«Είμαστε πλέον μια αυτοκρατορία και όταν αναλαμβάνουμε δράση
δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα» είχε δηλώσει το 2002 ο Καρλ
Ροβ, ένας από τους αρχιτέκτονες της εισβολής στο Ιράκ.
Έναν χρόνο αργότερα, αυτή η «πραγματικότητα» περιλάμβανε τα
υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής και την παρουσία της Αλ Κάιντα στο
Ιράκ – τα δυο μεγαλύτερα ψεύδη, με τα οποία η Ουάσιγκτον δικαιολογούσε
την κατάληψη ενός ακόμη κυρίαρχου κράτους.Η δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας, η οποία δικαιολογεί κάθε μεγάλη πολεμική επιχείρηση των ΗΠΑ, στηρίζεται σε συγκεκριμένους κανόνες, τους οποίους οι επιτελείς του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του Πενταγώνου, αλλά και των κυρίαρχων ΜΜΕ, ακολουθούν κατά γράμμα σε κάθε μεγάλη κρίση. Η περίπτωση του Ιράν μάς δίνει, λοιπόν, την ευκαιρία να ξεφυλλίσουμε και πάλι το άτυπο «εγχειρίδιο της προετοιμασίας του πολέμου», το οποίο – όσο και να ανανεώνεται με το πέρασμα των δεκαετιών – δεν παύει να στηρίζεται σε ορισμένους βασικούς άξονες.
O πρώτος κανόνας απαιτεί την παρουσίαση μιας «άμεσης απειλής», η οποία μπορεί να εκδηλωθεί απροειδοποίητα ανά πάσα στιγμή.
Ο Σαντάμ Χουσεΐν χρειαζόταν, σύμφωνα με βρετανικά μέσα ενημέρωσης, μόλις 45 λεπτά για να εξαπολύσει μια επίθεση με χημικά όπλα. Αντίστοιχα, ο δολοφονηθέντας στρατηγός Σολεϊμανί βρισκόταν στο Ιράκ για να «προετοιμάσει επιθέσεις» εναντίον Αμερικανών διπλωματών» και άλλων στόχων, ενώ είχε, ήδη, «σκοτώσει εκατοντάδες Αμερικανούς στρατιώτες». Προκειμένου, μάλιστα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να μην δώσει στην Τεχεράνη τη δυνατότητα να ανατρέψει την ιστορία, που οικοδομούνταν μεθοδικά στα μέσα ενημέρωσης, απαγόρευσε στον Ιρανό υπουργό Εξωτερικών, Μοχάμεντ Τζαβάντ Ζαρίφ, να παρευρεθεί στις εργασίες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, αρνούμενο να του εκδώσει βίζα.
Μεταξύ άλλων, ο επικεφαλής της ιρανικής διπλωματίας αναμενόταν να παρουσιάσει στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία ο Σολεϊμανί (ο οποίος στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με το Πεντάγωνο για την αντιμετώπιση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν), όχι μόνο δεν προετοίμαζε κάποια επίθεση, αλλά βρισκόταν σε ειρηνευτική αποστολή στο Ιράκ.
Η τρέλα του βασιλιά
Ο δεύτερος σημαντικότερος κανόνας λέει, ότι, προκειμένου να εδραιωθεί η αίσθηση της άμεσης απειλής, ο αντίπαλος πρέπει να παρουσιάζεται σαν ένας απρόβλεπτος και παράλογος παίκτης, ο οποίος δεν θα διστάσει να λάβει αποφάσεις, ακόμη και αν αυτές μπορούν να οδηγήσουν στον άμεσο αφανισμό του ίδιου και της χώρας του.Από τον Σαντάμ Χουσεΐν μέχρι τον Κιμ Γιονγκ Ουν και τον Μουαμάρ Καντάφι (το «τρελό σκυλί της Μέσης Ανατολής», όπως τον αποκαλούσε ο Ρόναλντ Ρίγκαν), όλοι οι αντίπαλοι των ΗΠΑ παρουσιάζονται να καθοδηγούνται από παράλογα ένστικτα και όχι από γεωπολιτικά συμφέροντα. Η προώθηση της αντίληψης αυτής από τα ΜΜΕ δικαιολογεί τις, λεγόμενες, προληπτικές στρατιωτικές επιθέσεις: όπως ένας τρελός πρέπει να κλειστεί σε ένα ίδρυμα, όχι για τις πράξεις του, αλλά για την εν δυνάμει επικινδυνότητά του (ή την προστασία του), έτσι και μια ξένη χώρα πρέπει να «αδρανοποιηθεί» και ο ηγέτης της να αφανιστεί, ακριβώς γιατί η «τρέλα» του τον οδηγεί σε απρόβλεπτες κινήσεις.
Στην περίπτωση του Ιράν, η «τρέλα» και η «μη προβλεψιμότητα» αποδίδονται, συνήθως, στα θεοκρατικά χαρακτηριστικά του ιρανικού κράτους. Οι «αγιατολάδες» παρουσιάζονται σαν αδίστακτοι δρώντες, οι οποίοι καθοδηγούνται από κάποιο θεϊκό κάλεσμα σε μια αυτοκαταστροφική τζιχάντ.
«Φόβοι τρίτου παγκοσμίου πολέμου καθώς το Ιράν απειλεί να μετατρέψει τη μέρα σε νύχτα» έγραφε η βρετανική φυλλάδα Sun, ενώ η Daily Mail συμπλήρωνε ότι οι «Ιρανοί απειλούν με ιερό πόλεμο».
Έρχεται το ιππικό
O επόμενος κανόνας προπαγάνδας θα μπορούσε να ονομαστεί ως ο «κανόνας του απελευθερωτή», καθώς προϋποθέτει, να πειστεί η διεθνής κοινή γνώμη ότι ο λαός που θα δεχθεί την επίθεση, αναμένει με αγωνία μια ξένη επέμβαση που θα τον γλιτώσει από τους δυνάστες του.Από τους κατοίκους της Βενεζουέλας, που παρουσιάζονται να εκλιπαρούν για μια στρατιωτική εισβολή των ΗΠΑ, μέχρι τους Ιρακινούς πολίτες που θα «έρρεναν τους Αμερικανούς στρατιώτες με λουλούδια», οι λαοί που ενδέχεται να πολτοποιηθούν από την αμερικανική πολεμική μηχανή, πάντα πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία από το «ιππικό».
«Μην πιστεύετε την προπαγάνδα ότι (οι Ιρανοί) θρηνούν για τον Σολεϊμανί», διαβάσαμε προ ημερών στην Washington Post, τη στιγμή που εκατομμύρια Ιρανοί κατέβαιναν σε κάθε γωνιά της χώρας, για να καταδικάσουν τη δολοφονία του στρατηγού τους. Το κείμενο υπέγραφε η Μασίχ Αλινέτζαντ που εργάζεται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στην κρατική Φωνή της Αμερικής και έχει βραβευτεί για την «προσφορά» της από το ισραηλινό λόμπι UN Watch.
Ακόμη προκλητικότερος ο Αρι Φλέστσερ – εκπρόσωπος Τύπου του Τζορτζ Μπους τους πρώτους μήνες της εισβολής στο Ιράκ – ο οποίος δήλωσε στο FOX News ότι ο ιρανικός λαός «πανηγυρίζει για το θάνατο του Σολεϊμάνι» και ως εκ τούτου η δολοφονία «μπορεί να αποτελέσει καταλύτη στο εσωτερικό του Ιράν», δηλαδή να οδηγήσει στην ανατροπή της κυβέρνησης.
sputniknews.gr
https://www.triklopodia.gr/%ce%b9%cf%81%ce%ac%ce%bd-%ce%bf%ce%b9-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%af-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%cf%8c%ce%bd%ce%b5%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%ac%ce%bd%ce%b4%ce%b1%cf%82-%cf%83/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου