Η δική μου "διαφορετικότητα" είναι πιο μεγάλη από την δική σου...

Η “Eurovision” είναι ένα χλιδάτο “gay” (ή “gay friendly”) πανηγυράκι και ένα «φαντασμαγορικό» (κιτς) τελετουργικό προώθησης του πυρήνα της νεοταξικής ατζέντας. Στην προκειμένη περίπτωση, της ατζέντας που προσπαθεί να πείσει τον Ευρωπαίο μαζάνθρωπο ότι το δόγμα του "celebrate diversity" είναι το μόνο που μπορεί να τον "σώσει". Ως εκ τούτου δεν χρειάζονται πολλά σχόλια. 

Έλα όμως που πολλές φορές οι ίδιοι οι πιστοί ή οι πιο χαμηλόβαθμοι εκπρόσωποι της θρησκείας του «δικαιωματισμού» μπλέκουν τα μπούτια τους και δεν χρειάζονται οι κακοί «ρατσιστές», «ομοφοβικοί» κλπ να τους χαλάσουν το πάρτι και να απομυθοποιήσουν το νεοταξικό τους αφήγημα/παραμύθι περί «διαφορετικότητας». Τα καταφέρουν μια χαρά και μόνοι τους να αυτογελοιοποιηθούν. Για να σκάσει μια φούσκα δεν χρειάζονται πολλά. Αρκεί μια καρφίτσα. Καμιά φορά αρκεί και μια τσιρίδα… 

Στον πανηγυράκι αυτό δεν διαγωνίζονται τραγούδια. Χρειάζονται βέβαια και αυτά, απλώς μόνο για να «ντύνουν» το τελετουργικό. Διαγωνίζονται πολλές «διαφορετικότητες». Όποιος έχει την καλύτερη ή την μεγαλύτερη «διαφορετικότητα» κερδίζει. Είδαμε λοιπόν και πάλι πολλές «διαφορετικότητες». Η αγωνία ήταν ποια θα κέρδιζε. Η «διαφορετικότητα» της (πάλαι ποτέ «αυστηρής» καθολικής) Ιρλανδίας με τους “gay” να χορεύουν και να χαριεντίζονται; Η «διαφορετικότητα» της Γαλλίας με το τραγούδι για το «δράμα των προσφύγων»; Η «διαφορετικότητα» της Αυστρίας με τον έγχρωμο Αυστριακό; (Μετά τον μουστακαλή με το φουστάνι, πολύ φτωχή επιλογή ομολογώ). Η «διαφορετικότητα» της Ολλανδίας με τον λευκό «country-ροκά» κακέκτυπο του μεγάλου Stevie Ray Vaughan και τους ημίγυμνους μαύρους που χτυπιόντουσαν χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τον λόγο; Ή μήπως η «διαφορετικότητα» της Κύπρου με την «καυτή» Αλβανίδα αοιδό; Ειλικρινά το πιστεύω (χωρίς πλάκα), ότι εάν οι promoters της είχαν κάνει σημαία τα «ρατσιστικά» σχόλια που δέχτηκε η συμμετοχή της, (ας φόραγε κι ένα t-shirt που να έγραφε "no to racism", αντί για ολόσωμη φόρμα), θα είχε περισσότερο τύχη. Γιατί εδώ δεν ισχύει το «αν έχεις τύχη διάβαινε», αλλά το «εάν έχεις περισσότερη διαφορετικότητα από τον άλλον διάβαινε». Εδώ είδατε, ότι με την «διαφορετικότητα» έπαιξε και το «κακό πρόβατο» της ευρώπης, η Ρωσία με την κοπέλα με την αναπηρία, αλλά οι ιεράρχες της θρησκείας της diversity δεν συγκινήθηκαν. Η «διαφορετικότητά» της ήταν πολύ light, δεν ήταν «βαριά». Εάν αντί για απλή λευκή ετεροφυλόφιλη ξανθιά ρωσίδα είχε επιλέξει και κάτι άλλο (ή είχε αφαιρέσει κάτι από την μη πολιτικά ορθή ταυτότητά της) μπορεί να έπαιρνε καλύτερη θέση. Αλλά μέχρι εκεί. Για πιο πάνω δεν έχει.    

Και ήρθε το βαρύ όνομα της «διαφορετικότητας» με την συμμετοχή του Ισραήλ (πανάρχαια ευρωπαϊκή χώρα…). 

Ισραήλ, τραγούδι για το “#Me too” ("φεμινιστικό κίνημα κατά της σεξουαλικής κακοποίησης") και την “female empowerment”, παραπανίσια κιλά και το κίνημα του “fat acceptance” (νέο και βαρύ χαρτί «διαφορετικότητας»), τι άλλο θέλετε; Φαβορί εκ των προτέρων.

Κι όμως. Πολύ γρήγορα ξέσπασαν οι μουρμούρες. Όχι από το άλλο στρατόπεδο (των «κακών»). Αλλά από εκείνο που προωθεί με μανία την θρησκεία της «διαφορετικότητας». Γιατί είναι αυτής της θρησκείας όλοι οι παραπάνω μικρούληδες "θεοί" τους οποίους λανσάρει η liberal/αριστερή/νεοταξική προπαγάνδα που σαρώνει τις δυτικές κοινωνίες.

“Next time in Jerusalem” φώναξε στο πλήθος η νέα βασίλισσα της Eurovision, η Ισραηλινή Netta Barzilai, καλώντας τους θεατές, όπως αναφέρει το Russia Today, να δουν τον διαγωνισμό του επόμενου έτους στην κατεχόμενη Ιερουσαλήμ, όχι στη διεθνώς αναγνωρισμένη ισραηλινή πρωτεύουσα, το Τελ Αβίβ.

Ας σημειωθεί ότι είχε συμφωνηθεί το Ισραήλ να είναι η μόνη χώρα που εάν νικούσε, δεν θα έλεγε το όνομα της πρωτεύουσάς της! Έπρεπε να πει σκέτο "του χρόνου στο Ισραήλ". Η Barzilai δεν τήρησε αυτή την συμφωνία. 

Η δήλωση της Barzilai, θεωρήθηκε «πολιτικού περιεχομένου» και εξαιρετικά πολωτική.

"Σας ευχαριστώ πολύ που επιλέξατε τη διαφορά, σας ευχαριστώ πολύ για την αποδοχή των διαφορών μεταξύ μας ... Αγαπώ τη χώρα μου, την επόμενη φορά στην Ιερουσαλήμ!" δήλωσε η τραγουδίστρια.

Αμέσως ορισμένοι απογοητευμένοι πιστοί της θρησκείας της «διαφορετικότητας» έσπευσαν να επισημάνουν ότι η Barzilai πρόδωσε το μήνυμα / δόγμα της «αποδοχής» και της “diversity”, κάνοντας λόγο για δήλωση που μοιάζει με προπαγάνδα του ισραηλινού κράτους.

"Πώς μπορεί η Eurovision να γιορτάζει την "ποικιλομορφία" και την "ένταξη" όταν λίγο πιο πέρα Παλαιστίνιοι πυροβολούνται στο κεφάλι; Η Eurovision πρόκειται να γίνει πολύ άσχημη", έγραψε ένας χρήστης Twitter.

Πολλοί βρήκαν ότι η Barzilai είχε υπηρετήσει στο ισραηλινό ναυτικό ως τμήμα της υποχρεωτικής στρατιωτικής της θητείας. Άλλοι παραπονέθηκαν ότι εφόσον το Τελ Αβίβ είναι η επίσημα αναγνωρισμένη πρωτεύουσα του Ισραήλ, το αρχικό σχέδιο κατανομής του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη προέβλεπε την Ιερουσαλήμ να τεθεί υπό διεθνή διακυβέρνηση, και η Ιερουσαλήμ είναι μια πόλη αναγνωρισμένη ως Corpus Separratum από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Barzilai θα πρέπει να αποκλειστεί για παραβίαση των κανόνων του διαγωνισμού λόγω προώθησης ενός σαφούς πολιτικού μηνύματος.

Ας μην θεωρηθεί τυχαία η δήλωση της Barzilai με την πρόσφατη απόφαση του Donald Trump να μεταφέρει την Πρεσβεία των ΗΠΑ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.

Ισραηλινοί «ακτιβιστές» που υποστηρίζουν το κίνημα BDS [Boycott, Divestment, Sanctions] κατά της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών και της καταπίεσης των Παλαιστινίων από το Ισραήλ «επιτέθηκαν» στην Barzilai ακόμη και πριν "προσκαλέσει" τους φαν της Eurovision στην Ιερουσαλήμ.

Σε δημοσίευσή τους στο Facebook, ισχυρίστηκαν ότι η Barzilai, ως τμήμα ενός συγκροτήματος του ισραηλινού ναυτικού, τραγούδησε σε στρατιώτες που αργότερα συμμετείχαν στην επιχείρηση Protective Edge επτά εβδομάδων στη Γάζα, που είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν περισσότεροι από 2.000 κάτοικοι και περισσότεροι από 10.000 τραυματίες το διάστημα μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου 2014.

"Το τραγούδι του Ισραήλ στην Eurovision με τον τίτλο"Toy" και αφορά την «ενδυνάμωση των γυναικών» και την «κοινωνική δικαιοσύνη», δεν αναφέρεται στις σφαγές του Ισραηλινού Πολεμικού Ναυτικού στη Γάζα ούτε επιδιώκει να ενδυναμώσει τις γυναίκες των ανοιχτών φυλακών της Γάζας", έγραψαν.

Kάποια μικρότερης έντασης παράπονα ακούστηκαν για το ένδυμα της ισραηλινής που αποτελούσε "cultural appropriation", καθώς ήταν "κλεμμένο" από μία ξένη κουλτούρα, αυτή της Ιαπωνίας.

Την επόμενη φορά οι διαφορετικότητες πρέπει να ελεγχθούν καλύτερα. Για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο να έχουμε "εκ των έσω" γκρίνιες. Και για να μην κλονισθεί η θρησκεία της diversity. Γιατί πάντα σε αυτόν το «διαγωνισμό» θα υπάρχει μια «διαφορετικότητα» που, πώς να το κάνουμε, θα είναι μεγαλύτερη από την άλλη. Μπορεί και λίγο πιο «εκλεκτή».

ΚΟ