Η γερμανική σχιζοφρένεια

Η Γερμανία, η οποία είναι ο εχθρός τόσο της Ελλάδας, όσο και της Ευρώπης, προφανώς διεστραμμένη λόγω των τραυματικών εμπειριών της από το παρελθόν, οπότε χωρίς ουσιαστικά να το θέλει, προσπαθεί να μας υποτάξει με τη βοήθεια της άσκησης τρομοκρατίας – κατά κάποιον τρόπο όπως οι ναζί στο παρελθόν, οι οποίοι είχαν τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες τόσο από την ήττα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, όσο και από το μεσοδιάστημα. Από την άλλη πλευρά, επειδή πιστεύουμε πως το πρόβλημα δεν είναι ούτε η ΕΕ, ούτε το ευρώ, αλλά η γερμανική Ευρώπη και το γερμανικό ευρώ, έχουμε την άποψη πως πρέπει μεν να ψηφίσουμε για τις Ευρωεκλογές, αλλά σε καμία περίπτωση εκείνα τα κόμματα που δεν έχουν αντιδράσει στη μετατροπή της ηπείρου μας σε γερμανική.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Εισαγωγικά, το όρο «Σχιζοφρένεια» δεν τον χρησιμοποιούμε αυθαίρετα – αφού ενόψει των Ευρωεκλογών τα γερμανικά ΜΜΕ προσπαθούν υστερικά να πείσουν τους εκλογείς για την αναγκαιότητα της ΕΕ (άρθρο), ενώ την ίδια στιγμή η Γερμανία κάνει ότι μπορεί για να την διαλύσει, μαζί με την Ευρωζώνη, παρά το ότι είναι «η κότα με τα χρυσά αυγά» για την οικονομία της (δίνοντας της μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να έχει πλεονάσματα της τάξης των 300 δις $ ετησίως, τα οποία ως γνωστόν είναι ελλείμματα των εμπορικών της εταίρων).

Από την άλλη πλευρά, επειδή πιστεύουμε πως το πρόβλημα δεν είναι ούτε η ΕΕ, ούτε το ευρώ, αλλά η γερμανική Ευρώπη και το γερμανικό ευρώ, έχουμε την άποψη πως πρέπει μεν να ψηφίσουμε για τις Ευρωεκλογές, αλλά σε καμία περίπτωση εκείνα τα κόμματα που δεν έχουν αντιδράσει στη μετατροπή της ηπείρου μας σε γερμανική – αδιαφορώντας για τους τεράστιους κινδύνους, όσον αφορά την ειρήνη στον πλανήτη μας.

Περαιτέρω υπενθυμίζουμε ότι, προφανώς δεν ερμηνεύονται όλα τα γεγονότα από τη μακροοικονομία – παρά το ότι είναι εκείνη η επιστήμη, η οποία ασχολείται με τον άνθρωπο ως ενεργό, παραγωγικό μέλος μίας κοινωνίας και ενός Έθνους. Ως εκ τούτου είναι λογικό να αναζητάει κανείς τη βοήθεια άλλων επιστημών, στην προσπάθεια του να εξηγήσει διάφορα φαινόμενα – όπως είναι, για παράδειγμα, η αυταρχική, απόλυτη, «προτεσταντικής ηθικής» συμπεριφορά της γερμανικής κυβέρνησης ειδικά απέναντι στην Ελλάδα, καθώς επίσης η εκκωφαντική σιωπή των αμνών που βασιλεύει στην πατρίδα μας, μετά τις πρώτες μεγάλες αντιδράσεις του 2010.

Στα πλαίσια αυτά, ασφαλώς η Ελλάδα βιώνει έναν πόλεμο, ο οποίος ξεκίνησε με την εισβολή του ΔΝΤ που ανακοίνωσε ο τότε πρωθυπουργός της από το Καστελόριζο – έναν ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο βέβαια διαφορετικής «υφής», ο οποίος όμως προκαλεί πολύ μεγαλύτερο φόβο στους Έλληνες από κάποιον συμβατικό, αφού δεν είναι σαφής η ταυτότητα του εχθρού, ούτε τα όπλα που χρησιμοποιεί.

Ακόμη χειρότερα η πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί, δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό ότι, είναι η ίδια υπεύθυνη για τον πόλεμο που διενεργείται εναντίον της – επειδή έκανε πάρα πολλά σφάλματα στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει η χώρα. Πόσο μάλλον όταν οι ελίτ της Ελλάδας, η πολιτική εξουσία, η οικονομική, οι διανοούμενοι, καθώς επίσης τα περισσότερα ΜΜΕ, τονίζουν συνεχώς τις ευθύνες της ελληνικής κοινωνίας για τον πόλεμο – όπως είναι η σπατάλη, η διαφθορά, η διαπλοκή, η γραφειοκρατία, το πελατειακό κράτος, η απάτη, ο άμετρος συνδικαλισμός των εργαζομένων, το «μαζί τα φάγαμε» κοκ.

Όλοι βέβαια υποψιάζονται ότι, παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρχε λόγος να πτωχεύσει η Ελλάδα, καλώντας το ΔΝΤ να τη «βοηθήσει» – αφού το δημόσιο χρέος της ήταν μεν υψηλό, αλλά χαμηλότερο από το σημερινό της Ιταλίας, το ιδιωτικό ήταν στα επίπεδα της Γερμανίας, οι τράπεζες της δεν ήταν εκτεθειμένες στα αμερικανικά ενυπόθηκα, δεν είχε φούσκα ακινήτων όπως η Ιρλανδία και η Ισπανία, ενώ το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ήταν η έλλειψη ρευστότητας λόγω μη έγκαιρης πρόβλεψης της προηγούμενης κυβέρνησης και όχι η μη φερεγγυότητα της.

Πολύ περισσότερο όταν διαπιστώνουν πως η σημερινή της οικονομική κατάσταση είναι απείρως χειρότερη από αυτήν του 2010, με υλικές ζημίες που έχουν υπερβεί το 1 τρις €, καθώς επίσης με ανυπολόγιστες ψυχικές – ενώ το δημόσιο χρέος είναι υψηλότερο από τότε παρά το εγκληματικό PSI (άρθρο), το ιδιωτικό έχει εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα, οι Πολίτες έχουν εξαθλιωθεί, το ασφαλιστικό καταστράφηκε, οι προοπτικές για το μέλλον είναι σκοτεινές κοκ. Εν τούτοις, οι Έλληνες έχουν θεωρήσει πλέον τον εαυτό τους θύτη και όχι θύμα – οπότε έχουν πάψει πια να αντιδρούν.

Η γερμανική διαστροφή

Περαιτέρω, είναι σκόπιμο να ασχοληθούμε εν πρώτοις με τον επιτιθέμενο – με αυτόν δηλαδή που κυβερνάει σήμερα τη χώρα μας από το παρασκήνιο, έχοντας δρομολογήσει το 2010 την επέμβαση του ΔΝΤ. Επομένως με τη γερμανική κυβέρνηση, η οποία ουσιαστικά κινεί όλα τα νήματα πίσω από την Τρόικα κάποτε και τους Θεσμούς αργότερα – την οποία δεν ταυτίζουμε φυσικά με όλους τους γερμανούς Πολίτες.

Χωρίς να επεκταθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, πρόκειται για μία χώρα που έχει βιώσει πολύ μεγάλες τραυματικές εμπειρίες – ιδίως κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος, του ολοκαυτώματος, καθώς επίσης του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Αρκεί να αναφέρει κανείς πως ακόμη και τα παιδιά που γεννήθηκαν μεταξύ του 1960 και 1975 βίωναν οδυνηρές (μετά)τραυματικές εμπειρίες – παρά το ότι δεν είχαν γνωρίσει τον πόλεμο τα ίδια αλλά οι γονείς τους (κάτι που θα συμβεί δυστυχώς και στην Ελλάδα, χρόνια μετά το πέρας της σημερινής κρίσης). Στα πλαίσια αυτά, ένας γνωστός Γερμανός ψυχολόγος γράφει τα εξής:

«Ο πόλεμος δημιουργεί τραύματα στον πληθυσμό της χώρας που τον υφίσταται, αφού βομβαρδίζεται σε καθημερινή βάση και περιμένει συνεχώς να ακούσει νέες, οδυνηρές ειδήσεις – ενώ οι άνθρωποι δεν υποφέρουν μόνο από αυτά που συμβαίνουν στους ίδιους αλλά, επίσης, από όλα όσα λαμβάνουν χώρα στο στενότερο και ευρύτερο περιβάλλον τους.

Εκτός αυτού, ο ίδιος ο σκοπός του πολέμου είναι η δημιουργία τραυμάτων – απλούστερα, ο στόχος του επικεντρώνεται στο να αποδυναμώσει τον αντίπαλο, να τον καταστήσει εντελώς ανήμπορο να αντισταθεί, καθώς επίσης ανίκανο να ενεργήσει, έτσι ώστε στο τέλος να ηττηθεί ολοσχερώς.

Ουσιαστικά ο εχθρός δηλώνει πως θα πολεμάει τη χώρα που έχει τοποθετήσει στο στόχαστρο, έως ότου πάψει πια να αμύνεται και να αντιδράει, οπότε να υποταχθεί – γεγονός που αποτελεί τον κλασσικό ορισμό του δράματος από την πλευρά της ψυχολογίας, με την έννοια πως οι πάσης φύσεως τραυματικές εμπειρίες καθιστούν τον άνθρωπο ανίσχυρο, συγκλονισμένο, βουβό, ανίκανο να κάνει οτιδήποτε στη ζωή του.

Από την άλλη πλευρά, μόνο εκείνοι οι άνθρωποι που είναι οι ίδιοι τραυματισμένοι τείνουν να πολεμήσουν κάποιους άλλους – με απλά λόγια, εάν τα δικά τους ψυχικά τραύματα δεν είναι βασικό μέρος του εαυτού τους, τότε δεν διενεργούν πολέμους. Δεν έχουν δηλαδή κανένα ενδιαφέρον να πολεμήσουν αλλά, αντίθετα, κάνουν οτιδήποτε για να αποφύγουν τον πόλεμο – ενώ μόνο όσοι έχουν βαθιά εσωτερικά τραύματα χάνουν την «πυξίδα» τους. Ακόμη καλύτερα, τον προσανατολισμό τους σχετικά με το τι τους κάνει καλό και τι όχι – τι είναι ωφέλιμο για τους ίδιους ή για τους άλλους και τι τους ζημιώνει.

Από μία διαφορετική οπτική γωνία τώρα ο πόλεμος είναι συνώνυμος με την τρομοκρατία, αφού ο στόχος του είναι να τρομοκρατήσει τον αντίπαλο – να του προκαλέσει αυτό το είδος του φόβου, το οποίο εξουδετερώνει όλες τις υγιείς αντιστάσεις του, τις άμυνες του, καθώς επίσης την ικανότητα του να σκέφτεται και να ενεργεί. Έναν φόβο που είναι τόσο μεγάλος, ώστε να παραλύει τον άνθρωπο – κάτι που σημαίνει με τη σειρά του πως δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά μεταξύ του πολέμου και της τρομοκρατίας, αφού ο πόλεμος διεξάγεται ακριβώς με τα ίδια μέσα που χρησιμοποιεί η τρομοκρατία.

Τέλος, όποιος σχεδιάζει και δρομολογεί πολέμους έχει χάσει ο ίδιος την ταυτότητα του, λόγω του ότι βίωσε στο παρελθόν σοβαρότατες τραυματικές εμπειρίες – ενώ αυτός είναι ο βασικός λόγος, για τον οποίο επιθυμεί να καταστρέψει την ταυτότητα των αντιπάλων του, καθώς επίσης να τους υποχρεώσει βίαια να ταυτιστούν με τις δικές του «διανοητικές κατασκευές», με αυτά που ο ίδιος πιστεύει» (Prof. Dr. F. Rupert, Γερμανός ψυχολόγος).

Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε λοιπόν εύλογα ότι, η Γερμανία έχει χάσει την ταυτότητα της στην προσπάθεια  της να ξεχάσει το εγκληματικό της παρελθόν – γεγονός που, με βάση την ψυχολογία, της δημιουργεί την επιθυμία να καταστρέψει την ταυτότητα εκείνων που θεωρεί ως αντιπάλους της, καθώς επίσης να τους υποχρεώσει βίαια να ταυτιστούν με τις δικές της «διανοητικές κατασκευές», με αυτά που η ίδια πιστεύει.

Εν προκειμένω είναι σαφές το ότι, θεωρεί ως κύριο αντίπαλο της την Ελλάδα – αφού είναι η μοναδική χώρα που, καλώς ή κακώς, αντιστάθηκε στις επιθέσεις της κυβέρνησης της, καθώς επίσης στην πολιτική που ήθελε να της επιβάλλει. Εκτός αυτού, η ταυτότητα των Ελλήνων ως Έθνος είναι από τις πλέον έντονες στον πλανήτη – λόγω της μακραίωνης ιστορίας, καθώς επίσης του ασύγκριτου πολιτισμού τους, επάνω στον οποίο στηρίχθηκε η Ευρώπη και γενικότερα η Δύση.

Άλλωστε οι μοναδικές σχεδόν «λευκές φυλές» που έχουν επιβιώσει από το μακρινό παρελθόν είναι οι Έλληνες και οι Εβραίοι – οπότε είναι λογικό να διαθέτουν ισχυρή ταυτότητα, πολύ δύσκολο να καταστραφεί, όσες επιθέσεις και αν δεχθούν.

Επομένως εύλογα τοποθέτησε η Γερμανία τη χώρα μας στο στόχαστρο της, αφού θεωρεί πως εάν καταφέρει να «σβήσει» τη δική μας ταυτότητα, θα κυριαρχήσει στην Ευρώπη – ενώ το ότι η Γερμανία έχει χάσει εντελώς τον προσανατολισμό της, με αποτέλεσμα να ζημιώνει τον ίδιο της τον εαυτό, τεκμηριώνεται από τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει στην Ευρωζώνη (Ιταλία) και στην ΕΕ (BREXIT), παρά το ότι είναι η μέγιστη πηγή πλουτισμού της (η πρώτη σε πλεονάσματα χώρα στον πλανήτη, έχοντας ξεπεράσει πρόσφατα την Κίνα).

Η τρομοκρατία ως όπλο υποταγής

Συνεχίζοντας, ο τρόπος με τον οποίο χάνει τον πόλεμο μία χώρα και καταστρέφεται η ταυτότητα των Πολιτών της, αφού διαφορετικά δεν υποτάσσονται, είναι η τρομοκρατία – ξανά σύμφωνα με το γερμανό καθηγητή της Ψυχολογίας. Στην περίπτωση τώρα του οικονομικού πολέμου, τα μέσα τρομοκρατίας δεν είναι άλλα από τα πάσης φύσεως εξοντωτικά μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται, σκόπιμα σταδιακά και όχι όλα μαζί (= το μαρτύριο της σταγόνας), σε συνδυασμό με την αύξηση των χρεών που τα ίδια προκαλούν – έτσι ώστε οι άνθρωποι, μετατρεπόμενοι σε αναξιοπρεπείς σκλάβους χρέους, να γίνονται άβουλο υποχείριο των δανειστών τους.

Παράλληλα, βομβαρδίζονται από τα προπαγανδιστικά ΜΜΕ του εχθρού με εξευτελιστικά σχόλια που γκρεμίζουν την ατομική τους αξιοπρέπεια και την εθνική υπερηφάνεια τους,  καθώς επίσης με κατηγορίες όλων των μορφών (φοροφυγάδες, απατεώνες, επαίτες κοκ.) – σε τέτοιο επαίσχυντο βαθμό που να εμφανίζεται ακόμη και σε εξώφυλλο περιοδικού το «δάκτυλο της Αφροδίτης» ή άρθρα με τον τίτλο «πουλήστε τα νησιά σας χρεοκοπημένοι, μαζί με την Ακρόπολη» (BILD).

Την ίδια στιγμή υποχρεώνονται οι Έλληνες πρωθυπουργοί, ο ένας μετά τον άλλο, να γονατίζουν μπροστά στη γερμανίδα καγκελάριο σαν ζητιάνοι – επειδή δεν αντιδρούν, εκτιμώντας περισσότερο την παραμονή τους στη θέση τους από την ατομική και εθνική τους υπερηφάνεια. Δυστυχώς πολλά ελληνικά ΜΜΕ στηρίζουν, ακούσια φυσικά, τη γερμανική τρομοκρατία, κατηγορώντας τα εκάστοτε κόμματα εξουσίας για την αποτυχία τους – χωρίς να γνωρίζουν βέβαια πως ήταν προσχεδιασμένη και προδιαγεγραμμένη από τη γερμανική κυβέρνηση. Ανάλογα στηρίζουν τη γερμανική τρομοκρατία οι περισσότεροι Έλληνες Πολίτες – με την έννοια πως θεωρούν υπεύθυνα όλα τα πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης συλλήβδην τους πολιτικούς για τις οδύνες που βιώνουν, κατηγορώντας τους δημόσια προς μεγάλη ευχαρίστηση των Γερμανών.

Περαιτέρω, εάν η Γερμανία ως έθνος έχει βιώσει τραυματικές εμπειρίες που την οδηγούν στη διενέργεια οικονομικών πια πολέμων με τη μέθοδο της τρομοκρατίας, η καγκελάριος έχει έναν ακόμη λόγο – αφού μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία, η οποία φέρει ακόμη πιο πολλά τραύματα, ευρισκόμενη υπό την επιρροή των Ρώσων μέχρι σχετικά πρόσφατα (μία από τις αιτίες που επιμένει στη συνέχιση των κυρώσεων, ενώ κατηγορεί συνεχώς τον κ. Putin «επί παντός επιστητού» – εκτός του ότι βέβαια τον φοβάται, γνωρίζοντας ότι μόνο αυτός μπορεί να ηγηθεί στη θέση της στην Ευρώπη ).

Όσο για τον πρώην υπουργό οικονομικών της, όλοι γνωρίζουν την ιστορία που τον ανάγκασε δυστυχώς να μην μπορεί να περπατήσει – καθώς επίσης να μη διεκδικήσει την καγκελαρία, ευρισκόμενος έκτοτε στη σκιά της κυρίας Merkel. Πρόκειται ασφαλώς για μία τραυματική εμπειρία τεραστίου μεγέθους που καθιστά αυτόματα τους πάντες εχθρούς του – απέναντι στους οποίους δεν μπορεί ποτέ να νοιώσει οίκτο ή αλληλεγγύη, αφού αυτά που βιώνει δυστυχώς  ο ίδιος δεν τα βιώνει ούτε ο πιο εξαθλιωμένος Έλληνας.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, σύμφωνα με τον ίδιο γερμανό καθηγητή της ψυχολογίας, αυτός που κηρύσσει τον πόλεμο, ο τρομοκράτης δηλαδή, υποχρεώνεται επειδή δεν βρίσκει άλλον τρόπο για να αντιμετωπίσει με επιτυχία τα δικά του ψυχικά τραύματα –οπότε δεν το κάνει μόνο για υλικά οφέλη, όπως συνήθως υποθέτουμε (λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας) αλλά, επί πλέον, από ακούσιο ψυχολογικό καταναγκασμό, αφού ουσιαστικά είναι άρρωστος, ψυχοπαθής.

Ταυτόχρονα όμως μετατρέπει τους «αντιπάλους» του επίσης σε τρομοκράτες – αφού μόνο έτσι είναι σε θέση να αμυνθούν απέναντι στις επιθέσεις που δέχονται και οι οποίες τους δημιουργούν ανάλογα ψυχικά τραύματα (κάτι που μάλλον θα βιώσουμε στο μέλλον, όταν οι Έλληνες ξεφύγουν από την παράλυση που προκαλεί ο φόβος, όπως συμβαίνει με τους τζιχαντιστές).

Σε τελική ανάλυση λοιπόν η Γερμανία, η οποία είναι ο εχθρός τόσο της Ελλάδας, όσο και της Ευρώπης, προφανώς διεστραμμένη, σχιζοφρενής λόγω των τραυματικών εμπειριών της (ανάλυση) οπότε χωρίς ουσιαστικά να το θέλει, προσπαθεί να μας υποτάξει με τη βοήθεια της άσκησης τρομοκρατίας – κατά κάποιον τρόπο όπως οι ναζί στο παρελθόν, οι οποίοι είχαν τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες τόσο από την ήττα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, όσο και από το μεσοδιάστημα (υπερπληθωρισμός, χρεοκοπία, διεθνής εξευτελισμός, Βαϊμάρη κοκ.).

Analyst

https://kostasxan.blogspot.com/2019/05/blog-post_698.html