“Θα σας αναφέρω μία σειρά οργανισμών/θεσμών. Για τον καθένα, μπορείτε να μου πείτε πόσο τον εμπιστεύεστε: πολύ / αρκετά / όχι ιδιαίτερα / ή καθόλου;”
Τα αποτελέσματα παρουσιάζονται στην εικόνα του άρθρου. Όπως βλέπουμε οι 4 θεσμοί που ο Ελληνικός λαός εμπιστεύεται περισσότερο είναι
• Τα πανεπιστήμια 82,4%
• Οι Ένοπλες δυνάμεις 80,2%
• Η Αστυνομία 70,7%
• Η Εκκλησία 65,4%
Τα πανεπιστήμια είναι στην πρώτη θέση λόγω αυξημένου ποσοστού στο «αρκετά» σε σχέση με τα άλλα. Με βάση το «πολύ» είναι 3η επιλογή. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτοί οι κορυφαίοι θεσμοί στην εκτίμηση του Έλληνα είναι αυτοί που έχουν δεχτεί τον πιο αδυσώπητο πόλεμο και υπονόμευση από την αριστερά, και αυτό γίνεται μεθοδικά συνεχώς εδώ και δεκαετίες από την μεταπολίτευση και μετά. Και όμως ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ακόμα. Η Ελλάδα είναι ελιά.
Μεταφράζοντας ως αξίες τους παραπάνω κορυφαίους θεσμούς στην συνείδηση του Έλληνα, θα λέγαμε ότι τρέφει εκτίμηση & εμπιστοσύνη για την:
• ΜΟΡΦΩΣΗ ως βασικό στοιχείο της προόδου
• Την εδαφική ακεραιότητα της χώρας ως προϋπόθεση της Εθνικής μας ανεξαρτησίας.
• Την εσωτερική τάξη και ασφάλεια ως αναγκαία προϋπόθεση κάθε δημιουργικής προσπάθειας και προόδου.
• Τον ΘΕΟ και την Ορθοδοξία ως Κιβωτού για την περί, και εν αυτή, πολιτισμική μας ταυτότητα
Αλλά η εικόνα δείχνει επίσης παραστατικά ποια είναι η «εκτίμηση» των Ελλήνων στην κυβέρνηση και τα κόμματα. Αυτή η θέση των κομμάτων επιβεβαιώνει ακόμη μια φορά ότι τα κόμματα έχουν καταντήσει ΠΤΥΕΛΟΔΟΧΕΙΑ της κοινωνίας.
Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, αν κανείς μελετήσει στις διάφορες δημοσκοπήσεις το πώς κατανέμεται μεταξύ των κομμάτων έστω αυτό το ελάχιστο ποσοστό εμπιστοσύνης 7%, βλέπει ότι αυτοί, που έστω και στα λόγια, εκφράζουν τις αξίες του 65%, 70% και 80%, όχι μόνο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, όπως θα αναμένονταν, αλλά είναι πολιτικά σχεδόν ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ. Καταγράφονται σταθερά ως δεκαδικά με ακέραιο το μηδέν.
Αυτό είναι η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΦΑΣΗ της σημερινής πολιτικής ζωής, που δημιουργεί το ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ. Ένας λαός που πιστεύει σε συντριπτικό βαθμό στις πατριωτικές αξίες, ίσως περισσότερο από κάθε άλλο λαό της Ευρώπης, έχει τους πολιτικούς εκφραστές αυτών των ιδεών του, δηλαδή τα λεγόμενα «πατριωτικά κόμματα», στον πάτο του πτυελοδοχείου του. Προτιμά να ψηφίζει κάποιους που είναι ενάντια ή λιγότερο πιστοί στις αξίες του, παρά να ψηφίσει αυτούς.
Ακούγεται τρελό, δυσκολεύεται να το χωνέψει κανείς, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, που πάντα καταφέρνει να μας εκπλήσσει.
Αν αυτά τα πολιτικά κόμματα μπορούσαν να αποβάλουν τον ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟ και την γραφικότητα που τα κατατρέχει, και είχαν την στοιχειώδη ικανότητα «να διαβάζουν την κοινωνία», δηλαδή αν ήταν σοβαρά κόμματα, θα έπρεπε με αυτά τα δεδομένα να έχουν κηρύξει ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ, προκειμένου να αναλύσουν και να εντοπίσουν που κάνουν το μεγάλο λάθος, τι κάνουν πολύ στραβά και να το διορθώσουν κατεπειγόντως, προκειμένου αξιόπιστα να εκφράσουν αυτές τις κυρίαρχες αξίες του Έλληνα, ώστε αυτός να τους εμπιστευτεί.
Αυτά αντί συναγερμού έχουν κηρύξει κομματική νιρβάνα, περιμένοντας να μπουν στη Βουλή με 2-3 βουλευτές, παίρνοντας και την κρατική χρηματοδότηση, και έως τότε μαζεύοντας ως σκυλάκια τα δυσαρεστημένα εκλογικά ψίχουλα που θα πέφτουν από το τραπέζι μεγάλων κομμάτων.
Εσχάτως δε, ποντάρουν και στις Ευρωπαϊκές εξελίξεις, αντί σε μια δική τους καταλυτική δράση μέσα σε μια κοινωνία τέτοιων αξιών, δράση που θα τους έκανε πολιτικά αυθύπαρκτους, αυτόφωτους, παντοδύναμους και εθνικά σωτήριους. Αντ’ αυτού περιμένουν να τους κάνει βουλευτές ο Σαλβίνι και ο Ορμπάν.
Προσέχοντας την δράση ή την αδράνειά τους τι να πρωτο-σχολιάσει κανείς;
• Πολλά από αυτά τα «πατριωτικά» κόμματα ακόμα και τα γραφεία τους τα ανοίγουν μόνο για εκλογές (για το 8χίλιαρο),
• Άλλα έχουν να γράψουν το παραμικρό στην ιστοσελίδα τους πάνω από 2-3 χρόνια. Προφανώς αυτά τα χρόνια τίποτε το σημαντικό δεν συνέβη στην χώρα ώστε να φιλοτιμηθούν να πουν κάτι στον λαό.
• Σχεδόν όλα έχουν ισόβιους αρχηγούς που ουδείς τους εξέλεξε, και αυτό θα συνεχίζεται επ’ άπειρον λειτουργώντας ως κόμματα ΙΧ, αφού ουδείς τολμάει να αμφισβητήσει την αυθεντία του «ιδιοκτήτη του κόμματος». Στην καλύτερη περίπτωση αυτός μπορεί να κάνει ένα συνέδριο της πλάκας, χωρίς καμία σοβαρή ιδεολογική δουλειά (αφού αυτή προϋποθέτει σοβαρό κόμμα), αλλά αρκετό για να επιβραβεύσουν οι «σύνεδροι» το επίτευγμα του ηγέτη να έχει το κόμμα 0,1%, και για να τον ψηφίσουν πρόεδρο με ποσοστά που θα τα ζήλευε και ο Κιμ Γιογκ Ουν.
Οι «ηγέτες» στην πράξη είναι κρυφο-θαυμαστές του Στάλιν, του Αντρέα και του Καντάφι, όσο κι αν στα λόγια καθημερινά χλευάζουν αυτά τα κρυφά ινδάλματά τους. Έτσι εξηγείται και γιατί τα κόμματα αυτά παραμένουν μικρές παρεούλες. Η παρέα με τους κολλητούς και τους κλακαδόρους ελέγχεται εύκολα, ένα ζωντανό κόμμα χιλιάδων μελών, με εκατοντάδες οργανώσεις με υψηλό ιδεολογικό επίπεδο εθνικών αναζητήσεων «δεν μασάει» από αραβική δεσποτεία Καντάφηδων, απαιτεί να είσαι ο εμπνευσμένος ΗΓΕΤΗΣ.
• Για πολλά η εσωτερική κομματική ζωή, συλλογική δράση και προσφορά των οργανώσεών τους θεωρούνται «κομμουνιστικές ιδέες», αφού γι αυτούς τα κόμματα πρέπει να λειτουργούν μόνο ως λέσχες υποψηφίων βουλευτών, γι αυτό και οι οργανώσεις τους είναι μόνο σφραγίδες, δηλαδή πολιτικά ανύπαρκτες και σε εσωτερικές λειτουργίες και ως προς τις τοπικές κοινωνίες.
• Άλλοι «πατριώτες ηγέτες» πούλησαν στον Ομπάμα μυστικά υπερ-όπλα που τους έδωσε ο αρχαίος θεός Απόλλωνας και έτσι έχουν 300 δις. Και όμως, αυτοί οι γραφικοί, και μόνο διότι βγήκαν δυναμικά στην κοινωνία έχουν σήμερα την μεγαλύτερη οργάνωση «πατριωτικού» κόμματος στην Ελλάδα!!! Αυτό το φαινόμενο, αν οι άλλοι είχαν λίγο μυαλό στο κεφάλι τους και ακόμα λιγότερη υπεροψία, και αντί να το ξορκίζουν κάθονταν να το μελετήσουν θα είχαν πολλά να ωφεληθούν.
• Και βέβαια «το πάνθεον» συμπληρώνεται και με «πατριώτες ηγέτες» που παρά τα σχεδόν 100 τους έτη, το μάτι τους βλέπει κατασκευές των UFΟ στη σελήνη.
Όλα τα έχει ο μπαξές. Ακόμη και οι σοβαρότεροι εξ αυτών αδυνατούν να οργανώσουν και να καθοδηγήσουν ένα κόμμα που θα είναι η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ και ο ΦΑΡΟΣ των παραπάνω αξιών. Και αυτό, την ώρα που οι πολιτικές συνθήκες της χώρας είναι «ΒΟΥΤΥΡΟ ΣΤΟ ΨΩΜΙ» ενός τέτοιου κόμματος. Τόσο ανίκανοι.
Αντ’ αυτού περιμένουν να δεήσει ο κάθε καναλάρχης του συστήματος να τους δώσει λίγα λεπτά δημοσιότητας, χωρίς να σκέφτονται ότι το κάθε λεπτό είναι επιταγή που θα την πληρώσουν με νερό στο κρασί τους.
Όταν δηλώνεις ότι είσαι ενάντια στο σημερινό κυρίαρχο σύστημα και παίζεις το παιχνίδι με τους όρους του συστήματος, δύο τινά θα συμβούν.
• ή θα χάσεις από χέρι, αφού οι αντίπαλοί σου παίζουν εντός έδρας και έχουν δικούς τους και τους διαιτητές (δημοσιογράφους),
• ή θα αποδειχτείς ρεζέρβα στο πορτ-μπαγκάζ του συστήματος.
Πολύ μυαλό θέλει; Πάντως το σύστημα έχει αρκετό ώστε τουλάχιστον να μην θρέφει πολιτικά αυριανούς ανεξέλεγκτους εχθρούς του.
Επομένως με δράση που κυμαίνεται μεταξύ ανυπαρξίας, γραφικότητας, ανοησίας, και στην καλύτερη περίπτωση πολιτικού ερασιτεχνισμού των αυτό-αποκαλούμενων «πατριωτικών κομμάτων», δικαιώνεται απόλυτα το ένστικτο του λαού, που τους έχει ως ΙΖΗΜΑ ΣΤΟ ΠΤΥΕΛΟΔΟΧΕΙΟ.
Δεν είναι ότι παραφρόνησε ο Ελληνικός λαός, είναι ότι ΟΙ ΒΑΡΚΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΒΑ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΝ. Η Μάνα Ελλάδα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να μιλάει εξ ονόματός της ο κάθε γραφικός, ανίκανος και τυχάρπαστος, βλέποντάς την ως πολιτικό εμπόρευμα ακόμα και τις στιγμές που αυτή ψυχορραγεί.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ επειγόντως το νέο, το σοβαρό, το διαφορετικό, το εμπνέον τις Ελληνικές αρετές, για ΝΑ ΣΑΡΩΣΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ εκφράζοντας τις κυρίαρχες αξίες της ψυχής μας, μήπως και προλάβει να σώσει την ετοιμοθάνατη Μάνα, διότι ο χρόνος που απομένει είναι ελάχιστος.
Αν αργεί, μήπως αυτές οι αξίες της ψυχής μας πρέπει να το φτιάξουν μόνες τους, ή θα τις αφήσουμε να καταντήσουν οι μοιρολογίστρες του θανάτου της;;;
Τ.Χ.
https://kostasxan.blogspot.com/2018/10/blog-post_74.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου