του
Τιερί Μεϊσάν
Η νέα
Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε με σαφήνεια το σχέδιό της στην εποχή της
αποχώρησης των ΗΠΑ: να δώσει πίσω στη Δυτική Ευρώπη την κυριαρχία που
άσκησε στον υπόλοιπο κόσμο από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα. Για να γίνει
αυτό, υιοθετεί μια ιδεολογία-σκύβαλο που χρησιμοποιεί σε αντίθετη φόρα
το λεξιλόγιο των φιλοσόφων της. Αυτή η στάση θα ήταν γελοία αν μπορούσε
να μην οδηγήσει σε πόλεμο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση φιλοδοξεί να αποκαταστήσει στα μέλη της το καθεστώς που είχαν αποκτήσει με τη βίαια στις αντίστοιχες αυτοκρατορίες τους. Δεδομένου ότι άλλαξε ο κόσμος, δεν είναι πλέον δυνατό να βασιστεί η αποικιακή πραγματικότητα στην άβυσσο της παιδείας που χώριζε τους Βάρβαρους από τον Πολιτισμό. Πρέπει επομένως να διαμορφωθεί μια νέα ιδεολογία που ντύνει την ευρωπαϊκή κυριαρχία με ευγενή ιδανικά.
Αυτή ήδη υπάρχει σε εμβρυϊκή μορφή και
 |
| Η πρώην υπουργός Άμυνας της Γερμανίας, κ. Ursula von der Leyen, ανέλαβε τα καθήκοντα της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στη θέση που είχε δεσμευθεί για τον Spitzenkandidat Manfred Weber. Ο ρόλος αυτός προοριζόταν μέχρι τότε σε έναν εκπρόσωπο των ατλαντικών συμφερόντων. |
Η Ευρωπαϊκή Ένωση φιλοδοξεί να αποκαταστήσει στα μέλη της το καθεστώς που είχαν αποκτήσει με τη βίαια στις αντίστοιχες αυτοκρατορίες τους. Δεδομένου ότι άλλαξε ο κόσμος, δεν είναι πλέον δυνατό να βασιστεί η αποικιακή πραγματικότητα στην άβυσσο της παιδείας που χώριζε τους Βάρβαρους από τον Πολιτισμό. Πρέπει επομένως να διαμορφωθεί μια νέα ιδεολογία που ντύνει την ευρωπαϊκή κυριαρχία με ευγενή ιδανικά.
Αυτή ήδη υπάρχει σε εμβρυϊκή μορφή και
χρησιμοποιήθηκε από τις
Ηνωμένες Πολιτείες για να δικαιολογήσουν τη δική τους πρωτοπορία.
Πρόκειται να την καταστήσουν πιο συνεκτική και να την διευκρινίσουν.
Το βασικό σύνθημά της ισχυρίζεται ότι ο «οικουμενισμός» δεν πρέπει πλέον να νοείται ως η ισότητα όλων ενώπιον του νόμου, ανεξάρτητα από την καταγωγή, τη περιουσία και τη θρησκεία τους, αλλά ως η ίση μεταχείριση που μπορεί να απολαμβάνει ο καθένας σε οποιαδήποτε χώρα όπου ταξιδεύει. Από αυτή την άποψη, ο πραγματικός εχθρός δεν είναι πλέον η διαταραχή της έννομης τάξης και η ανασφάλεια που δημιουργεί, αλλά τα κράτη που υποτίθεται ότι μας προστατεύουν και δημιουργούν καταχρηστικά διαφορές μεταξύ μας ανάλογα με τις εθνότητες μας, άριστο δόγμα για ένα υπερεθνικό κράτος! (το ομοσπονδιακό κράτος των ΗΠΑ, και ύστερα το ομοσπονδιακό κράτος της Ευρώπης).
Από
κοινωνιολογική άποψη, αυτή η ιδεολογία υποστηρίζει αδιακρίτως κάθε
μορφή μετανάστευσης (επειδή καθιστά δυνατή την εξαφάνιση των συνόρων
μεταξύ των ανθρώπων) και οποιαδήποτε σύγχυση περί φύλου (διότι επιτρέπει
να εξαφανιστούν οι ανισότητες με βάση τις φυσικές διαφορές).
Σε
οικονομικό πεδίο, μάχεται για την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων
(που δεν μπορεί να παρεμποδιστεί από τα κράτη) και την παγκοσμιοποίηση
του εμπορίου (επειδή συνδέει τους ανθρώπους μέσω του εμπορίου).
Στο
στρατιωτικό πεδίο, υποστηρίζει την παρέμβαση της "διεθνούς κοινότητας"
στα "μη παγκοσμιοποιημένα κράτη" (επειδή είναι αντίθετα στη Νέα Τάξη)
και τη χρήση μη κρατικών ενόπλων δυνάμεων (δεδομένου ότι ορισμένα κράτη
πρέπει να εξαφανιστούν).
Πολιτικά, υποστηρίζει κάθε παγκόσμια αιτία, όπως τη καταπολέμηση κατά της ανθρώπινης ευθύνης για την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Τέλος,
αμφισβητεί το διεθνές δίκαιο (που συμφωνήθηκε μεταξύ των εθνών) για να
το αντικαταστήσει με έναν παγκόσμιο δίκαιο (που επιβάλλεται σε όλους) [1].
Αν και το ζήτημα της μετανάστευσης έχει καταστεί ταμπού για τις ευρωπαϊκές ελίτ μετά την αποτυχία της καγκελαρίου Μέρκελ το 2015, όλα τα άλλα σημεία είναι κοινά αποδεκτά.
Η
σύγχυση μεταξύ των φύλων, μέρος της ισότητας ανδρών-γυναικών και η
οποία συνεχίζεται σήμερα με την ανάπτυξη ενός διαγονιδιακού μοντέλου.
Κανείς δεν τολμά να παρατηρήσει ότι η ισοτιμία στις κοινοβουλευτικές
συνελεύσεις και στα διοικητικά συμβούλια δεν έχει ωφελήσει καθόλου τις
λαϊκές τάξεις, αλλά μόνο τις ελίτ. Δεν βλέπουμε γιατί η μετάβαση από την
ενσωμάτωση των τρανσεξουαλικών ατόμων στην απολογία της αβεβαιότητας
του φύλου θα προωθήσει οτιδήποτε.
Η
ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων είναι μία από τις "τέσσερις
ελευθερίες" που θεσπίστηκαν μετά την έκδοση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής
Πράξης (1986). Επιτρέπει στις μεγάλες επιχειρήσεις να ξεφύγουν από τους
εθνικούς φόρους, λόγος για τον οποίο όλοι το καταδικάζουν, αλλά κανείς
δεν επιθυμεί να την καταργήσει. Η παγκοσμιοποίηση του εμπορίου
κατέστρεψε εκατομμύρια θέσεις εργασίας στην Ευρώπη και άρχισε να
διαβρώνει τις μεσαίες τάξεις [2].
Η
στρατιωτική επέμβαση στα μη παγκοσμιοποιημένα κράτη βρίσκεται στο
επίκεντρο του δόγματος Rumsfeld / Cebrowski που εγκρίθηκε από τις
Ηνωμένες Πολιτείες το 2001. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι δυτικές
ελίτ εξακολουθούν να το αγνοούν. Ωστόσο, η διάδοση μιας μεγάλης έρευνας
για τα 18 χρόνια της "αποτυχίας" των Ηνωμένων Πολιτειών για την
ειρήνευση του Αφγανιστάν έχει προκαλέσει πολλά σχόλια. Αλλά απολύτως
κανείς δεν τόλμησε να πει ότι μακράν από το να είναι μια αποτυχία, αυτή
ήταν η αποστολή που είχε ανατεθεί το 2001 στο Πεντάγωνο από τον υπουργό
Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ, 18 χρόνια που ο "Ατελείωτος Πόλεμος"
συνεχίζεται σε όλο και περισσότερα θέατρα επιχειρήσεων [3].
Η
χρήση μη κρατικών στρατιωτικών δυνάμεων έχει κορυφωθεί με τις
τζιχαντιστικές οργανώσεις. Μια από αυτές – το Ντάες – έφτασε μάλιστα στο
σημείο να ιδρύσει και να κατέχει ένα μεγάλο μη αναγνωρισμένο κράτος.
Συνεχίζει σήμερα με την επίσημη υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια
τρομοκρατική οργάνωση, το PKK, υπό τη προϋπόθεση ότι γίνεται στη Συρία
και όχι στην Τουρκία [4].
Η
μάχη κατά της ανθρώπινης αιτίας της υπερθέρμανσης του πλανήτη είναι
πρωτίστως μια πολιτική που στοχεύει στην αναζωογόνηση της
αυτοκινητοβιομηχανίας που έφτασε στο τέλος του κύκλου της: μετάβαση από
βενζινοκινητήρες σε ηλεκτροκινητήρες. Το γεγονός ότι η θεωρία του
Milutin Milanković (η θέση της Γης σε σχέση με τον Ήλιο) αρκεί για να
εξηγήσει τις τρέχουσες αλλαγές του κλίματος δεν τους εμποδίζει να
ισχυριστούν ότι είναι «επιστημονικά αποδεδειγμένο» ότι οφείλονται στην
ανθρώπινη βιομηχανία [5].
Το χειρότερο είναι να έρθει με την εφεύρεση ενός παγκόσμιου δικαίου.
Παραβλέποντας τις διαφορετικές νομικές παραδόσεις στον κόσμο, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχορηγεί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Αφού ήταν για πολύ καιρό ένα εργαλείο της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας στην Αφρική, η τελευταία σκοπεύει να επιβεβαιώσει την ανωτερότητα των Ευρωπαίων έναντι όλων των άλλων ανθρώπων.
Αφού προσπάθησε μάταια να δικάσει για εγκληματικότητα κατά της ανθρωπότητας την κάτοχο του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης Aung San Suu Kyi, το Δικαστήριο ελπίζει να δικάσει τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ-Ασαντ επειδή αντιστάθηκε στην Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων καθώς και το Ισραήλ για τα εγκλήματά του στα Παλαιστινιακά Εδάφη.
Οι Ευρωπαίοι, μη έχοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον ούτε για τους Ρόινγκα, ούτε για τους Σύρους,, ούτε για τους Παλαιστίνιους, πώς να μη παρατηρηθεί ότι η Ένωση παίρνει εδώ αντίστροφη θέση από τις ΗΠΑ και προσπαθεί να επιβεβαιωθεί ως υπερασπιστής των Μουσουλμάνων, έτοιμη να προδώσει την παράδοση της για τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους; [6]
Ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, Josep Borrell, ανακοίνωσε την επικείμενη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου συστήματος κυρώσεων κατά των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως το σύστησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (απόφαση B8-0181 / 2019). Εμπνευσμένο από το αμερικανικό πρότυπο του νόμου Global Magnitski Act [7], η Ευρωπαϊκή Ένωση, σαν να είναι δάσκαλος του δημοτικού, θα διδάσκει ποιο είναι το Καλό και το Κακό και θα απονέμει στον καθένα καλούς και κακούς βαθμούς.
Αλλάζει η έννοια των λέξεων. Από του δεκάτου έκτου μέχρι τον δέκατο όγδοο αιώνα, ο οικουμενισμός διέταζε την καταπολέμηση της αποικιοκρατίας. Τον 19ο και τον 20ό αιώνα, υπαγόρευε «το καθήκον του λευκού» και επέτρεπε τις εντολές των «ανεπτυγμένων» χωρών για να βοηθήσουν τους «υπανάπτυκτους». Στον 21ο αιώνα, γίνεται η δικαιολογία για τη νεο-αποικιοκρατία.
Η πρόεδρος Ursula van der Leyen συνόψισε το πρόγραμμά της για την αποκατάσταση της ευρωπαϊκής κυριαρχίας με τα εξής λόγια:
«Ήρθε η ώρα, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη βία».
Τιερί Μεϊσάν
Το βασικό σύνθημά της ισχυρίζεται ότι ο «οικουμενισμός» δεν πρέπει πλέον να νοείται ως η ισότητα όλων ενώπιον του νόμου, ανεξάρτητα από την καταγωγή, τη περιουσία και τη θρησκεία τους, αλλά ως η ίση μεταχείριση που μπορεί να απολαμβάνει ο καθένας σε οποιαδήποτε χώρα όπου ταξιδεύει. Από αυτή την άποψη, ο πραγματικός εχθρός δεν είναι πλέον η διαταραχή της έννομης τάξης και η ανασφάλεια που δημιουργεί, αλλά τα κράτη που υποτίθεται ότι μας προστατεύουν και δημιουργούν καταχρηστικά διαφορές μεταξύ μας ανάλογα με τις εθνότητες μας, άριστο δόγμα για ένα υπερεθνικό κράτος! (το ομοσπονδιακό κράτος των ΗΠΑ, και ύστερα το ομοσπονδιακό κράτος της Ευρώπης).
Από
κοινωνιολογική άποψη, αυτή η ιδεολογία υποστηρίζει αδιακρίτως κάθε
μορφή μετανάστευσης (επειδή καθιστά δυνατή την εξαφάνιση των συνόρων
μεταξύ των ανθρώπων) και οποιαδήποτε σύγχυση περί φύλου (διότι επιτρέπει
να εξαφανιστούν οι ανισότητες με βάση τις φυσικές διαφορές). Σε
οικονομικό πεδίο, μάχεται για την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων
(που δεν μπορεί να παρεμποδιστεί από τα κράτη) και την παγκοσμιοποίηση
του εμπορίου (επειδή συνδέει τους ανθρώπους μέσω του εμπορίου). Στο
στρατιωτικό πεδίο, υποστηρίζει την παρέμβαση της "διεθνούς κοινότητας"
στα "μη παγκοσμιοποιημένα κράτη" (επειδή είναι αντίθετα στη Νέα Τάξη)
και τη χρήση μη κρατικών ενόπλων δυνάμεων (δεδομένου ότι ορισμένα κράτη
πρέπει να εξαφανιστούν). Πολιτικά, υποστηρίζει κάθε παγκόσμια αιτία, όπως τη καταπολέμηση κατά της ανθρώπινης ευθύνης για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Τέλος,
αμφισβητεί το διεθνές δίκαιο (που συμφωνήθηκε μεταξύ των εθνών) για να
το αντικαταστήσει με έναν παγκόσμιο δίκαιο (που επιβάλλεται σε όλους) [1].Αν και το ζήτημα της μετανάστευσης έχει καταστεί ταμπού για τις ευρωπαϊκές ελίτ μετά την αποτυχία της καγκελαρίου Μέρκελ το 2015, όλα τα άλλα σημεία είναι κοινά αποδεκτά.
Η
σύγχυση μεταξύ των φύλων, μέρος της ισότητας ανδρών-γυναικών και η
οποία συνεχίζεται σήμερα με την ανάπτυξη ενός διαγονιδιακού μοντέλου.
Κανείς δεν τολμά να παρατηρήσει ότι η ισοτιμία στις κοινοβουλευτικές
συνελεύσεις και στα διοικητικά συμβούλια δεν έχει ωφελήσει καθόλου τις
λαϊκές τάξεις, αλλά μόνο τις ελίτ. Δεν βλέπουμε γιατί η μετάβαση από την
ενσωμάτωση των τρανσεξουαλικών ατόμων στην απολογία της αβεβαιότητας
του φύλου θα προωθήσει οτιδήποτε. Η
ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων είναι μία από τις "τέσσερις
ελευθερίες" που θεσπίστηκαν μετά την έκδοση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής
Πράξης (1986). Επιτρέπει στις μεγάλες επιχειρήσεις να ξεφύγουν από τους
εθνικούς φόρους, λόγος για τον οποίο όλοι το καταδικάζουν, αλλά κανείς
δεν επιθυμεί να την καταργήσει. Η παγκοσμιοποίηση του εμπορίου
κατέστρεψε εκατομμύρια θέσεις εργασίας στην Ευρώπη και άρχισε να
διαβρώνει τις μεσαίες τάξεις [2]. Η
στρατιωτική επέμβαση στα μη παγκοσμιοποιημένα κράτη βρίσκεται στο
επίκεντρο του δόγματος Rumsfeld / Cebrowski που εγκρίθηκε από τις
Ηνωμένες Πολιτείες το 2001. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι δυτικές
ελίτ εξακολουθούν να το αγνοούν. Ωστόσο, η διάδοση μιας μεγάλης έρευνας
για τα 18 χρόνια της "αποτυχίας" των Ηνωμένων Πολιτειών για την
ειρήνευση του Αφγανιστάν έχει προκαλέσει πολλά σχόλια. Αλλά απολύτως
κανείς δεν τόλμησε να πει ότι μακράν από το να είναι μια αποτυχία, αυτή
ήταν η αποστολή που είχε ανατεθεί το 2001 στο Πεντάγωνο από τον υπουργό
Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ, 18 χρόνια που ο "Ατελείωτος Πόλεμος"
συνεχίζεται σε όλο και περισσότερα θέατρα επιχειρήσεων [3]. Η
χρήση μη κρατικών στρατιωτικών δυνάμεων έχει κορυφωθεί με τις
τζιχαντιστικές οργανώσεις. Μια από αυτές – το Ντάες – έφτασε μάλιστα στο
σημείο να ιδρύσει και να κατέχει ένα μεγάλο μη αναγνωρισμένο κράτος.
Συνεχίζει σήμερα με την επίσημη υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια
τρομοκρατική οργάνωση, το PKK, υπό τη προϋπόθεση ότι γίνεται στη Συρία
και όχι στην Τουρκία [4]. Η
μάχη κατά της ανθρώπινης αιτίας της υπερθέρμανσης του πλανήτη είναι
πρωτίστως μια πολιτική που στοχεύει στην αναζωογόνηση της
αυτοκινητοβιομηχανίας που έφτασε στο τέλος του κύκλου της: μετάβαση από
βενζινοκινητήρες σε ηλεκτροκινητήρες. Το γεγονός ότι η θεωρία του
Milutin Milanković (η θέση της Γης σε σχέση με τον Ήλιο) αρκεί για να
εξηγήσει τις τρέχουσες αλλαγές του κλίματος δεν τους εμποδίζει να
ισχυριστούν ότι είναι «επιστημονικά αποδεδειγμένο» ότι οφείλονται στην
ανθρώπινη βιομηχανία [5].
Το χειρότερο είναι να έρθει με την εφεύρεση ενός παγκόσμιου δικαίου.Παραβλέποντας τις διαφορετικές νομικές παραδόσεις στον κόσμο, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχορηγεί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Αφού ήταν για πολύ καιρό ένα εργαλείο της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας στην Αφρική, η τελευταία σκοπεύει να επιβεβαιώσει την ανωτερότητα των Ευρωπαίων έναντι όλων των άλλων ανθρώπων.
Αφού προσπάθησε μάταια να δικάσει για εγκληματικότητα κατά της ανθρωπότητας την κάτοχο του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης Aung San Suu Kyi, το Δικαστήριο ελπίζει να δικάσει τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ-Ασαντ επειδή αντιστάθηκε στην Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων καθώς και το Ισραήλ για τα εγκλήματά του στα Παλαιστινιακά Εδάφη.
Οι Ευρωπαίοι, μη έχοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον ούτε για τους Ρόινγκα, ούτε για τους Σύρους,, ούτε για τους Παλαιστίνιους, πώς να μη παρατηρηθεί ότι η Ένωση παίρνει εδώ αντίστροφη θέση από τις ΗΠΑ και προσπαθεί να επιβεβαιωθεί ως υπερασπιστής των Μουσουλμάνων, έτοιμη να προδώσει την παράδοση της για τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους; [6]
Ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, Josep Borrell, ανακοίνωσε την επικείμενη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου συστήματος κυρώσεων κατά των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως το σύστησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (απόφαση B8-0181 / 2019). Εμπνευσμένο από το αμερικανικό πρότυπο του νόμου Global Magnitski Act [7], η Ευρωπαϊκή Ένωση, σαν να είναι δάσκαλος του δημοτικού, θα διδάσκει ποιο είναι το Καλό και το Κακό και θα απονέμει στον καθένα καλούς και κακούς βαθμούς.
Αλλάζει η έννοια των λέξεων. Από του δεκάτου έκτου μέχρι τον δέκατο όγδοο αιώνα, ο οικουμενισμός διέταζε την καταπολέμηση της αποικιοκρατίας. Τον 19ο και τον 20ό αιώνα, υπαγόρευε «το καθήκον του λευκού» και επέτρεπε τις εντολές των «ανεπτυγμένων» χωρών για να βοηθήσουν τους «υπανάπτυκτους». Στον 21ο αιώνα, γίνεται η δικαιολογία για τη νεο-αποικιοκρατία.
Η πρόεδρος Ursula van der Leyen συνόψισε το πρόγραμμά της για την αποκατάσταση της ευρωπαϊκής κυριαρχίας με τα εξής λόγια:
«Ήρθε η ώρα, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη βία».
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Κριστιάν Άκκυριά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου