Η πόλη των ΗΠΑ που για 81 χρόνια δεν γιόρταζε την «4η Ιουλίου»

Από τον Μάιο μέχρι τις αρχές Ιουλίου του 1863, το Βίκσμπεργκ (Vicksburg) του Μισισιπή, μια στρατηγικά σημαντική πόλη στον ποταμό Μισισιπή, πολιορκήθηκε από τις ομοσπονδιακές δυνάμεις υπό τη διοίκηση του στρατηγού Οδυσσέα Γκράντ και από ένα στόλο κανονιοφόρων στον ποταμό που διοικούσε ο ναύαρχος των Βορείων David Porter. Η πόλη ήταν περιτριγυρισμένη από τις απομακρυσμένες γραμμές άμυνας των Νοτίων, αλλά οι δυνάμεις της Ένωσης έκαψαν την ίδια την πόλη, η οποία ήταν γεμάτη από πολίτες, που έντρομοι έσκαψαν σπηλιές στους λόφους του Vicksburg για να προστατευθούν από τον βομβαρδισμό των κανονιοφόρων.

Η πολιορκία διήρκεσε 47 ημέρες, μέχρις ότου η πόλη και οι υπερασπιστές της άρχισαν να λιμοκτονούν και τελικά αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Ο στρατηγός των Νοτίων John C. Pemberton, παραδόθηκε στις 4 Ιουλίου 1863. Έτσι ήταν τόσο πικρά τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις του λαού του Vicksburg, ώστε δεν γιόρτασαν την εορτή της Ημέρας της Ανεξαρτησίας για τα επόμενα 81 χρόνια (η 4^η Ιουλίου εορτάσθηκε ξανά  το 1945).

Στο βιβλίο του “Vicksburg 1863”, που δημοσιεύτηκε το 2010, ο ιστορικός Winston Groom σημείωσε τα εξής: «Από το ποτάμι, τα πλοία του Porter βομβάρδιζαν συνεχώς τα περίχωρα της πόλης, ενώ την πόλη χτυπούσε ασταμάτητα το πολεμικό πυροβολικό του Grant. Το συγκλονιστικό ήταν ότι μεγάλο μέρος των οβίδων του ναυτικού σκόπιμα απευθυνόταν στους πολίτες».

Η Mary Longborough, κάτοικος του Vicksburg, κρατούσε ένα ημερολόγιο που αργότερα δημοσιεύτηκε ως «Πως έζησα στις σπηλιές στο Vicksburg» ("My Cave Life in Vicksburg"). Οι αναφορές αυτοπτών μαρτύρων μαρτυρούν πολλά επεισόδια που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης:

"Ένα νεαρό κορίτσι, που είχε αποκάμει στο σπήλαιο, έτρεξε βιαστικά στο σπίτι στο διάστημα που οι βόμβες έπεφταν αραιά. Κατά την επιστροφή, ακούστηκε μια έκρηξη κοντά της - μια άγρια ​​κραυγή και έτρεξε να βρει την μητέρα της, στην οποία και κρύφτηκε σαν τραυματισμένο περιστέρι, με το αίμα της να ρέει πάνω στο καλοκαιρινό φόρεμά της από το τραύμα που προκλήθηκε στα πλευρά της από το κομμάτι μιας οβίδας".

"Ένα απόγευμα, μέσα στην αναμπουμπούλα και τις εκρήξεις των οβίδων, ακούστηκαν κραυγές και ουρλιαχτά – ήταν οι κραυγές των γυναικών για τις οβίδες που έσκαγαν. Ένα αγόρι που το έλεγαν George ... διαπίστωσε ότι ένας νέγρος είχε θαφτεί ζωντανός μέσα σε μια σπηλιά. Έτρεξαν όλοι και προσπάθησαν να τον βγάλουν, αλλά όταν τα κατάφεραν, ο άτυχος άντρας είχε μόλις πεθάνει. Η σύζυγός του και οι συγγενείς του γέμισαν τον αέρα με τις κραυγές τους".

 

"Ένα μικρό νεγράκι, που έπαιζε στην αυλή, βρήκε μια οβίδα και καθώς ασυνείδητα την γύριζε, αυτή έσκασε μέσα σε μία τρομερή έκρηξη. Ένα λευκό σύννεφο καπνού ακολούθησε, και μετά φάνηκαν τα υπολείμματα μιας ζωής που η καρδιά της μητέρας περίμενε πως και πως να χαρεί».

ΚΟ / πηγή