Ο τούρκος υπουργός Άμυνας, κ. Χ. Ακάρ, αποφάσισε σήμερα, σε μια κίνηση τακτικής (τόσο για εσωτερική κατανάλωση, όσο και για μέτρηση των αντιδράσεων της κυβέρνησης των Αθηνών) να θέσει θέμα αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου, στην οποία –σύμφωνα με την τουρκική πλευρά- οφείλει να προχωρήσει η Ελλάδα, σεβόμενη τις διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες.
Πρόκειται, σαφέστατα, για μια απόπειρα ποιοτικής κλιμάκωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, για ένα πλήθος λόγων άμεσα συνδεδεμένων με την τουρκική εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Ταυτόχρονα, όμως, είναι μια κίνηση που προσβάλει την «ποιότητα ιστορικών γνώσεων» του τούρκου υπουργού Άμυνας, ο οποίος αρέσκεται να διαστρεβλώνει την ιστορική πραγματικότητα (και τα όσα έχει υπογράψει, αλλά και όσα έχει παραβιάσει η Τουρκία) προκειμένου να θέσει ζητήματα στην εσωτερική δομή (και ασφάλεια) του ΝΑΤΟ, αλλά και στον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του, που δεν φημίζεται για σθεναρότητά σε θέματα μείζονος εθνικού συμφέροντος, ενώ έχει ήδη δηλώσει το «ενδιαφέρον» του να κλείσει μια συμφωνία «τύπου Πρεσπών» με την Τουρκία.
Αν και το μέγα ζητούμενο είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, και τα όσα ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έχει συζητήσει ή και όσα έχει ήδη συμφωνήσει με τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, καλό είναι να ενημερώσουμε τον «αδαή» κ. Χ. Ακάρ, αλλά και την ελληνική κυβέρνηση, για την ιστορική πραγματικότητα την οποία οφείλουν να γνωρίζουν αλλά και να σεβαστούν τόσο η τουρκική πλευρά, όσο και οι «εθνομηδενιστικής ροπής» σημερινοί κυβερνώντες την Ελλάδα, οι οποίοι οφείλουν πρωτίστως να γνωρίζουν πως όλες οι χώρες έχουν ιστορία, η Τουρκία όμως έχει ποινικό μητρώο…, το οποίο καλύτερα από όλους το γνωρίζει ο τούρκος υπουργός Άμυνας κ. Χ. Ακάρ...
Η Τουρκία μέχρι και σήμερα απαιτεί την αποστρατικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και μάλιστα ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα καταπατεί τις συνθήκες που η ίδια έχει υπογράψει. Ας δούμε όμως πολύ προσεκτικά τι ισχυρίζονται οι Τούρκοι.
«Η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60, εξοπλίζει ορισμένα από τα νησιά του Αιγαίου καταστρατηγώντας έτσι διεθνείς συμφωνίες. Για πρώτη φορά το 1964 η Τουρκία επέδωσε διάβημα διαμαρτυρίας στην Ελλάδα για τις προσπάθειες της να στρατικοποιήσει την Ρόδο και την Κω, ενώ τότε η Ελλάδα ανακοίνωσε επισήμως ότι δεν έχει αναλάβει τέτοιου είδους πρωτοβουλία. Το 1969, απαντώντας σε διάβημα της Τουρκίας για τον εξοπλισμό της Λήμνου, δεν διέψευσε τις ενέργειες της επικαλούμενη την Συνθήκη του Μοντρέ. Η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι αυτή η συνθήκη καθιστά ανενεργή την Σύμβαση των Στενών της Λωζάννης. Και επειδή στην Συνθήκη του Μοντρέ δεν υπάρχει κανένας όρος που να προβλέπει αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών, η Ελλάδα θεωρεί ότι είναι ελεύθερη να εξοπλίσει εκ νέου τη Λήμνο και την Σαμοθράκη.
Οι περιορισμοί της Συμβάσεως της Λωζάννης για το καθεστώς των Στενών που αφορούν την Ελλάδα, σύμφωνα με την ελληνική άποψη αίρονται με την αντικατάσταση της από την Συνθήκη του Μωντρέ. Η Ελλάδα για να στηρίξει τους ισχυρισμούς της επικαλείται την ομιλία του υπουργού Εξ. της Τουρκίας Τεφβίκ Ρουστού Αράς στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση την 31η Ιουλίου του 1936 κατά την διάρκεια της συνεδρίασης που επικύρωσε τη Σύμβαση του Μοντρέ. Ο Αράς τότε δήλωσε:
«Έτσι με την Συνθήκη του Μοντρέ, εξουδετερώνεται και ο όρος της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923 που προέβλεπε καθεστώς αποστρατικοποίησης για τα νησιά Λήμνο και Σαμοθράκη, τα οποία ανήκουν στην γείτονα φίλη μας Ελλάδα και αυτό μας δίνει ιδιαίτερη ικανοποίηση».Όμως οι φράσεις αυτές του Αράς συνιστούν μία λανθασμένη ερμηνεία των Συνθηκών της Λωζάννης και του Μοντρέ.
Ακόμη και αν δεχτούμε αυτή την ερμηνεία και συμφωνήσουμε ότι η σύμβαση των Στενών του Μοντρέ αντικαθιστά την Σύμβαση των Στενών της Λωζάννης, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτή η σύμβαση καθιστά ανενεργό το κυρίως κείμενο της Συνθήκης της Λωζάννης. Και στο άρθρο 12 της εν λόγω Συνθήκης υπάρχει ο όρος του αφοπλισμού των ελληνικών νησιών. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει αυτός ο όρος ή να καταστεί ανενεργός, συνεπώς το επιχείρημα της Ελλάδας είναι αβάσιμο.
Σύμφωνα με τις θέσεις της Τουρκίας, ο εξοπλισμός για τον οποίο γίνεται λόγος στην Συνθήκη του Μοντρέ δεν αναφέρεται σε όλα τα νησιά του Αιγαίου, ούτε και σε όλα τα νησιά που βρίσκονται κοντά στα Στενά. Είναι ολοφάνερο ότι εννοείται μόνο το τμήμα των Στενών που βρίσκεται υπό τουρκική κυριαρχία.
Στη ίδια Συνθήκη δεν υπάρχει κανένας όρος που να θέτει άμεσα ή έμμεσα θέμα επανεξοπλισμού των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου που βρίσκονται υπό ελληνική κυριαρχία, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και τα δύο νησιά απέναντι από τα Στενά (Λήμνο, Σαμοθράκη), ούτε και σε όλα τα νησιά που βρίσκονται κοντά στα Στενά. Ο ελληνικός ισχυρισμός ότι, εφόσον η Συνθήκη του Μοντρέ δίνει την δυνατότητα στη Τουρκία να εξοπλίσει εκ νέου τα νησιά της που συγκαταλέγονται ανάμεσα στα νησιά στα οποία είχε επιβληθεί αφοπλισμός με την Σύμβαση της Λωζάννης για τα Στενά το 1923, η Ελλάδα αποκτά αυτομάτως το δικαίωμα να επανεξοπλίσει τα δικά της νησιά δεν έχει καμία νομική ισχύ. Με άλλα λόγια, η Σύμβαση των Στενών του Μοντρέ είναι μία συμφωνία που δεν ενδιαφέρει την Ελλάδα περισσότερο απ’ ότι θα ενδιέφερε μία οποιαδήποτε χώρα.
Απάντηση
Στο προοίμιο της Συμβάσεως του Μοντρέ αναφέρεται:
«Εμφορούμενοι υπό της επιθυμίας να ρυθμίσουν τον διάπλουν και την ναυσιπλοΐα στα Στενά των Δαρδανελλίων, την Θάλασσα του Μαρμαρά και τον Βόσπορο συμεριλαμβανομένων στην γενική κατονομασία «Στενά» με τρόπο ώστε να διαφυλαχτεί, στα πλαίσια ασφαλείας της Τουρκίας, και της ασφαλείας των παροχθίων κρατών στον Εύξεινο Πόντο, η αρχή της Ειρήνης που υπεγράφη στην Λωζάννη την 24η Ιουλίου 1923. Απεφάσισαν να υποκαταστήσουν την παρούσα Σύμβαση στην Σύμβαση που υπεγράφη στη Λωζάννη την 24η Ιουλίου 1923».Μετά την αποτυχία των προσπαθειών της Τουρκίας για αναθεώρηση ή κατάργηση των σχετικών συνθηκών περί του καθεστώτος αποστρατικοποίησης, στηριζόμενη η Τουρκία στη Σοβιετική προτροπή και στην Βρετανική υποστήριξη, επιτυγχάνει την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης περί του καθεστώτος των Στενών.
Οι Τούρκοι δεν αναφέρονται καθόλου στα προηγηθέντα της υπογραφής της Συμβάσεως, τα οποία είναι αξιοσημείωτα για το καθεστώς των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου και σκοπίμως αποσιωπούνται.
Προ της συγκλήσεως της Διασκέψεως του Μοντρέ, η Ελλάδα και η Τουρκία συμφωνούν πλήρως ότι άμεση και αναπόφευκτη συνέπεια του εξοπλισμού των Στενών θα είναι και ο εξοπλισμός της Λήμνου και της Σαμοθράκης. Αυτό προκύπτει από την διπλωματική αλληλογραφία της εποχής εκείνης μεταξύ των δύο χωρών και αφορά την Ελληνο-Τουρκική συμφωνία για τον εξοπλισμό των δύο αυτών νησιών.
Χρονολογικώς αναφέρονται τα εξής:
1) Στις 17/4/1936 ο επιτετραμμένος στην Άγκυρα Κ. Βατικιώτης ζητά από τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Ρουσδή Αράς, την οχύρωση όχι μόνο της Λήμνου και της Σαμοθράκης, η οποία ήταν αυτονόητη λόγω της επικείμενης καταργήσεως του καθεστώτος αποστρατικοποίησης, βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης, αλλά και των άλλων νησιών του Αιγαίου.
Ο Τούρκος υπουργός δήλωσε:
«Η Ελλάς ουδεμία αντίδραση θα συναντήσει εκ μέρους της Τουρκίας εαν για την ασφάλεια της θα προετίθετο να προβεί στην οχύρωση εκτός Σαμοθράκης, Λήμνου και άλλων νήσων του Αιγαίου Πελάγους».2) Στις 22/4/1936 ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Ι. Μεταξάς σε επιστολή του προς τον Πρεσβευτή της Τουρκίας στην Αθήνα Ρουσσέν Εσρέφ αναφέρει τα εξής:
«Επιθυμώ να προσθέσω ότι με ικανοποίηση έλαβα υπό σημείωση την δήλωση που έκαμε την 17/4 η ΑΕ (Αυτού Εξοχότης) ο κ. Ρουσδή Αράς στον κ. Βατικιώτη επιτετραμμένο της Ελλάδας στη Άγκυρα σύμφωνα με την οποία η Τουρκία δεν θα διετύπωνε καμία αντίρρηση σε περίπτωση που η Ελλάδα θα είχε την πρόθεση, για την προάσπιση της ασφάλειάς της, να προβεί εκτός από την οχύρωση των νήσων Λήμνου και Σαμοθράκης στην οχύρωση και άλλων Ελληνικών νήσων του Αιγαίου Πελάγους».3) Στις 2/5/1936 ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Ρουσδή Αράς κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα επαναλαμβάνει στον Ι. Μεταξά την δήλωση που είχε κάνει πριν λίγες εβδομάδες για την οχύρωση της Λήμνου και της Σαμοθράκης.
4) Τέλος την 6/5/1936 ο πρεσβευτής της Τουρκίας στην Αθήνα Ρουσσέν Εσρέφ, σε επιστολή του προς τον Ι. Μεταξά γράφει:
«Είμαστε εξ’ ολοκλήρου σύμφωνοι όσον αφορά τον εξοπλισμό (Militarisation) των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης ταυτοχρόνως με τον εξοπλισμό των Στενών».Η υπογραφείσα Σύμβαση του Μοντρέ καταργεί και αντικαθιστά στο συνολό της την Σύμβαση της Λωζάννης περί Στενών (Ιούλιος 1923). Η κατάργηση είναι ολική, αφού δεν συνοδεύεται η νέα σύμβαση από κανέναν απολύτως περιορισμό, επιφύλαξη ή εξαίρεση.
Την τελευταία δεκαετία η Άγκυρα επικαλούμενη κινδύνους που συνεπάγεται για την ασφάλεια της Κων/πόλεως η αυξημένη κίνηση στα Στενά, επέβαλε περιορισμούς η τουρκική κυβέρνηση στον διάπλου του Βοσπόρου από τα ξένα και τουρκικά πλοία αλλά και ορισμένα πρόσθετα μέτρα για ξένα πλοία. Όλα τα μέτρα αυτά αντίκεινται στις διατάξεις της Συμβάσεως. Πρόκειται για μονομερή τροποποίηση της Συμβάσεως. Η Τουρκία δεν σεβάστηκε ποτέ το πνεύμα και το γράμμα της Συμβάσεως του Μοντρέ. Κινείται πάντοτε με αποκλειστικό γνώμονα τα δικά της συμφέροντα και με μοναδικό παράγοντα εκτιμήσεως την εθνικότητα και το στρατιωτικό δυναμικό της χώρας στην οποία ανήκουν τα διερχόμενα από τα Στενά πλοία. Αδιαφορεί αν το τονάζ και ο εξοπλισμός τους συμφωνούν με τις προβλεπόμενες διατάξεις της Συμβάσεως εν καιρώ ειρήνης ή πολέμου.
Η Σύμβαση του 1936 έχει ήδη τις εξής αδυναμίες:
1) Η ανάπτυξη νέων οπλικών συστημάτων και η μεταβολή των γενικών στρατηγικών δεδομένων και αντιλήψεων εκμηδενίζει τα επιχειρήματα που ώθησαν στην αναθεώρηση των σχετικών με τα Στενά άρθρων της Συνθήκης της Λωζάννης. Μπορεί να ζητηθεί νόμιμα η επιστροφή στο καθεστώς της ουδετεροποιήσεως προς το συμφέρον όλων των Εθνών, δεδομένου ότι δεν νοείται σήμερα ένα Κράτος να ελέγχει μία τόσης σημασίας θαλάσσια δίοδο.
2) Με τις αξιώσεις που εγείρουν οι Τούρκοι στο Αιγαίο, επιχειρούν να διαταράξουν το Status Quo, δηλ. την έως τώρα κατάσταση πραγμάτων στον πέριξ χώρο. Αλλά η Σύμβαση του 1936 για τα Στενά έγινε υπό ορισμένες συνθήκες υπάρχουσες στην περιοχή. Συνεπώς ζήτημα Αιγαίου προκαλεί και ζήτημα Στενών.
Γνωρίζουμε πως θα μας προβληθεί, γενικά κι αόριστα, η διεθνής αρχή Pacta Sunt Servanda (οι διεθνείς συμβάσεις πρέπει να τηρούνται). Αλλά θα παρατηρηθεί πως η αναθεώρηση των συνθηκών είναι αναπόφευκτη, σύμφωνα με έγκυρους διεθνολόγους, όταν τα δεδομένα αλλάζουν και ότι κάθε σύμβαση περιέχει την ρήτρα Rebus sic Stantibus (των πραγμάτων ούτως εχόντων). Πολύ περισσότερο όταν την υφιστάμενη κατάσταση προσπαθεί να την επιφέρει η Τουρκία προς όφελος της.
3) Κατά την άποψη διεθνολόγων μία έγκαιρη διεθνοποίηση του προβλήματος των Στενών δια την επάνοδο του προηγουμένου καθεστώτος (Συνθήκη Λωζάννης) και με μία διεθνή δύναμη επί της ζώνης των Στενών και των νήσων Ίμβρου και Τενέδου υπό την εγγύηση ΗΠΑ –Ρωσίας μέσω του ΟΗΕ θα έλυνε το πρόβλημα.
Τέλος να υπενθυμίσουμε στους Τούρκους αναλυτές τα εξής σχετικά με την Συνθήκη της Λωζάννης:
Στο άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάννης η Τουρκία δηλώνει ότι
«παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη τα οποία κείνται πέρα υπό των προβλεπομένων της παρούσης Συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων των οποίων η κυριαρχία έχει αναγνωριστεί σε αυτήν δια της παρούσας Συνθήκης».Συνεπώς κάθε τουρκική αξίωση επί ελληνικών νησιών(και νησίδων) είναι παράνομη και προκλητική.
Κατόπιν των ορών της Συνθήκης που αφορούν στα Δωδεκάνησα ο Μουσολίνι δηλώνει:
«Τα νησιά του Αιγαίου δεν μπορούν να αποτελέσουν θέμα διαμφισβητήσεων».Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος επί των νήσων της Δωδεκανήσου και των εξ αυτών εξαρτωμένων νησίδων. Ορίζεται ότι το ζήτημα των Δωδεκανήσων θα κανονισθεί μεταξύ των ενδιαφερομένων (Ελλήνων-Ιταλών).
Υπενθυμίζοντας, με απλά λόγια, τα περί αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου, θυμίζουμε πως το συγκεκριμένο θέμα, λοιπόν, διαιρείται σε 3 μέρη:
1) Αποστρατιωτικοποίηση της Λήμνου και της Σαμοθράκης.
Η ουδετεροποίηση τους οριζόταν από το άρθρο 4 παρ.3 της β΄ Σύμβασης της Λωζάννης.
Η αποστρατιωτικοποίηση τους ορίζεται σαφέστατα από τη Συνθήκη του Μωντρέ (20/7/1936) με την οποία αναθεωρήθηκε η β΄ Σύμβαση της Λωζάννης που αφορούσε το καθεστώς των Στενών.
Η Τουρκία απέκτησε πλήρη κυριαρχία στα Στενά, αλλά ήρθη και η ουδετεροποίηση της Λήμνου και της Σαμοθράκης.
Το ομολογεί ο τότε Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Ρουστή Αράς που στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση την 31/7/1936 δήλωνε:
“ Οι διατάξεις που αναφέρονται στα νησιά Λήμνος και Σαμοθράκη, τα οποία ανήκουν στην γείτονα και φίλη Ελλάδα και τα οποία ήσαν αποστρατιωτικοποιημένα, βάσει των διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης, καταργούνται και αυτές από τη Σύμβαση του Μωντρέ.
Με την ευκαιρία αυτή φαίνεται ακόμα μία φορά ένα από τα χαρακτηριστικά της Νέας Τουρκίας:
να ευχόμαστε για τους φίλους μας αυτό που ευχόμαστε για εμάς και να μην ευχόμαστε στους φίλους μας αυτό που εμείς θεωρούμε ως άδικο. ”
Η δυνατότητα επαναστρατικοποίησης των 2 νήσων αναγνωρίσθηκε και από τρίτους με πρώτη τη Μ. Βρετανία.
2) Αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων
Με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης η Τουρκία παραιτήθηκε από κάθε δικαίωμα και τίτλο από τα 14 νησιά που κατείχε η Ιταλία και από τις νησίδες “τις εξαρτώμενες από αυτά”.
Όλα αυτά εκχωρήθηκαν από τη Ιταλία στην Ελλάδα με το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων της 10/2/1947.
Η εκχώρηση προέβλεπε και αποστρατιωτικοποίηση τους.
Στη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, η Τουρκία δεν είχε καμία συμμετοχή. Επομένως η διάταξη για την αποστρατιωτικοποίηση (παράρτημα ΧΙΙΙ Δ' της Συνθήκης ) ισχύει μόνο ως προς την Ιταλία σύμφωνα με 3 βασικές αρχές του Διεθνούς δικαίου:
α) Από τις διεθνείς συνθήκες δεν μπορούν να δημιουργηθούν δικαιώματα ή υποχρεώσεις υπέρ ή κατά τρίτου κράτους που δεν συνέπραξε σε αυτές.
β) Αν έπροκειτο να δημιουργηθεί δικαίωμα υπέρ ενός τρίτου μη συμμετέχοντος σε διεθνή συνθήκη κράτους θα έπρεπε να κατονομάζεται ρητώς, τόσο το κράτος, όσο και του δικαίωμα υπέρ αυτού.
γ) Κανένα δικαίωμα δεν μπορεί να γεννηθεί υπέρ ενός κράτους από διεθνή συνθήκη την οποία δεν επικύρωσε.
3) Αποστρατιωτικοποίηση των λοιπών νήσων του Αιγαίου και ειδικά της Λέσβου, Σάμου, Χίου και Ικαρίας για τις οποίες το άρθρο 13 της Συνθήκης της Λωζάννης απαγόρευε την οχύρωση και επέτρεπε την διατήρηση στρατιωτικών δυνάμεων “στον συνήθη αριθμό των διά την στρατιωτική υπηρεσία καλούμενων, οι οποίοι μπορούν να εκγυμνάζονται επί τόπου ως και δύναμη χωροφυλακής και αστυνομίας...”.
Η μη αποστρατιωτικοποίηση των νήσων αυτών στηρίζεται στις εξής διατάξεις:
α) Άρθρο 60 παρ.2 της Συνθήκης της Βιέννης (1969) περί του “δικαίου των συνθηκών”:
“Ουσιώδης παραβίαση ενός εκ των μερών, παρέχει το δικαίωμα... στο ειδικά θιγόμενο μέρος λόγω της παραβιάσεως, όπως επικαλεσθεί αυτή ως λόγο αναστολής εφαρμογής της συνθήκης, στο σύνολο της ή εν μέρει στις μεταξύ αυτού και του παραβιάσαντος την συνθήκη κράτους, σχέσεις”.
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ΟΛΕΣ τις παραβιάσεις από τους Τούρκους:
Περίοδος 1923-1940
- Στις 2/10/1923 η τουρκική κυβέρνηση περιόρισε τα αστικά δικαιώματα των Ελλήνων αποκλείοντας τους από την πολιτική ζωή και τις δημόσιες υπηρεσίες και εξαναγκάζοντας ξένες εταιρείες να αντικαταστήσουν μεγάλο αριθμό Ελλήνων με Τούρκους (Παράβαση άρθρου 39 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Τον Οκτώβριο του 1923 συνελήφθησαν και απελάθησαν 64 Έλληνες πρόκριτοι της Τενέδου (Παράβαση άρθρου 38 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Οι κλάσεις 1923-25 της Ίμβρου μεταφέρθηκαν στην Μ. Ασία (Παράβαση άρθρου 14 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Το 1926 με τον Αστικό Κώδικα επιβλήθηκε υποχρεωτικά ο πολιτικός γάμος στην ελληνική
μειονότητα (Παράβαση άρθρου 42 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Με τον νόμο 2007/1932 απαγορεύτηκε η εξάσκηση 32 επαγγελμάτων στους Έλληνες (Παράβαση άρθρου 39 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Με τον νόμο 1934 υποχρεώθηκαν οι ομογενείς να τουρκοποιήσουν τα επώνυμά τους (Παράβαση άρθρου 42 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Με τον νόμο 2782/1936 απαγορεύθηκε στα μειονοτικά ιδρύματα να αποκτούν πρόσθετα ακίνητα με αγορές ή διαθήκες (Παράβαση άρθρου 42 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Από το σχολικό έτος 1936-37 υποχρεωτικά όλα τα μαθήματα στα ελληνικά σχολεία διδάσκονταν στα τουρκικά (Παράβαση άρθρου 41 Συνθήκης της Λωζάννης)
Κατά την διάρκεια του Β’Παγκοσμίου Πολέμου
-Τον Μάϊο του 1942 η Τουρκία επιστράτευσε 20 κλάσεις μή μουσουλμάνων με σκοπό την εξόντωση τους με την μέθοδο των ταγμάτων εργασίας.Η πτώση του Στάλινγκραντ και η γερμανική υποχώρηση τους έσωσε γιατί η Τουρκία αντελήφθη ότι άλλαξε η φορά του πολέμου και τους απέλυσε (Παράβαση άρθρου 39 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Επιβλήθηκε ειδική εξοντωτική φορολογία (Varlik Vergesi) με τον νόμο 11/11/1942 στους μή μουσουλμάνους,χωρίς να υπάρχει δικαίωμα εφέσεως (Παράβαση άρθρου 39 Συνθήκης της Λωζάννης)
Περίοδος 1949-1963
- Με τον νόμο 5404/1949 η διαχείρηση των μειονοτικών ιδρυμάτων υπάγεται στην Γενική Διεύθυνση Βακουφίων και έτσι έχασαν την αυτοτέλειά τους (Παράβαση άρθρου 40 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Ομάδα Τούρκων χωρίς αφορμή στις 28/8/1955 κατέστρεψε τους Ναούς Παναγίας Νεοχωρίου και Ταξιαρχών Στενής,μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας που αδρανούσε (Παράβαση άρθρου 38 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Την νύκτα 6ης προς 7ης Σεπτεμβρίου 1955, ο τουρκικός όχλος με την ανοχή και καθοδήγηση των Αρχών προέβη σε πρωτοφανείς ωμότητες και εγκληματικές πράξεις κατά της ελληνικής μειονότητας με συνέπεια την δολοφονία 15 Ελλήνων, τον βασανισμό αλλων εκατοντάδων, την πυρπόληση 29 εκκλησιών και την λεηλασία άλλων 46, την λεηλασία 3.000 ελληνικών οικιών και 4.368 καταστημάτων, την βεβήλωση νεκροταφείων και οστεοφυλακίων, την καταστροφή τάφων πατριαρχών (Παραβίαση στοιχειώδους ανθρωπισμού και παράβαση άρθρων 38 και 42 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Την διάλυση τον Απρίλιο του 1958 της Ελληνικής Ένωσεως,κατάσχεση των περουσιακών της στοιχείων και κατάληψη της έδρας της (Παράβαση άρθρων 38 και 40 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Την αναίτια απέλαση 67 προκρίτων της ελληνικής μειονότητας απο το 1957 μέχρι το 1959 (Παράβαση άρθρου 38 Συνθήκης της Λωζάννης)
Κατά το έτος 1964
Με τον νόμο 8459/18.2.1964 τίθεται:
- Απαγόρευση στους ομογενείς μαθητές να χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα ακόμα και στα
διαλείμματα (Παράβαση άρθρων 38,39,41 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Απαγόρευση πρωινής προσευχής στα ελληνικά σχολεία (Παράβαση άρθρων 40,43)
- Από τον Μάρτιο του 1964 οι τουρκικές αρχές άρχισαν μαζικές απελάσεις Ελλήνων της Πόλης
(περίπου 30.000). Η αστυνομία κατέσχεσε τα υπάρχοντά τους και τους απέλασε αυθημερόν (Παράβαση άρθρου 39)
- Με τον νόμο 5681/10.4.1964 τίθεται απαγόρευση λειτουργίας του Πατριαρχικού Τυπογραφείου που λειτουργούσε από το 1627 (Παράβαση άρθρου 40)
- Τον Μάιο του 1964 τίθεται απαλλοτρίωση 8.000 στρεμμάτων καλλιεργήσιμων εδαφών στην πεδιάδα Σχοινουδίου της Ίμβρου για να γίνουν ανοικτές αγροτικές φυλακές με αποζημίωση 1 τουρκικής λίρας ανά m2 και αυτά δεν καταβλήθησαν (Παράβαση άρθρου 14)
- Τον Ιούνιο του 1964 παύθηκαν 3 διευθυντές λυκείων και 41 διδάσκαλοι (Παράβαση άρθρου 41)
- Τον Σεπτέμβριο του 1964 απαγορεύθηκε η διακίνηση ελληνικών βιβλίων και εγκυκλοπαιδειών στα σχολεία της μειονότητας (Παράβαση άρθρου 38)
- Απαγόρευση λειτουργίας θεολογικών σχολών (Παράβαση άρθρου 38,41)
- Με τον νόμο 6980/15.10.1964 τίθεται απαγόρευση του διορισμού στα ελληνικά σχολεία ομογενών αποφοίτων ελληνικών παιδαγωγικών ακαδημιών και της Θεολογικής Σχολής Χάλκης (Παράβαση άρθρου 41)
- Υποχρέωση των μαθητών της μειονότητας να λένε το πρωί «Είμαι Τούρκος και ευτυχής που γεννήθηκα Τούρκος» (Παράβαση άρθρων 38,43)
- Δήμευση των ελληνικών μειονοτικών σχολείων στην Ίμβρο. Το ημιγυμνάσιο μετατράπηκε σε οικοτροφείο για σπουδαστές από την Τουρκία (Παράβαση άρθρων 14,40,41)
- Με την απόφαση 6/3801 της 2/11/1964 του τουρκικού Υπουργικού Συμβουλίου απαγορεύθηκαν στους ομογενείς οι δικαιοπραξίες και η αγορά ακινήτων (Παράβαση άρθρων 38, 39)
Μετά το έτος 1965
- Το 1966 άρχισαν νέες απαλλοτριώσεις στην Ίμβρο για την δημιουργία κρατικού αγροκτήματος. Μέχρι το 1968 είχαν απαλλοτριωθεί 27.354 στρέμματα αντί ευτελούς τιμήματος (Παράβαση άρθρων 14, 38, 39)
- Ενεργοποιήθηκε εποικισμός της Ίμβρου από 3.000 Τούρκους, ανεγέρθηκαν οικισμοί και παραχωρήθηκε καλλιεργήσιμη γη στους εποίκους.
β) Άρθρο 2 παρ.3 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ-Τελική πράξη Ελσίνκι της 1/8/1975:
“Απαγόρευση προσφυγής στη βία ή στην απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας των κρατών”.
Η Τουρκία έχει κατ' επανάληψη χρησιμοποιήσει τη βία και κυρίως την απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας. Επομένως η χώρα μας είχε και έχει κάθε δικαίωμα άμυνας με κάθε τρόπο -και με τον εξοπλισμό των νήσων για να αποφύγει απόβαση των Τούρκων.
γ) Άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ:
Καθιερώνει δικαίωμα ατομικής ή συλλογικής νόμιμης άμυνας σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης και αν πρόκειται για ιεράρχηση αξιών που θεσπίζονται από το Διεθνές Δίκαιο.
Επομένως η Ελλάδα που απειλείται από την 4η Στρατιά του Αιγαίου, η οποία είναι ανεπτυγμένη στις ακτές του Αιγαίου και διαθέτει και μεγάλο αριθμό αποβατικών σκαφών, έχει κάθε δικαίωμα νόμιμης άμυνας.
Το δικαίωμα αυτό έχει αναγνωρισθεί από τη Νομική Υπηρεσία του ΝΑΤΟ και το αποδέχθηκε διϋπουργικό όργανο της Administration των ΗΠΑ.
Αλλά το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών μας ξεκαθαρίστηκε απόλυτα με τη Συμφωνία για τη μείωση των συμβατικών δυνάμεων στην Ευρώπη (C.F.E) της 19/11/1990 με την οποία αναγνωρίσθηκε ότι η Ελλάδα έχει δικαίωμα να διατηρεί στρατό και να εξοπλίζει τα νησιά Σάμο, Χίο, Λέσβο, Ικαρία όπως επίσης να εξοπλίζει και τα Δωδεκάνησα.
Τώρα, αν η τουρκική πλευρά θέλει να μιλήσουμε για παραβιάσεις Συνθηκών, καλό θα ήταν να κοιτάξει τα πεπραγμένα της κι έπειτα ας έρθει… Όσο για τους έλληνες πολιτικούς, επειδή τα γραπτά μένουν για να τα διαβάζουμε, καλό θα ήταν να διαβάζουν για να είναι προετοιμασμένοι και να αποστομώνουν καταλλήλως και σε κάθε ευκαιρία την τουρκική θρασύτητα...
Και ένα μήνυμα στον τραγικό τούρκο υπουργό Άμυνας, Χ. Ακάρ,
Bakan Akar, mümkünse adaları getirin...
Υπουργέ Ακάρ, έλα να πάρεις τα νησιά, αν μπορείς...
Σημειώσεις
1) «Μύθος και πραγματικότητα», Ανάλυση της τουρκικής εξωτερική πολιτικής από 22 τούρκους ακαδημαϊκούς
2) «Διεθνείς πολιτικές και στρατιωτικές συνθήκες και συμβάσεις», Συγγραφέας:Χαραλ. Νικολάου
3) «Θράκη-Η Έπαλξη του Ελληνικού Βορρά», συγγραφέας: Γ. Μαγκριώτης
4) «Τι στοίχισε στην Ελλάδα η πολιτική των ίσων αποστάσεων», συγγραφέας: Ι. Χολέβας
Απαγορεύεται αυστηρά η αντιγραφή του παρόντος άρθρου χωρίς αναφορά (με ενεργή σύνδεση) στο ιστολόγιο
https://kostasxan.blogspot.com/2019/04/blog-post_837.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου