Μια Ευρώπη που μισεί τον εαυτό της. Στιγμιότυπα από ένα φεστιβάλ «τέχνης» στη Γερμανία

Του Rod Dreher (The American Conservative) / ΚΟ

Αυτό το «φεστιβάλ τέχνης» των πέντε εβδομάδων ("Ruhtriennale"), επιδοτούμενο από την γερμανική κυβέρνηση, ακούγεται διασκεδαστικό - αν είσαι μαζοχιστής: Το άρθρο από τους New York Times έχει τίτλο: Ένα γερμανικό φεστιβάλ σημαδεύει (με όπλο) τον δυτικό πολιτισμό (A German Festival Takes Aim at Western Culture) :

"Η ευρωπαϊκή δημοκρατία είναι, και πάντα υπήρξε, ένα ρατσιστικό κατασκεύασμα βασισμένο στην εξουσία και τα προνόμια", μας λέει το βιβλιαράκι του προγράμματος του φεστιβάλ. Με μια ατζέντα που στοχεύει σε μεγάλο μέρος εναντίον της δυτικής κουλτούρας, η τρέχουσα έκδοση θα μπορούσε κάλλιστα να τιτλοφορείται «Φόβος και οργή στην Ευρώπη».

Ο φόβος για τον άλλον και ο φόβος για την τύχη μιας πολυπολιτισμικής Ευρώπης είναι καίριας σημασίας για το "After The Last Days. A late night ", ένα κολάζ κειμένου και μουσικής που ο σκηνοθέτης Christopher Marthaler (φώτο) δημιούργησε ως επείγουσα έκκληση.

Παρουσιασμένο στο Auditorium Maximum, την κύρια αίθουσα διαλέξεων του Πανεπιστημίου του Ruhr, στην πόλη του Bochum, η παραγωγή συγχωνεύει εμπρηστικές πολιτικές ομιλίες με έργα Εβραίων συνθετών που απαγορεύτηκαν, εξορίστηκαν και δολοφονήθηκαν από τους Ναζί. Έντεκα ηθοποιοί και έξι μουσικοί ερμηνεύουν από το μισό του τεραστίου αμφιθεάτρου, με τα κλιμακωτά καθίσματα, ενώ το κοινό παρακολουθεί από όλη την αίθουσα.

Ο τόπος και ο χρόνος είναι ένα παγκόσμιο κοινοβούλιο το 2145, που σηματοδοτεί 200 χρόνια από την απελευθέρωση των ευρωπαϊκών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Σ’ αυτό το όραμα του μέλλοντος, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καταρρεύσει και η γερμανική αυτοκρατορία έχει αποκατασταθεί, αλλά οι κορυφαίοι της πολιτικοί έχουν υβριδικά γερμανό-κινεζικά ονόματα. Κάποιο πολιτικό υπόβαθρο δεν εκτίθεται καθαρά, αλλά οι ομιλίες των αντιφρονούντων υπονοούν τις ανανεωμένες επιθέσεις κατά των Εβραίων, των Μουσουλμάνων και των Ρομά. "Ο ευρωπαϊκός ρατσισμός", μαθαίνουμε, έχει προστεθεί στις λίστες της UNESCO για την άυλη πολιτιστική κληρονομιά.

Περισσότερα, για αυτή την «διαφορετική» επίδειξη:

«Το σενάριο είναι σε μεγάλο βαθμό αφοριστικό, με τους ερμηνευτές να τονίζουν τέτοια υψηλά νοήματα όπως "Ο αρχειοφύλακας γίνεται πάντα ο καταπιεστής». «Η τέχνη δεν μπορεί να σοκάρει. Μόνο ο κόσμος μπορεί να το κάνει αυτό». «Η εικόνα είναι τόσο ένοχη όσο ο δημιουργός» και «Η αθλιότητα είναι η βάση όλων των τεχνών».

Και έπειτα υπάρχουν οι σκηνές πορνογραφικού σοκ, μεταξύ των οποίων και η 25χρονη κόρη του σκηνοθέτη Romy Louise Lauwers, που παίζει κάτι σαν μια νεώτερη έκδοση του εαυτού της, βιντεοσκοπεί το εσωτερικό του κόλπου της με την κατασκοπική κάμερα του Ισραηλινού φίλου της. Δείχνει στον πατέρα της μια ταινία (από αυτό που τράβηξε) ακόμα και με περηφάνια την αποκαλεί "την εικόνα που περιέχει όλες τις εικόνες".

Λίγο αργότερα, η κα Lauwers και η μητέρα της (συνιδρυτής της Needcompany, Grace Ellen Barkey) κινηματογραφούνται να δένουν μια ταινία γύρω από το πέος του φίλου, Elik Niv. Καθώς η κόρη κινηματογραφεί το γυμνό σώμα του κ. Niv σε κοντινή απόσταση, ένας άλλος χαρακτήρας κάνει την κρίση "Bruegel με μια πινελιά από Εβραίους". (Ο Πίτερ Μπρίγκελ ο πρεσβύτερος ήταν Φλαμανδός ζωγράφος, σχεδιαστής και χαράκτης γνωστός για τα τοπία του και τις αγροτικές σκηνές).

Ο κ. Lauwers θέλει να τον θεωρήσουμε ότι είναι “woke” ("αφυπνισμένος" υποτίθεται με τις κοινωνικές ανισότητες και αδικίες) και το βιβλιαράκι του προγράμματος υποστηρίζει ότι το σόου εξετάζει τη "νομιμότητα του σκηνοθέτη ως λευκού, προνομιούχου καλλιτέχνη σε ένα διαπολιτισμικό πλαίσιο".

Εάν ένας κοινωνικός ανθρωπολόγος από τον Άρη εξέταζε αυτήν την κοινωνία, θα κατέληγε σίγουρα ότι ο προοδευτισμός είναι η οιονεί θρησκευτική έκφραση μιας επιθυμίας θανάτου.

ΚΟ / πηγή