Παρεξηγώντας τον Μεσαίωνα

Ένας από τους λόγους που βάσει σχεδίου γίνεται προσπάθεια από τους «προοδευτικούς» να ξαναγραφτεί η ιστορία, είναι για να αισθανθεί ο σημερινός άνθρωπος ότι η εποχή που ζει είναι η καλύτερη από όλες τις άλλες και έτσι αφού από τις άλλες παλαιές εποχές ακούει συνεχώς τα άσχημα και τα αρνητικά, να φαντασιώνεται ότι ζει στην «τέλεια» εποχή. Πίσω από αυτό το σχέδιο σίγουρα κρύβεται μια πολιτική ατζέντα. Δεν πρέπει να επαινέσουμε τη μεσαιωνική εποχή, για παράδειγμα, μήπως οι άνθρωποι παρατηρήσουν ότι αυτή η εποχή, πριν από το μεγάλο πείραμα του εξισωτισμού, είχε κάποια πλεονεκτήματα, όπως η σταθερότητα και η τιμή, που μας λείπουν σήμερα.

Εάν διαβάσετε ένα βιβλίο ιστορίας, θα δείτε ότι όλοι πριν από τον Β' ΠΠ ζούσαν σε μέσα στην φτώχεια σε αγροτικές περιοχές, μισούσαν τα μέλη της οικογένειάς τους, τους κυβερνούσαν θεοκράτες και υπέφεραν μια σύντομη ζωή σκληρής εργασίας πριν πεθάνουν σε νεαρή ηλικία. Επίτηδες θέλουν να νομίσουμε ότι όλα ήταν άσχημα πριν έλθει η «πρόοδος».

Παρόλα αυτά, η μεσαιωνική οικογένεια διέφερε από αυτό που μας είπαν, δηλαδή ότι ο γάμος ήταν θέμα καθαρά οικονομικής σκοπιμότητας:

Διαβάζοντας το “Marriage and the Family in the Middle Ages” (Γάμος και Οικογένεια στα Μεσαιωνικά Χρόνια) των Frances και Joseph Gies, βλέπουμε τους συγγραφείς να διερευνούν και να απορρίπτουν "την θεωρία  . . ότι οι μεσαιωνικές οικογένειες ζούσαν μέσα σε φτωχές συναισθηματικές ζωές. Ο Gieses διαπίστωσε ότι παρόλο που τα παιδιά στην πρώιμη Ευρώπη έπρεπε να υπομείνουν «ένα σκληρό περιβάλλον με υψηλή θνησιμότητα. . . «στην οικογενειακή τους ζωή δεν ήταν καθόλου ανύπαρκτη η ανησυχία και η αγάπη των γονέων ή η έννοια της παιδικής ηλικίας. 

Τα αποδεικτικά στοιχεία για τη συναισθηματική ζωή των μεσαίων τάξεων είναι σπάνια, αλλά εκκλησιαστικά εγχειρίδια ποινών, επιγραφές από επιτύμβιες στήλες και η βασιλική αλληλογραφία παρέχουν άφθονη επιβεβαίωση της δήλωσης του Κικέρωνα ότι «η φύση εμφυτεύει στον άνθρωπο πάνω απ’ όλα μια ισχυρή και τρυφερή αγάπη για τα παιδιά του». Ένας επίσκοπος τον 6ο αιώνα, ο Γρηγόριος του Τουρς εξέφρασε την επικρατούσα στάση σχετικά με τις επιπτώσεις μιας επιδημίας: "Έτσι χάσαμε τα μικρά μας παιδιά, τα οποία μας ήταν τόσο αγαπητά και γλυκά, τα οποία βάζαμε στην αγκαλιά μας και τα οποία μεγαλώσαμε και γαλουχήσαμε με τόσο μεγάλη φροντίδα και αγάπη". Οι Gieses συμπεραίνουν ότι οι γονείς κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα "αισθάνονταν για τα παιδιά το ίδιο μείγμα τρυφερότητας, διασκέδασης και απόλαυσης που νιώθουν οι γονείς σήμερα". Συνοπτικά, τα αποδεικτικά στοιχεία είναι σαφή: "Τα παιδιά τα θεωρούσαν πολύτιμα και τους φέρονταν καλά" πολύ πριν κάποιος υποθέσει διαφορετικά.

Ούτε οι μεσαιωνικοί γάμοι ήσαν οι απλές ρυθμίσεις χωρίς το στοιχείο της αγάπης που υποθέτουν κάποιοι σύγχρονοι ιστορικοί. Τα οικονομικά επηρέαζαν σε μεγάλο βαθμό το ταίριασμα εκείνη την εποχή, αλλά οι πιο πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι «μέσα στην νοοτροπία και πρακτική της προίκας, η αγάπη, ο ρομαντισμός, ακόμη και το πάθος κατάφεραν να ευδοκιμήσουν». «Στείλτε μου ένα μήνυμα», έγραψε μια τυπική μεσαιωνική αγγλίδα κυρία στον κύριό της, «γιατί νομίζω ότι έχει περάσει καιρός από τότε που ήμουν στην αγκαλιά σας».

Για την Αριστερά είναι βολικό να περιφρονηθεί ο γάμος που προέρχεται από αγάπη και στην θέση του να μπει μια σύγχρονη σύμβαση, παρά τη βιβλιογραφία από το παρελθόν, που καθιστά σαφές ότι οι άνθρωποι συνήθως παντρεύονταν επειδή αγαπούσαν ο ένας τον άλλον, αφού η αγάπη κάνει τα ισχυρότερα θεμέλια για μια οικογένεια.

Η Αριστερά - που διαμαρτύρεται για το «γάμο» των ομοφυλόφιλων ή ζητεί να καταργηθεί ο γάμος εντελώς αν γίνεται - θέλει να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι αγόραζαν συζύγους και ζούσαν μέσα στη δυστυχία. Ύστερα θα μπορούν να πουν στον κόσμο: "Κοιτάξτε, η ετεροφυλόφιλη πυρηνική οικογένεια που βασίζεται στην αγάπη είναι μια άλλη σύγχρονη μυθοπλασία, έτσι ο ομοφυλοφιλικός γάμος είναι νόμιμος!"

Φοβούνται την ιδέα που πιθανότατα είναι αλήθεια, δηλαδή ότι η ζωή των Ευρωπαίων δεν έχει αλλάξει πολύ από την αυγή του λαού μας. Συνυπάρχουμε στους ίδιους παραδοσιακούς ρόλους, στους γάμους από αγάπη, στην εκτεταμένη οικογενειακή συγγένεια (που είναι το έθνος) και στην κοινωνική τάξη στα οποία θα ήταν εξοικειωμένοι οι πρόγονοί μας πριν από τρία χιλιάδες χρόνια ή και περισσότερο.

ΚΟ / από εδώ