Δεν διατίθεται πουθενά
αλλού ανάλογη ενσωματωσιακή επικάλυψη της ρωσο-σινικής στρατηγικής
εταιρικής σχέσης, εκτός από τα Βαλκάνια, αλλά ακόμη και στην περιοχή
μας, η αλληλεπίδραση των συμφερόντων είναι λιγότερο στενά συνδεδεμένη
και αναπτυγμένη από ότι στην Κεντρική Ασία.
Θα πρέπει , ωστόσο, να θυμόμαστε πως το γεγονός αυτό κάνει το θέατρο επιχειρήσεων των Βαλκανίων τη δεύτερη πιο πιθανή περιοχή για να μετατραπεί σε θύμα του Υβριδικού Πολέμου (εξού και η αίσθηση επαλήθευσης της ύπαρξης πολλών κοινωνικοπολιτικών παραγόντων από τους 6 που αναφέρθηκαν) στο μέλλον. Σε αυτό συνάδει και η αμερικανική «αναγκαιότητα» για να προκαταλάβει την υλοποίηση των δύο «megaprojects» του Βαλκανικού ( «τουρκικού») Ενεργειακού Διαδρόμου και του Βαλκανικού «Νέου Δρόμου του Μεταξιού» που θα μπορούσαν αποφασιστικά να ανατρέψουν τη στρατηγική ισορροπία στην Ευρώπη υπέρ του πολυπολικού κόσμου.
Ειδικός Συνεργάτης για το Geopolitics & Daily News
Κοινωνικο-πολιτικά Τρωτά Σημεία – Συρία
Εθνικότητα:
Τουλάχιστον το 90% του πληθυσμού της Συρίας είναι Αραβικός, ενώ το υπόλοιπο σχεδόν 10% είναι, ως επί το πλείστον, Κουρδικό.
Από τη σκοπιά του Υβριδικού Πολέμου, θα υπέθετε κανείς ότι αυτή η κατάσταση σχέσεων μπορεί να φανεί χρήσιμη στην αποσταθεροποίηση, αλλά διάφοροι παράγοντες εμπόδισαν το ανωτέρω από το να εκπληρώσει την προοπτική που οι Αμερικάνοι σχεδίαζαν και ανέμεναν.
Αρχικά, ο συριακός πληθυσμός είναι πολύ πατριωτικός λόγω πολιτιστικής κληρονομιάς και γαλβανισμένος από την αντιπολίτευση εναντίον του Ισραήλ.
Σαν αποτέλεσμα, ενώ υπάρχει προφανώς μια πληθώρα προσωπικών πολιτικών πεποιθήσεων μεταξύ της, ως επί το πλείστον, μονοεθνικής κοινωνίας, δεν υπήρξε ποτέ καμία πραγματική πιθανότητα ότι θα στρέφονταν εναντίον του κράτους, εξ ου και η ανάγκη για την εισαγωγή ενός τέτοιου τεράστιου αριθμού από διεθνείς τρομοκράτες και μισθοφόρους στο πεδίο της μάχης για να ικανοποιήσουν αυτή την απαίτηση Υβριδικού Πολέμου.
Όσον αφορά τους Κούρδους, ουδέποτε στην ιστορία τους δεν είχαν επιδείξει διαθέσεις για αντικυβερνητική εξέγερση, σε αντίθεση με τους ομολόγους τους στην τουρκική και την ιρακινή επικράτεια.
Αυτή η κατάσταση διπλωματικών σχέσεων με το κράτος της Συρίας υπονοούσε ότι η ύπαρξή τους στη χώρα ήταν διαχειρίσιμη και σε καμία περίπτωση κοντά σε μία τόσο δραματική κατάσταση, όπως οι πληροφορίες των δυτικών ΜΜΕ προσπαθούν να ζωγραφίσουν με τα πλέον μελανά χρώματα, αναδρομικά.
Ακόμα κι αν οι Κούρδοι δελεάζονταν στην ένταξή τους σε μια ριζοσπαστικοποιημένη αντικυβερνητική μάζα, ο σχετικά μικρός ρόλος τους στις εθνικές υποθέσεις και η αδιευκρίνιστη γεωγραφική απόσταση από οποιαδήποτε σχετικά κέντρα εξουσίας θα τους απέκλειε από το να γίνουν ένα σημαντικό asset του Υβριδικού Πολέμου, αν και σίγουρα θα ήταν ένα αποτελεσματικό στρατηγικό συμπλήρωμα σε κάθε αραβική τρομοκρατική οργάνωση, λόγω της εγγύτητάς τους σε σημαντικά αστικά κέντρα πληθυσμού.
Όπως είναι γνωστό, ωστόσο, οι Κούρδοι ακόμα και σήμερα δείχνουν ικανοποιημένοι με την αρχική τους κατάσταση επιχειρώντας μόνο να διευρύνουν τα οικονομικά και διοικητικά προνόμια που κατείχαν, μέσω ελέγχου ευρύτερων περιοχών.
Ουδέποτε συμφώνησαν με τους αντάρτες, στις πολιτικές τους θέσεις, έχουν προβεί ακόμα και σε εχθροπραξίες μαζί τους και με εξαίρεση κάποιες παραφωνίες για ανεξαρτητοποίησή τους από τη Συρία, οι Κούρδοι επιθυμούν την ομόσπονδη συμμετοχή τους στην επόμενη ημέρα του συριακού.
Αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο οι Κούρδοι του Ιράκ και της Συρίας δεν διαθέτουν και τις καλύτερες των σχέσεων.
Εν ολίγοις, οι εθνοτικές συνιστώσες του σχεδιασμού του Υβριδικού Πολέμου των ΗΠΑ κατά της Συρίας απέτυχαν να επιβεβαιώσουν την αναμενόμενη δυναμική τους, υποδεικνύοντας ότι οι προπολεμικές πληροφοριακές εκτιμήσεις ήταν διαστρεβλωμένες σε υπερβολικό βαθμό και υποτιμούσαν την ενωτική έλξη που παρείχε ο συριακός πατριωτισμός (σ.σ. μην πιστεύετε ότι υπάρχουν Σύροι πρόσφυγες στο βαθμό που διατείνεται).
Θρησκεία:
Ο πληθυσμός της Συρίας αποτελείται συντριπτικά από σουνίτες, αλλά έχει επίσης μια σημαντική αλαουίτικη μειονότητα που παραδοσιακά κατείχε διάφορες ηγετικές θέσεις στην κυβέρνηση και το στρατό.
Αυτό δεν αποτελούσε ουδέποτε θέμα στο παρελθόν, αλλά η, εξωτερικής διεύθυνσης, κοινωνική προετοιμασία (σε αυτή την περίπτωση, διοργανώθηκε από τα κράτη του Κόλπου) εγκλιμάτισε μέρη του πληθυσμού στο σεκταρισμό και ανέπτυξε το κατάλληλο έδαφος για την ψυχολογική θεμελίωση της τάσης takfiri (απόδοση κατηγορίας ενός μουσουλμάνου προς έναν άλλο μουσουλμάνο για αποστασία), ώστε να ριζώσει μεταξύ ορισμένων εγχώριων στοιχείων, μετά την Έγχρωμη Επανάσταση η οποία ξεκίνησε στις αρχές του 2011.
Στη συνέχεια. ακόμα κι αν ο σεχταρισμός δεν ήταν πλέον μια σημαντική δύναμη της συριακής κοινωνίας (παρά τις πενταετείς τρομοκρατικές προβοκάτσιες «θρησκευτικών» κίνητρων), χρησιμοποιείται ως κραυγή συσπείρωσης για την αναπλήρωση των τάξεων των ξένων τζιχαντιστών και καλύπτει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της πίσω από το μανδύα του αληθοφανούς ισχυρισμού πως ο πρόεδρος Assad δεν «αντιπροσωπεύει το λαό» και ως εκ τούτου πρέπει να ανατραπεί.
Ιστορία:
Η ιστορία της Συρίας είναι μακρά και η χώρα αποτελεί έναν τόπο πλούσιο σε πολιτιστικά αξιοθέατα. Κατά συνέπεια, τα εμφανή σημάδια πολιτισμού, τα οποία ενστερνίστηκαν οι πολίτες της χώρας, προσδίδουν ένα ακλόνητο αίσθημα πατριωτισμού που αργότερα αποκαλύφθηκε πως αποτελούσε μία από τις ισχυρότερες άμυνες κατά του Υβριδικού Πολέμου (πολιτισμική συνεκτικότητα).
Είναι προφανές ότι αυτό ήταν γνωστό στην αμερικανική ηγεσία κατά την προπαρασκευαστική έρευνα τους για τη Συρία, αλλά πιθανώς υποτιμήθηκε η σημασία του, υπολογίζοντας ότι θα μπορούσαν να προκαλέσουν με επιτυχία μια επιστροφή στην περίοδο αποσταθεροποίησης, με διαδοχικά πραξικοπήματα που ακολούθησαν την ανεξαρτησία της χώρας πριν από την Προεδρία του Hafez Assad.
Αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία των Σύρων είχε μεγαλώσει μαθημένη στην ειλικρινή εκτίμηση προς την προσφορά της οικογένειας Assad για τη σταθερότητα της χώρας τους και την ανάπτυξή της και ποτέ δεν επιθυμούσαν ενέργειες που θα μπορούσαν να επιστρέψουν τη χώρα στα σκοτεινά χρόνια, που προηγήθηκαν της πολιτικής ανόδου της δυναστείας Assad.
Διοίκηση:
Η σύντομη κληρονομιά των διαχωριστικών διοικητικών ορίων κατά τη διάρκεια μιας περιόδου της Γαλλικής Ύπατης Αρμοστίας παρείχε το γεωπολιτικό προηγούμενο για τις ΗΠΑ, ώστε να αναστήσουν μια επίσημη ή ομόσπονδη διαίρεση της Συρίας.
Ακόμη και αν η ιστορική μνήμη εκείνης της στιγμής έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό από την ψυχή των σύγχρονων Σύρων (εκτός από τη σημαία των αντικυβερνητικών ανταρτών που αντιπροσωπεύει τη Συρία της εποχής της Ύπατης Αρμοστίας), αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει δυνατότητα εξωτερικής επιβολής στο μέλλον και «ιστορικής δικαίωσης» της απόφασης από αυτό το ιστορικό γεγονός.
Η ρωσική αντιτρομοκρατική επέμβαση στη Συρία εξουδετέρωσε το ενδεχόμενο της επίσημης κατάτμησης της χώρας, αλλά και ο αγώνας για τη Raqqah υπονοεί ότι η δύναμη η οποία ελέγχει και τροφοδοτεί την «πρωτεύουσα» των τρομοκρατών θα κρατήσει τα βαριά χαρτιά για τον προσδιορισμό της μεταπολεμικής εσωτερικής ανάπλασης του κράτους, ανοίγοντας τη θύρα στις ΗΠΑ και τους αντιπροσώπους της για να εκβιάσουν μία ομόσπονδη «λύση» για τη Συρία που θα μπορούσε να δημιουργήσει μεγάλες αυτόνομες ζώνες οι οποίες θα υπόκεινται σε φιλο-αμερικανική υποστήριξη.
Κοινωνικο-οικονομική ανισότητα:
Η προπολεμική Συρία είχε μια σχετικά ισορροπημένη κατανομή των κοινωνικο-οικονομικών δεικτών.
Σε αντίθεση με τον παγκόσμια στερεότυπο «κανόνα» των αστικών περιοχών ήταν πιο ανεπτυγμένη στις αγροτικές περιοχές.
Αν και οι αγροτικές περιοχές περιλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, μόνο ένα κλάσμα του πληθυσμού τους κατοικούνται, με τους περισσότερους Σύρους να ζουν κατά μήκος του δυτικού διαδρόμου, με άξονα Βορρά – Νότο, Χαλεπίου-Hama-Homs-Δαμασκός, ενώ μια στρατηγικά σημαντική μερίδα του πληθυσμού κατοικεί επίσης στην παράκτια Λαττάκια.
Έως το 2011, η Συρία είχε επιδείξει χρόνια σταθερής οικονομικής ανάπτυξης, και δεν υπήρχε κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι αυτό θα αντιστρεφόταν, αν δεν παρουσιαζόταν ο Υβριδικός Πόλεμος.
Ως εκ τούτου, αν και κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες σίγουρα υπήρχαν στη Συρία πριν από τον πόλεμο, υπήρχε σωστή διαχείριση από την κυβέρνηση (εν μέρει λόγω της ημι-σοσιαλιστικής φύσης του κράτους) και δεν ήταν ένας παράγοντας που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί η Ουάσινγκτον.
Φυσική γεωγραφία:
Αυτό είναι το ένα χαρακτηριστικό που λειτουργεί ξεκάθαρα προς όφελος του Υβριδικού Πολέμου κατά της Συρίας.
Η συνιστώσα της Έγχρωμης Επανάστασης ήταν συγκεντρωμένη στο μεγαλύτερο βαθμό επί του δυτικού άξονα που προαναφέρθηκε, ενώ το μέρος του Μη Συμβατικού Πολέμου άνθισε στις αγροτικές περιοχές, εκτός της ζώνης αυτής.
Οι αρχές παρουσίασαν, δικαιολογημένα, δυσχέρεια στην εξισορρόπηση των αναγκών ασφαλείας μεταξύ των αστικών και των αγροτικών περιοχών.
Το παράλογο ποσό στήριξης που οι σύμμαχοι των ΗΠΑ, στον Κόλπο, δαπανούσαν, καθώς και η διοχέτευση τρομοκρατών μέσω Τουρκίας, ανέτρεψαν την ισορροπία στρατιωτικής ισχύος, προσωρινά, με αποτέλεσμα το αδιέξοδο που παρουσιάστηκε τα πρώτα χρόνια της σύγκρουσης (με μερικές δραματικές υποχωρήσεις και προωθήσεις ανά διαστήματα).
Κατά τη διάρκεια του φαινομένου ο συριακός στρατός επικεντρώθηκε στα πιεστικά θέματα ασφαλείας, επιτιθέμενος κατά μήκος του αστικού διαδρόμου της δυτικής επικράτειας και παραμελώντας το ανατολικό μέρος αυτής, όπου το ISIL διευκολύνθηκε στην ταχεία προώθηση συμβατικών στρατιωτικών εξελίξεων, κατά μήκος των πεδιάδων και των ερήμων που παρείχαν λογιστική υποστήριξη και γρήγορα συνέστησε «Χαλιφάτο», με τις γνωστές σημερινές συνέπειες.
Κοινωνικο-πολιτικά Τρωτά Σημεία – Ουκρανία
Εθνικότητα:
Το δημογραφικό χάσμα της Ουκρανίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όπου εμφανίζονται Ρώσοι και Ουκρανοί, είναι ευρέως γνωστό και έχει σε μεγάλο βαθμό συζητηθεί.
Στο πλαίσιο του Υβριδικού Πολέμου, αυτό σχεδόν ξεκαθάρισε τη γεωγραφική κατανομή (με εξαίρεση το ρωσικό πλήθος στην Οδησσό και την πλειοψηφία στην Κριμαία) και ήταν ένα απροσδόκητο asset για τον αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό, δεδομένου ότι ρίζωσε μία δημογραφική διχοτόμηση που θα μπορούσε εύκολα να αξιοποιηθεί όταν οι συνθήκες θα είχαν ωριμάσει.
Θρησκεία:
Και εδώ υπάρχει μια σχεδόν τέλεια γεωγραφική διαίρεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και τις Ορθόδοξες Εκκλησίες της Ουκρανίας να εκπροσωπούν τις δύο κρίσιμες ομάδες του πληθυσμού στη χώρα. Περαιτέρω δυτικά είναι οι Ουνίτες και οι καθολικές εκκλησίες, που αντιστοιχούν, ως επί το πλείστον, στα πρώην εδάφη της μεσοπολεμικής Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας.
Ο χριστιανικός σεχταρισμός δεν ήταν το πιο ορατό σύνθημα, πίσω από το Euromaidan, αλλά οι ριζοσπαστικοί οπαδοί χρησιμοποίησαν την επιτυχία του πραξικοπήματος, ως κάλυψη, για την καταστροφή των Ρωσικών Ορθόδοξων Εκκλησιών και άλλες θρησκευτικές ιδιοκτησίες σε μια πανεθνική εκστρατεία που επιδιώκει να παρακινήσει την εθνική και πολιτιστική κάθαρση του ρωσικού πληθυσμού.
Ιστορία:
Το σύγχρονο ουκρανικό κράτος είναι ένα τεχνητό αμάλγαμα των εδαφών που κληροδότησαν σε αυτό διαδοχικά οι ρώσοι και σοβιετικοί ηγέτες.
Η εγγενής αφύσικη προέλευσή του, αποτελεί και την κατάρα του με μία διαρκώς αμφισβητήσιμη ύπαρξη, και η εδαφική αύξηση της χώρας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μετέτρεψε το θέμα σε έτι περιπλοκότερο.
Το πιο εθνικιστικό κομμάτι της σύγχρονης Ουκρανίας ήταν μέρος της επικράτειας που ανήκε στη μεσοπολεμική Πολωνία, και πριν από αυτό, στην Αυστροουγγαρία, δίνοντας έτσι στους κατοίκους του μία διαμετρικά αντίθετη ιστορική μνήμη, συγκριτικά με τους συμπατριώτες τους, στο κεντρικό ή ανατολικό τμήμα του κράτους.
Οι ουγγρικές και ρουμανικές μειονοτικές κοινότητες, που ζουν στις πιο πρόσφατα προστεθείσες περιοχές (οι οποίες προσαρτήθηκαν από την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία, αντίστοιχα) έχουν επίσης ένα φυσικό βαθμό απόσχισης από το κράτος, στην ταυτότητά τους, η οποία χρειαζόταν μόνο μία εξωτερική ώθηση αποσταθεροποίησης για να αναδείξει τη δυναμική της.
Όπως αναπτύχθηκε και στη θεωρία του Υβριδικού Πολέμου, στην ιστορικά, βάσει εθνο-θρησκευτικών κριτηρίων, ξεχωριστή περιοχή της Δυτικής Ουκρανίας ήταν σε πλήρη κλίμακα ανεπτυγμένη ένοπλη εξέγερση κατά του προέδρου Yanukovych, εξού και δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η πτυχή του Μη Συμβατικού Πολέμου, αυτής της εκστρατείας ανατροπής του καθεστώτος, ξεκίνησε στο συγκεκριμένο τμήμα της χώρας.
Διοικητικά Όρια:
Τα εγχώρια τμήματα της Ουκρανίας συμπίπτουν απολύτως εναρμονισμένα με τα διοικητικά σύνορα, σε πλείστες των περιπτώσεων, λειτουργώντας ως καταλύτες για το εθνικό χάσμα, τον χριστιανικό σεχταρισμό, τις ιστορικές περιοχές και τα εκλογικά αποτελέσματα.
Αυτό χρησίμευσε ως τον απόλυτο ασύμμετρο πολλαπλασιαστή που έπεισε τους αμερικανούς στρατηγούς για την ευκολία ανάπτυξης του Υβριδικού Πολέμου στην Ουκρανία.
Αν δεν ήταν το απροσδόκητο πραξικόπημα, στα τέλη Φεβρουαρίου του 2014, πολύ πιθανώς οι ΗΠΑ θα είχαν προσπαθήσει να εκμεταλλευτούν, την άνευ προηγουμένου, επικάλυψη των κοινωνικο-πολιτικών τρωτών σημείων στην Ουκρανία, προκειμένου να διαχωρίσουν φυσικά το δυτικό τμήμα της χώρας από το φιλοκυβερνητικό και άνευ σημασίας υπόλοιπό της.
Το ανωτέρω προϋπόθετε πως ο Yanukovych θα ήταν σε θέση να κρατήσει επ ‘αόριστον, ενάντια στους αντικαθεστωτικούς τρομοκράτες και να εδραιώσει την εξουσία του στο εναπομένον κράτος που δεν ήλεγχαν οι αντάρτες, κάτι που δεν έγινε σε αντίθεση με τα όσα βλέπαμε να διαδραματίζονται στη Συρία.
Κοινωνικο-οικονομική ανισότητα:
Η Ουκρανία είναι παρόμοια περίπτωση με τη Συρία, με την έννοια ότι είχε επίσης μια σχεδόν ομοιόμορφη κατανομή των κοινωνικο-οικονομικών δεικτών, ωστόσο, σε αντίθεση με την Αραβική Δημοκρατία και το μέτριο πλούτο της, στο κράτος της Ανατολικής Ευρώπης είχε εξαπλωθεί εξίσου η φτώχεια μεταξύ των πολιτών του.
Το μεγάλο ποσοστό των Ουκρανών ζούσε σε συνθήκες φτώχειας ή πολύ κοντά σε αυτό δημιουργώντας μια τεράστια λίμνη πρόσληψης αντικυβερνητικών «ακτιβιστών», που οι ιθύνοντες των ΜΚΟ της «Euromaidan Έγχρωμης Επανάστασης» μπορούσαν να δρέψουν.
Η απουσία οποιασδήποτε πολιτισμικής ή εθνικής πατριωτικής ενότητας (με εξαίρεση τη σκληροπυρηνική φασιστική διαστροφή, της οποίας ηγείται το ακροδεξιό Pravy Sektor και οι οπαδοί του) σήμαινε ότι δεν υπήρχαν κοινωνικές εγγυήσεις για την πρόληψη της εμφάνισης πολλαπλών «ενοικιασμένων» ταραχών, οι οποίες είχαν οργανωθεί εκ των προτέρων και αναπτύχθηκαν όταν ο καιρός ήταν κατάλληλος.
Φυσική γεωγραφία:
Το μοναδικό ιδιαίτερο μέρος της προπολεμικής Ουκρανίας, που ως επί το πλείστον παρουσιάζει μία τυποποιημένη μορφή πεδινής γεωγραφίας ήταν η Κριμαία, η οποία λειτούργησε περισσότερο σαν ένα νησί από τη χερσόνησο που τεχνικά είναι.
Αυτό ειρωνικά λειτούργησε ως τροχοπέδη φέρνοντας τις ΗΠΑ σε πολύ μειονεκτική θέση, όταν η γεωγραφία της περιοχής των φιλορώσων βοήθησε τους κατοίκους της να υπερασπιστούν τον εαυτό τους για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να προλάβουν να ψηφίσουν για την απόσχιση από ένα ουκρανικό fail state και να διορθώσουν το ιστορικό λάθος του Khrushchev.
Οι ίδιοι γεωγραφικοί παράγοντες διευκόλυνσης απουσίαζαν από το Donbass, με αποτέλεσμα να ανασταλεί η υπεράσπιση της επικράτειας των ρωσόφιλων και να καταστούν πιο ευάλωτοι σε πολλαπλές επιθέσεις του Κιέβου.
Το εύκολα προσπελάσιμο γεωγραφικό περιβάλλον της Ουκρανίας διευκόλυνε τους φιλοδυτικούς επαναστάτες να εξαπλωθούν γρήγορα, κατά τον ίδιο τρόπο που το ISIL έπραξε στη Συρία ωθούμενοι αιφνιδίως στο Κίεβο, από τη στιγμή που είχαν συσσωρεύσει αρκετά κλεμμένα όπλα, εξοπλισμό και οχήματα από τα πολυάριθμα αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα που είχαν κατασχέσει εκείνη τη χρονική στιγμή.
Η προετοιμασία του Υβριδικού Πολέμου
Η κοινωνική προετοιμασία του Υβριδικού Πολέμου περιλαμβάνει μία βασική τριάδα: τα ΜΜΕ είτε ηλεκτρονικά είτε αποτελούμενα από μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα, την εκπαίδευση και τις ΜΚΟ.
Οι λεπτομέρειες σχετικά με τη διαρθρωτική προετοιμασία είναι λίγο διαφορετικές, ανά περίπτωση, καθώς εκτός από την πίεση των κυρώσεων, η άλλη επιλογή που προαναφέρθηκε είναι η διατάραξη της οικονομίας, όπως επί παραδείγματι η διατάραξη της αγοράς ενέργειας.
Αυτή η παράμετρος δεν εμφανίστηκε με την έναρξη των Υβριδικών Πολέμων Συρίας και Ουκρανίας, ωστόσο, χρησιμοποιήθηκαν στο παιχνίδι άλλα, πιο διακριτά, στοιχεία για κάθε ένα από τα δύο κράτη, με τα ταμεία της Ουκρανίας να έχουν αφαιμαχθεί έως τελευταίας ρανίδος από ενδημικά και παρασιτικά φαινόμενα διαφθοράς, ενώ και η Συρία έπρεπε πάντα να εξισορροπήσει μεταξύ των στρατιωτικών αναγκών της για υπεράσπιση του εαυτού της εναντίον του Ισραήλ και της κοινωνικής δέσμευσής της προς τον πληθυσμό για παροχές και πρόνοια.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ο Υβριδικός Πόλεμος εναντίον της Δαμασκού τερμάτισε απότομα τις συνομιλίες για την εξεύρεση λύσης στη συνύπαρξη των δύο αραβικών κρατών…
Σύνοψη της Θεωρίας
Ταυτοποίηση Στόχων:
Από τα παραπάνω είδαμε πως στα παραδείγματα της Ουκρανίας και της Συρίας επιβεβαιώνεται η θεωρία του Υβριδικού Πολέμου και ο τρόπος που αυτός λειτουργεί. Τούτο αποδεικνύει ότι υπάρχει συγκεκριμένη μεθοδολογία για την εξήγηση και την ανάλυση των Υβριδικών Πολέμων, γεγονός που με ένα συναρπαστικό τρόπο μπορεί να εφαρμοστεί προληπτικά στην προσπάθεια πρόβλεψης του επόμενου γεωγραφικού σημείου το οποίο αυτή η μορφή μεταμοντέρνου πολέμου μπορεί να χτυπήσει στο μέλλον.
Όπως έχουμε αναφέρει ο Νόμος του Υβριδικού Πολέμου είναι να διαταραχθεί η λειτουργία είτε η διαδικασία ολοκλήρωσης πολυπολικών διακρατικών έργων συνεργασίας, είτε αυτά είναι ενεργειακού, είτε εμπορικού, είτε οικονομικού/επενδυτικού, είτε αμυντικού χαρακτήρα, μέσω εξωτερικής παρέμβασης η οποία προκαλεί συγκρούσεις ταυτότητας, σε ένα στοχευμένο κράτος το οποίο συμμετέχει σε αυτά τα έργα/εργασίες (transit state).
Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, το επόμενο βήμα για την ταυτοποίηση του στόχου είναι να προσδιοριστούν τα σημαντικά πολυπολικά διακρατικά έργα συνεργασίας, τα οποία βρίσκονται σε λειτουργία, σε εξέλιξη, είτε προγραμματίζονται ανά τον κόσμο. Μόλις γίνει αυτό, κάθε κράτος που συμμετέχει στο έργο συνεργασίας αξιολογείται για τον μεγαλύτερο αριθμό κοινωνικοπολιτικών τρωτών σημείων (από τα 6 που προαναφέρθηκαν) και δη το βαθμό στον οποίο αυτά επικαλύπτονται.
Πλέον το τρίτο βήμα είναι ο εντοπισμός του πιο αδύναμου κρίκου σε αυτή την αλυσίδα, το πιο ευάλωτο, βάσει αυτών των παραγόντων, κράτος.
Εν συνεχεία θέτουμε τις απαραίτητες συνθήκες στη διαδικασία της αντίστροφης μηχανικής, ώστε να φωτίσουμε τα δημογραφικά κλειδιά για την ανάπτυξη αντικυβερνητικών τάσεων αυτονόμησης, από τις κεντρικές αρχές.
Εκπρόσωποι του πολιτισμού, ιστορικοί, ΜΚΟ, ακτιβιστές, τα μέσα ενημέρωσης, άνθρωποι του εμπορίου και του marketing και «ανεξάρτητοι ερευνητές», μεταξύ άλλων, παίζουν το ρόλο της εμπροσθοφυλακής σε αυτή τη διαδικασία κοινωνικής προετοιμασίας και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των υπηρεσιών πληροφοριών, των κρατών που επιθυμούν να διεξάγουν Υβριδικό Πόλεμο.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τέτοιες «ειδικότητες» είναι απολύτως απαραίτητες για να αναλύσουν τις πιο αποτελεσματικές μεθόδους που δύναται να χρησιμοποιηθούν, ώστε να διεισδύσουν ιδεολογικά στις «ψυχές» του επιλεγμένου κοινού τους .
Ταυτόχρονα με αυτή τη διαδικασία, ασκούνται διάφοροι βαθμοί διαρθρωτικής προετοιμασίας, προκειμένου να εντατικοποιηθεί το τεχνητά κατασκευασμένο χάσμα μεταξύ του κράτους και των στρατηγικών στοιχείων των πολιτών του.
Πολιτισμικός και Εθνικός Πατριωτισμός:
Ο Υβριδικός Πόλεμος είναι ουσιαστικά η οπλική μετουσίωση της θεωρίας του χάους, η οποία εξαρτάται δυσανάλογα από τις αρχικές συνθήκες πριν από την έναρξη της αποσταθεροποίησης, παρά από την εξέλιξη αυτής.
Όπως έχει προαναφερθεί, τα πολιτικά τρωτά σημεία σε κάθε κράτος-στόχο είναι σημαντικοί δείκτες στη μέτρηση των δυνατοτήτων επιτυχίας του ενδεχομένου ανατροπής καθεστώτος. αλλά οι έξι κύριοι παράγοντες είναι δύσκολο να τροποποιηθούν (πόσο μάλλον σε σύντομο χρονικό διάστημα), εάν δεν λειτουργούν πλήρως για την απόκτηση πλεονεκτήματος από τον υβριδικά επιτιθέμενο.
Λόγω αυτού, οι κοινωνικές και διαρθρωτικές προετοιμασίες λαμβάνουν έναν ενισχυμένο ρόλο στην όλη διαδικασία, καθώς οι ιδέες και οι οικονομικές τάσεις είναι πολύ πιο εύκολο να παρεμβαίνουν στις διαδικασίες της επιθυμητής αλλαγής από ότι η εθνοτική σύνθεση ή τα διοικητικά όρια.
Και τα δύο αυτά συστατικά χαρακτηριστικά (επηρεάζονται αντίστοιχα από την κοινωνική και διαρθρωτική προετοιμασία) μπορούν να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό τον πολιτισμικό και εθνικό πατριωτισμό για το σύνολο των στοχευμένων πολιτών, χαρακτηριστικά τα οποία, αντιστοίχως, είναι η ισχυρότερη αμυντική γραμμή για ένα κράτος ώστε να αποκρούσει τον Υβριδικό Πόλεμο.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθούμε ξανά στα παραδείγματα της Συρίας και της Ουκρανίας, καθώς το καθένα από αυτά ακολούθησε εντελώς αποκλίνουσες πορείες εξαιτίας, σε μεγάλο βαθμό, του διαφορετικού επιπέδου του πολιτισμικού/εθνικού πατριωτισμού πριν από την έναρξη του Υβριδικού Πολέμου.
Αυτή η αρχική κατάσταση είναι αναμφίβολα η πιο κρίσιμη για τον καθορισμό του χρονικού διαστήματος της αποσταθεροποίησης και της ενδεχόμενης επιτυχίας αυτής.
Ο λαός της Συρίας έχει έναν από τους πιο έντονους πολιτισμικούς πατριωτισμούς, που με τη σειρά του ενίσχυσε την ανθεκτικότητα της χώρας στην αντίσταση προς την πολυδιάστατη υβριδική επιθετικότητα που διεξήχθη. Σαν αποτέλεσμα οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της έπρεπε να παρέχουν συνεχή υποστήριξη στα proxy στοιχεία τους, προκειμένου να διατηρήσουν, παρά φύση στην επιχειρησιακή εικόνα του Υβριδικού Πολέμου, τις χαοτικές διαδικασίες που ανέμεναν πως σύντομα θα αυτοσυντηρούνταν.
Σε περίπτωση που αυτού του είδους η βοήθεια διαταραχθεί, μεταφράζεται άμεσα ως μια ορατή αποδυνάμωση των υβριδικών στοιχείων πολέμου στο εσωτερικό της χώρας και, κατά συνέπεια,οδηγεί σε γρήγορη εξάλειψη τους.
Αντίθετα, η κατάσταση ήταν η αντίποδα στην Ουκρανία, όπου ο πολιτισμικός πατριωτισμός δεν ήταν παρών (παρά την πλούσια κληρονομιά των Ρως του Κιέβου) και μόλις και μετά βίας υπήρχαν κάποια κοινά στοιχεία πατριωτισμού (ελέω και της σοβιετικής κουλτούρας που επηρέασε τη χώρα επί σχεδόν έναν αιώνα).
Όλα αυτά που οι ΗΠΑ έπρεπε να εφαρμόσουν είχαν ως αποτέλεσμα να οργανώσουν τα κατάλληλα asset και να δώσουν το σκανδαλισμό για την έναρξη της διαδικασίας αποσταθεροποίησης, εν αρμονία εξελίξεων.
Οι χαοτικές διαδικασίες, στη συνέχεια προχώρησαν βάσει της θεωρίας και άρχισαν να αποκτούν τη δική τους κατεύθυνση, απαιτώντας ελάχιστη καθοδήγηση από εκείνο το σημείο και έπειτα, σε σύγκριση με το στρατηγικό τέλμα που η Ουάσινγκτον εισήλθε στη Συρία.
Η μόνη σημαντική παρέμβαση, που οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν, ήταν η false flag επίθεση ελεύθερου σκοπευτή στο τέλος του Φεβρουαρίου, η οποία σημειώθηκε καθαρά και μόνον επειδή παρουσιάστηκε μια ακαταμάχητη ευκαιρία, ώστε η Ουάσινγκτον να μεγιστοποιήσει το χάος και γρήγορα να ανατρέψει την κυβέρνηση.
Συνοψίζοντας επί αυτών των παραδειγμάτων βλέπουμε πως τα δύο κατάφωρα διαφορετικά παραδείγματα Υβριδικού Πολέμου αποδεικνύουν ότι η αρχική κατάσταση του πολιτισμικού και εθνικού πατριωτισμού είναι ο αποφασιστικός παράγοντας που επηρεάζει την πορεία των ασύμμετρων συγκρούσεων και, κατά συνέπεια, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη από τους ειδικούς ασφαλείας για τη σημασία ύπαρξής των στην προληπτική ανάπτυξη ανάλογων μέτρων εντός των στοχευμένων κρατών τους.
Η έναρξη του Χάους:
Σε αυτό το σημείο θα θίξουμε τα αρχικά στάδια του Υβριδικού Πολέμου και εν συντομία θα εξηγήσουμε τις τακτικές περιορισμού της θεωρίας, όπως εφαρμόζονται σε δύο συγκεκριμένες κατηγορίες κρατών.
Όσον αφορά τις ομοιότητες έναρξης του αρχικού σταδίου του Υβριδικού Πολέμου, αυτές είναι κοινές για τη συντριπτική πλειοψηφία των κρατών, όπως μία προδεδικασμένη στιγμή (συνήθως κάτι συμβολικό, όπως μία σημαντική ιστορική εθνική εορτή, κοινοβουλευτικές / προεδρικές εκλογές, ή η πρόκληση βίαιης κρατικής αντίδρασης/καταστολής πορειών διαμαρτυρίας) ή μια τυχαία σειρά γεγονότων (π.χ. η απόφαση Yanukovych την τελευταία στιγμή να αναβληθεί η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ) δύναται να χρησιμοποιηθούν ως σκανδαλισμός για τη συγχώνευση των ξεχωριστών ομάδων (cells) που δραστηριοποιούνται υποχθόνια στο γεωπολιτικό χώρο του καθεστώτος για την αλλαγή των κοινωνικών υποδομών και μετατρέπονται εφεξής σε μία κρίσιμη αντικυβερνητική μάζα που εγκαινιάζει το κίνημα της Έγχρωμης Επανάστασης και προαναγγέλλει το πρώτο βήμα του Υβριδικού Πολέμου.
Σε περίπτωση που το «μετριοπαθές πραξικόπημα» (συχνά διανθιζόμενο με θανατηφόρα αστική τρομοκρατία) αποτύχει, τότε εφαρμόζεται η «σκληροπυρηνική επίθεση» δηλαδή η ώθηση στον Μη Συμβατικό Πόλεμο κατά της πολιορκούμενης κυβέρνησης και των έμπιστων σε αυτή πολιτών της, γεγονός που ολοκληρώνει τη γένεση του Υβριδικού Πολέμου.
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε πως δεν ξεκινούν όλοι οι Μη Συμβατικοί Πόλεμοι με Έγχρωμες Επαναστάσεις, ούτε όλες οι Έγχρωμες Επαναστάσεις καταλήγουν σε Μη Συμβατικούς Πολέμους.
Στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ για το μέλλον της ανατροπής είναι να έχουν τις δύο μορφές της ανατροπής καθεστώτος εφαπτόμενες και σταδιακά συγχωνευμένες σε μία ομαλή διαδικασία κλιμάκωσης της αντικυβερνητικής πίεσης, όποτε αυτό είναι δυνατόν. Μερικές κοινωνίες με πλήρως ανεπτυγμένο τον «κοινωνικό πολιτισμό», όπως διεθνώς αναγνωρίζεται η δυτική κουλτούρα, και χωρίς πολλές από τις προϋποθέσεις κοινωνικο-πολιτικών τρωτών σημείων, π.χ. η Δανία, δεν θα μπορούσαν να βιώσουν την Μη Συμβατική εμπόλεμη πτυχή του Υβριδικού Πολέμου, επομένως είναι πιθανό να γίνουν θύματα μόνο μίας Έγχρωμης Επανάστασης. Ωστόσο, μια εκ νέου μηχανική των δημογραφικών στοιχείων τους (π.χ. η προσφυγική κρίση) θα μπορούσε να αλλάξει, προβλέψιμα, ολόκληρη την κατάσταση και να καταστήσει ακόμα και αυτές τις κοινωνίες πιο ευαίσθητες σε ένα πλήρη Υβριδικό Πόλεμο (π.χ. Γαλλία).
Συνεχίζοντας, για τα κράτη που δεν έχουν τόσο ισχυρό τον «κοινωνικό πολιτισμό», αλλά πληρούν υπερβολικά τα κοινωνικο-πολιτικά διαπιστευτήρια για Μη Συμβατικό Πόλεμο, όπως η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, θα μπορούσε απλώς να παραλειφθεί το στάδιο της Έγχρωμης Επανάστασης και να βουτήξουν απευθείας στο εμπόλεμο στάδιο του Υβριδικού Πολέμου.
Όπως και με το πρώτο παράδειγμα, αυτό θα μπορούσε επίσης να αλλάξει μέσω μίας νέας μηχανικής των δημογραφικών στοιχείων της κοινωνίας, αν και με διαφορετικό τρόπο, σύμφωνα με την οποία η ταχεία (πιθανότατα υποστηριζόμενη από την Κίνα) ανάπτυξη οδηγεί στη γέννηση μίας αναδυόμενης μεσαίας τάξης που δυνητικά θα μπορούσε να γεμίσει τις τάξεις της Έγχρωμης Επανάστασης με αντάρτες (π.χ. Γαλλική Επανάσταση).
Σε σπάνιες περιπτώσεις, υπάρχει επίσης η δυνατότητα ενός «αντίστροφου Υβριδικού Πολέμου», σύμφωνα με την οποία ένας Μη Συμβατικός Πόλεμος προηγείται μίας Έγχρωμης Επανάστασης.
Σε ένα βαθμό, μπορεί να υποστηριχθεί ότι ο εμφύλιος της Μιανμάρ δημιούργησε πρόσφορες συνθήκες για την Έγχρωμη Επανάσταση του 1989 και την επακόλουθη άνοδο της Aung San Suu Kyi, ενώ χρειάστηκαν πάνω από δύο δεκαετίες για αυτή ώστε να κερδίσει τελικά πλήρη ισχύ, γεγονός που τελικά επαληθεύτηκε και έδειξε σαφώς πως το περιβάλλον ενός Μη Συμβατικού Πολέμου δύναται να προετοιμάσει τις μάζες στην αποδοχή της νέας κατάστασης συν τω χρόνω.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Δυτική Αφρική με τη Boko Haram.
Κάθε ένα από τα τέσσερα κράτη της περιοχής της λίμνης Τσαντ υπόκειται σε ισχυρή πίεση από την τρομοκρατική οργάνωση, και τη βία που έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας κατάστασης όπου ακόμη και μια αποδιοργανωμένη Έγχρωμη Επανάσταση αυξάνει την πιθανότητα απόλυτης επιτυχίας της, ακριβώς λόγω της ενασχόλησης της κυβέρνησης-στόχου με την Boko Haram.
Αυτό διαφαίνεται ιδιαίτερα στην περίπτωση του Τσαντ, του οποίου η πρωτεύουσα Ντζαμένα είναι εξαιρετικά κοντά στο πεδίο της μάχης και έχει ήδη πέσει θύμα βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας.
Μια εκκολαπτόμενη Έγχρωμη Επανάσταση θα είναι ο απόλυτος πολλαπλασιαστής ισχύος, ώστε να αναπτύξει στα ύψη τις πιθανότητες ανατροπής της κυβέρνησης, είτε από την Boko Haram, είτε από αστικούς αντάρτες, είτε μέσω μιας σιωπηρής και συντονισμένης προσπάθειας μεταξύ των δύο.
Από μια τυποποιημένη θεωρητική άποψη, η υπάρχουσα ομάδα Μη Συμβατικών μαχητών και οι πρόσφατα ενεργοποιημένοι Έγχρωμοι Επαναστάτες, κινούνται συντονισμένα, προκειμένου να γείρουν αποφασιστικά την ισορροπία κατά του κράτους και να πετύχουν τον κοινό στόχο της ανατροπής του καθεστώτος.
Η μοναδική εναλλακτική λύση σε αυτό το σενάριο θα είναι ο στρατός να συντρίψει την προσέγγιση των «διαδηλωτών» με ισχυρές προληπτικές ενέργειες, τη στιγμή κατά την οποία αυξάνεται η δυναμική τους, πριν μετατοπίσει το ενδιαφέρον του ταχέως στην εξολόθρευση τρομοκρατών που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την επερχόμενη συμπλοκή στο Τσαντ, στο ίδιο μοτίβο το οποίο ισχύει για κάθε άλλο κράτος που βρίσκεται σε κίνδυνο «Αντίστροφου Υβριδικού Πολέμου».
Πρακτική Εφαρμογή
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω και όπως αποδεικνύεται από τη συριακή και ουκρανική περίπτωση, μπορούμε να εφαρμόσουμε στην πράξη τα διδάγματα των Υβριδικών Πολέμων για την πρόβλεψή τους.
Τα πιο επιρρεπή σε συγκρούσεις πολυπολικά διακρατικά έργα συνεργασίας που αποτελούν αιχμή του δόρατος για τη Ρωσία και την Κίνα, είναι η Ευρασιατική Ένωση και το «One Belt One Road» έργο, των Νέων Δρόμων του Μεταξιού.
Ο κοινόχρηστος χώρος στον οποίο τέμνονται αυτά τα δύο προγράμματα εντοπίζεται στην Κεντρική Ασία, γεγονός που δείχνει ότι κάθε μεγάλης κλίμακας αποσταθεροποίηση στην περιοχή αυτή θα μπορούσε να επιτύχει ένα διπλό στόχο με μία, γεωπολιτικής μαεστρίας, κίνηση, που είναι το ψαλίδισμα των φιλοδοξιών των δύο Μεγάλων Δυνάμεων.
Επομένως υφίσταται υψηλός κίνδυνος να ξεσπάσει ένας Υβριδικός Πόλεμος, κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον σε ένα από τα κράτη τα οποία συμμετέχουν από κοινού στα εν λόγω προγράμματα.
Εκτός από την περιοχή αυτή δεν διατίθεται πουθενά αλλού ανάλογη ενσωματωσιακή επικάλυψη της ρωσο-σινικής στρατηγικής εταιρικής σχέσης, εκτός από τα Βαλκάνια, αλλά ακόμη και στην περιοχή μας, η αλληλεπίδραση των συμφερόντων είναι λιγότερο στενά συνδεδεμένη και αναπτυγμένη από ότι στην Κεντρική Ασία.
Θα πρέπει , ωστόσο, να θυμόμαστε πως το γεγονός αυτό κάνει το θέατρο επιχειρήσεων των Βαλκανίων τη δεύτερη πιο πιθανή περιοχή για να μετατραπεί σε θύμα του Υβριδικού Πολέμου (εξού και η αίσθηση επαλήθευσης της ύπαρξης πολλών κοινωνικοπολιτικών παραγόντων από τους 6 που αναφέρθηκαν) στο μέλλον.
Σε αυτό συνάδει και η αμερικανική «αναγκαιότητα» για να προκαταλάβει την υλοποίηση των δύο «megaprojects» του Βαλκανικού ( «τουρκικού») Ενεργειακού Διαδρόμου και του Βαλκανικού «Νέου Δρόμου του Μεταξιού» που θα μπορούσαν αποφασιστικά να ανατρέψουν τη στρατηγική ισορροπία στην Ευρώπη υπέρ του πολυπολικού κόσμου.
Οι άλλες περιοχές που διατρέχουν κίνδυνο Υβριδικού Πολέμου στοχοποιούνται ειδικά λόγω της συμμετοχής τους στο «Δρόμο του Μεταξιού της Νέας Κίνας», και περιλαμβάνουν την ευρύτερη «Heartland» μελών του προγράμματος, όπως το Ιράν, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, το δυτικό τμήμα της ASEAN, ο Ινδικός Ωκεανός, το αρχιπέλαγος των Μαλδίβων, μια μεγάλη λωρίδα της ισημερινής Αφρικής που γεφυρώνει τους δύο ωκεανούς, τη Βραζιλία, το Περού και τη Νικαράγουα στη Λατινική Αμερική.
Παρακάτω απεικονίζονται με σαφήνεια οι προαναφερόμενες γεωγραφικές ζώνες που απειλούνται περισσότερο από έναν Υβριδικό Πόλεμο στο μέλλον:
Από τις ανωτέρω περιοχές (και με εξαίρεση την κατάσταση «stand-alone» των
Μαλδίβων), υπάρχουν χώρες-πυρήνες στις οποίες η ταυτότητα αποσταθεροποίησης είναι πιο πιθανό να αποδοθεί λόγω ενός πλαισίου ορισμένων συγκεκριμένων λόγων.
Πιο συγκεκριμένα, από άποψης πιθανοτήτων, αυτές θα μπορούσαν να είναι: το Ουζμπεκιστάν στην Ευρύτερη «Heartland», η ΠΓΔΜ στα Βαλκάνια, η Μιανμάρ στην ASEAN, το Τζιμπουτί και η Αιθιοπία στην Αφρική και η Νικαράγουα στη Λατινική Αμερική.
Απλοποιώντας τον ανωτέρω χάρτη η εικόνα είναι η κάτωθι:
Στον παραπάνω χάρτη έχουμε μία πιο σαφή εικόνα μέσω της απομόνωσης των κρατών-πυρήνων που μπορούν να αποτελέσουν το σκανδαλισμό για έναν Υβριδικό Πόλεμο στην ευρύτερη « Heartland», την ASEAN, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Ωστόσο δε θα μπορούσε να αποκλειστεί ένας ενδεχόμενος σφετερισμός από λιγότερο πιθανές, αλλά πιο επιρρεπείς, σε περιφερειακό επίπεδο, χώρες για Υβριδικό Πόλεμο.
Τέτοιες θα ήταν το Τουρκμενιστάν, η Ταϊλάνδη, η Κένυα, η Τανζανία και η Βραζιλία.
Η αποσταθεροποίηση αυτών των χωρών θα μπορούσε ακόμη και να είναι πιο αποτελεσματική στη διατάραξη των πολυπολικών διακρατικών έργων συνεργασίας, στα οποία συμμετέχουν, ασχέτως με το τι θα συμβεί στους περιφερειακούς ομολόγους αυτών.
Επομένως η τελική μορφή του χάρτη είναι η εξής:
Αφού καταλήξαμε στους βασικούς στόχους του Υβριδικού Πολέμου, το ακόλουθο βήμα της έρευνας είναι η επικέντρωση σε κάθε οριοθετημένη περιοχή, με έμφαση στην ανάδειξη των ωθήσεων που αναμένεται είτε να πυροδοτήσουν μια ευρύτερη ανάφλεξη, είτε να προκαλέσουν μία μη αναστρέψιμη υπονόμευση των κρατών που συμμετέχουν στα εν λόγω έργα.
Τούτο σημαίνει πως η γεωοικονομική σημασία κάθε περιοχής θα πρέπει να εξεταστεί αναλόγως με το κατά πόσο συμμορφώνεται στο Νόμο του Υβριδικού Πολέμου και τη Θεωρία του.
Με αυτό τον τρόπο ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει τα κοινωνικοπολιτικά τρωτά σημεία που αναφέρθηκαν και τα οποία μπορούν να ενσωματωθούν σε ευρεία υβριδικά σενάρια πολέμου, έτσι ώστε να ικανοποιείται η απαίτηση της ταχείας συντριβής των πολυπολικών διακρατικών έργων συνεργασίας, συγκρίνοντας πάντα τις διαφορές στην πιθανότητα και τον αντίκτυπο μεταξύ του κράτους-στόχου και των υποψήφιων προς στοχοποίηση κρατών (της περιφέρειάς του), κατά περίπτωση.
Επιμέλεια:Geopolitics Editorial Team
Πηγή
Θα πρέπει , ωστόσο, να θυμόμαστε πως το γεγονός αυτό κάνει το θέατρο επιχειρήσεων των Βαλκανίων τη δεύτερη πιο πιθανή περιοχή για να μετατραπεί σε θύμα του Υβριδικού Πολέμου (εξού και η αίσθηση επαλήθευσης της ύπαρξης πολλών κοινωνικοπολιτικών παραγόντων από τους 6 που αναφέρθηκαν) στο μέλλον. Σε αυτό συνάδει και η αμερικανική «αναγκαιότητα» για να προκαταλάβει την υλοποίηση των δύο «megaprojects» του Βαλκανικού ( «τουρκικού») Ενεργειακού Διαδρόμου και του Βαλκανικού «Νέου Δρόμου του Μεταξιού» που θα μπορούσαν αποφασιστικά να ανατρέψουν τη στρατηγική ισορροπία στην Ευρώπη υπέρ του πολυπολικού κόσμου.
Ειδικός Συνεργάτης για το Geopolitics & Daily News
Κοινωνικο-πολιτικά Τρωτά Σημεία – Συρία
Εθνικότητα:
Τουλάχιστον το 90% του πληθυσμού της Συρίας είναι Αραβικός, ενώ το υπόλοιπο σχεδόν 10% είναι, ως επί το πλείστον, Κουρδικό.
Από τη σκοπιά του Υβριδικού Πολέμου, θα υπέθετε κανείς ότι αυτή η κατάσταση σχέσεων μπορεί να φανεί χρήσιμη στην αποσταθεροποίηση, αλλά διάφοροι παράγοντες εμπόδισαν το ανωτέρω από το να εκπληρώσει την προοπτική που οι Αμερικάνοι σχεδίαζαν και ανέμεναν.
Αρχικά, ο συριακός πληθυσμός είναι πολύ πατριωτικός λόγω πολιτιστικής κληρονομιάς και γαλβανισμένος από την αντιπολίτευση εναντίον του Ισραήλ.
Σαν αποτέλεσμα, ενώ υπάρχει προφανώς μια πληθώρα προσωπικών πολιτικών πεποιθήσεων μεταξύ της, ως επί το πλείστον, μονοεθνικής κοινωνίας, δεν υπήρξε ποτέ καμία πραγματική πιθανότητα ότι θα στρέφονταν εναντίον του κράτους, εξ ου και η ανάγκη για την εισαγωγή ενός τέτοιου τεράστιου αριθμού από διεθνείς τρομοκράτες και μισθοφόρους στο πεδίο της μάχης για να ικανοποιήσουν αυτή την απαίτηση Υβριδικού Πολέμου.
Όσον αφορά τους Κούρδους, ουδέποτε στην ιστορία τους δεν είχαν επιδείξει διαθέσεις για αντικυβερνητική εξέγερση, σε αντίθεση με τους ομολόγους τους στην τουρκική και την ιρακινή επικράτεια.
Αυτή η κατάσταση διπλωματικών σχέσεων με το κράτος της Συρίας υπονοούσε ότι η ύπαρξή τους στη χώρα ήταν διαχειρίσιμη και σε καμία περίπτωση κοντά σε μία τόσο δραματική κατάσταση, όπως οι πληροφορίες των δυτικών ΜΜΕ προσπαθούν να ζωγραφίσουν με τα πλέον μελανά χρώματα, αναδρομικά.
Ακόμα κι αν οι Κούρδοι δελεάζονταν στην ένταξή τους σε μια ριζοσπαστικοποιημένη αντικυβερνητική μάζα, ο σχετικά μικρός ρόλος τους στις εθνικές υποθέσεις και η αδιευκρίνιστη γεωγραφική απόσταση από οποιαδήποτε σχετικά κέντρα εξουσίας θα τους απέκλειε από το να γίνουν ένα σημαντικό asset του Υβριδικού Πολέμου, αν και σίγουρα θα ήταν ένα αποτελεσματικό στρατηγικό συμπλήρωμα σε κάθε αραβική τρομοκρατική οργάνωση, λόγω της εγγύτητάς τους σε σημαντικά αστικά κέντρα πληθυσμού.
Όπως είναι γνωστό, ωστόσο, οι Κούρδοι ακόμα και σήμερα δείχνουν ικανοποιημένοι με την αρχική τους κατάσταση επιχειρώντας μόνο να διευρύνουν τα οικονομικά και διοικητικά προνόμια που κατείχαν, μέσω ελέγχου ευρύτερων περιοχών.
Ουδέποτε συμφώνησαν με τους αντάρτες, στις πολιτικές τους θέσεις, έχουν προβεί ακόμα και σε εχθροπραξίες μαζί τους και με εξαίρεση κάποιες παραφωνίες για ανεξαρτητοποίησή τους από τη Συρία, οι Κούρδοι επιθυμούν την ομόσπονδη συμμετοχή τους στην επόμενη ημέρα του συριακού.
Αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο οι Κούρδοι του Ιράκ και της Συρίας δεν διαθέτουν και τις καλύτερες των σχέσεων.
Εν ολίγοις, οι εθνοτικές συνιστώσες του σχεδιασμού του Υβριδικού Πολέμου των ΗΠΑ κατά της Συρίας απέτυχαν να επιβεβαιώσουν την αναμενόμενη δυναμική τους, υποδεικνύοντας ότι οι προπολεμικές πληροφοριακές εκτιμήσεις ήταν διαστρεβλωμένες σε υπερβολικό βαθμό και υποτιμούσαν την ενωτική έλξη που παρείχε ο συριακός πατριωτισμός (σ.σ. μην πιστεύετε ότι υπάρχουν Σύροι πρόσφυγες στο βαθμό που διατείνεται).
Θρησκεία:
Ο πληθυσμός της Συρίας αποτελείται συντριπτικά από σουνίτες, αλλά έχει επίσης μια σημαντική αλαουίτικη μειονότητα που παραδοσιακά κατείχε διάφορες ηγετικές θέσεις στην κυβέρνηση και το στρατό.
Αυτό δεν αποτελούσε ουδέποτε θέμα στο παρελθόν, αλλά η, εξωτερικής διεύθυνσης, κοινωνική προετοιμασία (σε αυτή την περίπτωση, διοργανώθηκε από τα κράτη του Κόλπου) εγκλιμάτισε μέρη του πληθυσμού στο σεκταρισμό και ανέπτυξε το κατάλληλο έδαφος για την ψυχολογική θεμελίωση της τάσης takfiri (απόδοση κατηγορίας ενός μουσουλμάνου προς έναν άλλο μουσουλμάνο για αποστασία), ώστε να ριζώσει μεταξύ ορισμένων εγχώριων στοιχείων, μετά την Έγχρωμη Επανάσταση η οποία ξεκίνησε στις αρχές του 2011.
Στη συνέχεια. ακόμα κι αν ο σεχταρισμός δεν ήταν πλέον μια σημαντική δύναμη της συριακής κοινωνίας (παρά τις πενταετείς τρομοκρατικές προβοκάτσιες «θρησκευτικών» κίνητρων), χρησιμοποιείται ως κραυγή συσπείρωσης για την αναπλήρωση των τάξεων των ξένων τζιχαντιστών και καλύπτει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της πίσω από το μανδύα του αληθοφανούς ισχυρισμού πως ο πρόεδρος Assad δεν «αντιπροσωπεύει το λαό» και ως εκ τούτου πρέπει να ανατραπεί.
Ιστορία:
Η ιστορία της Συρίας είναι μακρά και η χώρα αποτελεί έναν τόπο πλούσιο σε πολιτιστικά αξιοθέατα. Κατά συνέπεια, τα εμφανή σημάδια πολιτισμού, τα οποία ενστερνίστηκαν οι πολίτες της χώρας, προσδίδουν ένα ακλόνητο αίσθημα πατριωτισμού που αργότερα αποκαλύφθηκε πως αποτελούσε μία από τις ισχυρότερες άμυνες κατά του Υβριδικού Πολέμου (πολιτισμική συνεκτικότητα).
Είναι προφανές ότι αυτό ήταν γνωστό στην αμερικανική ηγεσία κατά την προπαρασκευαστική έρευνα τους για τη Συρία, αλλά πιθανώς υποτιμήθηκε η σημασία του, υπολογίζοντας ότι θα μπορούσαν να προκαλέσουν με επιτυχία μια επιστροφή στην περίοδο αποσταθεροποίησης, με διαδοχικά πραξικοπήματα που ακολούθησαν την ανεξαρτησία της χώρας πριν από την Προεδρία του Hafez Assad.
Αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία των Σύρων είχε μεγαλώσει μαθημένη στην ειλικρινή εκτίμηση προς την προσφορά της οικογένειας Assad για τη σταθερότητα της χώρας τους και την ανάπτυξή της και ποτέ δεν επιθυμούσαν ενέργειες που θα μπορούσαν να επιστρέψουν τη χώρα στα σκοτεινά χρόνια, που προηγήθηκαν της πολιτικής ανόδου της δυναστείας Assad.
Διοίκηση:
Η σύντομη κληρονομιά των διαχωριστικών διοικητικών ορίων κατά τη διάρκεια μιας περιόδου της Γαλλικής Ύπατης Αρμοστίας παρείχε το γεωπολιτικό προηγούμενο για τις ΗΠΑ, ώστε να αναστήσουν μια επίσημη ή ομόσπονδη διαίρεση της Συρίας.
Ακόμη και αν η ιστορική μνήμη εκείνης της στιγμής έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό από την ψυχή των σύγχρονων Σύρων (εκτός από τη σημαία των αντικυβερνητικών ανταρτών που αντιπροσωπεύει τη Συρία της εποχής της Ύπατης Αρμοστίας), αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει δυνατότητα εξωτερικής επιβολής στο μέλλον και «ιστορικής δικαίωσης» της απόφασης από αυτό το ιστορικό γεγονός.
Η ρωσική αντιτρομοκρατική επέμβαση στη Συρία εξουδετέρωσε το ενδεχόμενο της επίσημης κατάτμησης της χώρας, αλλά και ο αγώνας για τη Raqqah υπονοεί ότι η δύναμη η οποία ελέγχει και τροφοδοτεί την «πρωτεύουσα» των τρομοκρατών θα κρατήσει τα βαριά χαρτιά για τον προσδιορισμό της μεταπολεμικής εσωτερικής ανάπλασης του κράτους, ανοίγοντας τη θύρα στις ΗΠΑ και τους αντιπροσώπους της για να εκβιάσουν μία ομόσπονδη «λύση» για τη Συρία που θα μπορούσε να δημιουργήσει μεγάλες αυτόνομες ζώνες οι οποίες θα υπόκεινται σε φιλο-αμερικανική υποστήριξη.
Κοινωνικο-οικονομική ανισότητα:
Η προπολεμική Συρία είχε μια σχετικά ισορροπημένη κατανομή των κοινωνικο-οικονομικών δεικτών.
Σε αντίθεση με τον παγκόσμια στερεότυπο «κανόνα» των αστικών περιοχών ήταν πιο ανεπτυγμένη στις αγροτικές περιοχές.
Αν και οι αγροτικές περιοχές περιλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, μόνο ένα κλάσμα του πληθυσμού τους κατοικούνται, με τους περισσότερους Σύρους να ζουν κατά μήκος του δυτικού διαδρόμου, με άξονα Βορρά – Νότο, Χαλεπίου-Hama-Homs-Δαμασκός, ενώ μια στρατηγικά σημαντική μερίδα του πληθυσμού κατοικεί επίσης στην παράκτια Λαττάκια.
Έως το 2011, η Συρία είχε επιδείξει χρόνια σταθερής οικονομικής ανάπτυξης, και δεν υπήρχε κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι αυτό θα αντιστρεφόταν, αν δεν παρουσιαζόταν ο Υβριδικός Πόλεμος.
Ως εκ τούτου, αν και κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες σίγουρα υπήρχαν στη Συρία πριν από τον πόλεμο, υπήρχε σωστή διαχείριση από την κυβέρνηση (εν μέρει λόγω της ημι-σοσιαλιστικής φύσης του κράτους) και δεν ήταν ένας παράγοντας που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί η Ουάσινγκτον.
Φυσική γεωγραφία:
Αυτό είναι το ένα χαρακτηριστικό που λειτουργεί ξεκάθαρα προς όφελος του Υβριδικού Πολέμου κατά της Συρίας.
Η συνιστώσα της Έγχρωμης Επανάστασης ήταν συγκεντρωμένη στο μεγαλύτερο βαθμό επί του δυτικού άξονα που προαναφέρθηκε, ενώ το μέρος του Μη Συμβατικού Πολέμου άνθισε στις αγροτικές περιοχές, εκτός της ζώνης αυτής.
Οι αρχές παρουσίασαν, δικαιολογημένα, δυσχέρεια στην εξισορρόπηση των αναγκών ασφαλείας μεταξύ των αστικών και των αγροτικών περιοχών.
Το παράλογο ποσό στήριξης που οι σύμμαχοι των ΗΠΑ, στον Κόλπο, δαπανούσαν, καθώς και η διοχέτευση τρομοκρατών μέσω Τουρκίας, ανέτρεψαν την ισορροπία στρατιωτικής ισχύος, προσωρινά, με αποτέλεσμα το αδιέξοδο που παρουσιάστηκε τα πρώτα χρόνια της σύγκρουσης (με μερικές δραματικές υποχωρήσεις και προωθήσεις ανά διαστήματα).
Κατά τη διάρκεια του φαινομένου ο συριακός στρατός επικεντρώθηκε στα πιεστικά θέματα ασφαλείας, επιτιθέμενος κατά μήκος του αστικού διαδρόμου της δυτικής επικράτειας και παραμελώντας το ανατολικό μέρος αυτής, όπου το ISIL διευκολύνθηκε στην ταχεία προώθηση συμβατικών στρατιωτικών εξελίξεων, κατά μήκος των πεδιάδων και των ερήμων που παρείχαν λογιστική υποστήριξη και γρήγορα συνέστησε «Χαλιφάτο», με τις γνωστές σημερινές συνέπειες.
Κοινωνικο-πολιτικά Τρωτά Σημεία – Ουκρανία
Εθνικότητα:
Το δημογραφικό χάσμα της Ουκρανίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όπου εμφανίζονται Ρώσοι και Ουκρανοί, είναι ευρέως γνωστό και έχει σε μεγάλο βαθμό συζητηθεί.
Στο πλαίσιο του Υβριδικού Πολέμου, αυτό σχεδόν ξεκαθάρισε τη γεωγραφική κατανομή (με εξαίρεση το ρωσικό πλήθος στην Οδησσό και την πλειοψηφία στην Κριμαία) και ήταν ένα απροσδόκητο asset για τον αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό, δεδομένου ότι ρίζωσε μία δημογραφική διχοτόμηση που θα μπορούσε εύκολα να αξιοποιηθεί όταν οι συνθήκες θα είχαν ωριμάσει.
Θρησκεία:
Και εδώ υπάρχει μια σχεδόν τέλεια γεωγραφική διαίρεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και τις Ορθόδοξες Εκκλησίες της Ουκρανίας να εκπροσωπούν τις δύο κρίσιμες ομάδες του πληθυσμού στη χώρα. Περαιτέρω δυτικά είναι οι Ουνίτες και οι καθολικές εκκλησίες, που αντιστοιχούν, ως επί το πλείστον, στα πρώην εδάφη της μεσοπολεμικής Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας.
Ο χριστιανικός σεχταρισμός δεν ήταν το πιο ορατό σύνθημα, πίσω από το Euromaidan, αλλά οι ριζοσπαστικοί οπαδοί χρησιμοποίησαν την επιτυχία του πραξικοπήματος, ως κάλυψη, για την καταστροφή των Ρωσικών Ορθόδοξων Εκκλησιών και άλλες θρησκευτικές ιδιοκτησίες σε μια πανεθνική εκστρατεία που επιδιώκει να παρακινήσει την εθνική και πολιτιστική κάθαρση του ρωσικού πληθυσμού.
Ιστορία:
Το σύγχρονο ουκρανικό κράτος είναι ένα τεχνητό αμάλγαμα των εδαφών που κληροδότησαν σε αυτό διαδοχικά οι ρώσοι και σοβιετικοί ηγέτες.
Η εγγενής αφύσικη προέλευσή του, αποτελεί και την κατάρα του με μία διαρκώς αμφισβητήσιμη ύπαρξη, και η εδαφική αύξηση της χώρας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μετέτρεψε το θέμα σε έτι περιπλοκότερο.
Το πιο εθνικιστικό κομμάτι της σύγχρονης Ουκρανίας ήταν μέρος της επικράτειας που ανήκε στη μεσοπολεμική Πολωνία, και πριν από αυτό, στην Αυστροουγγαρία, δίνοντας έτσι στους κατοίκους του μία διαμετρικά αντίθετη ιστορική μνήμη, συγκριτικά με τους συμπατριώτες τους, στο κεντρικό ή ανατολικό τμήμα του κράτους.
Οι ουγγρικές και ρουμανικές μειονοτικές κοινότητες, που ζουν στις πιο πρόσφατα προστεθείσες περιοχές (οι οποίες προσαρτήθηκαν από την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία, αντίστοιχα) έχουν επίσης ένα φυσικό βαθμό απόσχισης από το κράτος, στην ταυτότητά τους, η οποία χρειαζόταν μόνο μία εξωτερική ώθηση αποσταθεροποίησης για να αναδείξει τη δυναμική της.
Όπως αναπτύχθηκε και στη θεωρία του Υβριδικού Πολέμου, στην ιστορικά, βάσει εθνο-θρησκευτικών κριτηρίων, ξεχωριστή περιοχή της Δυτικής Ουκρανίας ήταν σε πλήρη κλίμακα ανεπτυγμένη ένοπλη εξέγερση κατά του προέδρου Yanukovych, εξού και δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η πτυχή του Μη Συμβατικού Πολέμου, αυτής της εκστρατείας ανατροπής του καθεστώτος, ξεκίνησε στο συγκεκριμένο τμήμα της χώρας.
Διοικητικά Όρια:
Τα εγχώρια τμήματα της Ουκρανίας συμπίπτουν απολύτως εναρμονισμένα με τα διοικητικά σύνορα, σε πλείστες των περιπτώσεων, λειτουργώντας ως καταλύτες για το εθνικό χάσμα, τον χριστιανικό σεχταρισμό, τις ιστορικές περιοχές και τα εκλογικά αποτελέσματα.
Αυτό χρησίμευσε ως τον απόλυτο ασύμμετρο πολλαπλασιαστή που έπεισε τους αμερικανούς στρατηγούς για την ευκολία ανάπτυξης του Υβριδικού Πολέμου στην Ουκρανία.
Αν δεν ήταν το απροσδόκητο πραξικόπημα, στα τέλη Φεβρουαρίου του 2014, πολύ πιθανώς οι ΗΠΑ θα είχαν προσπαθήσει να εκμεταλλευτούν, την άνευ προηγουμένου, επικάλυψη των κοινωνικο-πολιτικών τρωτών σημείων στην Ουκρανία, προκειμένου να διαχωρίσουν φυσικά το δυτικό τμήμα της χώρας από το φιλοκυβερνητικό και άνευ σημασίας υπόλοιπό της.
Το ανωτέρω προϋπόθετε πως ο Yanukovych θα ήταν σε θέση να κρατήσει επ ‘αόριστον, ενάντια στους αντικαθεστωτικούς τρομοκράτες και να εδραιώσει την εξουσία του στο εναπομένον κράτος που δεν ήλεγχαν οι αντάρτες, κάτι που δεν έγινε σε αντίθεση με τα όσα βλέπαμε να διαδραματίζονται στη Συρία.
Κοινωνικο-οικονομική ανισότητα:
Η Ουκρανία είναι παρόμοια περίπτωση με τη Συρία, με την έννοια ότι είχε επίσης μια σχεδόν ομοιόμορφη κατανομή των κοινωνικο-οικονομικών δεικτών, ωστόσο, σε αντίθεση με την Αραβική Δημοκρατία και το μέτριο πλούτο της, στο κράτος της Ανατολικής Ευρώπης είχε εξαπλωθεί εξίσου η φτώχεια μεταξύ των πολιτών του.
Το μεγάλο ποσοστό των Ουκρανών ζούσε σε συνθήκες φτώχειας ή πολύ κοντά σε αυτό δημιουργώντας μια τεράστια λίμνη πρόσληψης αντικυβερνητικών «ακτιβιστών», που οι ιθύνοντες των ΜΚΟ της «Euromaidan Έγχρωμης Επανάστασης» μπορούσαν να δρέψουν.
Η απουσία οποιασδήποτε πολιτισμικής ή εθνικής πατριωτικής ενότητας (με εξαίρεση τη σκληροπυρηνική φασιστική διαστροφή, της οποίας ηγείται το ακροδεξιό Pravy Sektor και οι οπαδοί του) σήμαινε ότι δεν υπήρχαν κοινωνικές εγγυήσεις για την πρόληψη της εμφάνισης πολλαπλών «ενοικιασμένων» ταραχών, οι οποίες είχαν οργανωθεί εκ των προτέρων και αναπτύχθηκαν όταν ο καιρός ήταν κατάλληλος.
Φυσική γεωγραφία:
Το μοναδικό ιδιαίτερο μέρος της προπολεμικής Ουκρανίας, που ως επί το πλείστον παρουσιάζει μία τυποποιημένη μορφή πεδινής γεωγραφίας ήταν η Κριμαία, η οποία λειτούργησε περισσότερο σαν ένα νησί από τη χερσόνησο που τεχνικά είναι.
Αυτό ειρωνικά λειτούργησε ως τροχοπέδη φέρνοντας τις ΗΠΑ σε πολύ μειονεκτική θέση, όταν η γεωγραφία της περιοχής των φιλορώσων βοήθησε τους κατοίκους της να υπερασπιστούν τον εαυτό τους για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να προλάβουν να ψηφίσουν για την απόσχιση από ένα ουκρανικό fail state και να διορθώσουν το ιστορικό λάθος του Khrushchev.
Οι ίδιοι γεωγραφικοί παράγοντες διευκόλυνσης απουσίαζαν από το Donbass, με αποτέλεσμα να ανασταλεί η υπεράσπιση της επικράτειας των ρωσόφιλων και να καταστούν πιο ευάλωτοι σε πολλαπλές επιθέσεις του Κιέβου.
Το εύκολα προσπελάσιμο γεωγραφικό περιβάλλον της Ουκρανίας διευκόλυνε τους φιλοδυτικούς επαναστάτες να εξαπλωθούν γρήγορα, κατά τον ίδιο τρόπο που το ISIL έπραξε στη Συρία ωθούμενοι αιφνιδίως στο Κίεβο, από τη στιγμή που είχαν συσσωρεύσει αρκετά κλεμμένα όπλα, εξοπλισμό και οχήματα από τα πολυάριθμα αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα που είχαν κατασχέσει εκείνη τη χρονική στιγμή.
Η προετοιμασία του Υβριδικού Πολέμου
Η κοινωνική προετοιμασία του Υβριδικού Πολέμου περιλαμβάνει μία βασική τριάδα: τα ΜΜΕ είτε ηλεκτρονικά είτε αποτελούμενα από μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα, την εκπαίδευση και τις ΜΚΟ.
Οι λεπτομέρειες σχετικά με τη διαρθρωτική προετοιμασία είναι λίγο διαφορετικές, ανά περίπτωση, καθώς εκτός από την πίεση των κυρώσεων, η άλλη επιλογή που προαναφέρθηκε είναι η διατάραξη της οικονομίας, όπως επί παραδείγματι η διατάραξη της αγοράς ενέργειας.
Αυτή η παράμετρος δεν εμφανίστηκε με την έναρξη των Υβριδικών Πολέμων Συρίας και Ουκρανίας, ωστόσο, χρησιμοποιήθηκαν στο παιχνίδι άλλα, πιο διακριτά, στοιχεία για κάθε ένα από τα δύο κράτη, με τα ταμεία της Ουκρανίας να έχουν αφαιμαχθεί έως τελευταίας ρανίδος από ενδημικά και παρασιτικά φαινόμενα διαφθοράς, ενώ και η Συρία έπρεπε πάντα να εξισορροπήσει μεταξύ των στρατιωτικών αναγκών της για υπεράσπιση του εαυτού της εναντίον του Ισραήλ και της κοινωνικής δέσμευσής της προς τον πληθυσμό για παροχές και πρόνοια.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ο Υβριδικός Πόλεμος εναντίον της Δαμασκού τερμάτισε απότομα τις συνομιλίες για την εξεύρεση λύσης στη συνύπαρξη των δύο αραβικών κρατών…
Σύνοψη της Θεωρίας
Ταυτοποίηση Στόχων:
Από τα παραπάνω είδαμε πως στα παραδείγματα της Ουκρανίας και της Συρίας επιβεβαιώνεται η θεωρία του Υβριδικού Πολέμου και ο τρόπος που αυτός λειτουργεί. Τούτο αποδεικνύει ότι υπάρχει συγκεκριμένη μεθοδολογία για την εξήγηση και την ανάλυση των Υβριδικών Πολέμων, γεγονός που με ένα συναρπαστικό τρόπο μπορεί να εφαρμοστεί προληπτικά στην προσπάθεια πρόβλεψης του επόμενου γεωγραφικού σημείου το οποίο αυτή η μορφή μεταμοντέρνου πολέμου μπορεί να χτυπήσει στο μέλλον.
Όπως έχουμε αναφέρει ο Νόμος του Υβριδικού Πολέμου είναι να διαταραχθεί η λειτουργία είτε η διαδικασία ολοκλήρωσης πολυπολικών διακρατικών έργων συνεργασίας, είτε αυτά είναι ενεργειακού, είτε εμπορικού, είτε οικονομικού/επενδυτικού, είτε αμυντικού χαρακτήρα, μέσω εξωτερικής παρέμβασης η οποία προκαλεί συγκρούσεις ταυτότητας, σε ένα στοχευμένο κράτος το οποίο συμμετέχει σε αυτά τα έργα/εργασίες (transit state).
Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, το επόμενο βήμα για την ταυτοποίηση του στόχου είναι να προσδιοριστούν τα σημαντικά πολυπολικά διακρατικά έργα συνεργασίας, τα οποία βρίσκονται σε λειτουργία, σε εξέλιξη, είτε προγραμματίζονται ανά τον κόσμο. Μόλις γίνει αυτό, κάθε κράτος που συμμετέχει στο έργο συνεργασίας αξιολογείται για τον μεγαλύτερο αριθμό κοινωνικοπολιτικών τρωτών σημείων (από τα 6 που προαναφέρθηκαν) και δη το βαθμό στον οποίο αυτά επικαλύπτονται.
Πλέον το τρίτο βήμα είναι ο εντοπισμός του πιο αδύναμου κρίκου σε αυτή την αλυσίδα, το πιο ευάλωτο, βάσει αυτών των παραγόντων, κράτος.
Εν συνεχεία θέτουμε τις απαραίτητες συνθήκες στη διαδικασία της αντίστροφης μηχανικής, ώστε να φωτίσουμε τα δημογραφικά κλειδιά για την ανάπτυξη αντικυβερνητικών τάσεων αυτονόμησης, από τις κεντρικές αρχές.
Εκπρόσωποι του πολιτισμού, ιστορικοί, ΜΚΟ, ακτιβιστές, τα μέσα ενημέρωσης, άνθρωποι του εμπορίου και του marketing και «ανεξάρτητοι ερευνητές», μεταξύ άλλων, παίζουν το ρόλο της εμπροσθοφυλακής σε αυτή τη διαδικασία κοινωνικής προετοιμασίας και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των υπηρεσιών πληροφοριών, των κρατών που επιθυμούν να διεξάγουν Υβριδικό Πόλεμο.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τέτοιες «ειδικότητες» είναι απολύτως απαραίτητες για να αναλύσουν τις πιο αποτελεσματικές μεθόδους που δύναται να χρησιμοποιηθούν, ώστε να διεισδύσουν ιδεολογικά στις «ψυχές» του επιλεγμένου κοινού τους .
Ταυτόχρονα με αυτή τη διαδικασία, ασκούνται διάφοροι βαθμοί διαρθρωτικής προετοιμασίας, προκειμένου να εντατικοποιηθεί το τεχνητά κατασκευασμένο χάσμα μεταξύ του κράτους και των στρατηγικών στοιχείων των πολιτών του.
Πολιτισμικός και Εθνικός Πατριωτισμός:
Ο Υβριδικός Πόλεμος είναι ουσιαστικά η οπλική μετουσίωση της θεωρίας του χάους, η οποία εξαρτάται δυσανάλογα από τις αρχικές συνθήκες πριν από την έναρξη της αποσταθεροποίησης, παρά από την εξέλιξη αυτής.
Όπως έχει προαναφερθεί, τα πολιτικά τρωτά σημεία σε κάθε κράτος-στόχο είναι σημαντικοί δείκτες στη μέτρηση των δυνατοτήτων επιτυχίας του ενδεχομένου ανατροπής καθεστώτος. αλλά οι έξι κύριοι παράγοντες είναι δύσκολο να τροποποιηθούν (πόσο μάλλον σε σύντομο χρονικό διάστημα), εάν δεν λειτουργούν πλήρως για την απόκτηση πλεονεκτήματος από τον υβριδικά επιτιθέμενο.
Λόγω αυτού, οι κοινωνικές και διαρθρωτικές προετοιμασίες λαμβάνουν έναν ενισχυμένο ρόλο στην όλη διαδικασία, καθώς οι ιδέες και οι οικονομικές τάσεις είναι πολύ πιο εύκολο να παρεμβαίνουν στις διαδικασίες της επιθυμητής αλλαγής από ότι η εθνοτική σύνθεση ή τα διοικητικά όρια.
Και τα δύο αυτά συστατικά χαρακτηριστικά (επηρεάζονται αντίστοιχα από την κοινωνική και διαρθρωτική προετοιμασία) μπορούν να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό τον πολιτισμικό και εθνικό πατριωτισμό για το σύνολο των στοχευμένων πολιτών, χαρακτηριστικά τα οποία, αντιστοίχως, είναι η ισχυρότερη αμυντική γραμμή για ένα κράτος ώστε να αποκρούσει τον Υβριδικό Πόλεμο.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθούμε ξανά στα παραδείγματα της Συρίας και της Ουκρανίας, καθώς το καθένα από αυτά ακολούθησε εντελώς αποκλίνουσες πορείες εξαιτίας, σε μεγάλο βαθμό, του διαφορετικού επιπέδου του πολιτισμικού/εθνικού πατριωτισμού πριν από την έναρξη του Υβριδικού Πολέμου.
Αυτή η αρχική κατάσταση είναι αναμφίβολα η πιο κρίσιμη για τον καθορισμό του χρονικού διαστήματος της αποσταθεροποίησης και της ενδεχόμενης επιτυχίας αυτής.
Ο λαός της Συρίας έχει έναν από τους πιο έντονους πολιτισμικούς πατριωτισμούς, που με τη σειρά του ενίσχυσε την ανθεκτικότητα της χώρας στην αντίσταση προς την πολυδιάστατη υβριδική επιθετικότητα που διεξήχθη. Σαν αποτέλεσμα οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της έπρεπε να παρέχουν συνεχή υποστήριξη στα proxy στοιχεία τους, προκειμένου να διατηρήσουν, παρά φύση στην επιχειρησιακή εικόνα του Υβριδικού Πολέμου, τις χαοτικές διαδικασίες που ανέμεναν πως σύντομα θα αυτοσυντηρούνταν.
Σε περίπτωση που αυτού του είδους η βοήθεια διαταραχθεί, μεταφράζεται άμεσα ως μια ορατή αποδυνάμωση των υβριδικών στοιχείων πολέμου στο εσωτερικό της χώρας και, κατά συνέπεια,οδηγεί σε γρήγορη εξάλειψη τους.
Αντίθετα, η κατάσταση ήταν η αντίποδα στην Ουκρανία, όπου ο πολιτισμικός πατριωτισμός δεν ήταν παρών (παρά την πλούσια κληρονομιά των Ρως του Κιέβου) και μόλις και μετά βίας υπήρχαν κάποια κοινά στοιχεία πατριωτισμού (ελέω και της σοβιετικής κουλτούρας που επηρέασε τη χώρα επί σχεδόν έναν αιώνα).
Όλα αυτά που οι ΗΠΑ έπρεπε να εφαρμόσουν είχαν ως αποτέλεσμα να οργανώσουν τα κατάλληλα asset και να δώσουν το σκανδαλισμό για την έναρξη της διαδικασίας αποσταθεροποίησης, εν αρμονία εξελίξεων.
Οι χαοτικές διαδικασίες, στη συνέχεια προχώρησαν βάσει της θεωρίας και άρχισαν να αποκτούν τη δική τους κατεύθυνση, απαιτώντας ελάχιστη καθοδήγηση από εκείνο το σημείο και έπειτα, σε σύγκριση με το στρατηγικό τέλμα που η Ουάσινγκτον εισήλθε στη Συρία.
Η μόνη σημαντική παρέμβαση, που οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν, ήταν η false flag επίθεση ελεύθερου σκοπευτή στο τέλος του Φεβρουαρίου, η οποία σημειώθηκε καθαρά και μόνον επειδή παρουσιάστηκε μια ακαταμάχητη ευκαιρία, ώστε η Ουάσινγκτον να μεγιστοποιήσει το χάος και γρήγορα να ανατρέψει την κυβέρνηση.
Συνοψίζοντας επί αυτών των παραδειγμάτων βλέπουμε πως τα δύο κατάφωρα διαφορετικά παραδείγματα Υβριδικού Πολέμου αποδεικνύουν ότι η αρχική κατάσταση του πολιτισμικού και εθνικού πατριωτισμού είναι ο αποφασιστικός παράγοντας που επηρεάζει την πορεία των ασύμμετρων συγκρούσεων και, κατά συνέπεια, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη από τους ειδικούς ασφαλείας για τη σημασία ύπαρξής των στην προληπτική ανάπτυξη ανάλογων μέτρων εντός των στοχευμένων κρατών τους.
Η έναρξη του Χάους:
Σε αυτό το σημείο θα θίξουμε τα αρχικά στάδια του Υβριδικού Πολέμου και εν συντομία θα εξηγήσουμε τις τακτικές περιορισμού της θεωρίας, όπως εφαρμόζονται σε δύο συγκεκριμένες κατηγορίες κρατών.
Όσον αφορά τις ομοιότητες έναρξης του αρχικού σταδίου του Υβριδικού Πολέμου, αυτές είναι κοινές για τη συντριπτική πλειοψηφία των κρατών, όπως μία προδεδικασμένη στιγμή (συνήθως κάτι συμβολικό, όπως μία σημαντική ιστορική εθνική εορτή, κοινοβουλευτικές / προεδρικές εκλογές, ή η πρόκληση βίαιης κρατικής αντίδρασης/καταστολής πορειών διαμαρτυρίας) ή μια τυχαία σειρά γεγονότων (π.χ. η απόφαση Yanukovych την τελευταία στιγμή να αναβληθεί η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ) δύναται να χρησιμοποιηθούν ως σκανδαλισμός για τη συγχώνευση των ξεχωριστών ομάδων (cells) που δραστηριοποιούνται υποχθόνια στο γεωπολιτικό χώρο του καθεστώτος για την αλλαγή των κοινωνικών υποδομών και μετατρέπονται εφεξής σε μία κρίσιμη αντικυβερνητική μάζα που εγκαινιάζει το κίνημα της Έγχρωμης Επανάστασης και προαναγγέλλει το πρώτο βήμα του Υβριδικού Πολέμου.
Σε περίπτωση που το «μετριοπαθές πραξικόπημα» (συχνά διανθιζόμενο με θανατηφόρα αστική τρομοκρατία) αποτύχει, τότε εφαρμόζεται η «σκληροπυρηνική επίθεση» δηλαδή η ώθηση στον Μη Συμβατικό Πόλεμο κατά της πολιορκούμενης κυβέρνησης και των έμπιστων σε αυτή πολιτών της, γεγονός που ολοκληρώνει τη γένεση του Υβριδικού Πολέμου.
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε πως δεν ξεκινούν όλοι οι Μη Συμβατικοί Πόλεμοι με Έγχρωμες Επαναστάσεις, ούτε όλες οι Έγχρωμες Επαναστάσεις καταλήγουν σε Μη Συμβατικούς Πολέμους.
Στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ για το μέλλον της ανατροπής είναι να έχουν τις δύο μορφές της ανατροπής καθεστώτος εφαπτόμενες και σταδιακά συγχωνευμένες σε μία ομαλή διαδικασία κλιμάκωσης της αντικυβερνητικής πίεσης, όποτε αυτό είναι δυνατόν. Μερικές κοινωνίες με πλήρως ανεπτυγμένο τον «κοινωνικό πολιτισμό», όπως διεθνώς αναγνωρίζεται η δυτική κουλτούρα, και χωρίς πολλές από τις προϋποθέσεις κοινωνικο-πολιτικών τρωτών σημείων, π.χ. η Δανία, δεν θα μπορούσαν να βιώσουν την Μη Συμβατική εμπόλεμη πτυχή του Υβριδικού Πολέμου, επομένως είναι πιθανό να γίνουν θύματα μόνο μίας Έγχρωμης Επανάστασης. Ωστόσο, μια εκ νέου μηχανική των δημογραφικών στοιχείων τους (π.χ. η προσφυγική κρίση) θα μπορούσε να αλλάξει, προβλέψιμα, ολόκληρη την κατάσταση και να καταστήσει ακόμα και αυτές τις κοινωνίες πιο ευαίσθητες σε ένα πλήρη Υβριδικό Πόλεμο (π.χ. Γαλλία).
Συνεχίζοντας, για τα κράτη που δεν έχουν τόσο ισχυρό τον «κοινωνικό πολιτισμό», αλλά πληρούν υπερβολικά τα κοινωνικο-πολιτικά διαπιστευτήρια για Μη Συμβατικό Πόλεμο, όπως η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, θα μπορούσε απλώς να παραλειφθεί το στάδιο της Έγχρωμης Επανάστασης και να βουτήξουν απευθείας στο εμπόλεμο στάδιο του Υβριδικού Πολέμου.
Όπως και με το πρώτο παράδειγμα, αυτό θα μπορούσε επίσης να αλλάξει μέσω μίας νέας μηχανικής των δημογραφικών στοιχείων της κοινωνίας, αν και με διαφορετικό τρόπο, σύμφωνα με την οποία η ταχεία (πιθανότατα υποστηριζόμενη από την Κίνα) ανάπτυξη οδηγεί στη γέννηση μίας αναδυόμενης μεσαίας τάξης που δυνητικά θα μπορούσε να γεμίσει τις τάξεις της Έγχρωμης Επανάστασης με αντάρτες (π.χ. Γαλλική Επανάσταση).
Σε σπάνιες περιπτώσεις, υπάρχει επίσης η δυνατότητα ενός «αντίστροφου Υβριδικού Πολέμου», σύμφωνα με την οποία ένας Μη Συμβατικός Πόλεμος προηγείται μίας Έγχρωμης Επανάστασης.
Σε ένα βαθμό, μπορεί να υποστηριχθεί ότι ο εμφύλιος της Μιανμάρ δημιούργησε πρόσφορες συνθήκες για την Έγχρωμη Επανάσταση του 1989 και την επακόλουθη άνοδο της Aung San Suu Kyi, ενώ χρειάστηκαν πάνω από δύο δεκαετίες για αυτή ώστε να κερδίσει τελικά πλήρη ισχύ, γεγονός που τελικά επαληθεύτηκε και έδειξε σαφώς πως το περιβάλλον ενός Μη Συμβατικού Πολέμου δύναται να προετοιμάσει τις μάζες στην αποδοχή της νέας κατάστασης συν τω χρόνω.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Δυτική Αφρική με τη Boko Haram.
Κάθε ένα από τα τέσσερα κράτη της περιοχής της λίμνης Τσαντ υπόκειται σε ισχυρή πίεση από την τρομοκρατική οργάνωση, και τη βία που έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας κατάστασης όπου ακόμη και μια αποδιοργανωμένη Έγχρωμη Επανάσταση αυξάνει την πιθανότητα απόλυτης επιτυχίας της, ακριβώς λόγω της ενασχόλησης της κυβέρνησης-στόχου με την Boko Haram.
Αυτό διαφαίνεται ιδιαίτερα στην περίπτωση του Τσαντ, του οποίου η πρωτεύουσα Ντζαμένα είναι εξαιρετικά κοντά στο πεδίο της μάχης και έχει ήδη πέσει θύμα βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας.
Μια εκκολαπτόμενη Έγχρωμη Επανάσταση θα είναι ο απόλυτος πολλαπλασιαστής ισχύος, ώστε να αναπτύξει στα ύψη τις πιθανότητες ανατροπής της κυβέρνησης, είτε από την Boko Haram, είτε από αστικούς αντάρτες, είτε μέσω μιας σιωπηρής και συντονισμένης προσπάθειας μεταξύ των δύο.
Από μια τυποποιημένη θεωρητική άποψη, η υπάρχουσα ομάδα Μη Συμβατικών μαχητών και οι πρόσφατα ενεργοποιημένοι Έγχρωμοι Επαναστάτες, κινούνται συντονισμένα, προκειμένου να γείρουν αποφασιστικά την ισορροπία κατά του κράτους και να πετύχουν τον κοινό στόχο της ανατροπής του καθεστώτος.
Η μοναδική εναλλακτική λύση σε αυτό το σενάριο θα είναι ο στρατός να συντρίψει την προσέγγιση των «διαδηλωτών» με ισχυρές προληπτικές ενέργειες, τη στιγμή κατά την οποία αυξάνεται η δυναμική τους, πριν μετατοπίσει το ενδιαφέρον του ταχέως στην εξολόθρευση τρομοκρατών που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την επερχόμενη συμπλοκή στο Τσαντ, στο ίδιο μοτίβο το οποίο ισχύει για κάθε άλλο κράτος που βρίσκεται σε κίνδυνο «Αντίστροφου Υβριδικού Πολέμου».
Πρακτική Εφαρμογή
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω και όπως αποδεικνύεται από τη συριακή και ουκρανική περίπτωση, μπορούμε να εφαρμόσουμε στην πράξη τα διδάγματα των Υβριδικών Πολέμων για την πρόβλεψή τους.
Τα πιο επιρρεπή σε συγκρούσεις πολυπολικά διακρατικά έργα συνεργασίας που αποτελούν αιχμή του δόρατος για τη Ρωσία και την Κίνα, είναι η Ευρασιατική Ένωση και το «One Belt One Road» έργο, των Νέων Δρόμων του Μεταξιού.
Ο κοινόχρηστος χώρος στον οποίο τέμνονται αυτά τα δύο προγράμματα εντοπίζεται στην Κεντρική Ασία, γεγονός που δείχνει ότι κάθε μεγάλης κλίμακας αποσταθεροποίηση στην περιοχή αυτή θα μπορούσε να επιτύχει ένα διπλό στόχο με μία, γεωπολιτικής μαεστρίας, κίνηση, που είναι το ψαλίδισμα των φιλοδοξιών των δύο Μεγάλων Δυνάμεων.
Επομένως υφίσταται υψηλός κίνδυνος να ξεσπάσει ένας Υβριδικός Πόλεμος, κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον σε ένα από τα κράτη τα οποία συμμετέχουν από κοινού στα εν λόγω προγράμματα.
Εκτός από την περιοχή αυτή δεν διατίθεται πουθενά αλλού ανάλογη ενσωματωσιακή επικάλυψη της ρωσο-σινικής στρατηγικής εταιρικής σχέσης, εκτός από τα Βαλκάνια, αλλά ακόμη και στην περιοχή μας, η αλληλεπίδραση των συμφερόντων είναι λιγότερο στενά συνδεδεμένη και αναπτυγμένη από ότι στην Κεντρική Ασία.
Θα πρέπει , ωστόσο, να θυμόμαστε πως το γεγονός αυτό κάνει το θέατρο επιχειρήσεων των Βαλκανίων τη δεύτερη πιο πιθανή περιοχή για να μετατραπεί σε θύμα του Υβριδικού Πολέμου (εξού και η αίσθηση επαλήθευσης της ύπαρξης πολλών κοινωνικοπολιτικών παραγόντων από τους 6 που αναφέρθηκαν) στο μέλλον.
Σε αυτό συνάδει και η αμερικανική «αναγκαιότητα» για να προκαταλάβει την υλοποίηση των δύο «megaprojects» του Βαλκανικού ( «τουρκικού») Ενεργειακού Διαδρόμου και του Βαλκανικού «Νέου Δρόμου του Μεταξιού» που θα μπορούσαν αποφασιστικά να ανατρέψουν τη στρατηγική ισορροπία στην Ευρώπη υπέρ του πολυπολικού κόσμου.
Οι άλλες περιοχές που διατρέχουν κίνδυνο Υβριδικού Πολέμου στοχοποιούνται ειδικά λόγω της συμμετοχής τους στο «Δρόμο του Μεταξιού της Νέας Κίνας», και περιλαμβάνουν την ευρύτερη «Heartland» μελών του προγράμματος, όπως το Ιράν, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, το δυτικό τμήμα της ASEAN, ο Ινδικός Ωκεανός, το αρχιπέλαγος των Μαλδίβων, μια μεγάλη λωρίδα της ισημερινής Αφρικής που γεφυρώνει τους δύο ωκεανούς, τη Βραζιλία, το Περού και τη Νικαράγουα στη Λατινική Αμερική.
Παρακάτω απεικονίζονται με σαφήνεια οι προαναφερόμενες γεωγραφικές ζώνες που απειλούνται περισσότερο από έναν Υβριδικό Πόλεμο στο μέλλον:
Από τις ανωτέρω περιοχές (και με εξαίρεση την κατάσταση «stand-alone» των
Μαλδίβων), υπάρχουν χώρες-πυρήνες στις οποίες η ταυτότητα αποσταθεροποίησης είναι πιο πιθανό να αποδοθεί λόγω ενός πλαισίου ορισμένων συγκεκριμένων λόγων.
Πιο συγκεκριμένα, από άποψης πιθανοτήτων, αυτές θα μπορούσαν να είναι: το Ουζμπεκιστάν στην Ευρύτερη «Heartland», η ΠΓΔΜ στα Βαλκάνια, η Μιανμάρ στην ASEAN, το Τζιμπουτί και η Αιθιοπία στην Αφρική και η Νικαράγουα στη Λατινική Αμερική.
Απλοποιώντας τον ανωτέρω χάρτη η εικόνα είναι η κάτωθι:
Στον παραπάνω χάρτη έχουμε μία πιο σαφή εικόνα μέσω της απομόνωσης των κρατών-πυρήνων που μπορούν να αποτελέσουν το σκανδαλισμό για έναν Υβριδικό Πόλεμο στην ευρύτερη « Heartland», την ASEAN, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Ωστόσο δε θα μπορούσε να αποκλειστεί ένας ενδεχόμενος σφετερισμός από λιγότερο πιθανές, αλλά πιο επιρρεπείς, σε περιφερειακό επίπεδο, χώρες για Υβριδικό Πόλεμο.
Τέτοιες θα ήταν το Τουρκμενιστάν, η Ταϊλάνδη, η Κένυα, η Τανζανία και η Βραζιλία.
Η αποσταθεροποίηση αυτών των χωρών θα μπορούσε ακόμη και να είναι πιο αποτελεσματική στη διατάραξη των πολυπολικών διακρατικών έργων συνεργασίας, στα οποία συμμετέχουν, ασχέτως με το τι θα συμβεί στους περιφερειακούς ομολόγους αυτών.
Επομένως η τελική μορφή του χάρτη είναι η εξής:
Αφού καταλήξαμε στους βασικούς στόχους του Υβριδικού Πολέμου, το ακόλουθο βήμα της έρευνας είναι η επικέντρωση σε κάθε οριοθετημένη περιοχή, με έμφαση στην ανάδειξη των ωθήσεων που αναμένεται είτε να πυροδοτήσουν μια ευρύτερη ανάφλεξη, είτε να προκαλέσουν μία μη αναστρέψιμη υπονόμευση των κρατών που συμμετέχουν στα εν λόγω έργα.
Τούτο σημαίνει πως η γεωοικονομική σημασία κάθε περιοχής θα πρέπει να εξεταστεί αναλόγως με το κατά πόσο συμμορφώνεται στο Νόμο του Υβριδικού Πολέμου και τη Θεωρία του.
Με αυτό τον τρόπο ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει τα κοινωνικοπολιτικά τρωτά σημεία που αναφέρθηκαν και τα οποία μπορούν να ενσωματωθούν σε ευρεία υβριδικά σενάρια πολέμου, έτσι ώστε να ικανοποιείται η απαίτηση της ταχείας συντριβής των πολυπολικών διακρατικών έργων συνεργασίας, συγκρίνοντας πάντα τις διαφορές στην πιθανότητα και τον αντίκτυπο μεταξύ του κράτους-στόχου και των υποψήφιων προς στοχοποίηση κρατών (της περιφέρειάς του), κατά περίπτωση.
Επιμέλεια:Geopolitics Editorial Team
Πηγή
https://attikanea.blogspot.com/2018/08/blog-post_77.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου