Το blackwashing στον κινηματογράφο συνεχίζεται

Του David Yorkshire (Mjolnir Magazine) / ΚΟ

ΚΟ: Το «blackwashing» είναι το αντίθετο του «whitewashing». Όταν μη λευκοί ηθοποιοί επιλέγονται να υποδυθούν ρόλους που ιστορικά ή παραδοσιακά ανήκουν σε λευκούς. Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο μαύρος Αχιλλέας του BBC και ο φημολογούμενος «νέος» μαύρος James Bond. Ευελπιστώ ότι θα γίνει αναφορά - ίσως και video - κάποια στιγμή για το θέμα blackwashing στον κινηματογράφο που τελευταία έχει ξεφύγει τελείως.

Στις αρχές αυτού του έτους, με αφορμή τις κραυγές για «whitewashing» εξ αιτίας του γεγονότος ότι η λευκή ηθοποιός Catherine Zeta-Jones υποδυόταν την Κολομβιανή «γιαγιά της κοκαΐνης» Griselda Blanco, είχα γράψει ένα άρθρο που ξεσκέπαζε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της Huffington Post καθώς και την αντι-λευκή ατζέντα της όταν πρόκειται για φυλετικά εστιασμένο casting σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές σειρές. Η θέση της Huffington Post αντικατοπτρίζει εκείνη των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης γενικά, σύμφωνα με τα οποία πρέπει να επικροτούνται οι μη λευκοί ηθοποιοί όταν παίρνουν ρόλους λευκών, ενώ πρέπει να καταγγέλλονται οι λευκοί ηθοποιοί όταν παίρνουν ρόλους μη λευκών. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι ο γεννημένος στην Αγγλία Ινδός ηθοποιός Dev Patel που θα συμμετάσχει στην επικείμενη κινηματογραφική προσαρμογή του μυθιστορήματος του Charles Dickens “David Copperfield” με τίτλο “Η Προσωπική Ιστορία του David Copperfield” (“The Personal Life of David Copperfield” του Armando Iannucci). Ο Patel είναι γνωστός για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο "Millionaire Slumdog Millionaire" του 2008, για τον οποίο ήταν υποψήφιος για βραβείο BAFTA (Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου).

Δεν εξετάζεται το αν έχει ταλέντο ή όχι. Αυτό που εξετάζεται (που είναι και εμφανές) είναι ότι άλλος ένας λευκός άνδρας ηθοποιός έχει υποστεί διακρίσεις στο όνομα της "διαφορετικότητας". Στην πραγματικότητα, κρίνοντας από την φωτογραφία στην αρχή, το cast φαίνεται μάλλον φορτωμένο με «ανθρώπους του χρώματος». Σε κάθε περίπτωση, ο λευκός άντρας είναι ο πρωταρχικός στόχος για το "blackwashing”,  διότι έτσι μπορεί να προπαγανδιστεί το διαφυλετικό ζευγάρι. Εάν τα ακούτε αυτά για πρώτη φορά απλά παρακολουθήστε οποιοδήποτε διαφημιστικό διάλειμμα στην τηλεόραση και θα καταλάβετε τι εννοώ (δες εδώ). Ένα τελευταίο είναι εδώ (που σκόπιμα χρησιμοποιεί μία λευκή καρκινοπαθή θέλοντας να δημιουργήσει περισσότερη συμπάθεια/αποδοχή).

Για να επιστρέψουμε στον David Copperfield, το μη λευκό casting έχει στόχο όχι μόνο τους λευκούς εν γένει, αλλά και τον Charles Dickens ειδικότερα. Ο Ντίκενς, όσον αφορά την πολιτική, βρισκόταν σταθερά στη Δεξιά, δημιουργώντας λογοτεχνικά περιοδικά για την καταπολέμηση της προπαγάνδας του κόμματος Whig (Ουίγοι, φιλελεύθερη πολιτική παράταξη που εξελίχθηκε στους liberals) και ήταν μαθητής του φιλόσοφου Thomas Carlyle. Τα μυθιστορήματα και οι ιστορίες του Ντίκενς εκθέτουν τα κακά του Whiggish φιλελεύθερου καπιταλισμού και παροτρύνουν τις μεσαίες τάξεις σε πραγματικές και ουσιαστικές πράξεις φιλανθρωπίας. Προέβη σε δημόσιες αναγνώσεις του A Christmas Carol, ζητώντας από το ακροατήριο στο τέλος να δώσουν λεφτά για τους φτωχούς. Ο χαρακτήρας David Copperfield βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στον ίδιον τον Dickens, ο οποίος έγραψε στον Πρόλογο της έκδοσης του 1869:

«Από όλα τα βιβλία μου, μου αρέσει αυτό περισσότερο. Θα είναι εύκολο να πιστέψω ότι είμαι ένας καλός γονέας σε κάθε παιδί της φαντασίας μου και ότι κανείς δεν μπορεί ποτέ να αγαπήσει αυτή την οικογένεια τόσο πολύ όσο τους αγαπώ εγώ. Αλλά, όπως και πολλοί αγαπημένοι γονείς, έχω στα εσώψυχα της καρδιάς μου ένα αγαπημένο παιδί. Και το όνομά του είναι DAVID COPPERFIELD».

Τα αρχικά του David Copperfield είναι μια αντιστροφή του ίδιου του Charles Dickens και αν και τα επεισόδια και οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι φανταστικά, βασίζονται σε πραγματικούς χαρακτήρες και γεγονότα από τη ζωή του Dickens. Πράγματι, είναι ενδιαφέρον ότι το μυθιστόρημα είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Οι πρωτότυπες απεικονίσεις του Hablot Knight Browne (φώτο) δείχνουν ένα πολύ όμορφο αγόρι και αργότερα άντρα σύμφωνα με τα κλασσικά αγγλικά χαρακτηριστικά. Αλλά όλα αυτά πριν οι συντάκτες του πολιτιστικού αριστερισμού αποφασίσουν να ξαναγράψουν πλήρως την ιστορία και τα σχολικά βιβλία.

Μεγάλο μέρος των πολιτιστικών πληροφοριών για τη βικτοριανή εποχή μας έρχεται μέσω του Dickens και των κινηματογραφικών ερμηνειών του έργου του Dickens. Ο Ντίκενς ως πολιτιστική μορφή κυριαρχεί λίγο πολύ εκείνη την περίοδο. Όπως συμβαίνει σε όλα τα πολιτισμικά κείμενα, υπάρχει κάποιος βαθμός υπερβολής, και οι χαρακτήρες μερικές φορές τείνουν προς την καρικατούρα και τα γεγονότα είναι έτσι διευθετημένα ώστε να προκαλούν τη μέγιστη συναισθηματική αντίδραση. Η ιδέα είναι να παρακινηθούν οι άνθρωποι να κάνουν το καλό και να καταπολεμήσουν το κακό. Οι παρατηρήσεις του Dickens σχετικά με την εποχή είναι επομένως αλήθεια, αλλά μια υπερβολική αλήθεια. Αυτό είναι το πρώτο που ενοχλεί την Αριστερά. Για αυτό το να δοθεί ο ρόλος στον Dev Patel είναι ένα ψέμα προς την ιστορία που γίνεται με συνειδητό τρόπο, ώστε να φυτευτεί στην συνείδηση ​​των μαζών η ιδέα ότι η Αγγλία (και η Ευρώπη περαιτέρω) ήταν πάντα πολυ-φυλετική.

Αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε τελευταία να υπάρχει μια «αδυναμία» με την βικτοριανή εποχή. Ο κλασσικός μαρξισμός έτεινε πολύ με τις απόψεις του Dickens για την βικτοριανή Αγγλία όσον αφορά την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, ο Μαρξ και ο Ένγκελς δανείστηκαν πολλά από τις περιγραφές του Ντίκενς για την ζωή της αγγλικής εργατικής τάξης. Καθώς η σημερινή Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για τη λευκή εργατική τάξη, η βικτοριανή Αγγλία παρουσιάζεται εκ νέου ως ένα πολυφυλετικό melting pot με μη λευκούς που απεικονίζονται ως καταπιεσμένοι και αγωνιζόμενοι ενάντια στις αντιξοότητες, αλλά παρόλα αυτά συμβάλουν ζωτικά στην αγγλική κοινωνία. 

Παραδείγματα τέτοιων κειμένων είναι το βιβλίο του 2003 «Μαύροι Βικτοριανοί», το βιβλίο του Walter Dean Myers του 1999 «Μια αφρικανή πριγκίπισσα στην βικτοριανή Αγγλία», το βιβλίο του Gareth H. Η. Davies του περασμένου έτους, "Pablo Fanque and the Victorian Circus: A Romance of Real Life” και φυσικά η ταινία «Victoria & Abdul», σε σκηνοθεσία του εβραικής καταγωγής σκηνοθέτη Stephen Frears.

Το Victoria & Abdul είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς το όνομα Abdul είναι παρόμοιο φωνητικά με εκείνο του τελευταίου συζύγου της Βικτώριας, του Albert και είναι και πάλι ένα παράδειγμα blackwashing, όπου αντικαθίσταται ένας λευκός από έναν μη λευκό. Στην ταινία, ο Αμπντούλ χρησιμεύει ως αντικαταστάτης του χαμένου συζύγου της Βικτώριας και αυτή γίνεται υποτακτική σε αυτόν με τον τρόπο που οι φεμινίστριες κραυγάζουν υστερικά για «πατριαρχία!» Στην περίπτωση βέβαια που ο σύζυγος είναι λευκός.

Η ταινία θυμίζει πολύ την ταινία «Mrs. Brown» του 1997, στην οποία πάλι η Judi Dench παίζει τον ίδιο ρόλο της Βασίλισσας Βικτωρίας! Κάποιος θα μπορούσε εύκολα να το δει αυτό ως ουσιαστικά μια νέα έκδοση όπου ο Τζων Μπράουν έχει μαυρίσει και έχει γίνει Αμπντούλ Κάριμ, και όπου ένας λευκός άνδρας της εργατικής τάξης έχει αντικατασταθεί από μια «εθνοτική μειονότητα». 

Φυσικά, το blackwashing στον κινηματογράφο συνεχίζεται ακάθεκτο, Σκεφτείτε: The “Equalizer”, “King Arthur: Legend of the Sword”, “ The Manchurian Candidate”, “The Fantastic Four”, “Annie” και τόσα άλλα.

Το ερώτημα είναι τι κάνουμε. Το πρώτο βήμα είναι να σταματήσετε να πηγαίνετε στον κινηματογράφο. Μετά την αποτυχία να γίνει box office το The Last Jedi, το franchise Star Wars είναι ήδη σε κίνδυνο. Αφήστε να είναι έτσι ολόκληρη η μηχανή προπαγάνδας του συστήματος. Κόψτε τη ροή μετρητών και κόψτε τους το αίμα. Δεύτερον, και το έχω πει πολλές φορές, αλλά θα το πω πάλι: πάρτε στις πλάτες σας το θέμα πολιτισμός. Μάθετε την αληθινή ιστορία μας και ενημερώστε και τους άλλους. Δημιουργήστε τις δικές σας ταινίες, ιστορίες και πολιτιστικά κείμενα για τους δικούς μας ανθρώπους. Γράψτε άρθρα που επικρίνουν την αντι-λευκή αντι-κουλτούρα της Αριστεράς και των Σιωνιστών. Δεν κοστίζει τίποτε παρά χρόνο. Τρίτον, διαδώστε αυτά τα κείμενα και καταστήστε τους ανθρώπους ενήμερους για την ύπαρξή τους. Χρειάζεται λίγη προσπάθεια. Μπορείτε να το κάνετε με μερικά κλικ.

 

ΚΟ / πηγή