Η απόφαση του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ για απόσυρση των Αμερικανών κομάντος από τη Συρία, έπιασε στον ύπνο και τους πιο στενούς του συνεργάτες. Πρόκειται για στελέχη με τα οποία συνομιλεί και παίρνει αποφάσεις δέκα φορές την ημέρα. Αφού έπιασε στον ύπνο τους δικούς του ανθρώπους, τι να πούμε για τους ξένους ηγέτες, ανάμεσά τους και τους δικούς μας, τον Πρόεδρο της Κύπρου, Νίκο Αναστασιάδη και τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα.
Ουδείς είχε ιδέα… Ούτε η Καγκελάριος της Γερμανίας, ούτε ο πρόεδρος της Γαλλίας, ούτε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ούτε ο πολύς Ταγίπ Ερντογάν, που καυχιέται ότι άλλαξε τη γνώμη του κ. Τραμπ και τον ανάγκασε, υποτίθεται, να ακολουθήσει τη δική του σχολή σκέψης στη Συρία. Δεν έχουν έτσι τα πράγματα…
Όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ, στους δημοσιογράφους που τον συνόδευαν στο Ιράκ και μετά στη Γερμανία, προσπαθούσε εδώ και 18 μήνες να επιβάλει τη θέση του για τον τερματισμό της αμερικανικής στρατιωτική παρουσίας στη Συρία. Κάθε φορά που το προσπαθούσε, είπε ο ίδιος, οι Αμερικανοί στρατηγοί τον απέτρεπαν και του ζητούσαν 6 μήνες επιμήκυνση του χρόνου παραμονής της στρατιωτικής αποστολής των ΗΠΑ.
Όταν πρόσφατα του ζήτησαν νέα παράταση τους απάντησε αρνητικά. Πριν ακόμα γίνει η τηλεφωνική συνομιλία του κ. Τραμπ με τον ισλαμιστή πρόεδρο της Τουρκίας, στο Πεντάγωνο και στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχαν μία κάποια ιδέα για τις προθέσεις του. Απλά έλπιζαν ότι θα έπαιρναν ακόμα μία παράταση μερικών μηνών.
Γνώριζαν τη θέση του, αλλά δεν ήξεραν πότε θα την υλοποιήσει. Και θα έλεγα πως ο τρόπος κατά τον οποίο έγινε η συνομιλία με τον Ερντογάν, του έδωσε την ευκαιρία να αρπάξει το «σχοινί» και να φορτώσει στον πρόεδρο της Τουρκίας το πρόβλημα. Ο χρόνος θα επιβεβαιώσει σύντομα όσους από εμάς πιστεύουμε πως το παιγνίδι ως ένα βαθμό το μεθόδευσε ο κ. Τραμπ, με βάση τα δικά του προσωπικά (εκλογικά) και όχι μόνο συμφέροντα.
Μελετώντας όλα τα δημοσιεύματα, που εγράφησαν με βάση επίσημες διαρροές από αξιωματούχους και του Λευκού Οίκου, και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου, είναι φανερό πως η απόφαση για απόσυρση, ενώ ήταν πάντα στο μυαλό του, έγινε χωρίς να την έχει σχεδιάσει. Απλά άδραξε μία ευκαιρία που του έδωσε η επιμονή του Ερντογάν, για να φύγει το πρόβλημα της Συρίας από την πλάτη του, στο πλαίσιο μίας βλακώδους θεώρησης των πραγμάτων από τους εξτρεμιστές του συντηρητισμού ότι η Αμερική δεν πρέπει να πληρώνει για τα στρατηγικά της συμφέροντα, αλλά να την πληρώνουν.
Σε περιπτώσεις όπως η Συρία, αυτή η σχολή, που κυριαρχείται από βλακεία και οπορτουνισμό, δεν μπορεί να καταλάβει ότι για να παραμείνει υπερδύναμη η Αμερική, πρέπει να βρίσκεται παντού. Η θεωρία του «είμαστε οι καλύτεροι», «έχουμε τα καλύτερα όπλα», «πηγαίνουμε και βομβαρδίζουμε και φεύγουμε», έχει αποτύχει. Φανταστείτε ότι οι Αμερικανοί χάνουν και στη Συρία, και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, και ενώ έχουν στις τρεις χώρες χιλιάδες στρατιώτες και οπλισμό, που υποστηρίζεται από την καλύτερη πολεμική αεροπορία του κόσμου. Φανταστείτε τι θα συμβεί όταν αποχωρήσουν και από τις τρεις χώρες.
Ας πάρουμε το Ιράκ. Ξόδεψαν πέραν των δύο τρισεκατομμυρίων δολαρίων και η χώρα σιγά αλλά σταθερά γίνεται «δορυφόρος» του Ιράν. Της πιο εχθρικής χώρας για την Αμερική.. Πρόκειται για απίστευτη ήττα.
Πάμε στο Αφγανιστάν. Και στον πόλεμο αυτό ξόδεψαν τρισεκατομμύρια. Η χώρα, μετά από 19 χρόνια πολέμου, περνά σύντομα στα χέρια των Ταλιμπάν, όπως συμφωνούν όλοι οι αναλυτές.
Στη Συρία, και μόνο με 2 χιλιάδες στρατιώτες, η κατάσταση ήταν υπέρ της Αμερικής. Οι Κούρδοι και οι Άραβες νίκησαν το Ισλαμικό Κράτος, και κέρδισαν ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας, το οποίο στην ουσία ανήκε στην Αμερική. Δεν το κέρδισαν μόνοι τους οι Αμερικανοί. Το κέρδισαν στα πεδία των μαχών οι Κούρδοι και οι Άραβες για λογαριασμό τους. Και με την αψυχολόγητη απόφαση του, ο πρόεδρος Τραμπ το επιστρέφει στους εχθρούς της Αμερικής και αφήνει τους συμμάχους του στο έλεος της Τουρκίας, του Ιράν και της Ρωσίας.
Αλλά, όσο και να κάνει εντύπωση, μπορεί να «καθαρίσει» η Μόσχα, διότι ο Πούτιν μπορεί να είναι αυταρχικός και συμφεροντολόγος, αλλά δεν είναι μπουνταλάς. Είναι ο πιο έξυπνος απ’ όλους. Το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας ανακοίνωσε ότι τα εδάφη που αφήνουν οι Αμερικανοί πρέπει να περάσουν στις δυνάμεις του προέδρου της Συρίας. Εάν τηρήσει αυτή τη θέση η Μόσχα και αποφασίσει να την επιβάλει, τότε μπορεί να αλλάξει και το στρατηγικό παιγνίδι, ίσως έχουμε και αλλαγή συμμαχιών. Διότι η Τουρκία φαίνεται ότι συμφώνησε με τον κ. Τραμπ, να καλύψει αυτή το κενό που αφήνει η απόσυρση των πεζοναυτών.
Πρόκειται σίγουρα για μία προβληματική κατάσταση, που όσο και να αγωνιούν οι εγχώριοι αναλυτές, δεν επηρεάζει τόσο πολύ την Ελλάδα και την Κύπρο, υπό την έννοια ότι η στρατηγική συμμαχία της Μεσογείου, της οποίας ηγείται το Ισραήλ, είναι σταθερή και μπορεί να καλύψει πολλά κενά για την Αμερική.
Μου έλεγε ένας διπλωμάτης μου παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τα «πάνω και τα κάτω» του κ. Τραμπ, ότι έχει ανοίξει πολλά μέτωπα στο εσωτερικό και το εξωτερικό, και μέσα στον Ιανουάριο θα είμαστε μάρτυρες άλλων «εκπλήξεων». Ας μην ξεχνάμε ότι έχει να αντιμετωπίσει τη Βουλή των Αντιπροσώπων, η οποία θα είναι έντονα εχθρική και η Γερουσία έχει και αυτή τα θέματά της μαζί του. Στα εσωτερικά ζητήματα θα τον στηρίξει, αλλά στην εξωτερική και την αμυντική πολιτική θα δούμε ανατροπές.
Ο ίδιος διπλωμάτης «είδε» στον πρόεδρο της Αμερικής μία αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά από τα μέσα Δεκεμβρίου μέχρι σήμερα, που την προκαλεί μία άνευ προηγουμένου πίεση, την οποία δεν μπορεί να χειριστεί. Το γεγονός ότι τις ημέρες των Χριστουγέννων, παρέμεινε, χωρίς λόγο και αιτία στο Λευκό Οίκο, προβληματίζει τους ανθρώπους που απέμειναν να αντέχουν τα τερτίπια του. Και το βασικό ερώτημα που ετέθη είναι πόση ζημιά θα προκαλέσει στην υπερδύναμη, όταν έμειναν να τον περιτριγυρίζουν συνεργάτες οι οποίοι του λένε μονίμως «ναι».
Όσο και να προκαλεί εντύπωση, προσωπικά δεν νομίζω ότι ο Πρόεδρος Τραμπ επειδή νομίζει πως ο Ερντογάν είναι φίλος του, θα στραφεί εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου. Είναι αλλοπρόσαλλος και απρόβλεπτος και κυριαρχείται από μόνιμη νευρικότητα, αλλά έχει ένα στοιχείο που ίσως να μην είχαν άλλοι πρόεδροι της Αμερικής. Παίρνει μονίμως κακές αποφάσεις, αλλά στη συνέχεια αθόρυβα τις ακυρώνει.
Η υπόθεση της Συρίας μπορεί να μας δείξει, πως ένα λάθος του μπορεί να τον επαναφέρει στο ορθό δρόμο. Ακριβώς επειδή τις συνέπειες τις αντιλαμβάνεται όταν περάσουν κάποιες μέρες. Και τα παραδείγματα είναι πολλά.
Η Αμερική, αυτή τη στιγμή, λόγω του κ. Ερντογάν, είναι μία απομονωμένη χώρα. Με λίγους γνήσιους συμμάχους. Σ’ αυτούς είναι η Ελλάδα, η Κύπρος, η Αίγυπτος και το Ισραήλ, το Κουρδιστάν και μερικές άλλες χώρες, που έχουν μεγαλύτερη αξία από την προβληματική Τουρκία.
Πηγή: mignatiou.com
https://www.pentapostagma.gr/2018/12/%ce%bc-%ce%b9%ce%b3%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%bf-%cf%84%cf%81%ce%b1%ce%bc%cf%80-%ce%b5%cf%80%ce%ad%ce%bb%ce%b5%ce%be%ce%b5-%cf%86%ce%af%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%80%ce%bf.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου