Πως η αναμονή για τον Ερχομό του Χριστού και το Τέλος του Κόσμου οδηγεί Χριστιανούς στην απάθεια

Στο άρθρο αυτό που είναι από το Faith and Heritage και αναφέρεται στη νοοτροπία των λευκών χριστιανών των ΗΠΑ, έγινε επεξεργασία ώστε να προσαρμοστεί κάπως στην ελληνική πραγματικότητα / ΚΟ  

Ένα από τα πιο έντονα και επίμονα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος Χριστιανισμός είναι η στάση της απάθειας μπροστά σε όλα αυτά τα οποία γίνονται. Κανονικά θα έπρεπε οι χριστιανοί είναι ιδιαίτερα ανήσυχοι και να βρίσκονται συνεχώς σε «θέση μάχης», καθώς αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στις δυτικές λευκές κοινωνίες αποτελούν συντονισμένα και σκληρά πλήγματα εναντίον τους. Καμία άλλη πίστη δεν έχει δεν έχει βρεθεί κάτω από τόσο μεγάλη επίθεση όσο αυτή των χριστιανών και μάλιστα μέσα στις δικές τους πάλαι ποτέ χριστιανικές πατρίδες. Η διάλυση της παραδοσιακής κοινωνίας, ο εξευτελισμός του θεσμού του γάμου, η γελοιοποίηση και ενοχοποίηση της χριστιανικής πίστης, η συστηματική πολεμική κατά των χριστιανών, η περιθωριοποίησή τους και η κλιμάκωση των χριστιανοφοβικών επιθέσεων, η ισλαμοποίηση της κοινωνίας και κυρίως η ραγδαία αλλοίωση του γηγενούς πληθυσμού και η εν εξελίξει αντικατάστασή του από ένα  αλλόφυλο και αλλόθρησκο πλήθος, είναι μερικά μόνο από αυτά τα πλήγματα.

Παρόλο που υποτίθεται ότι ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και της ενημέρωσης, οι περισσότεροι Χριστιανοί δεν κατανοούν πόσο τρομερά πράγματα έχουν γίνει στον κόσμο. Και αν κατανοούν, οι περισσότεροι από αυτούς δεν νοιάζονται. Οι περισσότεροι το έχουν ρίξει στον ύπνο εγκλωβισμένοι μέσα στην καθημερινότητά τους και στον καταναλωτικό τρόπο ζωής. Τα σπορ, οι κοσμικές διασκεδάσεις και η ενασχόληση με ανούσια πράγματα, έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικοί τρόποι απόσπασης της προσοχής από τους πραγματικούς κινδύνους που αντιμετωπίζει ο λευκός χριστιανός του οποίου ο πολιτισμός καταρρέει και διαλύεται γύρω του. Και μάλιστα κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο. Πολλές φορές από την άλλη, ακούς μόνο λόγια. Οι παραδοσιακές λευκές χριστιανικές κοινωνίες καταρρέουν και οι περισσότεροι ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ή κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και τους άλλους λέγοντας επανειλημμένα ότι «κάποια στιγμή» θα ξεσηκωθούν "και τότε θα.. και θα…" ή θαυματουργικά «κάποια στιγμή» "θα επέμβει ο Θεός και τότε θα… και θα…".

Το να είναι οι μη-χριστιανοί λευκοί απαθείς με τον εκτοπισμό τους θα ήταν πιο κατανοητό. Γιατί είναι οι χριστιανοί – οι παραδοσιακοί, όχι οι «μοντέρνοι» - εκείνοι που έχουν μια συνεκτική κοσμοθεωρία που αγκαλιάζει την παράδοση, νοηματοδοτεί την εθνική ταυτότητα και αντιστέκεται στο σύγχρονο multiculti zeitgeist. Αυτό που είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς είναι πώς οι λευκοί Χριστιανοί μπορούν να είναι τόσο αδιάφοροι για τη δική τους εκδίωξη. Κι όμως υπάρχουν Χριστιανοί που ενώ αναγνωρίζουν ότι οι τρέχουσες τάσεις είναι πράγματι ανεπιθύμητες ή ενοχλητικές, ότι κλιμακώνεται ένας πόλεμος εναντίον μας, βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες γιατί δεν πρέπει να «ταραζόμαστε». Μοιάζει σαν η απάθεια να ντύνεται με ένδυμα «πίστης». Σε πολλές περιπτώσεις υπαίτια για αυτήν την απάθεια είναι η άποψη ότι «…αφού αυτά έτσι κι αλλιώς θα γίνουν» ή «…αφού τα έχουν πει οι προφήτες και το έχει γράψει η Αγία Γραφή». Οπότε δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε από το να καθόμαστε ήσυχα και να περιμένουμε να γίνει ό,τι είναι «γραμμένο». Ο πιστός, με λίγα λόγια, καλείται να παρακολουθεί τις εξελίξεις και τα γεγονότα που έχουν άμεσο αντίκτυπο στην δική του ζωή και επιβίωση, σαν να βλέπει μια εκπομπή reality σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος του πλανήτη. Μια εκπομπή που όπου να’ναι θα τελειώσει.

Σε ένα μεγάλο κομμάτι του δυτικού χριστιανικού κόσμου ίσως υπάρχει και θεολογικό υπόβαθρο για αυτή την στάση. Είναι η προσκόλληση στη dispensationalist θεολογία, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο της απάθειας απέναντι στα σημερινά γεγονότα. Βλέπετε η θεωρία αυτή, εκτός του ότι θεωρεί τους Εβραίους ως τον εκλεκτό λαό του Θεού, στην εσχατολογία της υποστηρίζει την Αρπαγή των εκλεκτών πιστών.

 Για πολλούς, η πίστη σε μια επικείμενη Αρπαγή οδηγεί στην αδιαφορία τους για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των σημερινών τάσεων. Δεν ομολογούν βέβαια ότι είναι απαθείς, αλλά αυτό είναι. Πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Ιησούς Χριστός θα έρθει πολύ σύντομα και ότι θα γλυτώσει όλους τους αληθινούς Χριστιανούς από τα δεινά που έρχονται και από αυτή την τυραννία του Αντιχρίστου. Αυτοί οι Χριστιανοί δεν φοβούνται με την προοπτική οι λευκοί να αντικατασταθούν στις ιστορικές τους πατρίδες τους και ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, λόγω της πίστης τους ότι ο Ιησούς θα τους αρπάξει πριν ξεκινήσουν τα πραγματικά βάσανα. Φτάνουν στο σημείο κάποιοι τέτοιοι Χριστιανοί να δείχνουν σχεδόν χαρούμενοι έως και ενθουσιασμένοι (!) με την προοπτική της επικείμενης καταστροφής, αλλά και της διάλυσης της κοινωνίας, καθώς έτσι «αποδεικνύεται» ότι ο ερχομός του Χριστού είναι κοντά. Οι περισσότεροι από αυτούς τους Χριστιανούς πιστεύουν ότι ο κόσμος, όπως είναι σήμερα, αποτελεί απλά μια προσωρινή στάση στον δρόμο προς τον Ουρανό, είναι ένας κόσμος που τελικά θα καταστραφεί από τη φωτιά, οπότε γιατί να νοιαστούν. Αυτή η νοοτροπία σπρώχνει τους Χριστιανούς να αγνοήσουν τα σημερινά προβλήματα που αναπτύσσονται σε όλο τον κόσμο και στις δικές τους χώρες, επειδή ακριβώς πιστεύουν ότι θα αρπαχθούν πριν ξεκινήσουν τα μεγάλα ζόρια για την ανθρωπότητα. Το εσχατολογικό κομμάτι της Θεωρίας των Οικονομιών έχει επηρεάσει σοβαρά τον τρόπο που σκέφτονται πολλοί δυτικοί Χριστιανοί και στην ουσία τους οδηγεί σε μία απάθεια και μία μοιρολατρία. «Τι μας νοιάζει τι θα γίνει στην χώρα μας», σου λένε. «Το ξέρω ότι θα γεμίσει αλλοδαπούς. Ε και; Εγώ θα φύγω όπου να’ναι…».

Πολλοί βέβαια ισχυρίζονται ότι δεν είναι η θεωρία του dispensationalism που οδηγεί στην απάθεια των χριστιανών της Δύσης, η οποία θεωρία άλλωστε υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια και μάλιστα ξεκίνησε μέσα σε φονταμενταλιστικούς προτεσταντικούς κύκλους ως αντίδραση στον φιλελευθερισμό και την νεωτερικότητα, αλλά η σταδιακή αλλοτρίωση του φρονήματος από την επέλαση του λιμπεραλισμού και του πολιτιστικού μαρξισμού στην δυτική χριστιανοσύνη. Ας θυμηθούμε άλλωστε, ότι και σε χώρες που οι εσχατολογικές αυτές θεωρίες έχουν ελάχιστη απήχηση στον χριστιανικό κόσμο, τα ίδια φαινόμενα απάθειας παρατηρούνται. Ο Ρώσος αρχιερέας Dmitri Smirnov, κατήγγειλε πέρσι, ότι σε 30 χρόνια η Ευρώπη θα γίνει μουσουλμανική εξαιτίας της απάθειας των χριστιανών.

Αποτελεί πάντως ειρωνεία τεραστίου μεγέθους ότι την ίδια ώρα που οι λευκοί χριστιανοί έχουν πεισθεί (ή εξαπατηθεί) ότι δεν συνάδει με την χριστιανική πίστη να δείχνουν ενδιαφέρον για την επιβίωση της φυλής τους και την διατήρηση της δικής τους ταυτότητας, είναι χριστιανικό καθήκον να αγωνίζονται για την διατήρηση της ταυτότητας και την επιβίωση των Εβραίων και του Ισραήλ.

ΚΟ / από εδώ