Ο
άνθρωπος που οδήγησε την πατρίδα του στην έξοδο από την πολιτική «σοκ
και δέους» που της επιβλήθηκε από το ΔΝΤ, ενώ την κατέστησε ξανά
παγκόσμια δύναμη, ανακτώντας την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια του
λαού του, δεν μπορεί να παρομοιάζεται με το διάβολο – ούτε η χώρα του ως
η νούμερο ένα απειλή για την παγκόσμια ειρήνη.
Άποψη
Το Ισραήλ μου είναι συμπαθές, αν και θα ήθελα πάρα πολύ να μιλάμε για το ελληνικό θαύμα, παρά για το ισραηλινό. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως εγκρίνω τη στάση του απέναντι στους Παλαιστινίους ή δεν βλέπω τη διαφθορά της πολιτικής του ηγεσίας. Η Ρωσία μου είναι επίσης συμπαθής, επειδή δεν θέλει να υποταχθεί στις Η.Π.Α. και προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί από το δυτικό σύστημα του χρέους – παρά το ότι δέχεται συνεχείς οικονομικές επιθέσεις και της επιβάλλονται κυρώσεις, οι οποίες της κοστίζουν πάρα πολλά. Ούτε όμως αυτό σημαίνει πως εγκρίνω την εισβολή της στην Κριμαία – όσο και αν προσπαθεί να τη δικαιολογήσει.
Φίλος βέβαια της Ελλάδας δεν είναι ούτε το Ισραήλ, ούτε η Ρωσία, αφού οι διεθνείς σχέσεις καθορίζονται από τα συμφέροντα, καθώς επίσης από τις ζώνες επιρροής των ισχυρών – ενώ
δεν υπολογίζονται οι χώρες που έχουν χάσει την εθνική τους κυριαρχία, πόσο μάλλον αυτές που δεν πολεμούν αδιαφορώντας για τις απώλειες, με στόχο να την ανακτήσουν.
Ειδικά όσον αφορά τη Ρωσία, η πρόσφατη συντονισμένη δράση των Η.Π.Α., ορισμένων μελών της ΕΕ υπό την ηγεσία της Γερμανίας, καθώς επίσης του Καναδά, της Νορβηγίας, της Αλβανίας και της Ουκρανίας, προκάλεσε την κλιμάκωση των δυσμενών σχέσεων της Δύσης με τη χώρα. Ακριβώς όπως συνέβη με τη Μ. Βρετανία λίγο πιο πριν, εκδιώχθηκαν Ρώσοι διπλωμάτες με την αιτιολογία της του υποτιθέμενου χτυπήματος εναντίον του πρώην κατασκόπου της Ρωσίας και διπλού πράκτορα Skripal και της κόρης του – μία ενέργεια για την οποία κατηγορήθηκε η χώρα όχι επειδή απεδείχθη, αλλά απλά και μόνο λόγω του ότι δεν υπήρχε καμία εναλλακτική επεξήγηση!
Εν τούτοις, παρά το ότι οι δυτικές κυβερνήσεις ισχυρίζονται πως υπάρχουν αποδείξεις και ενδείξεις που ενοχοποιούν τη Ρωσία, μέχρι στιγμής δεν έχουν εμφανίσει καμία – όταν την ίδια στιγμή η ρωσική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε επειδή δεν της επετράπη να συμμετέχει στις έρευνες, ενώ η Μ. Βρετανία αρνήθηκε να της δώσει δείγματα του δηλητηρίου, για να το εξετάσει στα δικά της εργαστήρια.
Ακόμη χειρότερα, η Δύση δεν περίμενε τα αποτελέσματα των εξετάσεων του οργανισμού απαγόρευσης χημικών όπλων (OCPW), αλλά αποφάσισε γρήγορα να δείξει την αλληλεγγύη της στη Μ. Βρετανία που θεωρεί αυθαίρετα ένοχο τη Ρωσία – παρά το ότι δεν είναι γνωστή ακόμη η προέλευση του δηλητηρίου, πώς και πού χρησιμοποιήθηκε, καθώς επίσης ποιός είναι ο εντολέας!
Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα κανείς, ειδικά μετά την πρόσφατη απόφαση της Ρωσίας να κλείσει την αμερικανική πρεσβεία της Αγίας Πετρούπολης διώχνοντας συνολικά 59 διπλωμάτες από 23 χώρες (130 Ρώσοι εκδιώχθηκαν από τις δυτικές χώρες), ποιό στόχο έχει η αναβίωση των συμβολικών «παιχνιδιών τιμωρίας» του ψυχρού πολέμου – ειδικά όταν υπάρχουν σημαντικές εστίες γεωπολιτικής πυρκαγιάς στην Ουκρανία και στη Συρία, οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο ακούσια, κατά λάθος δηλαδή, ή από τυχόν προβοκάτσιες.
Οι πιθανές αιτίες
Συνεχίζοντας, σε κάποιον που παρατηρεί ως ουδέτερος τρίτος τα τεκταινόμενα, διαφαίνονται ορισμένοι λόγοι, οι οποίοι αιτιολογούν γιατί η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία θα μπορούσε να είναι προς το συμφέρον της διατλαντικής συμμαχίας. Πριν από όλα η χρονική στιγμή που επιλέχθηκε, όπου οι παγκόσμιοι ποδοσφαιρικοί αγώνες που θα διεξαχθούν στη Ρωσία (14.06 – 15.07), είναι προ των πυλών – πόσο μάλλον όταν η ρωσική κυβέρνηση ήδη κατηγόρησε τη Δύση, λέγοντας επίσημα πως ο στόχος της είναι η καταστρατήγηση τους (πηγή).
Υπενθυμίζουμε εδώ πως ακόμη μία φορά στο παρελθόν, το 1980, ορισμένες δυτικές χώρες υπό την ηγεσία των Η.Π.Α. μποϋκοτάρισαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Ρωσία – λόγω της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν εναντίον των Ισλαμιστών. Θα μπορούσε λοιπόν να είναι ο στόχος ξανά να καταστήσουν τη Ρωσία παρία του πλανήτη; Γιατί η Ισλανδία είναι η πρώτη χώρα μετά τη Μ. Βρετανία που οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης της δήλωσαν ότι, δεν θα επισκεφθούν τη Ρωσία στους αγώνες του ποδοσφαίρου;
Ο δεύτερος πιθανός λόγος έχει επίσης σχέση με τη χρονική στιγμή που επιλέχθηκε, με την έννοια πως συνέβη στο παρασκήνιο ενός πιθανού εμπορικού πολέμου μεταξύ των Η.Π.Α. και της ΕΕ – όπου δεν θα ήταν περίεργο να προσπαθεί η υπερδύναμη να καταστήσει τη Ρωσία «φόβητρο», έτσι ώστε να επιτύχει μία συμφωνία με την Κίνα, αφού ήδη διεξάγονται διαπραγματεύσεις (πηγή). Είναι άλλωστε ολοφάνερο πως οι Η.Π.Α. δεν είναι σε θέση να διεξάγουν έναν οικονομικό πόλεμο με την Κίνα – έχοντας πολύ περισσότερα να χάσουν από ότι να κερδίσουν.
Το γεγονός δε ότι, η ΕΕ είναι βυθισμένη στα προβλήματα, λόγω της υπερχρέωσης πολλών χωρών της που δεν επιτρέπουν μία σωστή πολιτική στην ΕΚΤ, των τραπεζικών της δυσχερειών, της Ιταλίας, της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων, του μεταναστευτικού και του BREXIT, θα εξυπηρετούσε την αναζήτηση ενός κοινού εχθρού – ενώ τόσο η Γερμανία, όσο και οι Η.Π.Α. φοβούνται τη Ρωσία, επειδή είναι η μοναδική χώρα που θα ήταν σε θέση να ενώσει την παλαιά και τη νέα Ευρώπη.
Επόμενος λόγος θα μπορούσε να είναι το ενδιαφέρον της Μ. Βρετανίας να τραβήξει την προσοχή σε ένα άλλο θέμα εκτός του BREXIT, έτσι ώστε να βρει κάποια κοινά σημεία συνεργασίας με την ΕΕ – ενδεχομένως για να αλλάξει απόφαση. Εκτός αυτού η ΕΕ, κυρίως η Γαλλία και η Γερμανία, χρησιμοποιούν ήδη τα προβλήματα του ΝΑΤΟ λόγω του προέδρου Trump για να δρομολογήσουν μία ισχυρότερη στρατιωτική συνεργασία στην Ευρώπη – η οποία θα βοηθούσε σε μεγάλο βαθμό τη βιομηχανία πολεμικού εξοπλισμού και των δύο χωρών.
Μία περαιτέρω εδραίωση της Ρωσίας ως κοινού εχθρού, διευκολύνει αυτές τις επιδιώξεις και ενισχύει τη συνεργασία με τις Η.Π.Α. – ενώ χώρες που έχουν προβλήματα με την ΕΕ, όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία, φοβούνται περισσότερο τη Ρωσία, ειδικά όταν παρουσιάζεται ως ο μεγάλος εχθρός του πλανήτη, με την ταυτόχρονη δαιμονοποίηση του προέδρου Putin από τα δυτικά ΜΜΕ, κυρίως από τα γερμανικά. Επομένως θα υποτάσσονταν ευκολότερα στις απαιτήσεις της γερμανικής ΕΕ, παύοντας να αντιδρούν.
Από την πλευρά των Η.Π.Α. τώρα, ο πρόεδρος Trump προσπαθεί να αποδείξει πως οι επαφές του με τη Ρωσία και η ενδεχόμενη βοήθεια της στην εκλογή του ήταν «λανθασμένες ειδήσεις» (fake news) – ενώ είναι πιεσμένος από τις σεξουαλικές του υποθέσεις, έχοντας τοποθετηθεί στο στόχαστρο πολλών ΜΜΕ.
Επομένως, η απειλή ενός εχθρού δεν τον ζημιώνει καθόλου – εκτός του ότι αιτιολογεί απόλυτα την αύξηση του προϋπολογισμού του Πενταγώνου που ψήφισε, εξυπηρετώντας τους υποστηρικτές του της βιομηχανίας εξοπλισμού.
Επιμύθιο
Κλείνοντας, όλα τα παραπάνω τεκμηριώνουν πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται – ενώ το θέμα της Ρωσίας θα μας απασχολήσει πολύ περισσότερο, από όσο νομίζουμε, αφού τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι πολύ μεγάλα. Το να παρουσιάζεται όμως η Ρωσία ως ο μεγάλος εχθρός της Ευρώπης, της Δύσης γενικότερα και του πλανήτη, καθώς επίσης ως η νούμερο ένα απειλή για την παγκόσμια ειρήνη, δεν είναι ούτε έντιμο, ούτε αντικειμενικό.
Όσον αφορά δε τον άνθρωπο που δεν την οδήγησε μόνο στην έξοδο από την πολιτική «σοκ και δέους» που της επιβλήθηκε από το ΔΝΤ αλλά, πολύ περισσότερο, την κατέστησε ξανά παγκόσμια δύναμη, ανακτώντας την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια του λαού του, δεν μπορεί να παρομοιάζεται με το διάβολο. Πόσο μάλλον από τους Γερμανούς που αιματοκύλισαν δύο φορές τον πλανήτη, χωρίς να βάλουν καθόλου μυαλό – αφού σήμερα απομυζούν αχόρταγα όλους τους εταίρους τους, ενώ επιτίθενται ύπουλα εναντίον της Ρωσίας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Analyst
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου