Οι Ελίτ της Ήττας

Τρίτη, 29 Μαΐου 2018

Στις 8 Φεβρουαρίου 2005, η Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, τότε πρόεδρος της Βουλής, προσφωνώντας τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, είπε: “....Τα Εθνικά σύνορα και ένα μέρος της Εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης...”.

Οι Ελίτ της Ήττας

Αρνησιπάτριδες και Αρνησίθρησκοι

“...ούτω την χώρα νέμεται

η στρατιά της ήττης,

του λαού την απόφασιν,

άτεγκτον, φοβεράν,

περιφρονούσα.”

(Κώστας Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες, 1927)

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Πριν δεκατέσσερα χρόνια, το 2004, προειδοποιούσαμε, παρά την ευφορία των ημερών και με αφορμή τις εξελίξεις στο Κυπριακό (σχέδιο Ανάν), ότι η περιβόητη “ελληνοτουρκική φιλία”, την οποία υιοθετούσε το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο ήταν ένα φληνάφημα, ότι οι Τούρκοι γαλονάδες και το βαθυκράτος στοχεύουν πάντα στο Αιγαίο και την οριστική άλωση της Κύπρου και, τέλος, ότι δεν υπάρχει καμμία σιγουριά με την “ευρωπαϊκή πορεία” της Τουρκίας. Κατά την ίδια χρονιά, που ήταν και εκλογική, μέσα στον ορυμαγδό των “εκτάκτων” και “αποκλειστικών” προεκλογικών παραθύρων, πέρασε “στο ντούκου” μια κουβέντα του απερχόμενου πρωθυπουργού που είχε πολύ ψαχνό: “Εγώ είμαι τσακάλι”, είχε πει ο Σημίτης, “και αν πιαστώ στο δόκανο, τότε θα κόψω μόνος το πόδι μου και θα ξεφύγω”. Αυτά ειπώθηκαν μερικές εβδομάδες πριν την παραίτησή του, λίγο πριν στήσει ο ίδιος το επικοινωνιακό τρυκ για να τραβηχτεί πίσω από το αδιάφανο πέπλο που συγκαλύπτει την πολιτική πραγματικότητα στην χώρα μας.

ΠΗΓΗ http://pylitonfilon.blogspot.com/2018/05/blog-post.html#more

Ποιο είναι αυτό το δόκανο; Και τι συμβαίνει πίσω από το πέπλο; Τα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, και όσα έγιναν, επέτρεψαν στους περισσότερους Έλληνες να δουν και να καταλάβουν πολλά, έστω και σαν Επιμηθείς... Χρειάστηκε άλλος ένας πρωθυπουργός να αποχωρήσει “οικειοθελώς”, με το πιστόλι στον κρόταφο, ώστε να έρθει ο “κατάλληλος” εκτελεστής της χώρας για να βρεθούμε χειροπόδαρα δεμένοι “χωρίς κωλυσιεργίες”, και με την συμπαιγνία όλης της εγχώριας ελίτ, σε μια μακροχρόνια πορεία αποσάρθρωσης και καταστροφής.

Καινούργιες απειλές, παλιές μεθοδεύσεις

Για να φθάσουμε στη σημερινή αίσθηση ότι “έρημος εστίν ο τόπος” και ότι η Ελλάδα βρίσκεται ακυβέρνητη στον διεθνή γεωπολιτικό ωκεανό, προηγήθηκαν πολλά επεισόδια ενός εσωτερικού πολέμου για να υπονομευθούν οι περισσότεροι συντελεστές ισχύος της χώρας (στην οικονομία, τον πολιτισμό, την άμυνα) και να καμφθεί το εθνικό φρόνημα του ελληνικού λαού. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους, και οι ευθύνες των μεταπολεμικών ελίτ είναι καταφανείς. Εγκλωβισμένες ...“στον δρόμο που χάραζε” το ΝΑΤΟ, η ΕΟΚ, η ΟΝΕ, η ΕΕ, τα Μνημόνια χάραξαν τελικά την εποχή της ηττοπάθειας, του ενδοτισμού και του εθνομηδενισμού. Ας θυμηθούμε μερικά τρανταχτά παραδείγματα:

• Με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923), η Τουρκία είχε παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση στην Κύπρο, όμως η ελληνική πολιτική ηγεσία την ξανάβαλε στο παιχνίδι, με την υπογραφή της στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου (1959), αναγνωρίζοντάς την ως “εγγυήτρια δύναμη”. Η κοντόφθαλμη ελίτ θριαμβολογούσε, μάλιστα, γι' αυτό το γεγονός. Έκτοτε τα πράγματα οδηγούσαν νομοτελειακά στην εφαρμογή του διχοτομικού σχεδίου στην Κύπρο, που ευνοούσε όλη η “σύμμαχος” Δύση και η πλειονότητα της εδώ πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας, οι ευθύνες της οποίας για την προδοσία του 1974, την εισβολή και κατοχή επί 44 χρόνια στην Κύπρο ουδέποτε αποδόθηκαν. Τα στοιχεία για τα “μυστήρια” της μεταπολίτευσης ποτέ δεν βγήκαν στην επιφάνεια.
• Με βάση το ανεδαφικό στην ουσία δόγμα του “Από Βορράν Κινδύνου” μετά τον Εμφύλιο, οι πολιτικές ηγεσίες ανέχτηκαν, για να μην πούμε ότι υποδαύλισαν, τον εκτουρκισμό της μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη, δεν αντέδρασαν -έστω και με συμβολική προσφυγή στον ΟΗΕ- απέναντι στον βίαιο αφελληνισμό της Ίμβρου και της Τενέδου, ούτε έκαναν τίποτα ώστε ν' αποτρέψουν την εξόντωση του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης.
• Επιπλέον, ούτε για “την τιμή των όπλων” δεν επιχειρούσαμε για δεκαετίες να διεθνοποιήσουμε το ζήτημα των Γενοκτονιών (Ποντίων και Μικρασιατών) για να είμαστε αρεστοί στους νατοϊκούς “συμμάχους” μας.
• Με τα διάφορα επεισόδια τύπου “Χόρα”, “Σισμίκ” κ.λπ. διολισθαίναμε συνεχώς σε υποχωρήσεις στο Αιγαίο, στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και μετά το “Νταβός” (1988) παραιτηθήκαμε αμαχητί του δικαιώματος ερευνών για πετρέλαιο σε ολόκληρο το Αρχιπέλαγος.
• Μετά τα Ίμια, οι πολιτικές ηγεσίες έχουν δεσμευθεί, με ευθύνη της τότε κυβέρνησης, στο καθεστώς των “γκρίζων ζωνών” με την προτροπή “φίλων” και “συμμάχων”... ευχαριστώντας μάλιστα τους Αμερικανούς γι' αυτό. Στην συνέχεια, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, παραχωρήσαμε στην Τουρκία το καθεστώς υποψήφιας για ένταξη στην ΕΕ χώρας.

Σήμερα, μέσα σ' ένα εξίσου παράλογο σκηνικό, είναι έτοιμοι να χαρίσουν την Μακεδονία προκειμένου να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Μάλιστα, οι “πολιτικοί διαφωτιστές”, νεοφιλελεύθεροι και αριστεροί, στην υπηρεσία του Βερολίνου, του ΝΑΤΟ και των υποδείξεων Νίμιτς, προκρίνουν την “ευκαιρία για λύση” του Μακεδονικού ως μείζονα μάχη κατά του εθνικισμού!

Θέλουν, όπως φαίνεται από σωρεία σχετικών δημοσιευμάτων, να δημιουργήσουν τετελεσμένα αλλαγής εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων μετά την αναθεώρηση της ιστορίας στα βιβλία και τις συνταγματικές αλλαγές που έγιναν και θα γίνουν.

Το ιδεολόγημα της ήττας που υπηρετούν σύσσωμες οι ελίτ, ανθυπο-ελίτ καθώς και η ψευτο-ελίτ των “ιντελιγκέντσηδων” -όπως τους αποκάλεσε ο Μίκης- είναι η λογική του “ευρωπαϊκού τόξου”, του αντιλαϊκισμού και των μεταρρυθμίσεων (βλ. ξεπουλήματος). Όλα αυτά, βέβαια, μπορεί ν' ακούγονται όμορφα, με το κατάλληλο πασπάλισμα της μιντιακής πλύσης εγκεφάλου, αλλά στην πράξη δρουν κατά του αληθινού λαϊκού αισθήματος και των πραγματικών συμφερόντων του έθνους.

Είναι χαρακτηριστική της κατάστασης η προ διετίας κυνική δήλωση του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ στο CNN, ότι “η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να καταρρίψει τουρκικά μαχητικά, καθώς δεν είναι κυρίαρχο κράτος”... Ανάλογη στάση κράτησε ο ίδιος και το ΝΑΤΟ στο θέμα των δύο συλληφθέντων στρατιωτικών στον Έβρο: “Βρείτε τα μόνοι σας”.

Με αυτή την ιδεολογική νάρκωση και την ανικανότητα να σχεδιασθεί μια ρεαλιστική, εθνική στρατηγική οδηγηθήκαμε στην τωρινή κατάντια, να μας απειλεί ο ψευτο-Σουλτάνος με ...“σαλαμούρα” και να αντιδρούμε υποτονικά χωρίς καμμία αξιοπρέπεια και αληθινό ένστικτο επιβίωσης.

Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Κοτζιάς είχε γράψει ότι: “Ούτε υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος, πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου” (Πολιορκία, 1953). Η ιστορία το αποδεικνύει με την Μικρασιατική καταστροφή, τον Εμφύλιο, την προδοσία της Κύπρου (1960, 1974) κ.λπ. Ο συνεπώνυμός του, σημερινός υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς φαίνεται να το αγνοεί...

Θερμοκήπιο αυταπατών

Από την δεκαετία του '60, όταν οι “εθνικόφρονες” ηγεσίες πανηγύριζαν για την “ανεξαρτησία” της Κύπρου, μέχρι τα πρόσφατα διεθνιστικά κρεσέντο για “ανοιχτά” και “ευρωπαϊκά” σύνορα, ή την καλλιεργούμενη ευπιστία ότι θα έρθουν… οι «στόλοι» της Total και της Exxon για να μας σώσουν, βομβαρδιζόμαστε διαρκώς με καθεστωτικές αυταπάτες προκειμένου να μην μπορούμε να διαφεντεύουμε τις ζωές μας, τον τόπο μας και το μέλλον μας.

Τώρα, οι επιθετικές αμφισβητήσεις της Νεο-Οθωμανικής Τουρκίας και το δόγμα των 2 ½ πολέμων, μαζί με τις εδαφικές αλλαγές που προωθεί το ΝΑΤΟ -πάνω στο μοντέλο της Σερβίας και της Συρίας-, έκαναν θρύψαλα τον τεχνητό εφησυχασμό που επέβαλε η καλολαδωμένη μηχανή του μιντιακού πολέμου.

Ο ηλεκτρονικός έλεγχος της ψυχικής διάθεσης και της πολιτικής συμπεριφοράς του ελληνικού πληθυσμού ήταν μια από τις βασικές παραμέτρους των όσων ζούσαμε: ένας ανελέητος πόλεμος για την εκμηδένιση κάθε τι ελληνικού.

Είναι ενδεικτικό το παράδειγμα της κατάληψης πολλών πανεπιστημιακών θέσεων από εκπροσώπους της εθνομηδενιστικής σχολής, που πρωτοστάτησαν στην πολυπολιτισμική αναθεώρηση της ιστορίας, στην εκστρατεία υπέρ της ΟΝΕ, στο “Μένουμε Ευρώπη” και στην στήριξη των τελεσιγράφων των τραπεζιτών μετά τα μνημόνια.

Το ποια είναι και πώς «διαμορφώθηκε, με όρους καρριέρας» αυτή η «ελίτ» που εμφανίζει μια «εκπλήσσουσα σύγκλιση» με κάθε νεοταξικό εγχείρημα, περιγράφει ο καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς: «Διαπλέχθηκε η “ελίτ” με πρόσωπα από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, κατέληξε να είναι ένα ποτ-πουρί διασημοτήτων που ανήκουν στις πιο αντιθετικές πολιτικές παρατάξεις – από τη “συνασπισμένη” Αριστερά ώς τον ακραίο Νεοφιλελευθερισμό. Εμφανίζουν όμως μιαν εκπληκτικά πειθαρχημένη ομογνωμία όταν πρόκειται για ιδεολογικές θέσεις του ΝΑΤΟ (τουλάχιστον όπως τις εξέφρασε ο πολύς Χάντινγκτον) και της στρατηγικής των ΗΠΑ.

Ήταν και είναι όλοι τους υπέρμαχοι του Σχεδίου Ανάν. Όλοι τους φανατικά αντι-Σέρβοι. Όλοι υπέρ του αδιάλλακτου χωρισμού Εκκλησίας και κράτους. Υπέρ της απάλειψης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Υπέρ των οποιωνδήποτε παραχωρήσεων προς την Τουρκία. Υπέρ της “διόρθωσης” των σχολικών βιβλίων της Ιστορίας ώστε να μην “προκαλούνται” οι Τούρκοι. Όλοι τους υπερασπίζουν τα “δίκαια” του κράτους των Σκοπίων και χλευάζουν την ευαισθησία των Ελλήνων για το όνομα “Μακεδονία”. Όλοι φανατικά υπέρμαχοι των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Κ.λπ., κ.λπ.». (Χρήστος Γιανναράς, Καθημερινή, 11/02/2007)

Όσο για την αλλοπρόσαλλη και καταστροφική στάση της εγχώριας μαρξιστικής Αριστεράς στο “Μακεδονικό” υπάρχει η σημαντική αναφορά ενός σπουδαίου Έλληνα διανοούμενου και στελέχους του κομμουνιστικού κινήματος, του ιστορικού Γιάννη Κορδάτου, ο οποίος, όταν το ΚΚΕ υιοθέτησε την γραμμή για την αυτονόμηση της Μακεδονίας, αντιτάχθηκε στην απόφαση αυτή και αποχώρησε από το κόμμα. Στην σχετική αναφορά που έκανε προειδοποιούσε, μάλιστα, ότι η εξτρεμιστική αυτή θέση θα αποδεικνυόταν καταστροφή για τους κομμουνιστές στην Ελλάδα γιατί από πρωτοπορία του εργαζόμενου λαού θα τους μετέβαλε σε αποσχιστική δύναμη των “σλαβομακεδόνων” χωρίς καν αυτοί να το ζητήσουν... Το κείμενο του Κορδάτου περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Βλάσση Καραβά για το ΚΚΕ και το Μακεδονικό (εκδόσεις Εκάτη, 2004) με τον τίτλο “Γιώργος Νίκολης, η μαρτυρία για ΚΚΕ και Μακεδονικό”. Η ιστορία δικαίωσε τον Κορδάτο καθόσον η αδυναμία ανάπτυξης ενός υπολογίσιμου, αριστερού, επαναστατικού κινήματος στην χώρα μας σε όλη την διάρκεια του μεσοπολέμου είχε τις ρίζες της στην θέση για την Μακεδονία, η οποία θεωρείτο “αντεθνική” και απωθούσε πολλούς Έλληνες που θα ήθελαν να ενταχθούν σ' αυτό τον χώρο. Μόνο μετά την γερμανική κατοχή και την ίδρυση του ΕΑΜ η πατριωτική στάση του ΚΚΕ επέτρεψε σε πολλούς διανοούμενους να προσχωρήσουν στις τάξεις του. Αυτό είναι χαρακτηριστικό του πόσο δίκιο είχε ο Κορδάτος στις επισημάνσεις του.

Και καταλήγει ο Γιάννης Κορδάτος: “Επειδή οι απόψεις μου δεν έγιναν δεκτές κατά το Συνέδριο του κόμματος που έγινε μυστικά τον Οκτώβριο του 1924, αποχώρησα από το κόμμα γιατί έβλεπα πως είχαν επικρατήσει οι εξτρεμιστές που οδηγούσαν το κόμμα στην καταστροφή και εξάρθρωσή του...” (από τις σελίδες 21-23 του ως άνω βιβλίου).

Οι σημερινοί αντίστοιχοι “εξτρεμιστές” της εθνο-διάλυσης είναι αυτοί που, όπως έγραψε ο συνθέτης Ηλίας Ανδριόπουλος στην επιστολή συμπαράστασης στον Μίκη Θεοδωράκη, “Τους μιλάς για πατρίδα και καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν, γιατί την μισούν. Λοιδορούν και συκοφαντούν ως εθνικιστές τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, εσένα, τον Χατζηδάκι, περιφρονούν, διακωμωδούν την παράδοση, τη μνήμη, την ιστορία, την αρχαία σκέψη, τα πάντα”.

Οι σύμμαχοι-κατακτητές...

Εδώ και καιρό λέγαμε ότι οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ είναι τυχοδιωκτικές, χωρίς τσίπα, χωρίς αίσθηση ιστορίας και κοινωνίας, αλλά η ευρωαριστερά τα θεωρούσε τραβηγμένα και έσχιζε τα ιμάτιά της για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Τελικά υποτάχτηκε στους οικονομικούς δολοφόνους...

Πού είναι τώρα οι περίφημοι “εταίροι” της γερμανοκρατούμενης ΕΕ που μας θέλουν μόνο σαν “μπανανία” της Ευρώπης; Η Φράου Μέρκελ υποδέχεται σαν “αδελφό Μακεδόνα” τον απερίγραπτο Ζάεφ και μας συνιστά “να τα βρούμε” με τον ψυχοπαθή Ερντογάν. Όλοι κρατούν αποστάσεις και η γαλλική Le Monde γράφει ότι ζητάμε βοήθεια, οι Έλληνες, και παίρνουμε μόνο ευχές!

Νατοϊκοί, Βρυξελλιώτες και ΟΗΕδες, κάτι αστεία πρόσωπα σαν τον Τουσκ και τον Γκουτιέρες, εμφανίζονται μόνο σαν “Τρόϊκα” της χρεοκρατίας και της οικονομικής κατοχής.

Όχι απλώς δεν συμπαρίστανται στα ελληνικά δίκαια αλλά δίνουν στην Άγκυρα συνεχή οικονομική και διπλωματική στήριξη, κι αυτό η διακομματική ελίτ του ενδοτισμού αρνείται να το δει.

Όμως, όσοι λαοί αρνούνται την ιστορία τους, είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν σε χειρότερη μορφή, μάλιστα.

Στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής, τον ίδιο ρόλο έπαιξε ο τότε «ελληνικός» τύπος των δωσιλογικών συγκροτημάτων... Πόνταραν στην παραπλάνηση και στον φόβο για να κάμψουν το αντιστασιακό φρόνημα του ελληνικού λαού, όπως δείχνουν τα παρακάτω αποσπάσματα ενός σχετικού δημοσιεύματος με τίτλο «Να προσγειωθώμεν», της 18^ης Ιουνίου 1941 (77 χρόνια πριν), που καλούσε τους Έλληνες να αρνηθούν τον «ανόητον» πατριωτισμόν τους και το πνεύμα της Αντίστασης για να ενσωματωθούν στον «κοινό ευρωπαϊκό χάρτη», αλλιώς διακυβεύεται «αυτή ταύτη η ύπαρξίς μας»:

«Αι περιστάσεις τας οποίας διέρχεται σήμερον η Ελλάς, εις την δύσκολον αυτήν καμπήν της Ευρωπαϊκής ιστορίας, είναι εξαιρετικαί. Όλαι αι εκδηλώσεις της ζωής μας έχουν καταφανή τα δείγματα μιας πρωτοφανούς κρίσεως...

»Δεν είναι καιρός δια μεμψιμοιρίας ούτε αι στιγμαί επιτρέπουν παρανοήσεις. Η θέσις μας είναι σαφής: Η Ελλάς του κ. Μέχρις Εσχάτων [σ.σ.: εννοεί το Έπος του ΟΧΙ] ετάφη μετά μια συντριπτικήν ήτταν. Εις την θέσιν της εγεννήθη η Ελλάς του «ζωτικού χώρου της Ιταλίας». Η πρώτη όζει πτωμαΐνης. Η δευτέρα έχει την δρόσον μιας νέας ζωής. Ας την αγκαλιάσωμεν σφιχτά. Ίσως με την νέαν τάξιν πραγμάτων ατενίσωμεν καλύτερας ημέρας. Ίσως εξέλθομεν εκ της δεινής θέσεως εις την οποίαν ευρεθήκαμεν την επομένην της στρατιωτικής καταρρεύσεως. Ίσως μας δοθούν τα μέσα να ζήσωμεν…

»Το επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον μας. Διατί, λοιπόν, να διακυβεύωμεν το παν, αυτήν ταύτην την ύπαρξιν μας, εις ανοήτους εκδηλώσεις κατ’ εκείνων οι οποίοι είναι σε θέσιν σήμερον να μας δώσουν χείρα βοηθείας; [δηλ. οι κατακτητές...]

» Οφείλομεν να προσγειωθώμεν. Άλλως ας πάρωμεν σφουγγάρι και ας σβύσωμεν εκ του Ευρωπαϊκού χάρτου και την Ελλάδα και την ιστορίαν και τα ιδανικά μας...».

Τάχουμε δώσει όλα στην Δύση, ακόμα και την ψυχή μας θέλουν να πάρουν, και την κρίσιμη στιγμή που διακυβεύονται τα ζωτικά μας συμφέροντα στο Αιγαίο, την ΑΟΖ, τον Έβρο και την Κύπρο αυτοί δεν βγάζουν τσιμουδιά. Αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι είναι πάντα “Έμποροι”, στο DNA τους είναι η λεηλασία, και ότι δεν πρόκειται ποτέ ν' αφήσουν την Τουρκία των 80 εκατομ. πελατών τους, ακόμα κι αν χρειαστεί να ανατρέψουν τον Ερντογάν.

Η αποδόμηση όλων των αυταπατών που έσυραν την χώρα στον αργό θάνατο και η εγκατάλειψη των εκτός τόπου και χρόνου ιδεολογημάτων είναι επιτακτική, έστω και καθυστερημένα, μπροστά στην αναβαθμισμένη τουρκική επιθετικότητα. Ο Τούρκος δεν αντιμετωπίζεται με την υστέρηση κατανόησης της κατάστασης, την έλλειψη στρατηγικού στόχου και την λάθος αντίληψη περί φίλιων δυνάμεων. Αυτά είναι τα θανάσιμα αμαρτήματα της “ελίτ της ήττας” που, ανίκανη να αντιδράσει ή ενεργώντας με δόλο, συνιστά στρατηγική ψυχραιμία απέναντι στην ...“νευρική” Τουρκία.

Άλλωστε, από τους πρώτους χρόνους της παρουσίας τους στην περιοχή μας, από τον Οσμάν έως και τον Μωάμεθ τον Πορθητή, οι Οθωμανοί (Οσμανλήδες) κατάφερναν να εδραιωθούν στον χώρο της άλλοτε τρανής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας χάρη στην συνεργασία των Ελλήνων (Βυζαντινών) που πέρναγαν στο πλευρό τους με αντάλλαγμα θέσεις, αξιώματα ή και την ίδια την ζωή τους. Η δυναμική και πρωταγωνιστική παρουσία των Ελλήνων στην ανάπτυξη και στην επέκταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας έχει καταγραφεί σε πολλές μελέτες, Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.

“Οι πανούργοι και άξεστοι Οσμανλήδες δεν θα είχαν κάνει τίποτα χωρίς το μυαλό και τις ικανότητες αυτών των ανθρώπων, που υπήρξαν σάρκα απ' τη σάρκα μας κι αίμα από το αίμα μας”, γράφει η ιστορικός Σούλα Ροδοπούλου στο δοκίμιό της “Έλληνες σε θέσεις κλειδιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας” (Εκδ. Αγγελίδη, Αθήνα 2008).

Αρκετοί μεγάλοι βεζύρηδες, διοικητές περιοχών, στρατηγοί και ναύαρχοι, το επίλεκτο σώμα των γενιτσάρων, το ισχυρό ιππικό των σπαχήδων ήταν ελληνικής καταγωγής.

Αρνησιπάτριδες και αρνησίθρησκοι

Οι αρχικές τακτικές που ακολούθησε ο Οσμάν, αδίστακτες και κυνικές για να εξοντώσει τους αντιπάλους του και να κτίσει την εξουσία του στα μικρασιατικά εδάφη, οφείλονταν στις “μακιαβελλικές” συμβουλές του Μιχαήλ Κότσυφα, βυζαντινού διοικητή της Νικομήδειας. Ο αξιωματούχος αυτός, που γνώριζε τα ήθη και τη νοοτροπία των κατοίκων της περιοχής της Μικρασίας, παραδόθηκε στον Οσμάν και έγινε μυστικοσύμβουλός του.

Οι πιο ανελέητοι εχθροί μας ήταν πάντα οι εξωμότες αρνησιπάτριδες, όπως ο Καρά Χαλήλ Τσανταρελή, που είχε γεννηθεί στην Κύμη της Αιολίδας σε χριστιανική οικογένεια Ελλήνων. Αυτός έγινε ο υψηλόβαθμος Αστυνόμος του Οθωμανικού στρατού και, όπως αφηγείται η συγγραφέας Σούλα Ροδοπούλου, παρουσιάστηκε στον Σουλτάνο και του είπε: “Σε κάποιο σημείο το Κοράνι λέει, πως κάθε άνθρωπος που γεννιέται είναι “μουσλίμ”, προσκεκλημένος απ' το Θεό να γίνει οπαδός του Ισλάμ. Επειδή ο άνθρωπος μέχρι τα δεκαπέντε του χρόνια δεν είναι ικανός να διαλέξει, να κρίνει και να αποφασίσει ποια θρησκεία ν' ακολουθήσει, αυτό μπορεί να το κάνει κάθε μεγαλύτερος, που θέλει το καλό του Ισλάμ. Θα ήταν θεάρεστο έργο η ενέργεια αυτή”. Έτσι άρχισε το εξοντωτικό για τους ελληνικούς πληθυσμούς “παιδομάζωμα”, που μηχανεύτηκε ο σατανικός αυτός εξωμότης.

Φθάνοντας στα 1453, όταν ο Μωάμεθ Β΄ πολιορκεί την Πόλη και βρίσκεται σε δύσκολη θέση, έτοιμος να εγκαταλείψει την πολιορκία γιατί οι επιθέσεις του αποκρούονται και τα τείχη αντέχουν στα κανόνια του, βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται.

Ένας μεγάλος αριθμός ανάμεσα στους στρατηγούς του είναι νέοι και εξισλαμισμένοι Έλληνες, με προεξέχοντα έναν σπουδαίο Τούρκο αξιωματούχο, τον Ζαγανό. Ο Έλληνας αυτός, αφού εξισλαμίστηκε, κέρδισε την φιλία και την εμπιστοσύνη του Μουράτ Β΄, πατέρα του Μωάμεθ, έγινε γαμπρός του και έφθασε στην κορυφή της στρατιωτικής ιεραρχίας.

Ο Ζαγανός, ως σύμβουλος του Μωάμεθ, και οι νεαροί Έλληνες στρατηγοί του ήταν οι πρωτοστατήσαντες στην τελική έφοδο κατά της Κωνσταντινούπολης, αφού έπεισαν τον Μωάμεθ να μην εγκαταλείψει την πολιορκία, όπως του συνιστούσαν οι συνετότεροι και γηραιότεροι εκ των συμβούλων του. Ο Ζαγανός του έβαλε στο μυαλό την “προφητεία”, που έλεγε ότι ο Θεός τού είχε τάξει την Πόλη και τα ψωμιά του Βυζαντίου είχαν τελειώσει. Ο Έλληνας Ζαγανός και οι νεαροί Έλληνες στρατηγοί του ήταν οι πιο ανυπόμονοι να μπουν νικητές στην Αγια-Σοφιά, και δεν ήταν οι μόνοι... Η Πόλη τελικά πέφτει με προδοσία από μέσα (Κερκόπορτα), ο Ζαγανός ρίχνει με λύσσα τα λεφούσια του πάνω στα τείχη και μετά από δύο μέρες γίνεται Μέγας Βεζύρης και διοικητής της Ρούμελης. Την ίδια ώρα στον Μυστρά, οι Θωμάς και Δημήτριος Παλαιολόγος συγκρούονταν μεταξύ τους για την βυζαντινή εξουσία που έχει απομείνει στην Πελοπόννησο.

Η προδοσία, η πέμπτη φάλαγγα μέσα κι έξω από την πατρίδα, η εμφύλια διαμάχη και η “βοήθεια” που δεν ήρθε ποτέ είναι μόνιμες σταθερές στην ελληνική ιστορία: “ούτε βοήθεια φάνηκε κι ούτε βοήθεια φτάνει”, λέει η δημοτική μας παράδοση για το Μεσολόγγι, μερικούς αιώνες αργότερα.

Την ιστορική τιμή διέσωζαν πάντα οι άνθρωποι της θυσίας και του καθήκοντος, όπως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.

Η ιστορία διδάσκει ότι “τα έθνη που ηττώνται σε πόλεμο αναγεννώνται, αλλά εκείνα που παραδίδονται αμαχητί αφανίζονται”, όπως μας θυμίζει η πρόσφατη ταινία-σταθμός για τον βρετανικό λαό στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, “The Darkest Hour”, που τιμήθηκε με το φετινό Όσκαρ.

Αυτά, για να διδασκόμαστε και σήμερα, την ώρα που η Μεσόγειος φλέγεται, η εθνική μας κυριαρχία παραβιάζεται θρασύτατα, η ΕΕ είναι σε οικονομικό πόλεμο με τις ΗΠΑ και στο εσωτερικό μέτωπο επικρατεί ο αποπροσανατολισμός, η υποταγή και η ηττοπάθεια.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.129 - Απρίλιος 2018

https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2018/07/blog-post_18.html