Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν πολλές και καταπληκτικές ομοιότητες μεταξύ διάφορων πολιτικών καταστάσεων και ιστοριών κρατών, οι οποίες είχαν παρόμοια εξέλιξη και αποτελέσματα, τόσο για τους λαούς των κρατών αυτών, ενώ είχαν σημαντικό αντίκτυπο και σε παγκόσμια κλίμακα.
Συγκεκριμένα, στις μέρες μας υπάρχει μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή ομοιότητα μεταξύ της ιστορίας της συνεχώς αναπτυσσόμενης μιλιταριστικής Γερμανίας προ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, με την σημερινή ανερχομένη Κίνα, η οποία αναπτύσσεται γοργά στις μέρες μας σε μια υπερδύναμη.
Έτσι, η Γερμανία πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν μια ανερχομένη
πολιτικοστρατιωτική και οικονομική υπερδύναμη της Ευρώπης, η οποία είχε
ενοποιηθεί ύστερα από πολλούς βίαιους πολέμους, τους οποίους διεύθυνε ο
τότε Γερμανός Καγκελάριος Μπίσμαρκ, ο οποίος υπήρξε και ο ιδρυτής του Β’
Γερμανικού Ράιχ (Αυτοκρατορίας).
Αντίστοιχα, η Κίνα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι μια ανερχομένη πολιτικοστρατιωτική και οικονομική υπερδύναμη στην Ασία, η οποία ενοποιήθηκε ύστερα από βίαιου πολλούς πολέμους, τους οποίους διεύθυνε τότε ο Κινέζος κομμουνιστής ηγέτης Μάο, ο οποίος υπήρξε και ο ιδρυτής της σημερινής κομμουνιστικής Κίνας. Για να επιτευχθεί η ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα και η ενοποίηση της, η Γερμανία πολέμησε με την (τότε Αυτοκρατορική και μετέπειτα δημοκρατική) Γαλλία, την οποία και νίκησε στον Γαλλογερμανικό πόλεμο των ετών 1870-1871.
Συνέπεια της ήττας της Γαλλίας, ήταν, εκτός της ενοποίησης της Γερμανίας και της ανάδειξης της στην πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης, η πτώση της πολιτικοστρατιωτική ισχύος των Γάλλων, οι οποίοι έχασαν προς όφελος των Γερμανών και τα μέχρι τότε γαλλικά εδάφη της Αλσατίας και της Λωραίνης.
Από τότε ξεκίνησε μια ιστορική πικρία και τάση ρεβανσισμού των Γάλλων έναντι των Γερμανών (παρά τις όποιες προσωρινές συνεργασίες των Γάλλων με τους Γερμανούς) και οι ίδιοι άρχισαν να εξοπλίζονται και να προσπαθούν να δημιουργήσουν συμμαχίες, έτσι ώστε, όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή, να νικήσουν τους Γερμανούς και να ανακτήσουν τα χαμένα εδάφη τους.
Αντίστοιχα, για να επιτευχθεί η ηγεμονία της Κίνας στην Ασία, η Κίνα πολέμησε με την δημοκρατική Ινδία, την οποία και νίκησε στον Ινδοκινεζικό πόλεμο του 1962.
Συνέπεια της ήττας της Ινδίας, ήταν, εκτός της ανάδειξης της Κίνας στην πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη της Ασίας, η πτώση της πολιτικοστρατιωτικής ισχύς των Ινδών, οι οποίοι έχασαν προς όφελος των Κινέζων ινδικά εδάφη στα Ιμαλάια, στο Σάγκσαμ και Ακσάι Τσιν.
Από τότε ξεκίνησε μια ιστορική πικρία και τάση ρεβανσισμού των Ινδών έναντι των Κινέζων (πράα τις οποίες προσωρινές συνεργασίες των Ινδών με τους Κινέζους) και οι ίδιοι άρχισαν να εξοπλίζονται και να προσπαθούν να δημιουργήσουν συμμαχίες, έτσι ώστε, όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή, να νικήσουν τους
Κινέζους και να ανακτήσουν τα χαμένα εδάφη τους.
Οι Γερμανοί υπό τον Μπίσμαρκ, για να αποφύγουν τον ρεβανσισμό των Γάλλων, από την μία ανέπτυξαν μια πολιτική συμμαχίας (οικονομικής, ενεργειακής ή και πολιτικοστρατιωτικής) με άλλες Μεγάλες δυνάμεις (π.χ. την Ρωσία) και περικύκλωσης-απομόνωσης των εχθρών τους των Γάλλων (συμμαχώντας με την Ιταλία και τις Κάτω Χώρες και εξασφαλίζοντας την ουδετερότητα της Μεγάλης Βρετανίας και της Ισπανίας), οι οποίοι θα έμεναν με τον τρόπο αυτό χωρίς συμμάχους.
Παράλληλα, προσπαθούσαν να τους «κατευνάσουν» και να «υποτάξουν» και οικονομικά τους Γάλλους, προωθώντας με αυτούς διάφορες οικονομικές συμφωνίες, προσπάθειες οι οποίες δεν είχαν τελικά κανένα πρακτικό μακροχρόνιο αποτέλεσμα, αφού οι Γάλλοι δεν ξεχνούσαν την ήττα και την αρπαγή εδαφών τους από αυτούς.
Επιπλέον, οι Γερμανοί, προκειμένου να μην συγκρούονται με άλλες δυνάμεις στην Ευρώπη, τις ενθάρρυναν να επεκταθούν προς άλλες Ηπείρους (π.χ. την Ρωσία προς την Κεντρική Ασία, την Μαντζουρία, ακόμα και την Οθωμανική Αυτοκρατορία), ενώ οι ίδιοι παρίσταναν ότι κρατούσαν «αυστηρή ουδετερότητα» και δήθεν «αμερόληπτη στάση» σε κάθε διεθνή σύγκρουση.
Ουσιαστικά, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, η Γερμανία προώθησε την αυστηρή ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή της Ευρώπης, σε συνεργασία με την άλλη μεγάλη ναυτική δύναμη της περιοχής, την Μεγάλη Βρετανία, ενώ και οι δύο αυτές χώρες συνόρευαν με ένα χωρισμένο κράτος (Βόρεια και Νότια Ιρλανδία).
Αντίστοιχα οι Κινέζοι επί του Μάο και των διάδοχων του, για να αποφύγουν τον ρεβανσισμό των Ινδών, από την μια ανέπτυξαν μια πολιτική συμμαχίας (οικονομικής, ενεργειακής ή και πολιτικοστρατιωτικής) με άλλες Μεγάλες δυνάμεις (π.χ. την ΕΣΣΔ) και περικύκλωσης-απομόνωσης των εχθρών τους των Ινδών (συμμαχώντας με την Μυανμάρ, το Πακιστάν, το Μπουτάν και το Νεπάλ και εξασφαλίζοντας την ουδετερότητα των ΗΠΑ), οι οποίοι θα έμεναν με τον τρόπο αυτό χωρίς συμμάχους.
Παράλληλα, προσπαθούσαν να τους «κατευνάσουν» και να «υποτάξουν» και οικονομικά τους Ινδούς, προωθώντας με αυτούς διάφορες οικονομικές συμφωνίες (π.χ. τους BRICS), προσπάθειες που δεν φαίνεται να έχουν τελικά κανένα πρακτικό μακροχρόνιο αποτέλεσμα, αφού οι Ινδοί δεν ξεχνούν την ήττα και την αρπαγή εδαφών τους από αυτούς.
Επιπλέον, οι Κινέζοι, προκειμένου να μην συγκρούονται με άλλες δυνάμεις στην Ασία, τις ενθαρρύνουν να επεκταθούν προς άλλες Ηπείρους (π.χ. την Ρωσία προς την Μέση Ανατολή), ενώ οι ίδιοι παριστάνουν ότι κρατούν «αυστηρή ουδετερότητα» και δήθεν «αμερόληπτη στάση» σε κάθε διεθνή σύγκρουση.
[Φυσικά, εδώ μπορεί να αναφερθεί, ότι η Ρωσία παίζει καμιά φορά για την Κίνα και τον ρολό που είχε η Αυστροουγγαρία για την Γερμανία, δηλαδή αυτόν ενός «λυκοφιλικού» συμμάχου από ανάγκη και συμφέρον, λιγότερο ή περισσότερο μόνιμου].
Ουσιαστικά, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, η Κίνα προώθησε την αυστηρή ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας, σε συνεργασία με την άλλη μεγάλη ναυτική δύναμη της περιοχής, την Ιαπωνία, ενώ και οι δυο αυτές χώρες συνορεύον με ένα χωρισμένο κράτος (Βόρεια και Νότια Κορέα).
Λόγω όμως μετέπειτα αντιπαλοτήτων που προέκυψαν, οι Ρώσοι άρχισαν να απομακρύνονται από τους Γερμανούς σταδιακά και άρχισαν να συνάπτουν συμφωνίες (οικονομικές και ενεργειακές) με τους Γάλλους, οι οποίοι παράλληλα προσέγγισαν και σύναψαν οικονομικές συμμαχίες και με άλλα δυτικά κράτη έναντι των Γερμανών (π.χ. τις ΗΠΑ και την Μεγάλη Βρετανία).
Παράλληλα, οι Γερμανοί άρχισαν, αν και κάπως καθυστερημένα, να μπαίνουν και αυτοί στην μάχη της αποικιοκρατίας στην Αφρική και να αποκτούν με την βία ή με εξαγορές αποικίες στην Αφρική (π.χ. το Τόγκο και το Μπενίν).
Παράλληλα όμως, οι Γερμανοί εποφθαλμιούσαν και εδάφη των πρώην συμμάχων τους στην Ευρώπη, όπως τους πλούσιους σιτοβολώνες της Ουκρανίας, καθώς και τις Βαλτικές Χώρες, οι οποίες ανήκαν τότε στους Ρώσους.
Φυσικά, οι Γερμανοί διεκδικούσαν και εδάφη άλλων χωρών της Ευρώπης, στις οποίες υπήρχαν γερμανικές μειονότητες, όπως λογού χάριν στο Βέλγιο, την Ολλανδία, την Δανία, την Ελβετία και το Λουξεμβούργο.
Αντίστοιχα οι Ρώσοι, λόγω μετέπειτα αντιπαλοτήτων που προέκυψαν με τους Κινέζους, αυτοί ίσως αρχίσουν να απομακρύνονται από τους Κινέζους σταδιακά και να συνάπτουν συμφωνίες (οικονομικές και ενεργειακές) με τους Ινδούς, οι οποίοι ίσως παράλληλα προσεγγίσουν και συνάψουν οικονομικές συμμαχίες και με άλλα δυτικά κράτη έναντι της Κίνας (π.χ. τις ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία).
Παράλληλα, οι Κινέζοι έχουν αρχίσει, αν και κάπως καθυστερημένα, να μπαίνουν και αυτοί στην μάχη της νεοαποικιοκρατίας στην Αφρική και να αποκτούν με την με εξαγορές στρατιωτικές βάσεις στην Αφρική (π.χ. σε Ερυθραία και Τζιμπουτί).
Παράλληλα όμως, οι Κινέζοι εποφθαλμιούν και εδάφη των πρώην συμμάχων τους στην Ασία, όπως τους περιοχές της Σιβηρίας (αλλά και της Κεντρικής Ασίας), οι οποίες ανήκουν εδαφικά ή γεωπολιτικά στους Ρώσους.
Φυσικά, οι Κινέζοι διεκδικούν και εδάφη άλλων χωρών της Ασίας, στις οποίες υπάρχουν Κινέζικες μειονότητες, όπως λογού χάριν στο Βιετνάμ και το Νεπάλ, ενώ θέλουν να καταλάβουν και να προσαρτήσουν την Ταιβάν, την Μογγολία, καθώς και τις νήσους Σπράιτλι, τις οποίες διεκδικούν παράλληλα το Βιετνάμ και οι Φιλιππίνες.
Μετά την απομάκρυνση του Μπίσμαρκ από την εξουσία, οι Γερμανοί άρχισαν μια μεγάλη αύξηση του στρατιωτικού τους προϋπολογισμού, τόσο στις δυνάμεις ξηράς, όσο και στις ναυτικές δυνάμεις.
Η αύξηση της ναυτικής ισχύος των Γερμανών, ανησύχησε την μέχρι τότε υπερδύναμη των Θαλασσών, την Μεγάλη Βρετανία, η οποία φοβούμενη μήπως χάσει την πρωτοκαθεδρία στις θάλασσες, ξεκίνησε έναν πρωτοφανή εξοπλιστικό ανταγωνισμό στον τομέα αυτό με τους Γερμανούς.
Την ίδια στιγμή, η πιο εύφλεκτη περιοχή για τους Γερμανούς ήταν τα Βαλκάνια. Σε αυτή την σημαντικά γεωπολιτική περιοχή, στην οποία ήθελαν να κυριαρχήσουν απόλυτα οι Γερμανοί, το πιο επικίνδυνο κράτος για αυτούς, το οποίο δημιουργούσε στους σχεδιασμούς τους πολλά προβλήματα, ήταν η ανερχόμενη δύναμη της Σερβίας.
Αυτό το κράτος, το οποίο είχε συνάψει συμμαχίες με άλλα Βαλκανικά Κράτη (Ελλάδα, Μαυροβούνιο, Βουλγαρία), ήταν παράλληλα σύμμαχος της Ρωσίας, ενώ είχε ταυτόχρονα και την υποστήριξη των δυτικών εχθρών της Γερμανίας (Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας), κάτι που καθιστούσε δύσκολη την καταστροφή του με πόλεμο, χωρίς την ανάμειξη των κρατών αυτών κατά των Γερμανών.
Επίσης, τα Βαλκάνια, είχαν και μια ακόμα σημαντική σημασία για τους Γερμανούς. Από αυτά πέρναγε (με αρχικούς σταθμούς το Βερολίνο και την Βιέννη), ο σιδηρόδρομος Βερολίνου-Βαγδάτης, ο οποίος διάμεσου Κωνσταντινούπολης και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έφτανε στο Ιράκ.
Από την περιοχή αυτή, μέσω του σιδηροδρόμου αυτού, θα ενώνονταν εδαφικά οι συμμαχικές τότε χώρες της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ ταυτόχρονα μέσω αυτού, θα μεταφερόταν και το πετρέλαιο της ενεργειακά πλούσιας περιοχής της Μεσοποτάμιας (Ιράκ) στην Γερμανία.
Αντίστοιχα, μετά τον θάνατο του Μάο, οι νέοι Κινέζοι ηγέτες άρχισαν μια μεγάλη αύξηση του στρατιωτικού τους προϋπολογισμού, τόσο στις δυνάμεις ξηράς, όσο και στις ναυτικές δυνάμεις.
Η αύξηση της ναυτικής ισχύος των Κινέζων, ανησύχησε την μέχρι σήμερα υπερδύναμη των Θαλασσών, τις ΗΠΑ, η οποία φοβούμενη μήπως χάσει την πρωτοκαθεδρία στις θάλασσες, ξεκίνησε έναν πρωτοφανή εξοπλιστικό ανταγωνισμό στον τομέα αυτό με τους Κινέζους.
Την ίδια στιγμή, η πιο εύφλεκτη περιοχή για τους Κινέζους είναι η Νοτιοανατολική Ασία. Σε αυτή την σημαντικά γεωπολιτική περιοχή, στην οποία θέλουν να κυριαρχήσουν απόλυτα οι Κινέζοι, το πιο επικίνδυνο κράτος για αυτούς, το οποίο δημιουργούσε στους σχεδιασμούς τους πολλά προβλήματα (αλλά και μια στρατιωτική ήττα το 1979), είναι η ανερχόμενη δύναμη του Βιετνάμ.
Αυτό το κράτος, το οποίο έχει συνάψει συμμαχίες με άλλα κράτη της περιοχής (Λάος, Καμπότζη), είναι παράλληλα σύμμαχος της Ρωσίας, ενώ έχει παράλληλα και την υποστήριξη των δυτικών εχθρών της Κίνας (ΗΠΑ), κάτι που καθιστά δύσκολη την καταστροφή του με πόλεμο, χωρίς την ανάμειξη των κρατών αυτών κατά των Κινέζων.
Επίσης, για τους Κινέζους, σημαντική είναι και η περιοχή της Νότιας και Κεντρικής Ασίας, από την οποία περνάει ο λεγόμενος «νέος δρόμος του Μεταξιού» (https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2019/03/blog-post.html), ο οποίος διάμεσου Πακιστάν, Ιράν και Κεντρικής Ασίας, θα φτάνει στην Βαγδάτη, το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία.
Από αυτές τις πρώην επαρχίες της Οθωνικής Αυτοκρατορίας (με την απόγονο της οποίας, την Τουρκία, έχει στις μέρες μας η Κίνα μια λυκοφιλία), εξαρτάται σήμερα κατά πολύ ενεργειακά η Κίνα, εκτός από την Ρωσία και το Ιράν.
Μέσω δε του σχεδιαζόμενου αυτού σιδηροδρόμου, θα ενωθούν εδαφικά οι συμμαχίες χώρες της Κίνας, του Ιράν, και της Τουρκίας, ενώ ταυτόχρονα μέσω αυτού, θα μεταφέρεται και το πετρέλαιο της ενεργειακά πλούσιας περιοχής της Μέσης Ανατολής (Ιράν, Ιράκ, Σαουδική Αραβία, Κατάρ) στην Κίνα.
Λίγο δε πριν την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην περιοχή της Ασίας, είχε συμβεί μια μεγάλη στρατιωτική και γεωπολιτική σύγκρουση μεταξύ των Ρώσων και των Γιαπωνέζων το 1905 για τις περιοχές της Μαντζουρίας και της Κορέας.
[Επίσης, εδώ μπορεί να αναφερθεί, ότι όπως το 1905, πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο απρόβλεπτος εθνικιστής Θεόδωρος Ρούζβελτ, έτσι και στις μέρες μας, πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο εξίσου απρόβλεπτος εθνικιστής Ντόναλντ Τραμπ].
Στον πόλεμο αυτό, βγήκαν νικητές οι Γιαπωνέζοι με την έμμεση οικονομική, στρατιωτική και διπλωματική βοήθεια των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας. Επίσης, στον πόλεμο αυτό, οι Γερμανοί δήλωσαν ουδέτεροι, δυσαρεστώντας όλες τις πλευρές.
Κατά παράδοξο τρόπο, όλες οι χώρες που ήρθαν αντιμέτωπες στον Ρωσοιαπωνικό Πόλεμο του 1905, συμμάχησαν όλες ενάντια στην Γερμανία στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν διαπίστωσαν ότι η συνεχώς αυξανομένη ισχύς και επιθετικότητα της χώρας αυτής, απειλούσε τα ζωτικά συμφέροντα αυτών, ακόμα και αυτή την ύπαρξη των ίδιων τους των χωρών.
Ο δε Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, προκλήθηκε τελικά από μια ασήμαντη αφορμή (την δολοφονία του διάδοχου του Αυστροουγγρικού θρόνου Φραγκίσκου-Φερδινάνδου από τον Σέρβο εθνικιστή Γκαβρίλο Πρίντσιπ), και στο πιο κρίσιμο στάδιο αυτού, εμπλέχτηκαν και οι ΗΠΑ έναντι της Γερμανίας, γέρνοντας την ισορροπία δυνάμεων ενάντια στους Γερμανούς και προκαλώντας την τελική ήττα αυτών.
[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι λίγα χρονιά πριν την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στον κόσμο είχε ενσκήψει η παγκόσμια οικονομική κρίση, αυτή των ετών 1873-1896, η οποία σε αντίθεση με αλλήλους λαούς ήταν μια ευκαιρία για τους Γερμανούς, αφού αποδυνάμωσε τους εχθρούς τους και τους έκανε ακόμα πιο ισχυρούς οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά].
Αντίστοιχα στις μέρες μας, υπάρχει μια μεγάλη γεωπολιτική σύγκρουση μεταξύ των Ρώσων και των Γιαπωνέζων για την κατοχή των περιοχών της Σαχαλίνης και των Κουρίλλων νήσων, ενώ οι Ρώσοι συγκρούονται γεωπολιτικά και με τις δυτικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία) και σε άλλα μέτωπα (π.χ. Ουκρανία, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή).
Αν ο γεωπολιτικός για την ώρα αυτός πόλεμος, καταστεί στο τέλος θερμός, μπορεί να επέλθει μια μεγάλη πολεμική σύγκρουση, από την οποία μπορεί να βγουν τελικά νικητές οι Γιαπωνέζοι με την άμεση οικονομική, στρατιωτική και διπλωματική βοήθεια των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ.
Αν δε στον πόλεμο αυτό, οι Κινέζοι δηλώσουν ουδέτεροι, ή ακόμα χειρότερα αλλάζουν συνεχώς συμμαχίες, προδίδοντας τόσο τους Ρώσους (http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/10/blog-post_970.html, https://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html), όσο και τους δυτικούς, θα δυσαρεστήσουν όλες τις πλευρές και θα καθιστούν για όλους παντελώς αναξιόπιστοι.
Τότε μπορεί, κατά έναν παράδοξο τρόπο, όλες οι χώρες που θα έχουν έρθει πιο πριν αντιμέτωπες στον πόλεμο αυτό, να συμμαχήσουν όλες ενάντια στην Κίνα σε έναν νέο πόλεμο, εάν διαπιστώσουν ότι η συνεχώς αυξανομένη ισχύς και επιθετικότητα της χώρας αυτής, απειλεί τα ζωτικά συμφέροντα αυτών, ακόμα και αυτή την ύπαρξη των ίδιων τους των χωρών.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση που η Κίνα τους επιτεθεί, εκμεταλλευόμενη την προσωρινή αποδυνάμωση αυτών λόγω της πρότερης μεταξύ τους πολεμικής σύγκρουσης, η οποία μπορεί να προκληθεί τελικά από μια ασήμαντη αφορμή, όπως ήταν η δολοφονία του διάδοχου του Αυστροουγγρικού θρόνου Φραγκίσκου-Φερδινάνδου από τον Σέρβο εθνικιστή Γκαβρίλο Πρίντσιπ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι στις μέρες μας, στον κόσμο έχει ενσκήψει η παγκόσμια οικονομική κρίση, αυτή των ετών 2008-2019 (για την ώρα, γιατί σύντομα μπορεί να ξεκινήσει μία καινούργια-http://oimos-athina.blogspot.com/2019/03/blog-post_72.html), η οποία σε αντίθεση με αλλήλους λαούς ήταν μια ευκαιρία για τους Κινέζους, αφού αποδυνάμωσε τους εχθρούς τους και τους έκανε ακόμα πιο ισχυρούς οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά].
Θα έχει άραγε και στις μέρες μας η ιστορία την ίδια εξέλιξη με τότε; Άγνωστο, αλλά μόνο η διαρκής επαγρύπνηση από μέρους μας θα αποτρέψει στο μέλλον την επανάληψη εξίσου παρόμοια δυσάρεστων καταστάσεων στον κόσμο.
https://www.triklopodia.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b5%cf%83-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%b1%cf%83-%cf%80%cf%81%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%81/#
Αντίστοιχα, η Κίνα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι μια ανερχομένη πολιτικοστρατιωτική και οικονομική υπερδύναμη στην Ασία, η οποία ενοποιήθηκε ύστερα από βίαιου πολλούς πολέμους, τους οποίους διεύθυνε τότε ο Κινέζος κομμουνιστής ηγέτης Μάο, ο οποίος υπήρξε και ο ιδρυτής της σημερινής κομμουνιστικής Κίνας. Για να επιτευχθεί η ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα και η ενοποίηση της, η Γερμανία πολέμησε με την (τότε Αυτοκρατορική και μετέπειτα δημοκρατική) Γαλλία, την οποία και νίκησε στον Γαλλογερμανικό πόλεμο των ετών 1870-1871.
Συνέπεια της ήττας της Γαλλίας, ήταν, εκτός της ενοποίησης της Γερμανίας και της ανάδειξης της στην πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης, η πτώση της πολιτικοστρατιωτική ισχύος των Γάλλων, οι οποίοι έχασαν προς όφελος των Γερμανών και τα μέχρι τότε γαλλικά εδάφη της Αλσατίας και της Λωραίνης.
Από τότε ξεκίνησε μια ιστορική πικρία και τάση ρεβανσισμού των Γάλλων έναντι των Γερμανών (παρά τις όποιες προσωρινές συνεργασίες των Γάλλων με τους Γερμανούς) και οι ίδιοι άρχισαν να εξοπλίζονται και να προσπαθούν να δημιουργήσουν συμμαχίες, έτσι ώστε, όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή, να νικήσουν τους Γερμανούς και να ανακτήσουν τα χαμένα εδάφη τους.
Αντίστοιχα, για να επιτευχθεί η ηγεμονία της Κίνας στην Ασία, η Κίνα πολέμησε με την δημοκρατική Ινδία, την οποία και νίκησε στον Ινδοκινεζικό πόλεμο του 1962.
Συνέπεια της ήττας της Ινδίας, ήταν, εκτός της ανάδειξης της Κίνας στην πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη της Ασίας, η πτώση της πολιτικοστρατιωτικής ισχύς των Ινδών, οι οποίοι έχασαν προς όφελος των Κινέζων ινδικά εδάφη στα Ιμαλάια, στο Σάγκσαμ και Ακσάι Τσιν.
Από τότε ξεκίνησε μια ιστορική πικρία και τάση ρεβανσισμού των Ινδών έναντι των Κινέζων (πράα τις οποίες προσωρινές συνεργασίες των Ινδών με τους Κινέζους) και οι ίδιοι άρχισαν να εξοπλίζονται και να προσπαθούν να δημιουργήσουν συμμαχίες, έτσι ώστε, όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή, να νικήσουν τους
Κινέζους και να ανακτήσουν τα χαμένα εδάφη τους.
Οι Γερμανοί υπό τον Μπίσμαρκ, για να αποφύγουν τον ρεβανσισμό των Γάλλων, από την μία ανέπτυξαν μια πολιτική συμμαχίας (οικονομικής, ενεργειακής ή και πολιτικοστρατιωτικής) με άλλες Μεγάλες δυνάμεις (π.χ. την Ρωσία) και περικύκλωσης-απομόνωσης των εχθρών τους των Γάλλων (συμμαχώντας με την Ιταλία και τις Κάτω Χώρες και εξασφαλίζοντας την ουδετερότητα της Μεγάλης Βρετανίας και της Ισπανίας), οι οποίοι θα έμεναν με τον τρόπο αυτό χωρίς συμμάχους.
Παράλληλα, προσπαθούσαν να τους «κατευνάσουν» και να «υποτάξουν» και οικονομικά τους Γάλλους, προωθώντας με αυτούς διάφορες οικονομικές συμφωνίες, προσπάθειες οι οποίες δεν είχαν τελικά κανένα πρακτικό μακροχρόνιο αποτέλεσμα, αφού οι Γάλλοι δεν ξεχνούσαν την ήττα και την αρπαγή εδαφών τους από αυτούς.
Επιπλέον, οι Γερμανοί, προκειμένου να μην συγκρούονται με άλλες δυνάμεις στην Ευρώπη, τις ενθάρρυναν να επεκταθούν προς άλλες Ηπείρους (π.χ. την Ρωσία προς την Κεντρική Ασία, την Μαντζουρία, ακόμα και την Οθωμανική Αυτοκρατορία), ενώ οι ίδιοι παρίσταναν ότι κρατούσαν «αυστηρή ουδετερότητα» και δήθεν «αμερόληπτη στάση» σε κάθε διεθνή σύγκρουση.
Ουσιαστικά, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, η Γερμανία προώθησε την αυστηρή ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή της Ευρώπης, σε συνεργασία με την άλλη μεγάλη ναυτική δύναμη της περιοχής, την Μεγάλη Βρετανία, ενώ και οι δύο αυτές χώρες συνόρευαν με ένα χωρισμένο κράτος (Βόρεια και Νότια Ιρλανδία).
Αντίστοιχα οι Κινέζοι επί του Μάο και των διάδοχων του, για να αποφύγουν τον ρεβανσισμό των Ινδών, από την μια ανέπτυξαν μια πολιτική συμμαχίας (οικονομικής, ενεργειακής ή και πολιτικοστρατιωτικής) με άλλες Μεγάλες δυνάμεις (π.χ. την ΕΣΣΔ) και περικύκλωσης-απομόνωσης των εχθρών τους των Ινδών (συμμαχώντας με την Μυανμάρ, το Πακιστάν, το Μπουτάν και το Νεπάλ και εξασφαλίζοντας την ουδετερότητα των ΗΠΑ), οι οποίοι θα έμεναν με τον τρόπο αυτό χωρίς συμμάχους.
Παράλληλα, προσπαθούσαν να τους «κατευνάσουν» και να «υποτάξουν» και οικονομικά τους Ινδούς, προωθώντας με αυτούς διάφορες οικονομικές συμφωνίες (π.χ. τους BRICS), προσπάθειες που δεν φαίνεται να έχουν τελικά κανένα πρακτικό μακροχρόνιο αποτέλεσμα, αφού οι Ινδοί δεν ξεχνούν την ήττα και την αρπαγή εδαφών τους από αυτούς.
Επιπλέον, οι Κινέζοι, προκειμένου να μην συγκρούονται με άλλες δυνάμεις στην Ασία, τις ενθαρρύνουν να επεκταθούν προς άλλες Ηπείρους (π.χ. την Ρωσία προς την Μέση Ανατολή), ενώ οι ίδιοι παριστάνουν ότι κρατούν «αυστηρή ουδετερότητα» και δήθεν «αμερόληπτη στάση» σε κάθε διεθνή σύγκρουση.
[Φυσικά, εδώ μπορεί να αναφερθεί, ότι η Ρωσία παίζει καμιά φορά για την Κίνα και τον ρολό που είχε η Αυστροουγγαρία για την Γερμανία, δηλαδή αυτόν ενός «λυκοφιλικού» συμμάχου από ανάγκη και συμφέρον, λιγότερο ή περισσότερο μόνιμου].
Ουσιαστικά, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, η Κίνα προώθησε την αυστηρή ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας, σε συνεργασία με την άλλη μεγάλη ναυτική δύναμη της περιοχής, την Ιαπωνία, ενώ και οι δυο αυτές χώρες συνορεύον με ένα χωρισμένο κράτος (Βόρεια και Νότια Κορέα).
Λόγω όμως μετέπειτα αντιπαλοτήτων που προέκυψαν, οι Ρώσοι άρχισαν να απομακρύνονται από τους Γερμανούς σταδιακά και άρχισαν να συνάπτουν συμφωνίες (οικονομικές και ενεργειακές) με τους Γάλλους, οι οποίοι παράλληλα προσέγγισαν και σύναψαν οικονομικές συμμαχίες και με άλλα δυτικά κράτη έναντι των Γερμανών (π.χ. τις ΗΠΑ και την Μεγάλη Βρετανία).
Παράλληλα, οι Γερμανοί άρχισαν, αν και κάπως καθυστερημένα, να μπαίνουν και αυτοί στην μάχη της αποικιοκρατίας στην Αφρική και να αποκτούν με την βία ή με εξαγορές αποικίες στην Αφρική (π.χ. το Τόγκο και το Μπενίν).
Παράλληλα όμως, οι Γερμανοί εποφθαλμιούσαν και εδάφη των πρώην συμμάχων τους στην Ευρώπη, όπως τους πλούσιους σιτοβολώνες της Ουκρανίας, καθώς και τις Βαλτικές Χώρες, οι οποίες ανήκαν τότε στους Ρώσους.
Φυσικά, οι Γερμανοί διεκδικούσαν και εδάφη άλλων χωρών της Ευρώπης, στις οποίες υπήρχαν γερμανικές μειονότητες, όπως λογού χάριν στο Βέλγιο, την Ολλανδία, την Δανία, την Ελβετία και το Λουξεμβούργο.
Αντίστοιχα οι Ρώσοι, λόγω μετέπειτα αντιπαλοτήτων που προέκυψαν με τους Κινέζους, αυτοί ίσως αρχίσουν να απομακρύνονται από τους Κινέζους σταδιακά και να συνάπτουν συμφωνίες (οικονομικές και ενεργειακές) με τους Ινδούς, οι οποίοι ίσως παράλληλα προσεγγίσουν και συνάψουν οικονομικές συμμαχίες και με άλλα δυτικά κράτη έναντι της Κίνας (π.χ. τις ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία).
Παράλληλα, οι Κινέζοι έχουν αρχίσει, αν και κάπως καθυστερημένα, να μπαίνουν και αυτοί στην μάχη της νεοαποικιοκρατίας στην Αφρική και να αποκτούν με την με εξαγορές στρατιωτικές βάσεις στην Αφρική (π.χ. σε Ερυθραία και Τζιμπουτί).
Παράλληλα όμως, οι Κινέζοι εποφθαλμιούν και εδάφη των πρώην συμμάχων τους στην Ασία, όπως τους περιοχές της Σιβηρίας (αλλά και της Κεντρικής Ασίας), οι οποίες ανήκουν εδαφικά ή γεωπολιτικά στους Ρώσους.
Φυσικά, οι Κινέζοι διεκδικούν και εδάφη άλλων χωρών της Ασίας, στις οποίες υπάρχουν Κινέζικες μειονότητες, όπως λογού χάριν στο Βιετνάμ και το Νεπάλ, ενώ θέλουν να καταλάβουν και να προσαρτήσουν την Ταιβάν, την Μογγολία, καθώς και τις νήσους Σπράιτλι, τις οποίες διεκδικούν παράλληλα το Βιετνάμ και οι Φιλιππίνες.
Μετά την απομάκρυνση του Μπίσμαρκ από την εξουσία, οι Γερμανοί άρχισαν μια μεγάλη αύξηση του στρατιωτικού τους προϋπολογισμού, τόσο στις δυνάμεις ξηράς, όσο και στις ναυτικές δυνάμεις.
Η αύξηση της ναυτικής ισχύος των Γερμανών, ανησύχησε την μέχρι τότε υπερδύναμη των Θαλασσών, την Μεγάλη Βρετανία, η οποία φοβούμενη μήπως χάσει την πρωτοκαθεδρία στις θάλασσες, ξεκίνησε έναν πρωτοφανή εξοπλιστικό ανταγωνισμό στον τομέα αυτό με τους Γερμανούς.
Την ίδια στιγμή, η πιο εύφλεκτη περιοχή για τους Γερμανούς ήταν τα Βαλκάνια. Σε αυτή την σημαντικά γεωπολιτική περιοχή, στην οποία ήθελαν να κυριαρχήσουν απόλυτα οι Γερμανοί, το πιο επικίνδυνο κράτος για αυτούς, το οποίο δημιουργούσε στους σχεδιασμούς τους πολλά προβλήματα, ήταν η ανερχόμενη δύναμη της Σερβίας.
Αυτό το κράτος, το οποίο είχε συνάψει συμμαχίες με άλλα Βαλκανικά Κράτη (Ελλάδα, Μαυροβούνιο, Βουλγαρία), ήταν παράλληλα σύμμαχος της Ρωσίας, ενώ είχε ταυτόχρονα και την υποστήριξη των δυτικών εχθρών της Γερμανίας (Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας), κάτι που καθιστούσε δύσκολη την καταστροφή του με πόλεμο, χωρίς την ανάμειξη των κρατών αυτών κατά των Γερμανών.
Επίσης, τα Βαλκάνια, είχαν και μια ακόμα σημαντική σημασία για τους Γερμανούς. Από αυτά πέρναγε (με αρχικούς σταθμούς το Βερολίνο και την Βιέννη), ο σιδηρόδρομος Βερολίνου-Βαγδάτης, ο οποίος διάμεσου Κωνσταντινούπολης και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έφτανε στο Ιράκ.
Από την περιοχή αυτή, μέσω του σιδηροδρόμου αυτού, θα ενώνονταν εδαφικά οι συμμαχικές τότε χώρες της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ ταυτόχρονα μέσω αυτού, θα μεταφερόταν και το πετρέλαιο της ενεργειακά πλούσιας περιοχής της Μεσοποτάμιας (Ιράκ) στην Γερμανία.
Αντίστοιχα, μετά τον θάνατο του Μάο, οι νέοι Κινέζοι ηγέτες άρχισαν μια μεγάλη αύξηση του στρατιωτικού τους προϋπολογισμού, τόσο στις δυνάμεις ξηράς, όσο και στις ναυτικές δυνάμεις.
Η αύξηση της ναυτικής ισχύος των Κινέζων, ανησύχησε την μέχρι σήμερα υπερδύναμη των Θαλασσών, τις ΗΠΑ, η οποία φοβούμενη μήπως χάσει την πρωτοκαθεδρία στις θάλασσες, ξεκίνησε έναν πρωτοφανή εξοπλιστικό ανταγωνισμό στον τομέα αυτό με τους Κινέζους.
Την ίδια στιγμή, η πιο εύφλεκτη περιοχή για τους Κινέζους είναι η Νοτιοανατολική Ασία. Σε αυτή την σημαντικά γεωπολιτική περιοχή, στην οποία θέλουν να κυριαρχήσουν απόλυτα οι Κινέζοι, το πιο επικίνδυνο κράτος για αυτούς, το οποίο δημιουργούσε στους σχεδιασμούς τους πολλά προβλήματα (αλλά και μια στρατιωτική ήττα το 1979), είναι η ανερχόμενη δύναμη του Βιετνάμ.
Αυτό το κράτος, το οποίο έχει συνάψει συμμαχίες με άλλα κράτη της περιοχής (Λάος, Καμπότζη), είναι παράλληλα σύμμαχος της Ρωσίας, ενώ έχει παράλληλα και την υποστήριξη των δυτικών εχθρών της Κίνας (ΗΠΑ), κάτι που καθιστά δύσκολη την καταστροφή του με πόλεμο, χωρίς την ανάμειξη των κρατών αυτών κατά των Κινέζων.
Επίσης, για τους Κινέζους, σημαντική είναι και η περιοχή της Νότιας και Κεντρικής Ασίας, από την οποία περνάει ο λεγόμενος «νέος δρόμος του Μεταξιού» (https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2019/03/blog-post.html), ο οποίος διάμεσου Πακιστάν, Ιράν και Κεντρικής Ασίας, θα φτάνει στην Βαγδάτη, το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία.
Από αυτές τις πρώην επαρχίες της Οθωνικής Αυτοκρατορίας (με την απόγονο της οποίας, την Τουρκία, έχει στις μέρες μας η Κίνα μια λυκοφιλία), εξαρτάται σήμερα κατά πολύ ενεργειακά η Κίνα, εκτός από την Ρωσία και το Ιράν.
Μέσω δε του σχεδιαζόμενου αυτού σιδηροδρόμου, θα ενωθούν εδαφικά οι συμμαχίες χώρες της Κίνας, του Ιράν, και της Τουρκίας, ενώ ταυτόχρονα μέσω αυτού, θα μεταφέρεται και το πετρέλαιο της ενεργειακά πλούσιας περιοχής της Μέσης Ανατολής (Ιράν, Ιράκ, Σαουδική Αραβία, Κατάρ) στην Κίνα.
Λίγο δε πριν την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην περιοχή της Ασίας, είχε συμβεί μια μεγάλη στρατιωτική και γεωπολιτική σύγκρουση μεταξύ των Ρώσων και των Γιαπωνέζων το 1905 για τις περιοχές της Μαντζουρίας και της Κορέας.
[Επίσης, εδώ μπορεί να αναφερθεί, ότι όπως το 1905, πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο απρόβλεπτος εθνικιστής Θεόδωρος Ρούζβελτ, έτσι και στις μέρες μας, πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο εξίσου απρόβλεπτος εθνικιστής Ντόναλντ Τραμπ].
Στον πόλεμο αυτό, βγήκαν νικητές οι Γιαπωνέζοι με την έμμεση οικονομική, στρατιωτική και διπλωματική βοήθεια των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας. Επίσης, στον πόλεμο αυτό, οι Γερμανοί δήλωσαν ουδέτεροι, δυσαρεστώντας όλες τις πλευρές.
Κατά παράδοξο τρόπο, όλες οι χώρες που ήρθαν αντιμέτωπες στον Ρωσοιαπωνικό Πόλεμο του 1905, συμμάχησαν όλες ενάντια στην Γερμανία στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν διαπίστωσαν ότι η συνεχώς αυξανομένη ισχύς και επιθετικότητα της χώρας αυτής, απειλούσε τα ζωτικά συμφέροντα αυτών, ακόμα και αυτή την ύπαρξη των ίδιων τους των χωρών.
Ο δε Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, προκλήθηκε τελικά από μια ασήμαντη αφορμή (την δολοφονία του διάδοχου του Αυστροουγγρικού θρόνου Φραγκίσκου-Φερδινάνδου από τον Σέρβο εθνικιστή Γκαβρίλο Πρίντσιπ), και στο πιο κρίσιμο στάδιο αυτού, εμπλέχτηκαν και οι ΗΠΑ έναντι της Γερμανίας, γέρνοντας την ισορροπία δυνάμεων ενάντια στους Γερμανούς και προκαλώντας την τελική ήττα αυτών.
[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι λίγα χρονιά πριν την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στον κόσμο είχε ενσκήψει η παγκόσμια οικονομική κρίση, αυτή των ετών 1873-1896, η οποία σε αντίθεση με αλλήλους λαούς ήταν μια ευκαιρία για τους Γερμανούς, αφού αποδυνάμωσε τους εχθρούς τους και τους έκανε ακόμα πιο ισχυρούς οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά].
Αντίστοιχα στις μέρες μας, υπάρχει μια μεγάλη γεωπολιτική σύγκρουση μεταξύ των Ρώσων και των Γιαπωνέζων για την κατοχή των περιοχών της Σαχαλίνης και των Κουρίλλων νήσων, ενώ οι Ρώσοι συγκρούονται γεωπολιτικά και με τις δυτικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία) και σε άλλα μέτωπα (π.χ. Ουκρανία, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή).
Αν ο γεωπολιτικός για την ώρα αυτός πόλεμος, καταστεί στο τέλος θερμός, μπορεί να επέλθει μια μεγάλη πολεμική σύγκρουση, από την οποία μπορεί να βγουν τελικά νικητές οι Γιαπωνέζοι με την άμεση οικονομική, στρατιωτική και διπλωματική βοήθεια των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ.
Αν δε στον πόλεμο αυτό, οι Κινέζοι δηλώσουν ουδέτεροι, ή ακόμα χειρότερα αλλάζουν συνεχώς συμμαχίες, προδίδοντας τόσο τους Ρώσους (http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/10/blog-post_970.html, https://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html), όσο και τους δυτικούς, θα δυσαρεστήσουν όλες τις πλευρές και θα καθιστούν για όλους παντελώς αναξιόπιστοι.
Τότε μπορεί, κατά έναν παράδοξο τρόπο, όλες οι χώρες που θα έχουν έρθει πιο πριν αντιμέτωπες στον πόλεμο αυτό, να συμμαχήσουν όλες ενάντια στην Κίνα σε έναν νέο πόλεμο, εάν διαπιστώσουν ότι η συνεχώς αυξανομένη ισχύς και επιθετικότητα της χώρας αυτής, απειλεί τα ζωτικά συμφέροντα αυτών, ακόμα και αυτή την ύπαρξη των ίδιων τους των χωρών.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση που η Κίνα τους επιτεθεί, εκμεταλλευόμενη την προσωρινή αποδυνάμωση αυτών λόγω της πρότερης μεταξύ τους πολεμικής σύγκρουσης, η οποία μπορεί να προκληθεί τελικά από μια ασήμαντη αφορμή, όπως ήταν η δολοφονία του διάδοχου του Αυστροουγγρικού θρόνου Φραγκίσκου-Φερδινάνδου από τον Σέρβο εθνικιστή Γκαβρίλο Πρίντσιπ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι στις μέρες μας, στον κόσμο έχει ενσκήψει η παγκόσμια οικονομική κρίση, αυτή των ετών 2008-2019 (για την ώρα, γιατί σύντομα μπορεί να ξεκινήσει μία καινούργια-http://oimos-athina.blogspot.com/2019/03/blog-post_72.html), η οποία σε αντίθεση με αλλήλους λαούς ήταν μια ευκαιρία για τους Κινέζους, αφού αποδυνάμωσε τους εχθρούς τους και τους έκανε ακόμα πιο ισχυρούς οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά].
Θα έχει άραγε και στις μέρες μας η ιστορία την ίδια εξέλιξη με τότε; Άγνωστο, αλλά μόνο η διαρκής επαγρύπνηση από μέρους μας θα αποτρέψει στο μέλλον την επανάληψη εξίσου παρόμοια δυσάρεστων καταστάσεων στον κόσμο.
https://www.triklopodia.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b5%cf%83-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%b1%cf%83-%cf%80%cf%81%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%81/#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου