γράφει ο Σπυρίδων Χατζάρας
Με το πρώτο φως της ημέρας, τη Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 1944, εξήλθε από το φυλάκιο της Κάτω Ρούγας του Μελιγαλά, μια τριμελής Επιτροπή, αποτελούμενη από τον πρόεδρο της Κοινότητας του Μελιγαλά Αλκιβιάδη Παπαδόπουλο , τον εαμίτη δικηγόρο Αργιανά και τον εφημέριο του Αγίου Ιωάννη Πούλο Παπαδόπουλο για να διαπραγματευτεί με τους Ελασίτες, «την παράδοση του Μελιγαλά, με αντάλλαγμα να μη γίνουν σφαγές και λεηλασίες».
Εκείνη την ώρα, όπως ανέφερε στην έκθεση του στο ΓΕΣ το 1955, ο υποδιοικητής του Τάγματος Παναγιώτης Καζάκος στις θέσεις μάχης είχαν απομείνει περί τους 300. Οι υπόλοιποι, μετά την διαρροή των όσων λέχθηκαν στη νυχτερινή σύσκεψη με τους εγγλέζους, και τους ψιθύρους των Εαμιτών του Μελιγαλά για τη λίστα των εξήντα «εθνοπροδοτών», που θα «πλήρωναν», για τα εγκλήματα τους, κρύφτηκαν στα σπίτια, όπως είχε γίνει προηγουμένως στον Πύργο και όπως έγινε αργότερα στους Γαργαλιάνους.
Αυτό ήταν, «το αποτέλεσμα της κατάρρευσης του ηθικού» στο οποίο αναφέρθηκε ο Καζάκος, στην έκθεση του στο ΓΕΣ.
Το γεγονός είναι, ότι σχεδόν οι μισοί ταγματασφαλίτες και χωροφύλακες, που αισθανόντουσαν ότι δεν τους βάρυναν «εγκλήματα» , εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και κατέφυγαν στην αμφίβολη «ασφάλεια» των σπιτιών , τη νύχτα της 14ης Σεπτεμβρίου.
Διαβᾶστε ὁλόκληρο τό θέμα στό Δελτίο τῶν 11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου