Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΔΗΛΕΣΙ...

ΕργΔημΕργ          

Αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν (στις 29 Μαρτίου) ακριβώς 150 χρόνια από την περίφημη σφαγή στο Δήλεσι. Εκεί, κάποιοι λήσταρχοι της εποχής σκότωσαν μερικούς ξένους περιηγητές (Άγγλους καί Ιταλούς), που είχαν συλλάβει ως ομήρους γιά λύτρα, μετά από αποτυχημένες διαπραγματεύσεις με την τότε κυβέρνηση· καί εξ αιτίας του πείσματος στελεχών της τελευταίας, να μή γίνει το χατήρι των ληστών.
Ως συνέπεια:

• Η Ελλάδα ξεφτιλίστηκε αγρίως στις ξένες κωλοφυλλάδες. (Μην ξεχνάτε, τότε ήμασταν κλωτσοσκούφι των «Μεγάλων Δυνάμεων» -καί ειδικά της αγγλίτσας-, τρίς χειρότερο απ’ αυτό που ήμασταν μετά τον Β’ ΠΠ.)
• Δώσαμε χοντρές αποζημιώσεις (που δεν μας περίσσευαν, φυσικά) στις οικογένειες των φονευθέντων.
• Η δέ κυβέρνηση παραιτήθηκε.

Μόνο που ο -αναφερόμενος στο άρθρο της Γουΐκι- τότε υπουργός Στρατιωτικών (ο αντίστοιχος του σημερινού Υπ. Εθ.Α.) Σκαρλάτος Σούτσος, όχι μόνο βγήκε σχετικά αλώβητος από τις περιρρέουσες φήμες καί κατηγορίες (ότι τά ‘χε κάνει πλακάκια με τους ληστές), αλλά εντεκάμιση χρόνια αργότερα θα έμπαινε επικεφαλής του Ελληνικού στρατιωτικού τμήματος, που εισήλθε επισήμως στη Θεσσαλία (2 Νοεμβρίου 1881), γιά να την ενώσει με την έως τότε Ελλάδα!
(Γεγονός, που το κορόϊδεψε ο Σουρής, με τον στίχο: «…Γυαλίζει κι η αμάτωτη του Σούτσου σακαράκα!» – σακαράκα ίσον το στρατιωτικό σπαθί.)

α. Τα ερωτήματα

 
Δεν θέλω να σας πρήξω με μαθήματα σε διάφορα ελάσσονα κεφάλαια της Ιστορίας, που αρέσουν σε μένα· θέλω να σας κάνω κάθε φορά να σκέφτεστε.
Εάν διαβάσουμε προσεκτικά τα όσα λέει η Γουΐκι γιά την υπόθεση αυτή, βλέπουμε διάφορα παράδοξα:

• Ότι οι ληστές ήρθαν στην ελεύθερη τότε Ελλάδα από ακόμη τότε Τουρκοκρατούμενο τμήμα της χώρας μας, αλλά από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση τους παρακολουθούσε καί τους χτύπησε με ένοπλα αποσπάσματα! (Κάρφωμα, ή δεν είχαν συμφωνήσει στη μοιρασιά της μελλοντικής λείας; )
• Κι ότι οι ληστές εφόνευσαν μεν Άγγλους υπηκόους (καί δή, τιτλούχους), αλλά κατηγορήθηκε ότι τους προσέφερε καταφύγιο ένας επίσης Άγγλος υπήκοος, διαμένων μόνιμα στην Ελλάδα ως μεγαλοκτηματίας! (Αθωώθηκε, αλλά όπου υπάρχει καπνός…)

Οπότε, θέτουμε εδώ -σε κομματάκια- ένα ερώτημα, που οι ιστορικοί φαίνεται να τό ‘χουν κάνει γαργάρα· βέβαια, εδώ παρορούν ολόκληρη την περίοδο της «ορεσίβιας» ληστείας, που κράτησε πάνω από έναν αιώνα, το ερώτημα το δικό μας θα ψάξουν;
[Κράτησε από το 1832, με τους Βαυαρούς καί τους δυσαρεστημένους καί «φτυμένους» από το ψευτο-Ρωμαίϊκο πρώην κλεφταρματωλούς, μέχρι τη δεκαετία του 1930· όπου είχαν μείνει ελάχιστοι λήσταρχοι, κυρίως επειδή από μιά δεκαετία πρίν τους είχε εξοντώσει η αυστηρή νομοθεσία του δικτάτορα Πάγκαλου – του παππού του σημερινού κουράδα. Ο Πάγκαλος φρόντισε να τουφεκίσει καναδυό αλογοσούρτες, οπότε σφίξαν πολύ τα λουριά· καί σιγά-σιγά τέλειωσαν οι «κλαρίτες».]
Με δεδομένα, λοιπόν:

• Ότι σε διάφορες χώρες καί διάφορες ιστορικές περιόδους, αρκετοί συστηματικοί παράνομοι είχαν την κάλυψη των αρχόντων (καί σήμερα, πολιτικές πλάτες). Ή, έστω, μιά περίεργη σχέση με την «επίσημη» εξουσία: ένα μείγμα πολεμικής καί συνεννοήσεων.
• Ότι, εφ’ όσον οι ληστές είχαν την κάλυψη των αρχόντων, τότε οι τελευταίοι σαφώς τους χρησιμοποιούσαν σε βρωμοδουλειές. (Αλλοιώς, γιατί να τους καλύπτουν; μόνο γιά τη μοιρασιά των κλοπιμαίων; Κορυφαίο παράδειγμα αποτελούν οι πειρατές της Καραϊβικής, που λήστευαν τις Ισπανικές γαλέρες υπό τις κρυφές ευλογίες της Ελισσάβετ της Α’!)
• Ότι οι ληστές του Δήλεσι έβαλαν χέρι σε Άγγλους ευγενείς, δηλαδή γιά την τότε Ελλάδα σε άτομα σχεδόν ένα σκαλί κάτω απ’ τον Θεό! (Άντε, δύο σκαλιά! Το …μόλις ένα σκαλί πιό κάτωθεν του Θεού, ήταν η αυτοκράτειρα της αγγλίτσας Βικτώρια.    )
• Κι ότι στην Ελλάδα η εξουσία εποδιτσοκρατείτο εξ αρχής…

…Ρωτάμε:

• Είχαν οι ληστές αυτοί (αλλά καί οι όποιοι επόμενοι) επίγνωση του τί ακριβώς κάνανε;
• Δουλεύανε καθαρά γιά πάρτη τους, ή όχι;
• Ξέρανε τί εστί «στοά»;
• Είχανε συνειδητή σχέση με τους τέκτονες; (Ειδικά με το υπάρξαν δεδομένο της «πρακτικότητας»: εκείνα τα χρόνια, οι Έλληνες πλούσιοι γινόντουσαν τέκτονες από αγγλοφιλία καί κοσμοπολιτισμό, κι όχι γιά «ιδεολογικούς» λόγους – δηλαδή, να έχουν αποκρυφιστικές ανησυχίες καί τα ρέστα.)
• Εάν Άγγλος παρείχε καταφύγιο σε φονείς Άγγλων, τότε τί παίχτηκε;

Τα παραπάνω ερωτήματα, εάν απαντηθούν, μας αποκαλύπτουν πάρα πολλά, κι όχι μονάχα το προφανές. (Ότι, δηλαδή, άρχοντες καί πωλητικοί είναι αδίστακτοι στην επιλογή των μέσων που χρησιμοποιούν. Άρα, δεν τό ‘χουν σε τίποτε να καλοπιάσουν καί παρανόμους.)
Όμως, υπάρχει ακόμη κάτι.

β. Ο τελευταίος σαμουράϊ (να κλείσει την πόρτα)

 
Αναφέρομαι στην επική ομότιτλη ταινία, που όμως αντικατοπτρίζει πραγματικά γεγονότα.
Ακριβώς την εποχή, που συνέβη η σφαγή στο Δήλεσι, είχε ξεκινήσει στην Ιαπωνία το ξεπάτωμα των σαμουράϊ, με το πρόσχημα του εκσυγχρονισμού του στρατού. Καί σχεδόν ακριβώς με τον τρόπο, με τον οποίο «καταργήθηκαν» εδώ οι φουστανελλοφόροι: πρώτα με συστηματικό εξευτελισμό τους από το «επίσημο» κράτος, καί μετά με άγριο ένοπλο κυνηγητό του «επίσημου» στρατού στους διαθέτοντες κεφάλια αγύριστα, καί μή φραγκοφορούντες «κιμονοφόρους».
Μόνο η διάρκεια του φαινομένου ήταν πιό σύντομη στην Ιαπωνία· κάτι λίγα χρόνια, έναντι ενός αιώνα εδώ.
Φυσικά, δεν μας διαφεύγει καθόλου αυτό που λέει ο Μάρκο ντέ Σάντ, ότι μόλις λίγα χρόνια πρίν είχε ήδη ανοίξει η πρώτη στοά στην Ιαπωνία, υπό την απειλή των ηπαπαραίϊκων κανονιοφόρων, που είχαν τερματίσει με το στανιό την υπερ200χρονη αυτο-απομόνωση της χώρας. (Αυτά, βέβαια, η ταινία τά ‘χει κρύψει κάτω απ’ το χαλί.) Εδώ, δεν ξέρω τί έπαιξε με τα τοιαύτα μαγαζιά απ’ το 1832· αλλά, όταν ενώθηκαν τα Επτάνησα με την Ελλάδα, μας κουβάλησαν κι εμάς αυτό το φρούτο, φανερά πλέον.
Ως αποτέλεσμα, εμείς μεν βοϊδοποιηθήκαμε καί (έχουμε-δεν έχουμε λεφτά) μας πιάσαν τα χουβαρνταλίκια: ταΐζουμε διαρκώς ολάκαιρη τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ (μαζί με τα γκαρσόνια της και τους μαγείρους της) · οι δέ Γιαπωνέζοι παίζουν βιντεοπαιχνίδια μέχρι τελικής πτώσεως, ξεβρακώνουν άγνωστες γυναίκες στον δρόμο, καί βγάζουν τις κυλότες σε ιδιότυπες δημοπρασίες. Η διαφορά είναι πως εκεί (εξακολουθούν να) κοιτάνε το εθνικό τους συμφέρον, καί δεν χαρίζουν δικούς τους επιστήμονες κι επιστημονικές γνώσεις εδώ κι εκεί, σε στύλ: «- Πάρε, κόσμε!»

γ. Ως συμπέρασμα

 
Κοιτάζοντας την εν Ελλάδι ορεσίβια ληστεία από μιά υψηλώτερη θέση παρατηρήσεως, αναρωτιόμαστε: τί ακριβώς παίχτηκε με τη φουστανέλλα των ληστών επί εκατόν-τόσα χρόνια; Κι όχι μόνο στο Δήλεσι (που μας έδωσε την αφορμή του σημερινού άρθρου), όχι μόνο με πχ τον Γιαγκούλα, ή τον Γκαντάρα, ή τον Νταβέλη, κτλ.

• Απλώς είχαμε (θέλοντες, ή σπρωγμένους στη ληστεία από άσχημες συνθήκες) ληστές μιάς εποχής, που πέρασε η εποχή τους καί τέλειωσαν κι αυτοί; (Γιά να παραχωρήσουν τη θέση τους στον υπόκοσμο των πόλεων, πλέον.)
• Ή, μήπως, υπήρχε κάποιο ξενοκίνητο συστηματικό σχέδιο ξεπατώματος των λαϊκών φορέων των παραδοσιακών αξιών σε κάθε χώρα με παλιό πολιτισμό;

Τείνω να πιστέψω το δεύτερο. Βλέπετε, οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι έχουν προϋπηρεσία! Νά… σήμερα, δεν υπάρχει αυτόχθων της Κούβας (καί των τριγύρω νησιών) ούτε γιά δείγμα· οι δε αυτόχθονες της Βόρειας Αμερικής ανευρίσκονται πλέον με το ντουφέκι! (Καί γιά τις γενοκτονίες αυτές, δεν μιλάει κανείς.)
Εν πάει περιπτώσει, το θέμα είναι τεράστιο, καί δεν καλύπτεται μ’ ένα σύντομο άρθρο ενός ιστολογίου. Όμως…

…Μήπως βλέπετε σήμερα κάτι ανάλογο; (Πχ με το στανικό κλείσιμο των εκκλησιών – λέω ‘γώ, τώρα.) Μήπως επαναλαμβάνεται κάποιο νοητικό σχηματάκι εις βάρος μας;
Μήπως, όποιον ανακατεύεται με τα πίττουρα, τον τρών’ οι κότες; (Έ, ιεροψάλτη; Δεν βρέχει, ξέρεις· απ’ αλλού είναι οι ψιχάλες στα μούτρα σου.)

Καί μήπως αρχίζετε να βλέπετε κάποια λύση στο σημερινό δράμα της Ελλάδας, που πρέπει να τη δώσουμε εμείς – καί κανένας άλλος;

 

https://enaasteri.blogspot.com/