23, 2001 |
Zimbabwe | Dec 3 1997 | June 18 1998 |
Ottawa Treaty
The Convention on the Prohibition of the Use,
Stockpiling, Production and Transfer of Anti-Personnel Mines and on
their Destruction — better known as the Ottawa Treaty or the Mine Ban
Treaty — resulted from Canada’s leadership and its cooperation with the
International Campaign To Ban Landmines (ICBL). In 1992, six
non-governmental organizations launched an awareness campaign with the
goal of banning landmines worldwide. In October 1996, at the first
Ottawa Conference, Canadian minister of Foreign Affairs Lloyd Axworthy
launched the Ottawa Process, which led to the ratification of the Mine
Ban Treaty, signed by 122 countries at the Second Ottawa Conference in
December 1997. The Ottawa Process was an innovative, unprecedented
initiative that required a strategic partnership among countries,
non-governmental organizations, international groups and the United
Nations.
Anti-Personnel Mines around the World
Anti-personnel mines are devices designed to explode in proximity or on contact with a human being. They are inexpensive and have been widely used since the Second World War in various conflicts, such as the Vietnam War, the Korean War and the Persian Gulf War. Also, during the Cold War, many countries laid mines along their borders.Left in place, these landmines continue to claim civilian victims even after armies have withdrawn. For example, Cambodia has more landmines and explosive remnants of war buried in its soil than any other country on Earth. After the end of many years of war, the country found itself littered with unexploded ordnance. An estimated six million landmines lie buried in Cambodia, but they cannot be readily located, for lack of reliable records (the soldiers who laid these mines usually made no records of their location). Cambodia has one of the highest rates of physical disability of any country in the world. Since 1979, mines have killed or injured 65,000 Cambodians, half of them children.
The International Campaign to Ban Landmines
In October 1992, six non-governmental organizations ‒ Handicap International, Medico International, Human Rights Watch, the Mines Advisory Group, the Vietnam Veterans of America Foundation and Physicians for Human Rights ‒ launched an international campaign to ban anti-personnel mines. In the course of 1993, the International Committee of the Red Cross and various non-governmental organizations held several conferences and meetings to determine the best ways of helping the victims of landmines and to develop a strategy for an international campaign that would lead to the banning of anti-personnel mines.In December 1993, the United Nations General Assembly adopted a resolution calling for the renewal of the 1980 Convention on Prohibitions or Restrictions on the Use of Certain Conventional Weapons, along with another resolution calling for a moratorium on the exporting of anti-personnel mines.
Some countries, such as Italy, the United Kingdom, Belgium and Ireland, campaigned for a ban on anti-personnel mines, while others, such as Spain, Argentina, Germany, Israel, the Czech Republic and Russia, announced moratoriums on their export.
South Africa prohibited the export of such mines, while Cambodia banned their import and installation.
In March 1995, Belgium became the first country to pass legislation on the use, production, acquisition, sale and transfer of anti-personnel mines. Several other European countries then followed suit and destroyed their stockpiles of mines. Like France and Switzerland, Canada announced, in January 1996, a moratorium on the use, production, trade and export of anti-personnel mines.
At the international level, discussions continued, but it quickly became clear that there was no consensus on the steps that should be taken to fight anti-personnel mines.
At the Vienna Conference of September 1995, the countries failed to agree to renew the 1980 Convention, and a few months later, in May 1996, history repeated itself at the Geneva Conference organized by the United Nations. Although Protocol II to the 1980 Convention (the Protocol on Prohibitions or Restrictions on the Use of Mines, Booby-Traps and Other Devices) was amended at this meeting and introduced a number of changes, it was far from a total ban on anti-personnel mines.
And yet some 40 countries at Geneva, including Canada, favoured such a ban. These countries denounced the fact that 57 other countries were calling for a mere limitation on anti-personnel mines.
As the conference ended, the Canadian delegation realized that the campaign for an international ban was in danger of petering out, decided to assume its leadership, and announced that another conference should be held before the end of the year. This conference would bring together those countries that favoured a ban, with the goal of developing a strategy for committing the international community to banning the use, production and sale of anti-personnel mines.
The Ottawa Process
This conference was held in Ottawa from 3 to 5 October 1996. Officially entitled the “International Strategy Conference: Towards a Global Ban on Anti-Personnel Mines” but usually referred to as “the 1996 Conference” or “the first Ottawa Conference,” this meeting was attended by 50 participating countries, 24 observers and numerous international organizations. Though no official document emerged from this conference, it did establish the general framework for the “Ottawa Process” that ultimately led to a legally binding international agreement to ban anti-personnel mines.At the closing session of this conference, Lloyd Axworthy, Canada’s minister of Foreign Affairs, appealed to all countries to return to Ottawa before the end of 1997 to sign such an agreement. This Canadian initiative received the support of the President of the International Committee of the Red Cross and the Secretary General of the United Nations.
Over the following weeks, a diplomatic ballet ensued, resulting in a meeting of representatives of 111 countries in Vienna in February 1997 to discuss a first draft of a treaty that had been prepared by the Austrian government. In June 1997, at the International Conference for a Global Ban on Anti-Personnel Mines, in Brussels, 97 of the 154 participating countries signed the “Brussels Declaration,” which stressed the importance of including the following elements in a treaty to ban anti-personnel mines :
1) a comprehensive ban on the use, stockpiling, production and transfer of anti-personnel mines;
2) the destruction of all stockpiled and cleared anti-personnel mines; and
3) international cooperation and assistance in the area of mine clearance in affected countries. The final text of the treaty was adopted in Oslo, Norway on 18 September 1997 at the end of a three-week conference and was opened for signing at the Second Ottawa Conference on 3 and 4 December of that year.
Impacts and Importance of the Ottawa Treaty
The Ottawa Process thus ended in the same city where it had begun 14 months earlier. In all, 122 countries signed the Convention on the Prohibition of the Use, Stockpiling, Production and Transfer of Anti-Personnel Mines and on their Destruction, which came into force on 1 March 1999. As of 2017, 20 years after its adoption, 162 countries have ratified the Ottawa Treaty, and 30 countries that were once heavily mined are now considered free of anti-personnel mines. But a number of countries still have extensive mine-clearing to do, while others are behind schedule in their mine-clearing efforts. As of 2015, it was estimated that nearly 18 deaths or injuries related to explosion of mines or explosive remnants of war occurred in the world every day and that mine-clearing operations were still needed in over 60 countries. Moreover, as of 2016, more than 35 countries still had not signed the Ottawa Treaty, including some of the world’s largest manufacturers of mines, such as the United States, China and Russia.The International Campaign to Ban Landmines (ICBL) monitors the progress of mine-clearing efforts worldwide. Mine-clearing operations are carried out both by non-governmental organizations, such as the Mines Advisory Group and the HALO Trust, and by businesses, such as BACTEC, a group of companies that specialize in landmine and battle area clearance. Canadians have also established the Canadian Landmine Foundation, which, from 1999 to 2008, carried out 91 projects in 13 countries, trained a number of mine-detection dogs and raised $4 million in funding. In 2014, the countries that were signatories to the Ottawa Treaty set themselves the target of eradicating landmines completely by 2025.
In conclusion, the campaign conducted by various non-governmental organizations to ban anti-personnel mines is a fine example not only of international mobilization around a humanitarian issue, but also of Canadian leadership on the world stage during the post-Cold War era. The Ottawa Process marked a change in the role that non-governmental organizations play in diplomatic discussions.
Whereas these organizations had traditionally played only an advisory role, in the Ottawa Process they became active participants in the conferences and made their voices heard at the bargaining table.
Πηγή
https://attikanea.blogspot.gr/2018/04/blog-post_670.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου