Άρθρο του Francesco Lamendola Μετάφραση: Ιωάννης ΑυξεντίουΕίχαμε ήδη ασχοληθεί, έστω και συνοπτικά, με τη σκέψη του Γερμανού φιλοσόφου Eric Voegelin, καθώς και με το μοντέρνο Γνωστικισμό, ο οποίος προτίθεται να εκδιώξει από τον κόσμο τo χριστιανικό πνεύμα και να θεμελιώσει έναν αντί-πολιτισμό. Θέλουμε τώρα να θέσουμε μαζί δύο θέματα και να κάνουμε μία σύνθεση: δείχνοντας πως τα συμβάντα των τελευταίων δεκαετιών επιβεβαιώνουν πλήρως τη διάγνωση του Eric Voegelin και διαψεύδουν, αντίθετα, την άποψη του Κarl Popper, σύμφωνα με τον οποίο οι σύγχρονοι ‘ολοκληρωτισμοί’, ούτε λίγο ούτε πολύ, προέρχονται από τον Πλάτωνα (ένας πανούργος τρόπος για να δυσφημίσει το φιλόσοφο).
Ειδικά τα τελευταία έτη ή μάλλον τους τελευταίους μήνες, είχαμε την σαφή αντίληψη ότι μία σειρά από ‘τετελεσμένα’, εμπρός από τα οποία τέθηκε ο πληθυσμός των ευρωπαϊκών χωρών (και όχι μόνον) και σε πολλές περιπτώσεις, και τα ίδια τα κοινοβούλια, δεν είναι μόνον το αποτέλεσμα αυθόρμητων και ‘φυσικών’ πολιτιστικών διαδικασιών και ανθρωπολογικών μεταβολών. Φαίνεται ότι εκδηλώνεται πλήρως μία απόκρυφη στρατηγική, όλο και πιο τολμηρή και ανυπόμονη, που έχει σκοπό να δοκιμάσει την παρουσία αντισωμάτων και, όπου - όπως συνέβη τελευταία - διαπιστώσει την απουσία, ή την αδύναμη παρουσία, να επιβάλλει, με όλο και πιο φρενήρη ρυθμό, το ξερίζωμα των εναπομενόντων της Παράδοσης και ειδικά της χριστιανικής σκέψης και ζωής. Πρόκειται πλέον για έναν ολοκληρωτισμό, αν και δεν τολμά να παρουσιαστεί ως τέτοιος, βασισμένο πάνω σε έναν ριζικό σχετικισμό, που είναι μόνον το πρώτο στάδιο προς την επιβολή, δια διατάγματος, νέων Εντολών, πλήρως αντεστραμμένων σε σχέση με τις προηγούμενες, που ενέπνευσαν και οδήγησαν τον πολιτισμό των προγόνων μας για αιώνες και χιλιετίες.
Με άλλα λόγια: είναι σε εφαρμογή ένας πολλαπλός και συγκλίνων ελιγμός, που χρησιμοποιεί τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους εκδοτικούς οίκους, τον τύπο, την τηλεόραση, όπως και τα πολιτικά κόμματα και που εκφράζεται στο πεδίο της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας, της εκπαίδευσης, της τέχνης, του θεάματος, της επιστήμης, όπως και στο θρησκευτικό επίπεδο, έχοντας ως σκοπό να κάνει το τελικό ρουά ματ σε εκείνο που ακόμη σώζεται από την ψυχή του κόσμου. Κάποιος θα διερωτηθεί, ίσως, πως είναι δυνατόν να φανταστεί κάτι τέτοιο, μια που θα πρέπει να συμπεράνει ότι όλα ή σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης και τα κέντρα παραγωγής πολιτισμού βρίσκονται υπό τον έλεγχο αυτής της γνωστικής ελίτ και στην υπηρεσία ενός τέτοιου σχεδίου παγκόσμιας κυριαρχίας. Ναι, είναι αλήθεια -θα είναι ίσως διατεθειμένος κάποιος να παραδεχθεί- οι ενδείξεις υπάρχουν, χωρίς αμφιβολία. Όμως πως είναι δυνατόν να δεχτώ ότι υπάρχουν δυνάμεις τόσο ισχυρές ώστε να μπορούν να ελέγχουν παγκοσμίως όλο τον πολιτικό κόσμο, την πληροφόρηση, τον πολιτισμό, την τέχνη; Είναι συνωμοσιολογία, είναι πραγματική παράνοια. Πράγματι, το συμπέρασμα είναι πάντα το ίδιο: δεν μπορεί να γίνει πιστευτό ένα τέτοιο πράγμα, στην εποχή της δημοκρατίας και της ελεύθερης σκέψης, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Αλλά είμαστε τόσο σίγουροι; Κατ΄ αρχάς, δεν είναι ανάγκη να σκεφθούμε ότι όλοι όσοι εξυπηρετούν αυτό το παγκόσμιο σχέδιο έχουν συνείδηση αυτού που κάνουν: μάλιστα είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι η μεγάλη πλειοψηφία τους δρα πιστεύοντας ότι έτσι ωφελούν την πρόοδο και τον πολιτισμό. Φυσικά αυτό που εκείνοι θεωρούν πολιτισμό και πρόοδο είναι η ακριβής άρνηση όλων των παραδοσιακών αξιών. Αυτό ουδόλως τους ανησυχεί: σίγουροι ότι κατέχουν μία νέα αλήθεια ή μάλλον τη μετα-αλήθεια, πορεύονται ήσυχοι ότι υπηρετούν τον ‘καλό αγώνα’.
Ούτε η παράξενη ομόφωνη εύνοια με την οποία περιβάλλονται δίνοντας αυτό τον αγώνα τους, από τις ισχυρές εξουσίες, τους κάνει να υποψιαστούν. Ούτε το γεγονός, ακόμη πιο περίεργο, ότι όσο περισσότερο καταστρέφουν και κτυπούν τις παραδοσιακές αξίες, όσο περισσότερο υποστηρίζουν το νέο που έρχεται, τόσο οι επαγγελματικές τους καριέρες πηγαίνουν με ανοιχτά πανιά, χωρίς εμπόδια, χωρίς προβλήματα, σαν ένα φιλικό χέρι να τους συντροφεύει και να τους προωθεί. Όμως δεν θα έπρεπε ίσως να σκεφθούν: πότε συνέβη σε όσους λένε την αλήθεια να τους ανοίγουν κόκκινα χαλιά; Πάντα η αλήθεια εμποδίζεται, θανατώνεται. Πως είναι δυνατό λοιπόν να τους δέχονται με χειροκροτήματα και να τους προσφέρουν πολυθρόνες; Μάλλον τους συμφέρει …να μην υποψιάζονται.
 |
| O Eric Voegelin |
Αλλά ας γυρίσουμε στον Eric Voegelin και στη σημαντική σκέψη του
σημαντική διότι διατυπώθηκε με καθαρότητα σε μη υποψιασμένες ακόμη
εποχές- όσον αφορά την ύπαρξη ενός σχεδίου που αποσκοπεί να ξεριζώσει
την Ιδέα του Θεού από τις καρδιές των ανθρώπων, να εξαλείψει τα σημάδια
της παρουσίας του από την ιστορία, τη σκέψη, την τέχνη, την παράδοση, -
και να εγκαθιδρύσει μία νέα τάξη, θεμελιωμένη πάνω σε μια νέα
ανθρωπότητα, δαιμονικά αυτό-θεωμένη μέσα σε έναν μηδενιστικό
υπερβατισμό. Έτσι συνοψίζει ο Marcello Veneziani την ιστορικο-φιλοσοφική
θεώρηση του Eric Voegelin στο βιβλίο του, ‘Από τον πατέρα στον γιό.
Έπαινος της Παράδοσης’: «Ο Γνωστικισμός είναι για τον Eric Voegelin η
κοσμική θεολογία της δυτικής κοινωνίας που γύρισε την πλάτη στην
παράδοση. Αναζητά τη λύτρωση μέσω μιας ανώτερης γνώσης που απελευθερώνει
από τον κόσμο. Όποιος αντιτίθεται στην επαναστατική γνώση καταλήγει στα
‘σπήλαια της λήθης’ στα οποία οι θεϊκοί λυτρωτές των γνωστικών
αυτοκρατοριών κατακρημνίζουν τα θύματά τους με μία σφαίρα στο μέτωπο. Η
μοντερνικότητα είναι μία ανάπτυξη εντός της δυτικής κοινωνίας σε
ανταγωνισμό με τη μεσογειακή παράδοση. Ο θάνατος του πνεύματος είναι η
τιμή της προόδου. Σημειώνει μετά ο Voegelin ότι, στις παραδοσιακές
κοινωνίες ίσχυε ο έλεγχος των απαντήσεων από τις αρχές (authority).
Αντίθετα, στις μοντέρνες κοινωνίες, διαποτισμένες από την επαναστατική
γνώση, ισχύει η απαγόρευση να γίνονται ερωτήσεις μέσω μιας συνειδητής,
επεξεργασμένης παρεμπόδισης της ‘αναζήτησης του λόγου (αιτίου)’:
ορισμένες κρίσιμες ερωτήσεις που αφορούν την προσωπική και συλλογική
ύπαρξη, την έννοια της ζωής και του θανάτου, την θρησκευτική έννοια,
απωθούνται ως νωχελικές απορίες. Η αναφορά του Voegelin απευθύνεται
ιδιαίτερα στην σκέψη του Μαρξ, που αρνείται την απτή εμπειρία της
πραγματικότητας, διότι αυτή πιστοποιεί την εξάρτηση του ανθρώπου. Εξού
και η ανάγκη κατάργησης του πραγματικού και της απελευθέρωσης από το
χρόνο, από την περατότητα και από την κάθε εξάρτηση. (πολλή
σημαντική σημείωση για να κατανοήσουμε την λειτουργία της γνωστικής
νοοτροπίας.)»
Ως πρόταση ο Voegelin μας διδάσκει τη θεωρία του σε μία φιλοσοφία της Τάξης κάτω από το πλατωνικό σημείο της ‘ανάμνησης’: η θύμηση γίνεται φιλοσοφία της συνείδησης πάνω στην κορυφογραμμή μεταξύ γνώσης και λησμοσύνης. Στις περιόδους κοινωνικής αταξίας όπως η δική μας, είμαστε περιτριγυρισμένοι από τα συμβολικά ερείπια των περασμένων αναμνήσεων και από τα σύμβολα της εξέγερσης ενάντια στην κατάσταση της λησμονιάς και πρέπει να θέσουμε σε κίνηση τον μηχανισμό της ανάμνησης. Για να προφυλαχτούμε από τη λήθη και από την κοινωνική αταξία δεν φθάνει ωστόσο η αναφορά στην εμπειρική παράδοση που αντιπροσωπεύεται από την κοινή αίσθηση (ελ. κοινή λογική): για τον Voegelin η κοινή αίσθηση δεν πρέπει να υπερεκτιμάται ως καταφύγιο του ‘λόγου’, δεν είναι μία ‘ιδεολογία πάνω στον τύπο της παράδοσης’, αλλά ένα απομεινάρι εκείνης που ο Voegelin ονομάζει ‘νόηση’. Η κοινή αίσθηση είναι ένα πραγματικό γεγονός μεγάλης σημασίας για την σταθερότητα της πολιτικής τάξης της δυτικής κοινωνίας ,αλλά είναι μόνον προπαιδευτικό στη διαύγεια της νοητικής συνειδήσεως . Πράγματι, σημειώνει ο Voegelin, η κοινή αίσθηση μπορεί να συνδυαστεί με το σκεπτικισμό, μεταβάλλοντας την έννοια της Παραδόσεως σε απλό συντηρητισμό. Αναφέρει εν προκειμένω το Σέξτο Εμπειρικό που βάσιζε το σκεπτικισμό του πάνω στο συντηρητισμό: «εμείς ζούμε με μη δογματικό τρόπο, ακλουθώντας τους νόμους, τα ήθη και τις συνήθειες.» Η ‘ανάμνηση’ είναι εντελώς άλλο πράγμα από το συντηρητικό πραγματισμό. Αντίθετα από τον Popper, που εντοπίζει τη ρίζα του ολοκληρωτισμού στον Πλάτωνα, ο Voegelin εμπιστεύεται στην πλατωνική διδαχή τη σωτηρία από τον ολοκληρωτισμό: η μεταφυσική σκέψη, η ικανότητα της θύμησης και άρα αναβίωσης της Παράδοσης είναι το αληθινό ανάχωμα στην ολοκληρωτική ‘φυσική’ και την ‘γνωστική λήθη’.
Η φιλοσοφία είναι σημαντική, διότι μας προσφέρει τα εργαλεία για να αναλύσουμε την πραγματικότητα και για να κατανοήσουμε την έννοια των ιστορικών συμβάντων. Είναι σημαντικό, οπότε, να σταθούμε από την πλευρά του Voegelin και εναντίον του Popper, με τον Πλάτωνα και εναντίον του νέου ανθρώπου, άθεου, υλιστή και ωφελιμιστή, που γεννιέται με το φιλελευθερισμό και έρχεται με αλαζονεία στο προσκήνιο με το Διαφωτισμό. Ο νέος άνθρωπος δεν έχει σεβασμό για τίποτα και για κανέναν από το παρελθόν και θέλει να κάνει από την αρχή κάθε πράγμα, σύμφωνα με ένα μοντέλο - συνειδητό ή ασυνείδητο, λίγη σημασία έχει - θεϊκής παντοδυναμίας.
Αμβλώσεις, ευθανασία, ομοφυλοφιλικός γάμος, μεταναστευτισμός, είναι όλα κομμάτια ενός ίδιου μωσαϊκού. Επίσης ένας ορισμένος μονόπλευρος ειρηνισμός όπως και ένας υποκριτικός ανθρωπισμός που στο όνομα των δικαιωμάτων μειοψηφιών καταλήγει να ποδοπατά τα δικαιώματα των πλειοψηφιών, αποτελούν μέρος αυτού του δαιμονικού σχεδίου ενάντια στην Παράδοση.
Δεν είναι ανάγκη, το επαναλαμβάνουμε, να βρίσκονται όλοι στο βιβλίο πληρωμών των απόκρυφων γνωστικών ελίτ. Αρκεί να είναι εκείνοι που κάθονται πάνω στις πιο υψηλές πολυθρόνες της πολιτικής, της πληροφόρησης και της κουλτούρας. Μετά, μία μάζα από χρήσιμους ηλίθιους θα γίνουν ηθελημένα φορείς της πνευματικής και ηθικής διάλυσης της κοινωνίας, κάτω από τις λέξεις του πολιτισμού και της προόδου. Όλα βασίζονται πάνω σε έναν ψυχολογικό μηχανισμό αρκετά απλό, σχεδόν μπανάλ: πάνω στην ανεξάντλητη ικανότητα των ανθρώπων να διηγούνται στον εαυτό τους, πριν ακόμη στους άλλους, μία βολική αλήθεια. Γι’ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να δεχτούν την κακοπιστία τους, ακόμη και εάν τους δοθεί η πιο καθαρή απόδειξη. Ο καθένας βλέπει μόνο τις αλήθειες που είναι διατεθειμένος να δει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου